20. Do verbo He Sin Jüngers, dat se nüms seggen schulln, dat He JEsus, de Christ, weer.Matth.17, 9.
21. Vun de Tied an fung JEsus an un wies Sin Jüngers, wa He müß na Jerusalem gahn un veel lieden vun de Öldsten un Hohepresters un Schriftgelehrten un dod makt warrn un an den drüdden Dag wedder upstahn.Matth.17, 22.
22. Un Petrus neem Em to sik, fahr Em an un sprok: HErr, schon Di Sülvst, lat Di so wat nich wedderfahrn.
23. Awer He wenn Sik um un sprok to Petrus: Mak di vun Mi, Satan, du büst Mi towedder, denn du meenst nich, wat göttlich, sonnern wat minschlich is.2. Sam. 19, 22. Mark.8, 33.
24. Do sprok JEsus to Sin Jüngers: Will Mi Jemand nafolgen, de mutt sik sülvst upgeven un sin Krüz up sik nehmen un Mi nafolgen.Matth.10, 38.Mark.8, 34.Luk.9, 23.
25. Denn wer sin Leven beholn will, de schall dat verleern; wer awer sin Leven verlüst Minetwegen, de schall dat finnen.Luk.17, 33.
26. Wat hülp dat den Minschen, wenn he de ganze Welt gewunn un neem doch Schaden an sin Seel? Oder wat kann de Minsch geven, dat he sin Seel wedder inlöst?Mark.8, 36.Luk.9, 25.Ps.49, 9.
27. Denn dat ward so togahn,dat de Minschensöhn kummt in Sin Vader Sin Herrlichkeit mit Sin Engeln, un denn ward He Jedereen geven na sin Warke.Matth.25, 31.Röm.2, 6.
28. Wahrlich, Ik segg ju: Hier staht weke, de den Dod nich smecken ward, bet dat se den Minschensöhn kamen seht in Sin Riek.Mark.9, 1.Luk.9, 27.
1. Un söß Dag’ naher neem JEsus to Sik Petrus, Jakobus un Johannes, sin Broder, un föhr se afsieden up en hogen Barg.Mark.9, 2.
2. Un war verklärt vör se, un Sin Gesicht lüch as de Sünn, un Sin Kleder war witt as en Licht.Joh.1, 14.2. Pet.1, 16.17.
3. Un süh, do seegen se Moses un Elias, de reden mit Em.Luk.9, 31.
4. Petrus awer antworte un sprok to JEsus: HErr, hier is gut wesen; wenn Du wullt, so lat uns hier dree Hütten maken, een för Di, een för Moses, een för Elias.
5. As he noch so spreken dä, süh, do öwerschatt se en helle Wolk. Un süh, en Stimm ut de Wolk sprok: Düt is Min leeve Söhn, an Den Ik en Wolgefalln hef, Den schüllt ji hörn.Matth.3, 17.2. Pet.1, 17.
6. As de Jüngers dat hörn dän, fulln se dal up ehr Gesicht un verfehrn sik gewaltig.
7. JEsus awer tred to se, rög se an un sprok: Staht up un fürcht ju nich.Dan. 8, 19. 10, 10.
8. As se awer ehr Ogen updän, seegen se Nüms as JEsus alleen.
9. Un as se den Barg dal gungen, befohl se JEsus un sprok: Ji schüllt düt Gesicht Nüms seggen, bet de Minschensöhn vun de Doden upstahn is.Matth.16, 20.
10. Un Sin Jüngers frogen Em un sproken: Wat seggt denn de Schriftgelehrten, Elias mutt eerst kamen?Matth.11, 14.Mal. 4, 5.
11. JEsus antworte un sprok to se: Elias schall jo eerst kamen un Allns torecht bringen.Mark.9, 13.
12. Doch Ik segg ju: Elias is all kamen, un se hebbt em nich kennt, sonnern hebbt an em dahn, wat se wulln. So ward ok den Minschensöhn vun se lieden möten.Matth.11, 14.14, 9.
13. Do verstunn de Jüngers, dat He vun Johannes den Döper to se spraken harr.
14. Un as se to dat Volk kamen dän, tred en Minsch to se un full Em to Föten,Mark.9, 17.Luk.9, 38.
15. Un sprok: HErr, erbarm Di öwer min Söhn, denn he is maandsüchtig un hett en sware Lieden, he fallt oft in dat Füer un oft in dat Water;
16. Un ik hef em to Din Jüngers brocht, un se kunnen em nich helpen.
17. JEsus awer antworte un sprok: O du unglövige un verkehrte Geslecht, wa lang schall Ik bi ju wesen? Wa lang schall Ik ju dulden? Bringt Mi em her!
18. Un JEsus bedroh em, unde Düvel fahr vun em ut, un de junge Minsch war gesund to desülvige Stunn.
19. Do treden Sin Jüngers to Em alleen un sproken: Warum kunnen wi em nich utdrieven?
20. JEsus awer antworte un sprok to se: Wegen ju Unglov. Denn Ik segg ju: Wahrlich, wenn ji Glov hebbt as en Sempkorn, so mögt ji to düssen Barg seggen: Mak di vun hier darhen, so ward he sik wegmaken, un ju ward Nicks unmöglich wesen.Matth.21, 21.Mark.11, 23.Luk.17, 6.
21. Awer düsse Art fahrt nich ut, denn dörch Beden un Fasten.
22. Do se awer ehr Wesen harrn in Galiläa, sprok JEsus to se: Dat is tokünftig, dat de Minschensöhn öwerantwort ward in de Minschen ehr Hann;Matth.20, 17.18.Mark.9, 31.Luk.9, 22.18, 31.
23. Un se ward Em dod maken, un den drütten Dag ward He wedder upstahn. Un se warn heel bedrövt.
24. As se nu na Capernaum keemen, gungen de Lüd, de den Zinsgroschen inheven dän, to Petrus un sproken: Pleggt ju Meister nich den Stüergroschen to geven?2. Mos. 30, 13. 2. Chron. 24, 6.
25. He sä: Ja. Un as he to Hus keem, keem em JEsus tovör un sprok: Wat dünkt di, Simon? Vun wen nehmt de Könige up de Eer den Toll oder dat Koppgeld? vun ehr Kinner oder vun de Fremden?
26. Do sprok Petrus to Em: Vun de Fremden. JEsus sprok to em: So sünd de Kinner frie.
27. Up dat wi se awer nich argern doht, so gah hen an den See un smiet din Angel ut, un den eersten Fisch, de sik upgift, den nimm, un wenn du sin Mund updeihst, warrst du en Stater finnen, densülven nimm un gif em för Mi un di.Luk.23, 2.
1. To desülvige Stunn treden de Jüngers to JEsus un sproken: Wer is de Gröttste in dat Himmelriek?Mark.9, 34.
2. JEsus reep en Kind to Sik un sett dat merrn mank se,
3. Un sprok: Wahrlich, Ik segg ju, dat wes’ denn, dat ji umkehrt un ward as de Kinner, so ward ji nich in dat Himmelriek kamen.Matth.19, 14.Mark.10, 15.1. Cor.14, 20.
4. Wer sik sülvst lütt makt as düt Kind, de is de gröttste in dat Himmelriek.1. Pet.5, 6.
5. Un wer son Kind upnimmt in Min Nam, de nimmt Mi up.Matth.10, 40.
6. Wer awer een vun düsse Geringsten argern deiht, de an Mi gloven doht, den weer dat beter, dat en Mölsteen an sin Hals hangt war, un dat he versapen war in de See, wo se am deepsten is.Mark.9, 42.Luk.17, 1.2.Röm.14, 13.
7. Wehe öwer de Welt wegen de Argernis. Dat mutt jo Argernis kamen, doch wehe den Minsch, dörch den Argernis kummt.
8. So di awer din Hand oder din Fot argert, so hau em afun smiet em vun di. Dat is beter, dat du to dat Leven lahm oder as en Kröpel ingeihst, as dat du twee Hann un twee Föt hest un warrst in dat ewige Füer smeten.Matth.5, 30.Mark.9, 43.45.
9. Un so di din Oog argert, riet dat ut un smiet dat vun di. Dat is di beter, dat du eenögig to dat Leven ingeihst, as dat du twee Ogen hest un warrst in dat höllische Füer smeten.Mark.9, 47.
10. Seht to, dat ji nich een vun düsse Lüttjen verachten doht, denn Ik segg ju: Ehr Engeln in den Himmel seht alletied Min Vader Sin Angesicht in den Himmel.
11. Denn de Minschensöhn is kamen, selig to maken, wat verlarn is.Matth.9, 13.Mark.2, 17.Luk.19, 10.1. Tim.1, 15.
12. Wat dünkt ju? Wenn irgend en Minsch hunnert Schap hett, un een vun desülvigen verbiestern deiht, lett he nich de neegenunneegentig up de Bargen, geiht hen un söcht dat verbiesterte?Luk.15, 4.Jer. 50, 6. Hes. 34, 11. 12.
13. Un wenn dat sik begift, dat he dat findt, wahrlich, Ik segg ju, he freut sik dar mehr öwer as öwer de neegenunneegentig, de nich verbiestert sünd.
14. Also is dat ok nich ju Vader in den Himmel Sin Will, dat jemand vun düsse Lüttjen verlarn ward.2. Pet.3, 9.
15. Sündigt awer din Broder an di, so gah hen un straf em twischen di un em alleen. Hört he di, so hest du din Broder wunnen.3. Mos. 19, 17. Luk.17, 3.
16. Hört he di nich, so nimm noch een oder twee to di, up dat alle Sak bestah up tweer oder dreer Tügen Mund.
17. Hört he de nich, so segg dat de Gemeen. Hört he de Gemeen nich, so hol em as en Heiden un Töllner.
18. Wahrlich, Ik segg ju: Wat ji up de Eer binnen ward, schall ok in den Himmel bunnen wesen, un wat ji up de Eer los maken ward, schall ok in den Himmel los wesen.Matth.16, 19.Joh.20, 23.
19. Wieder segg Ik ju: Wenn twee mank ju eens ward up de Eer, warum dat is, dat se beden wüllt, dat schall se wedderfahrn vun Min Vader in den Himmel.
20. Denn wo twee oder dree versammelt sünd in Min Nam, dar bün Ik merrn mank se.
21. Do trä Petrus to Em un sprok: HErr, wa oft mutt ik denn min Broder, de an mi sündigen deiht, vergeven? Is söven Mal genog?
22. JEsus sprok to em: Ik segg di, nich söven Mal, sonnern söventig mal söven Mal.
23. Darum is dat Himmelriek liek en König, de mit sin Knechten reken wull.
24. Un as he anfung to reken, keem em een vör, de weer em teindusend Pund schüllig.
25. As he nu nich harr to betaln, befohl de Herr, to verkopen em un sin Fru un sin Kinner un Allns, wat he harr, un darmit to betaln.
26. Do full de Knecht dal unbä em an un sprok: Herr, hef Geduld mit mi, ik will di Allns betaln.
27. Do dä de Knecht den Herrn leed un leet em los, un de Schuld schenk he em ok.
28. Do gung desülve Knecht rut un funn een vun sin Mitknechts, de weer em hunnert Groschen schüllig. Un he greep em an, fat em an de Kehl un sprok: Betal mi, wat du mi schüllig büst.
29. Do full sin Mitknecht dal un bä em un sprok: Hef Geduld mit mi, ik will di Allns betaln.
30. He wull awer nich, sonnern gung hen un smeet em in dat Stockhus, bet dat he betal, wat he schüllig weer.
31. Do awer sin Mitknechten dat seegen, warn se heel bedrövt un keemen un brochten vör ehrn Herrn alles, wat sik todragen harr.
32. Do leet sin Herr em vör sik kamen un sprok to em: Du Schalksknecht, all din Schuld hef ik di vergeven, wiel dat du mi beden däst;
33. Schullst du di denn nich ok erbarmen öwer din Mitknecht, as ik mi öwer di erbarmt hef?Matth.5, 7.Jak.2, 13.
34. Un sin Herr war falsch un öwergev em de Pienigers, bet dat he betal alles, wat he schüllig weer.Matth.5, 26.
35. Also ward ju Min himmlische Vader ok dohn, wenn ji nich vergevt vun ju Harten, Jedereen sin Broder sin Fehlers.Mark.11, 25.26.
1. Un dat begev sik, do JEsus düsse Red to Enn brocht harr, mak He Sik up ut Galiläa un keem in de Grenzen vun dat jüdische Land, up gündsiet vun den Jordan.Mark.10, 1.
2. Un veel Volk folg Em na, un He mak se darsülvst gesund.
3. Do treden de Pharisäers to Em, versöchten Em un sproken to Em: Is dat ok recht, dat sik en Mann scheeden deiht vun sin Fru wegen irgend en Orsak?
4. He antworte awer un sprok to se: Hebbt ji nich les’t, dat, De in den Anfang den Minsch makt hett, De mak, dat en Mann un en Fru wesen schull.1. Mos. 1, 27.
5. Un sprok: Darum ward en Minsch Vader un Moder verlaten un an sin Fru hangen, un de Twee ward een Fleesch wesen.1. Mos. 2, 24. Mark.10, 7.1. Cor.6, 16.Eph.5, 31.
6. So sünd se nu nich twee, sonnern een Fleesch. Wat nu GOtt tosamenfogt hett, dat schall de Minsch nich scheeden.1. Cor.7, 10.
7. Do sproken se: Warum hett denn Moses gebaden, en Scheedebref to geven un sik vun se to scheeden?Matth.5, 31.Mark.10, 4.
8. He sprok to se: Moses hett ju Frilöv geven, ju to scheeden vun ju Fruens wegen ju Hart sin Hartigkeit. Vun Anbeginn is dat nich so west.
9. Ik segg ju awer: Wer sik vun sin Fru scheeden deiht (dat wes’ denn wegen Horerie), un friet en anner, de brickt deEh, un wer de scheeden Fru friet, de brickt ok de Eh.
10. Do sproken de Jüngers to Em: Steiht en Mann sin Sak mit sin Fru also, so is dat nich gut, to frien.
11. He sprok awer to se: Dat Wort fat nich jeder, sonnern de, den dat geven is.1. Cor.7, 7.17.
12. Denn dar sünd weke versneden, de sünd ut ehr Moder ehrn Lief so gebarn. Un dar sünd weke versneden, de vun de Minschen versneden sünd. Un dar sünd weke versneden, de sik sülvst versneden hebbt wegen dat Himmelriek. Wer dat faten kann, de fat dat.
13. Do warn lüttje Kinner to Em brocht, dat He de Hann up se leggen un beden schull; de Jüngers awer fahrn se öwel an.Mark.10, 13.Luk.18, 15.
14. Awer JEsus sprok: Lat de lüttjen Kinner betemen un wehrt se nich af, to Mi to kamen, denn dat Himmelriek is ehr.Matth.18, 2.Luk.18, 16.
15. Un He lä de Hann up se un trock darvun.
16. Un süh, do trä een to Em un sprok: Gude Meister, wat schall ik Gudes dohn, dat ik dat ewige Leven hebben mag?Luk.18, 18.
17. He awer sprok to em: Wat heetst du Mi gut? Nüms is gut, denn de eenige GOtt. Wullt du awer to dat Leven ingahn, so hol de Gebode.Luk.10, 26.28.
18. Do sprok he to Em: Weke? JEsus awer sprok: Du schast nich dod maken. Du schast nich ehebreken. Du schast nich stehlen. Du schast nich falsch Tügnis geven.2. Mos. 20, 13.
19. Ehre Vader un Moder. Un du schast din Nächsten leef hebben as di sülvst.Matth.15, 4.
20. Do sprok de Jüngling to Em: Dat hef ik Allns holn vun min Jugend up, wat fehlt mi noch?
21. JEsus sprok to em: Wullt du vullkamen wesen, so gah hen, verkop, wat du hest, un gif dat de Armen, so warrst du en Schatz in den Himmel hebben, un kumm un folg Mi na.Matth.6, 20.Luk.16, 9.12, 33.
22. Do de Jüngling dat Wort hör, gung he bedrövt vun Em, denn he harr veele Göder.Ps.62, 11.Luk.12, 15.19.
23. JEsus awer sprok to Sin Jüngers: Wahrlich, Ik segg ju: En Rieken ward swar in dat Himmelriek kamen.Mark.4, 19.10, 23.
24. Un wieder segg Ik ju: Dat is lichter, dat en Kameel dörch en Nadelohr gah, as dat en rieke Mann in dat Riek GOttes kamen deiht.Luk.18, 25.
25. Do dat Sin Jüngers hörn, verfehrn se sik heel un sproken: Wer kann denn selig warrn?
26. JEsus awer seeg se an un sprok to se: Bi de Minschen is dat unmöglich, awer bi GOtt sünd alle Dinge möglich.
27. Do antworte Petrus un sprok: Süh, wi hebbt all’ unse Saken verlaten un sünd Di nafolgt. Wat ward uns darför?Mark.10, 27.Luk.18, 28.
28. JEsus awer sprok to se: Wahrlich, Ik segg ju, dat ji, deji Mi nafolgt sünd in de Weddergeburt, wenn de Minschensöhn ward sitten up den Stohl vun Sin Herrlichkeit, schüllt ok sitten up twölf Stöhl un richten de twölf Geslechter vun Israel.Weish. 3, 8. Luk.22, 30.
29. Un wer verlett Hüser oder Bröder, oder Swestern, oder Vader, oder Moder, oder Fru, oder Kinner, oder Acker för Min Nam, de ward dat hunnertfältig wedder kriegen un dat ewige Leven arven.
30. Awer veele, de dar sünd de Eersten, schüllt de Letzten warrn, un de Letzten schüllt de Eersten wesen.Matth.20, 16.22, 14.Mark.10, 31.Mark.13, 30.
1. Dat Himmelriek is en Husvader to verglieken, de morgens utgung, Arbeitslüd to meeden in sin Wienbarg.Matth.21, 33.
2. Un do he mit de Arbeitslüd eenig warn weer um een Groschen ton Daglohn, schick he se hen in sin Wienbarg.
3. Un gung ut um de drütte Stunn un seeg weke annere up den Markt müssig stahn.
4. Un sprok to se: Gaht ji ok hen in den Wienbarg, ik will ju geven, wat recht is.
5. Un se gungen hen. Awermals gung he ut um de sößte un negende Stunn un dä ebenso.
6. Um de ölvte Stunn awer gung he ut un funn annere müssig stahn un sprok to se: Wat staht ji hier den ganzen Dag müssig?
7. Se sproken to em: Uns hett nüms meed. He sprok to se: Gaht ji ok hen in den Wienbarg, un wat recht wesen ward, schall ju ok warrn.
8. As dat nu Abend war, sprok de Herr vun den Wienbarg to sin Schaffner: Rop de Arbeitslüd un gif se den Lohn un hev an vun den letzten bet to den eersten.
9. Do keemen de, de um de ölvte Stunn meed weern, un en jeder kreeg sin Groschen.
10. As awer de Eersten keemen, meenen se, se warn mehr kriegen, un se kregen ok jeder sin Groschen.
11. Un as se den kregen, murrn se gegen den Husvader:
12. Düsse letzten hebbt man een Stunn arbeidt, un du hest se uns liek stellt, de wi den Dag sin Last un Hitt dragen hebbt.
13. He antworte awer un sä to een vun se: Min Fründ, ik doh di keen Unrecht, büst du nich mit mi eens warn um een Groschen?
14. Nimm, wat din is, un gah weg! Ik will awer düsse Letzten geven gliek as di.
15. Oder hef ik keen Macht, to dohn, wat ik will, mit dat, wat min is? Sühst du darum so bös ut, dat ik so gut bün?Röm.9, 21.
16. Also ward de Letzten de Eersten un de Eersten de Letzten wesen. Denn veele sünd beropen, awer wenige sünd utwählt.
17. Un He trock rup na Jerusalem un neem to Sik de twölfJünger up den Weg alleen un sprok to se:Kap.17, 22.
18. Seht, wi treckt rup na Jerusalem un de Minschensöhn ward de Hohenpresters un Schriftgelehrten öwerantwordt warrn, un se ward Em verdammen to’n Dod.Mark.9, 31.
19. Un ward Em de Heiden öwerlevern to verspotten un to geißeln un to krüzigen. Un am drütten Dag ward He wedder upstahn.Luk.8, 32.
20. Do treden to Em Zebedäus sin Kinner, de Moder mit ehr Söhns, full vör Em dal un be’ wat vun Em.Mark.10, 35.
21. Un He sprok to ehr: Wat wullt du? Se sprok to Em: Lat düsse min beide Söhns sitten in Din Riek, een to rechter un den annern to linker Hand.
22. Awer JEsus antworte un sprok: Ji weet nich, wat ji beden doht. Künnt ji den Kelch drinken, den Ik drinken warr un ju döpen laten mit de Döp, wa Ik mit döfft warr? Se sproken to Em: Ja wol!Mark.10, 38.Joh.18, 10.
23. Un He sprok to se: Min Kelch schüllt ji twar drinken, un mit de Döp, dar Ik mit döfft bün, schüllt ji mit döfft warrn. Awer dat Sitten to Min Rechten un Linken to geven, steiht Mi nich to, sonnern de, de dat bereit is vun Min Vader.
24. As dat de tein hörn, warn se unwillig up de twee Bröder.Mark.10, 45.
25. Awer JEsus reep se to Sik un sprok: Ji weet, dat de weltlichen Fürsten herrscht un de Oberherren hebbt Gewalt.
26. So schall dat mank ju nich wesen, sonnern wenn jemand will mank ju gewaltig wesen, de wes’ ju Deener.
27. Un wer dar will de Vörnehmste wesen, de wes’ ju Knecht.
28. Gliek as de Minschensöhn nich kamen is, dat He Sik deenen lett, sonnern dat He deen un gev Sin Leven to en Erlösung för veele.Mark.10, 45.Joh.13, 4.Phil.2, 7.
29. Un as se vun Jericho uttrocken, folg Em veel Volk na.
30. Un süh, twee Blinde seeten an den Weg, un as se hörn, dat JEsus vöröwer gung, schregen se un sproken: Ach, HErr, Du Söhn Davids, erbarm Di öwer uns.Mark.10, 46.Luk.18, 35.
31. Awer dat Volk bedroh se, dat se still wesen schulln. Awer se schregen veel mehr un sproken: Ach, HErr, Du Söhn Davids, erbarm Di öwer uns.
32. JEsus awer stunn still un reep se un sprok: Wat wüllt ji, dat Ik ju dohn schall?
33. Se sproken to Em: HErr, dat unse Ogen updahn ward.Pred. 11, 7.
34. Un dat dä JEsus leed för se un He keem an ehr Ogen, un sogliek kunn’ ehre Ogen wedder sehn, un se folgten Em na.Kap.14, 14.Mark.6, 34.
1. Do se nu neeg na Jerusalem keemen, to Bethphagean den Ölbarg, schick JEsus twee vun Sin Jüngers,Mark.11, 1.Luk.19, 29.Joh.12, 12.
2. Un sprok to se: Gaht hen in den Flecken, de vör ju liggt, un dar ward ji en Eselin anbunn finn’ un en Fahlen bi ehr; löst se up un bringt se her to Mi.
3. Un wenn ju jemand wat seggen ward, so sprekt: »De HErr brukt se.« Alsobald ward he se ju laten.
4. Dat gescheeg awer Allns, up dat erfüllt war, wat seggt is dörch den Prophet, de dar sprickt:
5. Seggt de Dochter Zion: Süh, din König kummt to di sachtmödig un ritt up en Esel un up en Fahlen vun de lastbare Eselin.Zach. 9, 9. Joh.12, 15.Ps.24, 8.
6. De Jünger gungen hen un dän, as JEsus se befahln harr.
7. Un brochen de Eselin un dat Fahlen un län ehr Kleder darup un setten Em darup.2. Kön. 9, 13. Mark.11, 7.8.
8. Awer veel Volk bredt de Kleder up den Weg; de Annern haun Telgen vun de Böm un strein se up den Weg.
9. Dat Volk awer, dat vör gung un nafolg, schreeg un sprok: Hosiannah, David sin Söhn! Gelavt wes’, de dar kummt in den HErrn Sin Nam! Hosiannah in de Hög!Ps.118, 25.26.Joh.12, 13.
10. Un as He na Jerusalem rintrecken dä, rög sik de ganze Stadt un se sproken: Wer is dat?
11. Dat Volk awer sprok: Dat is de JEsus, de Prophet vun Nazareth ut Galiläa.Luk.7, 16.Joh.1, 45.
12. Un JEsus gung na den Tempel GOttes rin, un drev herut alle Verköpers un Köpers in den Tempel un stött um de Weßlers ehr Dischen un de Duvenverköpers ehr Stöhl.Mark.11, 15.Kap.24, 19.
13. Un sprok to se: Dar steiht schreven: Min Hus schall en Bethus heeten; ji awer hebbt en Mörderkul darut makt.Joh.56, 7.Mark.11, 17.Jer. 7, 11.
14. Un Blinde un Lahme gungen to Em in den Tempel, un He mak se gesund.Jes. 35, 5. 6.
15. As awer de Hohenpresters un Schriftgelehrten seegen de Wunner, de He dä, un de Kinner in den Tempel schregen un sä’n: Hosiannah, David sin Söhn, warn se bös.
16. Un sproken to Em: Hörst Du ok, wat düsse seggt? JEsus sprok to se: Ja, hebbt ji niemals les’t: Ut de Unmünnigen un Sögkinner ehrn Mund hest Du Lof toricht!Ps.8, 3.
17. Un He let se dar un gung rut ut de Stadt na Bethanien un blev dar.
18. As He awer den annern Morgen wedder in de Stadt gung, hunger Em.Mark.11, 12.
19. Un He seeg en Fiegenbom an den Weg un gung up em to un funn dar nicks up as blot Bläder un sprok to em:Nu waß up di vun nu an keen Frucht mehr. Un de Fiegenbom verdrög sogliek.Luk.13, 6.7.
20. Un as de Jünger dat sehn dän, verwunnerten se sik un sproken: Wa is de Fiegenbom so bald verdrögt!
21. JEsus awer antworte un sprok to se: Wahrlich, Ik segg ju, so ji Glov hebbt un nich twiefelt, so ward ji nich alleen datsülve mit den Fiegenbom dohn, sonnern so ji seggen ward to düssen Barg: Hev di up un smiet di in den See! so ward dat geschehn.
22. Un Allns, wat ji bedt in dat Gebet, so ji gloven doht, so ward ji dat kriegen.Mark.11, 24.
23. Un as He in den Tempel keem, treden to Em, as He lehr, de Hohenpresters un de Öllsten in dat Volk un sproken: Ut wat för Macht deihst Du dat? Un wer hett Di de Macht geven?Mark.11, 27.
24. JEsus awer antworte un sprok to se: Ik will ju ok en Wort fragen, wenn ji Mi dat seggt, will Ik ju ok seggen, ut wat för Macht Ik dat doh.
25. Wo weer Johannes sin Döp her? Weer se vun den Himmel oder vun de Minschen? Do dachten se bi sik sülvst un sproken: Seggt wi, se is vun den Himmel west, so ward He to uns seggen: Warum glovt ji Em denn nich?
26. Seggt wi awer, se is vun de Minschen west, so mutt wi uns vör dat Volk fürchten; denn se heeln all Johannes för en Prophet.Kap.14, 5.
27. Un se antworten JEsus un sproken: Wi weet dat nich. Do sprok He to se: So segg Ik ju ok nich, ut wat för Macht Ik dat doh.
28. Wat dünkt ju awer? En Mann harr twee Söhns un gung to den eersten un sprok: Min Söhn, gah hen un arbeid’ hüt in min Wienbarg.
29. He antwort awer un sprok: Ik will’t nich dohn. Darna dä em dat leed un he gung hen.
30. Un he gung to den annern un sprok ebenso: He antwort awer un sprok: Herr, ja, un gung nich hen.
31. Wokeen vun de beiden hett den Vader sin Willen dahn? Se sproken to Em: De Eerste. JEsus sprok to se: Wahrlich, Ik segg ju: De Töllners un Horen mögt wol eher in dat Himmelriek kamen, as ji.Luk.2, 12.13.
32. Johannes keem to ju un lehr ju den rechten Weg un ji glovten em nich, awer de Töllners un Horen glovten em. Un ob ji dat ok sehn dän, dän ji doch keen Buß, dat ji em darna ok glovt harrn.
33. Hört en anner Glieknis: Dar weer en Husvader, de plant en Wienbarg, un trock en Tun darum un grav en Wienpress’ darin un bu’ en Thorn un dä em an de Wiengarners ut un trock öwer Land.Mark.12, 1.
34. As nu de Wien-Aarn herbi keem, schick he sin Knechts to de Wiengarners, dat se sin Druven in Empfang nehmen dän.
35. Do neemen de Wiengarners sin Knechten, den een slogen se, den annern maken se dod, den drütten steenigten se.Apost.7, 32.
36. Un nochmals schick he annere Knechts ut, mehr as de eersten weern, un se maken se ok dod.
37. Darna schick he sin Söhn ut un sprok: Se ward för min Söhn bang wesen.
38. As awer de Wiengarners den Söhn sehn dän, sproken se to enanner: Dat is de Arv’, kamt, lat uns em dod maken un sin Arvgod an uns bringen.Kap.26, 3.4.Mark.12, 7.
39. Un se neemen em, stötten em to den Wienbarg rut un makten em dod.
40. Wenn nu de Herr vun den Wienbarg kamen ward, wat ward he düsse Wiengarners dohn?
41. Se sproken to Em: He ward de Bösewichter bös umbringen un sin Wienbarg an anner Wiengarners utdohn, de em de Druven to rechte Tied gevt.
42. JEsus sprok to se: Hebbt ji nich in de Schrift les’t: De Steen, den de Bulüd wegsmeten hebbt, de is to en Ecksteen warn. Vun den HErrn is dat geschehn, un dat is wunnerlich vör unse Ogen?Ps.118, 22.Jes. 8, 14. Kap.28, 16.Mark.12, 10.Luk.20, 17.Apost.4, 11.Röm.9, 33.1. Pet.2, 6.
43. Darum segg Ik ju: Dat Riek GOttes ward vun ju nahmen un de Heiden geven warrn, de sin Früchte bringt.
44. Un wer up düssen Steen fallt, de ward terbreken; up weken he awer fallt, den ward he to Grus drücken.
45. Un as de Hohenpresters un Pharisäers Sin Glieknis hörten, begrepen se, dat He vun se reden dä.
46. Un se trachten darna, wa se Em grepen; awer se weern bang för dat Volk, denn dat heel Em för en Prophet.Luk.7, 16.Kap.19, 48.
1. Un JEsus antworte, un re’ awermals dörch Glieknisse to se un sprok:
2. Dat Himmelriek is liek en König, den sin Söhn sin Hochtied mak.Kap.25, 10.
3. Un schick sin Knechten ut, dat se de Gäste to de Hochtied repen; un se wulln nich kamen.
4. Awermals schick he annere Knechten ut un sprok: Seggt de Gäste: Seht, min Mahltied hef ik fardig makt, min Ossen un min Mastveh is slacht un Allns is fardig, kamt to de Hochtied.Kap.21, 36.
5. Awer se verachten dat un gungen hen, de een up sin Acker, de anner to sin Hanterung.
6. Weke awer grepen sin Knechten, verhöhnten se un maken se dod.
7. Do dat de König hör, warhe heel bös un schick sin Heer ut un broch düsse Mörders um un leet ehr Stadt in Brand steken.
8. Do sprok he to sin Knechten: De Hochtied is twar fardig, awer de Gäste weern dat nich weert.
9. Darum gaht hen up de Straten un ladt to de Hochtied, wen ji finnen doht.Kap.13, 47.21, 43.
10. Un de Knechts gungen ut up de Straten, un brochen tosamen, wen se funnen, Böse un Gude, un de Dischen warn all vull.
11. Do gung de König rin, de Gäst to besehn, un seeg en Minsch, de harr keen hochtiedlich Kleed an.
12. Un sprok to em: Fründ, wa büst du rinkamen un hest doch keen hochtiedlich Kleed an? He awer sweeg still.
13. Do sprok de König to sin Deeners: Bindt em Hann un Föt un smiet em in de dickste Düsternis rut, dar ward Hulen un Tänklappern wesen.Kap.8, 12.25, 30.24, 51.
14. Denn veele sünd beropen, awer wenig sünd utwählt.Kap.19, 30.20, 16.Mark.10, 13.
15. Do gungen de Pharisäer hen un beraden, wa se Em in Sin Red fangen muchen.Mark.12, 13.Luk.20, 20.
16. Un schickten to Em ehr Jüngers un Herodes sin Deeners un sproken: Meister, wi weet, dat Du wahrhaftig büst un lehrst den Weg to GOtt recht un Du fragst na Nüms, denn Du kümmerst Di nich um de Minschen ehr Ansehn.
17. Darum segg uns, wat dünkt Di? Is dat recht, dat man den Kaiser Koppgeld gift oder nich?
18. Do nu JEsus ehr Bosheit marken dä, sprok He: Ji Heuchlers, wat versökt ji Mi?Ps.41, 7.Mark.12, 15.
19. Wiest Mi de Stüermünz! Un se geven Em en Groschen hen.
20. Un He sprok to se: Wokeen sin Bild un wen sin Upschrift is dat?
21. Se sproken to Em: Den Kaiser sin. Do sprok He to se: So gevt den Kaiser, wat den Kaiser sin is, un GOtt, wat GOtt Sin is!Mark.12, 17.
22. As se dat hörn, verwunnerten se sik un verleten Em un gungen weg.
23. Up densülvigen Dag treden to Em de Sadducäer, de dar meent, dat dar keen Uperstahn is, un fragten Em,Mark.12, 18.Luk.20, 27.
24. Un sproken: Meister, Moses hett seggt: Wenn Een starven deiht un keen Kinner hett, so schall sin Broder sin Fru frien un sin Broder Kinner tügen.5. Mos. 25, 5. Mark.12, 19.Luk.20, 28.
25. Nu sünd bi uns söven Bröder west. De eerste frie un storv; un wiel he keen Nakamen harr, leet he sin Fru sin Broder na.
26. Desglieken de annere, un drütte, bet up den söventen.
27. Toletzt na Alln storv ok de Fru.
28. Nu, in de Uperstahung, wokeen sin Fru ward se wesen mank de söven? Se hebbt se jo All hatt.
29. JEsus awer antworte un sprok to se: Ji irrt un weet de Schrift nich, noch GOtt Sin Kraft.
30. In de Uperstahung ward se weder frien noch sik frien laten, sonnern se sünd ebenso as GOtt Sin Engeln in den Himmel.Mark.12, 25.Luk.20, 86.
31. Hebbt ji awer nich les’t vun de Uperstahung vun de Doden, wat ju vun GOtt seggt is, dar He sprok: Ik bün Abraham sin GOtt, un Israel sin GOtt un Jakob sin GOtt?
32. GOtt awer is nich de Doden ehr GOtt, sonnern de Lebendigen ehr.2. Mos. 3, 6. Mark.12, 26.
33. Un as dat Volk dat hör, warn se ganz verdutzt öwer Sin Lehr.
34. As awer de Pharisäer hörten, dat He de Sadducäer dat Mul stoppt harr, versammelten se sik.
35. Un Een mank se, en Schriftgelehrte, versöch Em un sprok:Mark.12, 28.Luk.10, 25.
36. Meister, wat is dat vörnehmste Gebot in dat Gesetz?
37. JEsus awer sprok to em: Du schast leef hebben GOtt, din HErrn, vun ganzen Harten, vun ganze Seel un vun ganzen Gemöth.Mark.12, 30.
38. Düt is dat vörnehmste un gröttste Gebot.
39. Dat anner awer is em liek: Du schast din Neegsten leef hebben as di sülvst.Mark.12, 31.
40. In düsse twee Gebote hangt dat ganze Gesetz un de Propheten.
41. Do nu de Pharisäers tosamen weern, frag se JEsus
42. Un sprok: Wa dünkt ju um Christus? Wen sin Söhn is He? Se sproken: David sin.
43. He sprok to se: Wa kummt dat denn, dat David Em in den Geist en HErr nennt, as he seggt:
44. De HErr hett seggt to min HErr: Sett Di to Min Rechten, bet dat Ik legg Din Fiende to den Schemel vun Din Föt.Ps.110, 1.Mark.12, 36.Apost.2, 34.1. Cor.15, 25.Ebr.1, 13.
45. Wenn Em nu David en HErr nennt, wa is He denn sin Söhn?
46. Un Nüms kunn Em en Wort antworten, un wag ok Nüms vun den Dag an, Em to fragen.Luk.14, 6.
1. Do redt JEsus to dat Volk un to Sin Jüngers,
2. Un sprok: Up Moses sin Stohl sitt nu de Schriftgelehrten un Pharisäers.
3. Allns, wat se ju nu seggt, dat ji holn schüllt, dat holt un doht dat. Awer na ehr Warke schüllt ji nich dohn. Se seggt dat wol un doht dat doch nich.Mal. 3, 7.
4. Se bindt awer sware un unerdrägliche Lasten un leggt se de Minschen up den Hals; awer se wüllt desülven nich mit een Finger anrögen.Luk.11, 46.
5. All ehr Warke awer doht se, dat se vun de Lüd sehn ward.Se makt ehr Denkzettel breet un de Söm’ an ehr Kleder grot.Kap.6, 1.4. Mos. 15, 38.
6. Se sitt geern baben an bi Disch un in de Scholen.
7. Un hebbt dat geern, dat se gröt’ ward up den Markt, un vun de Minschen Rabbi nennt ward.
8. Awer ji schüllt ju nich Rabbi nennen laten, denn Een is ju Meister, Christus; ji awer sünd All Bröder.2. Cor.1, 24.
9. Un schüllt Nüms Vader heten up de Eer: denn Een is ju Vader, de in den Himmel is.
10. Un ji schüllt ju nich Meister heten laten: denn Een is ju Meister, Christus.Joh.13, 12.
11. De Gröttste mank ju schall ju Deener wesen.Kap.20, 26.27.
12. Denn wer sik sülvst grot makt, de ward lütt makt, un wer sik sülvst lütt makt, de ward grot makt.Spr. 29, 23. Hiob. 22, 29. Ezech. 17, 24. Luk.14, 11.Kap.18, 14.1. Pet.5, 5.
13. Weh ju Schriftgelehrten un Pharisäers, ji Heuchlers, de ji dat Himmelriek toslut vör de Minschen! Ji kamt dar nich rin, un de dar rin wüllt, de lat ji nich rin gahn.
14. Wehe ju Schriftgelehrten un Pharisäers, ji Heuchlers, de ji de Wittwen ehr Hüser upfreet un lange Gebede vörgevt! Darum ward ji desto mehr Verdammnis kriegen.Mark.12, 40.Luk.20, 47.
15. Wehe ju Schriftgelehrten un Pharisäers, ji Heuchlers, de ji to Land un Water umhertreckt, dat ji een Judengenossen makt; un wenn he dat warn is, makt ji ut em en Höllenkind, twee mal arger, as ji sünd.
16. Weh ju, verblendte Leiter, de ji seggt: Wer dar swört bi den Tempel, dat is Nicks, wer awer swört bi dat Gold vun den Tempel, de is schüllig.
17. Ji Narren un Blinden! Wat is grötter? dat Gold, oder de Tempel, de dat Gold hillig makt?
18. Wer dar swört bi den Altar, dat is Nicks; wer awer swört bi dat Opfer, dat darup is, de is schüllig.
19. Ji Narren un Blinden! Wat is grötter, dat Opfer oder de Altar, de dat Opfer hillig makt?2. Pet.1, 9.
20. Darum, wer dar swört bi den Altar, de swört bi densülven un bi Allns, wat darup is.
21. Un wer dar swört bi den Tempel, de swört bi densülven un bi de, de darin wahnt.
22. Un wer dar swört bi den Himmel, de swört bi GOtt Sin Stohl un bi den, de darup sitt.Kap.5, 34.
23. Wehe ju Schriftgelehrten un Pharisäers, ji Heuchlers, de ji tein Prozent Stüer nehmt vun de Münz, Dill un Kümmel; un lat na dat Swarste in dat Gesetz, nämlich dat Gericht, de Barmhartigkeit un de Glov! Düt schull man dohn un dat Anner nich laten.
24. Ji verblendte Leiter, de ji Mücken sieht un Kameele versluckt.
25. Weh ju Schriftgelehrtenun Pharisäers, ji Heuchlers, de ji de Bekers un Schötteln utwennig rein holt, binnen awer sünd se vull vun Rov un Habsucht.Luk.11, 39.
26. Du blinde Pharisäer, mak toeerst dat Inwennige vun den Beker un de Schöttel rein, up dat ok dat Utwennige rein ward.Tit.1, 15.
27. Wehe ju Schriftgelehrten un Pharisäers, ji Heuchlers, de ji liek sünd kalkte Gräwer, weke buten smuck utsehn doht, awer binnen sünd se vull vun Dodenknaken un allerhand Unflat.
28. Also ji ok; vun buten schient ji vör de Minschen fromm, awer binnen sünd ji vull vun Heuchelie un Undög.
29. Wehe ju Schriftgelehrten un Pharisäers, ji Heuchlers, de ji de Prophetengräwer bu’t un smückt de Gerechten ehr Gräwer.
30. Un sprekt: Weern wi to unse Vaders ehr Tieden west, so wulln wi nich Deel hebben mit se an de Propheten ehr Blot.
31. So gevt ji twar öwer ju sülvst Tügnis, dat ji Kinner sünd vun de, weke de Propheten dod makt hebbt.Apost.7, 52.
32. Wolan, makt ji ok ju Vaders ehr Maat vull!
33. Ji Slangen, ji Adderngetücht! wa wüllt ji de Höll ehr Verdammnis entgahn?Kap.3, 7.
34. Darum hört, Ik schick to ju Propheten un Kloke un Schriftgelehrten: un vun de ward ji weke dod maken un krüzigen un weke ward ji geißeln in ju Scholen un ward se verfolgen vun een Stadt in de anner;Luk.11, 49.Apost.5, 40.
35. Up dat öwer ju kummt all dat gerechte Blot, dat vergaten is up de Eer, vun den gerechten Abel sin Blot an bet to Zacharias, Barachias Söhn sin Blot, den ji dod makt hebbt twischen den Tempel un den Altar.Kap.27, 25.1. Mos. 4, 8. 2. Chron. 24, 21. 22. Luk.11, 51.
36. Wahrlich, Ik segg ju, dat düt alltomal öwer dat Geslecht kamen ward.
37. Jerusalem, Jerusalem, de du dod makt hest de Propheten un steenigt, de to di schickt sünd! Wa oft hef Ik din Kinner versammeln wullt, as en Kluckhehn ehr Küken unner ehr Flünk versammeln deiht, un ji hebbt nich wullt.Luk.13, 34.
38. Seht, ju Hus schall ju wüst laten warrn.1. Kön. 9, 7. Luk.13, 35.
39. Denn Ik segg ju: Ji ward Mi vun nu af nich sehn, bet dat ji sprekt: Lavt wes’, de dar kummt in den HErrn Sin Nam!Mark.11, 9.10.Joh.12, 13.