1. As nu Festus in dat Land kamen weer, trock he na dree Dag rup vun Cäsarea na Jerusalem.
2. Dar keemen vör em de Hohenprester un de Vörnehmsten vun de Juden un klagten gegen Paulus un versöchten em.Kap.24, 1.
3. Un bän um en Gunst gegen Paulus, dat he em förrern leet naJerusalem un stellten em na, dat se em unnerwegs umbrochten.Kap.23, 15.
4. Do antworde Festus, Paulus ward jo bewahrt in Cäsarea, awer he ward na en korte Tied wedder darhen trecken.
5. Weke nu mank jug darto in Stann sünd, (sprok he) de lat mit dal trecken un den Mann verklagen, so wat an em is.
6. As he awer bi ehr mehr denn twee Dag west weer, trock he dal na Cäsarea un den annern Dag sett he sik up sinen Richtstohl un leet Paulus halen.
7. As de nu kamen dä, trän um em her de Juden, de vun Jerusalem dal kamen weern un brochten veele un sware Anklagen gegen Paulus vör, de se nich bewiesen kunnen;
8. Wiel he sik verantworde: Ik hef mi weder an de Juden ehr Gesetz, noch an den Tempel, noch an den Kaiser versündigt.
9. Festus awer wull de Juden en Gunst bewiesen un antworde Paulus un sprok: Wist du rup na Jerusalem un di dar över düt vör mi richten laten?
10. Paulus awer sprok: Ik stah vör den Kaiser sin Gericht, dar schall ik mi richten laten. De Juden hef ik keen Leed dahn, as du ok up dat beste weeten deihst.
11. Hef ik awer jemand Unrecht dahn un des Dodes weert handelt, so weiger ik mi nich to starven. Is dar awer nicks an dat, um wat se mi verklagt, so kann nüms mi ehr övergeven. Ik berop mi up den Kaiser.
12. Do besprok sik Festus mit den Rat un antworde: Up den Kaiser hest du di beropen, to den Kaiser schast du trecken.
13. Awer na etliche Dag’ keemen de König Agrippas un Bernice na Cäsarea, Festus to empfangen.
14. Un as se veele Dag’ dar west weern, lä Festus den König de Sak mit Paulus vör, un sprok: Hier is en Mann, den Felix gefangen torüch laten hett.Kap.24, 27.
15. Um den sin willen de Hohenpresters un Öllsten vun de Juden vör mi kamen sünd, as ik to Jerusalem weer un bän dä’n, ik schull em richten laten.v.1.2.
16. Weke ik antworde: Dat is de Römer ehr Wies’ nich, dat en Minsch ton Dod övergeven ward, bevör de Verklagte sine Ankläger gegenwärtig hett un Gelegenheit kriegen deiht, sik gegen de Anklag to verantworden.5. Mos. 17, 4.
17. As se awer hier tosamen kamen dä’n, mak ik keen Vertögerung un heel den annern Dag Gericht un leet den Mann vörbringen.
18. As awer de Verklägers vörträden, brochten se keene Beschuldigung gegen em vör de ik mi vermoden weer.
19. Se harn awer etliche Fragen gegen em vun ehren Averglowen un vun enen verstorbenen JEsus, vun den Paulus sä, dat he leven dä.Luk.24, 23.
20. Dar ik awer nicks vun deFrag verstahn dä, sprok ik, ob he wull na Jerusalem reisen un dar sik daröver richten laten?
21. As awer Paulus sik beropen dä, dat he up den Kaiser sin Erkenntnis behollen war, leet ik em behollen, bet dat ik em na den Kaiser schicken kann.
22. Agrippa awer sprok to Festus: Ik much den Minschen ok gern hören. He awer sprok: Morgen schast du em hören!
23. Un den annern Dag, as Agrippa un Bernice keemen mit groten Stat un in dat Richthus gungen mit de Hauptlüd un de vörnehmsten Männer vun de Stadt, un as Festus dat befehlen dä, wör Paulus bröcht.
24. Un Festus sprok: Leeve König Agrippa un all ji Männer, de ji mit uns hier sünd, dar seht ji den, um weken mi de ganze Hupen vun de Juden angahn hett, sowol to Jerusalem as ok hier un schreegen, he schull nich länger leven.Kap.22, 22.
25. Ik awer, as ik vernehmen dä, dat he nicks dahn har, wat den Dod werth weer un he ok sik sülvst up den Kaiser beropen dä, hef ik beslaten, em hentoschicken.Kap.23, 9.
26. Nu awer hef ik nicks Gewisses vun em, dat ik den Herrn schreben kann. Darum hef ik em vorföhren laten vör jug, allermeist vör di, König Agrippa, up dat ik na geschehene Unnersökung wat hebben much, dat ik schreben kann.
27. Denn dat dünkt mi en ungeschickte Sak to sin, enen Gefangenen to schicken un keen Orsak gegen em uptowiesen hebben.
1. Agrippa awer sprok to Paulus: Du hest Verlöv vör di to reden. Do verantworde sik Paulus un reck de Hand ut:
2. Dat is mi sehr leev, leeve König Agrippa, dat ik mi hüt vör di verantworden schall vör alles, wat ik vun de Juden beschuldigt war.
3. Allermeist wiel du weest alle Sitten un Fragen vun de Juden. Darum bä ik di, du wullst mi geduldig hörn.
4. Twar min Leven vun Jugend up, woans dat vun Anfang mank düt Volk to Jerusalem tobrocht is, weeten alle Juden wol,
5. De mi vörher kennt hebbt, wenn se dat wulln betügen. Denn ik bün en Pharisäer west, weke is de strengste Sekte vun unsern Gottesdeenst.Kap.23, 6.Phil.3, 5.
6. Un nu stah ik un warr verklagt wegen de Hoffnung up de Tosag, de geschehn is vun GOtt an unse Vaders.Kap.13, 32.28, 20.1. Mos. 3, 15.
7. To weke hoffen de twölf Geschlechter vun de Unsern to kamen, indem se Dag un Nacht mit groten Fliet GOtt deenen doht. Wegen düsse Hoffnung warr ik, leeve König Agrippa, vun de Juden beschuldigt.Kap.24, 15.
8. Warum ward dat för unglovlich vun jug holen, dat GOtt Dode uperweckt?
9. Twar ik meen ok bi mi sülvst, ik muß veel towedder dohn JEsus vun Nazareth Sinen Namen.Kap.8, 3.9, 1.22, 4.
10. As ik denn ok to Jerusalem dahn hef, as ik veele Hillige in dat Stockhus sluten dä, nadem ik Macht vun de Hohenpresters darto kregen har. Un wenn se dod makt warn, hölp ik dat Ordeel spreken.
11. Un dörch alle Scholen pienig ik se oft un dwung se to lästern un weer över alle Maten dull up se, verfolgte se ok bet in de fremden Städe.
12. As ik nu intwischen na Damaskus reisen dä, utrüst mit Macht un Befehl vun de Hohenpresters,Kap.9, 3.
13. Midden an helligen Dag, leeve König, seeg ik up den Weg, dat en Licht vun den Himmel, heller as de Glanz vun de Sünn, mi un de mit mi reisten, umlüchten dä.
14. As wi nu alle up de Eer dal fullen, hör ik en Stimm to mi reden, de sprok up Ebräisch: Saul, Saul, wat verfolgst du mi, dat ward di swar warn, gegen den Stöker achter ut to slagen.
15. Ik awer sprok: HErr, wer büst Du? He sprok: Ik bün JEsus, den du verfolgen deihst, awer stah up un trä up din Föt.
16. Denn darto bün Ik di erschienen, dat Ik di bestellen doh to enen Deener und Tügen vun dat, wat du sehn hest un dat Ik di noch will sehn laten.
17. Un will di redden vun dat Volk un vun de Heiden, mank weke Ik di nu schicken doh,
18. Uptodohn ehre Ogen, dat se sik bekehren doht vun de Düsternis to dat Licht un vun den Satan sin Gewalt to GOtt, to empfangen Vergebung vun de Sünnen un dat Arvdeel samt de, de hilligt warn dörch den Gloven an Mi.Jes. 35, 5. Eph.1, 18.Apost.20, 32.Eph.1, 11.Kol.1, 12.
19. Darum, leeve König Agrippa, weer ik gegen de himmlische Erschienung nich unglövig;
20. Sonnern verkündig toeerst de Lüd in Damaskus un Jerusalem un in alle Gegenden vun dat jüdische Land, ok de Heiden, dat se Buße dä’n un sik bekehrten to GOtt un dä’n rechtschaffene Warke dörch Buße.Kap.9, 20.
21. Darum hebbt mi de Juden in den Tempel grepen un versöchten, mi dod to maken.Kap.21, 30.
22. Awer dörch GOtt Sine Hülp is mi dat gelungen, un stah bet up düssen Dag un tüge, beide, de Lütten un de Groten un segg nicks as wat de Propheten un Moses seggt hebbt, dat geschehn schull.Luk.24, 44.
23. Dat Christus schull lieden un de eerste sin ut de Uperstahung vun de Doden un verkündigen en Licht vör dat Volk un de Heiden.1. Cor.15, 20.Kol.1, 18.Offenb.1, 5.
24. As he awer all düt to sin Verantwordung seggen dä, sprok Festus mit lude Stimm: Paulus, du rasest, de grote Gelehrsamkeit makt di unsinnig.
25. He awer sprok: Min leeve Festus, ik rase nich, sonnern ik rede wahre un vernünftige Worde.
26. Denn de König, to den ik fröhlich reden doh, weet dat wol. Deen ik weet nicks vun dat, dat verborgen is, denn all dat is nich in enen Winkel geschehn.
27. Glovst du, König Agrippa, an de Propheten? Ik weet, dat du gloven deihst.
28. Agrippa awer sprok to Paulus: Dar fehlt nich veel an, dat du mi överreden deihst, dat ik en Christ warr.
29. Paulus awer sprok: Ik wünsch vör GOtt, dat fehl an veel oder wenig, dat nich alleen du, sonnern alle, de mi hüt hörn doht, so warn as ik bün, ohne düsse Keden.
30. Un as he dat seggt har, stunn de König up un de Landpleger un Bernice un de mit em dar sitten dä’n,
31. Un gungen bi Siet, redten mit enanner un sproken: Düsse Minsch hett nicks dahn, dat des Dodes oder de Keden weert is.
32. Agrippa awer sprok to Festus: Düsse Minsch har los geven warn kunnt, wenn he sik nich up den Kaiser beropen har.Kap.25, 11.
1. As dat awer beslaten weer, dat wi na Italien schepen schulln, övergeven se Paulus un etliche annere Gefangene den Unnerhauptmann vun de kaiserliche Schaar, mit Namen Julius.Kap.25, 12.
2. As wi awer in en Schip ut Adramytium träden, up dat wi na Asien hen schepen schulln, föhrn wi vun dat Land; un dar weer mit uns Aristarchus ut Macedonien vun Thessalonich;Kap.19, 29.20, 4.
3. Un den annern Dag keemen wi an to Sidon. Un Julius heel sik fründlich gegen Paulus, verlav em to sine goden Frünn to gahn un sik to plegen.Kap.24, 23.28, 16.
4. Un vun dar fahren wi af un schepten unner Cypern hen, darum, dat uns de Wind entgegen weer.
5. Un schepten up dat Meer vör Cilicien un Pamphylien vörbi un keemen gen Myra in Lycien.
6. Un dar funn de Unnerhauptmann en Schip vun Alexandrien, dat na Italien schepen dä un brocht uns darup.
7. As wi awer langsam schepen dä’n un in veele Dag’ kum na Knidus keemen, (denn de Wind weer gegen uns) schepten wi unner Kreta hen, na de Stadt Salmone.
8. Un as wi dar kum vöröver, do keemen wi an en Stell, de Gutfurt heeten deiht, dat weer dicht bi de Stadt Lasea.
9. As nu veel Tied vergahn weer, un dat nu gefährlich weer to schepen, darum dat ok de Fasten all vörbi weern, vermahn se Paulus,2. Cor.11, 25.26.
10. Un sprok to ehr: Leeve Männer, ik seh, dat de Schipfahrt mit Gefahr un groten Schaden vör sik gahn will, nich alleen vunde Last un dat Schip, sonnern ok för uns Leven.
11. Awer de Unnerhauptmann glovte den Schiper un den Stüermann mehr denn dat wat Paulus seggt har.
12. Un wiel de Haven ungelegen weer to överwintern, düch dat de meisten ratsamer, vun dar weg to fahren, ob se kamen kunnen na Phönice to överwintern, dat is en Haven up Kreta, gegen den Wind Südwest un Nordwest.
13. As awer de Südwind weihn dä un se meenen, se harrn nu ehr Vörnehmen, maken se sik na Assos un fahren an Kreta hen.
14. Nich lang naher steeg gegen ehr Vörnehmen en Gegenwind up, den man Nordost heeten deiht.
15. Un as dat Schip fatet war un sik nich gegen den Wind richten kunn, geven wi dat up un swevten also.
16. Wi keemen awer an en Insel, de Klauda heeten deiht, dar kunnen wi kum en Boot tofat kriegen.
17. Dat bröchten wi up un brukten de Hülp un bunnen dat unner an dat Schip, denn wi weern bang, dat much in de Syrten drieben un leeten de Segel dal un fahrten so.
18. Un as wi groten Storm erleeden harn, dä’n se den nächsten Dag enen Utworp.
19. Un den drüdden Dag schmeeten wi mit unse Hann dat Redschop ut dat Schip.
20. As awer in veele Dag weder de Sünn noch de Steern to sehn weern, un keen kleene Storm uns entgegen weer, weer alle Hoffnung up unser Leven vörbi.
21. Un as man lang nicks eten har, lä Paulus sik in dat Mittel un sprok: Leeve Männer, ji harrt mi gehorchen schullt un nich vun Kreta upbraken un uns dat Lieden un den Schaden erspart hebben.
22. Un nu ermahn ik jug, dat ji unverzagt west, denn keen vun uns ward um sin Leven kamen, ohne alleen dat Schip.
23. Denn düsse Nacht hett GOtt Sin Engel bi mi stahn, den ik tovör un den ik deen.1. Mos. 16, 7.
24. Un sprok: Wes’ nich bang, Paulus, du must vör den Kaiser stellt warrn; un süh, GOtt hett di schenkt de alle, de mit di schepen doht.Kap.23, 11.
25. Darum, leeve Männer, west unverzagt, denn ik glov GOtt, dat ward so kamen, as mi seggt is.
26. Wi musten awer anfahren an en Insel.Kap.28, 1.
27. As awer de veerteinste Nacht keem un wi in Adria fahren um Middernacht meenten de Schepslüd, se keemen wol an dat Land.
28. Un se schmeeten dat Lot un funnen twintig Faden deep un en beten wieder hen senkten se nochmals un funnen föftein Faden.
29. Dar warrn se bang, dat se an en harte Ort anstöten kunnen un schmeeten achter ut dat Schipveer Ankers un wünschten, dat de Dag keem.
30. As awer de Schepslüd de Flucht söchten ut dat Schip un dat Boot dal leeten in dat Meer un geven vör, se wulln de Anker vör ut dat Schip laten;
31. Sprok Paulus to den Unnerhauptmann un de Kriegsknechte: Wenn düsse nich in dat Schip blieven, so künnt ji nich an Leven blieven.
32. Do schneden de Kriegsknechte den Strick af vun dat Boot un leeten dat fallen.
33. Un as dat anfung, Dag to warrn, ermahnte Paulus se alle, dat se Spies’ to sik nehmen schulln un sprok: Hüt is de veerteinste Dag, dat ji töven doht un ahn Eten sünd; un hebbt nicks to jug nahmen.v.27.
34. Darum vermahn ik jug, Spies’ to nehmen, jug to erquicken, denn keenen vun jug ward en Haar vun den Kopp fallen.Matth.10, 30.Luk.21, 18.
35. Un as he dat seggt har, neem he dat Brod, dankte GOtt för alle un brok dat un fung an to eten.Joh.6, 11.1. Tim.4, 4.
36. Dar warn se alle goden Moths un neemen ok Spies’.
37. Unser weern awer alltosamen twee hunnert söß un söbentig Seelen in dat Schip.Kap.2, 41.7, 14.
38. Un as se satt weern, maken se dat Schip lichter un schmeeten dat Korn in de See.
39. As dat awer Dag war, kennten se dat Land nich. En Haven awer un en Över, warn se wies, daran wulln se dat Schip drieven laten, wenn dat möglich weer.
40. Un as se de Anker uphalen dä’n, leeten se sik drieven un lösten de Roderbannen up un richten den Segelbom na den Wind un trachten na dat Över.
41. Un as wi föhrten up enen Ort, de up beide Sieden See har, stött dat Schip op un dat Vörrerdeel blev unbeweglich fast stahn, awer dat Achterdeel brok ut enanner vun de Gewalt vun de Waggen.2. Cor.11, 25.
42. De Kriegsknechts awer harn en Rat, de Gefangenen dod to maken, up dat nich Jemand, de rut schwimmen dä, weglopen kunn.
43. Awer de Unnerhauptmann wull Paulus erholln un weer gegen ehr Vörnehmen un leet, de schwimmen kunnen, sik toeerst in de See laten un sik na dat Land to redden.
44. De annern awer, etliche up de Bred, etliche up dat, wat vun dat Schip weer. Un also keemen se alle wolbeholln an dat Land.
1. Un as wi rutkeemen, erfohrn wi, dat de Insel Melite heeten dä.Kap.27, 26.
2. De leeven Lüd awer bewiesten uns nich geringe Fründschop, makten en Füer an un neemen uns alle up wegen den Regen, de över uns kamen weer, un wegen de Küll.2. Cor.11, 27.
3. As awer Paulus en Hupen Buschholt tosamen raken un em up dat Füer leggen dä, keem en Ottervun de Hitt un fahr Paulus an de Hand.
4. As awer de leeven Lüd dat Deert an sin Hand hangen seegen, sproken se unner enanner: Düsse Minsch mutt en Mörder sin, den de Rache nich leven lett, ob he ok de See entgahn is.
5. He awer schlenker dat Deert in dat Füer un em wedderfohr nicks Övels.Mark.16, 18.
6. Se awer tövten, ob he schwellen war, oder dod dalfalln. As se awer lang töven un sehn dä’n, dat em nicks Ungeheures wedderfohr, warn se annern Sinns un sproken, he weer en GOtt.
7. An düsse Ort awer har de Öbberste vun de Insel, mit Namen Publius, en Landgut, de neem uns up un beharbargte uns dree Dag’ fründlich.
8. Dat gescheeg awer, dat Publius sin Vader an dat Fewer un an den Ruhr liggen dä. To den gung Paulus rin un bä un lä sin Hand up em un mak em gesund.Matth.8, 14.
9. As dat geschehn dä, keemen ok de annern up de Insel, de Krankheit harn, hento un leeten sik gesund maken.
10. Un se dä’n uns grote Ehr an, un as wi uttrecken dä’n, laden se up wat wi nödig harn.
11. Na dree Monat awer schepten wi ut up en Schip vun Alexandrien, dat bi de Insel överwintert har un har as Schipsteken en Bild vun de Tweschen.
12. Un as wi na Syrakus kamen dä’n, bleven wi dree Dag’ dar.
13. Un as wi umher schepen dä’n, keemen wi na Rhegium, un na enen Dag, as de Südwind upkeem, keemen wi den annern Dag na Puteoli.
14. Dar funnen wi Bröder un warn vun ehr bän, dat wi söben Dag’ dar blieven dä’n. Un also keemen wi na Rom.
15. Un vun dar, as de Bröder vun uns hörn dä’n, gungen se ut, uns entgegen, bet na Appifer un Tretabern. As Paulus se sehn dä, dank he GOtt un kreeg Toversicht.
16. As wi awer na Rom keemen, överantworde de Unnerhauptmann de Gefangenen den öbbersten Hauptmann. Awer Paulus kreeg Frilöv, to blieven, wo he wull, mit en Kriegsknecht, de up em passen dä.Kap.23, 33.24, 23.27, 3.
17. Dat gescheeg awer na dree Dag, dat Paulus tosamen reep de Vörnehmsten vun de Juden. As desülvigen tosamen keemen, sprok he to ehr: Ji Männer, leeven Bröder, ik hef nicks dahn gegen unse Volk, noch gegen unse Vaders ehre Wis, un bün doch gefangen ut Jerusalem övergeven in de Römer ehre Hann.Kap.23, 1.
18. Weke, as se mi verhört harn, wulln se mi los geven, dewiel dat keen Orsak to den Dod an mi weer.
19. As awer de Juden weddersproken, weer ik bedwungen, mi up den Kaiser to beropen, nich, as har ik min Volk um wat to verklagen.Kap.25, 12.
20. Um de Orsak willen hef ik jug bän, dat ik jug sehn un anspreken much, denn um Israel sin Hoffnung willen hebbt se mi düsse Ked anlegt.Kap.23, 6.24, 21.26, 6.7.
21. Se sproken awer to em: Wi hebbt keen Schrift kregen vun Judäa dienethalben, ok is dar keen Broder kamen, de vun di wat Arges verkündigt oder seggt har.
22. Doch wölln wi vun di hörn, wat du gloven deihst. Denn vun düsse Sekt is uns kund, dat ehr ward vun alle Enden wedderspraken.Kap.24, 14.Luk.2, 34.
23. Un as se em en Dag bestimmen dä’n, keemen veele to em in de Harbarg, weke he dat Riek GOttes utleggen un betügen dä, un predig ehr vun JEsus, ut Moses sin Gesetz un ut de Propheten, vun fröh morgens an bet abends.Kap.26, 22.
24. Un etliche fulln dem bi, wat Paulus seggen dä, etliche awer glovten nich.Kap.17, 4.
25. As se awer mit enanner uneens weern, gungen se weg, as Paulus en Wort reden dä, dat woll de heilige GEist seggt hett dörch den Propheten Jesaias to unse Vaders.2. Pet.1, 21.
26. Un sproken: Gah hen na düt Volk un sprick: Mit de Ohren ward ji dat hörn un nich verstahn, un mit de Ogen ward ji dat sehn un nich erkennen.Jes. 6, 9. 10. Luk.8, 10.
27. Denn dat Hart vun düt Volk is verstockt un se hört swar mit de Ohren un schlummert mit ehre Ogen, up dat se nich mal eenst sehn mit de Ogen un hörn mit de Ohren un verständig warn in ehre Harten un sik bekehren, dat ik ehr helpen kann.
28. So si jug dat kund dahn, dat de Heiden sendt is düt Heil vun GOtt, un se ward dat hörn.Kap.13, 38.46.Ps.18, 45.
29. Un as he düt reden dä, gungen de Juden hen un harn veel Fragen mank ehr sülvst.
30. Paulus awer blev twee Jahr in dat Hus wat he hürt har un neem an alle, de to em keemen,
31. Predig dat Riek GOttes un lehrde vun den HErrn JEsus mit grote Frimödigkeit, ahn dat em dat een wehrn dä.