1. Un He sprok to se: Wahrlich, Ik segg ju: Hier staht weke, de ward den Dodnich smecken, bet dat se sehn GOtt Sin Riek mit Kraft kamen.Matth.16, 28.Luk.9, 27.
2. Un na söß Dag’ neem JEsus to Sik Petrus, Jakobus un Johannes, un föhr se up en hogen Barg bisiet alleen, un verklär Sik vör se.
3. Un Sin Kleder warn hell, un heel witt, as de Snee, dat keen Farver up de Eer se so witt maken kann.Matth.28, 3.
4. Un dar keem Elias mit Moses un unnerheel sik mit JEsus.
5. Un Petrus antworte un sprok to JEsus: Rabbi, hier is gut wesen, lat uns dree Hütten maken, Di een, Moses een un Elias een.
6. He wuß awer nich, wat he reden dä, denn se weern ganz verbiestert.
7. Un dar keem en Wolk, de öwerschatt se. Un en Stimm schall ut de Wolk, un sprok: Düt is Min leeven Söhn, den schüllt ji hörn!Matth.3, 17.
8. Un bald darna seegen se um sik, un seegen Nüms mehr as alleen JEsus bi se.
9. As se awer den Barg dal gungen, verbo JEsus se, dat se Nüms seggen schulln, wat se sehn harrn, bet de Minschensöhn wedder upstahn weer vun de Doden.
10. Un se beheeln dat Wort bi sik, un befrogen sik unner enanner: Wat is doch dat Upstahn vun de Doden?
11. Un se frogen Em, un sproken: Seggt doch de Schriftgelehrten, dat Elias vörher kamen mutt?
12. He antworte awer, un sprok to se: Elias schall ja vörher kamen, un Allns wedder torecht bringen; darto de Minschensöhn schall veel lieden, un veracht warrn, as dar schreven steiht.
13. Awer Ik segg ju: Elias is kamen, un se hebbt an em dahn, wat se wulln, gliek as vun em schreven steiht.Matth.11, 14.
14. Un He keem to Sin Jüngers, un seeg veel Volk um se, un Schriftgelehrte, de sik mit se befragen dän.
15. Un sogliek, as all dat Volk Em seeg, verwunnern se sik, lepen to Em, un gröten Em.
16. Un He frog de Schriftgelehrten: Wat striet ji ju mit se?
17. Een awer mank dat Volk antworte, un sprok: Meister, ik hef Min Söhn herbrocht to Di, de hett en spraklosen Geist;Matth.17, 14.Luk.9, 38.
18. Un wenn he em fat krigt, denn ritt he em, un schümt, un gnirscht mit de Tähn, un he tehrt af. Ik hef mit Din Jüngers spraken, dat se em utdrievt, un se künnt dat nich.
19. He antworte em awer, un sprok: O, du unglövig Geslecht, wa lang schall Ik mit ju lieden? Bringt em her to Mi.
20. Un se brochen em her to Em. Un sogliek, as Em de Geist sehn dä, reet he em, un full up de Eer, un wölter sik un de Schum stunn em vör den Mund.
21. Un He frog sin Vader: Walang is dat, dat em düt wedderfahrn is? He sprok: vun Kind up;
22. Un oft hett he em in dat Füer un in dat Water smeten, dat he em umbroch. Kannst Du awer wat, so erbarm Di öwer uns, un help uns.
23. JEsus awer sprok to em: Wenn du gloven kunnst. Alle Saken sünd för den möglich, de dar glovt.
24. Do schreeg dat Kind sin Vader mit Thranen, un sprok: Ik glov, leeve HErr, help min Unglov!Luk.17, 5.
25. As nu JEsus sehn dä, dat dat Volk toleep, bedroh He den unreinen Geist, un sprok to em: Du spraklose un dove Geist, Ik befehl di, dat du vun em utfahrst, un fahrst vun nu an nich mehr in em.
26. Do schreeg he, un reet em heel, un fahr ut. Un he war as weer he dod, dat ok veele sän: He is dod.
27. JEsus awer greep em bi de Hand un rich em up, un he stunn up.
28. Un as He to Hus keem, frogen Em Sin Jüngers alleen: Worum kunnen wi em nich utdrieven?Matth.17, 19.
29. Un He sprok: Düsse Art kann up keen Wies anners utfahrn, as dörch Beden un Fasten.
30. Un se gungen vun dar weg un gungen dörch Galiläa, un He wull nich, dat dat Jemand weten schull.
31. He lehr awer Sin Jüngers, un sprok to se: De Minschensöhn ward öwerantwort warrn in de Minschen ehr Hann, un se ward Em dod maken; un wenn He dod makt is, so ward He an den drütten Dag upstahn.Matth.17, 22.
32. Awer se verstunnen dat Wort nich, un fürchten sik, Em to fragen.
33. Un He keem na Kapernaum. Un as He to Hus weer, frog He se: Wat harrn ji mit enanner up den Weg?
34. Se awer swegen still; denn se harrn mit enanner up den Weg streden, wer de grötste weer.Matth.18, 1.Luk.9, 46.
35. Un He sett Sik, un reep de Twölf, un sprok to se: Wenn jemand de eerste wesen will, de schall de letzte wesen vör All, un All ehr Knecht.
36. Un He neem en lütt Kind, un stell dat merrn mank se, un küß dat un sprok to se:
37. Wer son lütt Kind annimmt in Min Nam, de nimmt Mi an, un wer Mi annimmt, de nimmt nich Mi an, sonnern den, de Mi schickt hett.
38. Johannes awer antworte Em, un sprok: Meister, wi seegen een, de drev Düvels in Din Nam ut, de uns nich nafolgen dä. Un wi verboden dat em darum, dat he uns nich nafolgen dä.Luk.9, 49.4. Mos. 11, 27. 28.
39. JEsus awer sprok: Ji schüllt em dat nich verbeeden. Denn dar is Nüms, de en Wunner dohn kann in Min Nam, un mag öwel vun Mi reden.1. Cor.12, 3.
40. Wer nich gegen uns is, de is för uns.Matth.12, 30.
41. Wer ju awer en Beker Water to drinken gift in Min Nam, darum, dat ji Christus tohört; wahrlich, Ik segg ju, dat ward em nich unbelohnt blieven.Matth.10, 42.
42. Un wer een vun de Lütten, de an Mi glovt, Argernis gift, den weer dat beter, dat em en Mölsteen an sin Hals hangt war, un he in den See smeten war.Matth.18, 6.
43. Wenn di awer din Hand Argernis geven deiht, so hau se af. Dat is för di beter, dat du as en Kröpel to dat Leven ingeihst, as dat du twee Hann hest un fahrst in de Höll, in dat ewige Füer;Matth.5, 30.Mark.18, 8.
44. Dar ehr Worm nich starvt, un ehr Füer nich utgeiht.Jes. 66, 24.
45. Wenn di din Fot Argernis geven deiht, so hau em af. Dat is di beter, dat du lahm to dat Leven ingeihst, as dat du twee Föt harrst, un warrst in de Höll smeten, in dat ewige Füer;Matth.18, 8.
46. Dar ehr Worm nich starvt, un ehr Füer nich utgeiht.
47. Wenn di din Oog Argernis geven deiht, so smiet dat vun di. Dat is di beter, dat du eenögig in GOttes Riek ingeihst, as dat du twee Ogen hest, un warrst in dat höllische Füer smeten;Matth.5, 29.
48. Dar ehr Worm nich starvt, un ehr Füer nich utgeiht.
49. Dat mutt alltomal mit Füer solten warrn, un all dat Opfer ward mit Solt solten.3. Mos. 2, 13.
50. Dat Solt is gut; wenn awer dat Solt dumm ward, womit ward man denn solten? Heft Solt bi ju, un hebbt Freden mank ju.Matth.5, 13.Luk.14, 34.
1. Un He mak Sik up, un keem vun dar in de Ortschaften vun dat jüdische Land, up gündsiet vun den Jordan, un dat Volk gung wedder in Hupen to Em, un as Sin Gewohnheit weer, lehr He se.Matth.19, 1.
2. Un de Pharisäers treden to Em, un frogen Em, ob en Mann sik scheeden kunn vun sin Fru, un versöchten Em darmit.
3. He antworte awer, un sprok: Wat hett ju Moses befahln?
4. Se sproken: Moses hett tolaten, en Scheedebref to schrieven, un sik to scheeden.5. Mos. 24, 1. Matth.5, 31.
5. JEsus antworte un sprok: Wegen ju Hartens Hartigkeit hett he ju son Gebot schreven.
6. Awer vun Anfang vun de Kreatur hett se GOtt schapen een Mann un een Fru.1. Mos. 1, 27.
7. Darum ward en Minsch sin Vader un Moder verlaten, un ward sin Fru anhangen.Matth.19, 5.
8. Un de twee ward een Fleesch wesen. So sünd se nu nich twee, sonnern een Fleesch.1. Cor.6, 16.
9. Wat denn GOtt tosamenfogt hett, dat schall de Minsch nich scheeden.Matth.19, 6.
10. Un to Hus frogen Em Sin Jüngers noch eenmal um datsülvige.
11. Un He sprok to se: Wersik scheedt vun sin Fru, un friet en anner, de brickt de Eh an ehr;Matth.5, 32.
12. Un wenn sik en Fru scheedt vun ehrn Mann, un friet en annern, de brickt ehr Eh.
13. Un se brochen lütte Kinner to Em, dat He se anröhrn dä. De Jüngers awer fahrn de bös an, de se drogen.Matth.19, 13.14.Luk.18, 15.
14. As dat awer JEsus sehn dä, war He unwillig, un sprok to se: Lat de lütten Kinner to Mi kamen un wehrt se nich; denn ehr is GOtt Sin Riek.
15. Wahrlich, Ik segg ju: Wer GOtt Sin Riek nich empfangen deiht as en lütt Kind, de ward nich rin kamen.Matth.18, 3.
16. Un He neem se an Sin Hand, lä de Hann up se, un segen se.Mark.9, 36.Matth.19, 15.
17. Un as He rut gahn weer up den Weg, leep een vörut, knee vör Em dal, un frog Em: Min gude Meister, wat schall ik dohn, dat ik dat ewige Leven arven doh?Matth.19, 16.Luk.18, 18.
18. Awer JEsus sprok to Em: Wat heetst du Mi gut? Nüms is gut, denn de eenige GOtt.
19. Du weetst ja de Gebote wol: Du schast nich ehebreken. Du schast keen dod maken. Du schast nich stehlen. Du schast nich falsch Tügnis reden. Du schast Nüms bedregen. Ehr din Vader un Moder.2. Mos. 20, 12. 5. Mos. 5, 16.
20. He antworte awer, un sprok to Em: Meister, dat hef ik Allns holn vun min Jugend up.
21. Un JEsus seeg em an, un harr em leef, un sprok to em: Eens fehlt di. Gah hen, verkop Allns, wat du hest, un gev dat de Armen, so warrst du en Schatz in den Himmel hebben; un kumm, folg Mi na, un nimm dat Krüz up di.Matth.6, 20.Luk.12, 33.
22. He awer war trurig öwer de Red, un gung trurig darvun, denn he harr veele Göder.
23. Un JEsus seeg Sik um, un sprok to Sin Jüngers: Wa swar ward de Rieken in dat Riek GOttes kamen.
24. De Jüngers awer verfehrn sik öwer Sin Red. Awer JEsus antworte wedderum, un sprok to se: Leeve Kinner, wa swar is dat, dat de, de ehr Vertrun up Riekdom setten doht, in dat Riek GOttes kamt!Ps.62, 11.1. Tim.6, 17.
25. Dat is lichter, dat en Kameel dörch en Nadeloog gahn dä, as dat en riek Minsch in GOtt Sin Riek kamen deiht.
26. Se verfehrn Sik awer noch veel mehr, un sproken unner eenanner: Wer kann denn selig warrn?
27. JEsus awer seeg se an, un sprok: Bi de Minschen is dat unmöglich, awer nich bi GOtt; denn alle Dinge sünd möglich bi GOtt.Luk.1, 37.
28. Do sä Petrus to Em: Süh, wi hebbt Allns verlaten, un sünd Di nafolgt.Matth.19, 27.Luk.5, 11.18, 28.
29. JEsus antworte, un sprok: Wahrlich, Ik segg ju: Dar is Nüms, wenn he verlett Hus, oder Bröder, oder Swestern, oderVader oder Moder, um Minetwilln, un um dat Evangelium willn,
30. De nich hunnertfältig empfangen deiht, nu in düsse Tied, Hüser, un Bröder, un Swestern, un Moder, un Kinner, un Äcker, mit Verfolgungen, un in de tokünftige Welt dat ewige Leven.
31. Veele awer ward de Letzten wesen, de de Eersten sünd, un de Eersten wesen, de de Letzten sünd.Matth.19, 30.Mark.20, 16.Luk.13, 30.
32. Se weern awer up den Weg un gungen rup na Jerusalem; un JEsus gung vör se her, un se verfehrn sik, folgten Em na, un weern bang. Un JEsus neem awermals de Twölf to Sik, un sä se, wat Em wedderfahrn war:Matth.17, 22.
33. Seht, wi gaht rup na Jerusalem, un de Minschensöhn ward öwerantwort warrn de Hohenpresters un Schriftgelehrten, un se ward Em verdammen to den Dod, un öwerantworten de Heiden.Matth.16, 21.
34. De ward Em verspotten un geißeln, un Em anspiegen, un dod maken; un an den drütten Dag ward He wedder upstahn.
35. Do gungen to Em Jakobus un Johannes, Zebedäus sin Söhns, un sproken: Meister, wi wüllt, dat du uns deihst, wat wi Di beden ward.Matth.20, 20.
36. He sprok to se: Wat wüllt ji, dat Ik ju dohn schall?
37. Se sproken to Em: Gif uns, dat wi sitt, de een to Din rechte un de anner to Din linke Hand, in Din Herrlichkeit.
38. JEsus awer sprok to se: Ji weet nich, wat ji beden doht. Könnt ji den Kelch drinken, den Ik drinken doh, un ju döpen laten mit de Döp, dar Ik mit döfft ward?Matth.20, 22.Luk.12, 50.
39. Se sproken to Em: Ja, wi künnt dat wol. JEsus awer sprok to se: Twar ward ji den Kelch drinken, den Ik drink, un döfft warrn mit de Döp, dar Ik mit döfft ward;Apost.12, 2.
40. Awer to sitten to Min rechte un linke Hand, steiht Mi nich to, ju to geven, sonnern weken dat bereitet is.Matth.25, 34.
41. Un as dat de Tein hörten, warn se unwillig öwer Jakobus un Johannes.
42. Awer JEsus reep se, un sprok to se: Ji weet, dat de weltlichen Fürsten herrschen doht, un de Mächtigen mank se Gewalt hebbt.Matth.20, 25.Luk.22, 25.
43. Awer so schall dat mank ju nich wesen; sonnern wer grot warrn will mank ju, de schall ju Deener wesen.
44. Un wer mank ju will de Vörnehmste wesen, de schall all ehr Knecht wesen.1. Pet.5, 3.
45. Denn ok de Minschensöhn is nich kamen, dat He Sik deenen lett, sonnern dat He deenen deiht, un gev Sin Leven to en Betahlung för veele.Matth.20, 28.
46. Un se keemen na Jericho. Un as He ut Jericho gung, He un Sin Jüngers, un veel Volk; dar seet en Blinden, Bartimäus,Timäus sin Söhn, an den Weg, un bettel.Matth.20, 29.30.Luk.18, 35.
47. Un as he hörn dä, dat dar JEsus vun Nazareth weer, fung he an to schrien, un to seggen: JEsus, Du Söhn Davids, erbarm Di öwer mi!
48. Un veele bedrohten em, he schull still swiegen. He awer schreeg heel veel mehr: Du Söhn Davids, erbarm Di öwer mi!
49. Un JEsus stunn still, un leet em ropen. Un se repen den Blinden, un sproken to em: Hef guden Moth, stah up, He röpt di.
50. Un he smeet sin Kleed vun sik, stunn up, un keem to JEsus.
51. Un JEsus antworte, un sprok to em: Wat wullt du, dat Ik di dohn schall? De Blinde sprok to Em: Rabbuni, dat ik sehend ward.
52. JEsus awer sprok to em: Geh hen, din Glov hett di holpen. Un sogliek war he sehend, un folg Em na up den Weg.
1. Un as se neeg bi Jerusalem keemen, na Bethphage un Bethanien, an den Ölbarg, schick He twee vun Sin Jüngers,Matth.21, 1.Luk.19, 29.Joh.12, 12.
2. Un sprok to se: Gaht hen in den Flecken, de vör ju liggt, un gliek, wenn ji rin kamt, ward ji finnen en Fahlen anbunnen, up dat noch keen Minsch seten hett. Löst dat af un bringt dat her.
3. Un wenn jemand to ju seggen ward: Warum doht ji dat? so sprekt: De HErr brukt dat. So ward He dat bald herschicken.
4. Se gungen hen, un funnen dat Fahlen anbunnen bi de Döhr, buten up de Wegscheed, un lösten dat af.
5. Un weke, de dar stunnen, sproken to se: Wat makt ji, dat ji dat Fahlen losmakt?
6. Se sän awer to se, as se JEsus gebaden harr; un de leten dat to.
7. Un se brochen dat Fahlen to JEsus, un län ehr Kleder darup, un He sett Sik darup.Joh.12, 14.
8. Veele awer bredten ehr Kleder up den Weg, weke hauen Telgen vun de Böm, un streuten se up den Weg.
9. Un de vöran gungen, un de nafolgten, schregen un sproken: Hosianna, gelavt wes’, de dar kummt in den HErrn Sin Namen!Joh.12, 13.
10. Gelavt wes’ dat Riek vun unse Vader David, dat dar kummt in den HErrn Sin Namen! Hosianna in de Höh!
11. Un de HErr gung rin to Jerusalem, un in den Tempel, un He beseeg Allns, un an den Abend gung He rut na Bethanien mit de Twölf.
12. Un den annern Dag, as se vun Bethanien gungen, harr He Hunger.
13. Un seeg en Fiegenbom vun wieden, de dar Bläder harr; do trä He hento, ob He dar wat up finnen kunn. Un as He hento keem,funn He nicks as blot Bläder, denn dat weer noch keen Tied, dat Fiegen darup wesen schulln.
14. Un JEsus antworte, un sprok to em: Nu eet vun di Nüms keen Frucht ewiglich! Un Sin Jüngers hörn dat.
15. Un se keemen na Jerusalem. Un JEsus gung in den Tempel, fung an, un drev rut de Verköpers un Köpers in den Tempel; un de Weßlers ehr Dischen un de Duvenkrämers ehr Stöhl stött He um;Matth.21, 12.Luk.19, 45.
16. Un leet nich to, dat jemand wat dörch den Tempel drog.
17. Un He lehr, un sprok to se: Steiht dar nich schreven: Min Hus schall heeten en Bedhus för alle Völker? Ji awer hebbt en Mörderkul darut makt.Jes. 56, 7. Jer. 7, 11.
18. Un dat keem vör de Schriftgelehrten un Hohenpresters; un se trachten darna, wa se Em umbrochten. Se weern awer bang för Em, denn all dat Volk verwunner sik öwer Sin Lehr.Luk.19, 47.48.
19. Un an den Abend gung He rut vör de Stadt.
20. Un an den Morgen gungen se voröwer, un seegen den Fiegenbom, dat he verdrögt weer, bet up de Wuddel.Matth.21, 20.
21. Un Petrus dach daran, un sprok to Em: Rabbi, süh, de Fiegenbom, den Du verflucht hest, is verdrögt.Ebr.6, 8.
22. JEsus antworte, un sprok to se: Hebbt Glov an GOtt.
23. Wahrlich, Ik segg ju: wer to düssen Barg seggen dä: »Hev di up, un smiet di in den See« un twiefel nich in sin Hart, sonnern glov, dat dat geschehn ward, wat he seggt, so ward dat em geschehn, wat he seggt.Matth.17, 20.
24. Darum segg Ik ju: Allns, wat ji beden doht in ju Gebet, glovt man, dat ji dat kriegen ward, so ward dat ju warrn.Matth.7, 7.Mark.21, 22.Luk.11, 9.
25. Un wenn ji staht un bedt, so vergevt, wenn ji wat gegen jemand hebbt, up dat ok ju Vader in den Himmel ju vergev ju Fehlers.
26. Wenn ji awer nich vergeven ward, so ward ju ju Vader, de in den Himmel is, ju Fehlers ok nich vergeven.Matth.6, 15.
27. Un se keemen nochmal na Jerusalem. Un as He in den Tempel gung, keemen to Em de Hohenpresters un Schriftgelehrten un de Öllsten,Matth.21, 23.Luk.20, 1.
28. Un sproken to Em: Ut wat för Macht deihst Du dat? Un wer hett Di de Macht geven, dat Du so wat deihst?2. Mos. 2, 14.
29. JEsus awer antworte, un sprok to se: Ik will ju ok en Wort fragen; antwort Mi, so will Ik ju seggen, ut wat för Macht Ik dat doh.
30. Johannes sin Döp, weer se vun den Himmel, oder vun Minschen? Antwort Mi!
31. Un se dachen bi sik sülvst, un sproken: Seggt wi, se weer vun den Himmel, so ward He seggen: Warum hebbt ji em denn nich glovt?Luk.7, 30.
32. Seggt wi awer, se weer vun Minschen, so fürcht wi unsvör dat Volk. Denn se gloven all, dat Johannes en rechte Prophet weer.
33. Un se antworten un sproken to JEsus: Wi weet dat nich. Un JEsus antworte, un sprok to se: So segg Ik ju ok nich, ut wat för Macht Ik so wat doh.
1. Un He fung an, to se dörch Glieknisse to reden: En Minsch plant en Wienbarg, un trock dar en Tun rum, un grav en Wienpress’, un bu’ en Thorn, un dä em ut an de Wiengarners, un trock öwer Land.Ps.80, 9.Jes. 5, 1. Matth.21, 33.
2. Un schick en Knecht hen, as de Tied keem, to de Wiengarners, dat he vun de Wiengarners neem vun de Wiendruven.
3. Se neemen em awer, un slogen em, un leten em lerrig vun sik.
4. Awermals schick he to se en annern Knecht; densülven smeten se an den Kopp mit Steen, un leten em mit Schimp vun sik.
5. Awermals schick he en annern; densülven maken se dod: un veele annere, weke slogen se, weke maken se dod.
6. Do harr he noch en eenzigen Söhn, de weer em leef; den schick he toletzt ok to se, un sprok: Se ward sik vör min Söhn schuen.
7. Awer desülven Wiengarners sproken unner eenanner: Düt is de Arv, lat uns em dod maken, so ward dat Arv uns wesen.Ps.2, 2.8.Matth.26, 3.
8. Un se neemen em, un maken em dod, un smeten em rut vör den Wienbarg.Ebr.13, 12.
9. Wat ward nu de HErr vun den Wienbarg dohn? He ward kamen, un de Wiengarners umbringen, un den Wienbarg annern geven.
10. Hebbt ji ok nich lesen düsse Schrift: »De Steen, den de Bulüd wegsmeten hebbt, de is en Ecksteen warn;Matth.21, 42.
11. Vun den HErrn is dat geschehn, un dat is wunnerlich vör uns’ Ogen?«
12. Un se trachteten darna, wa se Em grepen, (un weern doch bang vör dat Volk,) denn se verstunn, dat He up se düt Glieknis redt harr; un se leten Em, un gungen darvun.Matth.14, 5.
13. Un se schicken to Em weke vun de Pharisäers ehr un Herodes sin Deeners, dat se Em fungen in Worten.Matth.22, 15.Luk.20, 20.
14. Un se keemen, un sproken to Em: Meister, wi weet, dat Du wahrhaftig büst, un fragst na Nüms. Denn Du kümmerst Di um dat Ansehn vun de Minschen nich, sonnern Du lehrst den Weg GOttes recht. Is dat recht, dat man den Kaiser Stüer gift, oder nich? Schüllt wi em geven, oder nich geven?
15. He mark awer ehr Heuchelie, un sprok to se: Wat versökt ji Mi? Bringt Mi en Groschen her, dat Ik em seh.
16. Un se brochen Em en. Do sprok He: Wokeen sin Bild unUpschrift is dat? Se sproken to Em: Den Kaiser sin.
17. Do antworte JEsus, un sprok to se: So gevt den Kaiser, wat den Kaiser sin is, un GOtt, wat GOtt Sin is. Un se verwunnerten sik öwer Em.
18. Do treden de Sadducäer to Em, de darför holt, dat keen Uperstahung is; de frogen Em, un sproken:Matth.22, 23.Luk.20, 27.
19. Meister, Moses hett uns schreven: Wenn Een sin Broder starvt, un lett en Fru na, un lett keen Kinner na, so schall sin Broder düsse Fru nehmen, un sin Broder Nakamen tügen.5. Mos. 25, 5. Matth.22, 24.Luk.20, 28.
20. Nu sünd dar söven Bröder west. De eerste neem en Fru; de storv un leet keen Nakamen na.
21. Un de anner neem se, un storv, un leet ok keen Nakamen na. De drütte desglieken.
22. Un alle söven neemen se, un leeten keen Nakamen na. Toletzt na allen storv de Fru ok.
23. Nu in de Uperstahung, wenn se wedder upstaht, wokeen vun düsse sin Fru ward se wesen? Denn söven hebbt se ton Fru hatt.
24. Do antworte JEsus, un sprok to se: Is dat nich also? Ji irrt ju, darum, dat ji nich weet vun de Schrift, noch vun GOtt Sin Kraft.
25. Wenn se vun de Doden upstahn ward, so ward se nich frien, noch sik frien laten, sonnern se sünd as de Engeln in den Himmel.Matth.22, 30.
26. Awer dat se wedder upstahn ward vun de Doden, hebbt ji dat nich les’t in dat Bok Moses, as GOtt bi den Busch to em sä, un sprok: »Ik bün Abraham sin GOtt, Isaak sin GOtt, un Jakob sin GOtt?«2. Mos. 3, 6.
27. GOtt is awer nich de Doden ehr GOtt, sonnern de Lebendigen ehr GOtt. Darum sünd ji heel in Biesternis.
28. Un een vun de Schriftgelehrten, de se tohört harr, as se sik mit enanner befrogen, trä to Em, un seeg, dat He se fien antwort harr, un frog Em: Wat för een is dat vörnehmste Gebot vör alle?Matth.22, 35.Luk.10, 25.
29. JEsus awer antworte em: Dat vörnehmste Gebot vör alle Gebote is dat: Hör, Israel, de HErr, uns’ GOtt, is en eenigen GOtt;5. Mos. 6, 4. 5.
30. Un du schast GOtt, din HErrn, leef hebben vun ganzen Harten, vun ganze Seel, vun ganzen Gemöth, un vun all din Kräfte. Dat is dat vörnehmste Gebot.Matth.22, 37.Luk.10, 27.
31. Un dat anner is em liek: Du schast din Neegsten leef hebben as di sülvst. Dar is keen anner gröter Gebot as düsse.3. Mos. 19, 18. Matth.22, 39.Joh.13, 34.15, 12.17.Röm.13, 9.Gal.5, 6.14.Mark.6, 2.Eph.5, 2.1. Thess.4, 9.
32. Un de Schriftgelehrte sprok to Em: Meister, Du hest wahrlich recht redt; denn dar is Een GOtt, un is keen anner as He.5. Mos. 4, 35. 6, 4. Jes. 45, 6.
33. Un densülven leef hebben vun ganzen Harten, vun ganzen Gemöth, vun ganze Seel, un vunallen Kräften, un sin Neegsten leeven as sik sülvst, dat is mehr as Brandopfer un alle Opfer.
34. As JEsus awer seeg, dat he vernünftig antworten dä, sprok He to em: Du büst nich wiet af vun GOtt Sin Riek. Un dar dorf Em Nüms wieder fragen.
35. Un JEsus antworte un sprok, as He lehr in den Tempel: Wa seggt de Schriftgelehrten, Christus is David sin Söhn?Matth.22, 42.Luk.20, 40.
36. He awer, David, sprickt dörch den hilligen GEist: De HErr hett seggt to min HErr: Sett di to Min rechte Hand, bet dat Ik Din Fiende legg to Din Föt ehr Schemel.Ps.110, 1.Matth.22, 44.
37. Dar nennt Em ja David sin HErr; woans is He denn sin Söhn? Un veel Volk hör Em geern.
38. Un He lehr se, un sprok to se: Seht ju vör vör de Schriftgelehrten, de in lange Kleder gaht, un lat sik geern up den Markt gröten.Matth.23, 3.Luk.11, 43.20, 46.
39. Un sitt geern baben an in de Scholen, un öwer Disch bi dat Abendeten.
40. Se fret de Wetfruen ehr Hüs’, un sprekt to en Schien lange Gebete. Desülven ward darum mehr Verdamnis kriegen.Matth.23, 14.
41. Un JEsus sett Sik den Gotteskasten gegenöwer, un seeg, woans dat Volk Geld in den Gotteskasten leggen dä. Un veele Rieke lä’n veel rin.2. Kön. 12, 9. Luk.21, 1.
42. Un dar keem en arme Wetfru, un lä twee Scherflein rin, de makt een Penning.
43. Un He reep Sin Jüngers to Sik, un sprok to se: Wahrlich, Ik segg ju: Düsse arme Wetfru hett mehr in den Gotteskasten leggt as alle, de darin leggt hebbt.
44. Denn se hebbt all vun ehr Öwerfloth rinleggt, düsse awer hett vun ehr Armoth, Allns, wat se harr, ehr ganze Nahrung rinleggt.
1. Un as He ut den Tempel gung, sprok een vun Sin Jüngers to Em: Meister, süh, wat för Steen un wat för en Gebüd’ dat is!
2. Un JEsus antworte, un sprok to em: Sühst du wol all düt grote Buwark? Nich een Steen ward up den annern blieven, de nich tweibraken ward.Luk.19, 44.
3. Un as He up den Ölbarg seet, den Tempel gegenöwer, frogen Em besonners Petrus un Jakobus un Johannes un Andreas:Luk.21, 7.
4. Segg uns, wannehr ward dat Allns geschehn? un wat ward dat Teken wesen, wenn dat Allns schall vollendt warrn?
5. JEsus antwort se, un fung an to seggen: Seht to, dat ju Nüms verföhrn deiht!
6. Denn dar ward veele unner Min Nam kamen, un seggen: »Ik bün Christus,« un ward veele verföhrn.Jer. 14, 14.
7. Wenn ji awer hörn ward vun Kriegen un Gerüchten vun Kriegen,so ward nich bang, dat mutt so geschehn. Awer dat Enn is noch nich dar.
8. Dar ward een Volk gegen dat anner upstahn, un een Königriek öwer dat anner. Un ward geschehn Eerdbeven hier un dar, un ward wesen düre Tied un Schrecken. Dat is de Anfang vun de Noth.Matth.24, 7.
9. Ji awer seht ju vör! Denn se ward ju öwerantworten vör de Rathüs’ un Scholen, un ji möt sla’n warrn, un vör Fürsten un Könige möt ji föhrt warrn um Mintwilln, to en Tügnis öwer se.Matth.24, 9.Luk.21, 12.Joh.16, 2.
10. Un dat Evangelium mutt vörher predigt warrn mank alle Völker.
11. Wenn se ju nu wegföhrn un öwerantworten ward, so makt ju keen Sorg, wat ji reden schüllt, un bedenkt ju nich vörher, sonnern wat ju to düsse Stunn geven ward, dat redt. Denn ji sünd dat nich, de dar reden doht, sonnern de hillige GEist.Matth.10, 19.Luk.12, 11.
12. Dar ward awer een Broder den annern öwerantworten to den Dod, un de Vader den Söhn, un de Kinner ward sik upsetten gegen de Öllern, un ward se dod maken helpen.
13. Un ji ward haßt warrn vun jedereen um Min Namen willn. Wer awer bestännig blift bet an dat Enn, de ward selig.
14. Wenn ji awer sehn ward den Gruel vun de Verwüstung, dar de Prophet Daniel vun seggt hett, dat he steiht, dar he nich schall, (wer düt les’t, de mark darup); wer denn in Judäa is, de flücht sik up de Bargen.Matth.24, 13.
15. Un wer up dat Dack is, de stieg nich dal in dat Hus, un kam nich rin, wat to halen ut dat Hus.
16. Un wer up dat Feld is, de wend sik nich um, sin Kleder to halen.
17. Weh awer de Swangern un de, weke Kinner an de Bost hebbt to de Tied!
18. Bedt awer, dat ju Flucht nich geschehn mag in den Winter.
19. Denn in düsse Dag’ ward son Drövnisse wesen, as se niemals west sünd vun Anfang up de Kreaturen, de GOtt schapen hett; un as ok nich warrn ward.Dan. 12, 1. Joel. 2, 2.
20. Un wenn de HErr düsse Dag’ nich afkört harr, war keen Minsch selig. Awer wegen de Utwählten, de He utwählt hett, hett He düsse Dag’ afkört.
21. Wenn nu Jemand to de Tied to ju seggen ward: »Süh, hier is Christus, süh, dar is He,« so glovt dat nich.Matth.24, 23.Luk.17, 23.
22. Denn dar ward sik erheven falsche Christus un falsche Propheten, de Teken un Wunner doht, dat se ok de Uterwählten verföhrn muchen, wenn dat möglich weer.5. Mos. 13, 1. Matth.24, 24.Luk.21, 8.
23. Ji awer seht ju vör! Süh, Ik hef ju Allns vörher seggt.
24. Awer to de Tied, na düsse Drövnisse, ward Sünn un Maand ehren Schien verleern.
25. Un de Steern ward vun den Himmel falln un de Himmelskräfte ward sik bewegen.
26. Un denn ward se sehn den Minschensöhn kamen in de Wolken, mit grote Kraft un Herrlichkeit.Dan. 7, 13.
27. Un denn ward He Sin Engeln utschicken un ward versammeln Sin Uterwählten vun de veer Winden, vun dat Enn vun de Eer bet to dat Enn vun den Himmel.Matth.13, 41.
28. An den Fiegenbom lehrt en Glieknis. So bald as sin Twiegen saftig ward, un Bläder kriegt, so weet ji, dat de Sommer neeg bi is.
29. Also ok, wenn ji seht, dat so wat geschüht, so weet, dat dat neeg vör de Döhr is.
30. Wahrlich, Ik segg ju: Düt Geslecht ward nich vergahn, bet dat düt Allns geschüht.
31. Himmel un Eer ward vergahn; Min Wör’ awer ward nich vergahn.Matth.24, 35.
32. Vun den Dag awer un de Stunn weet Nüms, ok de Engeln in den Himmel nich, ok de Söhn nich, sonnern alleen de Vader.Matth.24, 36.
33. Seht to, wakt un bedt, denn ji weet nich, wenn de Tied is.Matth.25, 13.Luk.12, 40.
34. Gliek as en Minsch, de öwer Land trock, un verleet sin Hus, un gev sin Knechts Macht, en jeden sin Dagwark, un befohl den Döhrwächter, he schull waken.Luk.19, 12.
35. So wakt nu, denn ji weet nich, wenn de Husherr kummt, ob he kummt up den Abend, oder to Mitternacht, oder um de Tied vun de Hahnenkreih, oder Morgens;
36. Up dat he nich unverwahrens kummt un findt ju slapen.
37. Wat ik awer ju segg, dat segg ik to all: Wakt!
1. Un na twee Dag’ war dat Ostern, un de Dag’ vun de söten Bröd. Un de Hohenpresters un Schriftgelehrten söchten, woans se Em mit List grepen un dod maken dän.Matth.26, 2.Luk.22, 1.Joh.13, 1.
2. Se sproken awer: Jo nich up dat Fest, up dat dar keen Uprohr ward in dat Volk!
3. Un as He to Bethanien weer in Simon den Utsätzigen sin Hus, un to Disch sitten dä, dar keem en Fru, de harr en Glas mit unverfälscht un köstlich Nardenwater. Un se brok dat Glas twei un got dat up Sin Kopp.Matth.26, 6.Luk.7, 38.Joh.11, 2.12, 3.
4. Dar weern enige, de warn unwillig, un sproken: Wat schall doch düsse Unrat?Matth.26, 8.
5. Man kunn dat Water för mehr as dree hunnert Groschen verkofft hebben, un datsülve de Armen geven. Un murrten öwer se.
6. JEsus awer sprok: Lat se mit Freden! Wat bekümmert ji se? Se hett en gut Wark an Mi dahn.
7. Ji hebbt alle Tied Arme bi ju, un wenn ji wüllt, künnt jise wat Gudes dohn, Mi awer hebbt ji nich alle Tied.5. Mos. 15, 11.
8. Se hett dahn, wat se kunn. Se is tovör kamen, Min Lieknam to salven to Min Begräfnis.
9. Wahrlich, Ik segg ju: Wo düt Evangelium predigt ward in alle Welt, dar ward man ok dat seggen to ehr Gedächtnis, wat se nu dahn hett.
10. Un Judas Ischarioth, een vun de Twölf, gung hen to de Hohenpresters, dat he Em verraden dä.Matth.26, 14.Luk.22, 3.4.
11. As se dat hörn, warn se froh, un versproken em Geld to geven. Un he söch, woans he Em paßlich verraden kunn.
12. Un an den eersten Dag vun de söten Brode, dar man dat Osterlamm opfern deiht, sproken Sin Jüngers to Em: Wo wullt Du, dat wi hengaht un toricht, dat Du dat Osterlamm eten magst?Matth.26, 17.Luk.22, 7.8.
13. Un he schick twee vun Sin Jüngers hen, un sprok to se: Gaht hen in de Stadt, un ju ward en Minsch in de Möt kamen, de drigt en Kruk mit Water, folgt em na.Luk.22, 8.
14. Un wo he hengeiht, dar sprekt to den Huswirt: De Meister lett di seggen: Wo is dat Gasthus, dar Ik dat Osterlamm eten doh mit Min Jüngers?
15. Un he ward ju en groten Saal wiesen, de mit Pulsters versehn is; darsülvst richt för uns to.
16. Un de Jüngers gungen rut, un keemen in de Stadt, un funn’ dat, as He se seggt harr, un bereiten dat Osterlamm.
17. An den Abend awer keem He mit de Twölf.Matth.26, 20.
18. Un as se to Disch sitten un eten dän, sprok JEsus: Wahrlich, Ik segg ju: Een vun ju, de mit Mi eten deiht, ward Mi verraden.Luk.22, 21.
19. Un se warn trurig, un sän to Em, een na den annern: Bün ik dat? Un de anner: Bün ik dat?
20. He antwort, un sprok to se: Een vun de Twölf, de mit Mi in de Schöddel stippt.
21. Twar, de Minschensöhn geiht hen, as vun Em schreven steiht. Wehe awer den Minsch, dörch weken de Minschensöhn verraden ward. Dat weer densülven Minsch beter, dat he nie gebarn weer.
22. Un as se eten, neem JEsus dat Brod, dank, un brok dat, un gev dat se, un sprok: Nehmt, eet, dat is Min Fleesch.Matth.26, 26.Luk.22, 19.1. Cor.11, 23.
23. Un neem den Kelch, un dank, un gev se den, un se drunken all darut.
24. Un He sprok to se: Dat is Min Blot vun dat nie Testament, dat vör veele vergaten ward.
25. Wahrlich, Ik segg ju, dat Ik nu fortan nich drinken ward vun de Druven vun den Wienstock, bet an den Dag, dar Ik dat drink in GOtt Sin Riek.
26. Un as se den Lofgesangspraken harrn, gungen se rut an den Ölbarg.Matth.26, 30.Luk.22, 39.Joh.18, 1.
27. Un JEsus sprok to se: Ji ward ju in düsse Nacht all an Mi argern. Denn dar steiht schreven: Ik warr den Harr sla’n, un de Schap ward sik terstreun.Zach. 13, 7. Matth.26, 31.Joh.16, 32.
28. Awer nadem Ik upstahn bün, will Ik vör ju hengahn in Galiläa.Matth.26, 32.
29. Petrus awer sä to Em: Un wenn se sik ok all argern dän, so wull Ik mi doch nich argern.
30. Un JEsus sprok to em: Wahrlich, Ik segg di, hüt in düsse Nacht, ehr denn de Hahn twee Mal kreiht, warrst du Mi dree Mal verleugnen.Matth.26, 34.Luk.22, 34.Joh.13, 38.
31. He awer redt noch wieder: Ja, wenn ik ok mit Di starven schall, wull ik Di doch nich verleugnen. Datsülvig glieken sän se all.
32. Un se keemen na den Hof, mit Namen Gethsemane. Un He sprok to Sin Jüngers: Sett ju hier dal, bet dat Ik hengah, un beden doh.Matth.26, 36.Luk.22, 29.Joh.18, 1.
33. Un He neem to Sik Petrus, un Jakobus, un Johannes, un fung an to bevern un zaghaftig to warrn.
34. Un sprok to se: Min Seel is bedrövt bet an den Dod; holt ju hier up, un wakt.Matth.26, 38.Joh.12, 27.
35. Un He gung en beten wieder, full up de Eer un bed’, dat, wenn dat möglich weer, de Stunn vöröwer gung.Luk.22, 41.
36. Un sprok: Abba, Min Vader, Di is dat Allns möglich, nimm düssen Kelch vun Mi; doch nich wat Ik will, sonnern wat Du wullt.Luk.1, 37.Matth.26, 39.Joh.6, 38.
37. Un He keem, un funn se slapen, un sprok to Petrus: Simon, slöppst du? Büst du nich in Stand, en Stunn to waken?
38. Wakt un bedt, dat ji nich in Anfechtung fallt. De Geist is willig; awer dat Fleesch is swack.Matth.26, 41.
39. Un He gung wedder hen un be’, un sprok desülven Wör’.
40. Un keem wedder, un funn se awermals slapen; denn ehr Ogen weern vull Slap, un wussen nich, wat se Em antworten.
41. Un He keem ton drütten Mal, un sprok to se: Ach, wüllt ji nu slapen un ruhn? Dat is nu nog, de Stunn is kamen. Seht, de Minschensöhn ward öwerantwort warrn in de Sünners ehr Hann.Matth.26, 45.
42. Staht up, lat uns gahn, seht, de Mi verraden deiht, is in de Neeg.Joh.14, 31.
43. Un gliek, as He noch reden dä, keem herto Judas, een vun de Twölf, un en grot Volk mit em, mit Swerdters un mit Stangen vun de Hohenpresters un Schriftgelehrten un Öllsten.Matth.26, 47.Luk.22, 47.Joh.18, 3.
44. Un de Verräter harr se en Teken geven, un seggt: Weken ikküssen ward, de is dat, den griept un föhrt Em seker af.
45. Un as He keem, trä he gliek to Em, un sprok to Em: Rabbi, Rabbi, un küß Em.2. Sam. 20, 9.
46. De annern awer län ehr Hann an Em, un grepen Em.
47. Een awer vun de, de darbi stunn, trock sin Swerdt rut, un slog den Hohenprester sin Knecht, un hau em en Ohr af.Matth.26, 51.Luk.22, 50.
48. Un JEsus antworte, un sprok to se: Ji sünd utgahn, as to en Mörder, mit Swerdten un mit Stangen, Mi to fangen;
49. Ik bün däglich bi ju in den Tempel west un hef lehrt, un ji hebbt Mi nich grepen. Awer up dat de Schrift erfüllt war.Ps.69, 10.
50. Un de Jüngers verleeten Em alle un leepen weg.Hiob. 19, 13.
51. Un dar weer en Jüngling, de folg Em na, de weer mit Linn’ kledt up de blote Hut; un de Jünglings grepen em.
52. He awer leet dat Linn’ fahrn, un leep nakelt darvun.
53. Un se föhrn JEsus to den Hohenprester, darhen tosamen kamen weern alle Hohenpresters un Öllsten un Schriftgelehrten.Matth.26, 57.Luk.22, 54.Joh.18, 13.
54. Petrus awer folg vun wieden bet in den Hohenprester sin Palast; un he weer dar, un seet bi de Knechts un warm sik bi dat Füer.
55. Awer de Hohenpresters un de ganze Rath söchen Tügnisse wedder JEsus, up dat se Em ton Dod brochen, un se funnen nicks.Matth.26, 59.Apost.6, 13.
56. Veele geven falsch Tügnis wedder Em; awer ehr Tügnisse keemen nich öwereen.
57. Un weke stunnen up, un geven falsch Tügnis wedder Em, un sproken:
58. Wi hebbt hört, dat He sä: Ik will den Tempel, de mit Hann makt is, afbreken un in dree Dag’ en annern bu’n, de nich mit Hann makt is.Joh.2, 19.
59. Awer ehr Tügnisse keemen noch nich öwereen.
60. Un de Hohenprester stunn up unner se, un frog JEsus, un sprok: Antwortst Du nicks to dat, wat düsse wedder Di tügt?
61. He awer sweeg still, un antworte nicks. Do frog Em de Hohenprester noch eenmal, un sprok to Em: Büst Du Christus, de Söhn vun den Hochgelavten?Jes. 53, 7.
62. JEsus awer sprok: Ik bün dat. Un ji ward sehn den Minschensöhn sitten to de rechte Hand vun de Kraft, un kamen mit de Wolken vun den Himmel.Matth.24, 30.26, 64.Luk.22, 69.1. Thess.4, 16.
63. Do reet de Hohenprester sin Rock entwei, un sprok: Wat brukt wi wieder noch Tügen?3. Mos. 10, 6.
64. Ji hebbt hört de Gotteslästerung! wat dünkt ju? Se awer verdammten Em all, dat He de Dod verdeent harr.Jer. 26, 11.
65. Do fungen weke an, Em antospiegen, un Sin Angesichtto bedecken, un mit Füst to sla’n, un to Em to seggen: Prophezieh uns mal! Un de Knechts slogen Em in dat Angesicht.Matth.26, 67.
66. Un Petrus weer unnen in den Palast; do keem een vun den Hohenprester sin Deenstdierns rin.Matth.26, 69.
67. Un as se seeg Petrus sik warmen, seeg se Em an, un sprok: Un du weerst ok mit den JEsus vun Nazareth.
68. He leugne dat awer, un sprok: Ik kenn Em nich, weet ok nich, wat du seggst. Un he gung rut na den Vörhof; un de Hahn kreih.
69. Un de Deenstdiern seeg Em, un fung an, noch eenmal to seggen to de, weke darbi stunn: Düsse is een vun se.Matth.26, 71.