DY HEART DE KOEKKOEK EK NET WER?Dy heart de koekkoek ek net wer,Dat sizzen is sa hjir en der.En as soks praet, Midwinters is,Den tinkt min, ja, mei him giet ’t mis.As min dat yn sa ’n tiid ris heart,Den is it krekt as ’t mear noch beart’.Mar as de earste skelfink slacht,En gau der nei in hiele jacht,Fen ’t Súden delkomt, yn yens gea,Dan wirdt min eang net mear for dea.Foart nei dat’ earste finkje song,Den fielt men yen wer ringen jong.Woe’t winterjen mei yen net rjucht,Nou min wer Peaskeblommen sjocht,De houtdou nestelt foar yens doar,Den set min ’t bêste foetsje foar;En tinkt om bouen, kij, en hea,De koekkoek ropt: Hwa tinkt om „Dea”.It lân út, dat is elts syn nocht,Oan ’t wirk is elts wer, sa min sjocht;De hynders binne drok yn ’t span,Fen luiterjen wit nimmen fen.It Easten blaest it bûtlân leech,Sa ungemirken mei in feech.De mounlen yn ’e kriten ha,Mei’n tichte koelte ’t maklik sa:Foar folle seiels weaget min ’t,Lykwols de mounle hastich rint....Mei seiels wyt en brún en rea,Nou moaijer wier ús Fryslân nea.It kleare loftrom spant him wiid,Hwer troch gjin wolkje kuij’ren giet;De kimen rekke wiid hjar út.For koekkoeksrop gjin ear him slútt’,En kreks is ef min ’t griene fjild,Mei mounle en doarp omheechens tilt.
Dy heart de koekkoek ek net wer,Dat sizzen is sa hjir en der.En as soks praet, Midwinters is,Den tinkt min, ja, mei him giet ’t mis.As min dat yn sa ’n tiid ris heart,Den is it krekt as ’t mear noch beart’.
Mar as de earste skelfink slacht,En gau der nei in hiele jacht,Fen ’t Súden delkomt, yn yens gea,Dan wirdt min eang net mear for dea.Foart nei dat’ earste finkje song,Den fielt men yen wer ringen jong.
Woe’t winterjen mei yen net rjucht,Nou min wer Peaskeblommen sjocht,De houtdou nestelt foar yens doar,Den set min ’t bêste foetsje foar;En tinkt om bouen, kij, en hea,De koekkoek ropt: Hwa tinkt om „Dea”.
It lân út, dat is elts syn nocht,Oan ’t wirk is elts wer, sa min sjocht;De hynders binne drok yn ’t span,Fen luiterjen wit nimmen fen.It Easten blaest it bûtlân leech,Sa ungemirken mei in feech.
De mounlen yn ’e kriten ha,Mei’n tichte koelte ’t maklik sa:Foar folle seiels weaget min ’t,Lykwols de mounle hastich rint....Mei seiels wyt en brún en rea,Nou moaijer wier ús Fryslân nea.
It kleare loftrom spant him wiid,Hwer troch gjin wolkje kuij’ren giet;De kimen rekke wiid hjar út.For koekkoeksrop gjin ear him slútt’,En kreks is ef min ’t griene fjild,Mei mounle en doarp omheechens tilt.