PetantoAlrampas vir’ kun ruband’ sur frunt’,la kapo ore kronita;malpura estas mantela punt’ĉar kvazaŭ en koto trenita.«Sinjor’ de Infero, aŭskultu min,mi reĝ’ sub turmentoj fobiaj;por rekompenco mi serĉas vin,ĉar estas mi nun el la viaj.Por multaj estas ĝuinda frand’pacan landon rabi;Ne zorgis mi, perfidiĝis land’kaj popol’, kiujn devus mi savi.Sed poste rabistoj foriris en tim’sen fiero pro sia ago;rikanas popolo en malestim’;jen pro la perfid’ mia pago.Mi petas al vi, Sinjor’ en ver’:forigu nun la signon,ke povos mi levi en liber’la frunton kaj havi dignon!»Per nomo Satano enskribas lin,kaj ridas el fundo de l’ koro;li premas la reĝon stampitan al sin’por kiso al buŝ’ en fervoro.«Dankon, la guston de sulfur’ĉiame mi ege emis.Donis ĝin ĉiu rompita ĵur’,kiu sob liberecon premis.Kun Judas enskribiĝis vi,laŭdindas tie stari.Pri stampo brula povas mipor vi nenion fari.Ĝin vi havos en vivo kaj mort’,en rakont’ kaj hejmoj subteraj;forigi ĝin povas neniu fort’,eĉ ne la flamoj inferaj.»
Alrampas vir’ kun ruband’ sur frunt’,la kapo ore kronita;malpura estas mantela punt’ĉar kvazaŭ en koto trenita.
«Sinjor’ de Infero, aŭskultu min,mi reĝ’ sub turmentoj fobiaj;por rekompenco mi serĉas vin,ĉar estas mi nun el la viaj.
Por multaj estas ĝuinda frand’pacan landon rabi;Ne zorgis mi, perfidiĝis land’kaj popol’, kiujn devus mi savi.
Sed poste rabistoj foriris en tim’sen fiero pro sia ago;rikanas popolo en malestim’;jen pro la perfid’ mia pago.
Mi petas al vi, Sinjor’ en ver’:forigu nun la signon,ke povos mi levi en liber’la frunton kaj havi dignon!»
Per nomo Satano enskribas lin,kaj ridas el fundo de l’ koro;li premas la reĝon stampitan al sin’por kiso al buŝ’ en fervoro.
«Dankon, la guston de sulfur’ĉiame mi ege emis.Donis ĝin ĉiu rompita ĵur’,kiu sob liberecon premis.
Kun Judas enskribiĝis vi,laŭdindas tie stari.Pri stampo brula povas mipor vi nenion fari.
Ĝin vi havos en vivo kaj mort’,en rakont’ kaj hejmoj subteraj;forigi ĝin povas neniu fort’,eĉ ne la flamoj inferaj.»
Alta gastoVenas sur falva ĉeval’ rajdant’,skeleto en nigra mantel’;Serpon li firme ligis ĉe flank’,haltas ĉe l’ nuna cel’;grimace salutas li majstron de Hel,tra la nokto.«Hoj-raŭ!» li raŭke tusas,«gajon en ejo seanca.Ĉiloke preferas mi loĝi.Altulo! prezentu sidlokon.»Satano el seĝo sin levas.Palpas li frunt-rubandon.«Sinjoro frato, bonvena amik’,trovas ĉi tie vi hejmon.Komencos ni dancon kun sving’ kaj kik’tra la nokto.»«Hoj-raŭ!» la Morto raŭkas;«ĉiame, amik’, mi vin amis.Laca vagadas mi sklavetra l’ mond’ sur ter’ kaj ondoj,kolera al Majstro mi servu,forigi vivon por vivo.Ne lukris mi gajnon salajran;senpage mi devas agi;se igu mi senhomiĝon,rapide rekreskas la idoj.Ĉi tie la ĝustan estronkaran mi rekonas;ĉi eje libersentememi dancu la morto-dancon.»«Pli ol volonte,» alkantas diabl’,«deziras mi al vi orgion;oftege sur vojo laŭ kapabl’perfidis vi la vivon;kaj sendis homidan rostaĵon por tabl’tra la nokto.Profitas mi de ĉiu branĉ’kiun vi tranĉas juna.Al certa venko do estas ŝanc’per nia labor’ komuna.Nun akorde ni tretu al danc’.tra la nokto».
Venas sur falva ĉeval’ rajdant’,skeleto en nigra mantel’;Serpon li firme ligis ĉe flank’,haltas ĉe l’ nuna cel’;grimace salutas li majstron de Hel,tra la nokto.
«Hoj-raŭ!» li raŭke tusas,«gajon en ejo seanca.Ĉiloke preferas mi loĝi.Altulo! prezentu sidlokon.»
Satano el seĝo sin levas.Palpas li frunt-rubandon.«Sinjoro frato, bonvena amik’,trovas ĉi tie vi hejmon.Komencos ni dancon kun sving’ kaj kik’tra la nokto.»
«Hoj-raŭ!» la Morto raŭkas;«ĉiame, amik’, mi vin amis.Laca vagadas mi sklavetra l’ mond’ sur ter’ kaj ondoj,kolera al Majstro mi servu,forigi vivon por vivo.Ne lukris mi gajnon salajran;senpage mi devas agi;se igu mi senhomiĝon,rapide rekreskas la idoj.Ĉi tie la ĝustan estronkaran mi rekonas;ĉi eje libersentememi dancu la morto-dancon.»
«Pli ol volonte,» alkantas diabl’,«deziras mi al vi orgion;oftege sur vojo laŭ kapabl’perfidis vi la vivon;kaj sendis homidan rostaĵon por tabl’tra la nokto.
Profitas mi de ĉiu branĉ’kiun vi tranĉas juna.Al certa venko do estas ŝanc’per nia labor’ komuna.Nun akorde ni tretu al danc’.tra la nokto».
TroldancoTretadas kun klaka son’ĉevala ŝuo kaj huf’;paŝetas piedo sur ŝton’,trotiĝas sur rok’ kaj tuf’,kaj kvazaŭ monta nebul’blovata de venta ĵet’,infestas trola pulul’en onda impet’.Knarad’ de rusta riglil’,fajfad’ en truo kaj fend’,ĉe pintoj ulula tril’,siblado en frida vent’;alteje ŝrik’ kaj krieg’;de tiu kant’ de infer’danciĝas sovaĝa greg’tra nokta veter’ ....En tiu rokplena mond’sin svingas kruro kaj vost’,turniĝas sovaĝa rond’kun huf’ kaj skeleta ost’;ĉi valson per fia kanzon’alkantas inaro de sorĉ’kun rid’ kaj volupta ton’kriĉante el gorĝ’.Estis trol’ por trol’en lasciva fol’;altira hok’estis Gro el Rok’;sorĉiĝis knab’;tiun Knut el Kab’ŝi sorĉis al fola falo.En sia obstin’avidis li ŝin;en cerba nebul’ŝin kuntiris la ul’,kaj la fino — hi-hi!al la pastro — hi-hi!Ridegis tuta valo.Fariĝis jen ŝanĝ’por nova aranĝ’;mordadis nun ŝikaj sakris al li;rokeje en fol’ŝi ludis kun trol’,ke eĥis de rid’ ĝis la foro.De Knut ĉiu id’foriĝis el vid’,grasiĝis por buĉ’,pikiĝis por buĉ’;surtabliĝis buĉaĵ’kun branda trinkaĵ’por Knut, manĝanta en ploro.Tediĝis tamen ŝide tiu viv’ kun li;sopiris trotiu vosta Gro,eĉ se ŝi krie plendis.Laŭ sia fia cel’ŝi ŝlosis lin en kel’;ekflamis brul’de mur’ kaj ul’,kaj ĉielen glimon sendis.Ho-ho! kia brul’!Streĉas sin flam’!Vi Roko-fendul’,jen lito por am’.Jen grasa odor’el flama fervor’;por Julo ni fritas lardon.Hoj ul’ el sub-ter’,jen mi en liber’;infera huful’,jen ludo ĉe brul’;hoj gnom’ el trolej’,hoj jen plezurej’.Ni ĝuu la varman ardon — — —- - - - - - - - - - - - - - - -- - - - - - - - - - - - - - - -Injeto timas, ne aŭdis ŝikanton pli fian ol tiun ĉi.Sed dancas trolar’ kiel bestoj.Flirtas, kuradas kun bru’ kaj rid’en hida avid’diabloj aere en salta senbrid’kun klake svingantaj vostoj.Vibras estinge nordlum’ en fon’;vento hojlas kun kriĉa ton’tra sombraj monto-fendejoj.Hurlas krioj kaj mok-ulul’tra nokta turbul’;en danc’ karakolas la trola pulul’super la nudaj rokejoj.*Tonoj vekiĝas en vibra trem’,kantas susur’ kvazaŭ roja ĝem’;sonĝoj en nokto soras.Klukas ludo el monta rokej’;resonas fendej’,kiel sub pluva flu’ sur altej’amar-sopire ĝi ploras.- - - - - - - - - - - - - - - -- - - - - - - - - - - - - - - -Jen dancas la gnomo en bela kolor’kun ringoj ĉe l’ haroj ondantaj.Li logas Injeton per danca fervor’kun tonoj ĉirkaŭe vibrantaj.«Ravege por vi!Vi loĝu kun mi!Ŝpinilon arĝentan ricevos vi.Foriĝos en kanto kaj lud’ la timid’,kaj bela la dancon vi tretos;forgesos vi ĉion de l’ vunda perfid’kaj plue eĉ ne suferetos.Pri ajna sopir’je unua dir’vin servos inar’ mia laŭ dezir’.Kombiĝos de unu la bruna harar’,kaj plektos la dua la tufon;beligos vin tria per kron’ kaj perlar’,ĉemetas la kvara la mufon.La kvina knabin’per ŝuoj servos vin;freŝigos la vangon la sesa in’.La sepa el mia knabina ar’susure ludigas la citron;turniĝos de l’ oka stekaĵ’ sur l’ ardar’,verŝiĝos bier’ en kalikon.Aliaj en rond’en danc’ kiel ond’vin lulos en nia feliĉa mond’.La naŭa plej loge vin distros per kant’pri inoj kaj viroj svatemaj;reĝine kunpaŝos vi mem en la danc’en brilo de ŝtonoj gemaj.Neniu el niegalas al vi,dancanta sur orponto en graci’!»«Malmulte min logas la blua montej’kun brilo glima en haloj;mi vidu la knabon el hejma ej’,kantiĝis tiel en valoj.Ho knab’ mia, vi!Vin fidos ja mi!Por ĉiam kune ekloĝu ni!»«Ke vidu vi veron pri tiu knab’,nur turni la kapon necesas.Kun ino li sub la tegmenta trab’kaj hejmon kaj mondon forgesas.La ama sopir’,nun nokta delir’.Por mok’ Montarino, ne plu por dezir’.»Rigida ŝi staras en tag’ kiel rok’;la kor’ ŝia velke fridiĝas;memore ŝi vidas en senta ŝok’;la mondo por ŝi glaciiĝas.Kaj turnas ŝi sin.«Nun havu vi min.Volonte fariĝu mi montarin’.»Eksaltas la gnomo sur roka voj’;li devas ja sorton laŭdi.«Sed nun vi forgesu kaj vivu en ĝoj’;min sekvu, kaj povos vi aŭdipri mia reĝej’de kamp’ kaj montej’,pri olda Gumlo en sia ej’!»
Tretadas kun klaka son’ĉevala ŝuo kaj huf’;paŝetas piedo sur ŝton’,trotiĝas sur rok’ kaj tuf’,kaj kvazaŭ monta nebul’blovata de venta ĵet’,infestas trola pulul’en onda impet’.
Knarad’ de rusta riglil’,fajfad’ en truo kaj fend’,ĉe pintoj ulula tril’,siblado en frida vent’;alteje ŝrik’ kaj krieg’;de tiu kant’ de infer’danciĝas sovaĝa greg’tra nokta veter’ ....
En tiu rokplena mond’sin svingas kruro kaj vost’,turniĝas sovaĝa rond’kun huf’ kaj skeleta ost’;ĉi valson per fia kanzon’alkantas inaro de sorĉ’kun rid’ kaj volupta ton’kriĉante el gorĝ’.
Estis trol’ por trol’en lasciva fol’;altira hok’estis Gro el Rok’;sorĉiĝis knab’;tiun Knut el Kab’ŝi sorĉis al fola falo.
En sia obstin’avidis li ŝin;en cerba nebul’ŝin kuntiris la ul’,kaj la fino — hi-hi!al la pastro — hi-hi!Ridegis tuta valo.
Fariĝis jen ŝanĝ’por nova aranĝ’;mordadis nun ŝikaj sakris al li;rokeje en fol’ŝi ludis kun trol’,ke eĥis de rid’ ĝis la foro.
De Knut ĉiu id’foriĝis el vid’,grasiĝis por buĉ’,pikiĝis por buĉ’;surtabliĝis buĉaĵ’kun branda trinkaĵ’por Knut, manĝanta en ploro.
Tediĝis tamen ŝide tiu viv’ kun li;sopiris trotiu vosta Gro,eĉ se ŝi krie plendis.
Laŭ sia fia cel’ŝi ŝlosis lin en kel’;ekflamis brul’de mur’ kaj ul’,kaj ĉielen glimon sendis.
Ho-ho! kia brul’!Streĉas sin flam’!Vi Roko-fendul’,jen lito por am’.Jen grasa odor’el flama fervor’;por Julo ni fritas lardon.
Hoj ul’ el sub-ter’,jen mi en liber’;infera huful’,jen ludo ĉe brul’;hoj gnom’ el trolej’,hoj jen plezurej’.Ni ĝuu la varman ardon — — —- - - - - - - - - - - - - - - -- - - - - - - - - - - - - - - -
Injeto timas, ne aŭdis ŝikanton pli fian ol tiun ĉi.Sed dancas trolar’ kiel bestoj.Flirtas, kuradas kun bru’ kaj rid’en hida avid’diabloj aere en salta senbrid’kun klake svingantaj vostoj.
Vibras estinge nordlum’ en fon’;vento hojlas kun kriĉa ton’tra sombraj monto-fendejoj.Hurlas krioj kaj mok-ulul’tra nokta turbul’;en danc’ karakolas la trola pulul’super la nudaj rokejoj.
*
Tonoj vekiĝas en vibra trem’,kantas susur’ kvazaŭ roja ĝem’;sonĝoj en nokto soras.Klukas ludo el monta rokej’;resonas fendej’,kiel sub pluva flu’ sur altej’amar-sopire ĝi ploras.- - - - - - - - - - - - - - - -- - - - - - - - - - - - - - - -
Jen dancas la gnomo en bela kolor’kun ringoj ĉe l’ haroj ondantaj.Li logas Injeton per danca fervor’kun tonoj ĉirkaŭe vibrantaj.«Ravege por vi!Vi loĝu kun mi!Ŝpinilon arĝentan ricevos vi.
Foriĝos en kanto kaj lud’ la timid’,kaj bela la dancon vi tretos;forgesos vi ĉion de l’ vunda perfid’kaj plue eĉ ne suferetos.Pri ajna sopir’je unua dir’vin servos inar’ mia laŭ dezir’.
Kombiĝos de unu la bruna harar’,kaj plektos la dua la tufon;beligos vin tria per kron’ kaj perlar’,ĉemetas la kvara la mufon.La kvina knabin’per ŝuoj servos vin;freŝigos la vangon la sesa in’.
La sepa el mia knabina ar’susure ludigas la citron;turniĝos de l’ oka stekaĵ’ sur l’ ardar’,verŝiĝos bier’ en kalikon.Aliaj en rond’en danc’ kiel ond’vin lulos en nia feliĉa mond’.
La naŭa plej loge vin distros per kant’pri inoj kaj viroj svatemaj;reĝine kunpaŝos vi mem en la danc’en brilo de ŝtonoj gemaj.Neniu el niegalas al vi,dancanta sur orponto en graci’!»
«Malmulte min logas la blua montej’kun brilo glima en haloj;mi vidu la knabon el hejma ej’,kantiĝis tiel en valoj.Ho knab’ mia, vi!Vin fidos ja mi!Por ĉiam kune ekloĝu ni!»
«Ke vidu vi veron pri tiu knab’,nur turni la kapon necesas.Kun ino li sub la tegmenta trab’kaj hejmon kaj mondon forgesas.La ama sopir’,nun nokta delir’.Por mok’ Montarino, ne plu por dezir’.»
Rigida ŝi staras en tag’ kiel rok’;la kor’ ŝia velke fridiĝas;memore ŝi vidas en senta ŝok’;la mondo por ŝi glaciiĝas.Kaj turnas ŝi sin.«Nun havu vi min.Volonte fariĝu mi montarin’.»
Eksaltas la gnomo sur roka voj’;li devas ja sorton laŭdi.«Sed nun vi forgesu kaj vivu en ĝoj’;min sekvu, kaj povos vi aŭdipri mia reĝej’de kamp’ kaj montej’,pri olda Gumlo en sia ej’!»
Montaj trolojBasa plafon’. Distas muroj.Prujno kaj blu-glacia glimo.Sombra hal’.Arĝento-branĉoj en ŝtono brilas,kroĉa hok’ kaj inversa runo.Aĉa blovo traa kvazaŭel kel’.Tablo larĝa sin vastigas.Hirtharuloj, nazegulinojsidas en rond’.Muĝo, hurlo, lup-ululo,grunto, grumblo, kruda krioen tiu trolejamond’.Gratas krif’ skabion, kruston;sango gutas; tondre ondasrida kriĉ’.Ege drinkas aviduloj;mildetiĝas. Ogrin’ kaj ogrotire frotas rostron al muzelo.Delic’.Peze sur la hala plankopigre sin trenas gejunuloj,laŭvica ar’.Lante turnas sin ŝveba danco.Bastokordaj tonoj vibras.Svingas sin lace, oscede, plendeular’.Obtuze profunde en obskuroogrin’ ridaĉas, trol’ seksardasen am-avid’.Aŭdiĝas hurlo, ŝaŭma siblego;krif’ al krifo, dent’ al gorĝo;malamikon senhaŭtigusajno.«Fie mensogis vi, montulo!»krias Injeto: «Hide aspektasvia gvardi’!»— «Ega eraro!» tuj respondasla gnom’ afable: «Tiuj, vidu,estas sklav-labora aromia!»«Potenco tia, — ĉu ĝi sklavu?»— «Senpotencas malluma nesciodum tuta viv’.Jen vi nun mem aŭdu.Provu ni saĝon de troloj,basan, malluman, sen sencoen ĝi.»Alpaŝas li tiun plej aĝan:«Kial kamparano semas printempesemon? Nu?»«Hu?» — tiu re-demandas.Strabe, cerbume la trolo gapas.Ridaĉe pork-okule rigardas:«Hu?»Alpaŝas li tiun plej junan:«Diru kial sopiras marenla river’?»Tiu malvole paŭte grimacas,spite li skuas longajn orelojn:«Fluu ĝi kie kaj kien ajnsur ter’.»Alpaŝas li nun trolinon:«Kial infan’ je malferm’ de okulojkriĉas?»Gapas la trolino: «Kriĉu ĝi.»Strabas malice al Injeto.Flaras, grimacas, akre per dentojgrincas.«Tia la sklava parencaro.Mankas demandoj; respondoj nur estastiaj de sklav’.Ni prefere profunden irukanton aŭskulti lamentadan,vortojn kolerajn de olda Gumlo,praav’.»
Basa plafon’. Distas muroj.Prujno kaj blu-glacia glimo.Sombra hal’.Arĝento-branĉoj en ŝtono brilas,kroĉa hok’ kaj inversa runo.Aĉa blovo traa kvazaŭel kel’.
Tablo larĝa sin vastigas.Hirtharuloj, nazegulinojsidas en rond’.Muĝo, hurlo, lup-ululo,grunto, grumblo, kruda krioen tiu trolejamond’.
Gratas krif’ skabion, kruston;sango gutas; tondre ondasrida kriĉ’.Ege drinkas aviduloj;mildetiĝas. Ogrin’ kaj ogrotire frotas rostron al muzelo.Delic’.
Peze sur la hala plankopigre sin trenas gejunuloj,laŭvica ar’.Lante turnas sin ŝveba danco.Bastokordaj tonoj vibras.Svingas sin lace, oscede, plendeular’.
Obtuze profunde en obskuroogrin’ ridaĉas, trol’ seksardasen am-avid’.Aŭdiĝas hurlo, ŝaŭma siblego;krif’ al krifo, dent’ al gorĝo;malamikon senhaŭtigusajno.
«Fie mensogis vi, montulo!»krias Injeto: «Hide aspektasvia gvardi’!»— «Ega eraro!» tuj respondasla gnom’ afable: «Tiuj, vidu,estas sklav-labora aromia!»
«Potenco tia, — ĉu ĝi sklavu?»— «Senpotencas malluma nesciodum tuta viv’.Jen vi nun mem aŭdu.Provu ni saĝon de troloj,basan, malluman, sen sencoen ĝi.»
Alpaŝas li tiun plej aĝan:«Kial kamparano semas printempesemon? Nu?»«Hu?» — tiu re-demandas.Strabe, cerbume la trolo gapas.Ridaĉe pork-okule rigardas:«Hu?»
Alpaŝas li tiun plej junan:«Diru kial sopiras marenla river’?»Tiu malvole paŭte grimacas,spite li skuas longajn orelojn:«Fluu ĝi kie kaj kien ajnsur ter’.»
Alpaŝas li nun trolinon:«Kial infan’ je malferm’ de okulojkriĉas?»Gapas la trolino: «Kriĉu ĝi.»Strabas malice al Injeto.Flaras, grimacas, akre per dentojgrincas.
«Tia la sklava parencaro.Mankas demandoj; respondoj nur estastiaj de sklav’.Ni prefere profunden irukanton aŭskulti lamentadan,vortojn kolerajn de olda Gumlo,praav’.»
Gruntejo[Saĝula Ej’]Profunde en la Skaro-enorm’kaviĝas halo el kupro;verdigre altiĝas la volba form’kun glimo de gutoj el supro.Bluetas glimo kvazaŭ en dorm’.Gutadas fluet’ kiel salivum’en tiu rok-hala sombro;lacertoj siblas, obtuza zum’oscede sonas en l’ ombro.Serpent’ meandras en sonĝa mallum’.Angule en kaŝo en sombra krepusk’tra tempoj Gumlo sidas;Li sekan radikon similas en kusp’,la membroj torditaj rigidas.Sur kapo kreskas likeno kaj musk’.«Vi Gumlo, gardanto de l’ tradici’,»alkriĉas la Blua-mont-gnomo,«la Gumlo-kanton eldiru al ni;ĉiamu en mond’ ĝia nomo.Rubaĵojn nur kantas junuloj ĉi.»Jen kvazaŭ streĉiĝas horloĝa risort’ekgurdas la voĉa knaro,kaj grince eliĝas ĉiu vort’el olda Gumlo-kantaro,en serĉo de ĝia praa fort’.
Profunde en la Skaro-enorm’kaviĝas halo el kupro;verdigre altiĝas la volba form’kun glimo de gutoj el supro.Bluetas glimo kvazaŭ en dorm’.
Gutadas fluet’ kiel salivum’en tiu rok-hala sombro;lacertoj siblas, obtuza zum’oscede sonas en l’ ombro.Serpent’ meandras en sonĝa mallum’.
Angule en kaŝo en sombra krepusk’tra tempoj Gumlo sidas;Li sekan radikon similas en kusp’,la membroj torditaj rigidas.Sur kapo kreskas likeno kaj musk’.
«Vi Gumlo, gardanto de l’ tradici’,»alkriĉas la Blua-mont-gnomo,«la Gumlo-kanton eldiru al ni;ĉiamu en mond’ ĝia nomo.Rubaĵojn nur kantas junuloj ĉi.»
Jen kvazaŭ streĉiĝas horloĝa risort’ekgurdas la voĉa knaro,kaj grince eliĝas ĉiu vort’el olda Gumlo-kantaro,en serĉo de ĝia praa fort’.
Kanto de GumloKantas Gumlopri pra-erao.Regis gigantojla rondon mondan.Nokto timigakovris la teron.Mankis luno.Mankis steloj.Flamis nordlumosur glaciejo.Val’ kaj kavoen kaŝo sonĝis.Bone estissporte ludi,montojn fendi,fajron ŝuti,ŝtormon vekikaj maron kirli,glacion ŝovikun tondra bruo.Bone ... bonelukte ĝoji,harojn tirikaj dorsojn rompi,kapojn skrapi,korne piki,krife ŝiri,orelojn tiri.Bone ... bonenur inerti.En trankvilokrurojn ŝparikaj neniuntaskon tuŝi.Satŝtopitadolĉe dormi.Neniam zorgopro helaj vaporoj.Neniam sunoal okulo.Sen kreskaĵojla vastaj valoj;neniu fum’el hejma ej’.Tago dormismortodormon.Prujne blankistrolaj mondoj.Land’ en kvieto,regno en pac’.Tempo staris.Ĉio mutis.Ve! Ve!Pereas erao.Ve! Ve!Fi-epoko ...Kreskis Alvo.Venis azoj.Sun’ vekiĝis;tag’ ekregis.Sinkis noktonebuleja.Venis al finogigant-erao.Vintro ĉesis;printempo varmis.Glaci’ degelis.Torentis akvoj.Ĝermoj kreskis;plantoj kreskis;arbar’ densiĝisnebul-deklive.Kreskis virojkaj virinoj.Fajro fumissur fulga ejo.Ŝtalo plugisduran grundon.Sin vastigisverdaj kampoj.Sun’ subiris,Sun’ leviĝis;tago estrismondan rondon.Temp’ ĝermigislongajn pensojn,fiksis celon,planon, solvon.Lukto! Lukto!Anim’! Anim’!Jen, junuloj,instiga vorto!Ĉio animaserĉas supren.Ĉio trolaŝirme sidu.Jotuno gloraen mont’ kaŝiĝis,rampis angulenmalfiera,En roka kavomalbenis tagon;de l’ nokt’ profitispor friponaĵo.Vente pelisprimaveron.Sendis neĝdunojnkaj maliculojn.Kovris vilaĝojnsub gruz’ kaj sablo.Turnis ŝtonojn;ŝveligis glacion.Baris, haltigisper mur’ kaj mallumo.Nebulon kaj nubonal sun’ li ĵetis.Eltiris radikojn.Kirlis maron.Vekis vintron,fimbulvintron.Sed sun’ leviĝis,pelis nebulon,rompis glacion.Neĝ’ degelis.Herbo verdakovris grundon.Vivo ludislaŭ tuta land’.Rekreskis arbojkun milda ombro.Degenerisparencaro.Krevis sub suno.Ekŝtoniĝispro di-martelokaj blanka kruco.Unuopulojposte sidasen roka ekzilo,malbenas tagon.Kelkaj cedemesangon fuŝmiksis,malhonorisparencaronper hontaj nuptojkun homaj idoj,naskis kun elfoj.Gnomo nunla regnon estras.Senkuraĝala aro malkreskas,kurbe ŝteliras,eĉ humile.Malmulto restasel praa gento;neniiĝisgranit-gigantoj.Aŭdu, idoj,vokon malaman!Brava jotun’helpon bezonas.Ĉu rilatiĝikun favaj vermoj,ĉarlatanojel fuŝaj ejoj,magiistoj,sorĉistinoj,plej fiaj plebojen la mondo,vagvostulojkun nigraj libroj,troloj ne,homoj ne.Hu! Hu!Ploro-tempoj!Hu! Hu!Ĉagreno-tempoj!Kaj el ĉiujplej alte estrasla Nub-Mensulosulfurolanda,lamul-diablokun huf’ ĉevala,blagant’ duone,duone pastro;lin kiel estronni devas laŭdi;estras ligiganto-regnon.Ekstaru ĉiujkun juna sango,ek, kuraĝuloj,por jotun-regno!Neniu gigantotrankvile pigruĝis el la altafirmamentola ruĝan sunonni suben tiris,kaj ĉio silentosen ragnarok’!- - - - - - - - - -- - - - - - - - - -Flariĝas foje en sombra angul’kun stranga ĝem’ kaj snufado;etendas brakojn ĉiu kriful’;kun krio, grunt’ kaj siblado:«Uhu! Odor’ de kristana ul’!»Krucigas ŝi brakojn per tuja far’,Injeto; ĉe brust’ rigidiĝas ...Ŝaŭme krakas kvazaŭ el mar’,kaj ŝi al tag’ revekiĝas.— Sola ŝi nun en deklivo Skar’.
Kantas Gumlopri pra-erao.Regis gigantojla rondon mondan.Nokto timigakovris la teron.Mankis luno.Mankis steloj.Flamis nordlumosur glaciejo.Val’ kaj kavoen kaŝo sonĝis.
Bone estissporte ludi,montojn fendi,fajron ŝuti,ŝtormon vekikaj maron kirli,glacion ŝovikun tondra bruo.
Bone ... bonelukte ĝoji,harojn tirikaj dorsojn rompi,kapojn skrapi,korne piki,krife ŝiri,orelojn tiri.Bone ... bonenur inerti.En trankvilokrurojn ŝparikaj neniuntaskon tuŝi.Satŝtopitadolĉe dormi.
Neniam zorgopro helaj vaporoj.Neniam sunoal okulo.Sen kreskaĵojla vastaj valoj;neniu fum’el hejma ej’.Tago dormismortodormon.Prujne blankistrolaj mondoj.Land’ en kvieto,regno en pac’.Tempo staris.Ĉio mutis.
Ve! Ve!Pereas erao.Ve! Ve!Fi-epoko ...
Kreskis Alvo.Venis azoj.Sun’ vekiĝis;tag’ ekregis.Sinkis noktonebuleja.Venis al finogigant-erao.
Vintro ĉesis;printempo varmis.Glaci’ degelis.Torentis akvoj.Ĝermoj kreskis;plantoj kreskis;arbar’ densiĝisnebul-deklive.Kreskis virojkaj virinoj.Fajro fumissur fulga ejo.Ŝtalo plugisduran grundon.Sin vastigisverdaj kampoj.
Sun’ subiris,Sun’ leviĝis;tago estrismondan rondon.Temp’ ĝermigislongajn pensojn,fiksis celon,planon, solvon.Lukto! Lukto!Anim’! Anim’!Jen, junuloj,instiga vorto!Ĉio animaserĉas supren.Ĉio trolaŝirme sidu.
Jotuno gloraen mont’ kaŝiĝis,rampis angulenmalfiera,En roka kavomalbenis tagon;de l’ nokt’ profitispor friponaĵo.Vente pelisprimaveron.Sendis neĝdunojnkaj maliculojn.Kovris vilaĝojnsub gruz’ kaj sablo.Turnis ŝtonojn;ŝveligis glacion.
Baris, haltigisper mur’ kaj mallumo.Nebulon kaj nubonal sun’ li ĵetis.Eltiris radikojn.Kirlis maron.Vekis vintron,fimbulvintron.Sed sun’ leviĝis,pelis nebulon,rompis glacion.Neĝ’ degelis.Herbo verdakovris grundon.Vivo ludislaŭ tuta land’.Rekreskis arbojkun milda ombro.
Degenerisparencaro.Krevis sub suno.Ekŝtoniĝispro di-martelokaj blanka kruco.Unuopulojposte sidasen roka ekzilo,malbenas tagon.Kelkaj cedemesangon fuŝmiksis,malhonorisparencaronper hontaj nuptojkun homaj idoj,naskis kun elfoj.Gnomo nunla regnon estras.Senkuraĝala aro malkreskas,kurbe ŝteliras,eĉ humile.Malmulto restasel praa gento;neniiĝisgranit-gigantoj.
Aŭdu, idoj,vokon malaman!Brava jotun’helpon bezonas.Ĉu rilatiĝikun favaj vermoj,ĉarlatanojel fuŝaj ejoj,magiistoj,sorĉistinoj,plej fiaj plebojen la mondo,vagvostulojkun nigraj libroj,troloj ne,homoj ne.Hu! Hu!Ploro-tempoj!Hu! Hu!Ĉagreno-tempoj!Kaj el ĉiujplej alte estrasla Nub-Mensulosulfurolanda,lamul-diablokun huf’ ĉevala,blagant’ duone,duone pastro;lin kiel estronni devas laŭdi;estras ligiganto-regnon.
Ekstaru ĉiujkun juna sango,ek, kuraĝuloj,por jotun-regno!Neniu gigantotrankvile pigruĝis el la altafirmamentola ruĝan sunonni suben tiris,kaj ĉio silentosen ragnarok’!- - - - - - - - - -- - - - - - - - - -
Flariĝas foje en sombra angul’kun stranga ĝem’ kaj snufado;etendas brakojn ĉiu kriful’;kun krio, grunt’ kaj siblado:«Uhu! Odor’ de kristana ul’!»
Krucigas ŝi brakojn per tuja far’,Injeto; ĉe brust’ rigidiĝas ...Ŝaŭme krakas kvazaŭ el mar’,kaj ŝi al tag’ revekiĝas.— Sola ŝi nun en deklivo Skar’.
AŭtunoNun surfe ruliĝas mar’ al bord’kun ondokrestoj ŝaŭmantaj.Rompiĝas kreve ilia hord’ĉe troloj tie loĝantaj.Krias venteg’ en sovaĝa liber’super abismoj sombraj;elĵetoj ŝprucas sur rifo kaj ŝer’en tagoj aŭtunaj ombraj.Mi aŭdas timiga demonkantad’de trolino tra surfon rajdanta.Ŝi estas per galdro kaj sia sorĉad’mizeron antaŭdiranta.Jen ĝeme, jen moke aŭguras ŝipri plago kaj pri sufero.Sorĉkante avertas la draŭga furi’pelante vivon de l’ tero.Pro ondaj batoj tremas la grund’kaj pala ĝi frostas nude.Fridiĝas korto kaj sin’ ĝis fund’.La mond’ dezertiĝas krude.Forflugis suden la lasta anser’,barakte tra densan nubejon.Ĉiu vivanto pro vintro-sever’fosas por si kuŝejon.Folioj rustiĝas en kaŝa boskej’kaj for de branĉoj tiriĝas.Moment’ ĝis belecon perdas herbej’plorinde mallonga fariĝas.Floroj feliĉis sub la sun’,bele buntigis la korton.Eĉ ne unu restas nun;jam velkis ili en morton.Formortas en juna sino sopir’,kaj velkas flor’ kaj feliĉoje tiu estingo de arda dezir’per salaj larmoj en riĉo.Formortas viv’, formortas esper’,je kiuj mi reve avidis.Turniĝis la am’ al ĉagrena mizer’,ĉar min la knabo perfidis.Nun regas ĉi tie trista frid’,lacigas min lok’ kaj horo;Forprenis ĉion de mi la perfid’;kaj brulas kaj sangas la koro.La maro ruliĝas forte al land’,kaj la pluvo drivas kaj drivis.Susuras kanto laŭ nuda strand’,ke nun do ĉio finiĝis.
Nun surfe ruliĝas mar’ al bord’kun ondokrestoj ŝaŭmantaj.Rompiĝas kreve ilia hord’ĉe troloj tie loĝantaj.Krias venteg’ en sovaĝa liber’super abismoj sombraj;elĵetoj ŝprucas sur rifo kaj ŝer’en tagoj aŭtunaj ombraj.
Mi aŭdas timiga demonkantad’de trolino tra surfon rajdanta.Ŝi estas per galdro kaj sia sorĉad’mizeron antaŭdiranta.Jen ĝeme, jen moke aŭguras ŝipri plago kaj pri sufero.Sorĉkante avertas la draŭga furi’pelante vivon de l’ tero.
Pro ondaj batoj tremas la grund’kaj pala ĝi frostas nude.Fridiĝas korto kaj sin’ ĝis fund’.La mond’ dezertiĝas krude.Forflugis suden la lasta anser’,barakte tra densan nubejon.Ĉiu vivanto pro vintro-sever’fosas por si kuŝejon.
Folioj rustiĝas en kaŝa boskej’kaj for de branĉoj tiriĝas.Moment’ ĝis belecon perdas herbej’plorinde mallonga fariĝas.Floroj feliĉis sub la sun’,bele buntigis la korton.Eĉ ne unu restas nun;jam velkis ili en morton.
Formortas en juna sino sopir’,kaj velkas flor’ kaj feliĉoje tiu estingo de arda dezir’per salaj larmoj en riĉo.Formortas viv’, formortas esper’,je kiuj mi reve avidis.Turniĝis la am’ al ĉagrena mizer’,ĉar min la knabo perfidis.
Nun regas ĉi tie trista frid’,lacigas min lok’ kaj horo;Forprenis ĉion de mi la perfid’;kaj brulas kaj sangas la koro.La maro ruliĝas forte al land’,kaj la pluvo drivas kaj drivis.Susuras kanto laŭ nuda strand’,ke nun do ĉio finiĝis.
SenkonsilaHo bona vi knab’,ho bela vi knab’,lontane de vi mi eltenas ne.Logiĝas al vi,ĉiame al vi;kaj kien ajn ir’vekiĝas dezir’;lesive brulas la larma ve’.Neniam mi feliĉiĝos.Ĝentila vi knab’,ho, brava vi knab’,por vi mi donus ĉion for.Mi vivus por vi,mi mortus por vikaj kiel edzin’,oferus mi minpor vin liberigi de ajna dolor’.— Ho vi, mi vin fidis elkore!Jen mi en fidem’dum via alprem’forgesis aflikton, kaj pasis ĉagren’.Neniam plumi trovos vin,neniam pluni vidos nin,kaj brulas plor’ en la brust’ en trem’.— Ho ve, ke vi povis perfidi.Nun kien la vid’?Al kiu la fid’?Vojeton aŭ ponton ne trovas mi.Mizeras la sort’!Min logas la mort’!Kaj kien la ir’?Al tomb’ la dezir’!Vi estis la sola en vivo por mi!Neniam plu tagon de ĝojo.
Ho bona vi knab’,ho bela vi knab’,lontane de vi mi eltenas ne.Logiĝas al vi,ĉiame al vi;kaj kien ajn ir’vekiĝas dezir’;lesive brulas la larma ve’.Neniam mi feliĉiĝos.
Ĝentila vi knab’,ho, brava vi knab’,por vi mi donus ĉion for.Mi vivus por vi,mi mortus por vikaj kiel edzin’,oferus mi minpor vin liberigi de ajna dolor’.— Ho vi, mi vin fidis elkore!
Jen mi en fidem’dum via alprem’forgesis aflikton, kaj pasis ĉagren’.Neniam plumi trovos vin,neniam pluni vidos nin,kaj brulas plor’ en la brust’ en trem’.— Ho ve, ke vi povis perfidi.
Nun kien la vid’?Al kiu la fid’?Vojeton aŭ ponton ne trovas mi.Mizeras la sort’!Min logas la mort’!Kaj kien la ir’?Al tomb’ la dezir’!Vi estis la sola en vivo por mi!Neniam plu tagon de ĝojo.
Ke mi forgesu!Okaz’ plej eta min memorigas;ĝi hantas min, kaj ĝi min larmigas;je plej malgranda vortet’ pri vikun kora plor’ tuj foriras mi.Neniam plu mi ĉagrenon havusse en forgeson mi min forsavus;ho, mi malsanus ne plu, se miforgesi povus pri vi, pri vi.
Okaz’ plej eta min memorigas;ĝi hantas min, kaj ĝi min larmigas;je plej malgranda vortet’ pri vikun kora plor’ tuj foriras mi.
Neniam plu mi ĉagrenon havusse en forgeson mi min forsavus;ho, mi malsanus ne plu, se miforgesi povus pri vi, pri vi.
Kiele?Kiel fariĝis por mi, Injet’?Ne estas mi sama knabinet’!Petole mi kuris sur kamp’, laŭ lag’.Ne estis longa por mi la tag’.Aspekte sonĝo kaptis min;memor’, mi ne plu komprenas vin.La sama mi estas en taga rond’,sed tamen kiel en fremda mond’.Mi ĉion tenas en klara vid’.Mi ĝojis, sed perfidiĝas fid’;kaj ĉio samas sur ej’, en hejm’,alia tamen, tamen nur ŝajn’.La dom’ situas kie staris ĝi.Mastrumas Panjo kiel faris ŝi.Aridas hejm’ kie mankas vort’,patrin’ fremdiĝas sub tia sort’.Fremda marĉo! Fremda altej’!Fremde aspektas bovin’ en paŝtej’,alien turnas sin ĝia rigard’,kaj min ĝi celas nur je hazard’.Gapas fride la griza mur’;regas trist’ en angula obskur’.Rigidas mano, pied’ kaj sin’;pezige ĉio kontraŭas min.Fenestre gapas mi en dezir’,mi bird’ en kaĝ’, en sopir’, sopir’.Neniun mi vidas sur kamp’ aŭ lag’.Por Injo nun longa estas tag’.Ho, hejmo mia, jen en sekur’mi vivis feliĉa en ŝirmo de l’ mur’.— Ho Panjo! Estas ne plua ĝoj’;L’ animo ŝteliras laŭ fremda voj’.
Kiel fariĝis por mi, Injet’?Ne estas mi sama knabinet’!Petole mi kuris sur kamp’, laŭ lag’.Ne estis longa por mi la tag’.
Aspekte sonĝo kaptis min;memor’, mi ne plu komprenas vin.La sama mi estas en taga rond’,sed tamen kiel en fremda mond’.
Mi ĉion tenas en klara vid’.Mi ĝojis, sed perfidiĝas fid’;kaj ĉio samas sur ej’, en hejm’,alia tamen, tamen nur ŝajn’.
La dom’ situas kie staris ĝi.Mastrumas Panjo kiel faris ŝi.Aridas hejm’ kie mankas vort’,patrin’ fremdiĝas sub tia sort’.
Fremda marĉo! Fremda altej’!Fremde aspektas bovin’ en paŝtej’,alien turnas sin ĝia rigard’,kaj min ĝi celas nur je hazard’.
Gapas fride la griza mur’;regas trist’ en angula obskur’.Rigidas mano, pied’ kaj sin’;pezige ĉio kontraŭas min.
Fenestre gapas mi en dezir’,mi bird’ en kaĝ’, en sopir’, sopir’.Neniun mi vidas sur kamp’ aŭ lag’.Por Injo nun longa estas tag’.
Ho, hejmo mia, jen en sekur’mi vivis feliĉa en ŝirmo de l’ mur’.— Ho Panjo! Estas ne plua ĝoj’;L’ animo ŝteliras laŭ fremda voj’.
Vintro-ŝtormoKe ege kraku en ŝira forto!Skuiĝu domo, kaj tremu korto!Rompu ĉion rompiga far’,ke malakriĝu en pens’ amar’.Se prenus domon kaj kabanetonventego, donus ĝi forgeseton.Se l’ tero cedus en sia grund’, —forges’ ekregus en kor-profund’.Se el ĉiel’ falus nub’ vagante,se flusus mar’ ĉion inundante,se l’ tuta mondo mergiĝus for, —fariĝus paco en fina hor’.
Ke ege kraku en ŝira forto!Skuiĝu domo, kaj tremu korto!Rompu ĉion rompiga far’,ke malakriĝu en pens’ amar’.
Se prenus domon kaj kabanetonventego, donus ĝi forgeseton.Se l’ tero cedus en sia grund’, —forges’ ekregus en kor-profund’.
Se el ĉiel’ falus nub’ vagante,se flusus mar’ ĉion inundante,se l’ tuta mondo mergiĝus for, —fariĝus paco en fina hor’.
En la kirkoEn kirkon ŝtele kaŝiras mi;forgesas pastron kaj vorton de Di’.— mi povra!Mi ŝarĝas pekon post pek’ sur minpor ŝance povi ekvidi vin.Je vid’ de vi sangas mia kor’.Vi estis cel’ mia por ador’,— mi povra!Okuloj fajras kaj ardas vang’,esper’ vekiĝas en varma sang’.Dezerto regas, sen vi en vid’,kaj mortas sentoj en kora frid’,— mi povra!Treniĝas hejmen mi en peza dub’.Vagadas pens’ kiel nokta nub’.Se ante sidas tiu in’kun larĝa dorso kaj pav-anim’,— mi povra!mi maliciĝas en venĝa sopir’ĝis bruo vekas min por elir’.— Ho, savu nin el la peko!
En kirkon ŝtele kaŝiras mi;forgesas pastron kaj vorton de Di’.— mi povra!Mi ŝarĝas pekon post pek’ sur minpor ŝance povi ekvidi vin.
Je vid’ de vi sangas mia kor’.Vi estis cel’ mia por ador’,— mi povra!Okuloj fajras kaj ardas vang’,esper’ vekiĝas en varma sang’.
Dezerto regas, sen vi en vid’,kaj mortas sentoj en kora frid’,— mi povra!Treniĝas hejmen mi en peza dub’.Vagadas pens’ kiel nokta nub’.
Se ante sidas tiu in’kun larĝa dorso kaj pav-anim’,— mi povra!mi maliciĝas en venĝa sopir’ĝis bruo vekas min por elir’.— Ho, savu nin el la peko!
SvatantoElrampas rokeja gnom’ el sub tuf’kun kornoj sur kapo kaj kapra huf’.Neniam vidis vi barbon tian;atingas ĝi magran kruron lian.Neniam vidiĝis tia haŭt’;sulkiĝas ĝi ĉirkaŭ gnoma paŭt’.«Kuradis mi plenajn jarojn centojn.Neniam mi spertis pli varmajn ventojn.Ol vin mi ne vidis pli belajn inojn,sed tamen vi daŭre paŝtas ŝafinojn.Vi estas en la dekoka jar’,ankoraŭ virga sen svatanta ar’.La mondo estus ja ŝanĝiĝinta,se vi ne estus edziniĝinta.La mondo estus nur stulta afer’,se vi ne riĉiĝus per or’ kaj ter’.Sed ne aŭskultu la Blu-mont-ulon,tian senkornan flavbekulon.Aŭskultu ne al la Blu-mont-ul’,senpantalona malriĉul’.Ne fidu lin, li nur flate blagis;patrino lia almoze vagis.Laŭ via volo mi estos viropor kontentigi vin laŭ deziro.El tuk’ kovranta vian koroneltiros mi vian am-doloron.El ĝi mi tiros vian malamon;ŝi ĝin ricevos manĝe kiel salon.Ŝi morgaŭ kuŝos kun vea kri’;post du semajnoj silentos ŝi.»Injet’ malligas leĝeran tukon;sed haltas tuj; ĉar ŝi sentas kulpon.Ĉu fari? Voli? — Ŝi maliciĝas.Detiras tukon; ĝi al gnom’ doniĝas.«He — he!» la gnomo en ĝojo mekas;«sed pagon havu mi,» tuj li blekas.«Kiam tomben ŝi portiĝos,Al mi Injeto fianĉiniĝos.Neniam sentu vi plu doloron.Sur vin pendigos mi brilan oron.Mi ne fanfaronas en nura vent’.Bovinojn mi havas ĝis dek du cent.Porkojn je nombro de ŝtonoj en sablomi havas, kaj ŝafojn trans nombra kapablo.Grundon mi havas ĝis mont’ sub la stelo.Riĉa mi estas, kaj lustras el belo.Kornojn mi havas, bravulan signon.Postaĵe la vost’ donas kroman dignon.Por vi plej bona fianĉ-omaĝode riĉa vir’ en la ĝusta aĝo.»«Ne volas mi! Ne mortu ŝi!»eliĝas el Injo pentema kri’.«Foriru! Redonu al mi la tukon!»Ŝi preĝe faras per brakoj krucon.For estas tuj la saltanta gnom’;la tuk’ postrestas ĉe griza ŝton’.Sur tufa roko kuŝas tuketo;pro penso malica tremas Injeto.
Elrampas rokeja gnom’ el sub tuf’kun kornoj sur kapo kaj kapra huf’.
Neniam vidis vi barbon tian;atingas ĝi magran kruron lian.
Neniam vidiĝis tia haŭt’;sulkiĝas ĝi ĉirkaŭ gnoma paŭt’.
«Kuradis mi plenajn jarojn centojn.Neniam mi spertis pli varmajn ventojn.
Ol vin mi ne vidis pli belajn inojn,sed tamen vi daŭre paŝtas ŝafinojn.
Vi estas en la dekoka jar’,ankoraŭ virga sen svatanta ar’.
La mondo estus ja ŝanĝiĝinta,se vi ne estus edziniĝinta.
La mondo estus nur stulta afer’,se vi ne riĉiĝus per or’ kaj ter’.
Sed ne aŭskultu la Blu-mont-ulon,tian senkornan flavbekulon.
Aŭskultu ne al la Blu-mont-ul’,senpantalona malriĉul’.
Ne fidu lin, li nur flate blagis;patrino lia almoze vagis.
Laŭ via volo mi estos viropor kontentigi vin laŭ deziro.
El tuk’ kovranta vian koroneltiros mi vian am-doloron.
El ĝi mi tiros vian malamon;ŝi ĝin ricevos manĝe kiel salon.
Ŝi morgaŭ kuŝos kun vea kri’;post du semajnoj silentos ŝi.»
Injet’ malligas leĝeran tukon;sed haltas tuj; ĉar ŝi sentas kulpon.
Ĉu fari? Voli? — Ŝi maliciĝas.Detiras tukon; ĝi al gnom’ doniĝas.
«He — he!» la gnomo en ĝojo mekas;«sed pagon havu mi,» tuj li blekas.
«Kiam tomben ŝi portiĝos,Al mi Injeto fianĉiniĝos.
Neniam sentu vi plu doloron.Sur vin pendigos mi brilan oron.
Mi ne fanfaronas en nura vent’.Bovinojn mi havas ĝis dek du cent.
Porkojn je nombro de ŝtonoj en sablomi havas, kaj ŝafojn trans nombra kapablo.
Grundon mi havas ĝis mont’ sub la stelo.Riĉa mi estas, kaj lustras el belo.
Kornojn mi havas, bravulan signon.Postaĵe la vost’ donas kroman dignon.
Por vi plej bona fianĉ-omaĝode riĉa vir’ en la ĝusta aĝo.»
«Ne volas mi! Ne mortu ŝi!»eliĝas el Injo pentema kri’.
«Foriru! Redonu al mi la tukon!»Ŝi preĝe faras per brakoj krucon.
For estas tuj la saltanta gnom’;la tuk’ postrestas ĉe griza ŝton’.
Sur tufa roko kuŝas tuketo;pro penso malica tremas Injeto.
MaltrankviloMi kiel fartos, Dion forgesanta,kun kor’ en ama pasi’ revanta?Mi kiel fartos laŭ certa sci’?Min mem ja forperdigis mi.Neniam mi min relevi povos.Neniam plu mi min mem retrovos.Bariĝis vojo kaj eĉ esper’. —Per vi mi savus min el sufer’.
Mi kiel fartos, Dion forgesanta,kun kor’ en ama pasi’ revanta?Mi kiel fartos laŭ certa sci’?Min mem ja forperdigis mi.
Neniam mi min relevi povos.Neniam plu mi min mem retrovos.Bariĝis vojo kaj eĉ esper’. —Per vi mi savus min el sufer’.
PreĝoĈiela reĝ’, ho helpu min!Mi luktas en doloro.En senespero tordas sinla laciĝinta koro.Malbono havas tro da fort’;por ĝin esprimi mankas vort’.Mi brulas en angoro.Ĉiela reĝ’, ho helpu min!Aŭskultu petan vorton.Vi luktis mem ĝis venka fin’spitante fian forton.Teruras lukto en mizer’!Vi estu ĉe mi en sufer’.Vi povas ŝanĝi sorton.
Ĉiela reĝ’, ho helpu min!Mi luktas en doloro.En senespero tordas sinla laciĝinta koro.Malbono havas tro da fort’;por ĝin esprimi mankas vort’.Mi brulas en angoro.
Ĉiela reĝ’, ho helpu min!Aŭskultu petan vorton.Vi luktis mem ĝis venka fin’spitante fian forton.Teruras lukto en mizer’!Vi estu ĉe mi en sufer’.Vi povas ŝanĝi sorton.
ErarvojeTempoj pasas en lanta flu’.Vadas la viv’ en mizer’.Dion bezonas anim’ post sku’,post perdo de bona esper’!Vintro kuŝas sur frida mond’.Ĉu iam mildiĝos ĝi?Helpu animon sur ŝtorma ond’perdinta fidon je Di’!Laciĝas en pezaj penoj Injet’;perdiĝas kuraĝ’ kaj fervor’.Erare ŝi iras laŭ voj’ kaj vojet’,trolejen ŝin pelas dolor’.Nokte trolejon trovas ŝi.Jen fine decida moment’.«Aŭdu! Min nun enskribu vi,por trinkaĵ’ de amora tent’!Donu trinkaĵon, ke turnu li sinal mi, sia ĝusta am’.Almenaŭ nokton posedu mi linkaj poste perdiĝu en flam’.»Ridete pendigas la aĉa virin’kaldronon dum eksorĉad’:«He-he! tiel oftas, ke tia la fin’,sed fidu je mia traktad’.»Ŝi verŝas el korno kaj miksas el glas’,murmure zumante kantojn.En akvo elnorda ŝi kirlas en vaz’radikojn kaj toksajn plantojn.Kaldrone bolas kun knar’ kaj ĝem’,sorĉade kantas ŝi:«Nun bolas larmoj, nun bolas trem’,nun bolas kora pasi’.Bolas ardanta, varma sang’,bolas sopira ĉagren’,bolas pere de galdra lang’,bolas kun pulv’ kaj venen’.»El brust’ de Injeto tri gutojn da sang’ŝi tiras kaj faras trinkaĵon.El aĵo de l’ kata subventra flank’gutigas ŝi elfluaĵon.«Perfidon, damaĝon forsorĉas mi.Mi sorĉas per ĉiuj potencoj.En sango kaj osto — trioble tri —silentu la falsaj sentoj!Mi galdras pri Jon en Skarebrot,per galdra brogaĵet’.Je trink’ turniĝu la am-dorlot’al lia ino, Injet’.»Kraĉas ŝi ŝaŭmon al la kaldron’,ŝvebas flava sulfur’.Ŝprucas haladza vapor’ al plafon’,krakas la doma mur’.«Trioble tri, en nom’ de Satan’,estro de l’ profundejo.Satano! Satano! — Huj la ekflam’!— Atendas vin abismejo.» —El flamoj manon la sorĉistin’levas en tomba silent’.Venkas Injeton penta tim’kaj svena, vertiĝa sent’.Ŝancele dancas plank’ kaj fajrej’,ĉio strange moviĝas.Ŝi kuras sur ŝtona, tufa altej’kiam ŝi rekonsciiĝas.
Tempoj pasas en lanta flu’.Vadas la viv’ en mizer’.Dion bezonas anim’ post sku’,post perdo de bona esper’!
Vintro kuŝas sur frida mond’.Ĉu iam mildiĝos ĝi?Helpu animon sur ŝtorma ond’perdinta fidon je Di’!
Laciĝas en pezaj penoj Injet’;perdiĝas kuraĝ’ kaj fervor’.Erare ŝi iras laŭ voj’ kaj vojet’,trolejen ŝin pelas dolor’.
Nokte trolejon trovas ŝi.Jen fine decida moment’.«Aŭdu! Min nun enskribu vi,por trinkaĵ’ de amora tent’!
Donu trinkaĵon, ke turnu li sinal mi, sia ĝusta am’.Almenaŭ nokton posedu mi linkaj poste perdiĝu en flam’.»
Ridete pendigas la aĉa virin’kaldronon dum eksorĉad’:«He-he! tiel oftas, ke tia la fin’,sed fidu je mia traktad’.»
Ŝi verŝas el korno kaj miksas el glas’,murmure zumante kantojn.En akvo elnorda ŝi kirlas en vaz’radikojn kaj toksajn plantojn.
Kaldrone bolas kun knar’ kaj ĝem’,sorĉade kantas ŝi:«Nun bolas larmoj, nun bolas trem’,nun bolas kora pasi’.
Bolas ardanta, varma sang’,bolas sopira ĉagren’,bolas pere de galdra lang’,bolas kun pulv’ kaj venen’.»
El brust’ de Injeto tri gutojn da sang’ŝi tiras kaj faras trinkaĵon.El aĵo de l’ kata subventra flank’gutigas ŝi elfluaĵon.
«Perfidon, damaĝon forsorĉas mi.Mi sorĉas per ĉiuj potencoj.En sango kaj osto — trioble tri —silentu la falsaj sentoj!
Mi galdras pri Jon en Skarebrot,per galdra brogaĵet’.Je trink’ turniĝu la am-dorlot’al lia ino, Injet’.»
Kraĉas ŝi ŝaŭmon al la kaldron’,ŝvebas flava sulfur’.Ŝprucas haladza vapor’ al plafon’,krakas la doma mur’.
«Trioble tri, en nom’ de Satan’,estro de l’ profundejo.Satano! Satano! — Huj la ekflam’!— Atendas vin abismejo.» —
El flamoj manon la sorĉistin’levas en tomba silent’.Venkas Injeton penta tim’kaj svena, vertiĝa sent’.
Ŝancele dancas plank’ kaj fajrej’,ĉio strange moviĝas.Ŝi kuras sur ŝtona, tufa altej’kiam ŝi rekonsciiĝas.