eens jongen dichters aen 't leven.
'k Heb tot den God der deugd gestaêg myn hart verheven,Hy zag myn naberouw, myn naer en droef getraen,Hy heeft myn smart aenschouwd, my sterkte en moed gegeven,Want hen, die 't onheil drukt, neemt hy voor kindren aen.
Hy, die my haette, sprak, uit wangunst, in zyn woede:Dat hy sterve en met hem zyn naem, hoewel zoo rein!…Maer tot myn rustig hart, zei d'Heer, die my behoedde:—Zyn haet zal nog uw steun en zyne neêrlaeg zyn!…
Hy strooide zynen haet in d'harten uwer vrinden,Bedroog de eenvoudigheid die ge op het voorhoofd draegt;Hy, die g'hebt opgevoed, weet alles uit te vinden,Dat u kan nadeel doen, en uwen naem verlaegt;
Maer God hoort uw gesmeek, van u, die 't hart beladen,Met rouw en droefheid bidt, die tot hem wederkeert;En God, o zwakke mensch, zal zich niet uwer dadenHerinneren, want hy niet uw verlies begeert.
Ik zal voor u, vrees niets, het medelyden wekkenEn de regtvaerdigheid der eeuwigduerge magt;En de eer die zy zoo loos u meenden af te trekkenZal hunne strikken staêg verydlen door myn kracht!…—
Myn God, ô wees gedankt! Gy die my weêr wilt gevenDe blanke zuiverheid en haren eedlen gloor,Gy die op 't needrig graf gedurig om zult zweven,Opdat men noch myn asch, noch myn gebeente stoor'!…
Op 's levens schrael banket, ellendige genoode,Vertoonde ik my één dag, en 't is alreeds gedaen;Ik sterf; en op myn graf, bedekt met aerde en zode,Zal niemand, ô myn God, ooit storten eene traen!…
Vaerwel, ô zachte dos, en gy, ô groene velden,Vaerwel, gy frissche dauw, des avonds trouw gezel,Gy hemel, grootsch gewelf, en gy, ô bosch, myn weelden,Natuer, die ik bemin, vaerwel, voor 't laetst vaerwel!!!…
Ach! moge toch uw glans nog lang tot lust verstrekkenVan menig vriend, nu doof aen 't afscheid van myn luit;Dat zy oud en beweend van deze wereld trekken,En dat een trouwe vriend hunne oogen droevig sluit'!…
Brussel, 1841.
Le monde est plein comme cela decontradictions.—CHARIVARI.—
Slechts voor een maend hoorde ik Heleen beweerenZy zoude Jozef nooit voor man begeeren,Al bragt hy zelfs haer een miljoen!…Nu… gistren na den noenKreeg ik van haer een brief:—Ik trouw met Jozef, myn' beminden,Op donderdag…—geliefU op myn bruiloft te bevinden…
Brussel, 1842.
Aen mynen vriend Jozef Dierckx.
Comment dormir encor'!… la campagneest si belle.—EDOUARD DE SÉRIONNE.—
Nu kykt de lieve lentezonNog sluimrend 't oosten uit;Zy spiegelt zich in d'heldre bron…Op, op! myn zangster, stem uw luit,Span uwe snaren!'t Lust my met u naer 't veld te varen,Om 't schoone der Natuer, die thans herleeft,Die weder groen en bloei verkregen heeftTe smaken;Om zaêm een vers op de aengename lent',Die men in 't veld het beste kent,Te maken.
Vier ure komt te slaen,Het scheemrend zonnelichtSchiet op den wyzer aen,Die als een vuerge schicht,In vlammen schynt te staen.De schrale winter steeds met sneeuw en ys verzeld,Is tot de vlugt gedwongen,De lente heeft hem met geweldZyn yzren staf ontwrongen;Nu bloeit het jeugdig groen der wei,Waer duizend bloemen pralen,Waer 't beekje speelt, van banden vry,En kronklend weêr kan dwalen.De dauw stygt opUit ven en plas,En hangt in kristallynen dropAen bloem en gras.De vrolyke akkermanMet ryf en hak en spaden,Met pot en panEn drinkflesch meê beladen,Trekt nu de velden in, en verderZit reeds een zingend herderBy zyne kudde en waekt,Met zynen trouwen hond,Dat nergens in het rondIets van zyn vee in 't zoeken raekt.Nu ziet men op den boord der gracht,Waer men het vee hoort loeijen,De meibloem weêr in volle prachtAen heuren distel bloeijen;De jonge roozen spoeden zichUit haren knop te komen,'t Viooltje, steeds zoo nederig,Wilt zynen glans betoomen:Het spreidt zyn aengenamen geurVan onder 't gras der weiden,'t Verbergt ons zyn fluweelen kleur,Zoo leert 't ons d'hoogmoed myden…De zephyr zweeft door bosch en veldOp zyne gouden vleuglen,Die nu Boreas woest geweldNiet meer zoekt in te teuglen:Hy komt met haest in 't groene woudWeêr nimf en boschgod wekken,Die zich by winterdag uit 't houtIn eene rots vertrekken.'t Gevogelt springtEn huppelt door de takken heen,Het fluit en zingtEn raept zyn donzig nest by een:Het woelt als in een mieren nest;Zy zingen allen om het bestEn fluiten uit al hunne magt,Dan stil, dan schel,Dan zoet, dan fel,Dan hard, en dan weêr zacht…
Myn zangster, nu, waer wilt gy heen!Wilt gy reeds 't woud verlaten?…Welaen! laet ons wat verder treênLangs deez' beboschte straten…Gy vreest!…—Ja hoor, de nachtegaelVerheft daer zyne zoete tael,Zy klinkt door bosch en velden,En 't is alleen der englen taek(Ik bleef te kort aen zulke zaek)Van zynen lof te melden!…
Wy willen dan uit 't boschje gaen,Om een bezoek te gevenAen 't huis, dat tegen gindsche baenZyn strooidak heeft verheven…Een stokoud man zit voor de deurIn eenen zetel neder,Hy aêmt den zoeten morgengeur,Leeft met de lente weder:"'k Wensch u den goeden dag, myn man,Gy zit u te verkwikken?…""Ja, heer, 'k kom hier zoo vroeg ik kan,'k Zou in myn bed wel stikken;'k Was immer geerne vroeg te been,Van myne jonste jaren,Als gy, liep ik door velden heen…Denk hoe 't me nu moet varen!…Thans heeft my de oude dag gestramd,Hy neemt my schier het leven,Hy heeft myn arm en been verlamd,Doet al myn leden beven…""Nu, nu, myn vriend, schep moed, welaen!Uw pyn gaet nu verdwynen,De lieve lente komt weêr aen,De winter deed u kwynen.""'t Kan zyn, mynheer, maer 'k gloof het niet;…Maer zeg, (ik zou het zoo vergeten)Belieft 't u ietTe drinken of wel te eten?O ja, niet waer?… Katrien, kom ras,Breng dezen heer met haest een glas,Of mynen aerden kelkVol allerverschte melk!""ô Neen, ik dank u, goede man!""'t Is goed voor jonge venten…""Ik dank u, neen, onmooglyk 'k kan…""Neem aen, toe, maek geencomplimenten!""Kom, reik my 't dan,Ik drink op uw lang leven,Met al wat u behagen kanEn u vermaek kan geven:Gezondheid, vriend!"—"Ik heb u dank,Dat het u wel bekome,En dat gezondheid met dien drankDoor al uwe aders stroome!""Nu moet ik weder voor de stadEn hare nare stratenHet bosch, dat al myn vreugd bevat,En 't ruime veld verlaten!…Vaerwel dan, vriend!"—"Gy ook, Mynheer,Kom als 't u zal believen…"
Myn zangster, ziet gy ginds nu weêrDien damp naer boven stieven?…Dit is de stad; een dikke smoorOmgeeft haer 'tallen zyden,Kom, stap wat aen, my dunkt ik hoorDediligentieryden.ô Ja, ginds schokt ze langs den dykMet volk en goed beladen;Dry rossen trekken haer te glykOp vier beslagen raden.
Wy naedren… 'k hoor reeds "tik, tak, tak,"Den wever op 't getouw;Daer zit en spoelt op haer gemakEen tachtigjaerge vrouw;En kantenwerksters wel gemoedMet 't kussen op de kniën,Kan men byna op elken voetDoor 't vensterglaesje zien.Daer ginder staet de schildwacht al,Hy schynt geheel verblyd,Dat hy van nacht de stad en walVoor vyand heeft bevryd.Nu zyn wy eindlyk in de straet,'t Is alles aen het werk;Wie is die dame die daer gaetZoo vroeg naer 's Gasthuis-kerk?…Hier zet een winkelier zyn waerVoor zyne deur ten toon,Hy hangt zyn stoffen hier en daerZoo netjes en zoo schoon…Daer loopt de melkboer met zyn kitVol haest deur in deur uit,Wyl hier de schoenemaker zitEn werkt en vrolyk fluit.Hier doet een sterke smidsgezelHet yzren aembeeld dreunen,En 'k zie wat verder op zyne elDen kleedermaker leunen.Ei, ei! zie toch, zie eens die kroeg,'t Is er nog all' gesloten!…'t Is schand, daer nu al 't volk zoo vroegHet zonlicht heeft genoten!Wie zie ik daer voor 't venster staen?Ha, 't is een van die kwanten,Die tegen 's morgens slapen gaen,En gansche nachten tranten.De bakker roept: "al heet! al heet!"(Want dit is nu de mode,)Het versche brood is juist gereedVoor die het heeft van noode…
Hou op, myn zangster, 't is genoeg,Ons reisje is nu gedaen,…Treed in, waer wy deez' morgen vroegTe zaêm zyn uitgegaen.
Turnhout, 1840.
Hy was een man uit het volk geboren; maereen dier zeldzame zielen, die met verstanden vernuft begaefd, als beheerschers hunnertydgenooten ter wereld komen.—HENDRIK CONSCIENCE.—
In vaderlandsche tael wil ik uw moed,Uw roem, ô Vlaendrens held, bezingen,Uw naem, die 't hart nog kloppen doet,Verheffen tot aen d'hemelkringen.Vergeef, indien myn al te kunstloos liedDen glans, dien ge om u henen schiet,Waerin uw daên zoo heerlyk pryken,Naer eisch niet maelt, en moet by deze taek bezwyken.
Nog hield een vuige, oneedle band,Gesmeed door 's vreemdlings zware hand,Den zwarten leeuw gekromd in 't zand,In slaefschen boei geslagen;Nog moest het vlaemsche volk, geveld,Ter neêr gebukt door 't fransch geweldEn door zyne yzren vuist gekneld,Een lastig vloekjuk dragen!'t Was uit met 't edel vaderland; alreedsBegon het volk, dat magt en tal vermanden,Moê van onnuttig knerzetanden,Gedweê te lyden zyne banden,Wanneer een held, als eene heilzon, rees.
De Coninc, gy, gy uit het volk geboren,Gy waert die held; u was 't beschorenDen ingeslapen moed van 't vlaemsche volkTe wekken; gy, gy waert de tolkDien vryheid koos om d'harten op te beuren,Om d'al te lang gesloten band te scheuren,Die een voor een uw regten vallen deed,En 't volk niet liet dan smaed en leed.U, tot de waerdigheid verhevenVan deken, u, u was 't gegevenDen ambachtsliên, dien gy een vader waert,Door wys beleid en moed, zoo mild gepaerd,Het hart met vaêrlandsmin te warmenEn kracht te leenen aen hunne armen,Om het uitheemsche juk, dat hen zoo drukt,Waeronder, eertyds, vry, hun hals nu bukt,Vereend, en moedig te verbreken,En 't heelal te doen zien, dat, in zyn vaert,Niets 't volk weêrhoudt dat zich wil wreken,Dat noch gevaer onziet, noch leven spaert…Uw taek was gootsch; ja uwer waerd!
Werd er een tol door snoode roovers handen,Op uw gemeente vastgesteld,Die 't regt der burgren aen kwam randen,En eischte 't duer gewonnen geld;Hoe schriklyk toondet gy u dan, als het die regtenVan 't u zoo duerbaer ambacht gold;Hoe blaekten d'harten om daervoor te vechtenOp 't sein dat van uw lippen rold'!En ook hoe lief, hoe duer waert ge aen de hartenDier menigt' naer wier heil gy trachtt',Hoe sprong zy telkens toe, om het gevaer te tarten,Dat u op elken stap verwachtt'!Hoe rukte ze eens u uit de oneedle handenVan 't laffe franschgezinde magistraet!Hoe brak haer arm die yzren banden,Die aen eens kerkers klamme wandenU hechtten door der Leliaerts haet!Hoe bragt zy u als in triomf gedragen,Naer uwe woonst, verlost, weêrom;Hoe galmde 'thoerarond uw wagenUit duizend monden als een klokgebrom!Hoe streed ze, op uw bevel, in al de slagen,Geleverd in de straten uwer stad,Zoo dikwyls men het volk dorst plagen,Of al te lang zyn woed' geterregd had!Hoe juichtte zy, wanneer de stad begevenVan 't fransch gebroed, haer juk had afgeschud,Nadat Dechatillon wien Brugges kroost deed beven,Onnutten, ydlen weêrstand had gestut,En hoogst beducht voor zyn en zyner leven,Met woede en wraekzucht in de ziel,Haer wal verlaten had en voor de volksmagt viel!Hoe zuchtte zy, met u, toen gy die wallenDie, weinig dagen slechts van 't juk bevryd,De magt des vreemdlings zagen vallen,Weêr in die magt moest leevren, zonder stryd!
Gy treurt nu, ja; doch in uw harteVerbergt zich woede en wraek en smarte,Gy veinst en wet in stilt' den dolk,Die eerstdags 't u zoo lieve volkVoor altyd vry van franschen boei moet maken.Gy weet de ziel der ambachtsliên te raken,En deelt hun eene strael van hope meê,Voorspelt hun vryheid, heil en vreê,En laet geen weifeling tot hunne harten naken!…Weldra is 't opzet ryp; reeds graeuwt de nacht,Die uwe moederstad der magtDer franschen eeuwig moet ontrooven,En in hun aller bloed den hoon moet dooven,Haer zoo wreedaerdig toegebragt.Uw volk, in stilt' gewapend, trekt te zamenIn 't oord, waer gy het reeds verbeidt,Om 't geen uw boezem mogt beramenTe plegen, door u aengeleid.Het uer der wrake slaet; uw mannen loopen(Zoo bruischt een zee die dam noch dyk meer paelt,)Om byl, en mes, en dolk in 't fransche bloed te doopen,Om al te moorden, wat nietschildenvriendherhaelt,Om in hun slaep die vuige dwingelanden,Te zaem, en met vereende woed'En dorstge wraekzucht aen te randen,En lang verduerden hoon te wasschen in hun bloed!…Ook, als de morgen, 't oosten doorgebroken,Een weiflend licht zond op het aerdryk neêr,Klopte er geen fransche boezem meerIn Brugges wal, en gy, gy waert gewroken!Doch Frankenryk zal niet gedwee,Niet zonder wraek, dien bittren hoon verdragen;Neen, neen, voortaen met 't vlaemsche volk geen vreê,Neen; 't zuiden zwart door duistere oorlogsvlagen!Een riddrenstoet, verwoed door d'ongehoorden smaed,Rukt zaem, trekt af naer Vlaendrens velden,En ieder zweert een onverbidbren haetEn oorlog tot den dood aen Vlaendrens helden!Doch uw beleid, De Coninc, had hun woed',Hun dolle razerny voorkomen;Wat vreesde uw land, daer gy 't behoedd',Gevolgd, verzeld, door duizenden van vromen!Gy wachttet niet, maer trokt hen te gemoetTot onder Kortryks wal, waer gy uw leger spreiddet,Waer gy door vaêrlandsmin en vryheidshoop gevoed,Met ongeduld het uer des stryds verbeiddet.Dit uer genaekte toen de zoon van Vlaendrens vorst,Van uwen graef, dien Frankryks meineed boeide,U, en uw vriend, uw BREIDEL, deyzren borst,Tot ridders sloeg, ten loon der liefd', die in u gloeide.Nu slaet het uer; die eedle gloedTot vryheid styft den arm van uwe scharen,Vergroot hun ziel, ontsteekt hun moed;Onmooglyk is 't hun woede te bedaren!Met dolle kracht valt ieder 't leger aen,Dat, sterk op tal en ydlen waen,Te laet zyn hoogmoed wilt beklagen,Vergeefs zich weert van de ysselyke slagen,Van byl, en speer, en knods dier burgery,Vergeefs weêrstreeft, vergeefs blyft 't leven wagenEn schandig vlugten moet voor hunne razerny!!…De Coninc, juich!… uw Vlaenderen is vry!!!…
Brussel, april 1842.
"ô! Leer me toch hoe 'k moet tot de fortuin geraken,"Vroeg aen zyn vader laetst een zoon vol hoogmoed,—"zeg?""Er is," sprak de ouderling, "een eer- en roemvol weg,Te weten: van zich nut aen 't algemeen te maken,Van alles, zyne rust, zyn kunst aen 't vaderland,Zyn dagen zelfs ten best te geven…""Och! al te lastig valt zulk leven,Ik wil een baen van laegren trant.""De kuipery? ô dit lukt wis."—"Neen, 'k wil iets vromer:Verryken zonder vlek, doch d'hand aen 't werk niet slaen.""Wel nu! blyf dan maer enkel droomer,'k Zal zulken veel die 't meê woû gaen."
Turnhout, 1840.
Aen mynen vriend Frans Dierckx.
Qu'importe à moi celui qui souffre,Je suis heureux, je suis content.
Aen 't slot eens ryken graefs, door d'overvloed bewoond,Had reeds een arme man, zeer lang vergeefs gebeden;Zyn hoofd was neêrgebukt, met zilvren haer bekroond,En 't halfverscheurde kleed hing van zyn stramme leden.
Het prachtige avondmael was juist nu afgerigt;Men kon ten allen kant de vreugdetoonen hooren;De groote zael des slots was als by dag verlicht,En 's grysaerds bittre klagt kwam hun gejuich niet stooren.
Een krakend houtvuer blaekt in eene marmren schouw,Om 't welk zich in een boog al de ouderlingen scharen,Terwyl het ruim vertrek, der jongheid schier te naeuw,Weêrgalmt van 't feestbazuin en 't lustig spel der snaren.
En de arme grysaerd gansch door nat en koû versteven,Spreekt, bidt zoo luid hy kan:—"Ontfermt u over my,'k Heb honger! een stuk brood zy my van u gegeven,Ik smeek het voor uw voet, aenziet toch hoe ik ly'.
ô Ryken, 't is uw pligt, ons tranen weg te vagen,Ach! toont ons dat uw hart milddadigheid bevat;Gelukkig is hy niet, die d'armen man laet klagen,Al waer' het ook dat hy al 's werelds rykdom hadd'.
Myne armen, nu zoo stram, bebouwden uwe gronden,Ik werkte staêg voor u, zoolang ik maer vermogt;De tyd heeft maer alleen myn krachten vastgebonden,Myn wil tot niet gemekt, en aen zyn wil verknocht.
Ja, eertyds was ik jong en sterk;—dan, na myn zwoegen,Vond ik des avonds 't huis, myn kroost en gade weêr,Dan had ik broods genoeg, wanneer ze me eten vroegen,En, God zy dank, nu heb ik kroost noch gade meer!
Zy zyn niet meer—ik arm, en uitgeput door jaren,Heb in het gansche dorp geen enklen maeg noch vrind.Helaes! myn oog is zwak, 't licht schynt het te bezwaren,En waer is hy, ô God, die my ellendig vindt!
Nogtans is nu byna myn stervensuer gekomen;'k Heb tachtig jaren reeds op de aerde rondgezweefd,En zou ik nu ter plaets, waer weelde en rykdom stroomen,Van hongersnood vergaen?—ô ryke lieden, beeft!…
Helaes! wendt toch uw oog niet af van myne ellende;Hebt medelyden! nog een stond, en 't is gedaen…Ach! of gy ook de kracht eens grysaerds bede kende,Gy liet hem niet zoo lang in koude en regen staen…—
Geeft, geeft den armen, ach! hoe weinig men hem geve,'t Dient tot verzachting toch van zyn ellendig lot…Geeft, geeft, opdat uw naem hierna in zegen leve,Opdat hy uw geslacht niet dien' tot vloek en spot.
Ach! weigert hem toch niet hetgeen hy u komt vragen,Zyn toestand hier op aerde is broos: ach! doet uw pligt,God zal uw regter zyn, u eerlang voor zich dagen,En loonen als gy goed uw taek hier hebt verrigt!…"
Zoo sprak de grysaerd, en reeds riepen dry lakeijen.—"Van hier, ellendeling, voort, voort met uw geklag!""Ach, zei de gryze hun, 'k vergeef u al myn lyên,'k Verwacht in d'hemel haest een klaerdren levensdag?…
ô Dood! kom hael my ras, tot u kom ik my wenden;Kom, wacht geen oogenblik, en toef geen enklen stond!…"Hy sprak—de dood ontving zyn half bevrozen lenden,En 't was voor 's ryken poort dat men zyn ligchaem vond!!!
Turnhout, 1840.
A toi! toujours à toi!—VICTOR HUGO.—
Meisje, wen ik aen u denke, ô Dan klopt my 't hart zoo fel, ô Dan bruist door al myne aedren My het bloed zoo snel!
Mag ik uwe stem maer hooren,Dan reeds ben ik gansch ontsteld;'k Voel haer myne ziele raken,En myn boezem zwelt!
En wanneer 'k u mag beschouwen…Zwygend en van liefde stom,Kan myn mond geen woorden vormen…Weet gy niet waerom?
't Is dat ik van minne brande,Dat myn hart van liefde blaekt;Dat uw aenzien my betoovert;En my spraekloos maekt!
't Is dat één blik uwer oogenMy der aerde gansch ontheft;My vervoert naer hoogre strekenEn myn ziele treft!…
Brussel, 1841.
Aen mynen vriend Karel Coomans.
Hoe zoet is het als men aen d'hemeltrans ziet glydenDes avonds eenzaem ster, die nu de voorbode isDer stille kar des nachts; wanneer de duisternisKomt om den aerdbol aen het daglicht te bestryden;Hoe zoet toch is het dan zyn godsdienstvollen voetTe wenden naer het dal en naer den dorpschen tempelWaervan het mos bedekt den nederigen drempel,Maer waer de hemel toch nog spreekt aen 't vroom gemoed…Ik groet u, doodenveld, ik groet u zaelge kusten,Alwaer in vreê 't gebeent' des dorpelings mag rusten;U, needrig zuilental, u groet ik op myn schreênWee, wee hem, die het asch der dooden durft vertrappen!Ik treed den beuk nu in, en hy herhaelt myn stappen;Hier buig ik myne kniên op eenen ruwen steen…Hoe duister toch! hoe stil! in 't diepst der heilge plaetsenOntwaert men nauwelyks het scheemrend wederkaetsenDer eenge lampe die by 't heilige altaer blaekt;Alléén brandt zy, wyl niets des aerdryks rust komt stooren,Om hier, op dezen stond, des sterflings zucht te aenhooren,Vertroostend zinnebeeld der Goedheid die steeds waekt.
'k Stap voort; geen enkle zucht raekt myne aendachtige ooren, De vloer alleen kraekt op myn afgemeten stap, 'k Beklim nu eindelyk des altaers heilgen trap; Ik ben alleen; myn ziel, gewyde altaer en wanden, Mag zuchten nu voor u en ook van liefde branden, Een ongekende toon hier voor den hemel slaen, Dien gy alleen maer kent, en gy maer zult verstaen.
Maer hoe, 'k durf onbevreesd hier wenden myne schreden!En brengen, groote God! op 's Heilges weerdge tredenEen hart dat nog van smart, dat nog van liefde blaekt;En 'k beef niet dat gy vreke in uwe almogendhedenDen eerbied dien m'u moet, waer ge uw verblyfplaets maekt!Neen; over mynen gloed wil ik myn schaemt' verbreken,Onnoozel is de liefd' wen ze is door deugd ontsteken…Zoo zuiver als het hart, waeraen ik ze onlangs schonk,Verteert de liefd' het myn; maer 't is een heil'ge vonk,Door duerzaemheid vereerd, gezuiverd door de ellende.Ik wilde dat haer de aerde en gansch de schepping kende,Ik noemd' haer zonder schrik voor 't heilig altaer, nuDurf ik dit hier ook doen, almagtig God, voor u.In weêrwil van de vrees, my door uw plaets geboden,Is toch Elvira's naem in stilt' myn mond ontvloden;Haer naem, van graf tot graf met dof gezucht herhaeld,Heeft hier de rust gestoord in 't somber oord der dooden,Gelyk de treurge toon des geests die zuchtend dwaelt.
Vaerwel, ô kil gebeent'! vaertwel, ô heilge plaetsen!Reeds deed de nachtecho tweemael het uer weêrkaetsenSints dat ik hier, voor u, myn tranen heb geloosd…De hemel zag myn smart; nu ben ik weêr getroost!…
Misschien op 't zelfde stond, op andre wereldkusten,Denkt Elvier ook aen my, alleen en zonder rusten,En komt ze in de eenzaem kluis, het oog van tranen rood,Aen 't needrig altaer ook vertrouwen haren nood.
Brussel, 1841.
't Is maer een nietDie 't wel besiet.—JACOB CATS.—
Een groene kikvorsch zat weleerEens by een gracht in 't gras,Een haes kwam ook op deze wei,Gelokt door 't malsch gewas;
De kikvorsch door zyn komst verschrikt,Sprongwiphet water in…De haes op 't onverwacht gerucht,Verschrok zich ook niet min.
Hy sprong;… doch draeide dra zich omErkende 't geen hy deed,En lacht' zoo hartlyk met zyn vrees,Dat er zyn lip van spleet.
En elke haes, sints 't voorviel, draegtHiervan nog 't teeken wis,Dat, schoon genezen en geheeld,Voor 't oog nog zigtbaer is.
Indien elk een die deed als d'haes,Als hy, 't ook moest bekoopen,Hoe vele lieden zag men danMet kwade lippen loopen!
Brussel, 1841.
De vrome stiert zyn beêTot God, en sluimert stil in de armen van den vreê.—F. J. BLIECK—
Wel hem, wel hem, die na het dagelyksche werkHet afgematte hoofd kan rustig nederleggen;Wel hem, wel hem, die zich, op 't kalm geweten sterk,"Onschuldig is myn hand en ook myn hart!" kan zeggen.
Hem zygt een zoete slaep terstond op de oogen neêr,En sluit ze zachtjes toe; hem kwelt geen aeklig waken;Hem schynt geen geest, geen schim, te wandlen heen en weêrVoor zyne legersteê; hem kan geen spooksel naken.
Hem komt geen nare droom ontrusten in den nacht;Hem tuit geen schriklyk woord gestadig in zyne ooren;Hem wekt geen zucht, geen stem, met donderende kracht;Niets komt voor hem, ô neen, de stille nachtrust stooren.
Hy slaept, hy slaept gerust, hy slaept gestadig door,Vervoerd door 't wisslend rot van liefelyke droomen,Een aegenaem gedacht komt aen zyn zinnen voor,Wyl heilverschynsels hem gestaêg voor oogen komen.
Nog sluimert hy, nog duert dit heilzaem rustgenot,Wanneer het haengekraei den dag hem aen komt konden,Dan staet hy op en stiert zyn eerst gedacht tot God,En streeft vernoegd tot aen de rustige avondstonden.
Turnhout, 1839.
Aen mynen vriend S. Ssplichal.
La nuit! ne crains tu pas d'entrevoir la statureDu brigand, dont un sabre a chargé la ceinture?. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .Ne crains-tu pas surtout qu'un follet à cette heureN'allonge sous tes pas le chemin qui te leurre?…—VICTOR HUGO.—
Gy reiziger, door woud of hei,Of over berg of veld,Die, altyd eenzaem op uw weg,Door niemand wordt verzeld,Maek dat gy uw bestemming staêgBereikt, eer de avond daelt,Eer gy verkeerde wegen neemt,Of in het bosch verdwaelt:Weet dat, zoodra als de avondsterAen d'hemel prykt, de geestEens vreemden krygers, hier gedood,Ontwaekt en niets meer vreest;En dat, wanneer hy u ontwaerd'En vond in zyne magt,Gy dwaeldet, door hem voortgestuwd,Gewis den heelen nacht;Dan joeg hy door zyn woest geraes,Ja schrik en vrees u aen,Of hy ontstak een dwaellicht rasVerwyderd uit uw baen.Misschien houdt gy voor bygeloofOf schrik, 't geen ik u zing…Gy dwaelt; hoor uit den mond myns vriendsWat hy eens onderging:"Eens, 'k reisde alleen, reeds was de zon—Ter westkim ingedoken,Door wind alléén werd de avondstilt'Van tyd tot tyd verbroken;De duisternis had ik allengsOp de aerde neêr zien zygen,En al 't gerucht langzamerhandOp 't heelal hooren zwygen;Ik was nog ruim eene uer van 't dorpWaer ik moest gaen vernachten,En waer myn magen my reeds langOnrustig moesten wachten;Ik naekte thans een groote woud,Met doodsche en sombre dreven,Waerin men zei dat elke boomGeluid en spraek kon geven;'t Was digt by een dier plaetsen, waerOns zuiderlyke burenHun hoogmoed ('t viel hun zelden voor!)Eens moesten goed bezuren;Ja eertyds had daer Belgies zoon,In eenen zyner slagenGetoond dat hy 't uitheemsche jukNiet lyden kon of dragen.Ik ging een goeden stap… toen ikBy duizende geruchten,Hoorde eensklaps aen myn regter handZeer hevig drymael zuchten;Het spel begon, wat verder weêrDaer hoorde ik iemand schettren,En aen den andren kant in 't houtTwee degens kryschend klettren.'k Ging voort, maer 'k trok uit mynen stokEen half verroesten degen,En 'k vrong hem in de vuist,… maer 'k zagZich iets voor my bewegen!…En achter my hoorde ik myn naemZeer duidlyk drymael noemen…Ik peisde, de eerste die my naektZal 't zich toch niet beroemen!En licht,—dat blonk er overal,'k Ging voort, hoewel verschrokken,En 'k zag naer 't dwaellicht niet, dat myVan mynen weg woû lokken.Dit ging zoo voort, ik hoorde staêgOf weenen, klagen, reden,Dan lagchen, gillen, zingen, danWeêr roepen, zuchten, treden.Zoo raekte ik eindlyk uit het woudEn trad de pachthoef binnen,Alwaer men juist het avondmaelBy 't houtvuer ging beginnen:Ik zag zoo bleek wel als een doek'k Stond regt slap op de beenen,'k Vertelde hun wat me overkwamIn 't bosch daer zoo met eenen…"—Gy zyt—zoo sprak myn oude neef—Een wissen dood ontloopen,Want had ge eens omgezien, dans moestGy 't met den dood bekoopen;Dan vondt gy nimmer uwen wegUit bosch—'t is zeker—weder;Dan zeegt gy ja van schrik en angstGewis ontzield ter neder.En had ge een lichtje nagegaen,Dan raektet gy verloren,Dan was in poel, of ven, of kuilDe dood u ook beschoren—"En by het warme mutsaerd-vuerNa 't avondmael gezeten,Verhaelde hy hoe 's vyands heirDaer eens was uitgemeten;En hoe hun leger werd verdelgdDoor byl en martelslagen,En hoe de lyken, na den slag,Op een gestapeld lagen;Hoe hunne geesten nu des nachtsHun hoon en schande wreken,Met hier en daer een armen belgEn hals en nek te breken;En hoe men somtyds reizers vond,Versmoord in poel of grachten,Die zynen raed—"zie nimmer om—"Niet volgden of verachtten!—"
Gy reiziger door woud of hei'Of over berg of veld,Die altyd eenzaem op uw reisDoor niemand wordt verzeld;Maek dat gy uw bestemming staêgBereikt, eer de avond daelt,Eer gy verkeerde wegen neemt,Of in het bosch verdwaelt.
Brussel, 1841.
Vide, cui fide.—OUDE LEUS.—
Wen schilder W… te AmsterdamVoor jaren heen verbleef,En daer, met spelen van muzykZyn leêgen tyd verdreef;
Gebeurde 't dat hy by een joodDen winkel binnen trad,Waer m'oud en nieuw muzyk verkocht,En keus van alles had.
Hier zocht de schilder naer zyn wenschWat stukjes voor de fluit,Legde alles zaem en sprak:—"zeg, vriend,Wat geef ik voor den buit?—"
"—Zes guldens.—" zei de slimme vos."—Zes guldens! dat 's te vet…Ik geef er dry, wat zeg je?—" "—Neen;Voor zes meent je het met.—"
"—Dan ga ik op een ander zien;Vaerwel…—" "—Vaerwel, mynheer!—"Maer naeuwlyks was de schilder wegOp 't joodje riep hem weêr;
"—He! kom maer hier, ik laet het jou…—"Zei nu de looze jood,En W… gaf zyn geld, en namDen rol, dien 't smausje bood.
Wanneer nu W… kwam te huis,Ontrolde hy zyn schat,En vond op 't eerste blaedje staen:Basso… hy dacht wat 's dat?
Op 't tweede stond:Viola…—"nu!Die vent heeft wis abuis—"EnOrganowas 't derde…—"ja;Maer 'k ga weêr naer zyn huis?—"
Hy overzag ze eens altemael…'t Was alles voor den bas,En 't minste stuk niets voor de fluitZoo als 't gekozen was.
Hy pakt zyn stukken weêr by een,En gaet naer 's jodes huisEn sprak hem lagchend toe:—"Mynheer,Voorzeker g' hebt abuis.
Van al wat ik daer even koos, Vind ik het minst niet weêr, 't Is alles voor den bas…—" "—Wel nu,Leer dan het basje, heer!…"—
Turnhout, 1840.
HerinneringenGepast antwoordHet weesjeWaerom mogen de vrouwen de mis niet dienen?Mozes op den NylDe dronkaerd en de doktorDe schynvriendDe spaensche overheerschingWinterlydenVaerwel aen mynen boezemvriend SwolfsDe duivelVaerwel eens jongen dichters aen 't levenOp het huwelyk van ***Morgen-uitstapje by myne geboorte stadPieter De ConincDe jongeling en de grysaerdDe bedelaerAen haerDe tempelDe kikvorsch en de haesDe rustAen een reizigerLeer het basje
End of Project Gutenberg's Myne eerste vlerken, by Eugeen Edward Stroobant