Chapter 26

Nu voor het eerst ziet Thom naar den vriend.—Kiek, hie krenzelt zoo roar, en proat zoo onrustig. Zie, hie wil zich oprichten ook.Thom was geschrokken.Krek toen ie ’en zekske met vieftig stuks ouwe zeeuwen langs Dorus heufdkussen achter ien de bedstee liet glijen, en één van de losse geldstukken zoo’n bietje hooger tussen den peuluw en ’t kussen had gewarkt, toen zag Dorus hum heel oaklik oan, en vroeg met wild en angstig geboar … of ’tstukwas bezurgd en, of Janna d’r bij stond.Thom Brasser wist niet wát ie antwoorden zou. ’t Was ’en iezig gezicht!En op d’eigen stond klonk buuten ’t geschetter van stroatmeziek. ’t Woaren de blauwjassen, die ook ’s oavends ien de Roskam zouwe speulen.Hanna, oan de deur, had er schik af; en zie, de buren die nog thuus woaren, kwiemen óók noar buuten.Toen het schetterend geluid Dorus oor trof, toen was ’t alsof hum nóg ens ’en „bliksem” deur ’t heufd sloeg.—Wat ie zoo dukkels ien ’t droomen gezien had, da’s woarheid. Zie moar:—De vlaggen wappren; de peerds runnen op en neer. ’t Schoatert alles van vreugd.—En hie zelf zit naast Janna boven op ’en kar; en ’t warkstuk steet veur hum, met ’en pries en ’en kroon. En heur dan: op de moat van ’t meziek danst ’et volk; en—voader dondert op de pannen van ’t schuurke,—Thom leit ien ’t woater:„Help, minsen, help!”„Wat is er Dorus; zeg, wat schort er nou oan?”Wat er oan schortte!? Of Thom ’t niet begreep dat de zieke in ielkoorts wou opstoan; dat ie noar ’t wark wil, noar de Toonstelling[354]misschien; dat ie Janna ziet, oan den erm van Leendert; en Thom.… in ’en diepe kolk.…!?Of Thom ’t niet begreep? Toch kriegt ie deernis:„Wês rustig Dorus,” zegt hij gejaagd: „Ge bint ziek; ge meugt nou niet opstoan.”Maar, buiten klinken steeds luider klarinet- en trompettonen; en of ze den lijder den lang met angst verbeiden feestdag voor den geest tooveren, zijn jagende onrust klimt met elke seconde.En Thom; as Dorus hum altied nog oakelik oankiekt, dan is ie wit—spierwit geworden: Hie docht oan ’en zonnigen oavend, toen twee jungskes speulden ien ’en boot, op de kolk woarin ’t zoo zwart en zoo duuster was. En ook—hie zag den biebel weer, die ie van Janna ien ruul veur dat geld het gekregen!Moar,—duustere ziel!—of ie ook deernis gevuuld en wat bêters gewild had, doar sprêkt weer met kracht z’n duuvel ien ’t hart:—Zeker, Dorus’ hakselsnijer steet op den noam van Thom Brasser. En Janna zal ie met ’t kerreke ook van ’et Roadhuusweerum hoalen! En, woarum zou Thom—as oangenomen kiend—niet heelegoar ien Dorus z’n ploats stoan! Zie dát letste veural, ’t was ’en licht met ’en tooverslag:—Wil ’en zieke, ielkoortsig ’et bed uut, de stroat op, en ’t einde verhoasten, wie zal ’et keeren!—En dan, met Dorus’ dood wier ’t alles enallesbegroaven!—Smid Roelfsen geleuft oan zien schuld,—en ’t geld ien de bedstee zal ’t noader bewiezen. Niewoar, wie zal ’en mins in ielkoorts weerstoan, as God zelf ’em losloat!En de muziek in de dorpsstraat speelt lustig nog scheller „Die Wacht am Rhein!” Maar Hanna, die de wacht aan ’t ziekbed zou houden, stond aan de deur,—en mocht wel luustren, niewoar, as alles ien rust is.Thom was toch goed veur den vrind! ’t Was hoast boven macht dat ie hum nog wat kleeren oan ’t lief kreeg; zie, went woest vloog Dorus op; en woest vloog ie weg.… de achterdeur uut; ’et schuurke en de kolk langs.Toen Thom Dorus noazag met ’t plan um loater te volgen,—asof ’et gebeurde toen niemand d’r bij was—toen wier ’t hum toch roar um ’t hart.—Moar stil, stil, as ’t alles van hum is, en ook Janna de zien dán zal ie ’t goed moaken, ien de kark, joa, zeker, dat zal ie!Smid Roelfsen bespeurde weinig van de drukte in ’t dorp, toen hij zich van het feestterrein weer naar zijn woning spoedde; maar te midden van al het verward rumoer, dat hem in de ooren klonk, hoorde hij gedurig dat lachen,—dat hels en soaters gelach, bij ’t stuk, dat de jong had geknutseld.Roelfsens krachtige werkhanden waren tot vuisten geknepen:[355]—Zu’k lachen! Vervluukt,dátwas dan ’t loon veur al z’n toegeeflikheid! Met hand en tand had ie dat fiezevoazen motten te keer goan. Dan,dánzou ’et jong nou ’en smid zin gewêst as z’n voader, en zich niet deur dwoas getoover, en ’t gevlei van ’en iedele deern, tot ’en dief verloagd en den dood op ’t lief hebben gehoald!—En altied heurt Roelfsen dat lachen, dat soaterse lachen!Bij ’t inslaan van de Waaistraat klinkt hem het schel getoeter der straatmuzikanten als duivelsgeschater in ’t oor.—Een eindweg voortgegaan, kiest hij het kleine zijpaadje, dat hem op den achterweg brengt. Nu hij het losstaande tuinhekje wil binnengaan, ziet hij langs den knootwilg aan den waaikant eensklaps iets donkers in Dorus’ schuurtje verdwijnen.—’t Leek wel of ’t Thom was.—Thom had het met angst verwacht: Roelfsen dee, wat ie nooit had gedoan, hie keek ’in ’et schuurke.„Bin gij doar Thom? Woarum toef ie hier?”„Och, as ’en mins geen rust het, niewoar! Zoo’n beste vrind!” zegt Thom en ziet naar den grond.„Thom, ge bint altied Dorus’ vrind gewêst.”„En bêtere zal ie nooit kriegen, boas.”„Ik gleuf ’et; moar nou ’t zoo wied is gekommen, nou vroag ik, wóarum he’j’t verwunst geknutsel niet zuuken te keeren? Gij wiest da’k er ’enhêkeloan had.”Thom begreep den ummekeer niet, en keek verwonderd.„Gij hebt hum geroajen; geholpen. Watblief?” hernam de smid met dreigenden blik: „Dorus was zelfs niet ien stoat um ’t rad grif noar eisch te besloan. ’t Is meuglik dat ie dat dingprakkezierde; moar ’twark, dát dee gij veur ’et meest? Ik zeg ’et. Watblief?”’t Was Thom asof ie ’n zon zag opgoan:„Och boas, wat za’k oe antwoorden! As ’et toch ’en vrind is, niewoar?”„Dan knooi ie dinger zonder verstand; ruw, onooglik! Ik zag ’et stuk ten schand op de Toonstelling stoan. En dat was ou wark! Dank God da’j eerlik bekent, en zurg dat ’et nooit van z’n lêven weer onder mien oog’ kumt.”Smid Roelfsen hield de vuisten nog saamgeknepen toen hij de achterdeur van zijn woning inging, en al spoedig daarna de kleine ziekenkamer betrad.Hanna was er niet. Een ongewone verwarring heerschte er in het vertrekje.Haastig op de bedstee toegetreden, wierp hij den blik er in. Bij ’t halfdonker in het kamertje wist Roelfsen niet terstond of hij wel goed zag.„Dorus! woar bin ie!?” zoo roept hij angstig, en tast op het kussen, en werpt de dekens ter zij, en rukt de peluw omhoog.—Doch, ’t eenige antwoord, dat hij ontvangt, is de doffe klots van een neerploffenden geldzak, en de helle klank van een muntstuk, dat hem rolt voor den voet.—O God, woar is ie!? schreit de smid onhoorbaar, terwijl ’t geklank van dat geld hem slechts vluchtig ontroert. En dan, luide[356]en luider roept hij den naam van zijn kind, en ook den naam der ontrouwe aan wie de wacht aan het ziekbed was opgedragen.In den vreeselijksten angst wordt nu het gansche huis en de werkplaats doorzocht.Hanna bevende—bevreesd dat het onweer over haar losbarsten zal—ontwijkt gedurig haar meester, telkens herhalende: „Moarhie sliep, verechtig; hie sliep zoo gerust.”De knechts uit de smederij zijn mede toegesneld, maar doen niet veel meer dan den jammerenden vader bij zijn onderzoek volgen en nóg meer beangsten: God wist, of Dorus niet in ielkoorts noar buuten gevlogen en ien de kolk zich eiges verdoan had.Smid Roelfsen breekt het angstzweet uit, terwijl hij naar buiten snelt. Alêvel de kolk was vlak, zonder rimpel. En Thom, die nog buuten bij ’t schuurke stond, wier arg wit toen ie ’t heurde van Dorus; moar—gezien had ie niks, dat kos ie bezweren.Omstreeks het middaguur van dienzelfden dag trokken eenige jongens onder den toren het klokketouw.Als kikkers dansten ze lustig op en neer, en de klok dreunde dan ook zóó vroolijk, dat iedereen heuren kos, dat ’et geen begroafenis of roep noar de kark was, moar, dat ’en prins van ’t vorstelik bloed ten feest kwiem ien ’t Bêtuwse darp.’t Was ’en drukte en volte zooas ’t nooit wier belêfd. Oan alle harbargen stonden de uutgespannen woagens en kerrekes, en de peerdstallen woaren zóó dicht bezet dat de muns’ goenge loopen.Op de Toonstelling ha’j ’en gejoel en gegons dat ’t vee d’r genog van goeng kriegen; en bij ’t Roadhuus was ’t ook ’en gedrang, dat de kerl met ’t urgel bijkans ien de sloot roakte, en Piete-Leen met heur mandes ploatkoek en Nimwêgse moppen zich heel niet kos ruuren.De groote vlag van ’t Roadhuus hing zóó deftig en breed dat ie ’en schoaduw ien de roadskoamer gaf. Burgemeister Janssen, die niet zoo heel best meer zag, en toch z’n bril niet gebruuken wou, was bang dat ie z’n toesproak niet zou kunne lêzen, as ie soms hoaperen mocht en ’em nog zou motte inkieken: „Geëerde Prins uit het hoog vorstelik en dierbaar stamhuis van Oranje. Uw komst, o Prins, in ons midden op deze handboog-ten.…” Doar ha’j ’t weer! Verdrêjd, hoe kwiem ie toch ielkreis oanhandboogien ploats vanlandbouw!Burgemeister was zenuwachtig. Hoe loat was ’t al?—Halféén!—Um één uur zou de prins met den commesoaris uut Oarem kommen oanriejen,—op verzuuk, zonder stoasie of ienhoal.—Moar, op ’t Roadhuus most dan alles ook kloar, en vierkant present zin. En.…„Is Janna Peters d’r nóg niet?”„Nee burgemeister.”„Goejen Heer!”—Burgemeester Janssen ziet onder en langs de[357]groote vlag naar buiten.—Hemel wa’n minsen! Natuurlik ien dat gewriemel zou ie heur toch niet onderscheien. Moar, as Janna Petersnietpresent was, wat most er dan van zien toesproak worden! Met noam en toenoam kwammen de drie boerendochters d’r ien; en ’t reuske van ’t darp zou veuroan stoan,—ook umdat ze ’t langst van de drie was.—As Janna mankierde, dan zou iezekerien de war roaken, went, met drie stoelen had ie ’et thuus terdeeg bestudeerd.Burgemeester kreeg het benauwd in zijn hooggevouwen witte das; en aan Leendert Meermans gaf ie ’en wenk, en verzocht hum, zoo gauw as ie kos, noar Janna te goan en heur noar ’t Roadhuus te hoalen.—Joa, Leendert begreep ook dat ’t tied wier. Alles was present, en de zes kleine dernjes ien ’t wit, die op de stoep zouwe streujen, stingen ook al paroat ien de gang.—Maar er was nóg een reden waarom Leendert wel gaan wou: ’t Liefste kiend dat ie—met ’t oog op de moan—zoo duk had genacht gezeid, ze was giesteroavend, um ’t feest mee te vieren, ien ’t darp gekommen. Ien voaders huus zou ze den prins zien passieren; moar Leendert had gemarkt dat ie hoar nog best ’en ploatske op ’t Roadhuus bezurgen kos. Erst zou ie êfkes langs ’t Hemelrijk loopen—’t was dichtebij—en dan, dan kon ie met zien Treeske Janna goan hoalen. Zie, Janna most toch weten hoe ’t met zien hart was gesteld, en, dat ie—al was ie wat jolig gewêst—ienwoarheidvan dat hart geenmoordkuulwou moaken.Al luider en luider klonken de vreugdetonen uit den anders zoo grommigen toren.De prins was in aantocht.Langs ’t smalle kerkpad, dwars door de akkers, renden eenige jongens naar het dorp terug, en gilden: dat ie d’r oankwiem, en dat z’m al hadden gezien krek bij den meulen, ’en half uur van ’t darp.’t Werd hoog tijd dat Leendert het erf van Peters bereikte, want met ’t afhalen van zijn „blond moantje” heeft hij zich langer opgehouden dan strikt noodzakelijk was.„Joa zeker liefke, op zoo’nvonderkan ’en mins ’t al licht is tekwoad kriegen; alêvel nóú hewwe geen nood,” zegt Leendert, terwijl hij zijn Treeske—lief stadsig kiend—met vaste hand over de smalle slootplank helpt.Slechts weinige oogenblikken later hebben de jongelieden de woning van Peters bereikt. De huisdeur staat open. Ze gaan naar binnen.—Leendert steekt het hoofd om den hoek der keukenkamer; maar, er is niemand. Hij vermoedt dat allen reeds vertrokken zijn, en men elkaar heeft misgeloopen. Toch roept hij: „Hei, hola!” maar krijgt geen antwoord.[358]Nadat Leendert nog vruchteloos een onderzoekenden blik op de deel heeft geworpen, komt hij weer haastig naar de voordeur, waar Treeske is blijven staan, en bij ’t naderen ziet hij haar—met den blik naar buiten—zichtbaar ontsteld, een schrede terugwijken.En Leendert, nu mede buiten gekomen, kan zijn oogen niet gelooven: Was dát ’et mooi reuske van ’t darp? ’et lieflikke kiend, dat hum onwillens zoo zwak miek toen ie hoar op ’t vonder ten steun was!?„Janna! um Gods wil, wat schêlt oe?” zegt Leendert: „Ik kwam met mien liefke um oe noar ’t Roadhuus te hoalen; moar nou, wat hei’j? Die bloejige schram! ’t Gezwollen oog en geloat! Wat is hier gebeurd?”Janna was niet goed bij ’t heufd.—Toen ze zoo êfkes wegvlood uut ’t zomerpriëel, toen.… zag ze de wereld vergoan!Dat de spiegel heur fel ien’t geloat schond, dat weet en dat vuult ze niet meer. O, toen ze, nog geen kertier gelêjen, ien’t priëel is gekommen, toen het ze ’t begrepenwóarummoeder heur—noa ’t geval met den spiegel—toch niet met vree het gelaten.—Joa, die ze doar vond, ’t was Dorus gewêst, al kos ze ’t ook zelf niet geleuven.„Dorus, Dorus!” het ze geschreid; en de oakelik woeste mins, die vlak bij ’t priëel oan den weg wier gevonden, en bijwijlen niet te regieren was, hie had heur oangekeken, lang en strak, en heur noam genuumd, en was toen plotseling ineengezakt met brêkende oog’.En, op d’eigen stond had van den toren „’en droeve doodsklok” geklonken.Janna weet niet hoe lang ze, met geborsten heufd, ’en dooje ien heur erm het gehouen; en getuurd het op lippen zoo iezig blauw.En nou; strak ziet ze noar Leendert, alschoon er heel êfkes ’en vonk ien heur oog glom bij ’t zien vandie ander.…, met lieflik deelnemend geloat.Leendert en Treeske zijn hevig ontroerd. Maar of ze vragen, Janna kan hun geen antwoord geven.—O, toen zedoargundsien ’t priëel den ermen vrind oan ’t hart lag, en kloagde dat ook niemand,niemandheur zei dat ie ziek was; toen ze trilde ien ’t gemoed umdat zij hum van ontrouw verdocht—den stakker,—die zelfs nog in ielkoorts noar Janna kos kommen; toen ze oog’ had noch oor’ as veur den zwakken oajem, die ze stoag wou voejen met eigen oajemtocht; joa, tóen was ’t wel duuster moar nog niet heelegoar donker gewêst. Toen het nog ’en stem geklonken dat er hoop bleef bestoan, en dat dood,hiernog geendoodkos wêzen!Moar toen! Was ’t niet heur eigen voader, die met smoad en hoon kwiem toegetroojen, en verbooj den zieke ien ’t woonhuus te brengen, die Janna terugtrok, schimpende, dat de nijdige smid hoar ’en iedele deern en ’t ongeluk van z’n kiend het genuumd!En loater: wat dol getier vol gramschap, bij kloaglik karmen is ’t toen geworden.Angstig zuukende, is ’en voader van ’t smidshuus oangesneld.—[359]Wat ie wou—joa, dat wou Janna ook: den trouwe, den beste veur ’t lêven bewoaren.—Moar nee, den smoad dat zij de vluuk en de dood van z’n kiend zou wêzen, dien laster verduurde ze niet.—’t Was natuurlik, niewoar, dat ze vortvlood as de wêreld vergoat?En as Leendert heur wil vatten ien den erm, umdat Janna kiekt asof ze zal neersloan; dan.… siddert ze; en.… griept naar ’en ander.„Janna, lieve kiend, gij, slecht! Nee, nee, dat kan niet woar zin!” schreit die ander; en, ’t mot wel heur moeder wêzen, went ’en moeder geleuft niet oan ’t kwoad van heur kiend.—Slecht!Dat woord wekt Janna uit haar vernietiging op:Slecht!!!Dat woord het ’en klank, boos en onrein; rauw, oakelik rauw.En zie, daar komt weer leven in ’t oog.—Slecht! Moarwatmisdreef ze dan toch, dat zoo’n woord het geklonken?Dóaroanhet ze zelfs niet gedocht toen die hooveerdige smid heur de moat ten boorde toe vulde. En nou, wat roakt heur ’et sarrende spoeksel van ’t geld in heur loaj, en van ’t pand dat ze gaf; wat roakt heur de smoad van iedel en proalzucht.Slecht!bij God, dát was onwoarheid!En de bloedige schram langs Janna’s gezichtje wordt vinnig rood.—Schier in ’t zelfde oogenblik vliegt ze nogmaals naar ’t zomerpriëel.De ijzeren smid staat er gereed om zijn afgetobd kind naar het smidshuis te dragen. Al is hij beducht voor ’t leven van Annekes jong, toch zal ie niet rusten in ’t huus woar ’en iedele deern hum van God vervreemdde, en tot ’en dief het verloagd.Janna kan bijna niet spreken.„Wat, wát denk ie van húm en van mien!” zegt ze met bevende stem.„Loat me met vree, en goa vort!” roept de vader.Maar Arie Peters—nou ie Janna zoo ziet, nou schiet hum ’t gemoed toch óók vol. As alles hum tegensloat—van de schoap’ en van alles,—dan wil ie z’n kiend toch bescharmen.„Sprêk Janna, en zeg dat Dorus niet stal um ou te believen. Toe zeg ’et, sprêk woarheid.”„Wát! Dorus!?” schreit Janna op d’eigen stond: „Wie zeit, wie geleuft dat van Dorus? Was dát ’t slechte van hum en van mien! Nee; zoo woarlik as God,hie is onschuldig!”Janna tast naar haar berstend hoofd nu ze ijlings opziet.—’t Gekners van ’en kerreke op den grindweg had geklonken. Op den hoek van ’t huus, heel êfkes ien ’t zicht, hiew ’t stil. Thom Brasser sprong er uut.—’t Is Thom, joa, um Janna noar ’t Roadhuus te hoalen. Ze weet ’et.Alêvel, of Thom—nog half achter de doalioa—heur niet doadelik zag, Janna ziet hem terdeeg, en spitst den vinger noar ’em toe; en ’t stokt ien heur kêl:„Den dief! Doar, dóár, dat is ie!”[360]Thom, die met veurdacht bezijen ’et huus was gereejen, had er niet op gerêkend hier zoo’n alteroasie te zien.Straks, „um Dorus te zuuken” is ie mee ’t darp iengegoan; moar êfkes buuten ’et oog, toen is ie hoastig noar de kleinere harbargIen ’t Hertgeloopen um er nog sito ’en voartuug te hoalen.—Zich ien den umtrek van deRoskamte vertoonen dat vreest ie niet meer, went zelfs Tols zal met zoo’n drukte niet oan dat vodzige geldstuk denken.—Moar hier; ’t peerd steet pas stil, en pas is ie van ’t voartuug gesprongen, of de feestklok van ’t darp klinkt hum mee as ’en doodsklok ien ’t oor. Van ter zij, en op zoo’n afstand zag ie niet hoe Janna ien ’t geloat was geteisterd; moar Dorus zag ie in smid Roelfsens erm, en Peters en Leendert met nog andren d’r bij, en—Janna, nou opziende met vlammend oog, den vinger as ’en dolk noar ’em toegespitst.Boas Roelfsen keek verbiesterd. Bij Janna’s vrijsproak van Dorus, zag iehóárvan ’en slang ien ’en engel herschoapen.„Mien jong! mien eenigst! Onschuldig; geen dief!” sprak ie smuuspelend zuut in verrukking: „Dorus, o Dorus!” En hie kuste hum; och God hie kuste hum zoo!—Moar zou ’t meuglik wêzen! Was dat den booze woar Janna op wees! Thom, Annekes pleegkiend? Nee, nee, dat kos niet woar zin. Zie moar, nog eer ’en ander kos weten dat den zieke noar hier was gegoan, is Thom al met voartuug present um ’t kiend weer noar huus toe te hoalen!—„Zou dát den dief wêzen!” zegt Roelfsen: „Nee, hie at van vroeg-oan ons brood.…!”„En toch van mergen wou ie oe zeeuwen verbrassen,” zei Leendert: „Ik heurde ’t zoo pas ien ’t darp. Moar loat ’em goan met zien woagen. En spoed! Droag Dorus hier vortweg ien huus. ’t Geärmoei hier buuten duurde alveulte lang.—Loa’k oe helpen boas Roelfsen. En gij Peters en vrouw, neemt Janna onder den erm; ’t kiend is nog witter as wit, ze kos ’et bestarven!”Smid Roelfsen wist niet recht wat ie dee; moar hie begreep wel dat den tocht noar ’t smidshuus te wied, en kalmte veur Dorus ’en dringende eisch was.—En wóárum zou Dorus nou niet ien ’t Peters-huus rusten? Joa, wat nog duuster bleef ’t wordt zuutjes oan licht. Heur moar, nou ’t alles ien huus is geschikt en bezurgd, nou zingt nog de engel heur lied: Janna zal Dorus onschuldbewiezen!—Luuster: Thom had hoar misleid, en gedrongen zien spoargeld te nemen—zooas ie ’t genuumd had.—Moar onoangeruurd bleef ’et; en—dat ze heur karkboek ten pand gaf, ’t was iedel misschien, moar, ook zeker heur vrijsproak meteen.Toen Janna ’t alles bekend had, toen schreide ze snikkend. Ze vuulde ’t zoo diep: Al had ze zich zelf gerechtveerdigd, heur woord van trouw had ze toch ien ’t iedel gebroken. En hij? Nee, zelfs in ielkoorts kos ie zien Janna niet vergêten.—En dat kloeke heufd ’et lei nou doargunds zoo oaklig, zoo droevig wit,misschienwel ien d’erms van den dood!Smid Roelfsen staart nog op Annekes kiend, zien jong, zien[361]eenigst! O, wát Dorus veurtoan ook doen wou of drieven, ’t was alles um ’t êven, as God hum moar spoarde!Moeder Steyntje het óók ’en kiend te verzurgen. Woater was ze goan hoalen en balsem meteen:„Kom, Janna, loa’k oe helpen,” zoo sprêkt ze; en zacht richt ze ’t köpke umhoog.Janna zag op;—veur zich uut. En ze schrok. ’t Kleine spiegel ien de keukenkoamer, woarveur ze nog korts den fleurigen parzik bij ’t oangezicht paste, die spiegel het hoar op ’t grimmigst de woarheid gezeid.—Groote God! was dát heur eigen geloat! ’En schrijnende pien het ze bijtijen gevuuld; moar, kos ze ’t geleuven—dat oaklik gezicht: geschramd, gezwollen, bebloed! was dat Janna Peters, ’t mooi reuske van ’t darp!?En buiten luidde de feestklok nog altijd voort, en riep: „De prins kumt ien ’t darp; doar is ie de prins!”Treeske, die toch veur ’tfeestnoar ’t darp is gekommen, trok Leendert oan ’t pand van zien jas. ’t Was hier droevig niewoar; en a’j dan de minsen niet kent, en toch ook geen nut duut. Luuster, ’t klonk zelfs al starker tot hier ien ’t vertrek: Doar kumt ie, doar is ie! Lang lêve de prins!’t Mocht van Treeske verbeilding wêzen; moar rumoer was er zeker ien huus.Burgemeister Janssen was méér as onrustig geworden. Toen de klok is begonnen—op ’t sein dat de prins bij den meulen, nog ’en half uur van ’t darp, was—toen liep ie oaklik klam op en neer, en keek noar buuten en noar binnen; en zag ien ’t spiegel noar z’n das en dan weer op ’t gouwe harlozie, en schimpte gedurig: „Dat vrouwvolk; dat vrouwvolk!” al was ’t niet wellêvend.Burgemeister kos er geen begrip van kriegen datJannazich zoo wachten liet, en dat zelfs Leendert niet weerum is gekommen:„Alla,” zoo riep ie: „nóg ’en booi d’r noar toe! Piet Mast, as de weerlich!”En Piet Mast, „de roatel”—afsloager en umroeper, hie liep wat ie loopen kos.Bij ’t huus van Peters vond ie Thom met ’t kerreke stoan.Thom had krek besloten um—bij alles wat spoak liep, den domme te speulen. En eigenlik, wat, wát misdreef ie!—Dat ie Janna hielp, en dat ie heur met voartuug afhoalen wou, was dat zoo’n misdoad!—Moar zie, ’t kos nooit gevalliger treffen: Um Dorus te hoalen is ie nou met ’t voartuug gekommen; wel zeker!Joa, rumoer was er in huus. De roatel bleef geen oogenblik stil. Thom had ’t alles bij de voordeur ienéns vernomen:—D’r kost niet gewacht worden op ’t Roadhuus. Janna most doadelik mee. De prins was zeker al lang oan ’t West-eind van ’t darp. Burgemeister wist geen road. Alles was present en paroat; zelfs de Keurmeisters woaren met de liest van bekroning al binnen; en ze zeien.…[362]„Wat blief?” riep Thom Brasser.Moar de roatel, die ’t al gezeid had, was de deur van ’t woonhuus al ien; en, umdat ie van onheil of zieken geen spier geheurd had, zoo riep ie um den hoek van ’t keukenvertrek met ’en stem van geweld:„Toe Janna, kom vort! Burgemeister wacht. De prins is ien ’t darp. Lang lêve de prins!”Thom Brasser was meegegoan, en sting achter Piet Mast.—Misschien zou ie ’t alles nog winnen!’t Onverwacht alarm van den roatel mocht ielkeen ien ’t keukenvertrek, ter wille van Dorus, ’et vurheufd doen fronsen, Janna Peters was ’en mes door de ziel gegoan. Moar op d’eigen stond mocht ze toch vuulen dat er nog een andere balsem as moeders spiekerzalf was!Smid Roelfsen het hoar de breeje hand op den schouwer geleid; en zuutjes, zoo heel anders as vroeger, het ie gesproken:„Ik geleuf Janna, da’j nóú liever noar Dorus as noar ’t Roadhuus wilt goan.”Meer had ie niet gezeid; moar den schouwer had ie nog ens muujzoam gedrukt, asof ie wou zeggen: Wij zullen ’t wel vienden, as God moar mien eenigst ien ’t lêven bewoart.En Janna was noar de bedstee gevlogen: en schreiend het ze bij ’t kloeke vurheufd gefluusterd:„Hier bin ik, mien Dorus, mien beste, mien trouwe!”Roerloos lei Dorus; moar, bij ’t wonder gebons van mokers en hoamers, en ’t snorren van drêjwiel en ’t sissen van ’t gluujende iezer ien ’t woater, doar heurt ie toch.… Janna, en ziet hoar as ze fluustert, heel zuutjes, bij ’t moanlicht: Hier bin ik, en ’k blief oe mien lêven getrouw.Moar sprêken, en heur oan ’t hart drukken dat kan ie niet.… Nee, nee, hie mot warken, want zie moar, ze hebben zien vinding vernield.Ja, roerloos ligt Dorus.Maar Janna—terwijl ze zijn magere hand heeft gevat, richt ze zich eensklaps ten halve overeind. Ze keert den blik naar de deur. Piet Mast zou z’n bevinding op ’t Roadhuus berichten, zoo had ie gezeid.—Moar de vroag, die ie dee; wat wil die, wat mot die!?„Ze zeggen, boas Roelfsen, dat ’t stuk van Thom, op de Toonstelling, ’t wark is vanDorus. Noe, gij zult ’et weten.…?”Loodachtig grauw zag de smid.—Dat soaterse lachen van ’s mergens, hoe kos ie ’t vergêten! Zal Annekes kiend, oan den rand van ’t graf,—deur zin eigen voader verdocht en belasterd;—zal ie óók nog ten spot zin van klein en van groot!—Wat ie met Thom, den adder, het uutstoan, dat kumt veur loater!—Hum oanzien, dát kon ie niet; en z’n noam nuumen, ook niet, moar—met ’en wenk van de hand sprêkt ie dof:„Wie wark stuurt, die miek ’et.—Doar steet ie! Vroag ’t hum zelf; hie zal ’t oe bekennen.”„Joa, zoo verechtig as God!” roept Thom, zóó hard dat vrouw[363]Steyntje verschrikt, en met een „Ssst!” naar de bedstee wijst; went, zie moar, den bloed was ’r mee van geschrokken.Ook Janna heeft het gehoord, en kent zich zelve niet meer. Als een aangeschoten ree stoof ze op; en als ze in ’t zelfde tijdstip, met opgeheven hand, voor Thom staat, dan zegt ze zacht, maar met snijdende stem:„Ge liegt! Zeg wou’j hum ook zien wark nog ontnemen! Thom Brasser, ge liegt!”Thom ging een stap achteruit. ’t Was hum asof ie nóg ens de doodskou ien de woaikolk vuulde. Moar nou—nou was er geen Dorus, die hem de reddende handen toestak.En bijna in d’eigen stond was ’t ien ’et droevig vertrek, asof er de karkklok toch ook nog ’en feesttoon dee klinken.—Bekroond! zoo klonk ’et: Dorus’ warkstuk bekroond met ’en bronzen medalje; ’en darden pries!Boas Roelfsen! hei’j ’et geheurd? Nou stoa’j beschoamd veur oe leugen; nou stoa’j beschoamd veur oe dempen van oanleg. Boas Roelfsen hei’j ’et geheurd! Annekes kiend wier bekroond!En Janna lag veur de bedstee geknield; en weer lei heur mond bij dat kloeke vurheufd, en—Dorus’ ooglêjen zag ze opgoan; en ’en zucht kwiem er over zien lippen, went, zuutjes het ze gefluusterd:„Dorus, oe hakselsnijer wier bekroond, met ’en bronzen medalje, met een darden pries!”Licht als ’en vogelvlucht, óf as wolken gezwiept deur den sturm, zoo vliegen, veur ’t minsdom, de doagen en moanden.Nou is ’t bluujmoand.Ver noar achter in ’t verschiet leit de dag woarop de vlaggen wapperden ien ’t darp, en burgemeister Janssen hoast is gestikt in zien halsdoek.Ge weet ’et dat de Betuw nooit zoo mooi is as met de bloesems van ’t oofthout.En zelfs nou, bij oavend, glimmen de zwoare kronen as bruudskransen ien ’t zulveren moanlicht.’t Is stil ien de darpsstroat; moar zoo pas was ’t er anders. ’t Jongvolk stroomde noar ’t schoolhuus, went, ’t was Zoaterdag-oavend; en.… „Zoeteliefsviering” meteen.Joa, dát was ’t akkoord: Wie van ’t jongvolk ien ’t bootje goeng stappen, die most traktieren bij ’t zangles op sukkeloaj en krientebrood.’t Was ’en vrolik gezicht; zoo’n vreugd en zoo’n fleur; en tussen de zangstukken in, was ’t ’en geproat en gelach da’j d’r oolik van wier.En de groote bloajen met kummekes sukkeloaj goengen—soms hoog geheven—ien ’t rond; en bovenop dreven de vellekes.…„Bruin en gerimpeld; ’k hoop da’j d’r lang veur bewoard zult[364]blieven!” zei ’en jolige klant tot ’en oarige bruinoog, en snapte ’en hap uut heur breudje woar ze krek in bieten wou.„Wat kiekt Willem van den mulder sikkeneurig,” zegt het bruintje. En hij:„Geen wonder, as oe ’t reuske vlak veur den neus wordt weggekoapt. Moar, zóó zin d’r meer. Ik geleuf d’r woaren er wel tien die drêjden en droalden totdat Dorus ’t mooi snuutje veur altied gesnapt had. Lijen was toen ien last. Moar zie—de sukkeloaj smoakt er nou niet minder um.” En de proater, hie dronk.„Da’s te zeggen, Thom Brasser het ’et zich eiges toch arg oangetrokken.—Dat ie niet langer ien ’t smidshuus en ien ’t darp wou blieven, en dat ie ook oan Janna nog zoo’n mooi karkboek mot hebben gegeven, da’s wel ’et bewies. Joa ’t is droevig veur hum geloopen, went ze zeggen toch ook, dat ie meer doad oan dien hakselsnijer had dan loater is toegestemd. In ielk geval is ’t vremd dat de smid, erst nóa de bekroning van ’t warkstuk, wou weten datDorus’t gemaakt had.”„Noe, Thom Brasser zou ’en mooi pertuur veur Janna gewêst zin! ’t Blieft mien altied ’en roadsel datDoruszoo’n zwak op ’em had.”„Moar, dat ie op verzuuk van den smid zien noam oan den streujsnijer gaf, dát was toch wel vrindschap.”„Zeker, as ie d’r niet veur betoald wier. Smid Roelfsen had ’em ten mienste—wis bij vergissing—’en oud geldstuk gegeven, dat de smid loater eiges bij Tols het gewisseld.—Dorus zelf bleef altied arg op Thoms hand, moar, ’t was toch verminderd ien ’t letst, zei de metseloar, nadat er—ik weet niet woarum—bij ’t leggen van pannen op Dorus’ schuurke, ’en lap vanThoms buisoan ’en spieker wier gevonden.—Pak-oan Geurtje, en werm kummeke veur oe. As we noar huus goan dan zu’j ’t mien betoalen.”„Nommer drie! Ut, mi sol ut!” stemt de meester. De kummekes worden neergezet, en de monden afgevêgd.„Ut, mi, sol, ut!” herhaalde de meester. En ’t lied klonk helder en kloar; en de slotregels woaren:. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .„Streeft naar rijkdom, roem en eer,Rustig, werkzaam, zonder meer;Steeds tevreden in het Heden,Want des wereldshoogstegoed,Is de vree van ’t rein gemoed.”Bijkans allemoal hadden ze gezongen uut volle borst, zonder bij ’t woord te denken.Moar, twee handen op de veurste bank, drukten mekoar zoo wonderlik vast, en ze wiesten wel soam wat ’et beteikenen most.Toen ’t lied was gezongen, hieuw meister nog ’en toesproak. Moar de vrinden hadden hum al zóó dukkels geheurd, dat ’t doavrend geklap en hoerah al inviel nog eer dat ie ’t uut had.[365]Bij ’t noar huus goan was ’t ’en oavend as ’en toovernacht, vol glanzen en geuren.Zijwaarts afgedwaald, gaan Dorus en Janna het hek van het kerkhof voorbij. Ze hoeven nou niet te schuilen veur ’t oog van de minsen. Maar.…„Hier was ’et Janna,” zei Dorus.„Joa Dorus, hier was ’t,” fluisterde Janna.En toen ze ’t zei, toen sloeg ze de oogen neer:Zie, ’t klaprozen-plantje in den engen hoek had ook dit vroegjaar weer ’en blom geschoten, en de moan dee ’et vonken. Moar, hooger was Janna’s blos.Alêvel, die blos was weer vervlogen toen Dorus heur êfkes tot stilstoan riep.„Mien schat; mien heugste pries!” zei ie met den erm um heur hals gesloagen.En de moan blonk weer op ’t kloeke vurheufd en ’t hoagelblank mutske vlak bij mekoar. En Dorus roemde zien Janna nóg ’t reuske van ’t darp, went, goed was heur hartje, en mooi; joa mooi bleef toch heur snuutje, al trok ook de spiegel ’en streepke d’r deur.[367]

Nu voor het eerst ziet Thom naar den vriend.

—Kiek, hie krenzelt zoo roar, en proat zoo onrustig. Zie, hie wil zich oprichten ook.

Thom was geschrokken.

Krek toen ie ’en zekske met vieftig stuks ouwe zeeuwen langs Dorus heufdkussen achter ien de bedstee liet glijen, en één van de losse geldstukken zoo’n bietje hooger tussen den peuluw en ’t kussen had gewarkt, toen zag Dorus hum heel oaklik oan, en vroeg met wild en angstig geboar … of ’tstukwas bezurgd en, of Janna d’r bij stond.

Thom Brasser wist niet wát ie antwoorden zou. ’t Was ’en iezig gezicht!

En op d’eigen stond klonk buuten ’t geschetter van stroatmeziek. ’t Woaren de blauwjassen, die ook ’s oavends ien de Roskam zouwe speulen.

Hanna, oan de deur, had er schik af; en zie, de buren die nog thuus woaren, kwiemen óók noar buuten.

Toen het schetterend geluid Dorus oor trof, toen was ’t alsof hum nóg ens ’en „bliksem” deur ’t heufd sloeg.—Wat ie zoo dukkels ien ’t droomen gezien had, da’s woarheid. Zie moar:—De vlaggen wappren; de peerds runnen op en neer. ’t Schoatert alles van vreugd.—En hie zelf zit naast Janna boven op ’en kar; en ’t warkstuk steet veur hum, met ’en pries en ’en kroon. En heur dan: op de moat van ’t meziek danst ’et volk; en—voader dondert op de pannen van ’t schuurke,—Thom leit ien ’t woater:

„Help, minsen, help!”

„Wat is er Dorus; zeg, wat schort er nou oan?”

Wat er oan schortte!? Of Thom ’t niet begreep dat de zieke in ielkoorts wou opstoan; dat ie noar ’t wark wil, noar de Toonstelling[354]misschien; dat ie Janna ziet, oan den erm van Leendert; en Thom.… in ’en diepe kolk.…!?

Of Thom ’t niet begreep? Toch kriegt ie deernis:

„Wês rustig Dorus,” zegt hij gejaagd: „Ge bint ziek; ge meugt nou niet opstoan.”

Maar, buiten klinken steeds luider klarinet- en trompettonen; en of ze den lijder den lang met angst verbeiden feestdag voor den geest tooveren, zijn jagende onrust klimt met elke seconde.

En Thom; as Dorus hum altied nog oakelik oankiekt, dan is ie wit—spierwit geworden: Hie docht oan ’en zonnigen oavend, toen twee jungskes speulden ien ’en boot, op de kolk woarin ’t zoo zwart en zoo duuster was. En ook—hie zag den biebel weer, die ie van Janna ien ruul veur dat geld het gekregen!

Moar,—duustere ziel!—of ie ook deernis gevuuld en wat bêters gewild had, doar sprêkt weer met kracht z’n duuvel ien ’t hart:

—Zeker, Dorus’ hakselsnijer steet op den noam van Thom Brasser. En Janna zal ie met ’t kerreke ook van ’et Roadhuusweerum hoalen! En, woarum zou Thom—as oangenomen kiend—niet heelegoar ien Dorus z’n ploats stoan! Zie dát letste veural, ’t was ’en licht met ’en tooverslag:

—Wil ’en zieke, ielkoortsig ’et bed uut, de stroat op, en ’t einde verhoasten, wie zal ’et keeren!—En dan, met Dorus’ dood wier ’t alles enallesbegroaven!—Smid Roelfsen geleuft oan zien schuld,—en ’t geld ien de bedstee zal ’t noader bewiezen. Niewoar, wie zal ’en mins in ielkoorts weerstoan, as God zelf ’em losloat!

En de muziek in de dorpsstraat speelt lustig nog scheller „Die Wacht am Rhein!” Maar Hanna, die de wacht aan ’t ziekbed zou houden, stond aan de deur,—en mocht wel luustren, niewoar, as alles ien rust is.

Thom was toch goed veur den vrind! ’t Was hoast boven macht dat ie hum nog wat kleeren oan ’t lief kreeg; zie, went woest vloog Dorus op; en woest vloog ie weg.… de achterdeur uut; ’et schuurke en de kolk langs.

Toen Thom Dorus noazag met ’t plan um loater te volgen,—asof ’et gebeurde toen niemand d’r bij was—toen wier ’t hum toch roar um ’t hart.—Moar stil, stil, as ’t alles van hum is, en ook Janna de zien dán zal ie ’t goed moaken, ien de kark, joa, zeker, dat zal ie!

Smid Roelfsen bespeurde weinig van de drukte in ’t dorp, toen hij zich van het feestterrein weer naar zijn woning spoedde; maar te midden van al het verward rumoer, dat hem in de ooren klonk, hoorde hij gedurig dat lachen,—dat hels en soaters gelach, bij ’t stuk, dat de jong had geknutseld.

Roelfsens krachtige werkhanden waren tot vuisten geknepen:[355]

—Zu’k lachen! Vervluukt,dátwas dan ’t loon veur al z’n toegeeflikheid! Met hand en tand had ie dat fiezevoazen motten te keer goan. Dan,dánzou ’et jong nou ’en smid zin gewêst as z’n voader, en zich niet deur dwoas getoover, en ’t gevlei van ’en iedele deern, tot ’en dief verloagd en den dood op ’t lief hebben gehoald!—En altied heurt Roelfsen dat lachen, dat soaterse lachen!

Bij ’t inslaan van de Waaistraat klinkt hem het schel getoeter der straatmuzikanten als duivelsgeschater in ’t oor.—Een eindweg voortgegaan, kiest hij het kleine zijpaadje, dat hem op den achterweg brengt. Nu hij het losstaande tuinhekje wil binnengaan, ziet hij langs den knootwilg aan den waaikant eensklaps iets donkers in Dorus’ schuurtje verdwijnen.—’t Leek wel of ’t Thom was.

—Thom had het met angst verwacht: Roelfsen dee, wat ie nooit had gedoan, hie keek ’in ’et schuurke.

„Bin gij doar Thom? Woarum toef ie hier?”

„Och, as ’en mins geen rust het, niewoar! Zoo’n beste vrind!” zegt Thom en ziet naar den grond.

„Thom, ge bint altied Dorus’ vrind gewêst.”

„En bêtere zal ie nooit kriegen, boas.”

„Ik gleuf ’et; moar nou ’t zoo wied is gekommen, nou vroag ik, wóarum he’j’t verwunst geknutsel niet zuuken te keeren? Gij wiest da’k er ’enhêkeloan had.”

Thom begreep den ummekeer niet, en keek verwonderd.

„Gij hebt hum geroajen; geholpen. Watblief?” hernam de smid met dreigenden blik: „Dorus was zelfs niet ien stoat um ’t rad grif noar eisch te besloan. ’t Is meuglik dat ie dat dingprakkezierde; moar ’twark, dát dee gij veur ’et meest? Ik zeg ’et. Watblief?”

’t Was Thom asof ie ’n zon zag opgoan:

„Och boas, wat za’k oe antwoorden! As ’et toch ’en vrind is, niewoar?”

„Dan knooi ie dinger zonder verstand; ruw, onooglik! Ik zag ’et stuk ten schand op de Toonstelling stoan. En dat was ou wark! Dank God da’j eerlik bekent, en zurg dat ’et nooit van z’n lêven weer onder mien oog’ kumt.”

Smid Roelfsen hield de vuisten nog saamgeknepen toen hij de achterdeur van zijn woning inging, en al spoedig daarna de kleine ziekenkamer betrad.

Hanna was er niet. Een ongewone verwarring heerschte er in het vertrekje.

Haastig op de bedstee toegetreden, wierp hij den blik er in. Bij ’t halfdonker in het kamertje wist Roelfsen niet terstond of hij wel goed zag.

„Dorus! woar bin ie!?” zoo roept hij angstig, en tast op het kussen, en werpt de dekens ter zij, en rukt de peluw omhoog.—Doch, ’t eenige antwoord, dat hij ontvangt, is de doffe klots van een neerploffenden geldzak, en de helle klank van een muntstuk, dat hem rolt voor den voet.

—O God, woar is ie!? schreit de smid onhoorbaar, terwijl ’t geklank van dat geld hem slechts vluchtig ontroert. En dan, luide[356]en luider roept hij den naam van zijn kind, en ook den naam der ontrouwe aan wie de wacht aan het ziekbed was opgedragen.

In den vreeselijksten angst wordt nu het gansche huis en de werkplaats doorzocht.

Hanna bevende—bevreesd dat het onweer over haar losbarsten zal—ontwijkt gedurig haar meester, telkens herhalende: „Moarhie sliep, verechtig; hie sliep zoo gerust.”

De knechts uit de smederij zijn mede toegesneld, maar doen niet veel meer dan den jammerenden vader bij zijn onderzoek volgen en nóg meer beangsten: God wist, of Dorus niet in ielkoorts noar buuten gevlogen en ien de kolk zich eiges verdoan had.

Smid Roelfsen breekt het angstzweet uit, terwijl hij naar buiten snelt. Alêvel de kolk was vlak, zonder rimpel. En Thom, die nog buuten bij ’t schuurke stond, wier arg wit toen ie ’t heurde van Dorus; moar—gezien had ie niks, dat kos ie bezweren.

Omstreeks het middaguur van dienzelfden dag trokken eenige jongens onder den toren het klokketouw.

Als kikkers dansten ze lustig op en neer, en de klok dreunde dan ook zóó vroolijk, dat iedereen heuren kos, dat ’et geen begroafenis of roep noar de kark was, moar, dat ’en prins van ’t vorstelik bloed ten feest kwiem ien ’t Bêtuwse darp.

’t Was ’en drukte en volte zooas ’t nooit wier belêfd. Oan alle harbargen stonden de uutgespannen woagens en kerrekes, en de peerdstallen woaren zóó dicht bezet dat de muns’ goenge loopen.

Op de Toonstelling ha’j ’en gejoel en gegons dat ’t vee d’r genog van goeng kriegen; en bij ’t Roadhuus was ’t ook ’en gedrang, dat de kerl met ’t urgel bijkans ien de sloot roakte, en Piete-Leen met heur mandes ploatkoek en Nimwêgse moppen zich heel niet kos ruuren.

De groote vlag van ’t Roadhuus hing zóó deftig en breed dat ie ’en schoaduw ien de roadskoamer gaf. Burgemeister Janssen, die niet zoo heel best meer zag, en toch z’n bril niet gebruuken wou, was bang dat ie z’n toesproak niet zou kunne lêzen, as ie soms hoaperen mocht en ’em nog zou motte inkieken: „Geëerde Prins uit het hoog vorstelik en dierbaar stamhuis van Oranje. Uw komst, o Prins, in ons midden op deze handboog-ten.…” Doar ha’j ’t weer! Verdrêjd, hoe kwiem ie toch ielkreis oanhandboogien ploats vanlandbouw!

Burgemeister was zenuwachtig. Hoe loat was ’t al?—Halféén!—Um één uur zou de prins met den commesoaris uut Oarem kommen oanriejen,—op verzuuk, zonder stoasie of ienhoal.—Moar, op ’t Roadhuus most dan alles ook kloar, en vierkant present zin. En.…

„Is Janna Peters d’r nóg niet?”

„Nee burgemeister.”

„Goejen Heer!”—Burgemeester Janssen ziet onder en langs de[357]groote vlag naar buiten.—Hemel wa’n minsen! Natuurlik ien dat gewriemel zou ie heur toch niet onderscheien. Moar, as Janna Petersnietpresent was, wat most er dan van zien toesproak worden! Met noam en toenoam kwammen de drie boerendochters d’r ien; en ’t reuske van ’t darp zou veuroan stoan,—ook umdat ze ’t langst van de drie was.—As Janna mankierde, dan zou iezekerien de war roaken, went, met drie stoelen had ie ’et thuus terdeeg bestudeerd.

Burgemeester kreeg het benauwd in zijn hooggevouwen witte das; en aan Leendert Meermans gaf ie ’en wenk, en verzocht hum, zoo gauw as ie kos, noar Janna te goan en heur noar ’t Roadhuus te hoalen.

—Joa, Leendert begreep ook dat ’t tied wier. Alles was present, en de zes kleine dernjes ien ’t wit, die op de stoep zouwe streujen, stingen ook al paroat ien de gang.—Maar er was nóg een reden waarom Leendert wel gaan wou: ’t Liefste kiend dat ie—met ’t oog op de moan—zoo duk had genacht gezeid, ze was giesteroavend, um ’t feest mee te vieren, ien ’t darp gekommen. Ien voaders huus zou ze den prins zien passieren; moar Leendert had gemarkt dat ie hoar nog best ’en ploatske op ’t Roadhuus bezurgen kos. Erst zou ie êfkes langs ’t Hemelrijk loopen—’t was dichtebij—en dan, dan kon ie met zien Treeske Janna goan hoalen. Zie, Janna most toch weten hoe ’t met zien hart was gesteld, en, dat ie—al was ie wat jolig gewêst—ienwoarheidvan dat hart geenmoordkuulwou moaken.

Al luider en luider klonken de vreugdetonen uit den anders zoo grommigen toren.

De prins was in aantocht.

Langs ’t smalle kerkpad, dwars door de akkers, renden eenige jongens naar het dorp terug, en gilden: dat ie d’r oankwiem, en dat z’m al hadden gezien krek bij den meulen, ’en half uur van ’t darp.

’t Werd hoog tijd dat Leendert het erf van Peters bereikte, want met ’t afhalen van zijn „blond moantje” heeft hij zich langer opgehouden dan strikt noodzakelijk was.

„Joa zeker liefke, op zoo’nvonderkan ’en mins ’t al licht is tekwoad kriegen; alêvel nóú hewwe geen nood,” zegt Leendert, terwijl hij zijn Treeske—lief stadsig kiend—met vaste hand over de smalle slootplank helpt.

Slechts weinige oogenblikken later hebben de jongelieden de woning van Peters bereikt. De huisdeur staat open. Ze gaan naar binnen.—Leendert steekt het hoofd om den hoek der keukenkamer; maar, er is niemand. Hij vermoedt dat allen reeds vertrokken zijn, en men elkaar heeft misgeloopen. Toch roept hij: „Hei, hola!” maar krijgt geen antwoord.[358]

Nadat Leendert nog vruchteloos een onderzoekenden blik op de deel heeft geworpen, komt hij weer haastig naar de voordeur, waar Treeske is blijven staan, en bij ’t naderen ziet hij haar—met den blik naar buiten—zichtbaar ontsteld, een schrede terugwijken.

En Leendert, nu mede buiten gekomen, kan zijn oogen niet gelooven: Was dát ’et mooi reuske van ’t darp? ’et lieflikke kiend, dat hum onwillens zoo zwak miek toen ie hoar op ’t vonder ten steun was!?

„Janna! um Gods wil, wat schêlt oe?” zegt Leendert: „Ik kwam met mien liefke um oe noar ’t Roadhuus te hoalen; moar nou, wat hei’j? Die bloejige schram! ’t Gezwollen oog en geloat! Wat is hier gebeurd?”

Janna was niet goed bij ’t heufd.—Toen ze zoo êfkes wegvlood uut ’t zomerpriëel, toen.… zag ze de wereld vergoan!

Dat de spiegel heur fel ien’t geloat schond, dat weet en dat vuult ze niet meer. O, toen ze, nog geen kertier gelêjen, ien’t priëel is gekommen, toen het ze ’t begrepenwóarummoeder heur—noa ’t geval met den spiegel—toch niet met vree het gelaten.—Joa, die ze doar vond, ’t was Dorus gewêst, al kos ze ’t ook zelf niet geleuven.

„Dorus, Dorus!” het ze geschreid; en de oakelik woeste mins, die vlak bij ’t priëel oan den weg wier gevonden, en bijwijlen niet te regieren was, hie had heur oangekeken, lang en strak, en heur noam genuumd, en was toen plotseling ineengezakt met brêkende oog’.

En, op d’eigen stond had van den toren „’en droeve doodsklok” geklonken.

Janna weet niet hoe lang ze, met geborsten heufd, ’en dooje ien heur erm het gehouen; en getuurd het op lippen zoo iezig blauw.

En nou; strak ziet ze noar Leendert, alschoon er heel êfkes ’en vonk ien heur oog glom bij ’t zien vandie ander.…, met lieflik deelnemend geloat.

Leendert en Treeske zijn hevig ontroerd. Maar of ze vragen, Janna kan hun geen antwoord geven.

—O, toen zedoargundsien ’t priëel den ermen vrind oan ’t hart lag, en kloagde dat ook niemand,niemandheur zei dat ie ziek was; toen ze trilde ien ’t gemoed umdat zij hum van ontrouw verdocht—den stakker,—die zelfs nog in ielkoorts noar Janna kos kommen; toen ze oog’ had noch oor’ as veur den zwakken oajem, die ze stoag wou voejen met eigen oajemtocht; joa, tóen was ’t wel duuster moar nog niet heelegoar donker gewêst. Toen het nog ’en stem geklonken dat er hoop bleef bestoan, en dat dood,hiernog geendoodkos wêzen!

Moar toen! Was ’t niet heur eigen voader, die met smoad en hoon kwiem toegetroojen, en verbooj den zieke ien ’t woonhuus te brengen, die Janna terugtrok, schimpende, dat de nijdige smid hoar ’en iedele deern en ’t ongeluk van z’n kiend het genuumd!

En loater: wat dol getier vol gramschap, bij kloaglik karmen is ’t toen geworden.

Angstig zuukende, is ’en voader van ’t smidshuus oangesneld.—[359]Wat ie wou—joa, dat wou Janna ook: den trouwe, den beste veur ’t lêven bewoaren.

—Moar nee, den smoad dat zij de vluuk en de dood van z’n kiend zou wêzen, dien laster verduurde ze niet.—’t Was natuurlik, niewoar, dat ze vortvlood as de wêreld vergoat?

En as Leendert heur wil vatten ien den erm, umdat Janna kiekt asof ze zal neersloan; dan.… siddert ze; en.… griept naar ’en ander.

„Janna, lieve kiend, gij, slecht! Nee, nee, dat kan niet woar zin!” schreit die ander; en, ’t mot wel heur moeder wêzen, went ’en moeder geleuft niet oan ’t kwoad van heur kiend.

—Slecht!Dat woord wekt Janna uit haar vernietiging op:Slecht!!!Dat woord het ’en klank, boos en onrein; rauw, oakelik rauw.

En zie, daar komt weer leven in ’t oog.—Slecht! Moarwatmisdreef ze dan toch, dat zoo’n woord het geklonken?Dóaroanhet ze zelfs niet gedocht toen die hooveerdige smid heur de moat ten boorde toe vulde. En nou, wat roakt heur ’et sarrende spoeksel van ’t geld in heur loaj, en van ’t pand dat ze gaf; wat roakt heur de smoad van iedel en proalzucht.Slecht!bij God, dát was onwoarheid!

En de bloedige schram langs Janna’s gezichtje wordt vinnig rood.—Schier in ’t zelfde oogenblik vliegt ze nogmaals naar ’t zomerpriëel.

De ijzeren smid staat er gereed om zijn afgetobd kind naar het smidshuis te dragen. Al is hij beducht voor ’t leven van Annekes jong, toch zal ie niet rusten in ’t huus woar ’en iedele deern hum van God vervreemdde, en tot ’en dief het verloagd.

Janna kan bijna niet spreken.

„Wat, wát denk ie van húm en van mien!” zegt ze met bevende stem.

„Loat me met vree, en goa vort!” roept de vader.

Maar Arie Peters—nou ie Janna zoo ziet, nou schiet hum ’t gemoed toch óók vol. As alles hum tegensloat—van de schoap’ en van alles,—dan wil ie z’n kiend toch bescharmen.

„Sprêk Janna, en zeg dat Dorus niet stal um ou te believen. Toe zeg ’et, sprêk woarheid.”

„Wát! Dorus!?” schreit Janna op d’eigen stond: „Wie zeit, wie geleuft dat van Dorus? Was dát ’t slechte van hum en van mien! Nee; zoo woarlik as God,hie is onschuldig!”

Janna tast naar haar berstend hoofd nu ze ijlings opziet.—’t Gekners van ’en kerreke op den grindweg had geklonken. Op den hoek van ’t huus, heel êfkes ien ’t zicht, hiew ’t stil. Thom Brasser sprong er uut.—’t Is Thom, joa, um Janna noar ’t Roadhuus te hoalen. Ze weet ’et.

Alêvel, of Thom—nog half achter de doalioa—heur niet doadelik zag, Janna ziet hem terdeeg, en spitst den vinger noar ’em toe; en ’t stokt ien heur kêl:

„Den dief! Doar, dóár, dat is ie!”[360]

Thom, die met veurdacht bezijen ’et huus was gereejen, had er niet op gerêkend hier zoo’n alteroasie te zien.

Straks, „um Dorus te zuuken” is ie mee ’t darp iengegoan; moar êfkes buuten ’et oog, toen is ie hoastig noar de kleinere harbargIen ’t Hertgeloopen um er nog sito ’en voartuug te hoalen.—Zich ien den umtrek van deRoskamte vertoonen dat vreest ie niet meer, went zelfs Tols zal met zoo’n drukte niet oan dat vodzige geldstuk denken.

—Moar hier; ’t peerd steet pas stil, en pas is ie van ’t voartuug gesprongen, of de feestklok van ’t darp klinkt hum mee as ’en doodsklok ien ’t oor. Van ter zij, en op zoo’n afstand zag ie niet hoe Janna ien ’t geloat was geteisterd; moar Dorus zag ie in smid Roelfsens erm, en Peters en Leendert met nog andren d’r bij, en—Janna, nou opziende met vlammend oog, den vinger as ’en dolk noar ’em toegespitst.

Boas Roelfsen keek verbiesterd. Bij Janna’s vrijsproak van Dorus, zag iehóárvan ’en slang ien ’en engel herschoapen.

„Mien jong! mien eenigst! Onschuldig; geen dief!” sprak ie smuuspelend zuut in verrukking: „Dorus, o Dorus!” En hie kuste hum; och God hie kuste hum zoo!

—Moar zou ’t meuglik wêzen! Was dat den booze woar Janna op wees! Thom, Annekes pleegkiend? Nee, nee, dat kos niet woar zin. Zie moar, nog eer ’en ander kos weten dat den zieke noar hier was gegoan, is Thom al met voartuug present um ’t kiend weer noar huus toe te hoalen!—„Zou dát den dief wêzen!” zegt Roelfsen: „Nee, hie at van vroeg-oan ons brood.…!”

„En toch van mergen wou ie oe zeeuwen verbrassen,” zei Leendert: „Ik heurde ’t zoo pas ien ’t darp. Moar loat ’em goan met zien woagen. En spoed! Droag Dorus hier vortweg ien huus. ’t Geärmoei hier buuten duurde alveulte lang.—Loa’k oe helpen boas Roelfsen. En gij Peters en vrouw, neemt Janna onder den erm; ’t kiend is nog witter as wit, ze kos ’et bestarven!”

Smid Roelfsen wist niet recht wat ie dee; moar hie begreep wel dat den tocht noar ’t smidshuus te wied, en kalmte veur Dorus ’en dringende eisch was.—En wóárum zou Dorus nou niet ien ’t Peters-huus rusten? Joa, wat nog duuster bleef ’t wordt zuutjes oan licht. Heur moar, nou ’t alles ien huus is geschikt en bezurgd, nou zingt nog de engel heur lied: Janna zal Dorus onschuldbewiezen!—Luuster: Thom had hoar misleid, en gedrongen zien spoargeld te nemen—zooas ie ’t genuumd had.—Moar onoangeruurd bleef ’et; en—dat ze heur karkboek ten pand gaf, ’t was iedel misschien, moar, ook zeker heur vrijsproak meteen.

Toen Janna ’t alles bekend had, toen schreide ze snikkend. Ze vuulde ’t zoo diep: Al had ze zich zelf gerechtveerdigd, heur woord van trouw had ze toch ien ’t iedel gebroken. En hij? Nee, zelfs in ielkoorts kos ie zien Janna niet vergêten.—En dat kloeke heufd ’et lei nou doargunds zoo oaklig, zoo droevig wit,misschienwel ien d’erms van den dood!

Smid Roelfsen staart nog op Annekes kiend, zien jong, zien[361]eenigst! O, wát Dorus veurtoan ook doen wou of drieven, ’t was alles um ’t êven, as God hum moar spoarde!

Moeder Steyntje het óók ’en kiend te verzurgen. Woater was ze goan hoalen en balsem meteen:

„Kom, Janna, loa’k oe helpen,” zoo sprêkt ze; en zacht richt ze ’t köpke umhoog.

Janna zag op;—veur zich uut. En ze schrok. ’t Kleine spiegel ien de keukenkoamer, woarveur ze nog korts den fleurigen parzik bij ’t oangezicht paste, die spiegel het hoar op ’t grimmigst de woarheid gezeid.

—Groote God! was dát heur eigen geloat! ’En schrijnende pien het ze bijtijen gevuuld; moar, kos ze ’t geleuven—dat oaklik gezicht: geschramd, gezwollen, bebloed! was dat Janna Peters, ’t mooi reuske van ’t darp!?

En buiten luidde de feestklok nog altijd voort, en riep: „De prins kumt ien ’t darp; doar is ie de prins!”

Treeske, die toch veur ’tfeestnoar ’t darp is gekommen, trok Leendert oan ’t pand van zien jas. ’t Was hier droevig niewoar; en a’j dan de minsen niet kent, en toch ook geen nut duut. Luuster, ’t klonk zelfs al starker tot hier ien ’t vertrek: Doar kumt ie, doar is ie! Lang lêve de prins!

’t Mocht van Treeske verbeilding wêzen; moar rumoer was er zeker ien huus.

Burgemeister Janssen was méér as onrustig geworden. Toen de klok is begonnen—op ’t sein dat de prins bij den meulen, nog ’en half uur van ’t darp, was—toen liep ie oaklik klam op en neer, en keek noar buuten en noar binnen; en zag ien ’t spiegel noar z’n das en dan weer op ’t gouwe harlozie, en schimpte gedurig: „Dat vrouwvolk; dat vrouwvolk!” al was ’t niet wellêvend.

Burgemeister kos er geen begrip van kriegen datJannazich zoo wachten liet, en dat zelfs Leendert niet weerum is gekommen:

„Alla,” zoo riep ie: „nóg ’en booi d’r noar toe! Piet Mast, as de weerlich!”

En Piet Mast, „de roatel”—afsloager en umroeper, hie liep wat ie loopen kos.

Bij ’t huus van Peters vond ie Thom met ’t kerreke stoan.

Thom had krek besloten um—bij alles wat spoak liep, den domme te speulen. En eigenlik, wat, wát misdreef ie!—Dat ie Janna hielp, en dat ie heur met voartuug afhoalen wou, was dat zoo’n misdoad!

—Moar zie, ’t kos nooit gevalliger treffen: Um Dorus te hoalen is ie nou met ’t voartuug gekommen; wel zeker!

Joa, rumoer was er in huus. De roatel bleef geen oogenblik stil. Thom had ’t alles bij de voordeur ienéns vernomen:

—D’r kost niet gewacht worden op ’t Roadhuus. Janna most doadelik mee. De prins was zeker al lang oan ’t West-eind van ’t darp. Burgemeister wist geen road. Alles was present en paroat; zelfs de Keurmeisters woaren met de liest van bekroning al binnen; en ze zeien.…[362]

„Wat blief?” riep Thom Brasser.

Moar de roatel, die ’t al gezeid had, was de deur van ’t woonhuus al ien; en, umdat ie van onheil of zieken geen spier geheurd had, zoo riep ie um den hoek van ’t keukenvertrek met ’en stem van geweld:

„Toe Janna, kom vort! Burgemeister wacht. De prins is ien ’t darp. Lang lêve de prins!”

Thom Brasser was meegegoan, en sting achter Piet Mast.—Misschien zou ie ’t alles nog winnen!

’t Onverwacht alarm van den roatel mocht ielkeen ien ’t keukenvertrek, ter wille van Dorus, ’et vurheufd doen fronsen, Janna Peters was ’en mes door de ziel gegoan. Moar op d’eigen stond mocht ze toch vuulen dat er nog een andere balsem as moeders spiekerzalf was!

Smid Roelfsen het hoar de breeje hand op den schouwer geleid; en zuutjes, zoo heel anders as vroeger, het ie gesproken:

„Ik geleuf Janna, da’j nóú liever noar Dorus as noar ’t Roadhuus wilt goan.”

Meer had ie niet gezeid; moar den schouwer had ie nog ens muujzoam gedrukt, asof ie wou zeggen: Wij zullen ’t wel vienden, as God moar mien eenigst ien ’t lêven bewoart.

En Janna was noar de bedstee gevlogen: en schreiend het ze bij ’t kloeke vurheufd gefluusterd:

„Hier bin ik, mien Dorus, mien beste, mien trouwe!”

Roerloos lei Dorus; moar, bij ’t wonder gebons van mokers en hoamers, en ’t snorren van drêjwiel en ’t sissen van ’t gluujende iezer ien ’t woater, doar heurt ie toch.… Janna, en ziet hoar as ze fluustert, heel zuutjes, bij ’t moanlicht: Hier bin ik, en ’k blief oe mien lêven getrouw.

Moar sprêken, en heur oan ’t hart drukken dat kan ie niet.… Nee, nee, hie mot warken, want zie moar, ze hebben zien vinding vernield.

Ja, roerloos ligt Dorus.

Maar Janna—terwijl ze zijn magere hand heeft gevat, richt ze zich eensklaps ten halve overeind. Ze keert den blik naar de deur. Piet Mast zou z’n bevinding op ’t Roadhuus berichten, zoo had ie gezeid.—Moar de vroag, die ie dee; wat wil die, wat mot die!?

„Ze zeggen, boas Roelfsen, dat ’t stuk van Thom, op de Toonstelling, ’t wark is vanDorus. Noe, gij zult ’et weten.…?”

Loodachtig grauw zag de smid.—Dat soaterse lachen van ’s mergens, hoe kos ie ’t vergêten! Zal Annekes kiend, oan den rand van ’t graf,—deur zin eigen voader verdocht en belasterd;—zal ie óók nog ten spot zin van klein en van groot!—Wat ie met Thom, den adder, het uutstoan, dat kumt veur loater!—Hum oanzien, dát kon ie niet; en z’n noam nuumen, ook niet, moar—met ’en wenk van de hand sprêkt ie dof:

„Wie wark stuurt, die miek ’et.—Doar steet ie! Vroag ’t hum zelf; hie zal ’t oe bekennen.”

„Joa, zoo verechtig as God!” roept Thom, zóó hard dat vrouw[363]Steyntje verschrikt, en met een „Ssst!” naar de bedstee wijst; went, zie moar, den bloed was ’r mee van geschrokken.

Ook Janna heeft het gehoord, en kent zich zelve niet meer. Als een aangeschoten ree stoof ze op; en als ze in ’t zelfde tijdstip, met opgeheven hand, voor Thom staat, dan zegt ze zacht, maar met snijdende stem:

„Ge liegt! Zeg wou’j hum ook zien wark nog ontnemen! Thom Brasser, ge liegt!”

Thom ging een stap achteruit. ’t Was hum asof ie nóg ens de doodskou ien de woaikolk vuulde. Moar nou—nou was er geen Dorus, die hem de reddende handen toestak.

En bijna in d’eigen stond was ’t ien ’et droevig vertrek, asof er de karkklok toch ook nog ’en feesttoon dee klinken.

—Bekroond! zoo klonk ’et: Dorus’ warkstuk bekroond met ’en bronzen medalje; ’en darden pries!

Boas Roelfsen! hei’j ’et geheurd? Nou stoa’j beschoamd veur oe leugen; nou stoa’j beschoamd veur oe dempen van oanleg. Boas Roelfsen hei’j ’et geheurd! Annekes kiend wier bekroond!

En Janna lag veur de bedstee geknield; en weer lei heur mond bij dat kloeke vurheufd, en—Dorus’ ooglêjen zag ze opgoan; en ’en zucht kwiem er over zien lippen, went, zuutjes het ze gefluusterd:

„Dorus, oe hakselsnijer wier bekroond, met ’en bronzen medalje, met een darden pries!”

Licht als ’en vogelvlucht, óf as wolken gezwiept deur den sturm, zoo vliegen, veur ’t minsdom, de doagen en moanden.

Nou is ’t bluujmoand.

Ver noar achter in ’t verschiet leit de dag woarop de vlaggen wapperden ien ’t darp, en burgemeister Janssen hoast is gestikt in zien halsdoek.

Ge weet ’et dat de Betuw nooit zoo mooi is as met de bloesems van ’t oofthout.

En zelfs nou, bij oavend, glimmen de zwoare kronen as bruudskransen ien ’t zulveren moanlicht.

’t Is stil ien de darpsstroat; moar zoo pas was ’t er anders. ’t Jongvolk stroomde noar ’t schoolhuus, went, ’t was Zoaterdag-oavend; en.… „Zoeteliefsviering” meteen.

Joa, dát was ’t akkoord: Wie van ’t jongvolk ien ’t bootje goeng stappen, die most traktieren bij ’t zangles op sukkeloaj en krientebrood.

’t Was ’en vrolik gezicht; zoo’n vreugd en zoo’n fleur; en tussen de zangstukken in, was ’t ’en geproat en gelach da’j d’r oolik van wier.

En de groote bloajen met kummekes sukkeloaj goengen—soms hoog geheven—ien ’t rond; en bovenop dreven de vellekes.…

„Bruin en gerimpeld; ’k hoop da’j d’r lang veur bewoard zult[364]blieven!” zei ’en jolige klant tot ’en oarige bruinoog, en snapte ’en hap uut heur breudje woar ze krek in bieten wou.

„Wat kiekt Willem van den mulder sikkeneurig,” zegt het bruintje. En hij:

„Geen wonder, as oe ’t reuske vlak veur den neus wordt weggekoapt. Moar, zóó zin d’r meer. Ik geleuf d’r woaren er wel tien die drêjden en droalden totdat Dorus ’t mooi snuutje veur altied gesnapt had. Lijen was toen ien last. Moar zie—de sukkeloaj smoakt er nou niet minder um.” En de proater, hie dronk.

„Da’s te zeggen, Thom Brasser het ’et zich eiges toch arg oangetrokken.—Dat ie niet langer ien ’t smidshuus en ien ’t darp wou blieven, en dat ie ook oan Janna nog zoo’n mooi karkboek mot hebben gegeven, da’s wel ’et bewies. Joa ’t is droevig veur hum geloopen, went ze zeggen toch ook, dat ie meer doad oan dien hakselsnijer had dan loater is toegestemd. In ielk geval is ’t vremd dat de smid, erst nóa de bekroning van ’t warkstuk, wou weten datDorus’t gemaakt had.”

„Noe, Thom Brasser zou ’en mooi pertuur veur Janna gewêst zin! ’t Blieft mien altied ’en roadsel datDoruszoo’n zwak op ’em had.”

„Moar, dat ie op verzuuk van den smid zien noam oan den streujsnijer gaf, dát was toch wel vrindschap.”

„Zeker, as ie d’r niet veur betoald wier. Smid Roelfsen had ’em ten mienste—wis bij vergissing—’en oud geldstuk gegeven, dat de smid loater eiges bij Tols het gewisseld.—Dorus zelf bleef altied arg op Thoms hand, moar, ’t was toch verminderd ien ’t letst, zei de metseloar, nadat er—ik weet niet woarum—bij ’t leggen van pannen op Dorus’ schuurke, ’en lap vanThoms buisoan ’en spieker wier gevonden.—Pak-oan Geurtje, en werm kummeke veur oe. As we noar huus goan dan zu’j ’t mien betoalen.”

„Nommer drie! Ut, mi sol ut!” stemt de meester. De kummekes worden neergezet, en de monden afgevêgd.

„Ut, mi, sol, ut!” herhaalde de meester. En ’t lied klonk helder en kloar; en de slotregels woaren:

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

„Streeft naar rijkdom, roem en eer,Rustig, werkzaam, zonder meer;Steeds tevreden in het Heden,Want des wereldshoogstegoed,Is de vree van ’t rein gemoed.”

„Streeft naar rijkdom, roem en eer,

Rustig, werkzaam, zonder meer;

Steeds tevreden in het Heden,

Want des wereldshoogstegoed,

Is de vree van ’t rein gemoed.”

Bijkans allemoal hadden ze gezongen uut volle borst, zonder bij ’t woord te denken.

Moar, twee handen op de veurste bank, drukten mekoar zoo wonderlik vast, en ze wiesten wel soam wat ’et beteikenen most.

Toen ’t lied was gezongen, hieuw meister nog ’en toesproak. Moar de vrinden hadden hum al zóó dukkels geheurd, dat ’t doavrend geklap en hoerah al inviel nog eer dat ie ’t uut had.[365]Bij ’t noar huus goan was ’t ’en oavend as ’en toovernacht, vol glanzen en geuren.

Zijwaarts afgedwaald, gaan Dorus en Janna het hek van het kerkhof voorbij. Ze hoeven nou niet te schuilen veur ’t oog van de minsen. Maar.…

„Hier was ’et Janna,” zei Dorus.

„Joa Dorus, hier was ’t,” fluisterde Janna.

En toen ze ’t zei, toen sloeg ze de oogen neer:

Zie, ’t klaprozen-plantje in den engen hoek had ook dit vroegjaar weer ’en blom geschoten, en de moan dee ’et vonken. Moar, hooger was Janna’s blos.

Alêvel, die blos was weer vervlogen toen Dorus heur êfkes tot stilstoan riep.

„Mien schat; mien heugste pries!” zei ie met den erm um heur hals gesloagen.

En de moan blonk weer op ’t kloeke vurheufd en ’t hoagelblank mutske vlak bij mekoar. En Dorus roemde zien Janna nóg ’t reuske van ’t darp, went, goed was heur hartje, en mooi; joa mooi bleef toch heur snuutje, al trok ook de spiegel ’en streepke d’r deur.[367]

Back to Index Next