Het scheelde niet veel, of Uncle Prudent werd als een afgod aangebeden. (Bladz. 222).Het scheelde niet veel, of Uncle Prudent werd als een afgod aangebeden. (Bladz.222).Geen woord werd gerept over de ontvoering van den voorzitter en van den secretaris van Weldon-Institute. Geen enkel woord over de Albatros, of over den werktuigkundige Robur!Uncle Prudent en Phil Evans stonden op de voorplecht naast elkander. (Bladz. 230).Uncle Prudent en Phil Evans stonden op de voorplecht naast elkander. (Bladz.230).Geen enkel woord over de reis of over de wijze, waarop de gevangenen hadden kunnen ontsnappen!Geen enkel woord eindelijk over hetgeen er van het luchtschip geworden was, of het nog door de ruimte stevende, of dat men nieuwe weerwraak jegens de clubleden te duchten had.Het verlangen ontbrak waarlijk aan die ballonnisten niet, om den voorzitter Uncle Prudent en Phil Evans te ondervragen; maar toen men hen zoo ernstig, zoo gesloten daar zag zitten, begreep men dat men hunne houding moest eerbiedigen. Men was toch overtuigd, dat zij spreken zouden, wanneer zij den tijd daartoe gekomen achtten, en dan zou men zich zeer vereerd gevoelen hen aan te hooren.En, alles wel beschouwd, lag er in dat stilzwijgen wellicht een geheim opgesloten, dat nog niet geopenbaard kon en mocht worden.En toen hernam Uncle Prudent het woord, te midden van eene stilte, die tot nu toe zoo ongewoon in de zittingen van Weldon-Institute geweest was.“Mijne heeren,” zei hij, “er blijft ons niets anders over, dan den luchtballonGo a headaf te werken....”Uit aller boezem steeg een zucht van verlichting op.“Ja, van denGo a head, die voorbeschikt is, om de verovering van het luchtruim te volbrengen! Mijne heeren, de zitting is gesloten.”XVIII.Waarin de waarheidlievende geschiedenis der Albatros afgebroken wordt, zonder haar te eindigen.Den 29stenApril van het volgende jaar, dus zeven maanden na den onvoorzienen terugkeer van den voorzitter Uncle Prudent en den secretaris Phil Evans, was geheel Philadelphia in rep en roer.Er was toen hoegenaamd geene staatkunde in het spel. Er was geen quaestie van meetings noch van verkiezingen.Neen, er was iets anders, wat de menigte in beweging bracht. De luchtballonGo a headnamelijk, die door de goede zorgen en bemoeiingen van Weldon-Institute afgewerkt was, zou eindelijk bezit nemen van de lucht, zijn natuurlijk element.De beroemde Harry W. Tinden, wiens naam bij het begin van dit verhaal vermeld werd, zou als welbekend luchtvaarder den luchtballon besturen. Een helper zou hem evenwel terzijde staan.De voorzitter en de secretaris van Weldon-Institute, onze bekenden Uncle Prudent en Phil Evans, zouden als passagiers de reismedemaken. Die eer verdienden zij ten volle. Aan hen was het, om in persoon te komen protesteeren tegen ieder toestel, dat op het grondbeginsel van “zwaarder dan de lucht” berustte. En zoo iets lieten de beide mannen zich niet uit de handen nemen.Intusschen, na die zeven maanden hadden zij nog niets van hunne avonturen verhaald. Zelfs Frycollin had, hoeveel lust hij ook tot praten gevoeld had, niets durven vertellen over Robur en zijne bewonderenswaardige machine.Zoolang niet bewezen was, dat de luchtballon, deGo a head, de eerste plaats onder de toestellen tot luchtvaart innam, wilden onze twee koppige Yankees niets aannemen of gelooven omtrent de uitvindingen der voorstanders van de vliegkunst.Zij geloofden nog en wilden nog steeds gelooven, dat de luchtballon het ware dampkringsvervoermiddel was en dat hem alleen de toekomst behoorde.Daarenboven, hij, op wien zij zich zoo schrikkelijk gewroken hadden—eene rechtvaardige wraak volgens hun oordeel,—bestond niet meer. Niemand van hen, die hem vergezelden, had hem kunnen overleven.Het geheim van het luchtschip deAlbatroswas thans in de onmetelijke diepte van de Groote Stille Zuidzee verzwolgen.Dat de ingenieur Robur eene schuilplaats, een toevluchtsoord, een vluchthaven, een eiland, hetwelk hij kon aandoen, gevonden had, dat was slechts eene gissing, eene veronderstelling. Wat dat betreft, hadden de beide clubleden met elkander afgesproken, dat zij later beraadslagen zouden over de noodzakelijkheid, om dienaangaande eenige nasporingen in het werk te stellen.Men zou dus de groote proefneming, welke Weldon-Institute sedert zoolang en met zoo groote zorgen en nauwkeurigheid voorbereid had, wagen. DeGo a headwas het meest volmaakte type van al hetgeen tot op dat tijdstip op luchtvaarkundig gebied uitgevonden was. Zoo iets onovertrefbaars, als eenInflexibleof eenFormidablein het scheepsbouwkundig vak.De Go a head bezat al de goede hoedanigheden, welke een goeden luchtballon eigen moeten zijn. Zijn omvang veroorloofde hem tot de uiterste grens van hoogte op te stijgen, die door een ballon te bereiken was. Zijne ondoordringbaarheid veroorloofde hem om zich onberekenbaar lang in de bovenste luchtlagen te handhaven. Zijne stevigheid kon weerstand bieden aan iedere gasuitzetting, alsook aan de invloeden van regen en wind. Door zijn inhoud bezat hij eene opstijgende kracht, belangrijk genoeg om, behalve de overige benoodigdheden, nog een electrisch werktuig te kunnen medevoeren, dat aan zijne voortstuwingsraderen eene beweegkracht kon verleenen, oneindig grooter dan de meest machtige tot heden daartoe gebezigd.DeGo a headhad een langwerpigen vorm, die zijne horizontale beweging of verplaatsing zeer moest vergemakkelijken. Zijn schuitje, een soort langwerpig platform, niet ongelijk aan dat, door de kapiteins Krebs en Renard bij hun bestuurbaren ballon gebezigd, bevatte de noodige gereedschappen voor de luchtvaarders, zooals waarnemingsinstrumenten, kabels, trossen, ankers, kompas, enz., daarenboven ook electrische batterijen, die de beweegkracht moesten verschaffen. Dat schuitje was aan zijn voorsteven voorzien van eene schroef en aan zijn achtersteven van eene tweede schroef, daarenboven nog van een roer.Maar of de werktuigen van denGo a headzoo krachtig waren als die van deAlbatros, mag met eenigen grond betwijfeld worden.DeGo a headwas, nadat hij gevuld was, overgebracht geworden naar het open plein in het Fairmont-Park, op dezelfde plek, waar het luchtschip eenige uren gerust had.Het zal wel onnoodig zijn mede te deelen, dat zijne opstijgende kracht ontleend was aan het lichtste van alle gassoorten. Het gewone lichtgas bezit slechts eene opstijgende kracht van zevenhonderd grammen ongeveer per kubieken meter, hetgeen een onvoldoend verbreken van het evenwicht van den gewonen dampkring oplevert. Maar het hydrogenium of waterstofgas bezit eene opstijgingskracht, die op elfhonderd grammen per kubieken meter berekend kan worden. De kolossaal groote ballon werd met zuiver waterstofgas gevuld, hetwelk volgens de bereidingswijze en in de toestellen van den beroemden scheikundige Henri Giffard gewonnen was.Daar dus de inhoud van denGo a headveertigduizend kubieke meters meette, was de opstijgende kracht van het waterstofgas, hetwelk den ballon vulde, veertigduizend vermenigvuldigd met elfhonderd, derhalve van vier-en-veertigduizend kilogrammen.Alles was in den morgen van dien hoogst gedenkwaardigen dag van den 29stenApril gereed.Het was elf uur in den ochtend, toen de kollossale ballon reeds op een afstand van eenige voeten boven den grond zweefde en gereed was om in de lucht op te stijgen.Het weer was zeer fraai en als besteld voor die belangrijke proefneming.Alles wel beschouwd, ware het beter geweest, dat er een windje geheerscht had, om de proefneming meer afdoende te doen zijn. Men heeft toch nimmer in twijfel getrokken, dat een luchtballon bij windstilte of bij zwakken wind bestuurbaar zou zijn. Maar te midden van een dampkring, die in beweging is, verandert de quaestie geheel en al. Dan is twijfel gerechtvaardigd, en om dien twijfel met vrucht te bekampen, moeten de proefnemingen onderdoelmatige omstandigheden, dat wil zeggen bij flink doorstaanden wind, genomen worden.Maar, er was geen wind en er bestond geen vooruitzicht, dat hij doorkomen zou.Inderdaad, dien dag weerhield Amerika zich, om een van die geduchte stormen uit haren onuitputtelijken voorraad naar Europa over te zenden, die zoo herhaaldelijk door de weerkundige waarnemers telegrafisch aangekondigd worden.Nimmer had een gunstiger dag kunnen gekozen worden,—niet om eene afdoende proefneming te leveren, maar wel om op een welslagen van de ondernomen luchtreis te kunnen pochen.Behoeven wij te spreken over de onmetelijk dicht opeengepakte menigte die Fairmont-Park, hoe uitgestrekt ook, vulde? Talrijke treinen hadden een leger van nieuwsgierigen uit alle naburige Staten in de hoofdplaats van Pensylvanië bijeengebracht. Iedere handels- of nijverheids-beweging was als het ware verlamd en stond stil. Iedereen, patroons, geëmploieerden, bedienden, werklieden, dienstmeisjes, mannen, vrouwen, grijsaards, kinderen, Congresleden, vertegenwoordigers van het leger, magistraten, reporters, redacteurs, drukkersgezellen, blanke en witte inboorlingen wilden die opstijging bijwonen en waren in dit uitgestrekte park met zijne groote opene grasvlakte opeengepakt.Zullen wij de luidruchtige gemoedsbewegingen van die menigte moeten beschrijven? Er hadden daar onverklaarbare stroomingen plaats, plotseling opdringen en terugdringen, wat die massa zenuwachtig trillend maakte en haar aan eene holstaande zee gelijk deed zijn.Zullen wij eene opsomming leveren van al de hip! hip!! hoerahs!!! die van alle kanten als knetterende ontploffingen bij een vuurwerk losbarstten, toen de voorzitter Uncle Prudent en zijn secretaris Phil Evans op het platform verschenen, vlak onder den luchtballon, die luisterrijk met de vlag van de Vereenigde Staten van Noord-Amerika prijkte?Zullen wij moeten constateeren, dat het meerendeel van die nieuwsgierigen niet samengestroomd was om denGo a headte zien opstijgen, maar om die beide merkwaardige mannen te zien, waaromtrent het Oude Halfrond en Nieuwe Halfrond jaloersch was?Waarom verschenen maar twee mannen op dat platform, en waarom geen drie?Waarom bevond zich Frycollin ook niet daar?Dat is gauw genoeg verklaard.Frycollin was van meening, dat de tocht met deAlbatrosvoldoende was om zijn roem voor eeuwig te vestigen. Hij had het aanzoek om zijn meester te vergezellen, zedig en bescheiden vande hand gewezen. Het treurigste gevolg van die gedragslijn was, dat de waardige neger zijn deel der doldriftige toejuichingen miste, die den voorzitter en den secretaris van Weldon-Institute ten deel vielen.Het is buiten kijf, dat geen enkele van al de leden der luisterrijke club ontbrak op de gereserveerde plaatsen, die door middel van touwen en piketpalen, te midden van de groote grasvlakte, eene afgezonderde cirkelvormige ruimte gevormd werden. Daar waren Truk Milnor, Bat. T. Fyn, William T. Forbes en zoovele anderen aanwezig. De laatstgenoemde had zijne beide dochters, miss Doll en miss Mat, aan den arm of beter aan de armen.En die allen waren daar aanwezig, om door hunne tegenwoordigheid te betuigen, dat zij ijverige aanhangers van het grondbeginsel “lichter dan de lucht” waren, en dat hen niets daar in zoude kunnen doen wankelen!Tegen kwartier na elven, kondigde een kanonschot aan, dat alle voorbereidingsmaatregelen getroffen waren.DeGo a headwachtte slechts op het sein om te vertrekken.Tien minuten later donderde een tweede kanonschot.DeGo a head, door de touwen van zijn netwerk in bedwang gehouden, steeg een twintig meter boven de grasvlakte op. Toen beheerschte het platform de zoo diepbewogen menigte.Uncle Prudent en Phil Evans stonden op de voorplecht naast elkander. Zij legden toen de vlak uitgestrekte linkerhand op hun hart, hetgeen waarschijnlijk moest beteekenen, dat zij aan hunne landslieden innig verknocht waren.Daarna strekten zij de rechterhand hemelwaarts, naar het zenith, ten teeken dat de grootste der bekende luchtballons eindelijk bezit ging nemen van het bovenaardsche luchtruim.Honderdduizend linkerhanden volgden het gegeven voorbeeld en strekten zich op honderdduizend Yankee-harten uit, en honderdduizend rechterhanden verhieven zich plechtig en wezen hemelwaarts.Het was een aandoenlijk schouwspel, inderdaad wel geschikt om zelfs den hardvochtigste een traan te ontlokken.Toen het half twaalf was, donderde eindelijk het derde kanonschot.“Alles los!” riep Uncle Prudent met donderende stem. “Alles los!”Dat was het tooverwoord!DeGo a headsteeg statig omhoog;Waarlijk, dat was een prachtig schouwspel! Het geleek als ’t ware een schip hetwelk op de scheepstimmerwerf van stapel liep.En inderdaad, was het geen schip, hetwelk den luchtoceaan instevende?DeGo a headsteeg zuiver loodrecht omhoog, hetgeen een bewijs was, dat er volkomen windstilte in den dampkring heerschte, en staakte zijne opstijgende beweging op eene hoogte van tweeduizend vijf honderd meters, alwaar hij zwevende bleef.Daar begonnen de bewegingen van de werktuigen, die de horizontale verplaatsing moesten veroorzaken.DeGo a head, voortgestuwd door zijne twee schroeven, ging met eene vaart van ongeveer tien meters in de seconde de zon tegemoet. Dat is de snelheid van den walvisch te midden van de wateren van den oceaan. Het zal wel niet ongepast zijn, hopen wij, dien luchtballon met dien reus der noordelijke en zuidelijke ijszeeën te vergelijken, vooral niet, omdat hij nagenoeg de dikte en den vorm van die vischsoort had.Eene machtige en oorverdoovende toejuiching steeg van de aarde naar de wakkere luchtreizigers op.Toen volvoerde deGo a headmet behulp van zijn roer, dat door de hand van een behendigen stuurman beheerd werd, eene reeks van evolutiën, om zijne volkomene bestuurbaarheid te bewijzen. Hij wendde langs een cirkelomtrek van zeer beperkten straal; hij stevende voor- en achteruit; hij week rechts en links uit. In één woord, hij voldeed nu bij alle richtingen en wendingen; en het meest weerspannige gemoed moest wel ten opzichte van zijn bestuurbaarheid—namelijk wanneer dat gemoed er geweest was—tot de bekentenis van zijne dwaling komen.Gelukkig bestond zoo’n weerspannige niet.Gelukkig, zeggen wij; want de volksmenigte had hem in flarden gescheurd.Maar waarom ontbrak de wind bij die zoo fraaie proefneming? Ja, dat was voorzeker betreurenswaardig!Ongetwijfeld zou men dan denGo a headzonder aarzeling hebben zien manoeuvreeren, nu eens om, evenals een schip dat scherp bij den wind zeilen moet, te laveeren, dan weer om, evenals een stoomvaartuig, vlak tegen de strooming van den wind in te stevenen.Plotseling steeg de luchtballon nog eenige honderd meters.Iedereen begreep die beweging. Uncle Prudent en zijne makkers poogden in de hoogere luchtlagen een windstroom op te zoeken, om dan hunne proefnemingen te kunnen voltooien.Dat stijgen ging gemakkelijk. Een stelsel van kleine ballons in het innerlijke van denGo a head, die den dienst moesten verrichten van de zwemblaas bij de visschen, en waarin men door middel van pompen lucht kon brengen, veroorloofde het reuzengevaarte zich gemakkelijk langs de loodlijn te bewegen.Daartoe behoefde geen ballast uitgeworpen, om te stijgen, of gas verloren te worden om te dalen. Hij was in staat onafhankelijkdaarvan, om omhoog of omlaag te gaan, zooals de stuurman wilde.Hij was evenwel aan zijn bovenste halfrond van een veiligheidsklep of beter van een uitstroomingsbuis voorzien, voor het geval, dat hij tot eene bliksemsnelle daling genoodzaakt zoude zijn. Dat was trouwens de toepassing van de bekende stelsels, maar die tot den hoogsten graad van volmaking opgevoerd waren.DeGo a headsteeg dus volgens eene loodlijn omhoog.Zijn kolossale omvang verminderde langzamerhand voor het oog, als door een optische werking. Dat was niet het minst merkwaardige voor de toeschouwers, die zich bij dat kijken naar de lucht de nekspieren verwrongen.De kolossale walvisch werd langzamerhand een potvisch, en verminderde al meer en meer, totdat hij niet meer dan een nietige grondeling vertoonde.Daar deGo a headbij zijne stijging volhardde, bereikte hij eene hoogte van ruim vierduizend meter. Maar in die zuivere wolkenlooze lucht, waarin geen zweem van damp te bespeuren was, bleef de luchtballon steeds zichtbaar.Hij bleef evenwel vlak boven de grasvlakte zweven, alsof hij daarboven door uiteenloopende draden vastgehecht was. Wanneer hij onder eene onmetelijke klok had gevangen gezeten, had hij niet onbewegelijker kunnen stilstaan. Geen zuchtje wind deed zich daar in die hooge luchtlagen noch elders gevoelen.De luchtballon draaide om zijn as zonder evenwel eenigen weerstand in de lucht te ontmoeten. Hij scheen door de groote verwijdering zeer verkleind, alsof men hem door het kleine einde van een verrekijker zoude bekeken hebben.Daarboven evenwel zaten de beide clubgenooten hunne zegepraal te genieten. Toch was dat heerlijke gevoel niet geheel onvermengd. In hun binnenste zeide eene stem, dat, wat bestuurbaarheid en vlugheid van bewegingen betrof, deGo a headniet in de schaduw derAlbatroskon staan. Die gedachte pijnigde, en Uncle Prudent verzette er zich met alle macht tegen. Toen dan ook zijn secretaris Phil Evans eene lichte toespeling dienaangaande waagde, belette hij hem om voort te gaan en bulderde als het ware:“Weg met het ‘zwaarder dan de lucht!’ Aan denGo a headbehoort de toekomst!”Helaas, de val van den reusachtigen luchtballon was nabij.Eensklaps toch steeg een doordringende kreet uit de menigte op, een kreet, die onmiddellijk door honderdduizend anderen gevolgd werd. Aller armen strekten zich naar één punt van den gezichteinder uit. En dat punt lag in de richting van het noordwesten.Daar was in het donkere azuur een bewegelijk lichaam verschenen, dat merkbaar naderde en grooter werd.Was het een vogel, die met forschen wiekslag de bovenlagen der ruimte doorkliefde?Of was het een bolied, wiens schuine baan den dampkring der aarde doorsneed?Zooveel was zeker, dat dit lichaam met eene groote snelheid bedeeld was. Het kon niet lang meer duren, of het zou over de hoofden der menigte voorbijstevenen.Eene plotselinge gedachte, een argwaan, die zich als het ware met electrische snelheid aan alle breinen mededeelde, vloog over de geheele grasvlakte.Maar het scheen, dat deGo a headdat vreemde en zonderlinge voorwerp ook gezien had. De luchtballon gevoelde voorzeker dat een gevaar hem dreigde; want hij vermeerderde zijne snelheid en trachtte in oostelijke richting te vluchten.Ja! de menigte had het goed begrepen!Een naam, door een der leden van Weldon-Institute uitgesproken, werd door die honderdduizend monden herhaald:“DeAlbatros!...”“DeAlbatros!...”Ja, het was inderdaad deAlbatros!Het was Robur, die weer te midden van de ruimten der hemelen verscheen! Hij was het, die, aan een reusachtigen roofvogel gelijk, zich op denGo a headging storten!En toch, was dan niet negen maanden geleden het luchtschip door de ontploffing ontredderd? Waren zijne schroeven niet gebroken, zijn dek niet in tweeën gescheurd; was in één woord het geheele gevaarte niet vernietigd?Ja, zonder de buitengewone tegenwoordigheid van geest van den ingenieur, die in een ondeelbaar oogenblik de omwentelingsrichting van de voortstuwingsschroef van het voorschip wijzigde en haar daardoor in eene opstuwingsschroef veranderde, zou het geheele personeel van deAlbatrosvoorwaar door de snelheid zelve van den val verstikt zijn.Maar al waren zij ook aan dien verschrikkelijken dood door verstikking ontsnapt, hoe had het kunnen gebeuren, dat Robur en de zijnen niet in de wateren van de Groote Stille Zuidzee verdronken waren?Zie hier de verklaring van dat wonder.De brokstukken van het dek, de wieken van de voortstuwingsschroeven, de omwandingen van de roeven, in één woord, alles wat van deAlbatrosoverbleef, vormde een vrij belangrijk wrak. Maar, al was de gekwetste vogel ook al in de golven gevallen, dan werdhij toch nog door zijne vleugels op de deining drijvende gehouden.Robur en zijne manschappen bleven gedurende de eerste uren op dat wrak. Daarna zochten zij eene toevlucht in de sloep van caoutchouk, die zij op den oceaan drijvende weervonden.De Voorzienigheid, volgens hen die aan eene tusschenkomst der Godheid in de menschelijke zaken gelooven, het toeval, volgens hen, die de zwakheid van geest betoonen van niet aan de Voorzienigheid te hechten, kwam de schipbreukelingen te hulp.Een vaartuig bespeurde hen, eenige uren na zonsopgang. Dat vaartuig zette eene sloep uit en nam niet alleen Robur en zijne makkers op, maar ook de drijvende overblijfselen van het luchtschip.De ingenieur wist er middel op, de verklaring voor goede munt te doen opnemen, dat zijn schip bij eene aanvaring omgekomen was. Hoe het ook zij, zijn geheim werd geëerbiedigd.Dat vaartuig was een Engelsche driemaster, deTwo Friends, te huis behoorende te Liverpool. Het stevende naar Australië, naar Melbourne, alwaar het slechts weinige dagen later aankwam.De ingenieur Robur had uit de overblijfselen van de achterroef eene niet onaanzienlijke som gelds kunnen redden. Hij was derhalve in staat, om in al de benoodigdheden van zijne makkers te kunnen voorzien, zonder te behoeven iemands hulp in te roepen.Niet lang na zijne aankomst te Melbourne, kocht hij een klein vaartuig, eene goelet, ongeveer honderd tonnen metende, en kwam zoo in de gelegenheid naar het eiland X te kunnen vertrekken. Dat was geene moeielijkheid voor Robur, daar hij een bekwaam zeeman was.En van toen af had hij slechts ééne gedachte, die eene ware nachtmerrie voor hem werd, namelijk de gedachte om zich te wreken!Maar om zich te kunnen wreken, moest hij een andereAlbatrosvervaardigen.Dat was trouwens een gemakkelijk werk voor den maker van het eerste luchtschip.Men benuttigde alles, wat van het oude luchtgevaarte voor het nieuwe kon dienen, zijne voortstuwingsschroeven bij voorbeeld, die met al de andere overblijfselen van de verongelukteAlbatrosaan boord van de goelet ingescheept waren.Men vervaardigde een nieuw werktuig, alsook nieuwe batterijen en nieuwe accumulatoren.Om kort te gaan, in minder dan acht maanden was die kolossale arbeid volbracht en was een nieuweAlbatros, geheel gelijk aan het luchtschip, hetwelk door de ontploffing der dynamietpatroon vernield was, even machtig, even snelstevenend, gereed om de reis door de lucht te aanvaarden.Zal het wel noodig zijn te verhalen, dat dezelfde bemanning aan boord ingescheept was? En zal het wel noodig zijn er bij te voegen, dat die bemanning ten hoogste verbitterd was tegen Uncle Prudent en Phil Evans in het bijzonder en tegen de geheele Weldon-Institute-club in het algemeen? Dat zal iedere lezer wel beseffen, zonder dat daarbij stilgestaan wordt.DeAlbatrosverliet het eiland X in de eerste dagen van April.Gedurende den overtocht wilde Robur niet, dat zijn luchtvaartuig ergens op aarde gezien werd. Hij steeg daarom dan ook zeer hoog en reisde slechts tusschen of achter de wolken.Toen het gevaarte boven Noord-Amerika was aangekomen, landde het in een woest en verlaten gedeelte van het Far-West. Daar ging de ingenieur aan wal, zorgde er natuurlijk voor, volkomen onbekend te blijven en vernam al spoedig een bericht, dat hem slechts genoegen kon doen, namelijk: dat Weldon-Institute op het punt was zijne proefnemingen te beginnen en dat de voorzitter Uncle Prudent en de secretaris Phil Evans met denGo a headden 29stenApril van Philadelphia zouden vertrekken.Welke kostelijke gelegenheid om aan dat gevoel van wraak te kunnen bot vieren, hetwelk Robur en al zijne makkers bezielde!Een schrikkelijke wraak, waaraan deGo a headniet kon ontsnappen!Wraak, wraak in het openbaar, die tevens het bewijs zoude leveren van de voortreffelijkheid van het luchtschip boven den luchtballon of boven welk ander toestel van dien aard.En ziedaar de redenen, waarom dien dag het luchtschip zich boven Fairmont-Park als een roofvogel, als een wolk zich vertoonde, die van uit het hoogste gedeelte der lucht nederschiet.Ja! het was deAlbatros, die zeer gemakkelijk te herkennen was, zelfs door hen, die hem nimmer gezien hadden!DeGo a headvluchtte steeds. Helaas! het hielp hem niet veel. De afstand tusschen de beide mededingers van het “lichter dan de lucht” en van het “zwaarder dan de lucht” verminderde al meer en meer. De luchtballon begreep al heel spoedig, dat het onmogelijk was in horizontale richting te ontkomen. Toen zou hij zijn heil in verticale vlucht zoeken, niet zooals men allicht denken zou, door naar de aarde af te dalen; want het luchtschip zou dan den tijd hebben om hem den weg af te snijden; maar door in de lucht op te stijgen, door in eene onmetelijke hoogte, waar hij wellicht niet zou kunnen gevolgd worden, redding te zoeken.Dat was een zeer stoutmoedig bedrijf, hoewel het zeer logisch te noemen was.Het was de tactiek volgen van de weerlooze duif tegenover den roofgierigen sperwer.Maar ook deAlbatroswas beginnen te stijgen. Daar zij veel kleiner was, dan de reusachtigeGo a head, geleek zij veel op een halfsnavel1bij een vervolging van den walvisch, dien hij met zijn wapen doorboort; op de beweegbare torpedo, die op een gepantserd schip inloopt, om het in de lucht te doen vliegen.De menigte keek dat schouwspel in de grootste spanning aan.De luchtballon had binnen weinige oogenblikken eene hoogte van vijfduizend meter bereikt.DeAlbatroswas hem bij zijne stijgende beweging gevolgd. Zij wendde en draaide langs zijne flanken heen. Zij omsloot hem als het ware in kringen, welker straal bij elken rondgang rondom denGo a headkleiner werden. Het luchtschip kon met een enkelen stoot zijn zoo zwakke huid doorboren. En gebeurde dat, dan zouden Uncle Prudent, Phil Evans en hunne tochtgenooten door een verschrikkelijken val vernietigd worden.Het publiek stond stom van ontzetting, met hijgenden adem dat tooneel aan te kijken. Iedereen was door die soort van angst aangegrepen, die de borst benauwt, de beenen hunne spierkracht ontneemt; iedereen was bevangen door dat gevoel, hetwelk men ondervindt, wanneer men iemand van eene groote hoogte naar beneden ziet tuimelen.Het was duidelijk, dat een luchtgevecht voorbereid werd,—een gevecht, hetwelk de reddingskansen van een zeegevecht niet aanbood. Dat luchtgevecht zou het eerste van dien aard zijn, maar niet het laatste ongetwijfeld, daar de vooruitgang een der wetten vormt, die de wereld regeeren.Natuurlijk voerde deGo a headaan zijn equatoriaalcirkel de vlag van de Vereenigde Staten van Noord-Amerika, terwijl deAlbatroshare vlag liet wapperen, namelijk een blauwe baan met sterren bezaaid, te midden waarvan eene rijzende zon in goud. De zon van Robur de Veroveraar!Toen deGo a headbespeurde, dat deAlbatroshem volgde, wilde hij zijne vijanden op grooteren afstand houden, door nog hooger te stijgen. Al de beschikbare ballast werd uitgeworpen. De luchtballon verhief zich, als het ware met een sprong, nog duizend meters hooger. De reusachtige ballon vertoonde zich toen als een nietig zwart punt te midden van het azuurblauw der lucht. Van deAlbatroswas niets meer te bespeuren, die was onzichtbaar.Plotseling steeg een kreet van angst en ontzetting uit de menigte op.DeGo a headvergrootte op onrustbarende wijze, terwijl het luchtschip ook weer te zien was, dat den ballon steeds omgaf metzijne kringen. Zij naderden bliksemsnel. Het was geen dalen, het was een val.Wat was daar boven in die hooge luchtlagen geschied?Het gas, te ver uitgezet, eendeels door de zonnestralen, welke de wanden van den ballon bovenmatig verwarmden, anderdeels ten gevolge van de meerdere ijlheid van de omringende lucht in die hoogere dampkringslagen, had het omhulsel doen barsten. De ballon was gedeeltelijk leeggestroomd en viel thans met steeds vermeerderende snelheid.Maar Robur wijzigde de omwentelingen van de opstuwingsschroeven van zijn luchtvaartuig en daalde daardoor met dezelfde snelheid als deGo a head.Het luchtschip haalde den vallenden ballon in, toen deze nog slechts op twaalfhonderd meters van de oppervlakte der aarde verwijderd was, en liep hem op zijde.Zou Robur het vernietigingswerk inderdaad willen voltooien?Neen!.... dat niet!.... Hij wilde helpen!.... Hij wilde de bemanning van den luchtballon redden!En hij wist met zooveel behendigheid zijneAlbatroste bestieren, dat de stuurman van den ballon met zijn helper op het dek van het luchtschip konden overspringen.Maar.... zouden de voorzitter Uncle Prudent en zijn secretaris Phil Evans onwillig de hulp van Robur van de hand wijzen, zouden zij weigeren door hem gered te worden?Die koppige kerels waren daartoe wel in staat!Zij hadden er evenwel niet veel genoegdoening van. De manschappen van deAlbatrosenterden deGo a head, sprongen op zijn dek over, grepen de beide stijfhoofdigen en brachten hen met geweld op het reddende luchtschip over.Daarna liet deAlbatrosde enterhaken los en bleef op eene hoogte zwevende; terwijl de ballon, die zijn gas geheel en al verloren had, op de boomen van Fairmont-Park neer kwam en als een reusachtig vod op de takken bleef hangen.De stilte, die onder de menigte van Philadelphia heerschte, was drukkend en benauwend.Het was, alsof het leven aan al die lichamen ontvloden was. Zeer vele oogleden hadden zich krampachtig gesloten, om niets van het uiteinde van de ramp te zien.De voorzitter Uncle Prudent en zijn secretaris Phil Evans waren dus weer de gevangenen van Robur.Zou hij, nu hij hen weer in zijne macht had, hen andermaal in de ruimte voortvoeren en wel daarheen, waar het onmogelijk was hen te volgen?Dat was wel waarschijnlijk.Intusschen volvoerde deAlbatroseene andere beweging, dan men dacht dat zij doen zoude. Zij daalde zachtkens in stede van te stijgen.Zou zij willen landen? Men hoopte het, en de menigte week uit elkander, om plaats voor het luchtschip op de grasvlakte te maken.De ontroering was bij die massa tot op haar hoogste punt gerezen.DeAlbatroshield op een afstand van twee meters van den grond stil. Toen weerklonk, te midden van de diepe stilte welke heerschte, de stem van den ingenieur Robur:“Burgers der Vereenigde Staten van Noord-Amerika!” zei hij, “de voorzitter en de secretaris van Weldon-Institute zijn andermaal in mijne macht. Wanneer ik hen aan boord behield, dan voorzeker zou ik slechts van mijn recht van wedervergelding gebruik maken. Maar de hartstocht, die in hunne ziel door het slagen van deAlbatrosis opgewekt, heeft mij doen inzien, dat de geest nog niet gereed, nog niet rijp is, voor de belangrijke omwenteling, welke de verovering der lucht zal teweegbrengen....”Aller ooren hingen aan de lippen van den spreker. Allen waren ademloos van gespannen verwachting. Aller gedachten was: wat zal hier het einde van zijn?“En onder die omstandigheden,” ging Robur kalm en bedaard voort, “zou het uitoefenen van dat recht van wedervergelding doelloos, nutteloos wezen. Ik zie er dus van af ... Uncle Prudent, Phil Evans, gij zijt vrij!”De voorzitter en de secretaris van Weldon-Institute, zoo ook de bestuurder van den luchtballon en zijn helper, behoefden slechts een sprong te doen, om op vasten grond te zijn.Dadelijk steeg deAlbatroseen tiental meters.Toen vervolgde Robur aldus:“Burgers der Vereenigde Staten van Noord-Amerika! mijne proefneming is volbracht. Mijne overtuiging is evenwel thans gevestigd en die is namelijk:dat men niets, zelfs niet den vooruitgang, moet vooruitloopen. De wetenschap mag de zeden niet vooruitspoeden; zij moeten te zamen gelijken tred houden. Evolutiën, d.w.z. wendingen, zwenkingen, meegaande bewegingen, mogen gemaakt worden, maar geene revolutiën, geene omwentelingen! In één woord: alles, zelfs de kostbaarste uitvindingen moeten op hun tijd komen. Thans zou ik met mijne luchtvaart te vroeg komen, om ze in overeenstemming met de zoo strijdige, uiteenloopende belangen van het meerendeel uwer te kunnen brengen. De volkeren zijn nog niet rijp voor de eendracht!“En eendracht, volmaakte eendracht is noodig, om de luchtvaart tot weldaad der menschheid te kunnen doen strekken! Zonder haar zoude zij slechts een ramp te meer veroorzaken!“Ik vertrek dus en neem het geheim mijner uitvinding met mij mede. Zij zal evenwel voor het menschdom niet verloren zijn. Zij zal eenmaal den mensch toebehooren, wanneer hij onderwezen genoeg zal wezen, om er voordeel uit te trekken, en wijs genoeg, om er geen misbruik van te maken.“Burgers van de Vereenigde Staten van Noord-Amerika, ik groet u!”En op een teeken van hem werden de vier en zeventig schroeven in beweging gesteld en verwijderde zich deAlbatrosdoor hare beide voortstuwingsschroeven, die met de grootste snelheid wentelden, voortgezweept met een onvergelijkelijken spoed in oostelijke richting, en verdween te midden van een onmetelijk koor van toejuichingen, die niets dan onverholen bewondering uitdrukten.De beide clubleden gevoelden zich, evenals het geheele Weldon-Institute, zeer vernederd. Zij waren evenwel verstandig en deden het eenige wat te doen was, namelijk: zij gingen naar huis, terwijl de menigte,—die zoo wufte en zoo veranderlijke menigte,—die als een handschoen omgekeerd was, hen bijtende spotternijen en scherpe toespelingen niet bespaarde. Het ergste van dat alles was, dat èn de voorzitter Uncle Prudent èn zijn secretaris Phil Evans innerlijk gevoelden, hoewel zij er niets van lieten blijken, dat zij dat alles ten volle verdiend hadden.En thans blijft nog steeds de vraag over: Wie was toch die Robur?Ja, wie? Zal men dat ooit weten?Wel zeker, men weet het nu reeds! Robur, een woord, hetwelk kracht beteekent, is de wetenschap der toekomst, misschien wel die van morgen. In ieder geval behoort zij aan onze nakomelingen.En wat deAlbatrosbetreft, op de vraag of zij nog door den dampkring onzer aarde stevent, of dat zij zich nog ophoudt te midden van dat uitgestrekte domein, hetwelk niemand haar ontrooven kan, antwoorden wij met een bestemd: ja.Robur de Veroveraar zal, zooals hij het aangekondigd heeft, den een of anderen dag te voorschijn treden.Ja, dan zal hij het geheim bekend maken zijner uitvinding, die de maatschappelijke en staatkundige toestanden van de wereld geheel en al zal wijzigen.Wat de toekomst der luchtvaart betreft, die behoort aan het luchtschip, niet aan den luchtballon.Gevaarten als deAlbatroszullen de verovering van den dampkring volvoeren!Einde.1Een halfsnavel is eene kleine soort zwaardvisch, Hemiramphus Brasilensis.
Het scheelde niet veel, of Uncle Prudent werd als een afgod aangebeden. (Bladz. 222).Het scheelde niet veel, of Uncle Prudent werd als een afgod aangebeden. (Bladz.222).
Het scheelde niet veel, of Uncle Prudent werd als een afgod aangebeden. (Bladz. 222).
Het scheelde niet veel, of Uncle Prudent werd als een afgod aangebeden. (Bladz.222).
Geen woord werd gerept over de ontvoering van den voorzitter en van den secretaris van Weldon-Institute. Geen enkel woord over de Albatros, of over den werktuigkundige Robur!
Uncle Prudent en Phil Evans stonden op de voorplecht naast elkander. (Bladz. 230).Uncle Prudent en Phil Evans stonden op de voorplecht naast elkander. (Bladz.230).
Uncle Prudent en Phil Evans stonden op de voorplecht naast elkander. (Bladz. 230).
Uncle Prudent en Phil Evans stonden op de voorplecht naast elkander. (Bladz.230).
Geen enkel woord over de reis of over de wijze, waarop de gevangenen hadden kunnen ontsnappen!
Geen enkel woord eindelijk over hetgeen er van het luchtschip geworden was, of het nog door de ruimte stevende, of dat men nieuwe weerwraak jegens de clubleden te duchten had.
Het verlangen ontbrak waarlijk aan die ballonnisten niet, om den voorzitter Uncle Prudent en Phil Evans te ondervragen; maar toen men hen zoo ernstig, zoo gesloten daar zag zitten, begreep men dat men hunne houding moest eerbiedigen. Men was toch overtuigd, dat zij spreken zouden, wanneer zij den tijd daartoe gekomen achtten, en dan zou men zich zeer vereerd gevoelen hen aan te hooren.
En, alles wel beschouwd, lag er in dat stilzwijgen wellicht een geheim opgesloten, dat nog niet geopenbaard kon en mocht worden.
En toen hernam Uncle Prudent het woord, te midden van eene stilte, die tot nu toe zoo ongewoon in de zittingen van Weldon-Institute geweest was.
“Mijne heeren,” zei hij, “er blijft ons niets anders over, dan den luchtballonGo a headaf te werken....”
Uit aller boezem steeg een zucht van verlichting op.
“Ja, van denGo a head, die voorbeschikt is, om de verovering van het luchtruim te volbrengen! Mijne heeren, de zitting is gesloten.”
Den 29stenApril van het volgende jaar, dus zeven maanden na den onvoorzienen terugkeer van den voorzitter Uncle Prudent en den secretaris Phil Evans, was geheel Philadelphia in rep en roer.
Er was toen hoegenaamd geene staatkunde in het spel. Er was geen quaestie van meetings noch van verkiezingen.
Neen, er was iets anders, wat de menigte in beweging bracht. De luchtballonGo a headnamelijk, die door de goede zorgen en bemoeiingen van Weldon-Institute afgewerkt was, zou eindelijk bezit nemen van de lucht, zijn natuurlijk element.
De beroemde Harry W. Tinden, wiens naam bij het begin van dit verhaal vermeld werd, zou als welbekend luchtvaarder den luchtballon besturen. Een helper zou hem evenwel terzijde staan.
De voorzitter en de secretaris van Weldon-Institute, onze bekenden Uncle Prudent en Phil Evans, zouden als passagiers de reismedemaken. Die eer verdienden zij ten volle. Aan hen was het, om in persoon te komen protesteeren tegen ieder toestel, dat op het grondbeginsel van “zwaarder dan de lucht” berustte. En zoo iets lieten de beide mannen zich niet uit de handen nemen.
Intusschen, na die zeven maanden hadden zij nog niets van hunne avonturen verhaald. Zelfs Frycollin had, hoeveel lust hij ook tot praten gevoeld had, niets durven vertellen over Robur en zijne bewonderenswaardige machine.
Zoolang niet bewezen was, dat de luchtballon, deGo a head, de eerste plaats onder de toestellen tot luchtvaart innam, wilden onze twee koppige Yankees niets aannemen of gelooven omtrent de uitvindingen der voorstanders van de vliegkunst.
Zij geloofden nog en wilden nog steeds gelooven, dat de luchtballon het ware dampkringsvervoermiddel was en dat hem alleen de toekomst behoorde.
Daarenboven, hij, op wien zij zich zoo schrikkelijk gewroken hadden—eene rechtvaardige wraak volgens hun oordeel,—bestond niet meer. Niemand van hen, die hem vergezelden, had hem kunnen overleven.
Het geheim van het luchtschip deAlbatroswas thans in de onmetelijke diepte van de Groote Stille Zuidzee verzwolgen.
Dat de ingenieur Robur eene schuilplaats, een toevluchtsoord, een vluchthaven, een eiland, hetwelk hij kon aandoen, gevonden had, dat was slechts eene gissing, eene veronderstelling. Wat dat betreft, hadden de beide clubleden met elkander afgesproken, dat zij later beraadslagen zouden over de noodzakelijkheid, om dienaangaande eenige nasporingen in het werk te stellen.
Men zou dus de groote proefneming, welke Weldon-Institute sedert zoolang en met zoo groote zorgen en nauwkeurigheid voorbereid had, wagen. DeGo a headwas het meest volmaakte type van al hetgeen tot op dat tijdstip op luchtvaarkundig gebied uitgevonden was. Zoo iets onovertrefbaars, als eenInflexibleof eenFormidablein het scheepsbouwkundig vak.
De Go a head bezat al de goede hoedanigheden, welke een goeden luchtballon eigen moeten zijn. Zijn omvang veroorloofde hem tot de uiterste grens van hoogte op te stijgen, die door een ballon te bereiken was. Zijne ondoordringbaarheid veroorloofde hem om zich onberekenbaar lang in de bovenste luchtlagen te handhaven. Zijne stevigheid kon weerstand bieden aan iedere gasuitzetting, alsook aan de invloeden van regen en wind. Door zijn inhoud bezat hij eene opstijgende kracht, belangrijk genoeg om, behalve de overige benoodigdheden, nog een electrisch werktuig te kunnen medevoeren, dat aan zijne voortstuwingsraderen eene beweegkracht kon verleenen, oneindig grooter dan de meest machtige tot heden daartoe gebezigd.
DeGo a headhad een langwerpigen vorm, die zijne horizontale beweging of verplaatsing zeer moest vergemakkelijken. Zijn schuitje, een soort langwerpig platform, niet ongelijk aan dat, door de kapiteins Krebs en Renard bij hun bestuurbaren ballon gebezigd, bevatte de noodige gereedschappen voor de luchtvaarders, zooals waarnemingsinstrumenten, kabels, trossen, ankers, kompas, enz., daarenboven ook electrische batterijen, die de beweegkracht moesten verschaffen. Dat schuitje was aan zijn voorsteven voorzien van eene schroef en aan zijn achtersteven van eene tweede schroef, daarenboven nog van een roer.
Maar of de werktuigen van denGo a headzoo krachtig waren als die van deAlbatros, mag met eenigen grond betwijfeld worden.
DeGo a headwas, nadat hij gevuld was, overgebracht geworden naar het open plein in het Fairmont-Park, op dezelfde plek, waar het luchtschip eenige uren gerust had.
Het zal wel onnoodig zijn mede te deelen, dat zijne opstijgende kracht ontleend was aan het lichtste van alle gassoorten. Het gewone lichtgas bezit slechts eene opstijgende kracht van zevenhonderd grammen ongeveer per kubieken meter, hetgeen een onvoldoend verbreken van het evenwicht van den gewonen dampkring oplevert. Maar het hydrogenium of waterstofgas bezit eene opstijgingskracht, die op elfhonderd grammen per kubieken meter berekend kan worden. De kolossaal groote ballon werd met zuiver waterstofgas gevuld, hetwelk volgens de bereidingswijze en in de toestellen van den beroemden scheikundige Henri Giffard gewonnen was.
Daar dus de inhoud van denGo a headveertigduizend kubieke meters meette, was de opstijgende kracht van het waterstofgas, hetwelk den ballon vulde, veertigduizend vermenigvuldigd met elfhonderd, derhalve van vier-en-veertigduizend kilogrammen.
Alles was in den morgen van dien hoogst gedenkwaardigen dag van den 29stenApril gereed.
Het was elf uur in den ochtend, toen de kollossale ballon reeds op een afstand van eenige voeten boven den grond zweefde en gereed was om in de lucht op te stijgen.
Het weer was zeer fraai en als besteld voor die belangrijke proefneming.
Alles wel beschouwd, ware het beter geweest, dat er een windje geheerscht had, om de proefneming meer afdoende te doen zijn. Men heeft toch nimmer in twijfel getrokken, dat een luchtballon bij windstilte of bij zwakken wind bestuurbaar zou zijn. Maar te midden van een dampkring, die in beweging is, verandert de quaestie geheel en al. Dan is twijfel gerechtvaardigd, en om dien twijfel met vrucht te bekampen, moeten de proefnemingen onderdoelmatige omstandigheden, dat wil zeggen bij flink doorstaanden wind, genomen worden.
Maar, er was geen wind en er bestond geen vooruitzicht, dat hij doorkomen zou.
Inderdaad, dien dag weerhield Amerika zich, om een van die geduchte stormen uit haren onuitputtelijken voorraad naar Europa over te zenden, die zoo herhaaldelijk door de weerkundige waarnemers telegrafisch aangekondigd worden.
Nimmer had een gunstiger dag kunnen gekozen worden,—niet om eene afdoende proefneming te leveren, maar wel om op een welslagen van de ondernomen luchtreis te kunnen pochen.
Behoeven wij te spreken over de onmetelijk dicht opeengepakte menigte die Fairmont-Park, hoe uitgestrekt ook, vulde? Talrijke treinen hadden een leger van nieuwsgierigen uit alle naburige Staten in de hoofdplaats van Pensylvanië bijeengebracht. Iedere handels- of nijverheids-beweging was als het ware verlamd en stond stil. Iedereen, patroons, geëmploieerden, bedienden, werklieden, dienstmeisjes, mannen, vrouwen, grijsaards, kinderen, Congresleden, vertegenwoordigers van het leger, magistraten, reporters, redacteurs, drukkersgezellen, blanke en witte inboorlingen wilden die opstijging bijwonen en waren in dit uitgestrekte park met zijne groote opene grasvlakte opeengepakt.
Zullen wij de luidruchtige gemoedsbewegingen van die menigte moeten beschrijven? Er hadden daar onverklaarbare stroomingen plaats, plotseling opdringen en terugdringen, wat die massa zenuwachtig trillend maakte en haar aan eene holstaande zee gelijk deed zijn.
Zullen wij eene opsomming leveren van al de hip! hip!! hoerahs!!! die van alle kanten als knetterende ontploffingen bij een vuurwerk losbarstten, toen de voorzitter Uncle Prudent en zijn secretaris Phil Evans op het platform verschenen, vlak onder den luchtballon, die luisterrijk met de vlag van de Vereenigde Staten van Noord-Amerika prijkte?
Zullen wij moeten constateeren, dat het meerendeel van die nieuwsgierigen niet samengestroomd was om denGo a headte zien opstijgen, maar om die beide merkwaardige mannen te zien, waaromtrent het Oude Halfrond en Nieuwe Halfrond jaloersch was?
Waarom verschenen maar twee mannen op dat platform, en waarom geen drie?
Waarom bevond zich Frycollin ook niet daar?
Dat is gauw genoeg verklaard.
Frycollin was van meening, dat de tocht met deAlbatrosvoldoende was om zijn roem voor eeuwig te vestigen. Hij had het aanzoek om zijn meester te vergezellen, zedig en bescheiden vande hand gewezen. Het treurigste gevolg van die gedragslijn was, dat de waardige neger zijn deel der doldriftige toejuichingen miste, die den voorzitter en den secretaris van Weldon-Institute ten deel vielen.
Het is buiten kijf, dat geen enkele van al de leden der luisterrijke club ontbrak op de gereserveerde plaatsen, die door middel van touwen en piketpalen, te midden van de groote grasvlakte, eene afgezonderde cirkelvormige ruimte gevormd werden. Daar waren Truk Milnor, Bat. T. Fyn, William T. Forbes en zoovele anderen aanwezig. De laatstgenoemde had zijne beide dochters, miss Doll en miss Mat, aan den arm of beter aan de armen.
En die allen waren daar aanwezig, om door hunne tegenwoordigheid te betuigen, dat zij ijverige aanhangers van het grondbeginsel “lichter dan de lucht” waren, en dat hen niets daar in zoude kunnen doen wankelen!
Tegen kwartier na elven, kondigde een kanonschot aan, dat alle voorbereidingsmaatregelen getroffen waren.
DeGo a headwachtte slechts op het sein om te vertrekken.
Tien minuten later donderde een tweede kanonschot.
DeGo a head, door de touwen van zijn netwerk in bedwang gehouden, steeg een twintig meter boven de grasvlakte op. Toen beheerschte het platform de zoo diepbewogen menigte.
Uncle Prudent en Phil Evans stonden op de voorplecht naast elkander. Zij legden toen de vlak uitgestrekte linkerhand op hun hart, hetgeen waarschijnlijk moest beteekenen, dat zij aan hunne landslieden innig verknocht waren.
Daarna strekten zij de rechterhand hemelwaarts, naar het zenith, ten teeken dat de grootste der bekende luchtballons eindelijk bezit ging nemen van het bovenaardsche luchtruim.
Honderdduizend linkerhanden volgden het gegeven voorbeeld en strekten zich op honderdduizend Yankee-harten uit, en honderdduizend rechterhanden verhieven zich plechtig en wezen hemelwaarts.
Het was een aandoenlijk schouwspel, inderdaad wel geschikt om zelfs den hardvochtigste een traan te ontlokken.
Toen het half twaalf was, donderde eindelijk het derde kanonschot.
“Alles los!” riep Uncle Prudent met donderende stem. “Alles los!”
Dat was het tooverwoord!
DeGo a headsteeg statig omhoog;
Waarlijk, dat was een prachtig schouwspel! Het geleek als ’t ware een schip hetwelk op de scheepstimmerwerf van stapel liep.
En inderdaad, was het geen schip, hetwelk den luchtoceaan instevende?
DeGo a headsteeg zuiver loodrecht omhoog, hetgeen een bewijs was, dat er volkomen windstilte in den dampkring heerschte, en staakte zijne opstijgende beweging op eene hoogte van tweeduizend vijf honderd meters, alwaar hij zwevende bleef.
Daar begonnen de bewegingen van de werktuigen, die de horizontale verplaatsing moesten veroorzaken.
DeGo a head, voortgestuwd door zijne twee schroeven, ging met eene vaart van ongeveer tien meters in de seconde de zon tegemoet. Dat is de snelheid van den walvisch te midden van de wateren van den oceaan. Het zal wel niet ongepast zijn, hopen wij, dien luchtballon met dien reus der noordelijke en zuidelijke ijszeeën te vergelijken, vooral niet, omdat hij nagenoeg de dikte en den vorm van die vischsoort had.
Eene machtige en oorverdoovende toejuiching steeg van de aarde naar de wakkere luchtreizigers op.
Toen volvoerde deGo a headmet behulp van zijn roer, dat door de hand van een behendigen stuurman beheerd werd, eene reeks van evolutiën, om zijne volkomene bestuurbaarheid te bewijzen. Hij wendde langs een cirkelomtrek van zeer beperkten straal; hij stevende voor- en achteruit; hij week rechts en links uit. In één woord, hij voldeed nu bij alle richtingen en wendingen; en het meest weerspannige gemoed moest wel ten opzichte van zijn bestuurbaarheid—namelijk wanneer dat gemoed er geweest was—tot de bekentenis van zijne dwaling komen.
Gelukkig bestond zoo’n weerspannige niet.
Gelukkig, zeggen wij; want de volksmenigte had hem in flarden gescheurd.
Maar waarom ontbrak de wind bij die zoo fraaie proefneming? Ja, dat was voorzeker betreurenswaardig!
Ongetwijfeld zou men dan denGo a headzonder aarzeling hebben zien manoeuvreeren, nu eens om, evenals een schip dat scherp bij den wind zeilen moet, te laveeren, dan weer om, evenals een stoomvaartuig, vlak tegen de strooming van den wind in te stevenen.
Plotseling steeg de luchtballon nog eenige honderd meters.
Iedereen begreep die beweging. Uncle Prudent en zijne makkers poogden in de hoogere luchtlagen een windstroom op te zoeken, om dan hunne proefnemingen te kunnen voltooien.
Dat stijgen ging gemakkelijk. Een stelsel van kleine ballons in het innerlijke van denGo a head, die den dienst moesten verrichten van de zwemblaas bij de visschen, en waarin men door middel van pompen lucht kon brengen, veroorloofde het reuzengevaarte zich gemakkelijk langs de loodlijn te bewegen.
Daartoe behoefde geen ballast uitgeworpen, om te stijgen, of gas verloren te worden om te dalen. Hij was in staat onafhankelijkdaarvan, om omhoog of omlaag te gaan, zooals de stuurman wilde.
Hij was evenwel aan zijn bovenste halfrond van een veiligheidsklep of beter van een uitstroomingsbuis voorzien, voor het geval, dat hij tot eene bliksemsnelle daling genoodzaakt zoude zijn. Dat was trouwens de toepassing van de bekende stelsels, maar die tot den hoogsten graad van volmaking opgevoerd waren.
DeGo a headsteeg dus volgens eene loodlijn omhoog.
Zijn kolossale omvang verminderde langzamerhand voor het oog, als door een optische werking. Dat was niet het minst merkwaardige voor de toeschouwers, die zich bij dat kijken naar de lucht de nekspieren verwrongen.
De kolossale walvisch werd langzamerhand een potvisch, en verminderde al meer en meer, totdat hij niet meer dan een nietige grondeling vertoonde.
Daar deGo a headbij zijne stijging volhardde, bereikte hij eene hoogte van ruim vierduizend meter. Maar in die zuivere wolkenlooze lucht, waarin geen zweem van damp te bespeuren was, bleef de luchtballon steeds zichtbaar.
Hij bleef evenwel vlak boven de grasvlakte zweven, alsof hij daarboven door uiteenloopende draden vastgehecht was. Wanneer hij onder eene onmetelijke klok had gevangen gezeten, had hij niet onbewegelijker kunnen stilstaan. Geen zuchtje wind deed zich daar in die hooge luchtlagen noch elders gevoelen.
De luchtballon draaide om zijn as zonder evenwel eenigen weerstand in de lucht te ontmoeten. Hij scheen door de groote verwijdering zeer verkleind, alsof men hem door het kleine einde van een verrekijker zoude bekeken hebben.
Daarboven evenwel zaten de beide clubgenooten hunne zegepraal te genieten. Toch was dat heerlijke gevoel niet geheel onvermengd. In hun binnenste zeide eene stem, dat, wat bestuurbaarheid en vlugheid van bewegingen betrof, deGo a headniet in de schaduw derAlbatroskon staan. Die gedachte pijnigde, en Uncle Prudent verzette er zich met alle macht tegen. Toen dan ook zijn secretaris Phil Evans eene lichte toespeling dienaangaande waagde, belette hij hem om voort te gaan en bulderde als het ware:
“Weg met het ‘zwaarder dan de lucht!’ Aan denGo a headbehoort de toekomst!”
Helaas, de val van den reusachtigen luchtballon was nabij.
Eensklaps toch steeg een doordringende kreet uit de menigte op, een kreet, die onmiddellijk door honderdduizend anderen gevolgd werd. Aller armen strekten zich naar één punt van den gezichteinder uit. En dat punt lag in de richting van het noordwesten.
Daar was in het donkere azuur een bewegelijk lichaam verschenen, dat merkbaar naderde en grooter werd.
Was het een vogel, die met forschen wiekslag de bovenlagen der ruimte doorkliefde?
Of was het een bolied, wiens schuine baan den dampkring der aarde doorsneed?
Zooveel was zeker, dat dit lichaam met eene groote snelheid bedeeld was. Het kon niet lang meer duren, of het zou over de hoofden der menigte voorbijstevenen.
Eene plotselinge gedachte, een argwaan, die zich als het ware met electrische snelheid aan alle breinen mededeelde, vloog over de geheele grasvlakte.
Maar het scheen, dat deGo a headdat vreemde en zonderlinge voorwerp ook gezien had. De luchtballon gevoelde voorzeker dat een gevaar hem dreigde; want hij vermeerderde zijne snelheid en trachtte in oostelijke richting te vluchten.
Ja! de menigte had het goed begrepen!
Een naam, door een der leden van Weldon-Institute uitgesproken, werd door die honderdduizend monden herhaald:
“DeAlbatros!...”
“DeAlbatros!...”
Ja, het was inderdaad deAlbatros!
Het was Robur, die weer te midden van de ruimten der hemelen verscheen! Hij was het, die, aan een reusachtigen roofvogel gelijk, zich op denGo a headging storten!
En toch, was dan niet negen maanden geleden het luchtschip door de ontploffing ontredderd? Waren zijne schroeven niet gebroken, zijn dek niet in tweeën gescheurd; was in één woord het geheele gevaarte niet vernietigd?
Ja, zonder de buitengewone tegenwoordigheid van geest van den ingenieur, die in een ondeelbaar oogenblik de omwentelingsrichting van de voortstuwingsschroef van het voorschip wijzigde en haar daardoor in eene opstuwingsschroef veranderde, zou het geheele personeel van deAlbatrosvoorwaar door de snelheid zelve van den val verstikt zijn.
Maar al waren zij ook aan dien verschrikkelijken dood door verstikking ontsnapt, hoe had het kunnen gebeuren, dat Robur en de zijnen niet in de wateren van de Groote Stille Zuidzee verdronken waren?
Zie hier de verklaring van dat wonder.
De brokstukken van het dek, de wieken van de voortstuwingsschroeven, de omwandingen van de roeven, in één woord, alles wat van deAlbatrosoverbleef, vormde een vrij belangrijk wrak. Maar, al was de gekwetste vogel ook al in de golven gevallen, dan werdhij toch nog door zijne vleugels op de deining drijvende gehouden.
Robur en zijne manschappen bleven gedurende de eerste uren op dat wrak. Daarna zochten zij eene toevlucht in de sloep van caoutchouk, die zij op den oceaan drijvende weervonden.
De Voorzienigheid, volgens hen die aan eene tusschenkomst der Godheid in de menschelijke zaken gelooven, het toeval, volgens hen, die de zwakheid van geest betoonen van niet aan de Voorzienigheid te hechten, kwam de schipbreukelingen te hulp.
Een vaartuig bespeurde hen, eenige uren na zonsopgang. Dat vaartuig zette eene sloep uit en nam niet alleen Robur en zijne makkers op, maar ook de drijvende overblijfselen van het luchtschip.
De ingenieur wist er middel op, de verklaring voor goede munt te doen opnemen, dat zijn schip bij eene aanvaring omgekomen was. Hoe het ook zij, zijn geheim werd geëerbiedigd.
Dat vaartuig was een Engelsche driemaster, deTwo Friends, te huis behoorende te Liverpool. Het stevende naar Australië, naar Melbourne, alwaar het slechts weinige dagen later aankwam.
De ingenieur Robur had uit de overblijfselen van de achterroef eene niet onaanzienlijke som gelds kunnen redden. Hij was derhalve in staat, om in al de benoodigdheden van zijne makkers te kunnen voorzien, zonder te behoeven iemands hulp in te roepen.
Niet lang na zijne aankomst te Melbourne, kocht hij een klein vaartuig, eene goelet, ongeveer honderd tonnen metende, en kwam zoo in de gelegenheid naar het eiland X te kunnen vertrekken. Dat was geene moeielijkheid voor Robur, daar hij een bekwaam zeeman was.
En van toen af had hij slechts ééne gedachte, die eene ware nachtmerrie voor hem werd, namelijk de gedachte om zich te wreken!
Maar om zich te kunnen wreken, moest hij een andereAlbatrosvervaardigen.
Dat was trouwens een gemakkelijk werk voor den maker van het eerste luchtschip.
Men benuttigde alles, wat van het oude luchtgevaarte voor het nieuwe kon dienen, zijne voortstuwingsschroeven bij voorbeeld, die met al de andere overblijfselen van de verongelukteAlbatrosaan boord van de goelet ingescheept waren.
Men vervaardigde een nieuw werktuig, alsook nieuwe batterijen en nieuwe accumulatoren.
Om kort te gaan, in minder dan acht maanden was die kolossale arbeid volbracht en was een nieuweAlbatros, geheel gelijk aan het luchtschip, hetwelk door de ontploffing der dynamietpatroon vernield was, even machtig, even snelstevenend, gereed om de reis door de lucht te aanvaarden.
Zal het wel noodig zijn te verhalen, dat dezelfde bemanning aan boord ingescheept was? En zal het wel noodig zijn er bij te voegen, dat die bemanning ten hoogste verbitterd was tegen Uncle Prudent en Phil Evans in het bijzonder en tegen de geheele Weldon-Institute-club in het algemeen? Dat zal iedere lezer wel beseffen, zonder dat daarbij stilgestaan wordt.
DeAlbatrosverliet het eiland X in de eerste dagen van April.
Gedurende den overtocht wilde Robur niet, dat zijn luchtvaartuig ergens op aarde gezien werd. Hij steeg daarom dan ook zeer hoog en reisde slechts tusschen of achter de wolken.
Toen het gevaarte boven Noord-Amerika was aangekomen, landde het in een woest en verlaten gedeelte van het Far-West. Daar ging de ingenieur aan wal, zorgde er natuurlijk voor, volkomen onbekend te blijven en vernam al spoedig een bericht, dat hem slechts genoegen kon doen, namelijk: dat Weldon-Institute op het punt was zijne proefnemingen te beginnen en dat de voorzitter Uncle Prudent en de secretaris Phil Evans met denGo a headden 29stenApril van Philadelphia zouden vertrekken.
Welke kostelijke gelegenheid om aan dat gevoel van wraak te kunnen bot vieren, hetwelk Robur en al zijne makkers bezielde!
Een schrikkelijke wraak, waaraan deGo a headniet kon ontsnappen!
Wraak, wraak in het openbaar, die tevens het bewijs zoude leveren van de voortreffelijkheid van het luchtschip boven den luchtballon of boven welk ander toestel van dien aard.
En ziedaar de redenen, waarom dien dag het luchtschip zich boven Fairmont-Park als een roofvogel, als een wolk zich vertoonde, die van uit het hoogste gedeelte der lucht nederschiet.
Ja! het was deAlbatros, die zeer gemakkelijk te herkennen was, zelfs door hen, die hem nimmer gezien hadden!
DeGo a headvluchtte steeds. Helaas! het hielp hem niet veel. De afstand tusschen de beide mededingers van het “lichter dan de lucht” en van het “zwaarder dan de lucht” verminderde al meer en meer. De luchtballon begreep al heel spoedig, dat het onmogelijk was in horizontale richting te ontkomen. Toen zou hij zijn heil in verticale vlucht zoeken, niet zooals men allicht denken zou, door naar de aarde af te dalen; want het luchtschip zou dan den tijd hebben om hem den weg af te snijden; maar door in de lucht op te stijgen, door in eene onmetelijke hoogte, waar hij wellicht niet zou kunnen gevolgd worden, redding te zoeken.
Dat was een zeer stoutmoedig bedrijf, hoewel het zeer logisch te noemen was.
Het was de tactiek volgen van de weerlooze duif tegenover den roofgierigen sperwer.
Maar ook deAlbatroswas beginnen te stijgen. Daar zij veel kleiner was, dan de reusachtigeGo a head, geleek zij veel op een halfsnavel1bij een vervolging van den walvisch, dien hij met zijn wapen doorboort; op de beweegbare torpedo, die op een gepantserd schip inloopt, om het in de lucht te doen vliegen.
De menigte keek dat schouwspel in de grootste spanning aan.
De luchtballon had binnen weinige oogenblikken eene hoogte van vijfduizend meter bereikt.
DeAlbatroswas hem bij zijne stijgende beweging gevolgd. Zij wendde en draaide langs zijne flanken heen. Zij omsloot hem als het ware in kringen, welker straal bij elken rondgang rondom denGo a headkleiner werden. Het luchtschip kon met een enkelen stoot zijn zoo zwakke huid doorboren. En gebeurde dat, dan zouden Uncle Prudent, Phil Evans en hunne tochtgenooten door een verschrikkelijken val vernietigd worden.
Het publiek stond stom van ontzetting, met hijgenden adem dat tooneel aan te kijken. Iedereen was door die soort van angst aangegrepen, die de borst benauwt, de beenen hunne spierkracht ontneemt; iedereen was bevangen door dat gevoel, hetwelk men ondervindt, wanneer men iemand van eene groote hoogte naar beneden ziet tuimelen.
Het was duidelijk, dat een luchtgevecht voorbereid werd,—een gevecht, hetwelk de reddingskansen van een zeegevecht niet aanbood. Dat luchtgevecht zou het eerste van dien aard zijn, maar niet het laatste ongetwijfeld, daar de vooruitgang een der wetten vormt, die de wereld regeeren.
Natuurlijk voerde deGo a headaan zijn equatoriaalcirkel de vlag van de Vereenigde Staten van Noord-Amerika, terwijl deAlbatroshare vlag liet wapperen, namelijk een blauwe baan met sterren bezaaid, te midden waarvan eene rijzende zon in goud. De zon van Robur de Veroveraar!
Toen deGo a headbespeurde, dat deAlbatroshem volgde, wilde hij zijne vijanden op grooteren afstand houden, door nog hooger te stijgen. Al de beschikbare ballast werd uitgeworpen. De luchtballon verhief zich, als het ware met een sprong, nog duizend meters hooger. De reusachtige ballon vertoonde zich toen als een nietig zwart punt te midden van het azuurblauw der lucht. Van deAlbatroswas niets meer te bespeuren, die was onzichtbaar.
Plotseling steeg een kreet van angst en ontzetting uit de menigte op.
DeGo a headvergrootte op onrustbarende wijze, terwijl het luchtschip ook weer te zien was, dat den ballon steeds omgaf metzijne kringen. Zij naderden bliksemsnel. Het was geen dalen, het was een val.
Wat was daar boven in die hooge luchtlagen geschied?
Het gas, te ver uitgezet, eendeels door de zonnestralen, welke de wanden van den ballon bovenmatig verwarmden, anderdeels ten gevolge van de meerdere ijlheid van de omringende lucht in die hoogere dampkringslagen, had het omhulsel doen barsten. De ballon was gedeeltelijk leeggestroomd en viel thans met steeds vermeerderende snelheid.
Maar Robur wijzigde de omwentelingen van de opstuwingsschroeven van zijn luchtvaartuig en daalde daardoor met dezelfde snelheid als deGo a head.
Het luchtschip haalde den vallenden ballon in, toen deze nog slechts op twaalfhonderd meters van de oppervlakte der aarde verwijderd was, en liep hem op zijde.
Zou Robur het vernietigingswerk inderdaad willen voltooien?
Neen!.... dat niet!.... Hij wilde helpen!.... Hij wilde de bemanning van den luchtballon redden!
En hij wist met zooveel behendigheid zijneAlbatroste bestieren, dat de stuurman van den ballon met zijn helper op het dek van het luchtschip konden overspringen.
Maar.... zouden de voorzitter Uncle Prudent en zijn secretaris Phil Evans onwillig de hulp van Robur van de hand wijzen, zouden zij weigeren door hem gered te worden?
Die koppige kerels waren daartoe wel in staat!
Zij hadden er evenwel niet veel genoegdoening van. De manschappen van deAlbatrosenterden deGo a head, sprongen op zijn dek over, grepen de beide stijfhoofdigen en brachten hen met geweld op het reddende luchtschip over.
Daarna liet deAlbatrosde enterhaken los en bleef op eene hoogte zwevende; terwijl de ballon, die zijn gas geheel en al verloren had, op de boomen van Fairmont-Park neer kwam en als een reusachtig vod op de takken bleef hangen.
De stilte, die onder de menigte van Philadelphia heerschte, was drukkend en benauwend.
Het was, alsof het leven aan al die lichamen ontvloden was. Zeer vele oogleden hadden zich krampachtig gesloten, om niets van het uiteinde van de ramp te zien.
De voorzitter Uncle Prudent en zijn secretaris Phil Evans waren dus weer de gevangenen van Robur.
Zou hij, nu hij hen weer in zijne macht had, hen andermaal in de ruimte voortvoeren en wel daarheen, waar het onmogelijk was hen te volgen?
Dat was wel waarschijnlijk.
Intusschen volvoerde deAlbatroseene andere beweging, dan men dacht dat zij doen zoude. Zij daalde zachtkens in stede van te stijgen.
Zou zij willen landen? Men hoopte het, en de menigte week uit elkander, om plaats voor het luchtschip op de grasvlakte te maken.
De ontroering was bij die massa tot op haar hoogste punt gerezen.
DeAlbatroshield op een afstand van twee meters van den grond stil. Toen weerklonk, te midden van de diepe stilte welke heerschte, de stem van den ingenieur Robur:
“Burgers der Vereenigde Staten van Noord-Amerika!” zei hij, “de voorzitter en de secretaris van Weldon-Institute zijn andermaal in mijne macht. Wanneer ik hen aan boord behield, dan voorzeker zou ik slechts van mijn recht van wedervergelding gebruik maken. Maar de hartstocht, die in hunne ziel door het slagen van deAlbatrosis opgewekt, heeft mij doen inzien, dat de geest nog niet gereed, nog niet rijp is, voor de belangrijke omwenteling, welke de verovering der lucht zal teweegbrengen....”
Aller ooren hingen aan de lippen van den spreker. Allen waren ademloos van gespannen verwachting. Aller gedachten was: wat zal hier het einde van zijn?
“En onder die omstandigheden,” ging Robur kalm en bedaard voort, “zou het uitoefenen van dat recht van wedervergelding doelloos, nutteloos wezen. Ik zie er dus van af ... Uncle Prudent, Phil Evans, gij zijt vrij!”
De voorzitter en de secretaris van Weldon-Institute, zoo ook de bestuurder van den luchtballon en zijn helper, behoefden slechts een sprong te doen, om op vasten grond te zijn.
Dadelijk steeg deAlbatroseen tiental meters.
Toen vervolgde Robur aldus:
“Burgers der Vereenigde Staten van Noord-Amerika! mijne proefneming is volbracht. Mijne overtuiging is evenwel thans gevestigd en die is namelijk:dat men niets, zelfs niet den vooruitgang, moet vooruitloopen. De wetenschap mag de zeden niet vooruitspoeden; zij moeten te zamen gelijken tred houden. Evolutiën, d.w.z. wendingen, zwenkingen, meegaande bewegingen, mogen gemaakt worden, maar geene revolutiën, geene omwentelingen! In één woord: alles, zelfs de kostbaarste uitvindingen moeten op hun tijd komen. Thans zou ik met mijne luchtvaart te vroeg komen, om ze in overeenstemming met de zoo strijdige, uiteenloopende belangen van het meerendeel uwer te kunnen brengen. De volkeren zijn nog niet rijp voor de eendracht!
“En eendracht, volmaakte eendracht is noodig, om de luchtvaart tot weldaad der menschheid te kunnen doen strekken! Zonder haar zoude zij slechts een ramp te meer veroorzaken!
“Ik vertrek dus en neem het geheim mijner uitvinding met mij mede. Zij zal evenwel voor het menschdom niet verloren zijn. Zij zal eenmaal den mensch toebehooren, wanneer hij onderwezen genoeg zal wezen, om er voordeel uit te trekken, en wijs genoeg, om er geen misbruik van te maken.
“Burgers van de Vereenigde Staten van Noord-Amerika, ik groet u!”
En op een teeken van hem werden de vier en zeventig schroeven in beweging gesteld en verwijderde zich deAlbatrosdoor hare beide voortstuwingsschroeven, die met de grootste snelheid wentelden, voortgezweept met een onvergelijkelijken spoed in oostelijke richting, en verdween te midden van een onmetelijk koor van toejuichingen, die niets dan onverholen bewondering uitdrukten.
De beide clubleden gevoelden zich, evenals het geheele Weldon-Institute, zeer vernederd. Zij waren evenwel verstandig en deden het eenige wat te doen was, namelijk: zij gingen naar huis, terwijl de menigte,—die zoo wufte en zoo veranderlijke menigte,—die als een handschoen omgekeerd was, hen bijtende spotternijen en scherpe toespelingen niet bespaarde. Het ergste van dat alles was, dat èn de voorzitter Uncle Prudent èn zijn secretaris Phil Evans innerlijk gevoelden, hoewel zij er niets van lieten blijken, dat zij dat alles ten volle verdiend hadden.
En thans blijft nog steeds de vraag over: Wie was toch die Robur?
Ja, wie? Zal men dat ooit weten?
Wel zeker, men weet het nu reeds! Robur, een woord, hetwelk kracht beteekent, is de wetenschap der toekomst, misschien wel die van morgen. In ieder geval behoort zij aan onze nakomelingen.
En wat deAlbatrosbetreft, op de vraag of zij nog door den dampkring onzer aarde stevent, of dat zij zich nog ophoudt te midden van dat uitgestrekte domein, hetwelk niemand haar ontrooven kan, antwoorden wij met een bestemd: ja.
Robur de Veroveraar zal, zooals hij het aangekondigd heeft, den een of anderen dag te voorschijn treden.
Ja, dan zal hij het geheim bekend maken zijner uitvinding, die de maatschappelijke en staatkundige toestanden van de wereld geheel en al zal wijzigen.
Wat de toekomst der luchtvaart betreft, die behoort aan het luchtschip, niet aan den luchtballon.
Gevaarten als deAlbatroszullen de verovering van den dampkring volvoeren!
Einde.
1Een halfsnavel is eene kleine soort zwaardvisch, Hemiramphus Brasilensis.
1Een halfsnavel is eene kleine soort zwaardvisch, Hemiramphus Brasilensis.