Unua Nazaretano.— Oni diris ke li loĝas nun en Samario.
Unua Judo.— Je tio oni povas vidi, ke li ne estas la Mesio, ĉar ĉe la samarianojn neniam venos Mesio. Ili estas malbenitaj, ili neniam portas oferaĵojn al la templo.
Dua Nazaretano.— Antaŭ nelonge li forlasis Samario. Mi kredas ke li estas nuntempe en la ĉirkaŭaĵo de Jeruzalemo.
Unua Nazaretano.— Ho ne, tie li ne estas, mi ĵus venis de Jeruzalemo. De du monatoj oni aŭdis plu nenion pri li.
Herodo.— Tute egale, tamen oni igu lin serĉi kaj diru ke mi ne permesas ke li revivigas la mortintojn. Ŝanĝi akvon en vinon, resanigi leprulojn kaj blindulojn, tion li faru se li deziras, tio eĉ ŝajnas al mi bona faro. Sed li nur ne revivigi la mortintojn, estus terurige se la mortintoj revenus.
Voĉo de Johanano.— Ve al la voluptemulino, la malĉastulino, la filino de Babilino kun okuloj el oro sub la brilantaj palpebroj! Tiel parolas la Sinjoro, nia Dio. Atakigu ŝin de aro da homoj, eklevigu de la popolo ŝtonojn por ŝtonmortigi ŝin!
Herodias.— Ordonu al li ke li silentu!
Voĉo de Johanano.— La soldatestroj trapikigu ŝin per glavoj, ili dispremigu ŝin per ŝildoj!
Herodias.— Tio estas hontindaĵo!
Voĉo de Johanano.— Tiel mi volas forigi la krimojn de la tero, por ke ĉiuj virinoj lernu ne imiti la abomenaĵojn de tiu virino.
Herodias.— Ĉu vi aŭdis kion li diris kontraŭ mi? Ĉu vi toleras ke li insultas tiel vian edzinon?
Herodo.— Vian nomon li ja ne eldiris!
Herodias.— Tute egale, vi bone scias ke li ĉiam penas insulti min, kaj mi estas via edzino, ĉu ne vere?
Herodo.— Jes, amata kaj kara Herodias, vi estas mia edzino, kaj antaŭe vi estis la edzino de mia frato!
Herodias.— Estis vi, kiu tiris lin el miaj brakoj.
Herodo.— Prave; mi estis la pli forta; sed ni ne parolu plu pri tio. Mi ne volas plu paroli pri tio. Tial la profeto parolis tiujn terurigajn vortojn. Nepre malfeliĉaĵo okazos fine pro tio! Tial ni silentu pri ĝi! Altnobla Herodias, ni forgesas niajn gastojn! Enverŝu por mi, ho multeamatino; replenigu por mi per vino la belegan pokalon, tiun-ĉi el arĝento kaj tiun grandan el kristalo. Mi trinkas al la sano de l’imperiestro! Romanoj estas tie ĉi, tial oni devas trinki al la sano de l’imperiestro!
Ĉiuj.— Cezaro! Cezaro!
Herodo.— Ĉu vi ne vidas kiel pala estas via filino?
Herodias.— Kion tio povas interesi al vi, ke ŝi estas pala aŭ ne?
Herodo.— Neniam mi ŝin vidis tiel pala.
Herodias.— Ne rigardu ŝin ĉiam!
Voĉo de Johanano.— En tiu tago la suno fariĝos tiel nigra kiel la hartukoj, la luno fariĝos tiel nigra kiel sango, kaj la steloj falos sur la teron kvazaŭ nematuraj figoj, falantaj de l’figujo, kaj la reĝoj sur la tero ektimos.
Herodias.— Haha, mi dezirus vidi la tagon pri kiu li parolaĉas, en kiu la luno fariĝos kiel sango kaj la steloj falos sur la teron kvazaŭ nematuraj figoj. Kvazaŭ ebriulo tiu profeto parolas! Sed la sonoron de lia voĉo mi ne povas plu elporti; abomeninda estas al mi lia voĉo! Silentigu lin do!
Herodo.— Ho ne, mi ne komprenas, kion li diras, sed ĝi estas eble signo!
Herodias.— En signoj mi ne kredas. Li parolas kvazaŭ ebria homo.
Herodo.— Eble li estas ebria de l’vino de Dio!
Herodias.— Kia estas tiu vino? De kiu vinmonto ĝi devenas, en kiuj premejoj ĝi estas preparita?
Herodo(de nun rigardas seninterrompe Salomeon). — Tigelinus, kiam vi estis lastfoje en Romo, ĉu la imperiestro tiam parolis al vi pri — — —
Tigelinus.— Pri kio, sinjoro?
Herodo.— Pri kio? — mi demandis al vi ion, ĉu ne vere? Mi forgesis pri kio mi volis demandi.
Herodias.— Vi refoje rigardas mian filinon, ne rigardu ŝin, mi jam diris tion al vi.
Herodo.— Vi ĉiam diras la samon.
Herodias.— Mi refoje ĝin diras.
Herodo.— Kaj la rekonstruaĵo de la templo, pri kio oni tiom parolas, ĉu tio okazos? Ĉu ne vere, oni diras ke la kurteno antaŭ la plejsanktaĵo malaperis?
Herodias.— Vi mem ĝin forprenis; vi tute ne scias, kion vi parolas. Mi ne volas resti tie ĉi pli longe, ni reeniru la palacon.
Herodo.— Dancu por mi, Salome.
Salome.— Mi ne deziras danci, tetrarko.
Herodo.— Salome, filino de Herodias, dancu por mi.
Herodias.— Lasu ŝin do trankvila.
Herodo.— Mi ordonas vin danci.
Salome.— Mi ne amas danci, tetrarko.
Herodias(ridetante). — Vi vidas kiel ŝi obeas vin!
Herodo.— Kion tio tuŝas min ke ŝi dancas aŭ ne? Tio estas al mi tute same; hodiaŭ vespere mi estas feliĉa, tre feliĉa, neniam mi estis tiel feliĉa.
Unua Soldato.— La tetrarko mienas tre malgaja, ĉu ne vere? li mienas tre malgaja.
Dua Soldato.— Jes, tre malgaja li mienas.
Herodo.— Kial mi ne estus feliĉa? La imperiestro, kiu estas la estro de l’mondo, la estro de ĉio, tre min amas. Donacojn de alta valoro li jus sendis al mi kaj li promesis al mi venigi al Romo la reĝon de Kapadocio, mian malamikon, eble li krucumigos lin en Romo: ĉar li povas ĉion fari, kion li volas, la imperiestro; li ja estas la estro. Tial mi rajtas esti feliĉa, kaj vere, mi ĝi estas ankaŭ. Ankoraŭ neniam mi estis tiel feliĉa. Nenio en la mondo povas neniigi mian feliĉon.
Voĉo de Johanano.— Li sidos sur la trono, li estos vestita purpure kaj skarlate. En sia mano li tenos oran ujon plenan je siaj kalumnioj. La anĝelo tamen mortfrapos lin, de vermoj li estos manĝata.
Herodias(mokante). — Ĉu vi aŭdas, kion li diras pri vi: De vermoj vi estos manĝata.
Herodo.— Ne pri mi li parolas, neniam li ĝin faras. Li parolas pri la reĝo de Kapadocio, mia malamiko, ĝi estas li kiu estos manĝata de vermoj. Neniam li parolis al mi, la profeto, escepte tiam, kiam mi faris la edzinon de mia frato la edzino de mi mem. Eble li estas ankaŭ prava, ĉar efektive, vi estas senfrukta.
Herodias.— Senfrukta? Kaj vi diras tion, vi, kiu senĉese rigardas mian filinon, vi, kiu deziras ke ŝi dancu por plezurigi vin! Estas vere absurda diri ion tian. Mi jam naskis infanon. Al vi neniam naskiĝis infano, eĉ ne ĉe unu el viaj sklavinoj. Vi estas senfrukta, ne mi!
Herodo.— Silentu! Vi estas senfrukta. Vi ne donis al mi infanon, kaj tial la profeto nomas nian edzecon sangadulta edzeco, kiu kaŭzos malfeliĉaĵojn; mi timas ke li estas prava. — Tre certe, li estas prava! — Sed nun ne estas la tempo paroli pri tio, nun mi volas esti feliĉa, kaj mi ĝi estas, tre feliĉa mi estas, nenio ĝenas min.
Herodias.— Tre mi ĝojas ke vi estas tiel bonhumora hodiaŭ vespere. Vi ne kutimas tion. Sed malfruiĝas, ni returnu, kaj ne forgesu ke ni volas ĉasi je l’tagiĝo. Al la senditoj de l’imperiestro oni ja devas fari ĉiun honoron, ĉu ne vere?
Dua Soldato.— Kiel malgaja mienas la tetrarko.
Unua Soldato.— Jes, li mieras malgaja.
Herodo.— Salome, Salome dancu por mi. Mi petas vin, dancu por mi, mi estas tiel malĝoja hodiaŭ vespere; jes, mi estas tre malĝoja hodiaŭ vespere. Enirante, mi glitis sur sango, tio estas malbona antaŭsigno, ankaŭ mi aŭdis — certe, mi aŭdis flugilbaton en la aero, baton kvazaŭ de grandega birdo. Mi ne povas diri, kion signifas tio; mi estas tiel malĝoja hodiaŭ vespere; venu kaj dancu, Salome, mi vin petas. Kiam vi dancos por mi, vi povas deziri de mi, kion vi volas, mi ĝin donos al vi. Jes, dancu por mi, Salome, mi volas doni al vi ĉion, kion vi deziras, eĉ la duonon de mia reĝolando.
Salome(ekstarante). —Ĉu vi volas doni al mi ĉion, kion mi deziras, tetrarko?
Herodias.— Ne dancu, mia filino.
Herodo.—Ĉion, eĉ la duonon de mia reĝolando.
Salome.—Ĉu vi ĵuras tion, tetrarko?
Herodo.—Mi ĵuras tion, Salome.
Herodias.— Mia filino, ne dancu!
Salome.— Je kio vi ĵuras, tetrarko?
Herodo.—Je mia vivo, je mia krono, je miaj dioj! Kion ajn vi deziras, mi ĝin donos, eĉ la duonon de mia reĝolando, se vi nur dancos. Ho Salome, Salome, dancu por mi.
Salome.—Vi ĵuris, tetrarko.
Herodo.— Mi ĵuris, Salome.
Salome.— Kion ajn mi deziras de vi, eĉ la duonon de via reĝolando!
Herodias.— Ne dancu, mia filino.
Herodo.— Eĉ la duonon de mia reĝolando. Kiel bela vi estos estante reĝino, se plaĉos al vi deziri la duonon de mia reĝolando. Ĉu ne vere, ŝi estos tre bela reĝino? — Ah! estas malvarme ĉi tie, blovas malvarma vento, mi aŭdas ĝin! Kaj en la aero mi refoje aŭdas la flugilbaton, oni povus kredi ke flugpendas birdo, granda nigra birdo super la teraso. Kial mi ne volas vidi ĝin, tiun birdon? Kiel teruriga estas ĝia flugilbato, kiom teruriga estas la vento de flugilbato; ĝi estas malvarma vento — sed ne, ĝi ja ne estas malvarma, ĝi estas kontraŭe tre varma, tro varma; mi sufokiĝas, verŝu akvon sur miajn manojn. (Sklavoj rapidas al li). Donu al mi neĝon por manĝi, forprenu mian mantelon, rapide, rapide, forprenu de mi la mantelon — ne, lasu ĝin. Mia girlando doloras min, mia girlando el rozoj. La floroj estas kvazaŭ fajro, ili brulis mian frunton. (Li ŝiras la girlandon de sia kapo kaj ĵetas ĝin sur la tablon). Ah! fine mi povas spiri; kiel ruĝaj estas tiuj folioj, ili mienas kiel sango sur blanka tuko. Tute egale, ĉie oni ne devas trovi simbolojn. Tio malebligus la vivon. Estus pli bone diri ke sango estas tiel bela kiel rozoj; estus pli bone, tion diri — sed ni ne parolu plu pri tio. Nun mi estas feliĉa, tre feliĉa mi nun estas. Mi rajtas tion, ĉu ne vere? Ĉar via filino dancos por mi. Salome, vi dancos por mi, vi ĝin promesis.
Herodias.— Mi ne volas ke ŝi dancu.
Salome.— Mi dancos por vi, tetrarko. (Ŝi donas signon al siaj sklavinoj, ili supreniras la ŝtuparon).
Herodo.— Ĉu vi aŭdas, kion diras via filino? Ŝi dancos por mi. Salome, vi agos bone, dancante por mi, kaj kiam vi estos dancinta, pensu al tio: vi postulos de mi ĉion, kion vi volas. Ĉion ajn, kion vi volas, mi donos ĝin al vi, eĉ la duonon de mia reĝolando. Mi ĵuris tion, ĉu ne?
Salome.— Vi ĵuris, tetrarko.
Herodo.— Kaj neniam mi rompis mian ĵuron. Mi ne estas unu el tiuj, kiuj ne tenas sian vorton, mi ne povas mensogi, mi estas la sklavo de mia vorto, kaj mia vorto estas reĝa vorto. La reĝo de Kapadocio mensogas ĉiam, sed li ne estas reala reĝo. Li estas malkuraĝulo. Ankaŭ li ŝuldas al mi monon kaj ne volas ĝin pagi. Eĉ miajn senditojn li insultis, li diris tre insultajn aferojn. Sed la imperiestro krucumigos lin, kiam li venos al Romo; mi firme kredas, ke la imperiestro krucumigos lin. Se ne, li mortos kaj estos manĝata de vermoj. La profeto antaŭdiris tion. Nu, Salome, je kio vi atendas?
Salome.— Mi nur atendas, ĝis miaj sklavinoj alportos al mi odoraĵojn kaj la sep vualojn, kaj senigos de miaj piedoj la sandalojn.
Sklavinoj(revenas kaj alportas odoraĵojn kaj la sep vualojn; ili malligas la sandalojn, demetas la supran veston de Salome kaj envolvas ŝin per vualoj.)
Herodo.— Ĉu vi volas danci nudpiede? Ah, tio estas bona, vere bona! Al blankaj kolomboj similos viaj piedoj, al blankaj floretoj, kiuj tremadas sur arbo — sed ne, ŝi dancos sur sango, ĉar sango estis verŝata sur la plankon! Mi ne volas ke ŝi dancu sur sango. Tio estus malbona antaŭsigno.
Herodias.— Kio povas esti tio al vi, ke ŝi dancas sur sango? Vi ja vadis en ĝi multfoje.
Herodo.— Kion tio al mi tuŝas? Ah, rigardu do la lunon! Ĉu ĝi ne fariĝis ruĝa, ruĝa kiel sango? Ah, la profeto ĝin antaŭdiris. Ĉu ne vere, tion li antaŭdiris. Vi do ankaŭ ĝin aŭdis? La luno fariĝis ruĝa kiel sango, ĉu vi ne vidas tion?
Herodias(mokante). — Certe, bone mi ĝin vidas kaj la steloj falas kiel nematuraj figoj, ĉu ne? Kaj la suno fariĝas malluma kiel pentvesto el haroj, kaj timo ekprenas la reĝojn de la tero. Tion almenaŭ oni vidas; unu fojon la profeto estis prava, timo ekprenas la reĝojn de la tero! Sed ni returnu, vi estas malsana, en Romo oni rakontos ke vi estas freneza. Ni returnu, mi diras vin!
Voĉo de Johanano.— Kiu estas tiu, kiu venas tie de Edomo, kiu venas tie de Bozra, en purpura vesto, brilanta de vesta belegeco, alproksimiĝante en ĉiupotenco? Kial liaj vestoj estas pentritaj skarlate?
Herodias.— Ni returnu, la voĉo de tiu homo ekscitas min plejgrade. Mi ne volas, ke mia filino dancu, kiam samtempe li tiamaniere krias! Mi ne volas ke ŝi dancu, kiam vi rigardas ŝin en tia maniero, unuvorte: mi ne volas, ke ŝi dancu.
Herodo.— Restu kviete sidanta, edzino, reĝino; via kontraŭstaro ne utilos al vi, mi ne reiros antaŭ ol ŝi estos dancinta. Dancu, Salome, dancu por mi!
Herodias.— Ne dancu, mia filino!
Salome.— Mi estas preta, tetrarko.
La Muzikistoj(komencas ludi).
La Sklavinoj(kaŭras en duoncirklo ĉirkaŭ Salome, ili kantas unutonan melodion, frapadas laŭte la manojn kaj eligas laŭtajn ekkriojn dum Salome turne dancadas).
Salome(dancas la sep-vualdancon kaj fine falas senvuale al la piedoj de Herodo).
Herodo.— Ah, estas rave, rave! Vidu, kiel ŝi, via filino dancas por mi. Venu al mi, Salome, por ke mi rekompensu vin. Mi malavare pagas al dancistinoj kaj malavare mi volas vin rekompensi; ĉion, kion vi deziras, mi volas doni al vi. Kion vi volas havi? Parolu!
Salome(genufleksante). —Mi volas, ke oni alportu al mi sur arĝenta plado...
Herodo(ridante). —Sur arĝenta plado, certe, sur arĝenta plado. Ŝi estas ĉarma, ĉu ne? Kion do oni alportos al vi sur arĝenta plado, kara kaj bela Salome, plej bela el ĉiuj knabinoj en Judeo, kion oni alportos al vi sur arĝenta plado? Parolu, kio ajn ĝi estu, oni alportos ĝin al vi, miaj trezoroj apartenas al vi; kio do ĝi estas, Salome?
Salome(ekstarante). — La kapo de Johanano!
La Sklavinoj(almetas al ŝi mantelon).
Herodias.— Ah! bone dirita, mia filino!
Herodo(ekstarante).— Ne, ne!
Herodias.— Bone dirita, mia filino!
Herodo.— Ne, Salome, ne; tion vi ne deziras. Ne aŭskultu al via patrino; ŝi ĉiam konsilas al vi nur malbone, al ŝi ne aŭskultu.
Salome.— Al mia patrino mi ne aŭskultas. Je mia propra plezuro mi deziras la kapon de Johanano sur arĝenta plado. Vi ĵuris, Herodo, ne forgesu tion, vi ĵuris!
Herodo.— Mi scias; je miaj dioj mi ĵuris; bone mi tionscias. Tamen, mi petas vin, deziru de mi ion alian, la duonon de mia reĝolando; ĝin mi donos al vi. Sed ne postulu tion, kion vi ĵus postulis!
Salome.— Mi postulas de vi la kapon de Johanano.
Herodo.— Ne, ne, mi ne volas.
Salome.— Vi ĵuris, tetrarko.
Herodias.— Jes, vi ĵuris, ĉiu ĝin aŭdis, vi ĵuris antaŭ ĉiu.
Herodo.— Silentu, mi ne parolas al vi.
Herodias.—Tute prave mia filino povas postuli la kapon de tiu homo. Kontraŭ mi li eligis insultaĵojn, abomenaĵojn li diris al mi. Oni vidas, kiel ŝia patrino estas kara al ŝi, tial ne cedu, mia filino, li ĵuris, ĵuris.
Herodo.— Silentu, ne parolu al mi. Vidu, Salome, oni devas esti prudenta, ĉu ne vere? oni devas esti prudenta. Neniam mi estis severeta kontraŭ vi, mi ĉiam vin amis, eble tro multe. Estas terure, estas abomene, postuli tion de mi, kaj fine mi kredas, ke ĝi tute ne estas serioza. La kapo de senkapigito estas abomena objekto, ĉu ne vere? Knabino ne devas vidi tion. Kian plezuron tio povas alporti al vi? Nenian. Ne, ne, tion vi ne povas deziri; aŭskultu min momenton. Mi havas smeraldon, grandan rondan smeraldon, kiun la amatino de Cezaro sendis al mi. Kiam vi vidas tra tiu ŝtono, tiam vi povas tion vidi, kio en la malproksimeco okazas. La imperiestro mem portas tian ŝtonon, kiam li vizitas la cirkon. La mia tamen estas pli granda, tion mi scias certege, ĝi estas la plej granda smeraldo en la tuta mondo. Ĝin vi volas havi, ĉu ne? Petu ĝin de mi, vi ekhavos ĝin.
Salome.— Mi postulas la kapon de Johanano.
Herodo.— Aŭskultu min do, vi ja tute ne aŭskultas min, lasu min fine paroli al vi, Salome.
Salome.— La kapon de Johanano!
Herodo.— Ne, ne, tion vi ne volas, vi nur ĝin diras por fari al mi doloron, ĉar mi rigardis vin la tutan vesperon. Nu, mi ja konfesas, via beleco turmentis min, terure ĝi turmentis min, kaj tro multe mi vin rigardis, sed mi ne ĝin refaros. Oni devas rigardi nek objektojn nek personojn. Nur en la spegulo oni devas rigardi sin, ĉar speguloj nur montras al ni maskojn. — Mi soifas; vinon! — Salome, ni estu amikoj. Vidu..., kion mi nur volis diri..., kio ĝi estis? — ho jes, mi memoras. Salome, alproksimiĝu, alie vi ne aŭdos miajn vortojn! Salome, vi do konas miajn blankajn pavojn, la belajn blankajn pavojn, kiuj promenadas en la ĝardeno inter la mirtoj kaj cipresoj. Oraj estas iliaj bekoj, kaj la grenoj, kiujn ili manĝas, estas el oro, kaj purpure ruĝaj estas iliaj piedoj. Pluvas, kiam ili blekas, kaj kiam ili disvolvas la voston, tiam la luno staras sur la ĉielo. Po du ili promenas inter la cipresoj kaj la malhelaj mirtoj, gardata ĉiu de sklavo. Ofte ili flugas trans la arbojn kaj ofte ili ripozas sur la herbejoj kaj ĉe la lagetoj. Neniu reĝo sur la tuta tero posedas tiajn mirindajn birdojn, eĉ ne Cezaro. Vidu, kvindek de tiaj pavoj estos viaj, ĉiam ili sekvos vin kaj en ilia mezo vi estos, kiel la luno en granda brilanta nubo — ili ĉiuj estos viaj, nur cent mi posedas, kaj sur la tuta tero ne estas reĝo, kiu posedas pavojn kiel ĉi tiuj, tamen mi volas doni ilin ĉiujn al vi. Vi nur malligu min de mia ĵuro kaj ne postulu plu de mi, kion vi postulis. (Li fintrinkas la pokalon da vino).
Salome.— Donu al mi la kapon de Johanano.
Herodias.— Bone dirite, mia filino! (al Herodo) kaj vi faras vin ridinda per viaj pavoj.
Herodo.— Silentu, vi ĉiam krias; kiel rabobirdo vi krias! Oni ne devas tiel krii. Via voĉo turmentas min. Silentu, mi diras vin! Salome, pripensu, kion vi faris! Eble tiu viro venas de Dio, mi firme kredas, ke li venas de Dio; li estas sankta viro. La fingro de Dio tuŝis lin. Terure Dio parolis per lia buŝo. En la palaco kiel ankaŭ en la dezerto, ĉiam Dio estas kun li. Almenaŭ tio estas ebla. Oni ne ĝin scias certe, sed estas eble ke Dio estas por li kaj kun li. Se li mortas, tiam malfeliĉo povas trafi min. Ĉar li proklamis ke en la tago de lia morto, iu estos trafata de malfeliĉo. Kaj nur min povas tio koncerni. Pripensu ke mi glitis sur sango, kiam mi venis ĉi tien. Krom tio, mi aŭdis flugilbaton en la aero, baton de grandegaj flugiloj. Tio estas malbonaj antaŭsignoj! Kaj tre certe montriĝis aliaj, kiujn mi ne eksciis. Nu, Salome, vi ne povas deziri ke trafos min malfeliĉo! Tion vi ne volas, aŭskultu min plue.
Salome.—Donu al mi la kapon de Johanano.
Herodo.— Vidu, vi tute ne aŭskultas min. Estu do kvieta, mi estas tute kvieta, kiel vi vidas. Aŭskultu min: ĉi tie mi portas kaŝitan ornamaĵon, kiun eĉ via patrino neniam vidis, tre rimarkindan ornamaĵon. Mi havas ĉirkaŭkolon, kiu konsistas el kvar perlaroj, oni povus rigardi ilin kiel lunojn, kiuj estas fiksitaj al radioj el arĝento; oni povus rigardi ilin kiel kvindek kaptitajn lunojn, kunligitajn al unu maldika fadeno el oro. Tion portis iam unu reĝino sur sia ebura brusto. Se vi ĝin portas, vi estos tiel bela kiel reĝino. Mi havas amestisojn, tiel nigrajn kiel vino, aliajn tiel ruĝajn kiel vino miksita kun akvo. Mi posedas flavajn topazojn kiel okuloj de tigroj, kaj ruĝajn topazojn kiel kolombokuloj, kaj verdajn kiel katokuloj. Mi posedas opalojn, kiuj lumas kun malvarma flamo, kiuj malĝojas la animojn kaj kiuj timas la nokton. Oniksojn mi posedas, kiuj mienas kvazaŭ pupilo de mortinta virino. Selenitojn mi posedas, kiuj aliiĝas, kiam aliiĝas la luno, kaj kiuj paliĝas kiam la luno brilas. Mi havas safirojn, grandajn kiel ovoj, bluajn kiel bluaj floroj; en ili la maro sin movas, kaj neniam la luno malhelpas la bluon de iliaj ondoj. Mi havas orŝtonojn kaj berilojn, krisopazojn kaj rubinojn, saradoniks kaj hiacintŝtonojn kaj kalzedonitojn; ilin ĉiujn mi volas doni al vi, kaj aĉeti por vi ankoraŭ multajn aliajn objektojn. La reĝo de Hindujo ĵus sendis al mi kvar ventumilojn el papagoplumoj, kaj la reĝo de Nubio sendis veston el strutplumoj. Kristalon mi posedas, kiun virinoj ne devas rigardi, sed nur junaj viroj post kiam ili estas vergitaj per vergo. En kesteto el perlamoto mi havas tri belegajn turkisojn; kiam oni portas ilin sur la frunto, oni povas vidi aferojn, kiuj ne ekzistas, kaj kiam oni portas ilin sur la mano, oni povas fari nefrukteblaj per ili la virinojn. Tiuj trezoroj estas de nekalkulebla valoro, ili estas nepageblaj. Tamen tio ne estas ankoraŭ ĉio. En kesteto el ebono kuŝas du pokaloj el sukceno, similaj al oraj pomoj. Kiam malamiko verŝas venenon en tiujn pokalojn, ili fariĝas kvazaŭ arĝentaj pomoj. En kesteto kun enkrustitaj sukceno mi havas sandalojn ornamitajn per vitro; mi posedas brakringojn enkrustitajn per karbunkolo kaj renŝtono... kion do vi volas, Salome. Diru al mi kion vi deziras kaj mi donos ĝin al vi. Ĉion mi volas doni al vi, ĉion, kion vi volas, nur ne tion unu. Ĉion, kion mi posedas mi volas doni al vi, escepte unu vivon. La mantelon de la ĉefpastro vi havos, eĉ la antaŭkurteno de la plejsankaĵo!
La Judoj(kun indigno). — O! O!
Salome.—Donu al mi la kapon de Johanano!
Herodo(falsidiĝante). — Kiu donos al ŝi kion ŝi postulas? Ĉu ŝi estas vere la infano de sia patrino?
Unua Soldato(alproksimiĝas la reĝon).
Herodias(prenas la ringon de l’mano de la tetrarko kaj ĝin donas al la soldato, kiu tuj ĝin portas al la ekzekutisto).
La ekzekutisto(konfuziĝas terurite).
Herodo.— Kiu prenis mian ringon? Estis ja ringo al mia dekstra mano. Kiu trinkis mian vinon? Estis ja vino en mia pokalo. Ĝi estis plena je vino kaj iu fortrinkis ĝin. O, mi firme kredas ke malfeliĉo trafos iun.
La ekzekutisto(malsupreniras la cisternon. Oni refoje aŭdas la tintadon de ĉenoj kaj pordon kiu brufermiĝas).
Herodo.— Ve, kial mi donis mian vorton? Neniam reĝo devus doni sian vorton; se li ĝin tenas, estas terure, kaj se li ne ĝin tenas, ne estas malpli terure.
Herodias.— Mi opinias ke mia filino agis prave.
Herodo.— Mi estas certa, ke nin trafos malfeliĉo.
Salome(sin klinas super la rando de la cisterno kaj aŭskultas). Nenio aŭdiĝas, nenion mi aŭdas; kial tiu viro ne krias? Se iu venus por mortigi min, mi krius, mi defendus min, mi ne ĝin tolerus — ekbatu! ekzekutisto, ekbatu! mi diras vin — nenion mi aŭdas — teruriga silento regas. Ah! Io falis teren. Mi aŭdis ion, kio falis. Li timas, tiu sklavo, certe li lasis fali sian glavon. Li ne kuraĝas mortigi lin. Li estas malkuraĝulo, tiu sklavo, oni irigu soldatojn. (Ŝi ekvidas la paĝion de Herodo kaj parolas al li). Venu ĉi tien, vi ja estis la amiko de tiu mortinta siriano, ĉu ne vere? Ne estas ankoraŭ sufiĉe da mortintoj. Diru al la soldatoj ke ili malsupreniru kaj alportu al mi, kion mi deziris, kion promesis al mi la tetrarko, kaj kio apartenas al mi.
Paĝio(malantaŭen paŝas terurite).
Salome(sin turnas al la soldatoj). — Venu ĉi tien, soldatoj, malsupreniru kaj alportu al mi la kapon de tiu viro.
La soldatoj(malantaŭen paŝas terurite).
Salome.— Tetrarko, tetrarko, ordonu do al viaj soldatoj, alporti al mi la kapon de Johanano! (Granda nigra brako, la brako de l’ekzekudisto aperas el la cisterno, portanta sur arĝenta plado la kapon de Johanano. Salome ekprenas ĝin, Herodo kovras al si la kapon per la mantelo, Herodias ridetas kaj ventumas sin. La Nazaretanoj genufieksas kaj preĝas). Ah! vi ne volis permesi al mi kisi vian buŝon, Johanano, nun mi volas kisi ĝin; per miaj dentoj mi volas mordi ĝin kiel maturan frukton. Jes, mi nun volas kisi vian buŝon, Johanano. Ĉu mi ne ĝin diris al vi, ke mi volas kisi ĝin? Sed kial vi ne rigardas min, Johanano? Viaj okuloj, kiuj estis tiel terurigaj, tiel plena je kolero kaj malestimo, nun ili estas fermitaj, kial ili estas nun fermitaj? Malfermu ilin! Levu viajn palpebrojn, Johanano. Kial vi ne rigardas min? Ĉu vi timas min, Johanano, ĉar vi ne rigardas min? Kaj via lango, kiu, simila al serpento, elĵetis sian venenon, nun ĝi diras plu nenion, Johanano; tiu ruĝa vipero, kiu per sia veneno ebriigis min. Tio ja estas stranga, ĉu ne? De kio venas, ke ĉi tiu ruĝa vipero ne moviĝas plu? — vi maldeziris min, Johanano, vi min forpuŝis, vi diris al mi insultajn vortojn. Kvazaŭ kontraŭ knabinaĉo, vi agis kontraŭ mi, Salome, la filino de Herodias; kontraŭ mi, princino de Judeo, kaj nun Johanano, mi vivas ankoraŭ, sed vi estas morta, kaj ĉi tiu via kapo estas mia; nun mi povas fari kun ĝi kion mi volas. Mi povas ĵeti ĝin antaŭ la hundojn kaj al la birdoj en la aero — ah, Johanano, Johanano, vi estis la ununura viro, kiun mi amis, al ĉiuj aliaj mi nur estis antipatia, sed vi estis bela. Via korpo similis al ebura kolono sur piedestalo el arĝento, ĝi similis al ĝardeno plena je vinberoj kaj arĝentaj lilioj, ĝi estis kiel turo el arĝento, ornamita per eburaj pentraĵoj. Nenio en la tuta mondo estis kiel via korpo, nenio en la mondo estis tiel nigra kiel viaj haroj, kaj nenio sur tero estis tiel ruĝa kiel via buŝo. Via voĉo estis oferujo el kiu fluadis multekosta odoro, kaj se mi rigardis vin, eksonis en mi mirindaj sonoj. Ah, kial vi ne rigardis min, Johanano? Per viaj manoj kaj per viaj insultoj vi kovris por mi vian vizaĝon. Antaŭ viajn okulojn vi metis la vualon de tiu, kiu volas vidi sian Dion. Nun vi vidas Lin, vian Dion, Johanano, min tamen, min — vi vidis neniam. Se vi ĝin estus farinta, vi estus aminta min. Mi vidis vin, Johanano — kaj — mi amis vin. Ah, kiom mi vin amis! Ankoraŭ mi vin amas, Johanano, nur vin; mi soifas je via beleco, kaj malsatas je via amo. Kaj nek vino nek frukto povis trankviligi mian deziron. Kion mi nun faros, Johanano? Nek la riveroj, nek la riveregoj povas trankviligi mian amon. Princino mi estis — vi malŝatis min — ĉasta mi estis — vi metis fajron en mian sangon. Ah, kial vi ne rigardis min, Johanano? Se vi estus ĝin farinta, vi estus aminta min. Mi bone ĝin scias, vi estus aminta min, ĉar la mistero de l’amo estas pli granda ol la mistero de l’morto. Nur la amon oni povas rigardi.
Herodo.— Abomena estas via filino, plene abomena. Tio, kion ŝi faris, estas vere granda krimo, certe krimo kontraŭ nekonata Dio.
Herodias. —Mi pravigas la faron de mia filino kaj nun mi volas resti tie ĉi.
Herodo(ekstarante). — Tion diras la sangadulta virino. Venu, mi ne volas resti ĉi tie pli longe; venu, mi rediras vin, mi scias ke malfeliĉo ekfariĝos. Manaso, Isaŝaro, Oziaso, estingu la torĉojn, nenion mi volas plu vidi, mi ne volas, ke io vidas min ie. Estingu la torĉojn, kaŝu la lunon, kaŝu la stelojn, ni kaŝu nin mem en nia palaco. Herodias, mi komencas timegi! (Ĉiuj foriras tra la enirejo kaj trans la ŝtuparon en la palacon).
La Sklavoj(estingas la torĉojn, la steloj malaperas, granda nubo kaŝas la lunon, la scenejo fariĝas tute malluma).
Herodo(eksupreniras la ŝtuparon).
Voĉo de Salome.— Nun mi kisis vian buŝon, Johanano, mi kisis vian buŝon. Sur viaj lipoj estis amara gusto, ĝi estis la gusto de la sango, ĉu tio estis la gusto de la amo? Oni diras, ke la amo estas amara — sed tute egale, tute egale, mi kisis vian buŝon, Johanano, mi kisis vian buŝon! (Radio de la lunlumo falas sur Salomeon).
Herodo(sin turnas kaj vidas ŝin). Oni mortigu tiun virinon!
La Soldatoj(rapidas al ŝi kaj dispremas ŝin per siaj ŝildoj).
Blua nokta ĉielo kovrita per steloj.
x
Granda teraso en la palaco de Herodo. Maldekstre granda ŝtupar. Dekstre sur la fundo malnova cisterno, ĉirkaŭita de muro el verda bronzo. Estas vespero; la luno lumas.
En la Esperanta Teatro Internacia aperos de la sama tradukinto:
SalomedeOskar Wilde.
JuditodeHebbel.
Lukrecia BorgiadeVictor Hugo.
La Veziro de LenkorandeMirza Feth-Ali Achondzade.
Jepo de BergodeHolberg.
Erasmus MontanusdeHolberg.
kaj aliaj.
[1]Premsufoki.
[2]Muro de ĉambro.