6.
La suno eklevas miajn palpebrojn per piketantaj radioj. Vespero venis. Vere, mi preterdormis la tutan tagon. Ĉi tie, en la agrable silenta verda kaŝejo. Mi frostetas. La malvarmeto, kiu vespere elteriĝas el malseketa herbaro, rigidigis miajn membrojn. Malrapide mi leviĝas.
Mi paŝas antaŭ la domon. Sed tie ĉi staras viro. Li star-apogas sin je la pordo. Li havas pipon en la buŝo, fumegas kiel kamena tubo de fabriko kaj rikanas kun gajete palpebrumantaj okuloj.
„Aŭskultu, kara homo,“ mi diras kun rideto. „Vi ŝajnas esti la gardisto de la domo?“
Konsenta grunto respondas. Subite mi levas la nazon kaj flaretas. Mi krias terurigite: „Vi ja fumas tabakaĉon?“
Li levas la ŝultrojn:
„Se mi ne havas pli bonan?...“
„Sed vi ja fumaĵigas la tutan domon!“ mi diras kun prava indigno.
„Tio ne domaĝas,“ li diras trankvilege kaj elpipigas tutan nubaron de ĉi tiu stranga tabakaĉa fumo.
Rapidege mi volas endomiĝi preter la pipulo. Sed mi puŝiĝas kontraŭ brakon, kiu metiĝas antaŭ min kiel bariero, barante la vojon.
„Kien?“ li demandas suspekteme.
„En la domon.“
„Ne permesas.“
„Kial ne?“
„Mi ne enlasas fremdulon.“
„Sed mi ja apartenas al la domanaro!“ mi krias kolere.
„Mi ne konas vin.“
„Do bonvolu min anonci al gesinjoroj Fromaĝi,“ mi diras pacience.
„Mi ne povas.“
„Ĉu neniu estas hejme?“
Li faras longan tiron el sia pipo kaj klarigas:
„Kio koncernas la inojn, ili ambaŭ flugis for, la profesoro skribas libron kaj aperas nur, kiam sonoras al manĝo. La sinjora kaj sinjorina moŝtoj estas supre. Ili sorĉas.“
„Sorĉas?“
„Jes, ili sorĉas.“
Senvorte mi rigardadas la fumanton kaj miregas. Jen originala domgardisto! Li forpelas ĉiujn neagrablajn vizitantojn per ankoraŭ pli originala tabakaĉa fumo. Mi sentas, ke ankaŭ mi devas cedi, se mi ne pereu en ĉi tiu fumego. Ankoraŭ mi hezitas...
Tiam ĉi tiu stranga homo ekflugigas fumnubegon, kiu minace ruliĝas kontraŭ min kaj fumaĵante forpelas min kiel trudeman insektaĉon...