ETHELWALD KVIETIGAS LA MARON.Tradukita el Angla-Saksona originalo, de G.L.B. kaj C.F.W.Mi kun du aliaj fratoj venis Farnon la insulon. Intencis mi paroladi kun la honorinda patro Ethelwald. Poste ke mi kun la lia parolado estis konsolita kaj la lia benado estis al mi donita, kaj tiam kiam ni domon revenintaj jam estis sur la alta maro, subite disŝiriĝis la paco de la ĉielo kio estis reginta je la tempo kiam ni enŝipiĝis kaj tiel grava vetero ekalvenis kaj tiel furioza urago ekfalis ke ni nek kun velo nek kun remado povis eĉ iometete progresadi, kaj ni nepre nenio atendis krom la morto mem. Dume ke ni do tie plej longe kun la vento kaj la maro tute vane laboradis kaj bataladis, rigardis ni tiam malantaŭe por vidi se estus eble ke ni ree tentu atingi la insulon el kiu ni estis elvenintaj. Sed kien ajn ni nin turnis la sama urago nin renkontis, nin ĉirkaŭstaris, nin ĉirkaŭringis ĉiaparte kaj nenia espero de saviĝo jam restis al ni.Post longe ni niajn okulojn suprenlevigis kaj ekvidis ni sur Farno la insulo, la al Dio karan patron Ethelwald’on elirantan el la lia sekreta loĝejo, volantan havigi al ni sukcesan kuradon, por vidi tion kio estis okazinta je ni; ĉar li estis aŭdanta la bruadon de la ventego kaj de la muĝanta maro. Kaj li, nin vidanta alportitajn en danĝeron kaj tiamaniere laborantajn, la genuojn fleksadis al Dio, Patro de Nia Sinjoro kaj Savisto Ĥristo, preĝanta pro la nia saviĝo kaj vivo. Kaj kiam li tian preĝon finigis, la superfluantajn akvojn li retrankviligis, kaj la ventegon redefaligis, ĝis ke nepre la furiozeco de la ventego foriĝis kaj favorantaj ventoj nin kondukis sur plej trankvila maro al la bordo. Kiam do ni trafis la bordon, kaj la nian ŝipon ankaŭ el la ondoj forportis, samminute vento egale forta kiel antaŭe revenis, kvazaŭ ĝi dum tiu mallonga tempeto pro ni estis trankviligita, kaj dum la tuta tago plej forte kaj furioze blovegis, tiel kiel oni verŝajne devus ekkredi ke la mallonga periodeto de trankvileco, kiu tiatempe okazis, nin estis aldonita de la Ĉielo, por favori tiun serviston de Dio, pro nia saviĝo preĝantan.Note.—La Angla-Saksona teksto el kiu la jena historieto estas eltirita, presiĝis en la de Sinjoro Alfred Cook (Yale’a Profesoro) verkita libro nomitaUnua Libro de Antikva Angla; plej interesplena kaj grava libreto por tiuj kiuj sin interesas pri la komencaĵoj de la hodiaŭa Angla Lingvo. La nunaj tradukistoj penadis konservi la stilon de la originala teksto.
Tradukita el Angla-Saksona originalo, de G.L.B. kaj C.F.W.
Mi kun du aliaj fratoj venis Farnon la insulon. Intencis mi paroladi kun la honorinda patro Ethelwald. Poste ke mi kun la lia parolado estis konsolita kaj la lia benado estis al mi donita, kaj tiam kiam ni domon revenintaj jam estis sur la alta maro, subite disŝiriĝis la paco de la ĉielo kio estis reginta je la tempo kiam ni enŝipiĝis kaj tiel grava vetero ekalvenis kaj tiel furioza urago ekfalis ke ni nek kun velo nek kun remado povis eĉ iometete progresadi, kaj ni nepre nenio atendis krom la morto mem. Dume ke ni do tie plej longe kun la vento kaj la maro tute vane laboradis kaj bataladis, rigardis ni tiam malantaŭe por vidi se estus eble ke ni ree tentu atingi la insulon el kiu ni estis elvenintaj. Sed kien ajn ni nin turnis la sama urago nin renkontis, nin ĉirkaŭstaris, nin ĉirkaŭringis ĉiaparte kaj nenia espero de saviĝo jam restis al ni.
Post longe ni niajn okulojn suprenlevigis kaj ekvidis ni sur Farno la insulo, la al Dio karan patron Ethelwald’on elirantan el la lia sekreta loĝejo, volantan havigi al ni sukcesan kuradon, por vidi tion kio estis okazinta je ni; ĉar li estis aŭdanta la bruadon de la ventego kaj de la muĝanta maro. Kaj li, nin vidanta alportitajn en danĝeron kaj tiamaniere laborantajn, la genuojn fleksadis al Dio, Patro de Nia Sinjoro kaj Savisto Ĥristo, preĝanta pro la nia saviĝo kaj vivo. Kaj kiam li tian preĝon finigis, la superfluantajn akvojn li retrankviligis, kaj la ventegon redefaligis, ĝis ke nepre la furiozeco de la ventego foriĝis kaj favorantaj ventoj nin kondukis sur plej trankvila maro al la bordo. Kiam do ni trafis la bordon, kaj la nian ŝipon ankaŭ el la ondoj forportis, samminute vento egale forta kiel antaŭe revenis, kvazaŭ ĝi dum tiu mallonga tempeto pro ni estis trankviligita, kaj dum la tuta tago plej forte kaj furioze blovegis, tiel kiel oni verŝajne devus ekkredi ke la mallonga periodeto de trankvileco, kiu tiatempe okazis, nin estis aldonita de la Ĉielo, por favori tiun serviston de Dio, pro nia saviĝo preĝantan.
Note.—La Angla-Saksona teksto el kiu la jena historieto estas eltirita, presiĝis en la de Sinjoro Alfred Cook (Yale’a Profesoro) verkita libro nomitaUnua Libro de Antikva Angla; plej interesplena kaj grava libreto por tiuj kiuj sin interesas pri la komencaĵoj de la hodiaŭa Angla Lingvo. La nunaj tradukistoj penadis konservi la stilon de la originala teksto.
MALNOVAJ KANTOJ.Tradukita de Clarence Bicknell.Ne povas mi malnovajn kantojnRekanti kiel foje;La kor’, la voĉo al mi mankus,Mi plorus tro malĝoje.En tiuj kantoj mia koroPasintajn tempojn trovas;Rekanti ilin, aŭ rereviLa revojn mi ne povas.Ne povas mi rekanti ilin,Kaj la malĝojajn ĉarmojn;Iliaj melodioj vekusEl dorm’ malnovajn larmojn:Kvankam mi ne forgesas ilin,Malĝojajn kaj dolĉegajn,Mi tamen ne rekanti povasLa kantojn tro karegajn.Ne, mi ne povas! la vidaĵojRevenas pri la horojDe oraj revoj forflugintaj,Pri jaroj de doloroj;Sed, per rompitaj teraj ĉenoj,L’ anim’, en libereco,Rekantos eble tiujn kantojn,Kaj dum la eterneco.
Tradukita de Clarence Bicknell.
Ne povas mi malnovajn kantojnRekanti kiel foje;La kor’, la voĉo al mi mankus,Mi plorus tro malĝoje.En tiuj kantoj mia koroPasintajn tempojn trovas;Rekanti ilin, aŭ rereviLa revojn mi ne povas.Ne povas mi rekanti ilin,Kaj la malĝojajn ĉarmojn;Iliaj melodioj vekusEl dorm’ malnovajn larmojn:Kvankam mi ne forgesas ilin,Malĝojajn kaj dolĉegajn,Mi tamen ne rekanti povasLa kantojn tro karegajn.Ne, mi ne povas! la vidaĵojRevenas pri la horojDe oraj revoj forflugintaj,Pri jaroj de doloroj;Sed, per rompitaj teraj ĉenoj,L’ anim’, en libereco,Rekantos eble tiujn kantojn,Kaj dum la eterneco.
Ne povas mi malnovajn kantojnRekanti kiel foje;La kor’, la voĉo al mi mankus,Mi plorus tro malĝoje.En tiuj kantoj mia koroPasintajn tempojn trovas;Rekanti ilin, aŭ rereviLa revojn mi ne povas.
Ne povas mi rekanti ilin,Kaj la malĝojajn ĉarmojn;Iliaj melodioj vekusEl dorm’ malnovajn larmojn:Kvankam mi ne forgesas ilin,Malĝojajn kaj dolĉegajn,Mi tamen ne rekanti povasLa kantojn tro karegajn.
Ne, mi ne povas! la vidaĵojRevenas pri la horojDe oraj revoj forflugintaj,Pri jaroj de doloroj;Sed, per rompitaj teraj ĉenoj,L’ anim’, en libereco,Rekantos eble tiujn kantojn,Kaj dum la eterneco.
LA ESPERANTA SUBJUNKTIVO.La artikolo de DroLloyd ne konvinkis min, ĉar mi opinias ke, por uzi la imperativon, ne estas necese havi verbon esprimantan volon deziron aŭ permeson. Sufiĉas ke tia ideo estas (mi ne skribas "estu") en la penso de la parolanto. Nu, en la ekzemploj cititaj de DroLloyd, oni povas enŝovi la verbojn konformajn, ne ŝanĝinte la sencon."Li malkovris la manon, permesante ke la serpento tie mordu.""La poŝto, volinte ke la leteroj estu tuj specigitaj, sendas specigistojn.""Ŝi estis tiel maldika, ke kiam ŝi deziris ke oni povu ŝin rimarki, ŝi bezonis eniri du fojojn la ĉambron."Nur, mi neniam skribos: "Mi timas ke li venu," ĉar, kiel tre ĝuste rimarkigis DroLloyd, ne estas en la frazo la plej malgranda nuanco de ordono aŭ deziro.Mi konsentas ke tia maniero konsideri la aferon, devas ŝajni stranga al gramatikistoj. Sed mi pensas ke ĝi entenas logikecon, kaj, kio estas ankoraŭ pli grava, praktikecon. La reguloj kiuj regas la uzadon de Subjunktivo en naciaj lingvoj (almenaŭ en la Franca) estas terure arbitraj, tiel ke la gramatikistoj ne ĉiam konsentas pri ili, kaj ke eĉ kleraj personoj tre ofte malobeas ilin. Tio ŝajnas pruvi ke tiu modo estas tute senutila.Kiel Esperanta profesoro, mi eksperimentis kiom malfacile estas doni precizajn regulojn pri tiu modo, kaj kontraŭe kiom estas praktika la principo donita en la paragrafo 218 de la Sintakso. Jen kiel mi klarigas al miaj lernantoj la uzadon de la modoj.La indikativo estas la modo normala. Oni devas uzi ĝin, kiam oni ne havas motivon por uzi kondicionalon aŭ imperativon.La kondicionalon oni uzu, kiam oni povas, ne ŝanĝinte la sencon, enŝovi "supozinte ke" en la unuan propozicion, kaj "en tia okazo" en la duan. Cetere la unua aŭ la dua propozicio povas esti Subaŭskultata. Ekzemple (Paragrafo 169, Sintakso):"Se li estus riĉa, li havus multajn amikojn." "Supozinte ke li estus riĉa, en tia okazo li havus multajn amikojn.""Mi volus vin vidi!" "Supozinte ke tio ne malplaĉus al vi, en tia okazo mi volus vin vidi.""Se mi povus lin venki!" "Supozinte ke mi povus lin venki, en tia okazo, kiel feliĉa mi estus!"La imperativon oni uzu, kiam oni povas, ne ŝanĝinte la sencon, enŝovi, en la frazon, unu el la verboj voli deziri konsili permesi peti, k.c., kiuj montras volon pli malpli fortan. Mi jam donis ekzemplojn pli supre.Ŝajnas al mi ke, tiam, la du lastaj modoj ludas sian logikan rolon, t.e., mallongigi la frazojn.Mi bone scias ke oni povos trovi en Esperantaj libroj, eĉ en Zamenhofaj verkoj kelkajn frazojn kiuj ne estas konformaj al tiuj reguloj. Sed ili estas maloftaj, kaj tio, laŭ mi, ne pravigus la enkondukon de reguloj arbitraj neklaraj kaj senutilaj.(Profesoro)H. Sentis(Grenoble).
La artikolo de DroLloyd ne konvinkis min, ĉar mi opinias ke, por uzi la imperativon, ne estas necese havi verbon esprimantan volon deziron aŭ permeson. Sufiĉas ke tia ideo estas (mi ne skribas "estu") en la penso de la parolanto. Nu, en la ekzemploj cititaj de DroLloyd, oni povas enŝovi la verbojn konformajn, ne ŝanĝinte la sencon.
"Li malkovris la manon, permesante ke la serpento tie mordu."
"La poŝto, volinte ke la leteroj estu tuj specigitaj, sendas specigistojn."
"Ŝi estis tiel maldika, ke kiam ŝi deziris ke oni povu ŝin rimarki, ŝi bezonis eniri du fojojn la ĉambron."
Nur, mi neniam skribos: "Mi timas ke li venu," ĉar, kiel tre ĝuste rimarkigis DroLloyd, ne estas en la frazo la plej malgranda nuanco de ordono aŭ deziro.
Mi konsentas ke tia maniero konsideri la aferon, devas ŝajni stranga al gramatikistoj. Sed mi pensas ke ĝi entenas logikecon, kaj, kio estas ankoraŭ pli grava, praktikecon. La reguloj kiuj regas la uzadon de Subjunktivo en naciaj lingvoj (almenaŭ en la Franca) estas terure arbitraj, tiel ke la gramatikistoj ne ĉiam konsentas pri ili, kaj ke eĉ kleraj personoj tre ofte malobeas ilin. Tio ŝajnas pruvi ke tiu modo estas tute senutila.
Kiel Esperanta profesoro, mi eksperimentis kiom malfacile estas doni precizajn regulojn pri tiu modo, kaj kontraŭe kiom estas praktika la principo donita en la paragrafo 218 de la Sintakso. Jen kiel mi klarigas al miaj lernantoj la uzadon de la modoj.
La indikativo estas la modo normala. Oni devas uzi ĝin, kiam oni ne havas motivon por uzi kondicionalon aŭ imperativon.
La kondicionalon oni uzu, kiam oni povas, ne ŝanĝinte la sencon, enŝovi "supozinte ke" en la unuan propozicion, kaj "en tia okazo" en la duan. Cetere la unua aŭ la dua propozicio povas esti Subaŭskultata. Ekzemple (Paragrafo 169, Sintakso):
"Se li estus riĉa, li havus multajn amikojn." "Supozinte ke li estus riĉa, en tia okazo li havus multajn amikojn."
"Mi volus vin vidi!" "Supozinte ke tio ne malplaĉus al vi, en tia okazo mi volus vin vidi."
"Se mi povus lin venki!" "Supozinte ke mi povus lin venki, en tia okazo, kiel feliĉa mi estus!"
La imperativon oni uzu, kiam oni povas, ne ŝanĝinte la sencon, enŝovi, en la frazon, unu el la verboj voli deziri konsili permesi peti, k.c., kiuj montras volon pli malpli fortan. Mi jam donis ekzemplojn pli supre.
Ŝajnas al mi ke, tiam, la du lastaj modoj ludas sian logikan rolon, t.e., mallongigi la frazojn.
Mi bone scias ke oni povos trovi en Esperantaj libroj, eĉ en Zamenhofaj verkoj kelkajn frazojn kiuj ne estas konformaj al tiuj reguloj. Sed ili estas maloftaj, kaj tio, laŭ mi, ne pravigus la enkondukon de reguloj arbitraj neklaraj kaj senutilaj.
(Profesoro)H. Sentis(Grenoble).
FRAGMENTAJ MEMOROJ.Originale verkita de Edward Metcalfe, M.A. (Oxon).La aŭtoro rizervas ĉiajn rajtojn.Mi verkis por tiu ĉi monato kelkajn detalojn pri vizito kiun ni faris al la bonekonata Kavernego Grandega deKentucky.Tra la Kavernego trafluas subteran riveron en kiu troviĝas du specoj da fiŝoj. Unu speco havas okulojn sed ne povas vidi; la alia speco (kiu eble enloĝadas la Kavernegon kelkajn centojn aŭ milojn da jaroj pli longe) tute ne havas okulojn.Kaj nun mi petas, ke la leganto imagu kvardek personojn, el kiuj ĉiu portas lampon, postsekvante en la kavernego maljunan nigrulon kiun oni nomas "Onklo Nikoĉjo."En Ameriko ĉiujn maljunulojn oni nomas "Onklo."Ni aŭdas solenantik, tak, oni nomas ĝin la horoloĝon. "Kiam oni streĉas ĝin, Onklo Nikoĉjo?" demandas nia sola knabeto. "Ho, tio! oni ĝin streĉis en la unua jaro de la mondo, Sonny (Fiĉjo)." Kiom da miljaroj faladas tiu guto da akvo!Ni vidis la fundon de la "senfunda profundejo"; ĝi havis nur kvin-dek futojn da profundeco. Sed deBourne’s Dome(la kupolo deBourne), ninevidis la fundon.Tiel kiel se ni estus starantaj ekstere ĉe fenestro ni ĝin rigardadis tra longa fendaĵo, elstreĉantaj en ĝin niajn kapojn por pli bone vidi, tuj kiam Onklo Nikoĉjo kiu estas suprenrampanta sur la eksteron de la kupolo, trapuŝas tra negranda malfirmaĵo lumegigilon, kiu lumegigas la mirindajn akvoskulptaĵojn de la flankaĵoj kaj de la interno de la kupolo. Fine li faligis ĝin kaj tuj la ombroj forrabas de niaj okuloj la belegan kupolinternon, sed falinte ĝi malkaŝas ĉiam novajn belaĵojn sur la flankaĵoj. Ĉion lumigegante ĝi preterfalas kiel strio da lumo nian fendaĵon, kaj postsekvante ĝin per niaj rigardoj, ni vidas ke ĝi estas nun nur malgranda punkto da lumo, sed ĉiam (ĉar Onklo Nikoĉjo faligas multajn lumegilojn) ĉiam, antaŭ ol atingi la fundon de la putego ĝi estingiĝas. Mi ne atencos priskribi la akvoskulptaĵojn. Se lertegaj koboldoj estus tien skulptintaj siajn plej fantaziajn sonĝojn, ĝi estus tiel, kiel ĝi estas, belega, teruriga, mistera, fantazia!Ni eniras kavernon (en la kavernego estas multaj kavernoj). Subite oni elstreĉas brakon kaj haltigas min. Ni staras ĉe la bordo de trankvila maro, kaj radioj de la hela luno lumigas sur grandajn blankajn nubegojn amasigitaj unu super la alia ĉe la horizonto de la maro. Mi aŭdas elspiritan murmuron: "Kiel belege! Kiel belege!" Jes, sed tiuj lanecaj nuboj estas solida ŝtonego, kaj la trankvila maro terurigega krutaĵo. Vere tiu brako savis min de subita morto!Proksime de la dometoj de ftizo suferintoj (ili ĉiuj mortis) ni trovis kelkajn stipojn, sur kiujn, laŭ peto de nia gvidisto, ni ĉiuj sidiĝas.Tiam Onklo Nikoĉjo kolektas niajn kvardek lampojn kaj foriras, nin lasante en vera mallumego.Antaŭ kaj plej proksime de miaj okuloj mi metas mian blankan manumon sed neniel mi povas ĝin vidi. La mallumo fariĝas solida kaj premas sur nin tiel kiel se estus vivanta korpo. Mi pripensas tiun Egiptan mallumon kiun oni povis palpi. Ĉiu voĉo mallaŭtas; oni parolas nur per murmuroj kiuj, tamen, ŝajnas forkuri en la mallumon kaj kriegi la vortojn al la Spiritoj de la Kavernego.Subite—"Rigardu supren! Ho! rigardu supren!" Supren mi rigardas kaj mi vidas—kion?Nur ke oni estas formovinta la supron de la Kavernego, kaj ke mi sidas ĉe la fundo de profundega fendaĵo. Senlime super mia kapo altenetendiĝas ĝiaj du flankaĵoj. Estas meznokto, ĉar laŭ diferencaj lumpovoj brilas en la trankvila ĉielo grandega stelaro. Ĵus enirinte la videblan porcion de la ĉielo mi vidas kometon.Trankvila ĉielo? Jes, ĉe tiu unua rigardo mi pensas, ke la nokto estas treege trankvila, sed baldaŭ nigra, treege nigra nubego malrapide surpasas la ĉielon kaj unu post unu englutas ĉiujn la helajn stelojn. Ne, la stelaro venkas! La nubego pasas kaj, jen, ankoraŭ la steloj trankvile briladas en pura, sennuba ĉielo.Sed, kio? Kio okazas?La nubego revenas malantaŭen!Ho! Onklo Nikoĉjo, Onklo Niĉjo, pro kio vi faris tion? Vi forrabas de mi la tutan iluzion. Eĉ se la nubego estas nur ombro de la mano de maljuna nigrulo, ĉu ĝi devas iri malantaŭen?Ĉio finiĝas. Onklo Nikoĉjo revenas. Ni reprenas niajn lampojn.Ni realvenas la feran Pordegon.Al Onklo Niĉjo ni adiaŭas kaj al la Kavernego.Kaj mi? Jes ĉio finiĝas. Mi ankaŭ adiaŭas al la aminda Legantaro.(Fino).
Originale verkita de Edward Metcalfe, M.A. (Oxon).
La aŭtoro rizervas ĉiajn rajtojn.
Mi verkis por tiu ĉi monato kelkajn detalojn pri vizito kiun ni faris al la bonekonata Kavernego Grandega deKentucky.
Tra la Kavernego trafluas subteran riveron en kiu troviĝas du specoj da fiŝoj. Unu speco havas okulojn sed ne povas vidi; la alia speco (kiu eble enloĝadas la Kavernegon kelkajn centojn aŭ milojn da jaroj pli longe) tute ne havas okulojn.
Kaj nun mi petas, ke la leganto imagu kvardek personojn, el kiuj ĉiu portas lampon, postsekvante en la kavernego maljunan nigrulon kiun oni nomas "Onklo Nikoĉjo."
En Ameriko ĉiujn maljunulojn oni nomas "Onklo."
Ni aŭdas solenantik, tak, oni nomas ĝin la horoloĝon. "Kiam oni streĉas ĝin, Onklo Nikoĉjo?" demandas nia sola knabeto. "Ho, tio! oni ĝin streĉis en la unua jaro de la mondo, Sonny (Fiĉjo)." Kiom da miljaroj faladas tiu guto da akvo!
Ni vidis la fundon de la "senfunda profundejo"; ĝi havis nur kvin-dek futojn da profundeco. Sed deBourne’s Dome(la kupolo deBourne), ninevidis la fundon.
Tiel kiel se ni estus starantaj ekstere ĉe fenestro ni ĝin rigardadis tra longa fendaĵo, elstreĉantaj en ĝin niajn kapojn por pli bone vidi, tuj kiam Onklo Nikoĉjo kiu estas suprenrampanta sur la eksteron de la kupolo, trapuŝas tra negranda malfirmaĵo lumegigilon, kiu lumegigas la mirindajn akvoskulptaĵojn de la flankaĵoj kaj de la interno de la kupolo. Fine li faligis ĝin kaj tuj la ombroj forrabas de niaj okuloj la belegan kupolinternon, sed falinte ĝi malkaŝas ĉiam novajn belaĵojn sur la flankaĵoj. Ĉion lumigegante ĝi preterfalas kiel strio da lumo nian fendaĵon, kaj postsekvante ĝin per niaj rigardoj, ni vidas ke ĝi estas nun nur malgranda punkto da lumo, sed ĉiam (ĉar Onklo Nikoĉjo faligas multajn lumegilojn) ĉiam, antaŭ ol atingi la fundon de la putego ĝi estingiĝas. Mi ne atencos priskribi la akvoskulptaĵojn. Se lertegaj koboldoj estus tien skulptintaj siajn plej fantaziajn sonĝojn, ĝi estus tiel, kiel ĝi estas, belega, teruriga, mistera, fantazia!
Ni eniras kavernon (en la kavernego estas multaj kavernoj). Subite oni elstreĉas brakon kaj haltigas min. Ni staras ĉe la bordo de trankvila maro, kaj radioj de la hela luno lumigas sur grandajn blankajn nubegojn amasigitaj unu super la alia ĉe la horizonto de la maro. Mi aŭdas elspiritan murmuron: "Kiel belege! Kiel belege!" Jes, sed tiuj lanecaj nuboj estas solida ŝtonego, kaj la trankvila maro terurigega krutaĵo. Vere tiu brako savis min de subita morto!
Proksime de la dometoj de ftizo suferintoj (ili ĉiuj mortis) ni trovis kelkajn stipojn, sur kiujn, laŭ peto de nia gvidisto, ni ĉiuj sidiĝas.
Tiam Onklo Nikoĉjo kolektas niajn kvardek lampojn kaj foriras, nin lasante en vera mallumego.
Antaŭ kaj plej proksime de miaj okuloj mi metas mian blankan manumon sed neniel mi povas ĝin vidi. La mallumo fariĝas solida kaj premas sur nin tiel kiel se estus vivanta korpo. Mi pripensas tiun Egiptan mallumon kiun oni povis palpi. Ĉiu voĉo mallaŭtas; oni parolas nur per murmuroj kiuj, tamen, ŝajnas forkuri en la mallumon kaj kriegi la vortojn al la Spiritoj de la Kavernego.
Subite—"Rigardu supren! Ho! rigardu supren!" Supren mi rigardas kaj mi vidas—kion?
Nur ke oni estas formovinta la supron de la Kavernego, kaj ke mi sidas ĉe la fundo de profundega fendaĵo. Senlime super mia kapo altenetendiĝas ĝiaj du flankaĵoj. Estas meznokto, ĉar laŭ diferencaj lumpovoj brilas en la trankvila ĉielo grandega stelaro. Ĵus enirinte la videblan porcion de la ĉielo mi vidas kometon.
Trankvila ĉielo? Jes, ĉe tiu unua rigardo mi pensas, ke la nokto estas treege trankvila, sed baldaŭ nigra, treege nigra nubego malrapide surpasas la ĉielon kaj unu post unu englutas ĉiujn la helajn stelojn. Ne, la stelaro venkas! La nubego pasas kaj, jen, ankoraŭ la steloj trankvile briladas en pura, sennuba ĉielo.
Sed, kio? Kio okazas?
La nubego revenas malantaŭen!
Ho! Onklo Nikoĉjo, Onklo Niĉjo, pro kio vi faris tion? Vi forrabas de mi la tutan iluzion. Eĉ se la nubego estas nur ombro de la mano de maljuna nigrulo, ĉu ĝi devas iri malantaŭen?
Ĉio finiĝas. Onklo Nikoĉjo revenas. Ni reprenas niajn lampojn.
Ni realvenas la feran Pordegon.
Al Onklo Niĉjo ni adiaŭas kaj al la Kavernego.
Kaj mi? Jes ĉio finiĝas. Mi ankaŭ adiaŭas al la aminda Legantaro.
(Fino).
KRISTNASKA KANTETO.Originale verkita de Esperantisto 4686.Jen Kristnasko alveninta,De la tuta mond’ benita,Ĉar naskiĝis Filo DiaKiu estas Frato nia.La paŝtistoj kiuj aŭdisLa sciigon Dion laŭdis,Tiam en la groton venasKiu l’ infaneton tenas.Kaj el malproksima landoLin vojaĝis reĝa bando,Oron, mirhon donacante,Dian Filon rekonante.Do la tuta mondo iruKaj ĉe la manĝujo miru:Kun Mario la genuoFleksu antaŭ Li, Jesuo.Kantu per ĝojega krioPri Jesuo kaj Mario;Ŝi patrino sen makulo,Li la sola Nepekulo.Kantu ĉia homa koro"Estu al Jesu’ honoro,Kaj alvenu en la teronPacon, la homaresperon."Sed ne sole kantu—agu—Nun al la fratar’ elpagu;La infanojn, malsanulojnAmu, kaj la mizerulojn.
Originale verkita de Esperantisto 4686.
Jen Kristnasko alveninta,De la tuta mond’ benita,Ĉar naskiĝis Filo DiaKiu estas Frato nia.La paŝtistoj kiuj aŭdisLa sciigon Dion laŭdis,Tiam en la groton venasKiu l’ infaneton tenas.Kaj el malproksima landoLin vojaĝis reĝa bando,Oron, mirhon donacante,Dian Filon rekonante.Do la tuta mondo iruKaj ĉe la manĝujo miru:Kun Mario la genuoFleksu antaŭ Li, Jesuo.Kantu per ĝojega krioPri Jesuo kaj Mario;Ŝi patrino sen makulo,Li la sola Nepekulo.Kantu ĉia homa koro"Estu al Jesu’ honoro,Kaj alvenu en la teronPacon, la homaresperon."Sed ne sole kantu—agu—Nun al la fratar’ elpagu;La infanojn, malsanulojnAmu, kaj la mizerulojn.
Jen Kristnasko alveninta,De la tuta mond’ benita,Ĉar naskiĝis Filo DiaKiu estas Frato nia.
La paŝtistoj kiuj aŭdisLa sciigon Dion laŭdis,Tiam en la groton venasKiu l’ infaneton tenas.
Kaj el malproksima landoLin vojaĝis reĝa bando,Oron, mirhon donacante,Dian Filon rekonante.
Do la tuta mondo iruKaj ĉe la manĝujo miru:Kun Mario la genuoFleksu antaŭ Li, Jesuo.
Kantu per ĝojega krioPri Jesuo kaj Mario;Ŝi patrino sen makulo,Li la sola Nepekulo.
Kantu ĉia homa koro"Estu al Jesu’ honoro,Kaj alvenu en la teronPacon, la homaresperon."
Sed ne sole kantu—agu—Nun al la fratar’ elpagu;La infanojn, malsanulojnAmu, kaj la mizerulojn.
DUOBLA AKROSTIKO.Verkita de Clarence Bicknell.SOLVO.1.BAZAROestas l’ elspezejo.1. Por laEDZINOplezurejo.2.ISLANDOla insul’; persikoj2. Ne kreskas tie, sedSALIKO.3.CIGAROpliplaĉas ol pilolo,3. En min pafata elPISTOLO.4.INSEKTOJofte enuigas.4.EKSKURSONili malbonigas.5.KRISTAL’da neĝo je l’ mateno5. Briladas kiel laRUBENO.6.LIKVOROhomon malsanigas.6.ABSINTOofte lin mortigas.7.ELEKTROestas lumigilo.7.NEBULOfantomdistililo.8. Kun laTORNISTROeleganta8.TURISTOmarŝas eĉ kantanta.9. L’ORGANOestas preĝamiko.9. L’ORKESTROla opermuziko.Per BICIKLETO mi fremdulajn landojn vidas,Sed ESPERANTO min al homaj koroj gvidas.
Verkita de Clarence Bicknell.
SOLVO.
Per BICIKLETO mi fremdulajn landojn vidas,Sed ESPERANTO min al homaj koroj gvidas.
Per BICIKLETO mi fremdulajn landojn vidas,Sed ESPERANTO min al homaj koroj gvidas.
Estimataj Kunverkintoj & Legantoj,La jaro 1905 finiĝas, kaj mi uzas la okazon por sendi la bonvenan antikvan bondeziron pro ĜOJA KRISTNASKO & FELIĈA NOV-JARO.Neniam nia lingvo ĝuis jaron tiel prosperan, kiel la nuna, kaj ekzistas ĉiu signo ke la progreso daŭros. Legantoj estas pli multenombraj, kaj ili nature atendas, ke la naciaj kaj internaciaj gazetoj laŭe pligrandiĝu.La Enhav-nomaro de nia lasta dozeno da numeroj montras, ke niaj multaj kleraj verkintoj donis materialon por plej interesa serio, kaj ni esperas, ke Esperantistoj legos niajn du volumojn kun plezuro kaj profito je la estontaj jaroj.Gazeto kies enhavo estas literatura pli ol kronika, havas ĉiaman intereson, kaj ni do rigardas la volumon, kiel notinda aldono al la Esperanta Biblioteko.La redaktado kaj direktado de internacia organo estas laboriga entrepreno, postulante pli da tempo ol mia ĉiutaga okupado permesas por la kreskantaj bezonoj de tiu ĉi gazeto. Ni do devis fari novajn planojn por la estonteco.De nun laBritish Esperantist, kun sia kroniko kaj naciaj artikoloj, kaj nia malnovaThe Esperantistaperos sub unu kaj la sama kovrilo.La presliteroj kaj ĝenerala formato estos samformaj kun tiuj de la du volumoj deThe Esperantist, la nombro da paĝoj estos pligrandigata de dekses ĝis dudek, la jara abonpago restanta la sama 3s. (4 frankoj) afrankite.La Esperantistoj do ricevos pli dikan gazeton pro la sama malgranda abonpago.Mi do fidas, ke la amikoj kies skribaĵoj riĉigas niajn presitajn numerojn, afable daŭrigos sian helpon, kaj, per internacie verkitaj artikoloj, varbos multopajn abonojn kaj reklamojn, kaj tiel ebligos ke laEsperanta Gazeto de Granda kaj Pli Granda Britujookupu sian konvenan lokon en Esperantujo.La numero de la nuna monato do estas la lasta eldonata sub mia sola direktado; de nun mi estos nur membro de la Redaktora Komitato de la unuigitaj gazetoj.Je tiu ĉi okazo mi volas danki kore, korege la multajn amikojn, kiuj tiel neatendite sukcesigis miajn penadojn, kaj kiuj igis tiel plezurdona mian pro-Esperantan klopodadon.Senŝancele mi konstatas, ke pli sindona, simpatia kaj helpema legantaro estus malfacilege trovebla.The Esperantist, la unua Angla Esperanta Gazeto, donas indikilon de Brita progreso, kaj, monato post monato, sukcesis atingi tre altanlokon inter siaj samtempaj ĵurnaloj. Eble la ĝustatempeco de ĝia eldoniĝo, kaj allogeco de ĝia formo helpis multe je la trafo ĉe tiu ĉi kontentiga rezultato; sed estas ĉefe pro la entuziasmo de la ĉiam plimultiĝanta aro da Angle-parolantaj samideanoj.Dudekses monatoj povas esti mallonga porcio el la homa, se ne gazeta, vivo; tamen, por mi, tiu ĉi epoko ja estas estinta okupata. Centoj da novaj amikoj el multaj nacioj estas trovintaj loĝejon en la koro, kaj miloj da plezuraj memoroj gravuriĝis ĉe la memoro.Sur nia unua numero ni esprimis nian intencon ne presigi politikajn aŭ religiajn aferojn. Ni fidas, ke la sekvo de tiu ĉi propono kontentigis. Tamen, laŭ la pli ĝenerala alprenado de Esperanto, ni devas atendi la eldoniĝon de specialaj organoj pritraktantaj temojn plej necesegajn al la homa progresado.Jam ni plezure vidas la aperon de tiaj gazetoj, kiajKatolika Espero&Espero Pacifista.Tamen estas multe dubinde ĉu ankoraŭ venis la tempo por la naskiĝo de Politika revuo en Esperanto.Ĉi tie, en Anglujo, ni nune aŭdadas multe pri inter-kolonia politiko, kaj ŝajnas al ni, ke estas nur unu sola prava politiko por Esperantujo—inter-samideaneco.Se ĉiuj Esperantistoj unuigos kaj aĉetos la komercaĵojn de Esperantistoj, ni baldaŭ havos fundamenton fortikan kaj larĝan, kapabla porti konstruaĵon, havu ĝi kiom ajn da alteco. Ne estas necese longe serĉi la okazojn. Sur laThe Esperantistoni jam altiris la atenton al multaj komercaj fakoj. Ekzemple: Ni sendu niajn 2 aŭ 3 frankojn al Bulgarujo por laveraRoz-esenco; aŭ al Glasgow por la bonaj viskio kaj cigaredoj bezonataj por niaj Kristnaskaj regaloj; por Esperantaj ĉemizoj por varmigi nin; por kukaĵoj surhavantaj Esperantajn devizojn por doni al niaj amikoj.Tiuj ĉi kaj senfina aro da aliaj necesaĵoj povos uziĝi por antaŭenirigi la Aferon.Ĉi tiu estas taŭga konkludo por la unua parto de la vivado de laThe Esperantist, kaj la gazetoj, sub sia nova kaj pligrandigata formo, trovu la plifortigon, kiu nature rezultos post ĝia alpreno.Kvankam mi ne plu povas sendi ĉiumonatajn salutojn per gazeto kiu, de komenciĝo ĝis fino estis por mi granda fontego da plezuro kaj (ho, ne rakontu ĝin en Gath) ankaŭ de fiereco, mi tamen esperas, ke ĉiuj Esperantaj amikoj konservos afablajn pensojn pri sia entuziasma samideano kaj kunlaboranto,H. Bolingbroke Mudie.Esteemed Collaborators and Readers,The year 1905 is drawing to a close, and I take the opportunity of sending the good old wish forA Merry ChristmasandA Happy New Year.Never has our language enjoyed a year so prosperous as the present, and there is every indication that progress will be maintained. Readers are more numerous, and they naturally expect the national and international gazettes to become enlarged accordingly.The Index of our last twelve numbers shows that our many talented writers have provided material for a most interesting series, and we hope that Esperantists will read our two volumes with pleasure and profit in the years to come.A magazine, the contents of which are literary rather than newsy, has a permanent interest, and we therefore regard the volume as a noteworthy addition to the Esperantic Library.The editing and management of an international magazine is an onerous undertaking, involving more time than my present daily occupation will allow for the growing needs of this gazette. We have, therefore, had to make new arrangements for the future.Henceforth the two British magazines will join forces. TheBritish Esperantist, with its chronicle and national articles, and our oldThe Esperantistwill appear under one and the same cover.The type and general form will be uniform with the two volumes ofThe Esperantist, the number of pages will be increased from sixteen to twenty, while the annual subscription will remain the same, 3s. (4 francs), post free.Esperantists will thus get an enlarged gazette for the same small subscription.I, therefore, trust that the friends whose writings enrich our past numbers will kindly continue their aid, and, by internationally-written articles, will secure manifold subscriptions and advertisements, and so will enable theEsperanto Gazette of Great and Greater Britainto occupy its proper place in Esperantoland.The present month’s issue is, therefore, the last one produced under my sole care. Henceforth I am merely a member of the Editorial Committee of the united gazettes.On this occasion I wish to thank heartily, most heartily, the many friends who have in so unexpected a manner made my efforts successful, and have rendered pro-Esperanto work so pleasant.I unhesitatingly affirm that more devoted, sympathetic, and helpful readers would be difficult to find.The Esperantist, the first English Esperanto journal, affords an index of British progress, and month by month has succeeded in attaining a very high place among its contemporaries. Maybe the punctuality of its publication and attractiveness of its form have helped considerably in achieving this gratifying result; but the fact is in the main due to the enthusiasm of the ever-increasing band of English-speaking adherents.Twenty-six months may be a short time in the life of a man, if not of a journal, yet, for me, this period has indeed been a crowded one. Hundreds of new friends of many nationalities have found place in the heart, and thousands of pleasant memories have become engraved on the memory.In our first number we expressed our intention of not including political and religious matters. We trust that the adherence to this policy has given satisfaction. Nevertheless, as Esperanto becomes more generally adopted, we must expect the appearance of special organs treating of the subjects most vital to human progress.Already we are glad to note the appearance of such periodicals asEspero KatolikaandEspero Pacifista.But it is a much doubted point whether the time is yet ripe for the birth of a political review in Esperanto.Here, in England, we are at present hearing much of an inter-colonial policy, and it seems to us that there is only one sound policy for Esperantoland—an inter-Esperantist policy.If all Esperantists will unite in purchasing the commercial products of Esperantists, we shall soon have a sound and broad foundation capable of bearing the weight of a structure, be it never so lofty. Opportunities are not far to seek. InThe Esperantistattention has already been directed to many branches of commerce. Thus, for example, let us send our 2 or 3 francs to Bulgaria for therealattar of roses; or to Glasgow, for the good whiskey and cigarettes needed for Christmas cheer; for Esperanto shirts to keep us warm; for cakes bearing Esperanto mottoes to offer to our friends.These and an endless supply of other necessaries can be used to help forward the Cause.This suggestion forms a fitting close to the first part ofThe Esperantist’scareer, and may the gazettes, in their new and enlarged form, experience the stimulus which would naturally result from its adoption.Although no longer able to send greetings every month by a gazette which, from start to finish, has been to me a source of great pleasure, and (oh, tell it not in Gath) of pride also, I yet hope all Esperanto friends will retain kind thoughts of their enthusiastic fellow-thinker and fellow-worker,H. Bolingbroke Mudie.
Estimataj Kunverkintoj & Legantoj,La jaro 1905 finiĝas, kaj mi uzas la okazon por sendi la bonvenan antikvan bondeziron pro ĜOJA KRISTNASKO & FELIĈA NOV-JARO.Neniam nia lingvo ĝuis jaron tiel prosperan, kiel la nuna, kaj ekzistas ĉiu signo ke la progreso daŭros. Legantoj estas pli multenombraj, kaj ili nature atendas, ke la naciaj kaj internaciaj gazetoj laŭe pligrandiĝu.La Enhav-nomaro de nia lasta dozeno da numeroj montras, ke niaj multaj kleraj verkintoj donis materialon por plej interesa serio, kaj ni esperas, ke Esperantistoj legos niajn du volumojn kun plezuro kaj profito je la estontaj jaroj.Gazeto kies enhavo estas literatura pli ol kronika, havas ĉiaman intereson, kaj ni do rigardas la volumon, kiel notinda aldono al la Esperanta Biblioteko.La redaktado kaj direktado de internacia organo estas laboriga entrepreno, postulante pli da tempo ol mia ĉiutaga okupado permesas por la kreskantaj bezonoj de tiu ĉi gazeto. Ni do devis fari novajn planojn por la estonteco.De nun laBritish Esperantist, kun sia kroniko kaj naciaj artikoloj, kaj nia malnovaThe Esperantistaperos sub unu kaj la sama kovrilo.La presliteroj kaj ĝenerala formato estos samformaj kun tiuj de la du volumoj deThe Esperantist, la nombro da paĝoj estos pligrandigata de dekses ĝis dudek, la jara abonpago restanta la sama 3s. (4 frankoj) afrankite.La Esperantistoj do ricevos pli dikan gazeton pro la sama malgranda abonpago.Mi do fidas, ke la amikoj kies skribaĵoj riĉigas niajn presitajn numerojn, afable daŭrigos sian helpon, kaj, per internacie verkitaj artikoloj, varbos multopajn abonojn kaj reklamojn, kaj tiel ebligos ke laEsperanta Gazeto de Granda kaj Pli Granda Britujookupu sian konvenan lokon en Esperantujo.La numero de la nuna monato do estas la lasta eldonata sub mia sola direktado; de nun mi estos nur membro de la Redaktora Komitato de la unuigitaj gazetoj.Je tiu ĉi okazo mi volas danki kore, korege la multajn amikojn, kiuj tiel neatendite sukcesigis miajn penadojn, kaj kiuj igis tiel plezurdona mian pro-Esperantan klopodadon.Senŝancele mi konstatas, ke pli sindona, simpatia kaj helpema legantaro estus malfacilege trovebla.The Esperantist, la unua Angla Esperanta Gazeto, donas indikilon de Brita progreso, kaj, monato post monato, sukcesis atingi tre altanlokon inter siaj samtempaj ĵurnaloj. Eble la ĝustatempeco de ĝia eldoniĝo, kaj allogeco de ĝia formo helpis multe je la trafo ĉe tiu ĉi kontentiga rezultato; sed estas ĉefe pro la entuziasmo de la ĉiam plimultiĝanta aro da Angle-parolantaj samideanoj.Dudekses monatoj povas esti mallonga porcio el la homa, se ne gazeta, vivo; tamen, por mi, tiu ĉi epoko ja estas estinta okupata. Centoj da novaj amikoj el multaj nacioj estas trovintaj loĝejon en la koro, kaj miloj da plezuraj memoroj gravuriĝis ĉe la memoro.Sur nia unua numero ni esprimis nian intencon ne presigi politikajn aŭ religiajn aferojn. Ni fidas, ke la sekvo de tiu ĉi propono kontentigis. Tamen, laŭ la pli ĝenerala alprenado de Esperanto, ni devas atendi la eldoniĝon de specialaj organoj pritraktantaj temojn plej necesegajn al la homa progresado.Jam ni plezure vidas la aperon de tiaj gazetoj, kiajKatolika Espero&Espero Pacifista.Tamen estas multe dubinde ĉu ankoraŭ venis la tempo por la naskiĝo de Politika revuo en Esperanto.Ĉi tie, en Anglujo, ni nune aŭdadas multe pri inter-kolonia politiko, kaj ŝajnas al ni, ke estas nur unu sola prava politiko por Esperantujo—inter-samideaneco.Se ĉiuj Esperantistoj unuigos kaj aĉetos la komercaĵojn de Esperantistoj, ni baldaŭ havos fundamenton fortikan kaj larĝan, kapabla porti konstruaĵon, havu ĝi kiom ajn da alteco. Ne estas necese longe serĉi la okazojn. Sur laThe Esperantistoni jam altiris la atenton al multaj komercaj fakoj. Ekzemple: Ni sendu niajn 2 aŭ 3 frankojn al Bulgarujo por laveraRoz-esenco; aŭ al Glasgow por la bonaj viskio kaj cigaredoj bezonataj por niaj Kristnaskaj regaloj; por Esperantaj ĉemizoj por varmigi nin; por kukaĵoj surhavantaj Esperantajn devizojn por doni al niaj amikoj.Tiuj ĉi kaj senfina aro da aliaj necesaĵoj povos uziĝi por antaŭenirigi la Aferon.Ĉi tiu estas taŭga konkludo por la unua parto de la vivado de laThe Esperantist, kaj la gazetoj, sub sia nova kaj pligrandigata formo, trovu la plifortigon, kiu nature rezultos post ĝia alpreno.Kvankam mi ne plu povas sendi ĉiumonatajn salutojn per gazeto kiu, de komenciĝo ĝis fino estis por mi granda fontego da plezuro kaj (ho, ne rakontu ĝin en Gath) ankaŭ de fiereco, mi tamen esperas, ke ĉiuj Esperantaj amikoj konservos afablajn pensojn pri sia entuziasma samideano kaj kunlaboranto,H. Bolingbroke Mudie.
Estimataj Kunverkintoj & Legantoj,
La jaro 1905 finiĝas, kaj mi uzas la okazon por sendi la bonvenan antikvan bondeziron pro ĜOJA KRISTNASKO & FELIĈA NOV-JARO.
Neniam nia lingvo ĝuis jaron tiel prosperan, kiel la nuna, kaj ekzistas ĉiu signo ke la progreso daŭros. Legantoj estas pli multenombraj, kaj ili nature atendas, ke la naciaj kaj internaciaj gazetoj laŭe pligrandiĝu.
La Enhav-nomaro de nia lasta dozeno da numeroj montras, ke niaj multaj kleraj verkintoj donis materialon por plej interesa serio, kaj ni esperas, ke Esperantistoj legos niajn du volumojn kun plezuro kaj profito je la estontaj jaroj.
Gazeto kies enhavo estas literatura pli ol kronika, havas ĉiaman intereson, kaj ni do rigardas la volumon, kiel notinda aldono al la Esperanta Biblioteko.
La redaktado kaj direktado de internacia organo estas laboriga entrepreno, postulante pli da tempo ol mia ĉiutaga okupado permesas por la kreskantaj bezonoj de tiu ĉi gazeto. Ni do devis fari novajn planojn por la estonteco.
De nun laBritish Esperantist, kun sia kroniko kaj naciaj artikoloj, kaj nia malnovaThe Esperantistaperos sub unu kaj la sama kovrilo.
La presliteroj kaj ĝenerala formato estos samformaj kun tiuj de la du volumoj deThe Esperantist, la nombro da paĝoj estos pligrandigata de dekses ĝis dudek, la jara abonpago restanta la sama 3s. (4 frankoj) afrankite.
La Esperantistoj do ricevos pli dikan gazeton pro la sama malgranda abonpago.
Mi do fidas, ke la amikoj kies skribaĵoj riĉigas niajn presitajn numerojn, afable daŭrigos sian helpon, kaj, per internacie verkitaj artikoloj, varbos multopajn abonojn kaj reklamojn, kaj tiel ebligos ke laEsperanta Gazeto de Granda kaj Pli Granda Britujookupu sian konvenan lokon en Esperantujo.
La numero de la nuna monato do estas la lasta eldonata sub mia sola direktado; de nun mi estos nur membro de la Redaktora Komitato de la unuigitaj gazetoj.
Je tiu ĉi okazo mi volas danki kore, korege la multajn amikojn, kiuj tiel neatendite sukcesigis miajn penadojn, kaj kiuj igis tiel plezurdona mian pro-Esperantan klopodadon.
Senŝancele mi konstatas, ke pli sindona, simpatia kaj helpema legantaro estus malfacilege trovebla.
The Esperantist, la unua Angla Esperanta Gazeto, donas indikilon de Brita progreso, kaj, monato post monato, sukcesis atingi tre altanlokon inter siaj samtempaj ĵurnaloj. Eble la ĝustatempeco de ĝia eldoniĝo, kaj allogeco de ĝia formo helpis multe je la trafo ĉe tiu ĉi kontentiga rezultato; sed estas ĉefe pro la entuziasmo de la ĉiam plimultiĝanta aro da Angle-parolantaj samideanoj.
Dudekses monatoj povas esti mallonga porcio el la homa, se ne gazeta, vivo; tamen, por mi, tiu ĉi epoko ja estas estinta okupata. Centoj da novaj amikoj el multaj nacioj estas trovintaj loĝejon en la koro, kaj miloj da plezuraj memoroj gravuriĝis ĉe la memoro.
Sur nia unua numero ni esprimis nian intencon ne presigi politikajn aŭ religiajn aferojn. Ni fidas, ke la sekvo de tiu ĉi propono kontentigis. Tamen, laŭ la pli ĝenerala alprenado de Esperanto, ni devas atendi la eldoniĝon de specialaj organoj pritraktantaj temojn plej necesegajn al la homa progresado.
Jam ni plezure vidas la aperon de tiaj gazetoj, kiajKatolika Espero&Espero Pacifista.
Tamen estas multe dubinde ĉu ankoraŭ venis la tempo por la naskiĝo de Politika revuo en Esperanto.
Ĉi tie, en Anglujo, ni nune aŭdadas multe pri inter-kolonia politiko, kaj ŝajnas al ni, ke estas nur unu sola prava politiko por Esperantujo—inter-samideaneco.
Se ĉiuj Esperantistoj unuigos kaj aĉetos la komercaĵojn de Esperantistoj, ni baldaŭ havos fundamenton fortikan kaj larĝan, kapabla porti konstruaĵon, havu ĝi kiom ajn da alteco. Ne estas necese longe serĉi la okazojn. Sur laThe Esperantistoni jam altiris la atenton al multaj komercaj fakoj. Ekzemple: Ni sendu niajn 2 aŭ 3 frankojn al Bulgarujo por laveraRoz-esenco; aŭ al Glasgow por la bonaj viskio kaj cigaredoj bezonataj por niaj Kristnaskaj regaloj; por Esperantaj ĉemizoj por varmigi nin; por kukaĵoj surhavantaj Esperantajn devizojn por doni al niaj amikoj.
Tiuj ĉi kaj senfina aro da aliaj necesaĵoj povos uziĝi por antaŭenirigi la Aferon.
Ĉi tiu estas taŭga konkludo por la unua parto de la vivado de laThe Esperantist, kaj la gazetoj, sub sia nova kaj pligrandigata formo, trovu la plifortigon, kiu nature rezultos post ĝia alpreno.
Kvankam mi ne plu povas sendi ĉiumonatajn salutojn per gazeto kiu, de komenciĝo ĝis fino estis por mi granda fontego da plezuro kaj (ho, ne rakontu ĝin en Gath) ankaŭ de fiereco, mi tamen esperas, ke ĉiuj Esperantaj amikoj konservos afablajn pensojn pri sia entuziasma samideano kaj kunlaboranto,
H. Bolingbroke Mudie.
Esteemed Collaborators and Readers,The year 1905 is drawing to a close, and I take the opportunity of sending the good old wish forA Merry ChristmasandA Happy New Year.Never has our language enjoyed a year so prosperous as the present, and there is every indication that progress will be maintained. Readers are more numerous, and they naturally expect the national and international gazettes to become enlarged accordingly.The Index of our last twelve numbers shows that our many talented writers have provided material for a most interesting series, and we hope that Esperantists will read our two volumes with pleasure and profit in the years to come.A magazine, the contents of which are literary rather than newsy, has a permanent interest, and we therefore regard the volume as a noteworthy addition to the Esperantic Library.The editing and management of an international magazine is an onerous undertaking, involving more time than my present daily occupation will allow for the growing needs of this gazette. We have, therefore, had to make new arrangements for the future.Henceforth the two British magazines will join forces. TheBritish Esperantist, with its chronicle and national articles, and our oldThe Esperantistwill appear under one and the same cover.The type and general form will be uniform with the two volumes ofThe Esperantist, the number of pages will be increased from sixteen to twenty, while the annual subscription will remain the same, 3s. (4 francs), post free.Esperantists will thus get an enlarged gazette for the same small subscription.I, therefore, trust that the friends whose writings enrich our past numbers will kindly continue their aid, and, by internationally-written articles, will secure manifold subscriptions and advertisements, and so will enable theEsperanto Gazette of Great and Greater Britainto occupy its proper place in Esperantoland.The present month’s issue is, therefore, the last one produced under my sole care. Henceforth I am merely a member of the Editorial Committee of the united gazettes.On this occasion I wish to thank heartily, most heartily, the many friends who have in so unexpected a manner made my efforts successful, and have rendered pro-Esperanto work so pleasant.I unhesitatingly affirm that more devoted, sympathetic, and helpful readers would be difficult to find.The Esperantist, the first English Esperanto journal, affords an index of British progress, and month by month has succeeded in attaining a very high place among its contemporaries. Maybe the punctuality of its publication and attractiveness of its form have helped considerably in achieving this gratifying result; but the fact is in the main due to the enthusiasm of the ever-increasing band of English-speaking adherents.Twenty-six months may be a short time in the life of a man, if not of a journal, yet, for me, this period has indeed been a crowded one. Hundreds of new friends of many nationalities have found place in the heart, and thousands of pleasant memories have become engraved on the memory.In our first number we expressed our intention of not including political and religious matters. We trust that the adherence to this policy has given satisfaction. Nevertheless, as Esperanto becomes more generally adopted, we must expect the appearance of special organs treating of the subjects most vital to human progress.Already we are glad to note the appearance of such periodicals asEspero KatolikaandEspero Pacifista.But it is a much doubted point whether the time is yet ripe for the birth of a political review in Esperanto.Here, in England, we are at present hearing much of an inter-colonial policy, and it seems to us that there is only one sound policy for Esperantoland—an inter-Esperantist policy.If all Esperantists will unite in purchasing the commercial products of Esperantists, we shall soon have a sound and broad foundation capable of bearing the weight of a structure, be it never so lofty. Opportunities are not far to seek. InThe Esperantistattention has already been directed to many branches of commerce. Thus, for example, let us send our 2 or 3 francs to Bulgaria for therealattar of roses; or to Glasgow, for the good whiskey and cigarettes needed for Christmas cheer; for Esperanto shirts to keep us warm; for cakes bearing Esperanto mottoes to offer to our friends.These and an endless supply of other necessaries can be used to help forward the Cause.This suggestion forms a fitting close to the first part ofThe Esperantist’scareer, and may the gazettes, in their new and enlarged form, experience the stimulus which would naturally result from its adoption.Although no longer able to send greetings every month by a gazette which, from start to finish, has been to me a source of great pleasure, and (oh, tell it not in Gath) of pride also, I yet hope all Esperanto friends will retain kind thoughts of their enthusiastic fellow-thinker and fellow-worker,H. Bolingbroke Mudie.
Esteemed Collaborators and Readers,
The year 1905 is drawing to a close, and I take the opportunity of sending the good old wish forA Merry ChristmasandA Happy New Year.
Never has our language enjoyed a year so prosperous as the present, and there is every indication that progress will be maintained. Readers are more numerous, and they naturally expect the national and international gazettes to become enlarged accordingly.
The Index of our last twelve numbers shows that our many talented writers have provided material for a most interesting series, and we hope that Esperantists will read our two volumes with pleasure and profit in the years to come.
A magazine, the contents of which are literary rather than newsy, has a permanent interest, and we therefore regard the volume as a noteworthy addition to the Esperantic Library.
The editing and management of an international magazine is an onerous undertaking, involving more time than my present daily occupation will allow for the growing needs of this gazette. We have, therefore, had to make new arrangements for the future.
Henceforth the two British magazines will join forces. TheBritish Esperantist, with its chronicle and national articles, and our oldThe Esperantistwill appear under one and the same cover.
The type and general form will be uniform with the two volumes ofThe Esperantist, the number of pages will be increased from sixteen to twenty, while the annual subscription will remain the same, 3s. (4 francs), post free.
Esperantists will thus get an enlarged gazette for the same small subscription.
I, therefore, trust that the friends whose writings enrich our past numbers will kindly continue their aid, and, by internationally-written articles, will secure manifold subscriptions and advertisements, and so will enable theEsperanto Gazette of Great and Greater Britainto occupy its proper place in Esperantoland.
The present month’s issue is, therefore, the last one produced under my sole care. Henceforth I am merely a member of the Editorial Committee of the united gazettes.
On this occasion I wish to thank heartily, most heartily, the many friends who have in so unexpected a manner made my efforts successful, and have rendered pro-Esperanto work so pleasant.
I unhesitatingly affirm that more devoted, sympathetic, and helpful readers would be difficult to find.
The Esperantist, the first English Esperanto journal, affords an index of British progress, and month by month has succeeded in attaining a very high place among its contemporaries. Maybe the punctuality of its publication and attractiveness of its form have helped considerably in achieving this gratifying result; but the fact is in the main due to the enthusiasm of the ever-increasing band of English-speaking adherents.
Twenty-six months may be a short time in the life of a man, if not of a journal, yet, for me, this period has indeed been a crowded one. Hundreds of new friends of many nationalities have found place in the heart, and thousands of pleasant memories have become engraved on the memory.
In our first number we expressed our intention of not including political and religious matters. We trust that the adherence to this policy has given satisfaction. Nevertheless, as Esperanto becomes more generally adopted, we must expect the appearance of special organs treating of the subjects most vital to human progress.
Already we are glad to note the appearance of such periodicals asEspero KatolikaandEspero Pacifista.
But it is a much doubted point whether the time is yet ripe for the birth of a political review in Esperanto.
Here, in England, we are at present hearing much of an inter-colonial policy, and it seems to us that there is only one sound policy for Esperantoland—an inter-Esperantist policy.
If all Esperantists will unite in purchasing the commercial products of Esperantists, we shall soon have a sound and broad foundation capable of bearing the weight of a structure, be it never so lofty. Opportunities are not far to seek. InThe Esperantistattention has already been directed to many branches of commerce. Thus, for example, let us send our 2 or 3 francs to Bulgaria for therealattar of roses; or to Glasgow, for the good whiskey and cigarettes needed for Christmas cheer; for Esperanto shirts to keep us warm; for cakes bearing Esperanto mottoes to offer to our friends.
These and an endless supply of other necessaries can be used to help forward the Cause.
This suggestion forms a fitting close to the first part ofThe Esperantist’scareer, and may the gazettes, in their new and enlarged form, experience the stimulus which would naturally result from its adoption.
Although no longer able to send greetings every month by a gazette which, from start to finish, has been to me a source of great pleasure, and (oh, tell it not in Gath) of pride also, I yet hope all Esperanto friends will retain kind thoughts of their enthusiastic fellow-thinker and fellow-worker,
H. Bolingbroke Mudie.
PREĜO SUB LA VERDA STANDARDO.Himno de DroZamenhof.Al Vi, ho potenca senkorpa mistero,Fortego la mondon reganta,Al Vi, granda fonto de l’ amo kaj vero,Kaj fonto de vivo konstanta,Al Vi, kiun ĉiuj malsame prezentas,Sed ĉiuj egale en koro Vin sentas,Al Vi, kiu kreas, al Vi kiu reĝas,Hodiaŭ ni preĝas.Al Vi ni ne venas kun kredo nacia,Kun dogmoj de blinda fervoro;Silentas nun ĉiu disput’ religiaKaj reĝas nur kredo dekoro.Kun ĝi, kiu estas ĉe ĉiuj egala,Kun ĝi, la plej vera, sen trudo batala,Ni staras nun filoj de l’ tuta homaroĈe Via altaro.Homaron Vi kreis perfekte kaj bele,Sed ĝi sin dividis batale;Popolo popolon atakas kruele,Frat’ fraton atakas ŝakale.Ho, kiu ajn estas Vi, forto mistera,Aŭskultu la voĉon de l’ preĝo sincera,Redonu la pacon al la infanaroDe l’ granda homaro!Ni ĵuris labori, ni ĵuris batali,Por reunuigi l’ homaron.Subtenu nin, Forto, ne lasu nin fali,Sed lasu nin venki la baron;Donacu Vi benon al nia laboro,Donacu Vi forton al nia fervoro,Ke ĉiam ni kontraŭ atakoj sovaĝajNin tenu kuraĝaj.La verdan standardon tre alte ni tenos;Ĝi signas la bonon kaj belon.La Forto mistera de l’ mondo nin benos,Kaj nian atingos ni celon.Ni inter popoloj la murojn detruos,Kaj ili ekkrakos kaj ili ekbruosKaj falos por ĉiam, kaj amo kaj veroEkregos sur tero.N.B.—Muziko por tiu ĉi poemo baldaŭ eldoniĝos.ESPERANTO HYMN OF PEACE.Translated by W. M. Bassett.O Thou mighty spirit in mystery shrouded,Whose hand is controlling and guiding,O fountain of truth and of love never clouded,And life-source for ever abiding,How varied our notions concerning Thy being!But sense of Thy presence brooks no disagreeing;And therefore we come, O Creator, before Thee,This day and adore Thee.To Thee we come not with the creed of a nation,Or zeal for inconstant opinion;All discord abandoned and vain disputationThe faith of thehearthas dominion;Suffices this faith ever just and impartial,Whose weapon is truth—not an implement martial:Before Thee we children of men take our station,In deep adoration.All men in the beauty of grace Thou didst fashion,But hate parted one from another,And nation arose against nation in passion,And brother took arms against brother.O Thou the unknown and the mighty and holy,Regard with compassion the prayer of the lowly,Grant peace to humanity’s children and bless them—Let war not distress them.We called Heav’n to witness the promise recorded,To make human friendship our mission,And O Thou most High if Thy help be afforded,Success will attend our ambition.Thy blessing command to inspire and assist us,Thy aid that when forces of evil resist us,However determined they will not dismay us,—Thou, Thou wilt repay us.The fair flag of Hope waves in glory and splendour,Of beauty and goodness the token;The great unseen Power of the world, our defender,Will honour the word he has spoken.The walls of partition that long have dividedThe peoples—by error and folly misguided—Shall fall; and Love’s empire grow greater and greaterFrom pole to equator.Note.—Music to the above will appear shortly.
PREĜO SUB LA VERDA STANDARDO.Himno de DroZamenhof.Al Vi, ho potenca senkorpa mistero,Fortego la mondon reganta,Al Vi, granda fonto de l’ amo kaj vero,Kaj fonto de vivo konstanta,Al Vi, kiun ĉiuj malsame prezentas,Sed ĉiuj egale en koro Vin sentas,Al Vi, kiu kreas, al Vi kiu reĝas,Hodiaŭ ni preĝas.Al Vi ni ne venas kun kredo nacia,Kun dogmoj de blinda fervoro;Silentas nun ĉiu disput’ religiaKaj reĝas nur kredo dekoro.Kun ĝi, kiu estas ĉe ĉiuj egala,Kun ĝi, la plej vera, sen trudo batala,Ni staras nun filoj de l’ tuta homaroĈe Via altaro.Homaron Vi kreis perfekte kaj bele,Sed ĝi sin dividis batale;Popolo popolon atakas kruele,Frat’ fraton atakas ŝakale.Ho, kiu ajn estas Vi, forto mistera,Aŭskultu la voĉon de l’ preĝo sincera,Redonu la pacon al la infanaroDe l’ granda homaro!Ni ĵuris labori, ni ĵuris batali,Por reunuigi l’ homaron.Subtenu nin, Forto, ne lasu nin fali,Sed lasu nin venki la baron;Donacu Vi benon al nia laboro,Donacu Vi forton al nia fervoro,Ke ĉiam ni kontraŭ atakoj sovaĝajNin tenu kuraĝaj.La verdan standardon tre alte ni tenos;Ĝi signas la bonon kaj belon.La Forto mistera de l’ mondo nin benos,Kaj nian atingos ni celon.Ni inter popoloj la murojn detruos,Kaj ili ekkrakos kaj ili ekbruosKaj falos por ĉiam, kaj amo kaj veroEkregos sur tero.N.B.—Muziko por tiu ĉi poemo baldaŭ eldoniĝos.
Himno de DroZamenhof.
Al Vi, ho potenca senkorpa mistero,Fortego la mondon reganta,Al Vi, granda fonto de l’ amo kaj vero,Kaj fonto de vivo konstanta,Al Vi, kiun ĉiuj malsame prezentas,Sed ĉiuj egale en koro Vin sentas,Al Vi, kiu kreas, al Vi kiu reĝas,Hodiaŭ ni preĝas.Al Vi ni ne venas kun kredo nacia,Kun dogmoj de blinda fervoro;Silentas nun ĉiu disput’ religiaKaj reĝas nur kredo dekoro.Kun ĝi, kiu estas ĉe ĉiuj egala,Kun ĝi, la plej vera, sen trudo batala,Ni staras nun filoj de l’ tuta homaroĈe Via altaro.Homaron Vi kreis perfekte kaj bele,Sed ĝi sin dividis batale;Popolo popolon atakas kruele,Frat’ fraton atakas ŝakale.Ho, kiu ajn estas Vi, forto mistera,Aŭskultu la voĉon de l’ preĝo sincera,Redonu la pacon al la infanaroDe l’ granda homaro!Ni ĵuris labori, ni ĵuris batali,Por reunuigi l’ homaron.Subtenu nin, Forto, ne lasu nin fali,Sed lasu nin venki la baron;Donacu Vi benon al nia laboro,Donacu Vi forton al nia fervoro,Ke ĉiam ni kontraŭ atakoj sovaĝajNin tenu kuraĝaj.La verdan standardon tre alte ni tenos;Ĝi signas la bonon kaj belon.La Forto mistera de l’ mondo nin benos,Kaj nian atingos ni celon.Ni inter popoloj la murojn detruos,Kaj ili ekkrakos kaj ili ekbruosKaj falos por ĉiam, kaj amo kaj veroEkregos sur tero.
Al Vi, ho potenca senkorpa mistero,Fortego la mondon reganta,Al Vi, granda fonto de l’ amo kaj vero,Kaj fonto de vivo konstanta,Al Vi, kiun ĉiuj malsame prezentas,Sed ĉiuj egale en koro Vin sentas,Al Vi, kiu kreas, al Vi kiu reĝas,Hodiaŭ ni preĝas.
Al Vi ni ne venas kun kredo nacia,Kun dogmoj de blinda fervoro;Silentas nun ĉiu disput’ religiaKaj reĝas nur kredo dekoro.Kun ĝi, kiu estas ĉe ĉiuj egala,Kun ĝi, la plej vera, sen trudo batala,Ni staras nun filoj de l’ tuta homaroĈe Via altaro.
Homaron Vi kreis perfekte kaj bele,Sed ĝi sin dividis batale;Popolo popolon atakas kruele,Frat’ fraton atakas ŝakale.Ho, kiu ajn estas Vi, forto mistera,Aŭskultu la voĉon de l’ preĝo sincera,Redonu la pacon al la infanaroDe l’ granda homaro!
Ni ĵuris labori, ni ĵuris batali,Por reunuigi l’ homaron.Subtenu nin, Forto, ne lasu nin fali,Sed lasu nin venki la baron;Donacu Vi benon al nia laboro,Donacu Vi forton al nia fervoro,Ke ĉiam ni kontraŭ atakoj sovaĝajNin tenu kuraĝaj.
La verdan standardon tre alte ni tenos;Ĝi signas la bonon kaj belon.La Forto mistera de l’ mondo nin benos,Kaj nian atingos ni celon.Ni inter popoloj la murojn detruos,Kaj ili ekkrakos kaj ili ekbruosKaj falos por ĉiam, kaj amo kaj veroEkregos sur tero.
N.B.—Muziko por tiu ĉi poemo baldaŭ eldoniĝos.
ESPERANTO HYMN OF PEACE.Translated by W. M. Bassett.O Thou mighty spirit in mystery shrouded,Whose hand is controlling and guiding,O fountain of truth and of love never clouded,And life-source for ever abiding,How varied our notions concerning Thy being!But sense of Thy presence brooks no disagreeing;And therefore we come, O Creator, before Thee,This day and adore Thee.To Thee we come not with the creed of a nation,Or zeal for inconstant opinion;All discord abandoned and vain disputationThe faith of thehearthas dominion;Suffices this faith ever just and impartial,Whose weapon is truth—not an implement martial:Before Thee we children of men take our station,In deep adoration.All men in the beauty of grace Thou didst fashion,But hate parted one from another,And nation arose against nation in passion,And brother took arms against brother.O Thou the unknown and the mighty and holy,Regard with compassion the prayer of the lowly,Grant peace to humanity’s children and bless them—Let war not distress them.We called Heav’n to witness the promise recorded,To make human friendship our mission,And O Thou most High if Thy help be afforded,Success will attend our ambition.Thy blessing command to inspire and assist us,Thy aid that when forces of evil resist us,However determined they will not dismay us,—Thou, Thou wilt repay us.The fair flag of Hope waves in glory and splendour,Of beauty and goodness the token;The great unseen Power of the world, our defender,Will honour the word he has spoken.The walls of partition that long have dividedThe peoples—by error and folly misguided—Shall fall; and Love’s empire grow greater and greaterFrom pole to equator.Note.—Music to the above will appear shortly.
Translated by W. M. Bassett.
O Thou mighty spirit in mystery shrouded,Whose hand is controlling and guiding,O fountain of truth and of love never clouded,And life-source for ever abiding,How varied our notions concerning Thy being!But sense of Thy presence brooks no disagreeing;And therefore we come, O Creator, before Thee,This day and adore Thee.To Thee we come not with the creed of a nation,Or zeal for inconstant opinion;All discord abandoned and vain disputationThe faith of thehearthas dominion;Suffices this faith ever just and impartial,Whose weapon is truth—not an implement martial:Before Thee we children of men take our station,In deep adoration.All men in the beauty of grace Thou didst fashion,But hate parted one from another,And nation arose against nation in passion,And brother took arms against brother.O Thou the unknown and the mighty and holy,Regard with compassion the prayer of the lowly,Grant peace to humanity’s children and bless them—Let war not distress them.We called Heav’n to witness the promise recorded,To make human friendship our mission,And O Thou most High if Thy help be afforded,Success will attend our ambition.Thy blessing command to inspire and assist us,Thy aid that when forces of evil resist us,However determined they will not dismay us,—Thou, Thou wilt repay us.The fair flag of Hope waves in glory and splendour,Of beauty and goodness the token;The great unseen Power of the world, our defender,Will honour the word he has spoken.The walls of partition that long have dividedThe peoples—by error and folly misguided—Shall fall; and Love’s empire grow greater and greaterFrom pole to equator.
O Thou mighty spirit in mystery shrouded,Whose hand is controlling and guiding,O fountain of truth and of love never clouded,And life-source for ever abiding,How varied our notions concerning Thy being!But sense of Thy presence brooks no disagreeing;And therefore we come, O Creator, before Thee,This day and adore Thee.
To Thee we come not with the creed of a nation,Or zeal for inconstant opinion;All discord abandoned and vain disputationThe faith of thehearthas dominion;Suffices this faith ever just and impartial,Whose weapon is truth—not an implement martial:Before Thee we children of men take our station,In deep adoration.
All men in the beauty of grace Thou didst fashion,But hate parted one from another,And nation arose against nation in passion,And brother took arms against brother.O Thou the unknown and the mighty and holy,Regard with compassion the prayer of the lowly,Grant peace to humanity’s children and bless them—Let war not distress them.
We called Heav’n to witness the promise recorded,To make human friendship our mission,And O Thou most High if Thy help be afforded,Success will attend our ambition.Thy blessing command to inspire and assist us,Thy aid that when forces of evil resist us,However determined they will not dismay us,—Thou, Thou wilt repay us.
The fair flag of Hope waves in glory and splendour,Of beauty and goodness the token;The great unseen Power of the world, our defender,Will honour the word he has spoken.The walls of partition that long have dividedThe peoples—by error and folly misguided—Shall fall; and Love’s empire grow greater and greaterFrom pole to equator.
Note.—Music to the above will appear shortly.