A PROGRESSIVE LIMERICK.Clarence Bicknell.Fraŭlin’ ridetanta de Nigro,Sursaltis por rajdi sur tigro.La rajdo finiĝis, sed ŝi interniĝis,Pro kiu ridetis la tigro.Deziris ridanta fraŭlinoRajdadon sur dors’ de tigrino;Sed ŝi revenante interne rajdanteNe plu ridis, sed la tigrino.Per salto sidiĝis sur tigroRidanta fraŭlino de Nigro.Internen li metis ŝin, kiun ne petis ŝi—Tiam ridetis la tigro.Fraŭlin’, kiu loĝis en Nigro,Ridante ekrajdis sur tigroLa rajd’ ne plu estis, interne ŝi restisKiam ridegis la tigro.Fraŭlino eliris de NigroRidete rajdante sur tigro.Ho, kia vidaĵo! Ŝi tuj internaĵoRidetis ne plu, nur la tigro.Fraŭlin’ iafoje de Nigro,Ridetis saltante sur tigro;La rajdo finiĝis ĉar ŝi interniĝisSed gaje ridetis la tigro.Etc., Etc., Etc.
Clarence Bicknell.
Fraŭlin’ ridetanta de Nigro,Sursaltis por rajdi sur tigro.La rajdo finiĝis, sed ŝi interniĝis,Pro kiu ridetis la tigro.Deziris ridanta fraŭlinoRajdadon sur dors’ de tigrino;Sed ŝi revenante interne rajdanteNe plu ridis, sed la tigrino.Per salto sidiĝis sur tigroRidanta fraŭlino de Nigro.Internen li metis ŝin, kiun ne petis ŝi—Tiam ridetis la tigro.Fraŭlin’, kiu loĝis en Nigro,Ridante ekrajdis sur tigroLa rajd’ ne plu estis, interne ŝi restisKiam ridegis la tigro.Fraŭlino eliris de NigroRidete rajdante sur tigro.Ho, kia vidaĵo! Ŝi tuj internaĵoRidetis ne plu, nur la tigro.Fraŭlin’ iafoje de Nigro,Ridetis saltante sur tigro;La rajdo finiĝis ĉar ŝi interniĝisSed gaje ridetis la tigro.
Fraŭlin’ ridetanta de Nigro,Sursaltis por rajdi sur tigro.La rajdo finiĝis, sed ŝi interniĝis,Pro kiu ridetis la tigro.
Deziris ridanta fraŭlinoRajdadon sur dors’ de tigrino;Sed ŝi revenante interne rajdanteNe plu ridis, sed la tigrino.
Per salto sidiĝis sur tigroRidanta fraŭlino de Nigro.Internen li metis ŝin, kiun ne petis ŝi—Tiam ridetis la tigro.
Fraŭlin’, kiu loĝis en Nigro,Ridante ekrajdis sur tigroLa rajd’ ne plu estis, interne ŝi restisKiam ridegis la tigro.
Fraŭlino eliris de NigroRidete rajdante sur tigro.Ho, kia vidaĵo! Ŝi tuj internaĵoRidetis ne plu, nur la tigro.
Fraŭlin’ iafoje de Nigro,Ridetis saltante sur tigro;La rajdo finiĝis ĉar ŝi interniĝisSed gaje ridetis la tigro.
Etc., Etc., Etc.
[Copyright reserved.][Tradukis Esp. 6266.]LA VENTEGO (Daŭrigo).(Vidu la ses antaŭajn Nrojn.)AKTO I.Sceno 2(daŭrigo).Mi ĉion montris!... Ke la sorĉartilojDe Sikorakso, buf’, skarab’, vesperto ...Sur vin tuj falu!—Estas mi subulo!Mi tiam sola mia propra reĝo!Min porke nun vi tenas en ŝtonego,Dum la ceterajn partojn vi posedas!Prospero.—Mensoga sklavo, kiun bonaj agojNeniam povis tuŝi, sed nur skurĝo!Ŝlimido, mi unue kun vi agisZorgeme, home, eĉ mi vin lokadisEn groto mia ... ĝis vi idon mianAtencis malvirgigi....Kalibano.—Vi malhelpis.Se rajte estus ĝi de mi farita,L’insulo estus Kalibanigita!Prospero.—Ho, sklavo abomena, ne amecoKortuŝos vian malbonecon bestan;Nur povas vi plenumi bestan rolon.Kompate, mi paroli vin instruis,Novaĵon taŭgan montris tage, hore;Bestulon, kiu tiam sole blekisSimile al la bruto, mi instruisParoli home, kaj objektojn nomi.Sed, parolante, via bruta rasoEnhavas tion, kio ne permesasHoneste agi: tial en ŝtonegoMalliberulo vi de tiam restas,Anstataŭ pli malbona sorto.Kalibano.—VereParoli vi min faris: la profitoJen estas: mi nun povas vin malbeni.Erizipelo ambaŭ vin mortigu!Mi lernis tion el la lingvo via.Prospero.—Sorĉido! for de tie ĉi! rapidu!Hejtaĵon tuj alportu, mi konsilas;Plimulte poste, sed nun tion faru!Ĉu ŝanceliĝos vi, ĉu malobeos,Mi tiam streĉos la muskolojn viajn,Kaj ostojn dolorigos: vi blekegos ...La bestojn timigante.Kalibano.—Ne, mi petas.(Flanken) Obei li magie min devigas.Potenco tia ke l’patrina dioSetebos estus ĝia sklavo!Prospero.—Iru! (Foriras Kalibano)RevenasArielonevidebla, ludante kaj kantante; sekvasFerdinando.Kanto de Arielo.Sur la flavan sablon venu,Manojn interprenu;Salutintaj, eĉ kisintaj,—(Paca mar’ sin tenu!)—Tie ĉi kaj tie saltu,Koboldeme: nun, ni haltu.Aŭskultu!Rekantaĵo (malproksime):Boju, hundoj, boju!Hundoj, boju, boju!Rekantaĵo:Boju, hundoj, boju!Aŭdu nun la kokan krion;Ĉantikliro[2]kantas tion:"Kokoraŭko!" krias koko.Ferdinando.—El kie venis tia stranga kanto?El aer’ aŭ el tero?... Plu ne sonas ...Ĉu estas io de insula dio?—Mi sidis ploreganta pri la sortoDe mia patro kiu ĵus pereis ...Dolĉegaj sonoj venis super l’ondo,Ĝin kvietigis,—eĉ doloron mian;—Altiris min ĉi tien l’harmonio,Sed ĵus forĉesis.... Ne! ĝi rekomencas....Arielo Kantas:Sub tridek futoj da marakvoProfunde patro restas;Fariĝas ostoj nun koralo;Okuloj perloj estas:Aliformiĝas li marame,Tre riĉe kaj orname.Hore mortsonoro tintas,Maraj nimfoj kantas:Sonorila eĥo:Bum! bom! bam! bum!Ilin aŭdas mi, ... Aŭskultu!Ĥora eĥo:Bum! bam! bom! bum!Ferdinando.—Ĝi diris pri droninta patro mia!Ne estas terdevena homa kantoAŭdita de mi supre!Prospero.—Ho, Mirando,Palpebroj viaj malfermiĝu: kionEkvidas vi antaŭe?Mirando.—Kio estas?Spirit’? Ĉielo! Kiel ĝi rigardas!Sinjoro, certe ŝajnas ĝi belforma;Spirito tamen estas.(Daŭrigota).FOOTNOTE:[2] Angle,chanticleer.
[Copyright reserved.]
[Tradukis Esp. 6266.]
(Vidu la ses antaŭajn Nrojn.)AKTO I.Sceno 2(daŭrigo).
(Vidu la ses antaŭajn Nrojn.)
Sceno 2(daŭrigo).
Mi ĉion montris!... Ke la sorĉartilojDe Sikorakso, buf’, skarab’, vesperto ...Sur vin tuj falu!—Estas mi subulo!Mi tiam sola mia propra reĝo!Min porke nun vi tenas en ŝtonego,Dum la ceterajn partojn vi posedas!
Prospero.—Mensoga sklavo, kiun bonaj agojNeniam povis tuŝi, sed nur skurĝo!Ŝlimido, mi unue kun vi agisZorgeme, home, eĉ mi vin lokadisEn groto mia ... ĝis vi idon mianAtencis malvirgigi....
Prospero.—
Kalibano.—Vi malhelpis.Se rajte estus ĝi de mi farita,L’insulo estus Kalibanigita!
Kalibano.—
Prospero.—Ho, sklavo abomena, ne amecoKortuŝos vian malbonecon bestan;Nur povas vi plenumi bestan rolon.Kompate, mi paroli vin instruis,Novaĵon taŭgan montris tage, hore;Bestulon, kiu tiam sole blekisSimile al la bruto, mi instruisParoli home, kaj objektojn nomi.Sed, parolante, via bruta rasoEnhavas tion, kio ne permesasHoneste agi: tial en ŝtonegoMalliberulo vi de tiam restas,Anstataŭ pli malbona sorto.
Prospero.—
Kalibano.—VereParoli vi min faris: la profitoJen estas: mi nun povas vin malbeni.Erizipelo ambaŭ vin mortigu!Mi lernis tion el la lingvo via.
Kalibano.—
Prospero.—Sorĉido! for de tie ĉi! rapidu!Hejtaĵon tuj alportu, mi konsilas;Plimulte poste, sed nun tion faru!Ĉu ŝanceliĝos vi, ĉu malobeos,Mi tiam streĉos la muskolojn viajn,Kaj ostojn dolorigos: vi blekegos ...La bestojn timigante.
Prospero.—
Kalibano.—Ne, mi petas.(Flanken) Obei li magie min devigas.Potenco tia ke l’patrina dioSetebos estus ĝia sklavo!
Kalibano.—
Prospero.—Iru! (Foriras Kalibano)
Prospero.—
RevenasArielonevidebla, ludante kaj kantante; sekvasFerdinando.
Sur la flavan sablon venu,Manojn interprenu;Salutintaj, eĉ kisintaj,—(Paca mar’ sin tenu!)—Tie ĉi kaj tie saltu,Koboldeme: nun, ni haltu.Aŭskultu!Rekantaĵo (malproksime):Boju, hundoj, boju!Hundoj, boju, boju!Rekantaĵo:Boju, hundoj, boju!Aŭdu nun la kokan krion;Ĉantikliro[2]kantas tion:"Kokoraŭko!" krias koko.
Sur la flavan sablon venu,Manojn interprenu;Salutintaj, eĉ kisintaj,—(Paca mar’ sin tenu!)—Tie ĉi kaj tie saltu,Koboldeme: nun, ni haltu.Aŭskultu!
Rekantaĵo (malproksime):Boju, hundoj, boju!Hundoj, boju, boju!Rekantaĵo:Boju, hundoj, boju!
Aŭdu nun la kokan krion;Ĉantikliro[2]kantas tion:"Kokoraŭko!" krias koko.
Ferdinando.—El kie venis tia stranga kanto?El aer’ aŭ el tero?... Plu ne sonas ...Ĉu estas io de insula dio?—Mi sidis ploreganta pri la sortoDe mia patro kiu ĵus pereis ...Dolĉegaj sonoj venis super l’ondo,Ĝin kvietigis,—eĉ doloron mian;—Altiris min ĉi tien l’harmonio,Sed ĵus forĉesis.... Ne! ĝi rekomencas....
Ferdinando.—
Sub tridek futoj da marakvoProfunde patro restas;Fariĝas ostoj nun koralo;Okuloj perloj estas:Aliformiĝas li marame,Tre riĉe kaj orname.Hore mortsonoro tintas,Maraj nimfoj kantas:Sonorila eĥo:Bum! bom! bam! bum!Ilin aŭdas mi, ... Aŭskultu!Ĥora eĥo:Bum! bam! bom! bum!
Sub tridek futoj da marakvoProfunde patro restas;Fariĝas ostoj nun koralo;Okuloj perloj estas:Aliformiĝas li marame,Tre riĉe kaj orname.Hore mortsonoro tintas,Maraj nimfoj kantas:
Sonorila eĥo:Bum! bom! bam! bum!
Ilin aŭdas mi, ... Aŭskultu!
Ĥora eĥo:Bum! bam! bom! bum!
Ferdinando.—Ĝi diris pri droninta patro mia!Ne estas terdevena homa kantoAŭdita de mi supre!
Ferdinando.—
Prospero.—Ho, Mirando,Palpebroj viaj malfermiĝu: kionEkvidas vi antaŭe?
Prospero.—
Mirando.—Kio estas?Spirit’? Ĉielo! Kiel ĝi rigardas!Sinjoro, certe ŝajnas ĝi belforma;Spirito tamen estas.
Mirando.—
(Daŭrigota).
FOOTNOTE:[2] Angle,chanticleer.
[2] Angle,chanticleer.
[2] Angle,chanticleer.
LA SIMIO.Fablo 18 el Fénélon, Tradukita de Maurice Mehrmann.De maljuna ruza simio, la ombro malsupreniris post morto, en la malhelan loĝejon de Plutono, kie ĝi petis por reveni inter la vivantoj.Plutono volis resendi ĝin en la korpon de multepeza kaj malsprita azeno, por senigi ĝin de ĝia fleksebleco, viveco kaj ruzeco; sed ĝi faris tiom da ŝercoj kaj petolaĵoj, ke la nepardonema Reĝo de la Inferoj ne povis sin deteni de ridado, kaj permesis al ĝi elekti novan iston.La simio petis por eniri korpon de papago. "Tiel, almenaŭ," ĝi diris, "mi konservos ian similecon al la homoj, kiujn mi longatempe imitadis. Estinta simio, mi faris gestojn kiel ili, kaj estonta papago, mi alparolos ilin dum la plej agrablaj interparoladoj."La animo de la simio eniĝis apenaŭ en tiu nova stato, kiam maljuna babilema virino ĝin aĉetis. Ĝi ĝojigis ŝin; kaj ŝi metis ĝin el belan kaĝon. Ĝi bone manĝadis kaj kunbabiladis, la tutan tagon, kun la maljuna babilemulino, kiu senĉese paroladis kiel ĝi. El sia antaŭa stato ĝi aldonis ion nekonatan al siaj novaj talentoj: ĝi ridinde movis sian kapon, krakigis sian bekon, agitis centmaniere siajn flugilojn kaj per siaj piedetoj faris multajn sensencaĵojn, kiuj rememorigis pri la grimacoj de Fagotino.Ĉiumomente la maljunulino surmetis siajn okulvitrojn por ĝin admiri. Ŝi enuis tial ke ŝi estis iom surda, kaj ne aŭdis kelkafoje parolojn de sia papago, kiun ŝi trovis pli sprita ol iu ajn. La papago trezorgita fariĝis babilegema, trudema, frenezega.Ĝi tiom ekscitiĝis kaj trinkis tiom da vino kun la maljunulino, ke ĝi mortis.Denove ĝi revenis antaŭ Plutono, kiu, tiun fojon, volis ĝin transigi en fiŝan korpon por ĝin mutigi; sed refoje ĝi petoladis antaŭ la Reĝo de Ombroj, kaj la princoj malofte rifuzas la petojn de la ŝercemuloj, kiuj ilin flatas. Plutono do permesis al tiu ĉi eniri homan korpon. Sed, ĉar Dio hontis sendi ĝin en korpon de saĝa kaj virta homo, li ĝin aligis al korpo de enuiga kaj trudema paroladisto, kiu mensogis, kiu senĉese fanfaronadis, kiu faris ridindajn gestojn, kiu mokis ĉiujn ajn, kiu interrompis la plej klerajn kaj seriozajn paroladojn per neniaĵoj aŭ malĝentilaj malsaĝaĵoj. Merkuro, kiu ĝin rekonis en tiu nova stato, ridante diris: "Ho! Ho! mi vin rekonas, vi estas kunmetitaĵo el simio kaj papago, kiujn mi iam vidis. Kiu deprenus de vi la gestojn kaj parolojn, senpripense ellernitajn, tiu al vi nenion lasus. Per beleta simio kaj bonega papago, oni nur faris malsaĝan homon."Kiom da homoj en la mondo, per kunvenaj gestoj, babileto kaj ŝajna kapableco, estas nur sensprituloj kaj senkleruloj!
Fablo 18 el Fénélon, Tradukita de Maurice Mehrmann.
De maljuna ruza simio, la ombro malsupreniris post morto, en la malhelan loĝejon de Plutono, kie ĝi petis por reveni inter la vivantoj.
Plutono volis resendi ĝin en la korpon de multepeza kaj malsprita azeno, por senigi ĝin de ĝia fleksebleco, viveco kaj ruzeco; sed ĝi faris tiom da ŝercoj kaj petolaĵoj, ke la nepardonema Reĝo de la Inferoj ne povis sin deteni de ridado, kaj permesis al ĝi elekti novan iston.
La simio petis por eniri korpon de papago. "Tiel, almenaŭ," ĝi diris, "mi konservos ian similecon al la homoj, kiujn mi longatempe imitadis. Estinta simio, mi faris gestojn kiel ili, kaj estonta papago, mi alparolos ilin dum la plej agrablaj interparoladoj."
La animo de la simio eniĝis apenaŭ en tiu nova stato, kiam maljuna babilema virino ĝin aĉetis. Ĝi ĝojigis ŝin; kaj ŝi metis ĝin el belan kaĝon. Ĝi bone manĝadis kaj kunbabiladis, la tutan tagon, kun la maljuna babilemulino, kiu senĉese paroladis kiel ĝi. El sia antaŭa stato ĝi aldonis ion nekonatan al siaj novaj talentoj: ĝi ridinde movis sian kapon, krakigis sian bekon, agitis centmaniere siajn flugilojn kaj per siaj piedetoj faris multajn sensencaĵojn, kiuj rememorigis pri la grimacoj de Fagotino.
Ĉiumomente la maljunulino surmetis siajn okulvitrojn por ĝin admiri. Ŝi enuis tial ke ŝi estis iom surda, kaj ne aŭdis kelkafoje parolojn de sia papago, kiun ŝi trovis pli sprita ol iu ajn. La papago trezorgita fariĝis babilegema, trudema, frenezega.
Ĝi tiom ekscitiĝis kaj trinkis tiom da vino kun la maljunulino, ke ĝi mortis.
Denove ĝi revenis antaŭ Plutono, kiu, tiun fojon, volis ĝin transigi en fiŝan korpon por ĝin mutigi; sed refoje ĝi petoladis antaŭ la Reĝo de Ombroj, kaj la princoj malofte rifuzas la petojn de la ŝercemuloj, kiuj ilin flatas. Plutono do permesis al tiu ĉi eniri homan korpon. Sed, ĉar Dio hontis sendi ĝin en korpon de saĝa kaj virta homo, li ĝin aligis al korpo de enuiga kaj trudema paroladisto, kiu mensogis, kiu senĉese fanfaronadis, kiu faris ridindajn gestojn, kiu mokis ĉiujn ajn, kiu interrompis la plej klerajn kaj seriozajn paroladojn per neniaĵoj aŭ malĝentilaj malsaĝaĵoj. Merkuro, kiu ĝin rekonis en tiu nova stato, ridante diris: "Ho! Ho! mi vin rekonas, vi estas kunmetitaĵo el simio kaj papago, kiujn mi iam vidis. Kiu deprenus de vi la gestojn kaj parolojn, senpripense ellernitajn, tiu al vi nenion lasus. Per beleta simio kaj bonega papago, oni nur faris malsaĝan homon."
Kiom da homoj en la mondo, per kunvenaj gestoj, babileto kaj ŝajna kapableco, estas nur sensprituloj kaj senkleruloj!
INSTINKTO AŬ INTELIGENTECO?Originale verkita de O.W., Esperantisto 7074 (el Francujo).Oni ofte parolas pri la instinkto de iaj bestoj, precipe de la hundoj. Oni rakontas pri ili historiojn, kiuj kredigus pli al ilia inteligenteco ol al ilia instinkto. Mi volas rakonti al vi nur anekdoton, kiun mi certigas al vi tute vera.Kiam mi komencis ekzerci la medicinon, mi loĝis en urbeto proksima de bela rivero. Unu el miaj parencoj tie posedis akvomuelejon, kaj mi tre ŝatis la banojn en rivero. Ofte, kun miaj amikoj, ni trairis la riveron per barko por bani je la alia flanko de la digo, kie estas profunda kaj tre agrabla loko, ombrigita de multaj kaj altaj arboj. La bruado de la akvo, kiu faladis de la kluzo, ĉarmis nin, kaj donis al ni akvon ĉiam movan.En tiu tempo mi havis belan ĉashundinon grifonrasan, kun la haraj rigidaj. Ĝi estis bona, amema besto, tute sindona por sia mastro. Ĝi neniam lasis min. Nokte kaj tage ĝi estus difendinta min kontraŭ kiu ajn, kaj malgraŭ tio, ĝi estis karesema.Ian tagon, kiam mi banis min kune kun amikoj, mi diris al unu el ili, kiu estis apud mi: "Mi ŝajnigos droni por vidi kion faros la hundino."En tiu momento ĝi estis dekkvinjara, kaj ne tre ŝatis la akvon. Mi puŝis ekkrion, alvokante: "Dian! Dian!" ŝaŭmigante la akvon ĉirkaŭ mi.Tuj ekĵetiĝis la hundino en la akvon, kaj rapide alnaĝis al mi. Ĝi per siaj dentoj ekkaptis sendolore mian ŝultron por alkonduki min teren; sed mi prenis la voston de Dian’ dirante al ĝi: "Iru, Dian’! Iru!" kaj la hundino rapidis por atingi la bordon.Mi suprenrampis la deklivon, kaj mi alvenis sur la herbejon. Tie Dian’ elmontris ĝojegon blekante pro plezuro, saltante por leki miajn manojn, kaj mian vizaĵon. Tio certe ne estis miriga; multe da hundoj estus same agintaj, propramove,instinkte, se vi volos. Sed la historio ne estas finita.Post kelkaj tagoj, ni decidis ankoraŭ, ke ni banus nin. Mi do aliris ĉe mian parencon por preni la barkon. Mi pretiĝis por senkatenigi la barkon, kaj por ĝin eniri, kiam mi sentis, ke io malebligis min; ĝi estis mia hundino kiu, per siaj dentoj, tenis mian pantolonon: Dian’ ne volis ke mi eniru la barkon. Tre malfacile mi sukcesis por enirigi ĝin kaj ni deiris. Ni albordiĝis al la elektita kaj kutimita loko. Miaj amikoj senvestiĝis, kaj mi lasis mian jakon, sed, kiam mi volis daŭrigi, mi ne povis.Dian’ blekis furioze kontraŭ mi, montrante al mi siajn dentojn. Mi provis kvietigi ĝin, sed vane; mi estis devigita revestigi min. Dian’ ne volis, ke mi banu min. Ĉu tio estasinstinktaaŭinteligenta?Mi lasos vin respondi tiun demandon, sed de longe mia opinio estas difinita.
Originale verkita de O.W., Esperantisto 7074 (el Francujo).
Oni ofte parolas pri la instinkto de iaj bestoj, precipe de la hundoj. Oni rakontas pri ili historiojn, kiuj kredigus pli al ilia inteligenteco ol al ilia instinkto. Mi volas rakonti al vi nur anekdoton, kiun mi certigas al vi tute vera.
Kiam mi komencis ekzerci la medicinon, mi loĝis en urbeto proksima de bela rivero. Unu el miaj parencoj tie posedis akvomuelejon, kaj mi tre ŝatis la banojn en rivero. Ofte, kun miaj amikoj, ni trairis la riveron per barko por bani je la alia flanko de la digo, kie estas profunda kaj tre agrabla loko, ombrigita de multaj kaj altaj arboj. La bruado de la akvo, kiu faladis de la kluzo, ĉarmis nin, kaj donis al ni akvon ĉiam movan.
En tiu tempo mi havis belan ĉashundinon grifonrasan, kun la haraj rigidaj. Ĝi estis bona, amema besto, tute sindona por sia mastro. Ĝi neniam lasis min. Nokte kaj tage ĝi estus difendinta min kontraŭ kiu ajn, kaj malgraŭ tio, ĝi estis karesema.
Ian tagon, kiam mi banis min kune kun amikoj, mi diris al unu el ili, kiu estis apud mi: "Mi ŝajnigos droni por vidi kion faros la hundino."
En tiu momento ĝi estis dekkvinjara, kaj ne tre ŝatis la akvon. Mi puŝis ekkrion, alvokante: "Dian! Dian!" ŝaŭmigante la akvon ĉirkaŭ mi.
Tuj ekĵetiĝis la hundino en la akvon, kaj rapide alnaĝis al mi. Ĝi per siaj dentoj ekkaptis sendolore mian ŝultron por alkonduki min teren; sed mi prenis la voston de Dian’ dirante al ĝi: "Iru, Dian’! Iru!" kaj la hundino rapidis por atingi la bordon.
Mi suprenrampis la deklivon, kaj mi alvenis sur la herbejon. Tie Dian’ elmontris ĝojegon blekante pro plezuro, saltante por leki miajn manojn, kaj mian vizaĵon. Tio certe ne estis miriga; multe da hundoj estus same agintaj, propramove,instinkte, se vi volos. Sed la historio ne estas finita.
Post kelkaj tagoj, ni decidis ankoraŭ, ke ni banus nin. Mi do aliris ĉe mian parencon por preni la barkon. Mi pretiĝis por senkatenigi la barkon, kaj por ĝin eniri, kiam mi sentis, ke io malebligis min; ĝi estis mia hundino kiu, per siaj dentoj, tenis mian pantolonon: Dian’ ne volis ke mi eniru la barkon. Tre malfacile mi sukcesis por enirigi ĝin kaj ni deiris. Ni albordiĝis al la elektita kaj kutimita loko. Miaj amikoj senvestiĝis, kaj mi lasis mian jakon, sed, kiam mi volis daŭrigi, mi ne povis.
Dian’ blekis furioze kontraŭ mi, montrante al mi siajn dentojn. Mi provis kvietigi ĝin, sed vane; mi estis devigita revestigi min. Dian’ ne volis, ke mi banu min. Ĉu tio estasinstinktaaŭinteligenta?
Mi lasos vin respondi tiun demandon, sed de longe mia opinio estas difinita.
RUBAJATO DE OMARO KAJAMO.Tradukita de Ben Elmy.1Vekiĝu! Jen, la suno jam forpelasStelojn kaj nokton; el ĉiel’ akcelasRadi’ unua, kaj per sia brilo,La turo de l’Sultano alte helas.2Dum el mallum’ kreskadis taga pleno,Aŭdiĝis voĉ’, plendante pri deteno,—"Dormulo, kial vi ekstere restas?En templo jam atendas la festeno!"3La kok’ ekkrias; ĉiuj en akordo,Ekpetas, "Malfermata estu pordo!Ni povas resti iom nur da tempo,Nek plu vidiĝos ĉe la tera bordo!"4Printempo, la naskiĝo de novjaro!Revivas nun la juna deziraro;Sed homo pensa pace nun foriĝas,Ĉe freŝaj blankaj floroj de l’kamparo.5Iram’ pereis, vere, kun jasmeno,Sed restas lag’ alia, kaj ĝardeno;Se vazon de Jamŝid’ ne plu ni vidas,En vino brilas ĉiam la rubeno.6David’ silentis; sed, per voĉo klara,Al rozo pepas najtingalo kara,—"Vin’ vin’ vin’ vino, ruĝa ruĝa vino!"Kaj roz’ ruĝiĝas, en respond’ neŝpara.7Plenigu vazon; ĉe printempa festo,Bruliĝu ĝoje vintra pentovesto;Mallongan vojon havas tempobirdoPor flugi, kaj rapidas al la nesto.8Ĉe urbaj aŭ ĉe kampaj societoj,La vin’ de vivo falas per gutetoj;Simile, kvazaŭ floro kadukanta,De vivo falas vice folietoj.9Mil rozoj, oni diras, venos morgaŭ;Sed kien iris rozoj de hieraŭ?Monato sama, rozojn alportante,Jamŝidon prenos, Kajkobadon ankaŭ.10Nu; prenu ĝi, do, ilin! Kial niPri Kajkobado zorgos? Tie ĉi,Rustum’ kaj Zalo ne pli grave estasOl la vespermanĝad’ al vi kaj mi.11Ripozu ni ĉe tiu ĉi herbejo,Ĵus inter la dezerto kaj plantejo;Neniel je Sultan’ aŭ sklavo pensu,Kaj lasu la Mahmudon al reĝejo.12Versolibret’ sub arbo tie ĉi,Kruĉo da vino, pano nur, kaj vi,Kantante dolĉe en dezerto, jen!Dezerto estus Paradiz’ por mi!RUBAIYAT OF OMAR KHAYYAM.(Translated from the Persian by Fitzgerald).1Wake! For the sun who scatter’d into flightThe stars before him from the field of night,Drives night along with them from heav’n, and strikesThe Sultan’s turret with a shaft of light.2Before the phantom of false morning died,Methought a voice within the tavern cried,"When all the temple is prepared within,Why nods the drowsy worshipper outside?"3And as the cock crew, those who stood beforeThe tavern shouted—"Open then the door!You know how little while we have to stay,And, once departed, may return no more."4Now the New Year reviving old desires,The thoughtful soul to solitude retires,Where the white hand of Moses on the boughPuts out, and Jesus from the ground suspires.5Iram indeed is gone with all his rose,And Jamshyd’s seven-ring’d cup where no one knows;But still a ruby kindles in the vine,And many a garden by the water blows.6And David’s lips are lockt; but in divineHigh-piping Pehlevi, with "Wine! Wine! Wine!Red Wine!"—the nightingale cries to the roseThat sallow cheek of hers to incarnadine.7Come, fill the cup, and in the fire of springYour winter-garment of repentance fling;The bird of time has but a little wayTo flutter—and the bird is on the wing.8Whether at Naishapur or Babylon,Whether the cup with sweet or bitter run,The wine of life keeps oozing drop by drop,The leaves of life keep falling one by one.9Each morn a thousand roses bring, you say;Yes, but where leaves the rose of yesterday?And this first summer month that brings the roseShall take Jamshyd and Kaikobad away.10Well, let it take them! What have we to doWith Kaikobad the Great, or Kaikhosru?Let Zal and Rustum thunder as they will,Or Hatim call to supper—heed not you.11With me along the strip of herbage strownThat just divides the desert from the sown,Where name of slave and Sultan is forgot—And peace to Mahmud on his golden throne!12A book of verses underneath the bough,A jug of wine, a loaf of bread, and ThouBeside me singing in the wilderness—Oh, wilderness were Paradise enow!(V. 4—The Persian new-year begins with the vernal equinox. The "white hand of Moses" is a figure for Spring blossoms).(V. 10—Rustum is the Hercules of Persia; Zal, his father).
RUBAJATO DE OMARO KAJAMO.Tradukita de Ben Elmy.1Vekiĝu! Jen, la suno jam forpelasStelojn kaj nokton; el ĉiel’ akcelasRadi’ unua, kaj per sia brilo,La turo de l’Sultano alte helas.2Dum el mallum’ kreskadis taga pleno,Aŭdiĝis voĉ’, plendante pri deteno,—"Dormulo, kial vi ekstere restas?En templo jam atendas la festeno!"3La kok’ ekkrias; ĉiuj en akordo,Ekpetas, "Malfermata estu pordo!Ni povas resti iom nur da tempo,Nek plu vidiĝos ĉe la tera bordo!"4Printempo, la naskiĝo de novjaro!Revivas nun la juna deziraro;Sed homo pensa pace nun foriĝas,Ĉe freŝaj blankaj floroj de l’kamparo.5Iram’ pereis, vere, kun jasmeno,Sed restas lag’ alia, kaj ĝardeno;Se vazon de Jamŝid’ ne plu ni vidas,En vino brilas ĉiam la rubeno.6David’ silentis; sed, per voĉo klara,Al rozo pepas najtingalo kara,—"Vin’ vin’ vin’ vino, ruĝa ruĝa vino!"Kaj roz’ ruĝiĝas, en respond’ neŝpara.7Plenigu vazon; ĉe printempa festo,Bruliĝu ĝoje vintra pentovesto;Mallongan vojon havas tempobirdoPor flugi, kaj rapidas al la nesto.8Ĉe urbaj aŭ ĉe kampaj societoj,La vin’ de vivo falas per gutetoj;Simile, kvazaŭ floro kadukanta,De vivo falas vice folietoj.9Mil rozoj, oni diras, venos morgaŭ;Sed kien iris rozoj de hieraŭ?Monato sama, rozojn alportante,Jamŝidon prenos, Kajkobadon ankaŭ.10Nu; prenu ĝi, do, ilin! Kial niPri Kajkobado zorgos? Tie ĉi,Rustum’ kaj Zalo ne pli grave estasOl la vespermanĝad’ al vi kaj mi.11Ripozu ni ĉe tiu ĉi herbejo,Ĵus inter la dezerto kaj plantejo;Neniel je Sultan’ aŭ sklavo pensu,Kaj lasu la Mahmudon al reĝejo.12Versolibret’ sub arbo tie ĉi,Kruĉo da vino, pano nur, kaj vi,Kantante dolĉe en dezerto, jen!Dezerto estus Paradiz’ por mi!
Tradukita de Ben Elmy.
1Vekiĝu! Jen, la suno jam forpelasStelojn kaj nokton; el ĉiel’ akcelasRadi’ unua, kaj per sia brilo,La turo de l’Sultano alte helas.2Dum el mallum’ kreskadis taga pleno,Aŭdiĝis voĉ’, plendante pri deteno,—"Dormulo, kial vi ekstere restas?En templo jam atendas la festeno!"3La kok’ ekkrias; ĉiuj en akordo,Ekpetas, "Malfermata estu pordo!Ni povas resti iom nur da tempo,Nek plu vidiĝos ĉe la tera bordo!"4Printempo, la naskiĝo de novjaro!Revivas nun la juna deziraro;Sed homo pensa pace nun foriĝas,Ĉe freŝaj blankaj floroj de l’kamparo.5Iram’ pereis, vere, kun jasmeno,Sed restas lag’ alia, kaj ĝardeno;Se vazon de Jamŝid’ ne plu ni vidas,En vino brilas ĉiam la rubeno.6David’ silentis; sed, per voĉo klara,Al rozo pepas najtingalo kara,—"Vin’ vin’ vin’ vino, ruĝa ruĝa vino!"Kaj roz’ ruĝiĝas, en respond’ neŝpara.7Plenigu vazon; ĉe printempa festo,Bruliĝu ĝoje vintra pentovesto;Mallongan vojon havas tempobirdoPor flugi, kaj rapidas al la nesto.8Ĉe urbaj aŭ ĉe kampaj societoj,La vin’ de vivo falas per gutetoj;Simile, kvazaŭ floro kadukanta,De vivo falas vice folietoj.9Mil rozoj, oni diras, venos morgaŭ;Sed kien iris rozoj de hieraŭ?Monato sama, rozojn alportante,Jamŝidon prenos, Kajkobadon ankaŭ.10Nu; prenu ĝi, do, ilin! Kial niPri Kajkobado zorgos? Tie ĉi,Rustum’ kaj Zalo ne pli grave estasOl la vespermanĝad’ al vi kaj mi.11Ripozu ni ĉe tiu ĉi herbejo,Ĵus inter la dezerto kaj plantejo;Neniel je Sultan’ aŭ sklavo pensu,Kaj lasu la Mahmudon al reĝejo.12Versolibret’ sub arbo tie ĉi,Kruĉo da vino, pano nur, kaj vi,Kantante dolĉe en dezerto, jen!Dezerto estus Paradiz’ por mi!
1Vekiĝu! Jen, la suno jam forpelasStelojn kaj nokton; el ĉiel’ akcelasRadi’ unua, kaj per sia brilo,La turo de l’Sultano alte helas.
2Dum el mallum’ kreskadis taga pleno,Aŭdiĝis voĉ’, plendante pri deteno,—"Dormulo, kial vi ekstere restas?En templo jam atendas la festeno!"
3La kok’ ekkrias; ĉiuj en akordo,Ekpetas, "Malfermata estu pordo!Ni povas resti iom nur da tempo,Nek plu vidiĝos ĉe la tera bordo!"
4Printempo, la naskiĝo de novjaro!Revivas nun la juna deziraro;Sed homo pensa pace nun foriĝas,Ĉe freŝaj blankaj floroj de l’kamparo.
5Iram’ pereis, vere, kun jasmeno,Sed restas lag’ alia, kaj ĝardeno;Se vazon de Jamŝid’ ne plu ni vidas,En vino brilas ĉiam la rubeno.
6David’ silentis; sed, per voĉo klara,Al rozo pepas najtingalo kara,—"Vin’ vin’ vin’ vino, ruĝa ruĝa vino!"Kaj roz’ ruĝiĝas, en respond’ neŝpara.
7Plenigu vazon; ĉe printempa festo,Bruliĝu ĝoje vintra pentovesto;Mallongan vojon havas tempobirdoPor flugi, kaj rapidas al la nesto.
8Ĉe urbaj aŭ ĉe kampaj societoj,La vin’ de vivo falas per gutetoj;Simile, kvazaŭ floro kadukanta,De vivo falas vice folietoj.
9Mil rozoj, oni diras, venos morgaŭ;Sed kien iris rozoj de hieraŭ?Monato sama, rozojn alportante,Jamŝidon prenos, Kajkobadon ankaŭ.
10Nu; prenu ĝi, do, ilin! Kial niPri Kajkobado zorgos? Tie ĉi,Rustum’ kaj Zalo ne pli grave estasOl la vespermanĝad’ al vi kaj mi.
11Ripozu ni ĉe tiu ĉi herbejo,Ĵus inter la dezerto kaj plantejo;Neniel je Sultan’ aŭ sklavo pensu,Kaj lasu la Mahmudon al reĝejo.
12Versolibret’ sub arbo tie ĉi,Kruĉo da vino, pano nur, kaj vi,Kantante dolĉe en dezerto, jen!Dezerto estus Paradiz’ por mi!
RUBAIYAT OF OMAR KHAYYAM.(Translated from the Persian by Fitzgerald).1Wake! For the sun who scatter’d into flightThe stars before him from the field of night,Drives night along with them from heav’n, and strikesThe Sultan’s turret with a shaft of light.2Before the phantom of false morning died,Methought a voice within the tavern cried,"When all the temple is prepared within,Why nods the drowsy worshipper outside?"3And as the cock crew, those who stood beforeThe tavern shouted—"Open then the door!You know how little while we have to stay,And, once departed, may return no more."4Now the New Year reviving old desires,The thoughtful soul to solitude retires,Where the white hand of Moses on the boughPuts out, and Jesus from the ground suspires.5Iram indeed is gone with all his rose,And Jamshyd’s seven-ring’d cup where no one knows;But still a ruby kindles in the vine,And many a garden by the water blows.6And David’s lips are lockt; but in divineHigh-piping Pehlevi, with "Wine! Wine! Wine!Red Wine!"—the nightingale cries to the roseThat sallow cheek of hers to incarnadine.7Come, fill the cup, and in the fire of springYour winter-garment of repentance fling;The bird of time has but a little wayTo flutter—and the bird is on the wing.8Whether at Naishapur or Babylon,Whether the cup with sweet or bitter run,The wine of life keeps oozing drop by drop,The leaves of life keep falling one by one.9Each morn a thousand roses bring, you say;Yes, but where leaves the rose of yesterday?And this first summer month that brings the roseShall take Jamshyd and Kaikobad away.10Well, let it take them! What have we to doWith Kaikobad the Great, or Kaikhosru?Let Zal and Rustum thunder as they will,Or Hatim call to supper—heed not you.11With me along the strip of herbage strownThat just divides the desert from the sown,Where name of slave and Sultan is forgot—And peace to Mahmud on his golden throne!12A book of verses underneath the bough,A jug of wine, a loaf of bread, and ThouBeside me singing in the wilderness—Oh, wilderness were Paradise enow!(V. 4—The Persian new-year begins with the vernal equinox. The "white hand of Moses" is a figure for Spring blossoms).(V. 10—Rustum is the Hercules of Persia; Zal, his father).
(Translated from the Persian by Fitzgerald).
1Wake! For the sun who scatter’d into flightThe stars before him from the field of night,Drives night along with them from heav’n, and strikesThe Sultan’s turret with a shaft of light.2Before the phantom of false morning died,Methought a voice within the tavern cried,"When all the temple is prepared within,Why nods the drowsy worshipper outside?"3And as the cock crew, those who stood beforeThe tavern shouted—"Open then the door!You know how little while we have to stay,And, once departed, may return no more."4Now the New Year reviving old desires,The thoughtful soul to solitude retires,Where the white hand of Moses on the boughPuts out, and Jesus from the ground suspires.5Iram indeed is gone with all his rose,And Jamshyd’s seven-ring’d cup where no one knows;But still a ruby kindles in the vine,And many a garden by the water blows.6And David’s lips are lockt; but in divineHigh-piping Pehlevi, with "Wine! Wine! Wine!Red Wine!"—the nightingale cries to the roseThat sallow cheek of hers to incarnadine.7Come, fill the cup, and in the fire of springYour winter-garment of repentance fling;The bird of time has but a little wayTo flutter—and the bird is on the wing.8Whether at Naishapur or Babylon,Whether the cup with sweet or bitter run,The wine of life keeps oozing drop by drop,The leaves of life keep falling one by one.9Each morn a thousand roses bring, you say;Yes, but where leaves the rose of yesterday?And this first summer month that brings the roseShall take Jamshyd and Kaikobad away.10Well, let it take them! What have we to doWith Kaikobad the Great, or Kaikhosru?Let Zal and Rustum thunder as they will,Or Hatim call to supper—heed not you.11With me along the strip of herbage strownThat just divides the desert from the sown,Where name of slave and Sultan is forgot—And peace to Mahmud on his golden throne!12A book of verses underneath the bough,A jug of wine, a loaf of bread, and ThouBeside me singing in the wilderness—Oh, wilderness were Paradise enow!
1Wake! For the sun who scatter’d into flightThe stars before him from the field of night,Drives night along with them from heav’n, and strikesThe Sultan’s turret with a shaft of light.
2Before the phantom of false morning died,Methought a voice within the tavern cried,"When all the temple is prepared within,Why nods the drowsy worshipper outside?"
3And as the cock crew, those who stood beforeThe tavern shouted—"Open then the door!You know how little while we have to stay,And, once departed, may return no more."
4Now the New Year reviving old desires,The thoughtful soul to solitude retires,Where the white hand of Moses on the boughPuts out, and Jesus from the ground suspires.
5Iram indeed is gone with all his rose,And Jamshyd’s seven-ring’d cup where no one knows;But still a ruby kindles in the vine,And many a garden by the water blows.
6And David’s lips are lockt; but in divineHigh-piping Pehlevi, with "Wine! Wine! Wine!Red Wine!"—the nightingale cries to the roseThat sallow cheek of hers to incarnadine.
7Come, fill the cup, and in the fire of springYour winter-garment of repentance fling;The bird of time has but a little wayTo flutter—and the bird is on the wing.
8Whether at Naishapur or Babylon,Whether the cup with sweet or bitter run,The wine of life keeps oozing drop by drop,The leaves of life keep falling one by one.
9Each morn a thousand roses bring, you say;Yes, but where leaves the rose of yesterday?And this first summer month that brings the roseShall take Jamshyd and Kaikobad away.
10Well, let it take them! What have we to doWith Kaikobad the Great, or Kaikhosru?Let Zal and Rustum thunder as they will,Or Hatim call to supper—heed not you.
11With me along the strip of herbage strownThat just divides the desert from the sown,Where name of slave and Sultan is forgot—And peace to Mahmud on his golden throne!
12A book of verses underneath the bough,A jug of wine, a loaf of bread, and ThouBeside me singing in the wilderness—Oh, wilderness were Paradise enow!
(V. 4—The Persian new-year begins with the vernal equinox. The "white hand of Moses" is a figure for Spring blossoms).
(V. 10—Rustum is the Hercules of Persia; Zal, his father).
DIVERSAJ AVIZOJ.Dankojn! Koregajn dankojn! La rezultato de la korespondado pri la uzo de supersignoj estas bonega, kaj plene pruvas, ke ĉiulandanoj kunpensas pri la afero. Mi nur estas ricevinta ĉirkaŭ dudek kvin de la petitaj poŝtkartoj, kaj,kvankam mi ne ilin demandis, mi ricevis centojn da varmegaj protestoj. Tiu ĉi pruvas ke la Esperantistoj multe interesiĝadas je la lingva afero, kaj ke ili ne estas nezorgemuloj. Tamen, kelkaj amikoj diris al mi: "Oni ne zorgos pri la afero." Tial mi nur demandis, ke la plenduloj skribu al mi, ĉar mi bone sciis ke tiuj ĉi ne estis la plimulto da la Esperantistoj, nek en Anglujo, nek aliloke.Nu, trankviliĝu, karaj Legantoj. Mi neniam sendos al vi sensupersignan Gazeton, ĉar nek mi, nek vi, deziras ĝin legi. (Kaj mi certe estas la plej interesita el la legantoj deThe Esperantist!) Dank’ al viaj penadoj, mi nun, pli ol iam antaŭe, fidas je la bela estonteco de nia kara afero. Al tiuj fervoraj amikoj, kiuj kontraŭdiras la supersignojn ĉar ili deziras skribi al la Gazetaro Esperante mi diros: "Faru tion, kion mi estas farinta.Skribu vian Esperantan leteron, sen la bezono de supersignita litero." Estas facilege tiun ĉi fari. Antaŭ kelkaj tagoj, nia fervora kunbatalantestro, Sinjoro Bourlet, skribis tutan kolonon sen supersigno.Tiam, se la Redaktoro ne presigas vian leteron, ne plendu kontraŭ la supersignoj, sed kontraŭ la antaŭjuĝo de la Redaktoro. Sed, kompreneble, nun tiel, kiel antaŭe, vi ĉiam povas laŭbezone uzi la literon H anstataŭ la supersigno, por telegrafi, presigi, k.t.p.Sed alie vi ne devas fari. Vi ne devas elpensi vian propranFonetikan Alfabeton. Vi devas skribi Esperanton, por ke vi estu Esperantisto.Kara Sinjoro,—Signoj ne mankas, ke la temo de lingvo internacia interesas ĉiun tagon pli kaj pli la homojn pensantajn de la mondo. Estas societo internacia da lingvistoj, kiu sin nomas Societo Internacia Fonetika (Association Phonétique Nationale). Ĝi havas ĝian centran oficejon en Parizo, sed la membroj apartenas al dek sep diversaj nacioj, kaj enhavas la plej progresajn profesorojn kaj instruistojn de modernaj lingvoj el ĉiu civilizita nacio. Ĝi estas ekzercinta fortan influon sur la edukadaj oficejoj de Francujo kaj Germanujo, kaj estas tiamaniere tute aliforminta la instruon de modernaj lingvoj en la lernejoj de tiuj ĉi du grandaj nacioj. La Societo havas monatan gazeton, Le Maître Phonétique, kaj oni komencas diskuti en tiu ĉi gazeto la temon de lingvo internacia. Malfeliĉe estas iuj da la plej influemaj membroj, kiuj havas fortan antaŭjuĝon kontraŭ lingvo artefarita, kaj tiun ĉi monaton ili estas antaŭmetintaj proponojn pri la ekzameno de tiu ĉi temo, kiuj estas tute malamikaj eĉ al la konsiderado de la meritoj de nia kara lingvo. Sed tiu ĉi povas nur helpi nian kaŭzon.Ĉar estas bonaj Esperantistoj en tiu ĉi klerega Societo, kiuj scios bone kiel batali pro la vero kaj pro la kara lingvo, kontraŭ ĉiuj; kaj la rezultato povas nur esti, ke la meritoj de Esperanto fariĝos konataj al multe da la plej kapablaj lingvistoj de Eŭropo; kaj la kulpo estos la nia, se ni ne gajnos iujn da ili por nia kaŭzo.—Via,R. J. Lloyd, D.Litt., M.A.Sinjoro,—Antaŭ tri semajnoj mi sciiĝis je la unua fojo pri la naskiĝo kaj la kreskado de Esperanto, leginte bonegan artikolon kiun pri ĝi eldonis Sir William Ramsay, per laDaily Mail. Tuj kiam mi estis aĉetinta la libreton nomatanThe Student’s Complete Textbookmi eklernis entusiazme la lingvon dum miaj ĉiutagaj vojaĝoj per vagonaro inter Londono kaj Brajtono (Brighton), kie mi vivas, demirinte ĝian simplecon kaj la facilecon per kiu oni povas ĝin ellerni. Permesu, tial mi petas, Sinjoro Redaktoro, ke unu el la Geesperantistaro konigu al vi la plezuron kiun li estas eltirinta je tiu ĉi afero. La celo tamen de tiu ĉi letero estas demandi al vi, ke vi bonvolu al mi sciigi, ĉu troviĝas en Brighton grupo aŭ sekcio Esperantista? Se ne, mi volus doni miajn malgrandajn servojn por ĝin efektigi, agante, kompreneble, sub via afabla direkto, aŭ tio de kelkaj aliaj personoj, kiuj estos havintaj spertadon pri tiaj aferoj. Efektive mi zorgus treege disvastigi la lingvon kiel eble plej mi povos.Al mi ŝajnas ke Brajtono devas fariĝi utila centro Esperanta por ĝia alpreno, kaj mi estas certa ke mi ricevos la korajn kunlaboradojn kaj bondezirojn de ĉiuj, kiuj volegas antaŭenirigi la interesojn de nia kara lingvo. Kun saluto.—Via,D. H. Lambert(B.A., Oxon),59, St. Aubyns, Hove, Sussex.Jen la laŭvorta letero de nova Esperantisto, kiu lernis la lingvon en vagonaro!Kompreneble, mi esperas ke ĉiuj najbaraj amikoj je nia Afero helpos nian novan apoganton, je la fondigo de forta grupo en Brighton. Ĉiam antaŭen! Ni kreskadu!La Universitato Londonakaj laTeachers’ Guildfaras libertempan kurson de Julio 18 ĝis Aŭgusto 12, kaj la Sekretario deziras ke mi anoncu jene.Tiuj studentoj, kiuj ne povos ĉeesti antaŭ la fino de Julio, povos partopreni je la dua periodo da du semajnoj, kaj por tiuj ĉi oni donos pluajn klasojn. La Kurso traktos pri la Elparolado kaj Kunmetado de la Angla lingvo; La Fonetikoj de Moderna Angla; Moderna Angla literaturo; Sistemoj por la instruado de modernaj lingvoj; kaj paroladoj pri Angla edukado kaj institucioj. Abonpago dum la tuta monato, £2 (50 frankoj). Dum la lasta du semajnoj, £1. Oni esperas ke multe da alilanduloj ĉeestos. Por pluaj sciigoj, skribu alDirector of the Holiday Course for Foreigners, University of London, South Kensington, S.W.Bedaŭrinde ne estos Esperanta kurso tiun ĉi jaron kaj la sciigo de la Diĵona Universitato devas esti multe pli interesa por la Esperantistaro. Tie ĉi, Profesoro Lambert donos Esperantan kurson de Julio 1 ĝis 31 Oktobro. Abonpago, je la kvar monatoj (ĉiuj temoj), £2 (50 fr.) 30 fr. po ses semajnoj. Esperantistaj studentoj povas esti certaj, ke ili trovos en Diĵono plej koran Esperantistan akcepton. Oni konsilas, ke ili kunportu kun ili siajn bicikletojn, ĉar la ĉirkaŭaĵoj estas tre belaj, kaj la vojoj tre taŭgaj. Por ilustrita broŝuro priskribanta la tutan kurson, skribu alSro. Lambert, Profesoro ĉe la Universitato, Dijon, France.La Redaktoro esperas, ke kelkaj Anglaj kunbatalantoj partoprenos je tiu ĉi kurso, kiu estas la unua libertempa kurso enhavanta instruadon de Esperanto.La dua numero de laInternacia Scienca Revuosiatempe aperis, kaj enhavas longan artikolon pri laN Radioj, kaj valorajn raportojn pri la lastaj medicinaj progresoj kaj fizikaj Sciencoj. Tiu ĉi Gazeto vere estas tre grava ilo, kaj ni esperas, ke ĝi ricevos la apogon, kiun ĝi meritas. La kosto de specimeno de la unua aŭ dua numero, kune kun propaganda folieto en Angla kaj Esperanto estas sep pencoj afranke.La Ilustrita Poŝtkarto povas esti amiko je nia afero, sed ankaŭ, se oni ne zorgos, ĝi fariĝos malamiko. Eble estos utile tie ĉi doni kelkajn sciigojn pri la sendo de tiuj ĉi.Oni neniam devas meti la poŝtsignon sur la ilustrita flanko, sed ĝi devas esti samflanke kun la adreso. Se oni alie faras, la ricevanto devos pagi pluan 30 centimojn.Kaj, se oni deziras sendi la poŝtkarton duonpreze, oni devas elstreki la vortojnCarte Postale, kaj anstataŭi "presaĵo, aŭImprimé." Kaj oni ne devas skribi plu ol la adreso, kaj la nomo de la sendanto, kaj, eble, la dato. Tiam la kosto nur estas 5 centimoj (one halfpenny).Karaj Samideanoj,—Kun la intenco fari de ili donacon al nia estimata Majstro, Doktoro Zamenhof, mi petegas, ke vi aminde sendu al mi neilustritan poŝtkarton enhavante la sekvantan Kredon:—"Mi sincere kredas ke Esperanto estas la sola solvo de tre grava problemo de la Homaro: helpanta ŝlosillingvo; kaj mi ĉiam rigardos ĝian absolutan netuŝeblecon, kiel la simbolo de nia forteco kontraŭ atakoj kaj malamikoj de nia verko."Kaj aldonu vian nomon kaj adreson.Tiam, kiam mi ricevis almenaŭ kvincent da tiuj p.k. mi, antaŭ sendi ilin al la Estro, presigos libreton enhavantan la superan kredon kaj la nomojn kaj adresojn de aliĝantoj.La kosto de la libreto estos sciigata pli malfrue al personoj kiuj deziras ĝin aĉeti.Mi ankaŭ esperas ke tiuj, kiuj deziras korespondadi pri iaj temoj kun niaj kungrupanoj Trinidade bonvolos skribi al mi.—Fidele via,G. O. Messerly,Port of Spain, Trinidad, B.W.I.Turistoj, kiuj deziras veni Riolunaton, devos sin turni al Grafo Albert Gallois, Sekretario de la Grupo, Riolunato, Prov. de Modena. Italujo. Grafo Gallois ankaŭ estas la Redaktoro de la monata Itala OrganoL’Esperantista(jarabono 4 frankoj).La Rondiranto de Aprilo enhavas tre interesan skizon de vojaĝo en Montenegro. Oni devas gratuli Sinjoron Kolovrat Ĉervinski pri sia vojaĝo en tiu ĉi preskaŭ nekonata lando.Alice in Wonderland estas mirinda libro, kaj la ideo falis en la kapon de fervora apoganto ke estus tre bona ideo ĝin traduki en Esperanto. Kompreneble, oni devos ŝanĝi multe da la ŝercoj, kaj tiel plu, sed mi esperas ke ĉiuj, kiuj povas sendi kelkajn pecetojn, Esperantajn ŝercojn, kaj aliajn taŭgaĵojn, tiel faros kiel eble plej baldaŭ.La Rev. R. A. Davis, Broxwood, Pembridge, Herefordshire, afable klopodas pri tiu ĉi malfacila afero, kaj espereble, se Esperantistoj kunlaborados, nia literaturo gajnos novan, kaj tre indan verkon.La Redaktoro.
Dankojn! Koregajn dankojn! La rezultato de la korespondado pri la uzo de supersignoj estas bonega, kaj plene pruvas, ke ĉiulandanoj kunpensas pri la afero. Mi nur estas ricevinta ĉirkaŭ dudek kvin de la petitaj poŝtkartoj, kaj,kvankam mi ne ilin demandis, mi ricevis centojn da varmegaj protestoj. Tiu ĉi pruvas ke la Esperantistoj multe interesiĝadas je la lingva afero, kaj ke ili ne estas nezorgemuloj. Tamen, kelkaj amikoj diris al mi: "Oni ne zorgos pri la afero." Tial mi nur demandis, ke la plenduloj skribu al mi, ĉar mi bone sciis ke tiuj ĉi ne estis la plimulto da la Esperantistoj, nek en Anglujo, nek aliloke.
Nu, trankviliĝu, karaj Legantoj. Mi neniam sendos al vi sensupersignan Gazeton, ĉar nek mi, nek vi, deziras ĝin legi. (Kaj mi certe estas la plej interesita el la legantoj deThe Esperantist!) Dank’ al viaj penadoj, mi nun, pli ol iam antaŭe, fidas je la bela estonteco de nia kara afero. Al tiuj fervoraj amikoj, kiuj kontraŭdiras la supersignojn ĉar ili deziras skribi al la Gazetaro Esperante mi diros: "Faru tion, kion mi estas farinta.Skribu vian Esperantan leteron, sen la bezono de supersignita litero." Estas facilege tiun ĉi fari. Antaŭ kelkaj tagoj, nia fervora kunbatalantestro, Sinjoro Bourlet, skribis tutan kolonon sen supersigno.
Tiam, se la Redaktoro ne presigas vian leteron, ne plendu kontraŭ la supersignoj, sed kontraŭ la antaŭjuĝo de la Redaktoro. Sed, kompreneble, nun tiel, kiel antaŭe, vi ĉiam povas laŭbezone uzi la literon H anstataŭ la supersigno, por telegrafi, presigi, k.t.p.
Sed alie vi ne devas fari. Vi ne devas elpensi vian propranFonetikan Alfabeton. Vi devas skribi Esperanton, por ke vi estu Esperantisto.
Kara Sinjoro,—Signoj ne mankas, ke la temo de lingvo internacia interesas ĉiun tagon pli kaj pli la homojn pensantajn de la mondo. Estas societo internacia da lingvistoj, kiu sin nomas Societo Internacia Fonetika (Association Phonétique Nationale). Ĝi havas ĝian centran oficejon en Parizo, sed la membroj apartenas al dek sep diversaj nacioj, kaj enhavas la plej progresajn profesorojn kaj instruistojn de modernaj lingvoj el ĉiu civilizita nacio. Ĝi estas ekzercinta fortan influon sur la edukadaj oficejoj de Francujo kaj Germanujo, kaj estas tiamaniere tute aliforminta la instruon de modernaj lingvoj en la lernejoj de tiuj ĉi du grandaj nacioj. La Societo havas monatan gazeton, Le Maître Phonétique, kaj oni komencas diskuti en tiu ĉi gazeto la temon de lingvo internacia. Malfeliĉe estas iuj da la plej influemaj membroj, kiuj havas fortan antaŭjuĝon kontraŭ lingvo artefarita, kaj tiun ĉi monaton ili estas antaŭmetintaj proponojn pri la ekzameno de tiu ĉi temo, kiuj estas tute malamikaj eĉ al la konsiderado de la meritoj de nia kara lingvo. Sed tiu ĉi povas nur helpi nian kaŭzon.
Ĉar estas bonaj Esperantistoj en tiu ĉi klerega Societo, kiuj scios bone kiel batali pro la vero kaj pro la kara lingvo, kontraŭ ĉiuj; kaj la rezultato povas nur esti, ke la meritoj de Esperanto fariĝos konataj al multe da la plej kapablaj lingvistoj de Eŭropo; kaj la kulpo estos la nia, se ni ne gajnos iujn da ili por nia kaŭzo.—Via,
R. J. Lloyd, D.Litt., M.A.
Sinjoro,—Antaŭ tri semajnoj mi sciiĝis je la unua fojo pri la naskiĝo kaj la kreskado de Esperanto, leginte bonegan artikolon kiun pri ĝi eldonis Sir William Ramsay, per laDaily Mail. Tuj kiam mi estis aĉetinta la libreton nomatanThe Student’s Complete Textbookmi eklernis entusiazme la lingvon dum miaj ĉiutagaj vojaĝoj per vagonaro inter Londono kaj Brajtono (Brighton), kie mi vivas, demirinte ĝian simplecon kaj la facilecon per kiu oni povas ĝin ellerni. Permesu, tial mi petas, Sinjoro Redaktoro, ke unu el la Geesperantistaro konigu al vi la plezuron kiun li estas eltirinta je tiu ĉi afero. La celo tamen de tiu ĉi letero estas demandi al vi, ke vi bonvolu al mi sciigi, ĉu troviĝas en Brighton grupo aŭ sekcio Esperantista? Se ne, mi volus doni miajn malgrandajn servojn por ĝin efektigi, agante, kompreneble, sub via afabla direkto, aŭ tio de kelkaj aliaj personoj, kiuj estos havintaj spertadon pri tiaj aferoj. Efektive mi zorgus treege disvastigi la lingvon kiel eble plej mi povos.
Al mi ŝajnas ke Brajtono devas fariĝi utila centro Esperanta por ĝia alpreno, kaj mi estas certa ke mi ricevos la korajn kunlaboradojn kaj bondezirojn de ĉiuj, kiuj volegas antaŭenirigi la interesojn de nia kara lingvo. Kun saluto.—Via,
D. H. Lambert(B.A., Oxon),59, St. Aubyns, Hove, Sussex.
Jen la laŭvorta letero de nova Esperantisto, kiu lernis la lingvon en vagonaro!
Kompreneble, mi esperas ke ĉiuj najbaraj amikoj je nia Afero helpos nian novan apoganton, je la fondigo de forta grupo en Brighton. Ĉiam antaŭen! Ni kreskadu!
La Universitato Londonakaj laTeachers’ Guildfaras libertempan kurson de Julio 18 ĝis Aŭgusto 12, kaj la Sekretario deziras ke mi anoncu jene.
Tiuj studentoj, kiuj ne povos ĉeesti antaŭ la fino de Julio, povos partopreni je la dua periodo da du semajnoj, kaj por tiuj ĉi oni donos pluajn klasojn. La Kurso traktos pri la Elparolado kaj Kunmetado de la Angla lingvo; La Fonetikoj de Moderna Angla; Moderna Angla literaturo; Sistemoj por la instruado de modernaj lingvoj; kaj paroladoj pri Angla edukado kaj institucioj. Abonpago dum la tuta monato, £2 (50 frankoj). Dum la lasta du semajnoj, £1. Oni esperas ke multe da alilanduloj ĉeestos. Por pluaj sciigoj, skribu alDirector of the Holiday Course for Foreigners, University of London, South Kensington, S.W.
Bedaŭrinde ne estos Esperanta kurso tiun ĉi jaron kaj la sciigo de la Diĵona Universitato devas esti multe pli interesa por la Esperantistaro. Tie ĉi, Profesoro Lambert donos Esperantan kurson de Julio 1 ĝis 31 Oktobro. Abonpago, je la kvar monatoj (ĉiuj temoj), £2 (50 fr.) 30 fr. po ses semajnoj. Esperantistaj studentoj povas esti certaj, ke ili trovos en Diĵono plej koran Esperantistan akcepton. Oni konsilas, ke ili kunportu kun ili siajn bicikletojn, ĉar la ĉirkaŭaĵoj estas tre belaj, kaj la vojoj tre taŭgaj. Por ilustrita broŝuro priskribanta la tutan kurson, skribu alSro. Lambert, Profesoro ĉe la Universitato, Dijon, France.
La Redaktoro esperas, ke kelkaj Anglaj kunbatalantoj partoprenos je tiu ĉi kurso, kiu estas la unua libertempa kurso enhavanta instruadon de Esperanto.
La dua numero de laInternacia Scienca Revuosiatempe aperis, kaj enhavas longan artikolon pri laN Radioj, kaj valorajn raportojn pri la lastaj medicinaj progresoj kaj fizikaj Sciencoj. Tiu ĉi Gazeto vere estas tre grava ilo, kaj ni esperas, ke ĝi ricevos la apogon, kiun ĝi meritas. La kosto de specimeno de la unua aŭ dua numero, kune kun propaganda folieto en Angla kaj Esperanto estas sep pencoj afranke.
La Ilustrita Poŝtkarto povas esti amiko je nia afero, sed ankaŭ, se oni ne zorgos, ĝi fariĝos malamiko. Eble estos utile tie ĉi doni kelkajn sciigojn pri la sendo de tiuj ĉi.
Oni neniam devas meti la poŝtsignon sur la ilustrita flanko, sed ĝi devas esti samflanke kun la adreso. Se oni alie faras, la ricevanto devos pagi pluan 30 centimojn.
Kaj, se oni deziras sendi la poŝtkarton duonpreze, oni devas elstreki la vortojnCarte Postale, kaj anstataŭi "presaĵo, aŭImprimé." Kaj oni ne devas skribi plu ol la adreso, kaj la nomo de la sendanto, kaj, eble, la dato. Tiam la kosto nur estas 5 centimoj (one halfpenny).
Karaj Samideanoj,—Kun la intenco fari de ili donacon al nia estimata Majstro, Doktoro Zamenhof, mi petegas, ke vi aminde sendu al mi neilustritan poŝtkarton enhavante la sekvantan Kredon:—
"Mi sincere kredas ke Esperanto estas la sola solvo de tre grava problemo de la Homaro: helpanta ŝlosillingvo; kaj mi ĉiam rigardos ĝian absolutan netuŝeblecon, kiel la simbolo de nia forteco kontraŭ atakoj kaj malamikoj de nia verko."
Kaj aldonu vian nomon kaj adreson.
Tiam, kiam mi ricevis almenaŭ kvincent da tiuj p.k. mi, antaŭ sendi ilin al la Estro, presigos libreton enhavantan la superan kredon kaj la nomojn kaj adresojn de aliĝantoj.
La kosto de la libreto estos sciigata pli malfrue al personoj kiuj deziras ĝin aĉeti.
Mi ankaŭ esperas ke tiuj, kiuj deziras korespondadi pri iaj temoj kun niaj kungrupanoj Trinidade bonvolos skribi al mi.—Fidele via,
G. O. Messerly,Port of Spain, Trinidad, B.W.I.
Turistoj, kiuj deziras veni Riolunaton, devos sin turni al Grafo Albert Gallois, Sekretario de la Grupo, Riolunato, Prov. de Modena. Italujo. Grafo Gallois ankaŭ estas la Redaktoro de la monata Itala OrganoL’Esperantista(jarabono 4 frankoj).
La Rondiranto de Aprilo enhavas tre interesan skizon de vojaĝo en Montenegro. Oni devas gratuli Sinjoron Kolovrat Ĉervinski pri sia vojaĝo en tiu ĉi preskaŭ nekonata lando.
Alice in Wonderland estas mirinda libro, kaj la ideo falis en la kapon de fervora apoganto ke estus tre bona ideo ĝin traduki en Esperanto. Kompreneble, oni devos ŝanĝi multe da la ŝercoj, kaj tiel plu, sed mi esperas ke ĉiuj, kiuj povas sendi kelkajn pecetojn, Esperantajn ŝercojn, kaj aliajn taŭgaĵojn, tiel faros kiel eble plej baldaŭ.
La Rev. R. A. Davis, Broxwood, Pembridge, Herefordshire, afable klopodas pri tiu ĉi malfacila afero, kaj espereble, se Esperantistoj kunlaborados, nia literaturo gajnos novan, kaj tre indan verkon.
La Redaktoro.
EL HINDUJO.Singribari Hât, P.O., Assam,Feb. 27, 1904.Kara Sinjoro,—Ĝis nun mi ne havis libertempon sufiĉan por skribi al vi longan leteron. Sed sendube vi tion facile komprenos, ĉar tia ĉi vivo estas tuta ŝanĝo, kaj mi sentas, ke mi loĝas en alia mondo.Ni lasis Londonon en malvarmega blovado kaj pluvo. La vetero estis vere vintro. Dum la sekvantaj tagoj, vojaĝantoj restis en siaj kajutoj, dume la flava vizaĝa reĝo super ĉiuj reĝis. Tamen, post kvar tagoj, la minacaj nuboj estis anstataŭata de la varma sunbrilo kaj la frenezaj ventoj de ĝentilaj blovetoj. La cetervojaĝo estis kvieta kaj ĝojinda, krom en la Ruĝa Maro, kie la suno estis senplezure varmega. Ni pasigis du tagojn en la Kanalo Sueza, pri kiu mi fariĝis tre interesata. Ĝiaj sepdek mejloj estas tranĉitaj tra la nudema sabla Arabdezerto. Ni vidis kelkajn kamelarojn kaj unu aŭ du vilaĝojn de sunsekita koto, ĉirkaŭita de daktilujoj. Kaj, starante sur la promenejo de la granda mariranta ŝipo, dum la vidaĵo estis limata ĉiuflanke de la eternaj sabloj, mi vere sentis ke ni estis senrajtuloj en tia ejo.Je la 4 Februaro ni alvenis ĉe Kalkuto, kie mi loĝis du tagoj, tre okupita de la aĉetado de taŭgaj vestoj kaj litkovriloj: tie ankaŭ mi unue ekdormis en moskito kurtenoj.Tie ĉi mi vizitis Sinjoron P., kies adreson vi donis al mi, kaj vi estos interesata scii ke li estas Hindo, kaj ankaŭ instruisto. Li esperas akiri la lingvon mem, kaj fine instrui siajn Hindajn lernantojn. Mi penos lin teni je lia parolo per korespondado.Post maltrankvila veturo, nokte, en vagonaro al Goalundo, mi suriris sur riveran vaporŝipon, kiu faris zorgindan vojaĝon de kvar tagoj per la Brahmaputra Riverego; ĝi multefoje surkuris sur subakvajn sablaĵojn, kaj unufoje estis tiamaniere tenata dum dudek horoj, kiam du aliaj ŝipoj alvenis kaj, tirante, liberigis ĝin. Mi ŝiplasis ĉe Rangamatti Ghat meznokte: la ejo estis plena je Hindoj kaj Asamanoj, sed neniu estis tie por renkonti aŭ helpi min, kaj tre malkonvene estis zorgi mian pakaĵon. Mi pasigis la nokton en proksima neokupata Bungalo, kie mi fariĝis manĝaĵo de la moskitoj. Matene mi eltrovis, ke elefanto min atendis. Li ĵus estis leviĝinta el la longa herbo, kaj lia atentisto estis senpolviganta lian dorson.Tiam sekvis tre skuega, tre polvega, kaj tre varmega rajdo kvindek kvar mejlojn longe, kiuj okupistri tagojn. Ĉiunokte mi loĝis ĉe iu plantisto, ĉar la kutimo en Asamo inter Eŭropanoj estas—Via domo pro ĉiu, kaj ĉies domo pro vi!Estas kvar aliaj Eŭropanoj sur la Ĝardeno, kaj ĉiu loĝas en aparta bungalo. Estas pli ol kvarmiloj da Kulioj (Coolies). En unu tago mi vizitas kelkcentojn da preskaŭ nudaj ĉokoladkolorajn virojn. Multaj ligas sian longan haron poste, simila al virino, kaj siaj koloj estas ĉirkaŭataj de koljuveloj. Mi trovas grandan malfacilecon lerni ilian lingvon, ĉar estas tia malkomprenebla miksaĵo de Asama, Bengala kaj Kaĉara, treege distranĉita; kaj malfeliĉe, neniu el miaj kolegoj povas ŝpari la tempon por instrui min. Sed estas mirinde kiel neceseco agemigas onies pensilon, kaj mi jam akiris sufiĉe pro mia nuna postulo.Nia ĝardeno estas du mejloj longe kaj unu mejlo larĝe. Ĝi estas limata de la dika arbarego (Ĵunglo) kiu senrompe atingas al la proksimaj Himalajaj Montegoj, kaj kiu estas enloĝata de multaj sovaĝaj bestoj, precipe ursoj, elefantoj, tigroj kaj leopardoj, kiuj ofte eraras en la ĝardenon por ataki la laboristojn.Nune la vetero estas perfekta, sed, kompreneble, dum la pluvado, kiu komenciĝas en Majo, estos tute malsama. Mi sendas al vi kelkajn foliojn de mirinda ruĝa arbo, kiu kreskas en la ĝardeno.Adiaŭ, mia estiminda amiko.Via sincere,A. T. Simper.
Singribari Hât, P.O., Assam,Feb. 27, 1904.
Kara Sinjoro,—
Ĝis nun mi ne havis libertempon sufiĉan por skribi al vi longan leteron. Sed sendube vi tion facile komprenos, ĉar tia ĉi vivo estas tuta ŝanĝo, kaj mi sentas, ke mi loĝas en alia mondo.
Ni lasis Londonon en malvarmega blovado kaj pluvo. La vetero estis vere vintro. Dum la sekvantaj tagoj, vojaĝantoj restis en siaj kajutoj, dume la flava vizaĝa reĝo super ĉiuj reĝis. Tamen, post kvar tagoj, la minacaj nuboj estis anstataŭata de la varma sunbrilo kaj la frenezaj ventoj de ĝentilaj blovetoj. La cetervojaĝo estis kvieta kaj ĝojinda, krom en la Ruĝa Maro, kie la suno estis senplezure varmega. Ni pasigis du tagojn en la Kanalo Sueza, pri kiu mi fariĝis tre interesata. Ĝiaj sepdek mejloj estas tranĉitaj tra la nudema sabla Arabdezerto. Ni vidis kelkajn kamelarojn kaj unu aŭ du vilaĝojn de sunsekita koto, ĉirkaŭita de daktilujoj. Kaj, starante sur la promenejo de la granda mariranta ŝipo, dum la vidaĵo estis limata ĉiuflanke de la eternaj sabloj, mi vere sentis ke ni estis senrajtuloj en tia ejo.
Je la 4 Februaro ni alvenis ĉe Kalkuto, kie mi loĝis du tagoj, tre okupita de la aĉetado de taŭgaj vestoj kaj litkovriloj: tie ankaŭ mi unue ekdormis en moskito kurtenoj.
Tie ĉi mi vizitis Sinjoron P., kies adreson vi donis al mi, kaj vi estos interesata scii ke li estas Hindo, kaj ankaŭ instruisto. Li esperas akiri la lingvon mem, kaj fine instrui siajn Hindajn lernantojn. Mi penos lin teni je lia parolo per korespondado.
Post maltrankvila veturo, nokte, en vagonaro al Goalundo, mi suriris sur riveran vaporŝipon, kiu faris zorgindan vojaĝon de kvar tagoj per la Brahmaputra Riverego; ĝi multefoje surkuris sur subakvajn sablaĵojn, kaj unufoje estis tiamaniere tenata dum dudek horoj, kiam du aliaj ŝipoj alvenis kaj, tirante, liberigis ĝin. Mi ŝiplasis ĉe Rangamatti Ghat meznokte: la ejo estis plena je Hindoj kaj Asamanoj, sed neniu estis tie por renkonti aŭ helpi min, kaj tre malkonvene estis zorgi mian pakaĵon. Mi pasigis la nokton en proksima neokupata Bungalo, kie mi fariĝis manĝaĵo de la moskitoj. Matene mi eltrovis, ke elefanto min atendis. Li ĵus estis leviĝinta el la longa herbo, kaj lia atentisto estis senpolviganta lian dorson.
Tiam sekvis tre skuega, tre polvega, kaj tre varmega rajdo kvindek kvar mejlojn longe, kiuj okupistri tagojn. Ĉiunokte mi loĝis ĉe iu plantisto, ĉar la kutimo en Asamo inter Eŭropanoj estas—Via domo pro ĉiu, kaj ĉies domo pro vi!
Estas kvar aliaj Eŭropanoj sur la Ĝardeno, kaj ĉiu loĝas en aparta bungalo. Estas pli ol kvarmiloj da Kulioj (Coolies). En unu tago mi vizitas kelkcentojn da preskaŭ nudaj ĉokoladkolorajn virojn. Multaj ligas sian longan haron poste, simila al virino, kaj siaj koloj estas ĉirkaŭataj de koljuveloj. Mi trovas grandan malfacilecon lerni ilian lingvon, ĉar estas tia malkomprenebla miksaĵo de Asama, Bengala kaj Kaĉara, treege distranĉita; kaj malfeliĉe, neniu el miaj kolegoj povas ŝpari la tempon por instrui min. Sed estas mirinde kiel neceseco agemigas onies pensilon, kaj mi jam akiris sufiĉe pro mia nuna postulo.
Nia ĝardeno estas du mejloj longe kaj unu mejlo larĝe. Ĝi estas limata de la dika arbarego (Ĵunglo) kiu senrompe atingas al la proksimaj Himalajaj Montegoj, kaj kiu estas enloĝata de multaj sovaĝaj bestoj, precipe ursoj, elefantoj, tigroj kaj leopardoj, kiuj ofte eraras en la ĝardenon por ataki la laboristojn.
Nune la vetero estas perfekta, sed, kompreneble, dum la pluvado, kiu komenciĝas en Majo, estos tute malsama. Mi sendas al vi kelkajn foliojn de mirinda ruĝa arbo, kiu kreskas en la ĝardeno.
Adiaŭ, mia estiminda amiko.
Via sincere,A. T. Simper.
HINDAJ PROVERBOJ."Maljuna Sinjoro Howell" priskribas la elementaĵojn de rava proverbo esti:Senco, Mallongeco, Salo.Je tiuj ĉi, kaj precipe je laSalo, la Hindoj superas sin mem. Kompreneble, inter la miloj da proverboj Hindaj, devas esti multaj, kiuj ne alvokas la okcidentan spiriton, sed, por montri kiel lerte ili esprimigas siajn ideojn, mi citas tiujn ĉi malmultajn specimenojn.(1). Ĉu la tranĉilo falas sur la melonon, aŭ ĉu la melono falas sur la tranĉilon, estas same. La melono estas tranĉata.(2). Oni ne povas vidi Paradizon sen morti.(3). Kiu forgesas matene, sed memoras vespere, ne nomiĝas forgesulo.(4). Se homo ridas, li ridas je alioj; se homo ploras, li ploras je si mem.(5). Dorno eniras riĉulon, kaj miloj kuras lin helpi: Malriĉulo falas de alta monto, kaj neniu proksimiĝas je li.(8276).
"Maljuna Sinjoro Howell" priskribas la elementaĵojn de rava proverbo esti:Senco, Mallongeco, Salo.Je tiuj ĉi, kaj precipe je laSalo, la Hindoj superas sin mem. Kompreneble, inter la miloj da proverboj Hindaj, devas esti multaj, kiuj ne alvokas la okcidentan spiriton, sed, por montri kiel lerte ili esprimigas siajn ideojn, mi citas tiujn ĉi malmultajn specimenojn.
(1). Ĉu la tranĉilo falas sur la melonon, aŭ ĉu la melono falas sur la tranĉilon, estas same. La melono estas tranĉata.
(2). Oni ne povas vidi Paradizon sen morti.
(3). Kiu forgesas matene, sed memoras vespere, ne nomiĝas forgesulo.
(4). Se homo ridas, li ridas je alioj; se homo ploras, li ploras je si mem.
(5). Dorno eniras riĉulon, kaj miloj kuras lin helpi: Malriĉulo falas de alta monto, kaj neniu proksimiĝas je li.
(8276).
PRI LA DORMA-MALSANECO.Tradukita de P.H.Dorma-malsaneco, kies kaŭzo longe restis nesolvebla problemo, fine cedis sian sekreton, dank’ al la laboradoj de Lt.-Kolonelo Bruce, Doktoro Nabarro kaj Kapitano Greig.Ili uzis la eltrovon de Doktoro Castellani, ke malgrandega sangparazito, nomita "trupanosom’o" ĉeestis en la cerebrospina fluaĵo de iaj malsanuloj, suferantoj de tiu ĉi malsaneco, kaj kiu eltrovis, ke tiu ĉi parazito kaŭzas la dorman malsanecon, same kiel kulo kaŭzas malarion.Mallonga priskribo pri la simptomoj de dorma-malsaneco eble estus interesa.Apatio kaj senvigleco multege aperas. La suferantoj havas grandegan manĝbezonon, kaj ofte petegas manĝaĵojn, kiam ili estas tiel malfortaj kaj dormemaj, ke ili ne povas manĝi. Aliaj vere fariĝas marŝantaj skeletoj, kaj aliaj akvoŝveliĝas.Muskola tremado kaŭzas haltantan iradon. Poste, ili kuŝas en profunda letargio. Ŝvelo de la limfaj glandoj estas ofta simptomo, kaj kelkaj kuracistoj opinias ke tiu igas la malsanecon. Ili tial eltranĉas la ŝvelitan glandon. La dormemo ŝajne ne estas vera dormo, sed letargio, kiu rigidigas la kapablon. Efektive oni dubas, ĉu la suferanto dormas tiom, kiom li dormus dum saneco. Multoj mortas dum varmega febro, sed egala numero mortas kiam la temperaturo estas subnormala.Morto estas la neevitebla fino de tiu ĉi terura malsaneco, kaj okazas jen post malmultaj monatoj, jen post du aŭ tri jaroj. Ĉiu suferanto de dorma-malsaneco ekzamenita de la supre nomitaj sinjoroj evidentigis la ĉeestadon de la trupanosam’o en la cerebrospina fluaĵo. Oni ne povas ĝin trovi en tiu de landanoj, kiuj ne suferas de tiu ĉi malsaneco.Tamen oni trovis trupanosom’ojn en la sango de dudek ok procent da landanoj loĝantaj en la dorma-malsaneca kvartalo; sed neniam aliloke.Oni kredas ke tiaj personoj kredinde ekmalsaniĝis.Gravaj simptomoj ne aperas ĝis la parazito eniras la cerebrospinan fluaĵon.Tiu ĉi malsaneco ne similas je malario, ĉar ĝi ne kuraciĝas per kinino. Oni nun ne dubas ke lacici muŝo(tsetse,glossina palpalis), sangsuĉanta muŝo, transportas la malsanon de persono al persono, same kiel la mikrobo malaria (plasmodium malariae) faras. La sekvanta eksperimento pruvas la rolon, kiun la cici ludas en tiu ĉi afero.Multe da tiuj ĉi muŝoj sin regalis sur dorma malsana suferanto. Tiu ĉi ŝajne ne sentis iliajn pikojn. Ili tiam estis portataj al sana simio, kiu baldaŭ malsaniĝis, kaj fine mortis, montrante la kutimajn simptomojn. Oni ankaŭ trovis en lia sango kaj cerebrospina fluaĵo la trupasonon’ojn. Oni trovis la saman rezultaton post kiam oni estis enŝpruciginta aŭ la sangon, aŭ la fluaĵon de la malsanulo en la simion.
Tradukita de P.H.
Dorma-malsaneco, kies kaŭzo longe restis nesolvebla problemo, fine cedis sian sekreton, dank’ al la laboradoj de Lt.-Kolonelo Bruce, Doktoro Nabarro kaj Kapitano Greig.
Ili uzis la eltrovon de Doktoro Castellani, ke malgrandega sangparazito, nomita "trupanosom’o" ĉeestis en la cerebrospina fluaĵo de iaj malsanuloj, suferantoj de tiu ĉi malsaneco, kaj kiu eltrovis, ke tiu ĉi parazito kaŭzas la dorman malsanecon, same kiel kulo kaŭzas malarion.
Mallonga priskribo pri la simptomoj de dorma-malsaneco eble estus interesa.
Apatio kaj senvigleco multege aperas. La suferantoj havas grandegan manĝbezonon, kaj ofte petegas manĝaĵojn, kiam ili estas tiel malfortaj kaj dormemaj, ke ili ne povas manĝi. Aliaj vere fariĝas marŝantaj skeletoj, kaj aliaj akvoŝveliĝas.
Muskola tremado kaŭzas haltantan iradon. Poste, ili kuŝas en profunda letargio. Ŝvelo de la limfaj glandoj estas ofta simptomo, kaj kelkaj kuracistoj opinias ke tiu igas la malsanecon. Ili tial eltranĉas la ŝvelitan glandon. La dormemo ŝajne ne estas vera dormo, sed letargio, kiu rigidigas la kapablon. Efektive oni dubas, ĉu la suferanto dormas tiom, kiom li dormus dum saneco. Multoj mortas dum varmega febro, sed egala numero mortas kiam la temperaturo estas subnormala.
Morto estas la neevitebla fino de tiu ĉi terura malsaneco, kaj okazas jen post malmultaj monatoj, jen post du aŭ tri jaroj. Ĉiu suferanto de dorma-malsaneco ekzamenita de la supre nomitaj sinjoroj evidentigis la ĉeestadon de la trupanosam’o en la cerebrospina fluaĵo. Oni ne povas ĝin trovi en tiu de landanoj, kiuj ne suferas de tiu ĉi malsaneco.
Tamen oni trovis trupanosom’ojn en la sango de dudek ok procent da landanoj loĝantaj en la dorma-malsaneca kvartalo; sed neniam aliloke.
Oni kredas ke tiaj personoj kredinde ekmalsaniĝis.
Gravaj simptomoj ne aperas ĝis la parazito eniras la cerebrospinan fluaĵon.
Tiu ĉi malsaneco ne similas je malario, ĉar ĝi ne kuraciĝas per kinino. Oni nun ne dubas ke lacici muŝo(tsetse,glossina palpalis), sangsuĉanta muŝo, transportas la malsanon de persono al persono, same kiel la mikrobo malaria (plasmodium malariae) faras. La sekvanta eksperimento pruvas la rolon, kiun la cici ludas en tiu ĉi afero.
Multe da tiuj ĉi muŝoj sin regalis sur dorma malsana suferanto. Tiu ĉi ŝajne ne sentis iliajn pikojn. Ili tiam estis portataj al sana simio, kiu baldaŭ malsaniĝis, kaj fine mortis, montrante la kutimajn simptomojn. Oni ankaŭ trovis en lia sango kaj cerebrospina fluaĵo la trupasonon’ojn. Oni trovis la saman rezultaton post kiam oni estis enŝpruciginta aŭ la sangon, aŭ la fluaĵon de la malsanulo en la simion.
LA POSTENO DE ROBBIE.La korteto havis tre militan vidiĝon. Tie estis soldatoj kun bataliloj, oficiro kun ligna glavo, fiera knabo kun standardo tro granda por li, kajbando da muzikistojkiu furioze batadis gaje pentritan tamburon.Nur malgranda Robbie malĝoje sidis sur la ŝtupoj, kaj rigardis. Perfida peceto da glaso kripligis lian piedon, kaj li ne povis marŝi tiel rapide, kiel la militistaro. "Mi ne povas ion fari," li diris ĉagrenege. "Jes, vi povas," respondis Kapitano Fred, "vi povas ekkriiHura! Kiam ni preteriras." La knabeto do gardis sian postenon, observante tutan la marŝadon kaj remarŝadon. Ofte la roto iris aliloken, sed li neniam mankis svingi sian ĉapeton, kaj levi sian fajfan aplaŭdon, kiam ili trapasis.Robbie estas la vera heroo. Ne estas facile ekkrii "Hura" pro tiuj, kiuj povas antaŭeniri kiam ni estas devigitaj halti; ne estas facile forgesi nian propran malkontentigon, kaj aplaŭdegi tiujn, kiuj faras tion, kion ni deziras, sed ne povas, fari; ne estas facile ĝoji je la sukceso de tiuj, kiuj posedas la lokon, kiun ni deziras okupi.Nur granda koro povas stari aparte, kaj ekkrii "Hura" kiam la aliaj preteriras.Tradukita deC. S. Bicknell.
La korteto havis tre militan vidiĝon. Tie estis soldatoj kun bataliloj, oficiro kun ligna glavo, fiera knabo kun standardo tro granda por li, kajbando da muzikistojkiu furioze batadis gaje pentritan tamburon.
Nur malgranda Robbie malĝoje sidis sur la ŝtupoj, kaj rigardis. Perfida peceto da glaso kripligis lian piedon, kaj li ne povis marŝi tiel rapide, kiel la militistaro. "Mi ne povas ion fari," li diris ĉagrenege. "Jes, vi povas," respondis Kapitano Fred, "vi povas ekkriiHura! Kiam ni preteriras." La knabeto do gardis sian postenon, observante tutan la marŝadon kaj remarŝadon. Ofte la roto iris aliloken, sed li neniam mankis svingi sian ĉapeton, kaj levi sian fajfan aplaŭdon, kiam ili trapasis.
Robbie estas la vera heroo. Ne estas facile ekkrii "Hura" pro tiuj, kiuj povas antaŭeniri kiam ni estas devigitaj halti; ne estas facile forgesi nian propran malkontentigon, kaj aplaŭdegi tiujn, kiuj faras tion, kion ni deziras, sed ne povas, fari; ne estas facile ĝoji je la sukceso de tiuj, kiuj posedas la lokon, kiun ni deziras okupi.
Nur granda koro povas stari aparte, kaj ekkrii "Hura" kiam la aliaj preteriras.
Tradukita deC. S. Bicknell.
LA STRABULINO.Ĉu vi ne opinias, ke oni povas ĝuste nomi la sekvantan anekdotonAntikva Historio, ĉar maljuna Franca Sinjorino rakontis ĝin al mi antaŭ sesdek jaroj!Ĝi okazis en Francujo, dum periodo de politika tumultego kaj maltrankvileco. Neniu sciis kion atendi.Sinjorino altranga, iom sciema, sed kiu estis ankaŭ malfeliĉe strabulino, renkontis, je vesperkunveno, politikiston. Ŝi komencis lin demandi pri tiu ĉi kaj pri tiu afero, esperante tiamaniere eltrovi kelkajn ŝtatajn sekretojn.La diplomato ĝentile, sed artifike, respondis, kaj la sinjorino gajnis nenion.Fine, ŝi koleriĝis, kaj ekkriis: Nu, diru al mi, mi petas, kiel iras la politikoj?La ministro tuj respondis: Tiel, kiel vividas, Sinjorino,tre malrekte.E. J. Catt.En malgranda Irlanda urbeto antaŭ nelonge troviĝis pastro, kiam ĉiam predikis, ke ni devas ami niajn malamikojn. Unufojon, dum li estis iranta preĝejon, li renkontis ebriulon, kaj diris: "Ĉu vi ne scias ke la vino estas via malamiko?" "Jes," li respondis, "sed ĉu vi ne predikas ke ni devas ami niajn malamikojn?" Tiu ĉi estas vera, sed mi ne diris ke vi devas ilin gluti.—P. de B.
Ĉu vi ne opinias, ke oni povas ĝuste nomi la sekvantan anekdotonAntikva Historio, ĉar maljuna Franca Sinjorino rakontis ĝin al mi antaŭ sesdek jaroj!
Ĝi okazis en Francujo, dum periodo de politika tumultego kaj maltrankvileco. Neniu sciis kion atendi.
Sinjorino altranga, iom sciema, sed kiu estis ankaŭ malfeliĉe strabulino, renkontis, je vesperkunveno, politikiston. Ŝi komencis lin demandi pri tiu ĉi kaj pri tiu afero, esperante tiamaniere eltrovi kelkajn ŝtatajn sekretojn.
La diplomato ĝentile, sed artifike, respondis, kaj la sinjorino gajnis nenion.
Fine, ŝi koleriĝis, kaj ekkriis: Nu, diru al mi, mi petas, kiel iras la politikoj?
La ministro tuj respondis: Tiel, kiel vividas, Sinjorino,tre malrekte.
E. J. Catt.
En malgranda Irlanda urbeto antaŭ nelonge troviĝis pastro, kiam ĉiam predikis, ke ni devas ami niajn malamikojn. Unufojon, dum li estis iranta preĝejon, li renkontis ebriulon, kaj diris: "Ĉu vi ne scias ke la vino estas via malamiko?" "Jes," li respondis, "sed ĉu vi ne predikas ke ni devas ami niajn malamikojn?" Tiu ĉi estas vera, sed mi ne diris ke vi devas ilin gluti.—P. de B.
CORRESPONDENCE NOTES.In reply to numerous inquirers, I regret to state that the Edition of the First Number is exhausted. Intending subscribers can commence with No. 2, or any succeeding issue.If they will let me know what price they are prepared to pay for the first number, I will try and buy some in.How to tell the time in Esperantoland. This is a troublesome matter, for two systems are in vogue, the German and the English. I was surprised to find that French Esperantists generally use the former, and, instead of sayingla kvar kaj duono, forhalf past four, they sayla duono de la kvina,the half of the fifth hour. We English must take care to remember this peculiarity, or we shall get into trouble.The difference betweenĈiaandĈiuis as follows: Ĉia meansall sorts of, whereas Ĉiu simply meansall, without regard to kind. The same rule applies to Tiu, Tia; Kiu, Kia.C.G.S.M. proposes that a column should be printed each month, in which the roots and affixes are divided by hyphens. If other readers will send the same request a trial shall be made.But readers ofThe Esperantisthave generally got beyond thehyphen stage, surely.I have to thank H.W.R., of Ipswich, for the following ingenious method of remembering those difficult correlative wordsIa,Tia,Ĉia,Nenia, and the like, on pages 42 and 43 of the Textbook. As there can be no Royal Road to learning, such devices as these are most useful as aids to the memory.This is R.’s epitome,Pages forty-two and three.I-,Ĉi-,Ki-,Neni-, andTi-,Then add-aforQuality.-alforMotive,-amforTime;-eforPlace, excuse the rhyme.Manner-el;Possession-es;Which must always sound like face.Thingadd-o;-om Quantity,Person-u, should always be.Mr. C. W. T. Reeve, 63, Effingham Road, Lee, Kent, is arranging an Esperantist party for Boulogne this Whitsuntide. Will those desirous of joining kindly write at once? Mr. Reeve also wishes to join with fellow Esperantists in walking excursions on Sundays.
In reply to numerous inquirers, I regret to state that the Edition of the First Number is exhausted. Intending subscribers can commence with No. 2, or any succeeding issue.
If they will let me know what price they are prepared to pay for the first number, I will try and buy some in.
How to tell the time in Esperantoland. This is a troublesome matter, for two systems are in vogue, the German and the English. I was surprised to find that French Esperantists generally use the former, and, instead of sayingla kvar kaj duono, forhalf past four, they sayla duono de la kvina,the half of the fifth hour. We English must take care to remember this peculiarity, or we shall get into trouble.
The difference betweenĈiaandĈiuis as follows: Ĉia meansall sorts of, whereas Ĉiu simply meansall, without regard to kind. The same rule applies to Tiu, Tia; Kiu, Kia.
C.G.S.M. proposes that a column should be printed each month, in which the roots and affixes are divided by hyphens. If other readers will send the same request a trial shall be made.
But readers ofThe Esperantisthave generally got beyond thehyphen stage, surely.
I have to thank H.W.R., of Ipswich, for the following ingenious method of remembering those difficult correlative wordsIa,Tia,Ĉia,Nenia, and the like, on pages 42 and 43 of the Textbook. As there can be no Royal Road to learning, such devices as these are most useful as aids to the memory.
This is R.’s epitome,Pages forty-two and three.I-,Ĉi-,Ki-,Neni-, andTi-,Then add-aforQuality.-alforMotive,-amforTime;-eforPlace, excuse the rhyme.Manner-el;Possession-es;Which must always sound like face.Thingadd-o;-om Quantity,Person-u, should always be.
This is R.’s epitome,Pages forty-two and three.
I-,Ĉi-,Ki-,Neni-, andTi-,Then add-aforQuality.
-alforMotive,-amforTime;-eforPlace, excuse the rhyme.
Manner-el;Possession-es;Which must always sound like face.
Thingadd-o;-om Quantity,Person-u, should always be.
Mr. C. W. T. Reeve, 63, Effingham Road, Lee, Kent, is arranging an Esperantist party for Boulogne this Whitsuntide. Will those desirous of joining kindly write at once? Mr. Reeve also wishes to join with fellow Esperantists in walking excursions on Sundays.