Caput Decimum NonumPluviarum tempus — Socii nectunt stragulas — Retia — Cymba conficitur — Nostri mari se committunt.Ipsodie operi destinato aderat pluviarum tempus ; quod bis per annum ingruere Robinson non unius*anni experientia didicerat. Quo tempore per duos menses perpetuos nulli negotio vacare extra domum licebat ; tanta vi assiduus imber de cœlo ruebat. Animadverterat quoque Robinson valetudini parum salubre esse illa tempestate foras exire. Quid igitur faciendum erat ? Dilata navis confectione, tempus in laboribus domesticis consumendum erat.Mirum in modum profuit Robinsoni per dies illos pluvios atque horas vespertinas igne uti et lumine, amicumque habere quocum tempus inter opera domestica jucundis sermonibus tereret. Antea enim tristes istas noctes solus in otio et in tenebris degerat. Jam vero cum socio ad lampadem et focum sedens, in aliqua re gerenda diligens colloquitur neque unquam gravi desidiæ pondere vexatur.Quin etiam ex socio didicit multas artes quibus barbari nonnullas sibi utilitates comparant ; multa quoque illum docuit quæ barbari ignorant. Ita in dies peritiores facti multa conjunctim confecerunt, quæ neuter solus suscipere potuisset. Tum ambo intellexere quanta ex hominum amica conspiratione oriantur commoda, quibus illi carerent si bestiarum more singuli vagarentur. Inprimis Friday artem callebat quatenues densasque fibras arborum necteret corpori vestiendo aptissimas. Quam quum herus ex eo didicisset, tum illi certatim tam multas ejusmodi texuerunt, ut idoneum utrique vestimentum suppeteret. O quam jucundum Crusoëo fuit abjicere amiculum istud molestum, e pellibus rigidis neque subactis*confectum quo huc usque corpus ipsi tegendum fuerat.Friday etiam e fibris nucum cocossæ variisque herbis lini naturam referentibus fila educendi*artem didicerat, quæ funiculos a Robinsone huc usque confectos longe superabant.Interea quæ de Deo Friday censeret hoc colloquio Crusoëus certior factus est.Cru. Dic mihi, quæso, bone, nostine quis mare, quis terram, quis animalia, te ipsum denique creaverit ?Fri. Profecto ! Toupan ista creavit.Cru. Quisnam est Toupan ille ?Fri. Is nempe qui tonat.Cru. Quisnam vero ille est qui tonat ?Fri. Senex est ætate provectissimus qui omnibus ceteris rebus superstes est quique tonitru efficit. Ætate solem, lunam, stellas longe superat, omnesque animantes eum adorant.Cru. Quemnam in locum post mortem commigrant tui populares ?Fri. Ad Toupan revertuntur.Cru. Ubinam vero ille habitat ?Fri. In excelsis habitat montibus.Cru. Quis eum ibi vidit ?Fri. Nemini fas est eum adire nisi Owakakeis, id est sacerdotibus. Illi “ O ! ” dicentes eum interrogant, ac deinde nobis ejus responsa referunt.Cru. Qui autem post mortem ad eum migrant, num felicitate ulla fruuntur ?Fri. Sane illi quidem, si magnam hostium copiam mactaverint atque comederint.Quo audito dominus cohorruit statimque illum meliora de Deo vitaque futura docere cœpit ; Deum nempe esse omnipotem, sapientissimum, benignissimum ; qui omnia creaverit, omnia regat, omnibus consulat ; ipsum autem nunquam originem habuisse, ubique adesse, intelligere quæcumque nos cogitemus, audire quascumque loquamur, videre quæcumque agamus, quamvis ipse a nullo videri possit ; habere proborum atque improborum rationem*; eamque ob causam quum in hac, tum in futura vita neminem beatum reddere nisi illum qui ex animo virtuti studuerit.His atque hujusmodi sermonibus pluviarum tempus consumunt.Cœlo tandem serena facies redierat ; desinebant venti nimbique aufugerant. Noster cum fido socio puram tepidamque auram veris spirat. Ambo novis viribus auctos se sentiunt, atque alacri animo ad arduum opus suscipiendum se accingunt.Friday admoto igne truncum excavavit, atque duos intra menses id absolvit quod ægre multorum annorum spatio dominus solus confecisset. Jam præter vela remosque nihil defuit. Hos quidem Crusoëus, illa vero Friday paraturum se spondet.Ambo simul opus susceptum absolvere ; sed instructa navi, nihil supererat nisi ut hæc a litore in mare demitteretur. Quoniam vero locus in quo navem fabricaverant longe a mari distabat, non satis patebat qua ratione, ut erat gravissima, ad mare aut deduceretur, aut deportaretur, aut traheretur, aut denique provolveretur. Itaque ex his rebus tam angustis quomodo se expediant ?Neque vero Robinson oblitus erat quantam utilitatem longa pertica sibi quondam præbuisset. Quam ob rem nunc quoque illam adhibuit. Sed navis tam lente provoluta est,ut facile intelligerent se integrum mensem in hac opera consumpturos esse.Tandem opportune recordatus est illius instrumenti quo fabri lignarii uti solent ad magna pondera promovenda, cuicylindrusnomen.Quod quidem vix Robinson expertus magno cum gaudio vidit quam facile navis promoveretur.Jam nihil superfuit nisi ut quæ ad proficiscendum essent necessaria pararentur, scilicet ut navis tot oneraretur commeatibus quot sufficerent.Quibus tandem factis statutum est proximo die iter parare, et ubi primum ventus aspiraret, vela dare, et illuc tendere ubi Friday sperabat se proximam terræ continentis*oram inventurum.Robinson, arce relicta, in tumulo imminente restitit.Tum regionem illam, eo sibi cariorem quod eam mox relicturus erat, oculis perlustravit, hominis instar qui in eo est ut patriam relinquat nulla cum spe illius revisendæ.Tandem desiderium vicit animi constantia ; ad fortitudinem se ipse exacuit, passisque late palmis hæc exclamavit : “ Valete O calamitatum mearum testes ! Valete ! ” atque hoc ultimo vale inter singultus emisso, in eam quæ ad litus ducebat viam se contulit.In itinere fidissimum sibi psittacum per arbores volitando sequentem animadvertit. Quo viso, vocat “ Polly, Polly ! ” Ille vero celerrime desilit ; atque e domini manu in humerum provolat. Interea Friday moræ impatiens in litore expectabat, quumque Robinson ad eum pervenisset, ambo navem conscendunt.Tricesimo die novembris, anno post Crusoëi in hanc insulam adventum nono, cœlo serenissimo, ventoque maxime secundo, profecti sunt. Vix autem circiter duo millia passuum progressi, ad continuam scopulorum seriem pervenerelonge in mare procurrentem. Uterque periculosum putavit saxa ista superare. Itaque velo in aliam partem directo, nituntur ut circumeant. Quum autem extremam partem scopulorum vix attigissent, scapham summa subito velocitate abripi animadvertunt ; exterriti ambo velum colligere, ut sustenturi repentinum venti impetum. Frustra tamen ; scapha enim in præceps prona rapitur, medioque in æstu raptari se intelligunt.Tum ambo viribus conjunctis mare remis pertinacius verberare, si possint scapham eripere.Scapha tamen undis abripitur, omnisque spes salutis recuperandæ evanescit.Verum enimvero quum jam mortales animis deficiunt, quum sunt ab omni spe destituti, tunc alma Dei benevolentia iis præsentius auxilium*atque insperatam salutem afferre solet. Crusoëus ipse defessus remum agere desierat, quum subito animadvertit scapham cursu ferri non tam rapido, nec tam turbidum mare esse. Mox e summis undis intelligit flumen eo loco haud æqualiter dividi, maximamque ejus partem ad septentriones incitatius*ferri, alteram autem, qua scapha nunc vehitur, tardius se reflectere et convertere ad meridiem.Continuo ingenti alacritate ambo remigant, vento secundo impulsi ad eam insulæ partem quæ orientem spectat ; et brevi montium cacumina rursus eminentia vident. “ Macte puer, ” sic ait Crusoëus socio in prora sedenti, vultu ab insula averso, “ macte animo, adest finis malorum ”. Quibus vix dictis, novus subito et major pristino terror incutitur ; scapha enim tam vehementer acta est, ut ambo remiges sedibus in infimam scaphæ partem deturbarentur. Illa repente hæsit in vado, undisque superfusis operta est.
Caput Decimum NonumPluviarum tempus — Socii nectunt stragulas — Retia — Cymba conficitur — Nostri mari se committunt.Ipsodie operi destinato aderat pluviarum tempus ; quod bis per annum ingruere Robinson non unius*anni experientia didicerat. Quo tempore per duos menses perpetuos nulli negotio vacare extra domum licebat ; tanta vi assiduus imber de cœlo ruebat. Animadverterat quoque Robinson valetudini parum salubre esse illa tempestate foras exire. Quid igitur faciendum erat ? Dilata navis confectione, tempus in laboribus domesticis consumendum erat.Mirum in modum profuit Robinsoni per dies illos pluvios atque horas vespertinas igne uti et lumine, amicumque habere quocum tempus inter opera domestica jucundis sermonibus tereret. Antea enim tristes istas noctes solus in otio et in tenebris degerat. Jam vero cum socio ad lampadem et focum sedens, in aliqua re gerenda diligens colloquitur neque unquam gravi desidiæ pondere vexatur.Quin etiam ex socio didicit multas artes quibus barbari nonnullas sibi utilitates comparant ; multa quoque illum docuit quæ barbari ignorant. Ita in dies peritiores facti multa conjunctim confecerunt, quæ neuter solus suscipere potuisset. Tum ambo intellexere quanta ex hominum amica conspiratione oriantur commoda, quibus illi carerent si bestiarum more singuli vagarentur. Inprimis Friday artem callebat quatenues densasque fibras arborum necteret corpori vestiendo aptissimas. Quam quum herus ex eo didicisset, tum illi certatim tam multas ejusmodi texuerunt, ut idoneum utrique vestimentum suppeteret. O quam jucundum Crusoëo fuit abjicere amiculum istud molestum, e pellibus rigidis neque subactis*confectum quo huc usque corpus ipsi tegendum fuerat.Friday etiam e fibris nucum cocossæ variisque herbis lini naturam referentibus fila educendi*artem didicerat, quæ funiculos a Robinsone huc usque confectos longe superabant.Interea quæ de Deo Friday censeret hoc colloquio Crusoëus certior factus est.Cru. Dic mihi, quæso, bone, nostine quis mare, quis terram, quis animalia, te ipsum denique creaverit ?Fri. Profecto ! Toupan ista creavit.Cru. Quisnam est Toupan ille ?Fri. Is nempe qui tonat.Cru. Quisnam vero ille est qui tonat ?Fri. Senex est ætate provectissimus qui omnibus ceteris rebus superstes est quique tonitru efficit. Ætate solem, lunam, stellas longe superat, omnesque animantes eum adorant.Cru. Quemnam in locum post mortem commigrant tui populares ?Fri. Ad Toupan revertuntur.Cru. Ubinam vero ille habitat ?Fri. In excelsis habitat montibus.Cru. Quis eum ibi vidit ?Fri. Nemini fas est eum adire nisi Owakakeis, id est sacerdotibus. Illi “ O ! ” dicentes eum interrogant, ac deinde nobis ejus responsa referunt.Cru. Qui autem post mortem ad eum migrant, num felicitate ulla fruuntur ?Fri. Sane illi quidem, si magnam hostium copiam mactaverint atque comederint.Quo audito dominus cohorruit statimque illum meliora de Deo vitaque futura docere cœpit ; Deum nempe esse omnipotem, sapientissimum, benignissimum ; qui omnia creaverit, omnia regat, omnibus consulat ; ipsum autem nunquam originem habuisse, ubique adesse, intelligere quæcumque nos cogitemus, audire quascumque loquamur, videre quæcumque agamus, quamvis ipse a nullo videri possit ; habere proborum atque improborum rationem*; eamque ob causam quum in hac, tum in futura vita neminem beatum reddere nisi illum qui ex animo virtuti studuerit.His atque hujusmodi sermonibus pluviarum tempus consumunt.Cœlo tandem serena facies redierat ; desinebant venti nimbique aufugerant. Noster cum fido socio puram tepidamque auram veris spirat. Ambo novis viribus auctos se sentiunt, atque alacri animo ad arduum opus suscipiendum se accingunt.Friday admoto igne truncum excavavit, atque duos intra menses id absolvit quod ægre multorum annorum spatio dominus solus confecisset. Jam præter vela remosque nihil defuit. Hos quidem Crusoëus, illa vero Friday paraturum se spondet.Ambo simul opus susceptum absolvere ; sed instructa navi, nihil supererat nisi ut hæc a litore in mare demitteretur. Quoniam vero locus in quo navem fabricaverant longe a mari distabat, non satis patebat qua ratione, ut erat gravissima, ad mare aut deduceretur, aut deportaretur, aut traheretur, aut denique provolveretur. Itaque ex his rebus tam angustis quomodo se expediant ?Neque vero Robinson oblitus erat quantam utilitatem longa pertica sibi quondam præbuisset. Quam ob rem nunc quoque illam adhibuit. Sed navis tam lente provoluta est,ut facile intelligerent se integrum mensem in hac opera consumpturos esse.Tandem opportune recordatus est illius instrumenti quo fabri lignarii uti solent ad magna pondera promovenda, cuicylindrusnomen.Quod quidem vix Robinson expertus magno cum gaudio vidit quam facile navis promoveretur.Jam nihil superfuit nisi ut quæ ad proficiscendum essent necessaria pararentur, scilicet ut navis tot oneraretur commeatibus quot sufficerent.Quibus tandem factis statutum est proximo die iter parare, et ubi primum ventus aspiraret, vela dare, et illuc tendere ubi Friday sperabat se proximam terræ continentis*oram inventurum.Robinson, arce relicta, in tumulo imminente restitit.Tum regionem illam, eo sibi cariorem quod eam mox relicturus erat, oculis perlustravit, hominis instar qui in eo est ut patriam relinquat nulla cum spe illius revisendæ.Tandem desiderium vicit animi constantia ; ad fortitudinem se ipse exacuit, passisque late palmis hæc exclamavit : “ Valete O calamitatum mearum testes ! Valete ! ” atque hoc ultimo vale inter singultus emisso, in eam quæ ad litus ducebat viam se contulit.In itinere fidissimum sibi psittacum per arbores volitando sequentem animadvertit. Quo viso, vocat “ Polly, Polly ! ” Ille vero celerrime desilit ; atque e domini manu in humerum provolat. Interea Friday moræ impatiens in litore expectabat, quumque Robinson ad eum pervenisset, ambo navem conscendunt.Tricesimo die novembris, anno post Crusoëi in hanc insulam adventum nono, cœlo serenissimo, ventoque maxime secundo, profecti sunt. Vix autem circiter duo millia passuum progressi, ad continuam scopulorum seriem pervenerelonge in mare procurrentem. Uterque periculosum putavit saxa ista superare. Itaque velo in aliam partem directo, nituntur ut circumeant. Quum autem extremam partem scopulorum vix attigissent, scapham summa subito velocitate abripi animadvertunt ; exterriti ambo velum colligere, ut sustenturi repentinum venti impetum. Frustra tamen ; scapha enim in præceps prona rapitur, medioque in æstu raptari se intelligunt.Tum ambo viribus conjunctis mare remis pertinacius verberare, si possint scapham eripere.Scapha tamen undis abripitur, omnisque spes salutis recuperandæ evanescit.Verum enimvero quum jam mortales animis deficiunt, quum sunt ab omni spe destituti, tunc alma Dei benevolentia iis præsentius auxilium*atque insperatam salutem afferre solet. Crusoëus ipse defessus remum agere desierat, quum subito animadvertit scapham cursu ferri non tam rapido, nec tam turbidum mare esse. Mox e summis undis intelligit flumen eo loco haud æqualiter dividi, maximamque ejus partem ad septentriones incitatius*ferri, alteram autem, qua scapha nunc vehitur, tardius se reflectere et convertere ad meridiem.Continuo ingenti alacritate ambo remigant, vento secundo impulsi ad eam insulæ partem quæ orientem spectat ; et brevi montium cacumina rursus eminentia vident. “ Macte puer, ” sic ait Crusoëus socio in prora sedenti, vultu ab insula averso, “ macte animo, adest finis malorum ”. Quibus vix dictis, novus subito et major pristino terror incutitur ; scapha enim tam vehementer acta est, ut ambo remiges sedibus in infimam scaphæ partem deturbarentur. Illa repente hæsit in vado, undisque superfusis operta est.
Caput Decimum NonumPluviarum tempus — Socii nectunt stragulas — Retia — Cymba conficitur — Nostri mari se committunt.
Pluviarum tempus — Socii nectunt stragulas — Retia — Cymba conficitur — Nostri mari se committunt.
Ipsodie operi destinato aderat pluviarum tempus ; quod bis per annum ingruere Robinson non unius*anni experientia didicerat. Quo tempore per duos menses perpetuos nulli negotio vacare extra domum licebat ; tanta vi assiduus imber de cœlo ruebat. Animadverterat quoque Robinson valetudini parum salubre esse illa tempestate foras exire. Quid igitur faciendum erat ? Dilata navis confectione, tempus in laboribus domesticis consumendum erat.
Mirum in modum profuit Robinsoni per dies illos pluvios atque horas vespertinas igne uti et lumine, amicumque habere quocum tempus inter opera domestica jucundis sermonibus tereret. Antea enim tristes istas noctes solus in otio et in tenebris degerat. Jam vero cum socio ad lampadem et focum sedens, in aliqua re gerenda diligens colloquitur neque unquam gravi desidiæ pondere vexatur.
Quin etiam ex socio didicit multas artes quibus barbari nonnullas sibi utilitates comparant ; multa quoque illum docuit quæ barbari ignorant. Ita in dies peritiores facti multa conjunctim confecerunt, quæ neuter solus suscipere potuisset. Tum ambo intellexere quanta ex hominum amica conspiratione oriantur commoda, quibus illi carerent si bestiarum more singuli vagarentur. Inprimis Friday artem callebat quatenues densasque fibras arborum necteret corpori vestiendo aptissimas. Quam quum herus ex eo didicisset, tum illi certatim tam multas ejusmodi texuerunt, ut idoneum utrique vestimentum suppeteret. O quam jucundum Crusoëo fuit abjicere amiculum istud molestum, e pellibus rigidis neque subactis*confectum quo huc usque corpus ipsi tegendum fuerat.
Friday etiam e fibris nucum cocossæ variisque herbis lini naturam referentibus fila educendi*artem didicerat, quæ funiculos a Robinsone huc usque confectos longe superabant.
Interea quæ de Deo Friday censeret hoc colloquio Crusoëus certior factus est.
Cru. Dic mihi, quæso, bone, nostine quis mare, quis terram, quis animalia, te ipsum denique creaverit ?
Fri. Profecto ! Toupan ista creavit.
Cru. Quisnam est Toupan ille ?
Fri. Is nempe qui tonat.
Cru. Quisnam vero ille est qui tonat ?
Fri. Senex est ætate provectissimus qui omnibus ceteris rebus superstes est quique tonitru efficit. Ætate solem, lunam, stellas longe superat, omnesque animantes eum adorant.
Cru. Quemnam in locum post mortem commigrant tui populares ?
Fri. Ad Toupan revertuntur.
Cru. Ubinam vero ille habitat ?
Fri. In excelsis habitat montibus.
Cru. Quis eum ibi vidit ?
Fri. Nemini fas est eum adire nisi Owakakeis, id est sacerdotibus. Illi “ O ! ” dicentes eum interrogant, ac deinde nobis ejus responsa referunt.
Cru. Qui autem post mortem ad eum migrant, num felicitate ulla fruuntur ?
Fri. Sane illi quidem, si magnam hostium copiam mactaverint atque comederint.
Quo audito dominus cohorruit statimque illum meliora de Deo vitaque futura docere cœpit ; Deum nempe esse omnipotem, sapientissimum, benignissimum ; qui omnia creaverit, omnia regat, omnibus consulat ; ipsum autem nunquam originem habuisse, ubique adesse, intelligere quæcumque nos cogitemus, audire quascumque loquamur, videre quæcumque agamus, quamvis ipse a nullo videri possit ; habere proborum atque improborum rationem*; eamque ob causam quum in hac, tum in futura vita neminem beatum reddere nisi illum qui ex animo virtuti studuerit.
His atque hujusmodi sermonibus pluviarum tempus consumunt.
Cœlo tandem serena facies redierat ; desinebant venti nimbique aufugerant. Noster cum fido socio puram tepidamque auram veris spirat. Ambo novis viribus auctos se sentiunt, atque alacri animo ad arduum opus suscipiendum se accingunt.
Friday admoto igne truncum excavavit, atque duos intra menses id absolvit quod ægre multorum annorum spatio dominus solus confecisset. Jam præter vela remosque nihil defuit. Hos quidem Crusoëus, illa vero Friday paraturum se spondet.
Ambo simul opus susceptum absolvere ; sed instructa navi, nihil supererat nisi ut hæc a litore in mare demitteretur. Quoniam vero locus in quo navem fabricaverant longe a mari distabat, non satis patebat qua ratione, ut erat gravissima, ad mare aut deduceretur, aut deportaretur, aut traheretur, aut denique provolveretur. Itaque ex his rebus tam angustis quomodo se expediant ?
Neque vero Robinson oblitus erat quantam utilitatem longa pertica sibi quondam præbuisset. Quam ob rem nunc quoque illam adhibuit. Sed navis tam lente provoluta est,ut facile intelligerent se integrum mensem in hac opera consumpturos esse.
Tandem opportune recordatus est illius instrumenti quo fabri lignarii uti solent ad magna pondera promovenda, cuicylindrusnomen.
Quod quidem vix Robinson expertus magno cum gaudio vidit quam facile navis promoveretur.
Jam nihil superfuit nisi ut quæ ad proficiscendum essent necessaria pararentur, scilicet ut navis tot oneraretur commeatibus quot sufficerent.
Quibus tandem factis statutum est proximo die iter parare, et ubi primum ventus aspiraret, vela dare, et illuc tendere ubi Friday sperabat se proximam terræ continentis*oram inventurum.
Robinson, arce relicta, in tumulo imminente restitit.
Tum regionem illam, eo sibi cariorem quod eam mox relicturus erat, oculis perlustravit, hominis instar qui in eo est ut patriam relinquat nulla cum spe illius revisendæ.
Tandem desiderium vicit animi constantia ; ad fortitudinem se ipse exacuit, passisque late palmis hæc exclamavit : “ Valete O calamitatum mearum testes ! Valete ! ” atque hoc ultimo vale inter singultus emisso, in eam quæ ad litus ducebat viam se contulit.
In itinere fidissimum sibi psittacum per arbores volitando sequentem animadvertit. Quo viso, vocat “ Polly, Polly ! ” Ille vero celerrime desilit ; atque e domini manu in humerum provolat. Interea Friday moræ impatiens in litore expectabat, quumque Robinson ad eum pervenisset, ambo navem conscendunt.
Tricesimo die novembris, anno post Crusoëi in hanc insulam adventum nono, cœlo serenissimo, ventoque maxime secundo, profecti sunt. Vix autem circiter duo millia passuum progressi, ad continuam scopulorum seriem pervenerelonge in mare procurrentem. Uterque periculosum putavit saxa ista superare. Itaque velo in aliam partem directo, nituntur ut circumeant. Quum autem extremam partem scopulorum vix attigissent, scapham summa subito velocitate abripi animadvertunt ; exterriti ambo velum colligere, ut sustenturi repentinum venti impetum. Frustra tamen ; scapha enim in præceps prona rapitur, medioque in æstu raptari se intelligunt.
Tum ambo viribus conjunctis mare remis pertinacius verberare, si possint scapham eripere.
Scapha tamen undis abripitur, omnisque spes salutis recuperandæ evanescit.
Verum enimvero quum jam mortales animis deficiunt, quum sunt ab omni spe destituti, tunc alma Dei benevolentia iis præsentius auxilium*atque insperatam salutem afferre solet. Crusoëus ipse defessus remum agere desierat, quum subito animadvertit scapham cursu ferri non tam rapido, nec tam turbidum mare esse. Mox e summis undis intelligit flumen eo loco haud æqualiter dividi, maximamque ejus partem ad septentriones incitatius*ferri, alteram autem, qua scapha nunc vehitur, tardius se reflectere et convertere ad meridiem.
Continuo ingenti alacritate ambo remigant, vento secundo impulsi ad eam insulæ partem quæ orientem spectat ; et brevi montium cacumina rursus eminentia vident. “ Macte puer, ” sic ait Crusoëus socio in prora sedenti, vultu ab insula averso, “ macte animo, adest finis malorum ”. Quibus vix dictis, novus subito et major pristino terror incutitur ; scapha enim tam vehementer acta est, ut ambo remiges sedibus in infimam scaphæ partem deturbarentur. Illa repente hæsit in vado, undisque superfusis operta est.