Caput Decimum SeptimumSuspicio in lætitiam et admirationem versa — Casus qui risum legenti movebit — Rebus secundis adversæ levantur.Posterodie Crusoëus noster cum socio statim ad eum locum se contulit ubi hesterno barbaros atrocibus epulis accumbentes viderat. Inter eundum eo devenerunt ubi ambo barbari a Robinsone interfecti arena obruti jacebant. Friday loco domino demonstrato significavit quantum gestiret cadavera ista eruere ut improbam carnis aviditatem expleret. Quem ille torvo vultu intuens, docet quantopere a tali facinore ipse abhorreat, hastaque elata, infesto gestu, mortem ei denuntiat, si unquam ille ejusmodi cibum attingeret. Quo quidem intellecto, Friday statim domino paruit, incertus tamen quam ob causam quas epulas inde a puero non mediocriter appetierat ab eis jam prohiberetur.Tunc ad locum convivii devenerunt. Heu ! qualis aspectus ! terra cruore tincta ! disjecta passim ossa ! Robinson oculos avertit sociumque jubet terram statim fodere, tristesque barbarorum helluonum*reliquias condere.Dum ille mandata exequitur, herus cineres sopitos attente suscitabat, sperans se aliquam ignis particulam inventurum. Sed frustra. Erat ignis omnino extinctus ; quod Crusoëum magno affecit dolore. Ex quo enim socium sibi adjunxerat, nihil ipsi fere optandum præter ignem supererat. Dum autem ille, capite inclinato mœstoque vultu, extinctos cineres aspicit, ecce Friday quum dominum cogitatione defixum animadvertisset, nonnulla signa dedit quæ ille non intellexit ; tum arrepta subito securi, citatissimo cursu silvam petit intimam, Robinsonemque obstupescentem relinquit.“ Quid hoc sibi vult ? ” ait secum Robinson, dum euntem anxiis prosequitur oculis. “ Mene homo deserit, et ablata securi aufugit ? an tam perfidus est ut meam domum occupet, ut me ipsum vi inde detrusum sodalibus suis inhumanis prodat ? Proh scelus ! ” Statimque ira inflammatus hastam corripit ut proditorem persequatur, nefariaque consilia et puniat et prævertat. Dum sic de fide barbari timet, videt hominem citatissimo cursu redeuntem. Sistit Robinson gradum, miraturque eum (quem proditionem machinari suspicatus fuerat) sublatum graminis aridi manipulum tenere unde fumus oriebatur. Jam in flammam erumpit ; et Friday manipulo in terram projecto, addit diligenter majorem graminis aridi atque sarmentorum*copiam, clarumque et ardentem ignem succendit ; quod quidem non minorem domino lætitiam quam admirationem movit.Tum comperta causa propter quam Friday subito excurrerat, illum amplexus sine quidem verbis, tam inanis suspicionis veniam rogat.Scilicet Friday diligenter silvam petierat ut e trunco arido duo ligni fragmenta excideret. Quas ille scite alteram altero tanta celeritate colliserat ut ignem concepissent. Tum citius lignis arido gramine involutis, cum isto manipulo procurrerat, qua motus velocitate fœnum exarserat. Crusoëus jam agitatione flammarum ita delectatus est ut illarum aspectu satiari non posset. Tandem arrepta tæda, comite Friday, in domum properat.Mox igne accenso, nonnullisque solanorum tuberibus circa focum positis, ad gregem festinat ; lamæ pullum eligit, mactat, quartamque ejus partem veru affigit quod socio versandum mandat.Interea dum ille hoc munere fungitur, Robinson segmentum pectoris amputat ; tum nonnulla tubera lavat, manipulumque zeæ*duobus saxis adhibitis molit ; hæc omnia ollæ committit, in quam, addito sale, idoneam aquæ partem infundit, ac demum olla igni apponitur.Friday istum omnem apparatum cernebat, neque tamen intelligebat quo res spectaret. Noverat quidem cibos assos, nihil autem de arte coquendi audiverat ; quin etiam ignorabat quænam esset vis ignis in aquam ollæ infusam. Quæ quidem quum fervere cœpisset, Friday obstupuit, miratus quid esset quod sic aquam moveret.Quum vero eam vidisset exæstuantem et undequaque exundantem, putavit animal in olla esse quod istum repente æstum excitaret. Ut autem impediret ne omnis ab olla aqua effunderetur, manum celeriter immersit ut animal tam molestum caperet. Tum vero clamorem et ululatum edidit quo tota personuit spelunca. Hoc audito Robinson valde exterritus est, quod existimabat a barbaris irruentibus socium opprimi. Itaque timor atque insitus in animo propriæ salutis amor*suadebant ut per cuniculum effugeret. Mox autem consilium abjecit, turpe ratus servum vel potius amicum tanto in periculo deserere. Sine mora igitur e spelunca prorupit armis instructus paratusque vitam suam profundere, ut comitem e manibus barbarorum iterum eriperet.Ut vero obstupuit, quum hominem solum, amentis instar, ululantem gestuque insolito trepidantem vidit ! Diu dubius anxiusque hæsit. Intellexit tandem omne malum ex eo esse quod manum sibi Friday leviter ussisset. Nunquam ille neque audiendo, neque experiendo cognoverat aquæ fervorem igneum addi posse ; nunquam manu tetigerat aquam fervidam ; itaque non potuit intelligere quæ illius causa esset doloris quem manu in aquam immersa sensit. Itaque magica quadam arte hoc fieri dominumque magum esse existimavit. Robinsonægre animum socii sedare eique persuadere potuit ut denuo carni veru versandæ assideret*. Ille mandato tandem obsecutus, ollam non sine tremore dominum vero (quem humano majorem sine dubio nunc putavit) timida cum reverentia intuetur. In quam opinionem eo celerius incidit quod Robinsoni albus erat color, barba promissa. Hæc enim efficiebant ut Robinson, specie oris, longe differret a socio ejusque popularibus*, fuscum colorem et imberbem vultum præferentibus.Jam vero prandium paratum erat. Quantopere Robinson calidis et pinguibus cibis delectatus sit facile intellexeris. Calamitatum jam præteritarum oblitus, sibi in animo fingit non deserta in insula, sed in regione frequentissima se versari. Sic animi vulnera insperato quodam gaudio sanari solent, etsi illa plerumque insanabilia putamus.Prandio confecto Crusoëus secessit ut de prospera rerum suarum commutatione secum ipse meditaretur. Nunc omnia bene succedere visa sunt.Cui cogitanti in mentem venit ut vitam ipse quidem mollem atque otiosam ageret, Friday autem, juvenem robustissimum (de quo præterea tam bene meritus fuerat ut eum sibi famulum jure quodam vindicaret*), cogeret ut necessariis muneribus laboribusque perfungeretur. Sed quum intus secum reputasset fieri posse ut aliquando tam felici ipse conditione excideret, tunc vero si otio atque inertia corrumpi se pateretur, molestum sibi fore ad duritiem paupertatemque prioris vitæ redire, statuit in labore æque atque adhuc gnaviter ac strenue perseverare. Quo decreto*, e strato exilit, citatoque gressu in vestibulo domicilii obambulat. Interea Friday ciborum reliquiis in cella sepositis, domini jussu ad lamas mulgendas abit.
Caput Decimum SeptimumSuspicio in lætitiam et admirationem versa — Casus qui risum legenti movebit — Rebus secundis adversæ levantur.Posterodie Crusoëus noster cum socio statim ad eum locum se contulit ubi hesterno barbaros atrocibus epulis accumbentes viderat. Inter eundum eo devenerunt ubi ambo barbari a Robinsone interfecti arena obruti jacebant. Friday loco domino demonstrato significavit quantum gestiret cadavera ista eruere ut improbam carnis aviditatem expleret. Quem ille torvo vultu intuens, docet quantopere a tali facinore ipse abhorreat, hastaque elata, infesto gestu, mortem ei denuntiat, si unquam ille ejusmodi cibum attingeret. Quo quidem intellecto, Friday statim domino paruit, incertus tamen quam ob causam quas epulas inde a puero non mediocriter appetierat ab eis jam prohiberetur.Tunc ad locum convivii devenerunt. Heu ! qualis aspectus ! terra cruore tincta ! disjecta passim ossa ! Robinson oculos avertit sociumque jubet terram statim fodere, tristesque barbarorum helluonum*reliquias condere.Dum ille mandata exequitur, herus cineres sopitos attente suscitabat, sperans se aliquam ignis particulam inventurum. Sed frustra. Erat ignis omnino extinctus ; quod Crusoëum magno affecit dolore. Ex quo enim socium sibi adjunxerat, nihil ipsi fere optandum præter ignem supererat. Dum autem ille, capite inclinato mœstoque vultu, extinctos cineres aspicit, ecce Friday quum dominum cogitatione defixum animadvertisset, nonnulla signa dedit quæ ille non intellexit ; tum arrepta subito securi, citatissimo cursu silvam petit intimam, Robinsonemque obstupescentem relinquit.“ Quid hoc sibi vult ? ” ait secum Robinson, dum euntem anxiis prosequitur oculis. “ Mene homo deserit, et ablata securi aufugit ? an tam perfidus est ut meam domum occupet, ut me ipsum vi inde detrusum sodalibus suis inhumanis prodat ? Proh scelus ! ” Statimque ira inflammatus hastam corripit ut proditorem persequatur, nefariaque consilia et puniat et prævertat. Dum sic de fide barbari timet, videt hominem citatissimo cursu redeuntem. Sistit Robinson gradum, miraturque eum (quem proditionem machinari suspicatus fuerat) sublatum graminis aridi manipulum tenere unde fumus oriebatur. Jam in flammam erumpit ; et Friday manipulo in terram projecto, addit diligenter majorem graminis aridi atque sarmentorum*copiam, clarumque et ardentem ignem succendit ; quod quidem non minorem domino lætitiam quam admirationem movit.Tum comperta causa propter quam Friday subito excurrerat, illum amplexus sine quidem verbis, tam inanis suspicionis veniam rogat.Scilicet Friday diligenter silvam petierat ut e trunco arido duo ligni fragmenta excideret. Quas ille scite alteram altero tanta celeritate colliserat ut ignem concepissent. Tum citius lignis arido gramine involutis, cum isto manipulo procurrerat, qua motus velocitate fœnum exarserat. Crusoëus jam agitatione flammarum ita delectatus est ut illarum aspectu satiari non posset. Tandem arrepta tæda, comite Friday, in domum properat.Mox igne accenso, nonnullisque solanorum tuberibus circa focum positis, ad gregem festinat ; lamæ pullum eligit, mactat, quartamque ejus partem veru affigit quod socio versandum mandat.Interea dum ille hoc munere fungitur, Robinson segmentum pectoris amputat ; tum nonnulla tubera lavat, manipulumque zeæ*duobus saxis adhibitis molit ; hæc omnia ollæ committit, in quam, addito sale, idoneam aquæ partem infundit, ac demum olla igni apponitur.Friday istum omnem apparatum cernebat, neque tamen intelligebat quo res spectaret. Noverat quidem cibos assos, nihil autem de arte coquendi audiverat ; quin etiam ignorabat quænam esset vis ignis in aquam ollæ infusam. Quæ quidem quum fervere cœpisset, Friday obstupuit, miratus quid esset quod sic aquam moveret.Quum vero eam vidisset exæstuantem et undequaque exundantem, putavit animal in olla esse quod istum repente æstum excitaret. Ut autem impediret ne omnis ab olla aqua effunderetur, manum celeriter immersit ut animal tam molestum caperet. Tum vero clamorem et ululatum edidit quo tota personuit spelunca. Hoc audito Robinson valde exterritus est, quod existimabat a barbaris irruentibus socium opprimi. Itaque timor atque insitus in animo propriæ salutis amor*suadebant ut per cuniculum effugeret. Mox autem consilium abjecit, turpe ratus servum vel potius amicum tanto in periculo deserere. Sine mora igitur e spelunca prorupit armis instructus paratusque vitam suam profundere, ut comitem e manibus barbarorum iterum eriperet.Ut vero obstupuit, quum hominem solum, amentis instar, ululantem gestuque insolito trepidantem vidit ! Diu dubius anxiusque hæsit. Intellexit tandem omne malum ex eo esse quod manum sibi Friday leviter ussisset. Nunquam ille neque audiendo, neque experiendo cognoverat aquæ fervorem igneum addi posse ; nunquam manu tetigerat aquam fervidam ; itaque non potuit intelligere quæ illius causa esset doloris quem manu in aquam immersa sensit. Itaque magica quadam arte hoc fieri dominumque magum esse existimavit. Robinsonægre animum socii sedare eique persuadere potuit ut denuo carni veru versandæ assideret*. Ille mandato tandem obsecutus, ollam non sine tremore dominum vero (quem humano majorem sine dubio nunc putavit) timida cum reverentia intuetur. In quam opinionem eo celerius incidit quod Robinsoni albus erat color, barba promissa. Hæc enim efficiebant ut Robinson, specie oris, longe differret a socio ejusque popularibus*, fuscum colorem et imberbem vultum præferentibus.Jam vero prandium paratum erat. Quantopere Robinson calidis et pinguibus cibis delectatus sit facile intellexeris. Calamitatum jam præteritarum oblitus, sibi in animo fingit non deserta in insula, sed in regione frequentissima se versari. Sic animi vulnera insperato quodam gaudio sanari solent, etsi illa plerumque insanabilia putamus.Prandio confecto Crusoëus secessit ut de prospera rerum suarum commutatione secum ipse meditaretur. Nunc omnia bene succedere visa sunt.Cui cogitanti in mentem venit ut vitam ipse quidem mollem atque otiosam ageret, Friday autem, juvenem robustissimum (de quo præterea tam bene meritus fuerat ut eum sibi famulum jure quodam vindicaret*), cogeret ut necessariis muneribus laboribusque perfungeretur. Sed quum intus secum reputasset fieri posse ut aliquando tam felici ipse conditione excideret, tunc vero si otio atque inertia corrumpi se pateretur, molestum sibi fore ad duritiem paupertatemque prioris vitæ redire, statuit in labore æque atque adhuc gnaviter ac strenue perseverare. Quo decreto*, e strato exilit, citatoque gressu in vestibulo domicilii obambulat. Interea Friday ciborum reliquiis in cella sepositis, domini jussu ad lamas mulgendas abit.
Caput Decimum SeptimumSuspicio in lætitiam et admirationem versa — Casus qui risum legenti movebit — Rebus secundis adversæ levantur.
Suspicio in lætitiam et admirationem versa — Casus qui risum legenti movebit — Rebus secundis adversæ levantur.
Posterodie Crusoëus noster cum socio statim ad eum locum se contulit ubi hesterno barbaros atrocibus epulis accumbentes viderat. Inter eundum eo devenerunt ubi ambo barbari a Robinsone interfecti arena obruti jacebant. Friday loco domino demonstrato significavit quantum gestiret cadavera ista eruere ut improbam carnis aviditatem expleret. Quem ille torvo vultu intuens, docet quantopere a tali facinore ipse abhorreat, hastaque elata, infesto gestu, mortem ei denuntiat, si unquam ille ejusmodi cibum attingeret. Quo quidem intellecto, Friday statim domino paruit, incertus tamen quam ob causam quas epulas inde a puero non mediocriter appetierat ab eis jam prohiberetur.
Tunc ad locum convivii devenerunt. Heu ! qualis aspectus ! terra cruore tincta ! disjecta passim ossa ! Robinson oculos avertit sociumque jubet terram statim fodere, tristesque barbarorum helluonum*reliquias condere.
Dum ille mandata exequitur, herus cineres sopitos attente suscitabat, sperans se aliquam ignis particulam inventurum. Sed frustra. Erat ignis omnino extinctus ; quod Crusoëum magno affecit dolore. Ex quo enim socium sibi adjunxerat, nihil ipsi fere optandum præter ignem supererat. Dum autem ille, capite inclinato mœstoque vultu, extinctos cineres aspicit, ecce Friday quum dominum cogitatione defixum animadvertisset, nonnulla signa dedit quæ ille non intellexit ; tum arrepta subito securi, citatissimo cursu silvam petit intimam, Robinsonemque obstupescentem relinquit.
“ Quid hoc sibi vult ? ” ait secum Robinson, dum euntem anxiis prosequitur oculis. “ Mene homo deserit, et ablata securi aufugit ? an tam perfidus est ut meam domum occupet, ut me ipsum vi inde detrusum sodalibus suis inhumanis prodat ? Proh scelus ! ” Statimque ira inflammatus hastam corripit ut proditorem persequatur, nefariaque consilia et puniat et prævertat. Dum sic de fide barbari timet, videt hominem citatissimo cursu redeuntem. Sistit Robinson gradum, miraturque eum (quem proditionem machinari suspicatus fuerat) sublatum graminis aridi manipulum tenere unde fumus oriebatur. Jam in flammam erumpit ; et Friday manipulo in terram projecto, addit diligenter majorem graminis aridi atque sarmentorum*copiam, clarumque et ardentem ignem succendit ; quod quidem non minorem domino lætitiam quam admirationem movit.
Tum comperta causa propter quam Friday subito excurrerat, illum amplexus sine quidem verbis, tam inanis suspicionis veniam rogat.
Scilicet Friday diligenter silvam petierat ut e trunco arido duo ligni fragmenta excideret. Quas ille scite alteram altero tanta celeritate colliserat ut ignem concepissent. Tum citius lignis arido gramine involutis, cum isto manipulo procurrerat, qua motus velocitate fœnum exarserat. Crusoëus jam agitatione flammarum ita delectatus est ut illarum aspectu satiari non posset. Tandem arrepta tæda, comite Friday, in domum properat.
Mox igne accenso, nonnullisque solanorum tuberibus circa focum positis, ad gregem festinat ; lamæ pullum eligit, mactat, quartamque ejus partem veru affigit quod socio versandum mandat.
Interea dum ille hoc munere fungitur, Robinson segmentum pectoris amputat ; tum nonnulla tubera lavat, manipulumque zeæ*duobus saxis adhibitis molit ; hæc omnia ollæ committit, in quam, addito sale, idoneam aquæ partem infundit, ac demum olla igni apponitur.
Friday istum omnem apparatum cernebat, neque tamen intelligebat quo res spectaret. Noverat quidem cibos assos, nihil autem de arte coquendi audiverat ; quin etiam ignorabat quænam esset vis ignis in aquam ollæ infusam. Quæ quidem quum fervere cœpisset, Friday obstupuit, miratus quid esset quod sic aquam moveret.
Quum vero eam vidisset exæstuantem et undequaque exundantem, putavit animal in olla esse quod istum repente æstum excitaret. Ut autem impediret ne omnis ab olla aqua effunderetur, manum celeriter immersit ut animal tam molestum caperet. Tum vero clamorem et ululatum edidit quo tota personuit spelunca. Hoc audito Robinson valde exterritus est, quod existimabat a barbaris irruentibus socium opprimi. Itaque timor atque insitus in animo propriæ salutis amor*suadebant ut per cuniculum effugeret. Mox autem consilium abjecit, turpe ratus servum vel potius amicum tanto in periculo deserere. Sine mora igitur e spelunca prorupit armis instructus paratusque vitam suam profundere, ut comitem e manibus barbarorum iterum eriperet.
Ut vero obstupuit, quum hominem solum, amentis instar, ululantem gestuque insolito trepidantem vidit ! Diu dubius anxiusque hæsit. Intellexit tandem omne malum ex eo esse quod manum sibi Friday leviter ussisset. Nunquam ille neque audiendo, neque experiendo cognoverat aquæ fervorem igneum addi posse ; nunquam manu tetigerat aquam fervidam ; itaque non potuit intelligere quæ illius causa esset doloris quem manu in aquam immersa sensit. Itaque magica quadam arte hoc fieri dominumque magum esse existimavit. Robinsonægre animum socii sedare eique persuadere potuit ut denuo carni veru versandæ assideret*. Ille mandato tandem obsecutus, ollam non sine tremore dominum vero (quem humano majorem sine dubio nunc putavit) timida cum reverentia intuetur. In quam opinionem eo celerius incidit quod Robinsoni albus erat color, barba promissa. Hæc enim efficiebant ut Robinson, specie oris, longe differret a socio ejusque popularibus*, fuscum colorem et imberbem vultum præferentibus.
Jam vero prandium paratum erat. Quantopere Robinson calidis et pinguibus cibis delectatus sit facile intellexeris. Calamitatum jam præteritarum oblitus, sibi in animo fingit non deserta in insula, sed in regione frequentissima se versari. Sic animi vulnera insperato quodam gaudio sanari solent, etsi illa plerumque insanabilia putamus.
Prandio confecto Crusoëus secessit ut de prospera rerum suarum commutatione secum ipse meditaretur. Nunc omnia bene succedere visa sunt.
Cui cogitanti in mentem venit ut vitam ipse quidem mollem atque otiosam ageret, Friday autem, juvenem robustissimum (de quo præterea tam bene meritus fuerat ut eum sibi famulum jure quodam vindicaret*), cogeret ut necessariis muneribus laboribusque perfungeretur. Sed quum intus secum reputasset fieri posse ut aliquando tam felici ipse conditione excideret, tunc vero si otio atque inertia corrumpi se pateretur, molestum sibi fore ad duritiem paupertatemque prioris vitæ redire, statuit in labore æque atque adhuc gnaviter ac strenue perseverare. Quo decreto*, e strato exilit, citatoque gressu in vestibulo domicilii obambulat. Interea Friday ciborum reliquiis in cella sepositis, domini jussu ad lamas mulgendas abit.