Caput NonumTerræ motus — Mons ignivomus — Lamæ, vi aquarum abrepti — Spelunca Robinsonis diruta.Sequentenocte, Crusoëus securus recumbebat ; fideles lamæ ad pedes domini jacebant ; luna splendebat de cœlo, aere puro tranquilloque ; omnia denique in rerum natura alto silentio tenebantur. Jamque labore diurno fessus, dulci fruebatur somno ; parentum vero imago, quæ crebro recursabat, ante oculos somniantis obversabatur. Tum subito terra insolito tremuit motu, tanto fragore mugituque tam horribili, ut multæ tempestates velut agmine facto ingruere reviderentur. Insequitur frequens terræ motus, alius alium ; exoritur simul furens procella, qua arbores, qua ipsæ dejiciuntur rupes, et mare cum fremitu æstuans in imis sedibus conturbatur. Dixisses cuncta inter se præliari rerum primordia, atque ignem, aëra, aquam, terram, in exitium ruere.Robinson mortis metu correptus e spelunca in vestibulum prosilit ; prosilientemque exterriti lamæ sequuntur. Vix inde aufugerant, quum saxum in quo spelunca erat prolabitur. Ille, cui timor alas addiderat, per ostium vestibuli se proripuit, lamis eum prope insequentibus.Primum autem eam petiit montis vicini partem quæ in nudam planitiem excurrebat*, ne arboribus ipse concidentibus obrueretur. Quo tendens, subito magno cum terrore ingentem hiatum in ea ipsa montis parte videt unde erumpuntfumus, flammæ, favillæ, lapides, cum cinere quasi liquenti cuilavanomen. Vix etiam fuga morti se eripuit ; quippe lava candens, torrentis instar, ruebat ; magna præterea montis fragmenta hinc et inde disjiciebantur.Tum ad litus procurrentem nova horrendaque rerum forma excipit. Turbo vehementissimus ab omni cœli parte nimbos collegerat quasi alios aliis impositos, unde tam gravis aquæ vis subito ruit, ut omnis regio aquis superfusis inundaretur.Hæc inter mala Robinson, quid fugiat, quid petat incertus, in arborem vix se recipit ; miseri autem lamæ undarum æstu abripiuntur. Eheu ! quam graviter illorum ejulatu animus ejus vulneratur ! Quantopere vellet suo eos periculo servare, nisi fluctuum impetu longius abrepti fuissent !Sæviit terræ motus adhuc paululum ; tum repente omnia silent, venti residunt, hiatus ignem evomere desinit, fragor sub pedibus cessat, cœlo redit pristina serenitas, omnis etiam aqua brevi effluit.Jam ex arbore in quam perfugerat descendit ; sed animum curæ obruerant. Spelunca, quæ sola huc usque tutum ipsi refugium præbuerat, penitus diruta videbatur. Lamæ fideles carissimique ante ipsius oculos undis abstracti, omnia opera perierant ; quæ in futurum moliebatur consilia*omnia perierant. Mons quidem flammas evomere desierat, sed ex hiatu tardus fumus aterque oriebatur, unde metuendum erat ne ille montis ignivomi naturam in posterum quoque retineret.Tum curis et angore consumptus, ex qua descenderat arbore ad eam se reclinavit, et solatii expers reliquam noctem degebat.Oritur dies novus, lux autem alma miserum Crusoëum jamdudum immotum deprehendit. Neque enim somnus dulcis oculos ei clauserat ; neque animum subierat alia cogitatio præter tristem illam luctuosamque : “ Quid nunc de me fiet ? ”Se tandem corripit atque somnianti similis ad vastatum domicilium titubans procedit. Quantam vero putatis fuisse ejus lætitiam quum haud procul a vestibulo carissimos lamas salvos incolumesque obviam sibi prosilientes conspexit ! Initio, suis fidem oculis vix habuit. Brevi autem sublata est omnis dubitatio ; illi enim accurrere, manum herilem lambere, quantamque lætitiam ex ejus reditu caperent exultando et balando exprimere.Tunc autem animus ei, hactenus fractus dejectusque, rursus erectus est. Lamas suos intuetur, oculisque in cœlum sublatis, lacrimas profundit. Tum amicos reduces lætissimis blanditiis excipit, iisque comitibus procedit, certiora de domicilio visurus*.Atque ibi multo minus damni invenit quam primo metu et animi abjectione veritus erat. Laquear, quod saxo constabat, collapsum erat, atque proximam terræ molem secum traxerat : attamen omnia ista rudera*e spelunca removeri posse videbantur, ita ut laxius ipse commodiusque habitaret.Ad hoc accedebat aliquid ex quo intelligeret hoc sibi feliciter contigisse. Quum enim accuratius locum inspexisset ubi saxum illud dependerat, magno cum stupore cognovit illud undique solo ita molli innixum*fuisse ut male hæreret. Verisimillimum igitur erat molem hanc impendentem suo pondere brevi delapsuram fuisse. Tunc subito in genua prostratus gratias Deo egit quod sic iterum servatus fuisset, ac deinde alacriter ad opus se contulit.
Caput NonumTerræ motus — Mons ignivomus — Lamæ, vi aquarum abrepti — Spelunca Robinsonis diruta.Sequentenocte, Crusoëus securus recumbebat ; fideles lamæ ad pedes domini jacebant ; luna splendebat de cœlo, aere puro tranquilloque ; omnia denique in rerum natura alto silentio tenebantur. Jamque labore diurno fessus, dulci fruebatur somno ; parentum vero imago, quæ crebro recursabat, ante oculos somniantis obversabatur. Tum subito terra insolito tremuit motu, tanto fragore mugituque tam horribili, ut multæ tempestates velut agmine facto ingruere reviderentur. Insequitur frequens terræ motus, alius alium ; exoritur simul furens procella, qua arbores, qua ipsæ dejiciuntur rupes, et mare cum fremitu æstuans in imis sedibus conturbatur. Dixisses cuncta inter se præliari rerum primordia, atque ignem, aëra, aquam, terram, in exitium ruere.Robinson mortis metu correptus e spelunca in vestibulum prosilit ; prosilientemque exterriti lamæ sequuntur. Vix inde aufugerant, quum saxum in quo spelunca erat prolabitur. Ille, cui timor alas addiderat, per ostium vestibuli se proripuit, lamis eum prope insequentibus.Primum autem eam petiit montis vicini partem quæ in nudam planitiem excurrebat*, ne arboribus ipse concidentibus obrueretur. Quo tendens, subito magno cum terrore ingentem hiatum in ea ipsa montis parte videt unde erumpuntfumus, flammæ, favillæ, lapides, cum cinere quasi liquenti cuilavanomen. Vix etiam fuga morti se eripuit ; quippe lava candens, torrentis instar, ruebat ; magna præterea montis fragmenta hinc et inde disjiciebantur.Tum ad litus procurrentem nova horrendaque rerum forma excipit. Turbo vehementissimus ab omni cœli parte nimbos collegerat quasi alios aliis impositos, unde tam gravis aquæ vis subito ruit, ut omnis regio aquis superfusis inundaretur.Hæc inter mala Robinson, quid fugiat, quid petat incertus, in arborem vix se recipit ; miseri autem lamæ undarum æstu abripiuntur. Eheu ! quam graviter illorum ejulatu animus ejus vulneratur ! Quantopere vellet suo eos periculo servare, nisi fluctuum impetu longius abrepti fuissent !Sæviit terræ motus adhuc paululum ; tum repente omnia silent, venti residunt, hiatus ignem evomere desinit, fragor sub pedibus cessat, cœlo redit pristina serenitas, omnis etiam aqua brevi effluit.Jam ex arbore in quam perfugerat descendit ; sed animum curæ obruerant. Spelunca, quæ sola huc usque tutum ipsi refugium præbuerat, penitus diruta videbatur. Lamæ fideles carissimique ante ipsius oculos undis abstracti, omnia opera perierant ; quæ in futurum moliebatur consilia*omnia perierant. Mons quidem flammas evomere desierat, sed ex hiatu tardus fumus aterque oriebatur, unde metuendum erat ne ille montis ignivomi naturam in posterum quoque retineret.Tum curis et angore consumptus, ex qua descenderat arbore ad eam se reclinavit, et solatii expers reliquam noctem degebat.Oritur dies novus, lux autem alma miserum Crusoëum jamdudum immotum deprehendit. Neque enim somnus dulcis oculos ei clauserat ; neque animum subierat alia cogitatio præter tristem illam luctuosamque : “ Quid nunc de me fiet ? ”Se tandem corripit atque somnianti similis ad vastatum domicilium titubans procedit. Quantam vero putatis fuisse ejus lætitiam quum haud procul a vestibulo carissimos lamas salvos incolumesque obviam sibi prosilientes conspexit ! Initio, suis fidem oculis vix habuit. Brevi autem sublata est omnis dubitatio ; illi enim accurrere, manum herilem lambere, quantamque lætitiam ex ejus reditu caperent exultando et balando exprimere.Tunc autem animus ei, hactenus fractus dejectusque, rursus erectus est. Lamas suos intuetur, oculisque in cœlum sublatis, lacrimas profundit. Tum amicos reduces lætissimis blanditiis excipit, iisque comitibus procedit, certiora de domicilio visurus*.Atque ibi multo minus damni invenit quam primo metu et animi abjectione veritus erat. Laquear, quod saxo constabat, collapsum erat, atque proximam terræ molem secum traxerat : attamen omnia ista rudera*e spelunca removeri posse videbantur, ita ut laxius ipse commodiusque habitaret.Ad hoc accedebat aliquid ex quo intelligeret hoc sibi feliciter contigisse. Quum enim accuratius locum inspexisset ubi saxum illud dependerat, magno cum stupore cognovit illud undique solo ita molli innixum*fuisse ut male hæreret. Verisimillimum igitur erat molem hanc impendentem suo pondere brevi delapsuram fuisse. Tunc subito in genua prostratus gratias Deo egit quod sic iterum servatus fuisset, ac deinde alacriter ad opus se contulit.
Caput NonumTerræ motus — Mons ignivomus — Lamæ, vi aquarum abrepti — Spelunca Robinsonis diruta.
Terræ motus — Mons ignivomus — Lamæ, vi aquarum abrepti — Spelunca Robinsonis diruta.
Sequentenocte, Crusoëus securus recumbebat ; fideles lamæ ad pedes domini jacebant ; luna splendebat de cœlo, aere puro tranquilloque ; omnia denique in rerum natura alto silentio tenebantur. Jamque labore diurno fessus, dulci fruebatur somno ; parentum vero imago, quæ crebro recursabat, ante oculos somniantis obversabatur. Tum subito terra insolito tremuit motu, tanto fragore mugituque tam horribili, ut multæ tempestates velut agmine facto ingruere reviderentur. Insequitur frequens terræ motus, alius alium ; exoritur simul furens procella, qua arbores, qua ipsæ dejiciuntur rupes, et mare cum fremitu æstuans in imis sedibus conturbatur. Dixisses cuncta inter se præliari rerum primordia, atque ignem, aëra, aquam, terram, in exitium ruere.
Robinson mortis metu correptus e spelunca in vestibulum prosilit ; prosilientemque exterriti lamæ sequuntur. Vix inde aufugerant, quum saxum in quo spelunca erat prolabitur. Ille, cui timor alas addiderat, per ostium vestibuli se proripuit, lamis eum prope insequentibus.
Primum autem eam petiit montis vicini partem quæ in nudam planitiem excurrebat*, ne arboribus ipse concidentibus obrueretur. Quo tendens, subito magno cum terrore ingentem hiatum in ea ipsa montis parte videt unde erumpuntfumus, flammæ, favillæ, lapides, cum cinere quasi liquenti cuilavanomen. Vix etiam fuga morti se eripuit ; quippe lava candens, torrentis instar, ruebat ; magna præterea montis fragmenta hinc et inde disjiciebantur.
Tum ad litus procurrentem nova horrendaque rerum forma excipit. Turbo vehementissimus ab omni cœli parte nimbos collegerat quasi alios aliis impositos, unde tam gravis aquæ vis subito ruit, ut omnis regio aquis superfusis inundaretur.
Hæc inter mala Robinson, quid fugiat, quid petat incertus, in arborem vix se recipit ; miseri autem lamæ undarum æstu abripiuntur. Eheu ! quam graviter illorum ejulatu animus ejus vulneratur ! Quantopere vellet suo eos periculo servare, nisi fluctuum impetu longius abrepti fuissent !
Sæviit terræ motus adhuc paululum ; tum repente omnia silent, venti residunt, hiatus ignem evomere desinit, fragor sub pedibus cessat, cœlo redit pristina serenitas, omnis etiam aqua brevi effluit.
Jam ex arbore in quam perfugerat descendit ; sed animum curæ obruerant. Spelunca, quæ sola huc usque tutum ipsi refugium præbuerat, penitus diruta videbatur. Lamæ fideles carissimique ante ipsius oculos undis abstracti, omnia opera perierant ; quæ in futurum moliebatur consilia*omnia perierant. Mons quidem flammas evomere desierat, sed ex hiatu tardus fumus aterque oriebatur, unde metuendum erat ne ille montis ignivomi naturam in posterum quoque retineret.
Tum curis et angore consumptus, ex qua descenderat arbore ad eam se reclinavit, et solatii expers reliquam noctem degebat.
Oritur dies novus, lux autem alma miserum Crusoëum jamdudum immotum deprehendit. Neque enim somnus dulcis oculos ei clauserat ; neque animum subierat alia cogitatio præter tristem illam luctuosamque : “ Quid nunc de me fiet ? ”
Se tandem corripit atque somnianti similis ad vastatum domicilium titubans procedit. Quantam vero putatis fuisse ejus lætitiam quum haud procul a vestibulo carissimos lamas salvos incolumesque obviam sibi prosilientes conspexit ! Initio, suis fidem oculis vix habuit. Brevi autem sublata est omnis dubitatio ; illi enim accurrere, manum herilem lambere, quantamque lætitiam ex ejus reditu caperent exultando et balando exprimere.
Tunc autem animus ei, hactenus fractus dejectusque, rursus erectus est. Lamas suos intuetur, oculisque in cœlum sublatis, lacrimas profundit. Tum amicos reduces lætissimis blanditiis excipit, iisque comitibus procedit, certiora de domicilio visurus*.
Atque ibi multo minus damni invenit quam primo metu et animi abjectione veritus erat. Laquear, quod saxo constabat, collapsum erat, atque proximam terræ molem secum traxerat : attamen omnia ista rudera*e spelunca removeri posse videbantur, ita ut laxius ipse commodiusque habitaret.
Ad hoc accedebat aliquid ex quo intelligeret hoc sibi feliciter contigisse. Quum enim accuratius locum inspexisset ubi saxum illud dependerat, magno cum stupore cognovit illud undique solo ita molli innixum*fuisse ut male hæreret. Verisimillimum igitur erat molem hanc impendentem suo pondere brevi delapsuram fuisse. Tunc subito in genua prostratus gratias Deo egit quod sic iterum servatus fuisset, ac deinde alacriter ad opus se contulit.