IT MEARKE FEN DE TRIJE EINEPYLTSJES.Der wierne ris trije einepyltsjes, dy swommen mei inoar yn ien greate poel, alle trije krekt en allike great en alle trije hiene hja sidene manteltsjes om fen fearkes. Jouns den naem in moai bûnt ropeintsje se ûnder de wjukken en gyng mei hjar yn ’e wal sitten ûnder de wylgenbeam en moarnsier, as de hearlike sinne opgyng yn ’t Easten, den kipen de lytse kopkes al wer ta memme plûm út. Hja wierne alle trije krekt en allyk fen komôf en klean en ienselde greate poel wie hjar wrâld en ûnder ien en diselde memmewjuk hiene hja hjar thús.Hja waerden greater en de âldste krige in krol yn ’e nekke. Hy woe der op út, de wrâld fen ’e poel wie him fierst to lyts, der bistie noch in greatere, dy-t hy net koe en dochs sjen woe. Syn mem siet neist him yn it lange simmergêrs en rette it him ôf. En syn migen en sibben kamen, éarken lyk as hy, mei wirdige kroantsjes op ’e kop en moddereinen en bergeinen, in hiel gearset en kwêkjende hâlden se him it biswierlike fen syn plan foar. Hy skodholle allinne mar en op in moaije simmermoarn do fleach hy foart en waerde wei yn ’t kleare blau fen de loft as in nietich wyt stipke, it herte fol plannen, droegen op ’e wjukken fen langstme.It lytse ropeintsje hâldde nou noch mar twa berntsjes mear oer. Dy waerden ek great en like moai as mem alear west hie; it iene wie in éarke mei in brún fewielen buiske oan en ’t oare wie nei de mem útskaeid, och sa ’n ljeaf lyts ropeintsje wie it. En jouns krûpen hja mei hjar trijen efter it âlde hout op in skobbe strie forside en der slepten hja den de hiele lange soele simmernacht. Mar op in duer koe de brune éarke der gjin frede mei ha, det ientoanige libben hinge him de kiel út en yn oerlech mei syn mem frege hy de wiisten fen syn folk om ried. It waerde der nou in hiele poel fol greaten en lytsen en hy dreau yn ’t foarmidden om en harke dernei, hwet de âldsten en ’e wiisten seine en nei de ried fen syn mem, hwent der roan hy fier mei. Hy scoe der den ek mar ris op út, mar earst woe hy wissichheit ha, det hy gjin ongemak hâlde scoe en hy bitocht him noch wiken lang en do-t hy einliks op reis gyng, wist hy goed it paed en hofolle as ’t koste en hwer goefrjeonen wennen. Syn mem brocht him oan ’e mar ta en do bleau hja der de hiele middei op in driûwtille sitten, as hy ek noch werom komme scoe. Mar hy hie him goed bitocht en noch ris wer bitocht... hy liet de moedfear net sa gau hingje.De tredde bleau by mem. De wrâld fen ’e poel wie hjar greaternôch; hja hie gjin langstme nei it ûnbikende en gjin kreft genôch yn ’e wjukken om fierder to fleanen as hjar foarsaten. Yn dy greate poel, der hja sels lyts west hie, dreauwne letter ekhjareinepyltsjes om hjar hinne en hja hat noait fierder west as yn ’t boutúntsje fen ’e boer en op ’e strjitwei, as de ikels foelen by ’t hjerst.ienselde greate poel wie hjar wrâldienselde greate poel wie hjar wrâldIt ropeintsje, det se ienkear alle trije ûnder hjar wjukjes kûstere hie, waerde âld en losfearrich en joech hjar nei sitten en iten yn ’e smoute fen ’e sleatswâl. Mar sims, as der hiele kloften wylde einen foarby fleagen, sloech hja de wjukjes ek noch wol ris efkes út en bisochte om hjar op to jaen, sa ’s by âlds. Mar sei! de âlderdom hie hjar wjukken koárt, hja floddere allinne mar mear in eintsje boppe de groun om en it blau fen ’e loft bleau oneinige fier boppe hjar! O hwet scoe se oars graech hjar bern yn ’e mjitte fleane wolle, dy-t om fierrens tein wierne en ring werom komme moasten, hwent it waerde hjerst.Einliks... der droech de Súdwesterstoarm de âldste wer nei hûs ta, oansketten en bloeddrich kniesd. Hy kaem thús om to stjerren... Hy wiste nou alles, alles fen ’t libben en ’e wrâld, mar fen al syn hoop en moed en kreft, hwer hy mei foarttein wie, naem hy neat oars wer mei nei hûs as in hertewoune, dy-t him de dea dwaen scoe, dy earme fûgel, dy-t heech flein wie en tofolle leauwd hie oan alles, hwet moai en goed wie yn ’e greate wrâld.En syn âlde mem gyng mei him nei it fierste plakje ta yn ’e reiden en der naem hja him noch ris wer ûnder ’e wjuk, krekt as ’r in lyts pyltsje wie en sa is hy stoarn....Do-t de beanhearre ek oer in greate mar waeide, bigoan de foarsichtige om hûs to tinken. It wie nou al lange jierren lyn, sont hy syn mem sjoen hie, hy woe ek noch wol ris oer ’e poel driûwe, der ’t hy berne wie. Hy wie in ryk man waen yn ’e frjemdte en in wiis man en ’e tûkste jager krige him net ûnder skot, yn ien wird, hy hie it fier brocht yn ’e wrâld en wie de baes oer in hiele femylje fen lytsen en greaten. Al wie ’t ek noch sa lang lyn, hy wist it paed noch wol nei hûs ta en op in goede dei, do fleagen se op, it hiele lytse fearre folkje. Underweis die hy ek noch hwet hânnel en bistelde as in foarsichtich man plakken for de weromreis. Hy wie fet waen en eptich en eigenwiis en do-t se tichte by hûs kamen en hy al de plakjes út syn jonkheit werom seach, waerde hy der net iens oars fen.De goede dagen dêrre yn ’e frjemdte hiene it ljeaflike oantinken oan syn âldershûs útwiske.En do-t de hiele smite yn ’e poel delstreake, fielde syn âlde mem det. It die hjar sear en hja is stil wei-waen yn ’e reiden, hwer hjar âldste bern fen syn lange reis en syn lijen útrêstte.
Der wierne ris trije einepyltsjes, dy swommen mei inoar yn ien greate poel, alle trije krekt en allike great en alle trije hiene hja sidene manteltsjes om fen fearkes. Jouns den naem in moai bûnt ropeintsje se ûnder de wjukken en gyng mei hjar yn ’e wal sitten ûnder de wylgenbeam en moarnsier, as de hearlike sinne opgyng yn ’t Easten, den kipen de lytse kopkes al wer ta memme plûm út. Hja wierne alle trije krekt en allyk fen komôf en klean en ienselde greate poel wie hjar wrâld en ûnder ien en diselde memmewjuk hiene hja hjar thús.
Hja waerden greater en de âldste krige in krol yn ’e nekke. Hy woe der op út, de wrâld fen ’e poel wie him fierst to lyts, der bistie noch in greatere, dy-t hy net koe en dochs sjen woe. Syn mem siet neist him yn it lange simmergêrs en rette it him ôf. En syn migen en sibben kamen, éarken lyk as hy, mei wirdige kroantsjes op ’e kop en moddereinen en bergeinen, in hiel gearset en kwêkjende hâlden se him it biswierlike fen syn plan foar. Hy skodholle allinne mar en op in moaije simmermoarn do fleach hy foart en waerde wei yn ’t kleare blau fen de loft as in nietich wyt stipke, it herte fol plannen, droegen op ’e wjukken fen langstme.
It lytse ropeintsje hâldde nou noch mar twa berntsjes mear oer. Dy waerden ek great en like moai as mem alear west hie; it iene wie in éarke mei in brún fewielen buiske oan en ’t oare wie nei de mem útskaeid, och sa ’n ljeaf lyts ropeintsje wie it. En jouns krûpen hja mei hjar trijen efter it âlde hout op in skobbe strie forside en der slepten hja den de hiele lange soele simmernacht. Mar op in duer koe de brune éarke der gjin frede mei ha, det ientoanige libben hinge him de kiel út en yn oerlech mei syn mem frege hy de wiisten fen syn folk om ried. It waerde der nou in hiele poel fol greaten en lytsen en hy dreau yn ’t foarmidden om en harke dernei, hwet de âldsten en ’e wiisten seine en nei de ried fen syn mem, hwent der roan hy fier mei. Hy scoe der den ek mar ris op út, mar earst woe hy wissichheit ha, det hy gjin ongemak hâlde scoe en hy bitocht him noch wiken lang en do-t hy einliks op reis gyng, wist hy goed it paed en hofolle as ’t koste en hwer goefrjeonen wennen. Syn mem brocht him oan ’e mar ta en do bleau hja der de hiele middei op in driûwtille sitten, as hy ek noch werom komme scoe. Mar hy hie him goed bitocht en noch ris wer bitocht... hy liet de moedfear net sa gau hingje.
De tredde bleau by mem. De wrâld fen ’e poel wie hjar greaternôch; hja hie gjin langstme nei it ûnbikende en gjin kreft genôch yn ’e wjukken om fierder to fleanen as hjar foarsaten. Yn dy greate poel, der hja sels lyts west hie, dreauwne letter ekhjareinepyltsjes om hjar hinne en hja hat noait fierder west as yn ’t boutúntsje fen ’e boer en op ’e strjitwei, as de ikels foelen by ’t hjerst.
ienselde greate poel wie hjar wrâldienselde greate poel wie hjar wrâld
ienselde greate poel wie hjar wrâld
It ropeintsje, det se ienkear alle trije ûnder hjar wjukjes kûstere hie, waerde âld en losfearrich en joech hjar nei sitten en iten yn ’e smoute fen ’e sleatswâl. Mar sims, as der hiele kloften wylde einen foarby fleagen, sloech hja de wjukjes ek noch wol ris efkes út en bisochte om hjar op to jaen, sa ’s by âlds. Mar sei! de âlderdom hie hjar wjukken koárt, hja floddere allinne mar mear in eintsje boppe de groun om en it blau fen ’e loft bleau oneinige fier boppe hjar! O hwet scoe se oars graech hjar bern yn ’e mjitte fleane wolle, dy-t om fierrens tein wierne en ring werom komme moasten, hwent it waerde hjerst.
Einliks... der droech de Súdwesterstoarm de âldste wer nei hûs ta, oansketten en bloeddrich kniesd. Hy kaem thús om to stjerren... Hy wiste nou alles, alles fen ’t libben en ’e wrâld, mar fen al syn hoop en moed en kreft, hwer hy mei foarttein wie, naem hy neat oars wer mei nei hûs as in hertewoune, dy-t him de dea dwaen scoe, dy earme fûgel, dy-t heech flein wie en tofolle leauwd hie oan alles, hwet moai en goed wie yn ’e greate wrâld.
En syn âlde mem gyng mei him nei it fierste plakje ta yn ’e reiden en der naem hja him noch ris wer ûnder ’e wjuk, krekt as ’r in lyts pyltsje wie en sa is hy stoarn.
...Do-t de beanhearre ek oer in greate mar waeide, bigoan de foarsichtige om hûs to tinken. It wie nou al lange jierren lyn, sont hy syn mem sjoen hie, hy woe ek noch wol ris oer ’e poel driûwe, der ’t hy berne wie. Hy wie in ryk man waen yn ’e frjemdte en in wiis man en ’e tûkste jager krige him net ûnder skot, yn ien wird, hy hie it fier brocht yn ’e wrâld en wie de baes oer in hiele femylje fen lytsen en greaten. Al wie ’t ek noch sa lang lyn, hy wist it paed noch wol nei hûs ta en op in goede dei, do fleagen se op, it hiele lytse fearre folkje. Underweis die hy ek noch hwet hânnel en bistelde as in foarsichtich man plakken for de weromreis. Hy wie fet waen en eptich en eigenwiis en do-t se tichte by hûs kamen en hy al de plakjes út syn jonkheit werom seach, waerde hy der net iens oars fen.
De goede dagen dêrre yn ’e frjemdte hiene it ljeaflike oantinken oan syn âldershûs útwiske.
En do-t de hiele smite yn ’e poel delstreake, fielde syn âlde mem det. It die hjar sear en hja is stil wei-waen yn ’e reiden, hwer hjar âldste bern fen syn lange reis en syn lijen útrêstte.