IT PRINSKE AMARE.Der wie ris in kening en dy hie mar ien ienichste soan, in hiel lyts jonkje mei hantsjes as fyn peslein en hierren sa bloun as goudspoanne tried en eagen sa blau as in mar op simmermiddei. En hy gyng sa sêft oer de ierde mei syn lytse foetsjes yn ’e puntige gouden skoentsjes, krekt as gyng der in Sudersigentsje oer in blombed, as der to bloeijen stiet al det mar bloeije wol. De pauwen kuieren foar him út en de lamkes roanen him nei, hwersanne as ’r gyng, alle fûgeltsjes, dy sjonge koene, setten op him ta as se syn gouden hier mar skimerjen seagen en flodderen bliid boppe syn holle, selst de âlde swarte mûzekat, dy greate gemiene smycht, stapte him mei in plechtich ynfieren gesicht efternei, striek de snoarren op, sette de stirt frjeonlik omhegens en taelde net nei de fûgels om him hinne. Hwer Amare kuiere, wie ’t frede, de blommen nikten him dach en de wyn gyng bliid-rûzjende mei him oer de beamtoppen en reaunte fen fiere reizen en frjemde fortelsels. En sa kuiere Amare alle dei de tunen fen ’t paleis yn ’t roun, allerhânne soarte fen dieren altyd om him hinne, njuden en wylden, kleurden en effenen, gemienen en earliken, krekt as yn ’t greate minskelibben, elts nei syn aerd, de arke fen Noäch. En omt se allegear sa mâl mei him wierne, kreauwden se net, al stie ’t sin der sims ek tige nei, hwent den wisten se wol, den waerden se weiband út dizze oarde en mochten noait! noait! werom komme en meigean to kuierjen.Optlêst, as ’r ynein wie fen ’t kuierjen en boartsjen yn dy greate, hearlike tún, den gyng ’r sitten by de goudfiskfiver en stoarre yn it kleare wetter. Det mocht ’r graech dwaen. Seach ’r der de loft net yn? en de wolkens, dy wûndere wite skippen, al mar silende en der gjin minske de haven fen wyt? Seach ’r der net de sinne yn blierkjen? En de roazen en de earrebarreblommen yn bloeijen, dy-t hjar sa fier oer ’e rânne bûgden, krekt as wierne se sels ek al nijsgjirrich, om hjar eigen moaijens to sjen?Ienkear yn skimerjoun siet hy der wer. Ticht by him wierne se dwaende, om de feestlampen op to stekken en op greate sulveren standers skalen mei wijrook del to setten om to barnen ta eare fen de dei, hwent heite jierdei wie ’t hjoed. Amare hearde it mesyk spyljen en de fluiten en de fioelen, mar hy hie mear aerdichheit oan ’t oargeltsje fen in nachtegeal yn ’t boskje deun by him. Hy koe him krekt sjen troch in glopke yn ’e bledden, den nikte it fine kopke him wer ta en den song ’r wer.En Amare harke ’r nei en syn siel dreau stadich foart nei de oarde twisken libben en dead, dy-t min sliep neamt en hwer de kristallene paleizen binne fen Nimmens-Eindom en Faek-Bigeard en ’e hearlike wegen fen Rin-nei-it-Lok en Nim-dyn-Part. Nei det wûndere lân reisge Amare dy simmerjoune, wylst syn heit it jierdeifeest joech mei alle gleone lampen op en de geal op syn lyts oargeltsje spile ta lof fen syn Skepper.En omt ’r altyd biselskippe wie fen allerhânne djiert, reisge der nou ek ien mei him. En det wie in greate moaije fûgel, kostliker as ’r ea yn syn libben sjoen hie. Syn hals en syn rêch wierne blijread en syn lyfke en boarstke snikwyt en de stirt, der lei in sulverglâns op, o noch folle moaijer as de glâns fen mem hjar keningsmantel en op syn kopke hie hy in sulveren túfke, suver in kroantsje. En de fûgel wjukkele hwet om him hinne en do fleach ’r op.„Kom nou,” noade ’r frjeonlik.En Amare fleach mei, lytse gazene wjukjes oan syn skouderkes, heech de loft yn, fier foart....En hja kamen yn in great stil lân. Der wie gjin lûd en gjin wyn, in hearlike stiltme for earme mishânnele minskeëaren. En ’e sinne skynde der sa prachtich út in opalene loft en sokke frjemde blommen as ’r der seach, hy taeste en fielde ’r nei mei syn hantsjes en sjoch! hja wierne net fen sûker ef sa, mar echte blommen en gjin sabeare guont en hja rûken o! as tûzen mûskeblommen op ien stuit. En der wie in wiid wetter, der roan in brêge oer mei in bôge fen griene flonkerstien en op it wetter lei it fol fen reade en wite swânneblommen, wol fyfteris sa great as by hjar thuses. En de hearlikste geuren kamen op him ta en hy krige ’r gjin pine yn ’e holle fen lyk as sims wol fen dy wijrook.Hy stie mar to sjen en to sjen en sloech de lytse hantsjes yn inoar. Hwet joech det in lûd! De swânneblommen bigoanen to forwegen en út elts wipte in elfke en kaem oer ’e griene brêge op him tarinnen, de beammen bigoanen súntsjes to waeijen, de colibry’s fleagen by kloftsjes op him ta en in hiele optocht fen dwergjes kaem út in boskje wei en spyljende wei op him yn. Moaije fluitsjes hiene se fen goud en sulver en guont hiene der belderkes oan en lytse klokjes en det gyng mar fen klingerde klinger tra là tra là. Amare sprong fen blydskip op en del, hwet in boarterkes, hwet in wille!En hy bitaeste alles mei syn teare fingerkes, hwent hy koe ’t hast net leauwe, as alles wol libben en wier wie. En hy fielde it hertke tikjen fen de colibry’s, dy-t him sa mar op ’t skouder en ’e earm sitten gyngen en as lytse fjûrfonkjes yn ’e sinne skitteren en hy dânse mei de elfkes en mocht op ’e fluitsjes blaze fen de dwergjes, dy-t om him hinne stiene en him op en del oanseagen en hy iet lekkers út de koerkes, dy-t se foar him delsetten, stikjes hunich sa great as syn neil en beikes fen tsjien yn ien fingerhoed en hy mocht blommemôlke drinke út kamperfoeljeblommen.De greate fûgel stie der mar by en dy lake. „Lit it dy mar goed smeitsje, prinske, yn ’t lân fen ’e fantasij is alles goed.”En do kamen der noch oare muzikanten, seis kikkerts yn griengoudene uniformen en in greate krobbe fen in tromslagger, o in reus wie ’t! en do dânsen se. En Amare ek mei fensels, dy spile net swak by,„Kom,” sei de frjemde fûgel op ’t lêst, „nou gien’ wy wer nei hûs. Dû moast hjir net to lang bliûwe, prinske fen myn hert, hwent efter it lân fen fantasije leit de bosk fen ’e dwylsin. ’k Scoe for gjin jild wolle, detst der ea tolânne kaemst.”En de wjukjes oan syn skouderkes woanen wer oan en de stille, frjemde wrâld fen it koart fortoef sonk wer wei yn ’e disige fierte. En Amare waerde wer wekker by syn goudfiskfiver.en de fûgel wjukkele hwet om him hinneen de fûgel wjukkele hwet om him hinneHy gyng noch faken mei dy frjemde fûgel nei it lân fen fantasije, mar do-t hy âlder waerde, hie hy der hast gjin tiid mear for. Hy hinge de hiele dei oer tsjokke boeken to learen en hie der jouns gjin sin mear oan, om mei dy moaije, frjemde fûgel òp te fleanen nei frjemde lânnen ta. En do-t hy great waerde, strûpte it lot him de izeren sylbeage fen moatten en tsjinsin oan. De minsken neamden it in kroaning. Stadich groeide der om syn dichtersiel in koarste fen deistich bidriûw en noait dien, de moaije, frjemde fûgel fleach foart út syn contreinen en Amare waerde in kening en in deagewoan minskebern.Mar hy bleau mâl mei al it djiert, det der mar op ierde omwrimelt. Hy skafte de jacht ôf en joech de jagers elkmis in stik lân en in kaptaeltsje, om in affearen to bigjinnen, de loaie finkefangers moasten om oar wirk siikje en de bern, dy-t dierkes pleagen of nêsten úthellen, bande ’r foargoed fen alle skoalfeesten. Al lypten se ek noch sa... al skriemden se hjar ek hast ta wetter, de wet fen de kening, der waerde de hân oan hâlden.Nimmen yn ’e hiele wrâld wiste der fen, hokker moaije dreamen en frjemde reizen hy wol net yn syn jonkheit dien hie en sims tochte hy yn in stil jounskoft wol ris: Scoe ’t ek allegearre in dream wêze kind ha en den woe ’r wol, det ’r noch lyts wie en noch ienris sa dreame mocht, noch ienris....Mar dy-t de goaden marke, dogge se it foargoed. Uterlik en inerlik. It mark meij forgroeije, alhiel wei wirdt it noait wer....En hja hearden syn winsk.—Do-t kening Amare âld wie en sêd fen it sjoene, it kostlike blau fen syn eagen mei de dize fen de âlderdom oertein, de hearlikens fen syn smelle wite hânnen bitoarre ta hwet fel en bonkjes, seach ’r op in skimerjoun noch ris de frjemde fûgel op him tafleanen.Mei in droef glimke seach ’r it. Och, hy koe net mear fleane, it hantsjefol stof scoe allinne mar mear sakje kinne yn in grêf.Mar de greate fûgel streake him aloan wei mei de útein fen ’e wjukken by de sliepen lâns. „Sa binn’ dyn hânnen faken yn ljeafde oer alle dieren gien, sa hastû earmen en swakken treaste, sa scilstû sels nou ek treaste wirde, Amare, yn dyn droeve ûren,” sei ’r sêft en hâldde oan mei syn stadich gestryk.En kening Amare syn siel dreau stadich wer foart nei de oarde twisken libben en dead, dy-t min sliep neamt en de frjemde fûgel biselskippe him wer.Hy hime en suchte... o it spande sa, det syn wjukken wer groeiden, krekt as waerde hy mei in fine sterke tried fêsthâlden oan ’e ierde, oan syn sibben, oan syn lân, oan syn âld tún mei de goudfiskfiver.De greate fûgel stie deun neist him. Amare tocht, hy hie noch nea sa moai west. En mei syn hiele âlde herte ljeave hy him noch krekt like folle as yn syn jonge jierren, do-t hy noch neat oars wie as Amare, it lytse prinske, det foar it greate libben stie as foar in tichte doar.De greate fûgel stie deun neist him to sêft forwegen mei de wjuk en wachte... wachte...Hy wachte lang... En einliks, der krige de âlde kening Amare noch ris wer de kreft om him to forheffen boppe de ierde. De wjukken wierne nou sterker en droegen him lang en fier.En in tinne sidene tried wyndere him efternei.Dy waerde al tinder en tinder, einliks as in spinrêchje waerde se efter him oan, efter ’e âlde kening Amare en ’e greate, frjemde fûgel.Der út de dize wei kaem mei in priel as de moarntiid selme it frjemde lân wer opsetten. It tynde! o it tynde stadich yn hearlikheit!Hielendal yn ’e blydskip fen det sjen forsonken, roerden de âlde foetten fen kening Amare wer groun.„Knap troch!” sei in frjemd lûd fen ’e griene brêge oer de fiver fol reade en wite swânneblommen.En de tried, dy-t mar mear in spinrêch wie, is britsen.
Der wie ris in kening en dy hie mar ien ienichste soan, in hiel lyts jonkje mei hantsjes as fyn peslein en hierren sa bloun as goudspoanne tried en eagen sa blau as in mar op simmermiddei. En hy gyng sa sêft oer de ierde mei syn lytse foetsjes yn ’e puntige gouden skoentsjes, krekt as gyng der in Sudersigentsje oer in blombed, as der to bloeijen stiet al det mar bloeije wol. De pauwen kuieren foar him út en de lamkes roanen him nei, hwersanne as ’r gyng, alle fûgeltsjes, dy sjonge koene, setten op him ta as se syn gouden hier mar skimerjen seagen en flodderen bliid boppe syn holle, selst de âlde swarte mûzekat, dy greate gemiene smycht, stapte him mei in plechtich ynfieren gesicht efternei, striek de snoarren op, sette de stirt frjeonlik omhegens en taelde net nei de fûgels om him hinne. Hwer Amare kuiere, wie ’t frede, de blommen nikten him dach en de wyn gyng bliid-rûzjende mei him oer de beamtoppen en reaunte fen fiere reizen en frjemde fortelsels. En sa kuiere Amare alle dei de tunen fen ’t paleis yn ’t roun, allerhânne soarte fen dieren altyd om him hinne, njuden en wylden, kleurden en effenen, gemienen en earliken, krekt as yn ’t greate minskelibben, elts nei syn aerd, de arke fen Noäch. En omt se allegear sa mâl mei him wierne, kreauwden se net, al stie ’t sin der sims ek tige nei, hwent den wisten se wol, den waerden se weiband út dizze oarde en mochten noait! noait! werom komme en meigean to kuierjen.
Optlêst, as ’r ynein wie fen ’t kuierjen en boartsjen yn dy greate, hearlike tún, den gyng ’r sitten by de goudfiskfiver en stoarre yn it kleare wetter. Det mocht ’r graech dwaen. Seach ’r der de loft net yn? en de wolkens, dy wûndere wite skippen, al mar silende en der gjin minske de haven fen wyt? Seach ’r der net de sinne yn blierkjen? En de roazen en de earrebarreblommen yn bloeijen, dy-t hjar sa fier oer ’e rânne bûgden, krekt as wierne se sels ek al nijsgjirrich, om hjar eigen moaijens to sjen?
Ienkear yn skimerjoun siet hy der wer. Ticht by him wierne se dwaende, om de feestlampen op to stekken en op greate sulveren standers skalen mei wijrook del to setten om to barnen ta eare fen de dei, hwent heite jierdei wie ’t hjoed. Amare hearde it mesyk spyljen en de fluiten en de fioelen, mar hy hie mear aerdichheit oan ’t oargeltsje fen in nachtegeal yn ’t boskje deun by him. Hy koe him krekt sjen troch in glopke yn ’e bledden, den nikte it fine kopke him wer ta en den song ’r wer.
En Amare harke ’r nei en syn siel dreau stadich foart nei de oarde twisken libben en dead, dy-t min sliep neamt en hwer de kristallene paleizen binne fen Nimmens-Eindom en Faek-Bigeard en ’e hearlike wegen fen Rin-nei-it-Lok en Nim-dyn-Part. Nei det wûndere lân reisge Amare dy simmerjoune, wylst syn heit it jierdeifeest joech mei alle gleone lampen op en de geal op syn lyts oargeltsje spile ta lof fen syn Skepper.
En omt ’r altyd biselskippe wie fen allerhânne djiert, reisge der nou ek ien mei him. En det wie in greate moaije fûgel, kostliker as ’r ea yn syn libben sjoen hie. Syn hals en syn rêch wierne blijread en syn lyfke en boarstke snikwyt en de stirt, der lei in sulverglâns op, o noch folle moaijer as de glâns fen mem hjar keningsmantel en op syn kopke hie hy in sulveren túfke, suver in kroantsje. En de fûgel wjukkele hwet om him hinne en do fleach ’r op.
„Kom nou,” noade ’r frjeonlik.
En Amare fleach mei, lytse gazene wjukjes oan syn skouderkes, heech de loft yn, fier foart....
En hja kamen yn in great stil lân. Der wie gjin lûd en gjin wyn, in hearlike stiltme for earme mishânnele minskeëaren. En ’e sinne skynde der sa prachtich út in opalene loft en sokke frjemde blommen as ’r der seach, hy taeste en fielde ’r nei mei syn hantsjes en sjoch! hja wierne net fen sûker ef sa, mar echte blommen en gjin sabeare guont en hja rûken o! as tûzen mûskeblommen op ien stuit. En der wie in wiid wetter, der roan in brêge oer mei in bôge fen griene flonkerstien en op it wetter lei it fol fen reade en wite swânneblommen, wol fyfteris sa great as by hjar thuses. En de hearlikste geuren kamen op him ta en hy krige ’r gjin pine yn ’e holle fen lyk as sims wol fen dy wijrook.
Hy stie mar to sjen en to sjen en sloech de lytse hantsjes yn inoar. Hwet joech det in lûd! De swânneblommen bigoanen to forwegen en út elts wipte in elfke en kaem oer ’e griene brêge op him tarinnen, de beammen bigoanen súntsjes to waeijen, de colibry’s fleagen by kloftsjes op him ta en in hiele optocht fen dwergjes kaem út in boskje wei en spyljende wei op him yn. Moaije fluitsjes hiene se fen goud en sulver en guont hiene der belderkes oan en lytse klokjes en det gyng mar fen klingerde klinger tra là tra là. Amare sprong fen blydskip op en del, hwet in boarterkes, hwet in wille!
En hy bitaeste alles mei syn teare fingerkes, hwent hy koe ’t hast net leauwe, as alles wol libben en wier wie. En hy fielde it hertke tikjen fen de colibry’s, dy-t him sa mar op ’t skouder en ’e earm sitten gyngen en as lytse fjûrfonkjes yn ’e sinne skitteren en hy dânse mei de elfkes en mocht op ’e fluitsjes blaze fen de dwergjes, dy-t om him hinne stiene en him op en del oanseagen en hy iet lekkers út de koerkes, dy-t se foar him delsetten, stikjes hunich sa great as syn neil en beikes fen tsjien yn ien fingerhoed en hy mocht blommemôlke drinke út kamperfoeljeblommen.
De greate fûgel stie der mar by en dy lake. „Lit it dy mar goed smeitsje, prinske, yn ’t lân fen ’e fantasij is alles goed.”
En do kamen der noch oare muzikanten, seis kikkerts yn griengoudene uniformen en in greate krobbe fen in tromslagger, o in reus wie ’t! en do dânsen se. En Amare ek mei fensels, dy spile net swak by,
„Kom,” sei de frjemde fûgel op ’t lêst, „nou gien’ wy wer nei hûs. Dû moast hjir net to lang bliûwe, prinske fen myn hert, hwent efter it lân fen fantasije leit de bosk fen ’e dwylsin. ’k Scoe for gjin jild wolle, detst der ea tolânne kaemst.”
En de wjukjes oan syn skouderkes woanen wer oan en de stille, frjemde wrâld fen it koart fortoef sonk wer wei yn ’e disige fierte. En Amare waerde wer wekker by syn goudfiskfiver.
en de fûgel wjukkele hwet om him hinneen de fûgel wjukkele hwet om him hinne
en de fûgel wjukkele hwet om him hinne
Hy gyng noch faken mei dy frjemde fûgel nei it lân fen fantasije, mar do-t hy âlder waerde, hie hy der hast gjin tiid mear for. Hy hinge de hiele dei oer tsjokke boeken to learen en hie der jouns gjin sin mear oan, om mei dy moaije, frjemde fûgel òp te fleanen nei frjemde lânnen ta. En do-t hy great waerde, strûpte it lot him de izeren sylbeage fen moatten en tsjinsin oan. De minsken neamden it in kroaning. Stadich groeide der om syn dichtersiel in koarste fen deistich bidriûw en noait dien, de moaije, frjemde fûgel fleach foart út syn contreinen en Amare waerde in kening en in deagewoan minskebern.
Mar hy bleau mâl mei al it djiert, det der mar op ierde omwrimelt. Hy skafte de jacht ôf en joech de jagers elkmis in stik lân en in kaptaeltsje, om in affearen to bigjinnen, de loaie finkefangers moasten om oar wirk siikje en de bern, dy-t dierkes pleagen of nêsten úthellen, bande ’r foargoed fen alle skoalfeesten. Al lypten se ek noch sa... al skriemden se hjar ek hast ta wetter, de wet fen de kening, der waerde de hân oan hâlden.
Nimmen yn ’e hiele wrâld wiste der fen, hokker moaije dreamen en frjemde reizen hy wol net yn syn jonkheit dien hie en sims tochte hy yn in stil jounskoft wol ris: Scoe ’t ek allegearre in dream wêze kind ha en den woe ’r wol, det ’r noch lyts wie en noch ienris sa dreame mocht, noch ienris....
Mar dy-t de goaden marke, dogge se it foargoed. Uterlik en inerlik. It mark meij forgroeije, alhiel wei wirdt it noait wer....
En hja hearden syn winsk.—
Do-t kening Amare âld wie en sêd fen it sjoene, it kostlike blau fen syn eagen mei de dize fen de âlderdom oertein, de hearlikens fen syn smelle wite hânnen bitoarre ta hwet fel en bonkjes, seach ’r op in skimerjoun noch ris de frjemde fûgel op him tafleanen.
Mei in droef glimke seach ’r it. Och, hy koe net mear fleane, it hantsjefol stof scoe allinne mar mear sakje kinne yn in grêf.
Mar de greate fûgel streake him aloan wei mei de útein fen ’e wjukken by de sliepen lâns. „Sa binn’ dyn hânnen faken yn ljeafde oer alle dieren gien, sa hastû earmen en swakken treaste, sa scilstû sels nou ek treaste wirde, Amare, yn dyn droeve ûren,” sei ’r sêft en hâldde oan mei syn stadich gestryk.
En kening Amare syn siel dreau stadich wer foart nei de oarde twisken libben en dead, dy-t min sliep neamt en de frjemde fûgel biselskippe him wer.
Hy hime en suchte... o it spande sa, det syn wjukken wer groeiden, krekt as waerde hy mei in fine sterke tried fêsthâlden oan ’e ierde, oan syn sibben, oan syn lân, oan syn âld tún mei de goudfiskfiver.
De greate fûgel stie deun neist him. Amare tocht, hy hie noch nea sa moai west. En mei syn hiele âlde herte ljeave hy him noch krekt like folle as yn syn jonge jierren, do-t hy noch neat oars wie as Amare, it lytse prinske, det foar it greate libben stie as foar in tichte doar.
De greate fûgel stie deun neist him to sêft forwegen mei de wjuk en wachte... wachte...
Hy wachte lang... En einliks, der krige de âlde kening Amare noch ris wer de kreft om him to forheffen boppe de ierde. De wjukken wierne nou sterker en droegen him lang en fier.
En in tinne sidene tried wyndere him efternei.
Dy waerde al tinder en tinder, einliks as in spinrêchje waerde se efter him oan, efter ’e âlde kening Amare en ’e greate, frjemde fûgel.
Der út de dize wei kaem mei in priel as de moarntiid selme it frjemde lân wer opsetten. It tynde! o it tynde stadich yn hearlikheit!
Hielendal yn ’e blydskip fen det sjen forsonken, roerden de âlde foetten fen kening Amare wer groun.
„Knap troch!” sei in frjemd lûd fen ’e griene brêge oer de fiver fol reade en wite swânneblommen.
En de tried, dy-t mar mear in spinrêch wie, is britsen.