28. Wenn denn GOtt dat Gras, dat hüt up dat Feld steiht un morgen in den Aben smeten ward, so kleden deiht, wa veel mehr ward He ju kleden, ji Kleenglovigen!
29. Darum ok ji, fragt nicks darna, wat ji eten, oder wat ji drinken schüllt; west nich wankelmödig.
30. Na so wat Allns tracht de Heiden in de Welt; awer ju Vader weet dat wol, dat ji dat brukt.Matth.6, 32.
31. Doch tracht na GOtt Sin Riek, so ward ju dat Allns tofalln.
32. West nich bang, du lütte Herde; denn dat is ju Vader Sin Wolgefalln, ju dat Riek to geven.Luk.22, 29.Matth.11, 26.
33. Verkopt, wat ji hebbt, un gevt Almosen. Makt ju Säcke, de nich old ward, en Schatz, de nümmer afnimmt in den Himmel, dar keen Deef tokummt, un den keen Motten fret.Luk.18, 20.
34. Denn wo ju Schatz is, dar ward ju Hart ok wesen.
35. Lat ju Lenden umgürt wesen un ju Lichter brenn’;Jer. 1, 17. 1. Pet.1, 13.Matth.25, 1.
36. Un west gliek de Minschen, de up ehrn HErrn tövt, wenn He upbreken ward vun de Hochtied, up dat, wenn He kummt, un ankloppt, se Em bald upmakt.
37. Selig sünd de Knechts, de de HErr, wenn He kummt, waken findt. Wahrlich, Ik segg ju: He ward sik upschörten, un ward se to Disch setten, un vör se gahn un se deen.Joh.13, 4.
38. Un wenn He kummt in de tweete Wacht, un in de drütte Wacht, un ward dat also finn; selig sünd düsse Knechten.
39. Dat schüllt ji awer weten, wenn en Husherr wüß, to weke Stunn de Deef kamen dä, so wak he, un leet nich in sin Hus breken.1. Thess.5, 2.
40. Darum west ji ok bereit; denn de Minschensöhn ward kamen to de Stunn, dar ji dat nich meent.Matth.24, 44.
41. Petrus awer sprok to Em: HErr, seggst Du düt Glieknis to uns oder ok to alle?
42. De HErr awer sprok: Wat för en grot Ding is dat um en truen un kloken Husholer, den de HErr sett öwer Sin Lüd, dat he se to rechte Tied ehr Gebühr geven deiht!Matth.24, 45.
43. Selig is de Knecht, den sin Herr findt also dohn, wenn he kummt.
44. Wahrlich, Ik segg ju, he ward em öwer all sin Göder setten.
45. Wenn awer desülve Knecht in sin Harten seggen ward: Min HErr vertreckt to kamen; un fangt an to sla’n de Knechts un Deerns, ok to eten un to drinken, un sik vull to supen,
46. So ward düsse Knecht sin HErr kamen an den Dag, wenn he sik dat nich versüht, un to de Stunn, de he nich weet, un ward em in Stücken tweirieten, un ward em sin Lohn geven mit de Unglövigen.
47. De Knecht awer, de sin Herrn sin Willen weet, un hett sik nich bereit holn, de ward veel Släg utstahn möten.Jak.4, 17.
48. De dat awer nich weet, un hett doch dahn dat, wat Släg werth is, de ward wenig Släg kriegen. Denn weken veel geven is, bi den ward man veel söken; un weken veel befahln is, vun den ward man veel förrern.
49. Ik bün kamen, dat Ik en Füer anstek up de Eer: wat wull Ik leever, as dat dat all brenn dä!
50. Awer Ik mutt mi tovör döpen laten mit en Döp. Un wa is Mi so bang, bet se vullbrocht ward!Matth.20, 22.
51. Meent ji, dat Ik herkamen bün, Freden to bringen up de Eer? Ik segg: Nee; sonnern Striet.
52. Denn vun nu af an ward fief in en Hus uneens wesen; dree gegen twee, un twee gegen dree.
53. De Vader ward gegen den Söhn wesen, un de Söhn gegen den Vader; de Moder gegen de Dochter, un de Dochter gegen de Moder; den Mann sin Moder gegen sin Fru, un den Söhn sin Fru gegen ehrn Mann sin Moder.
54. He awer sprok to dat Volk: Wenn ji en Wolk seht upgahn vun Westen, so sprekt ji bald: Dar kummt Regen, un dat geschüht so.Matth.16, 2.
55. Un wenn ji seht den Südwind weihn, so seggt ji: Dat ward hitt warrn, un dat geschüht so.
56. Ji Heuchler, de Gestalt vun de Eer un den Himmel künnt ji unnersöken, warum unnersökt ji düsse Tied nich?Joh.4, 35.
57. Warum richt ji nich an ju sülvst, wat recht is?
58. Wenn du awer mit din Weddersaker vör den Fürsten geihst, so doh Fliet up den Weg, dat du em los warrst, up dat he di nich etwa vör den Richter trecken deiht, un de Richter öwerlevert di den Stockmeister, un de Stockmeister smitt di in dat Gefängnis.Spr. 25, 8. Matth.5, 25.
59. Ik segg di: Du warrst vun dar nich rut kamen, bet du den allerletzten Penning betahln deihst.
1. Dar weern awer to desülve Tied weke darbi, de verkünnigten Em vun de Galiläer, de ehr Blod Pilatus mit ehr Opfer mengt harr.
2. Un JEsus antworte, un sprok to se: Meent ji, dat düsse Galiläer vör alle Galiläers Sünners west sünd, wiel se dat leden hebbt?
3. Ik segg: Nee; sonnern, wenn ji ju nich betert, ward ok ji all up glieke Wies umkamen.Ps.7, 13.
4. Oder meent ji, dat de achtein, up weke de Thorn in Siloah full un se dod slog, mehr schüllig west sünd as alle Minschen, de in Jerusalem wahnt?
5. Ik segg: Nee; sonnern, wenn ji ju nich betert, ward ji alle up glieke Wies umkamen.
6. He sä se awer düt Glieknis: Dar harr Een en Fiegenbom, de weer plant in sin Wienbarg, un he keem, un söch Frucht darup, un funn se nich.
7. Do sprok he to den Wiengarner: Süh, ik bün nu dreeJahr lang alle Jahr kamen, un hef Frucht söcht up düssen Fiegenbom, un finn se nich; hau em af, wat hinnert he dat Land?
8. He awer antworte un sprok to em: Herr, lat em noch düt Jahr stahn, bet dat ik um em grav, un em Mist geven doh,
9. Ob he wull Frucht bringen, wo nich, so hau em darna af.
10. Un He lehr in en Schol up den Sabbat.
11. Un süh, en Fru weer dar, de harr en Krankheitsgeist achtein Jahr, un se weer krumm, un kunn sik nich uprichten.
12. As JEsus se awer seeg, reep He se to sik un sprok to ehr: Fru, wes’ los vun din Krankheit.
13. Un lä de Hann up ehr. Un sogliek rich se sik up, un pries GOtt.Mark.7, 32.
14. Do antworte de Scholöbberste, un war unwillig, dat JEsus up den Sabbat heel, un sprok to dat Volk: Dar sünd söß Dag, darin man arbeiden schall; in düsse kamt un lat ju heeln, un nich an en Sabbatdag.
15. Do antworte em de HErr, un sprok: Du Heuchler! Löst nich jedereen unner ju sin Ossen oder Esel vun de Krüff up den Sabbat, un bringt em to Water?
16. Schull awer nich löst warrn an den Sabbat düsse, de doch Abraham sin Dochter is, vun düsse Bande, de Satanas bunden hett nu wol achtein Jahr?
17. Un as He düt sä, mußten sik scham’ all, de Em towedder west weern; un all dat Volk freu sik öwer all de herrliche Daden, de vun Em geschehn.
18. He sprok awer: Womit is GOtt Sin Riek to verglieken? Un womit schall ik dat verglieken?
19. Dat is mit en Sempkorn to verglieken, dat en Minsch neem, un legg dat in sin Garn, un dat wuß un war en groten Bom, un de Vageln vun den Himmel wahn’ unner sin Twiegen.Matth.13, 31.Mark.4, 31.
20. Un awermals sprok He: Womit schall Ik GOtt Sin Riek verglieken?
21. Dat is mit en Suerdeeg to verglieken, den en Fru neem, un meng em mank dree Schepel Mehl, bet dat dat alltosam suer war.Matth.13, 33.
22. Un He gung dörch Städte un Flecken, un lehr, un neem Sin Weg na Jerusalem.
23. Dar sprok awer een to Em: HErr, sünd dar wenige, de selig ward? He sprok to se:
24. Ringt darna, dat ji ingaht dörch de enge Port, denn veele ward, dat segg Ik ju, darna trachten, woans se rin kamt, un ward dat nich dohn künn.Matth.7, 13.Phil.3, 12.
25. Vun de Tied an, wenn de Husvader upstahn is, un de Döhr toslaten hett, dar ward ji denn anfangen, buten to stahn, un an de Döhr to kloppen, un seggen: »HErr, HErr, mak uns apen!« Un He ward antworten, un to juseggen: Ik kenn ju nich, wo ji her sünd!«Matth.7, 23.
26. So ward ji denn anfangen to seggen: »Wi hebbt vör Di seten un drunken, un up de Straten hest Du uns lehrt.«
27. Un He ward seggen: »Ik segg ju, Ik kenn ju nich, wo ji her sünd; wiekt alle vun Mi, ji Öveldoers!«Matth.7, 23.25, 41.Ps.6, 9.
28. Dar ward wesen Hulen un Tänklappern; wenn ji sehn ward Abraham, un Isaak, un Jakob, un alle Propheten in GOtt Sin Riek, ju awer rut stött.
29. Un dar ward kamen vun Osten un vun Westen, vun Norden un vun Süden, de to Disch sitten ward in GOtt Sin Riek.
30. Un süh, dar sünd weke, de de Letzten sünd, de ward de Eersten wesen, un sünd Eerste, de ward de Letzten wesen.Matth.19, 30.
31. An densülvigen Dag keemen weke Pharisäers, un sproken to Em: Mak di rut, un gah vun hier; denn Herodes will Di dod maken.
32. Un He sprok to se: Gaht hen, un seggt düssen Foß: Süh, Ik drief Düvels ut, un mak gesund hüt un morgen, un an den drütten Dag warr Ik en Enn nehmen.
33. Doch mutt Ik hüt un morgen, un bi Dag darna wanneln; denn dat hört sik nich, dat en Prophet umkamen deiht buten vör Jerusalem.
34. Jerusalem, Jerusalem, de du dod makst de Propheten, un steenigst, de to di schickt ward, wa oft hef Ik din Kinner versammeln wullt, as en Hehn ehr Küken unner ehr Flünken, un ji hebbt nich wullt.Matth.23, 37.
35. Seht, ju Hus schall ju wüste laten warrn. Denn Ik segg ju: Ji ward Mi nich sehn, bet dat Ik kam, dat ji seggen ward: Gelavt wes’, de dar kummt in den HErrn Sin Namen!Matth.23, 38.Ps.69, 26.Ps.118, 26.
1. Un dat begev sik, dat He keem in en Hogen vun de Pharisäers sin Hus up en Sabbat, dat Brod to eten; un se heeln up Em.Mark.3, 2.
2. Un süh, dar weer en Minsch vör Em, de weer watersüchtig.
3. Un JEsus antworte, un sä to de Schriftgelehrten un Pharisäers, un sprok: Is dat ok recht, up den Sabbat to heeln?
4. Se awer swegen still. Un He greep em an, un heel em, un leet em gahn.
5. Un antworte, un sprok to se: Wokeen is mank ju, den sin Oß oder Esel in den Sot fallt, un he nich sogliek em ruttreckt up den Sabbatdag?
6. Un se kunn em darup wedder keen Antwort geven.
7. He sä awer en Glieknis to de Gäste, as He marken dä, wa se wählten, baben an to sitten, un sprok to se:
8. Wenn du vun Jemand nödigtwarrst to Hochtied, so sett di nich baben an, dat nich vellicht een, de höger stellt is, as du, vun em laden ward.
9. Un wenn denn kummt, de di un em laden hett, sprickt to di: »Wiek düssen;« un du mußt denn mit Scham unner an sitten.
10. Sonnern wenn du laden warrst, so gah hen, un sett di unneran, up dat, wenn dar kummt, de di laden hett, he to di sprickt: »Fründ, rück rup.« Denn warrst du Ehr hebben vör de, de mit di to Disch sitten doht.
11. Denn wer sik sülvst verhögt, de schall dal sett warrn; un wer sik sülvst siet makt, de schall verhögt warrn.Mark.23, 12.
12. He sprok ok to den, de em laden harr: Wenn du en Middags- oder Abendmahltied makst, so lad nich din Frünn, noch din Bröder, noch din Blodsfrünn, noch din Nawers, de dar riek sünd; up dat se nich di vellicht wedder ladt, un dat di vergolten ward;
13. Sonnern wenn du en Mahltied maken deihst, so lad de Armen, de Kröpels, de Lahmen, de Blinden:Sir. 4, 1. 14, 13. Tob. 4, 7.
14. So büst du selig; denn se hebbt dat di nich to vergellen. Dat ward di awer vergollen warrn in de Uperstahung vun de Gerechten.Matth.6, 4.Joh.5, 29.11, 24.
15. As awer een so wat hör, de mit to Disch seet, sprok he to Em: Selig is de, de dat Brod eeten deiht in GOtt Sin Riek.
16. He awer sprok to Em: Dar weer en Minsch, de mak en grot Abendeten, un lad veele darto.Spr. 9, 1-12.
17. Un schick sin Knechten ut to de Stunn vun dat Abendeten, de beden sünd to seggen: Kamt, denn Allns is fardig.
18. Un se fungen alle an, een na den annern sik to entschülligen. De eerste sprok to Em: Ik hef en Acker kofft, un mutt rut gahn, un em besehn; ik bed di, entschüllig mi.
19. Un de anner sprok: Ik hef fief Spann Ossen kofft, un ik gah nu hen, se to besehn; ik bed di, entschüllig mi.
20. Un de drütte sprok: Ik hef en Fru nahm, darum kann ik nich kamen.
21. Un de Knecht keem, un sä dat sin HErrn wedder. Do war de Husherr falsch, un sprok to sin Knecht: Gah nu rut up de Weg’ un Straten vun de Stadt, un bring de Armen, de Kröpels, un Lahmen, un Blinden rin.
22. Un de Knecht sprok: Herr, dat is geschehn, wat du befahln hest; dar is awer noch mehr Platz.
23. Un de Herr sprok to den Knecht: Gah rut up de Landstraten, un an de Tün, un nödig se, rin to kamen, up dat min Hus vull ward!
24. Ik segg ju awer, dat vun de Männer, de dar laden sünd, nich een min Abendeten smecken ward.
25. Dar gung awer veel Volkmit Em, un He kehr Sik um, un sprok to se:
26. Wenn jemand to Mi kummt, un haßt nich sin Vader, Moder, Fru, Kinner, Bröder, Swester, ok darto sin egen Leven, de kann Min Jünger nich wesen.5. Mos. 33, 9. Matth.10, 37.
27. Un wer nich sin Krüz driggt, un folgt Mi na, de kann Min Jünger nich wesen.
28. Wer is dar awer mank ju, de en Thorn bu’n will, un sitt nich tovör, un öwersleiht de Kosten, ob he dat hett, dat uttoföhrn?
29. Up dat nich, wenn he den Grund leggt hett, un kann dat nich utföhrn, alle, de dat sehn doht, anfangt öwer em to spotten,
30. Un seggt: Düsse Minsch fung an to bu’n, un kunn dat nich utföhrn.
31. Oder wat för en König will sik in en Striet begeven gegen en annern König, un sitt nich tovör un hol Rath, ob he kunn mit tein Dusend gegen den gahn, de öwer em kummt mit twintig Dusend?
32. Wa nich, schickt he Baden, wenn de annere noch wiet af is, un bed um Freden.
33. Also ok jedereen vun ju, de nich afseggt Allns, dat he hett, kann nich Min Jünger wesen.
34. Dat Solt is en gut Ding; wenn awer dat Solt slecht ward, womit schall man solten?Matth.5, 13.Mark.9, 50.
35. Dat is weder up dat Land, noch in den Mist wat nütz, sonnern man ward dat wegsmieten. Wer Ohrn hett to hörn, de hör to.Luk.8, 8.
1. Dar keemen awer to Em allerlie Töllners un Sünners, dat se em hörn dän.Matth.9, 10.
2. Un de Pharisäers un Schriftgelehrten murrten, un sproken: Düsse nimmt de Sünners an, un itt mit se.Luk.7, 39.
3. He sä awer to se düt Glieknis, un sprok:
4. Weke Minsch is mank ju, de hunnert Schap hett, un wenn he darvun een verlüst, de nich lett de negenunnegentig in de Wüstenie, un geiht hen na dat verlaren, bet dat he dat finn deiht?Ezech. 34, 11. 16. Matth.18, 12.Luk.19, 10.
5. Un wenn he dat funn hett, so leggt he dat up sin Schuller mit Freuden.
6. Un wenn he to Hus kummt, röppt he sin Frünn un Nawers, un sprickt to se: Freut ju mit mi, denn ik hef min Schap funn, dat verlarn weer.
7. Ik segg ju: Also ward ok Freud wesen in den Himmel öwer Een Sünner, de Buße deiht, vör negenunnegentig Gerechte, de keen Buße brukt.Luk.5, 32.
8. Oder, weke Fru is, de tein Groschen hett, wenn se een darvun verlüst, de nich en Licht anstickt, un dat Hus fegen deiht, un mit Fliet söcht, bet dat se em findt?
9. Un wenn se em funn hett, röppt se ehr Fründinnen unNawerschen, un sprickt: Freut ju mit mi; denn ik hef min Groschen funn, den ik verlarn harr.
10. Also ok, segg Ik ju, ward Freud wesen vör de Engeln GOttes öwer een Sünner, de Buße deiht.
11. Un He sprok: En Minsch harr twee Söhns;
12. Un de jüngste vun se sprok to den Vader: Gif mi, Vader, dat Deel vun de Göder, dat mi tohört. Un he deel dat Gut.
13. Un nich lang naher sammel de jüngste Söhn Allns tosam, un trock wiet öwer Land, un darsülvst broch he sin Gut dörch mit Prassen.Spr. 29, 3.
14. As he nu all dat Sine vertehrt harr, keem en grote düre Tied öwer datsülvige Land, un he fung an to darven.
15. Un gung hen, un hung sik an en Börger in dat Land, de schick em up sin Acker, de Sögen to höden.
16. Un he harr geern sin Buk mit Träbern füllt, de de Sögen eeten; awer Nüms gev se em.
17. Do keem he to sik sülvst, un sprok: Wa veel Daglöhners hett min Vader, de Brod in Öwerfloth hebbt, un ik kam um vör Hunger.Spr. 23, 21.
18. Ik will mi upmaken un to min Vader gahn, un to em seggen: Vader, ik hef sünnigt in den Himmel un vör di;Jer. 3, 12. Ps.51, 6.
19. Un bün vun nu an nich mehr werth, dat ik din Söhn heet; mak mi as een vun din Daglöhners.
20. Un he mak sik up, un keem to sin Vader. As he awer noch wiet weg weer, seeg em sin Vader, un dat jammer em, leep hen, un full em um sin Hals, un küß em.2. Sam. 14, 33.
21. De Söhn awer sprok to em: Vader, ik hef sünnigt in den Himmel un vör di, un bün nu nich mehr werth, dat ik din Söhn heet.
22. Awer de Vader sprok to sin Knechts: Bringt dat beste Kleed hervör un treckt dat em an, un gevt em en Fingerring an sin Hand, un Schoh an sin Föt;
23. Un bringt en Mastkalf her, un slacht dat, lat uns eten un vergnögt wesen;
24. Denn düsse min Söhn weer dod, un is wedder lebendig warn; he weer verlarn, un is funn warn. Un se fungen an, vergnögt to wesen.Eph.2, 1.5.Luk.5, 14.
25. Awer de öllste Söhn weer up dat Feld, un as he neeg bi dat Hus keem, hör he dat Singen un dat Speeln;
26. Un reep to sik een vun de Knechts, un frog em, wat dat weer.
27. De awer sä em: Din Broder is kamen, un din Vader hett en Mastkalf slacht, wiel he em gesund wedder hett.
28. Do war he falsch, un wull nich rin gahn. Do gung sin Vader rut un be’ em.
29. He antworte awer, un sprok to den Vader: Süh, so veele Jahr deen ik di, un hef din Gebot noch nie öwertreden; un du hest mi to keen Tied en Bock geven, dat ik mit min Frünn vergnögt wesen kunn.
30. Nu awer düsse din Söhn kamen is, de sin Gut mit Horen vertehrt hett, hest du en Mastkalf slacht.Spr. 29, 3.
31. He awer sprok to em: Min Söhn, du büst all Tied bi mi, un Allns, wat min is, dat is din.
32. Du schust awer vergnögt un guden Moths wesen; denn düsse din Broder weer dod, un is wedder lebendig warn; he weer verlarn, un is wedder funn.
1. He sprok awer ok to Sin Jüngers: Dar weer en rieken Mann; de harr en Husholer, de war vör em berüchtigt, as harr he em sin Göder umbrocht.
2. Un he leet em kamen, un sprok to em: Wa hör ik dat vun di? Doh Rekenschap vun din Husholn; denn du kannst vun nu an keen Husholer mehr wesen.
3. De Husholer awer sprok bi sik sülvst: Wat schall ik dohn? Min Herr nimmt dat Amt vun mi; graven kann ik nich, so scham ik mi to beddeln.
4. Ik weet wol, wat ik dohn will, wenn ik nu vun dat Amt sett warr, dat se mi in ehr Hüser nehmt.
5. Un he reep to sik alle, de sin Herr wat schüllig weern, un sprok to den eersten: Waveel büst du min Herr schüllig?
6. He sprok: Hunnert Tünn Öl. Un he sprok to em: Nimm din Bref, sett di hen, un schriev gau föftig.
7. Darna sprok he to den annern: Du awer, waveel büst du schüllig? He sprok: Hunnert Tünn Weeten. Un he sprok to em: Nimm din Bref un schriev tachendig.
8. Un de Herr lav den ungerechten Husholer, dat he klok dahn harr. Denn de Kinner vun düsse Welt sünd klöker as de Kinner vun dat Licht in ehr Art.Eph.5, 9.1. Thess.5, 5.
9. Un Ik segg ju ok: Makt ju Frünn mit den ungerechten Mammon, up dat, wenn ji Noth lieden doht, se ju upnehmt in de ewigen Hütten.Matth.6, 20.Luk.19, 21.1. Tim.6, 19.
10. Wer in dat Geringste tru is, de is ok in dat Grote tru, un wer in dat Geringste unrecht is, de is ok in dat Grote unrecht.
11. Wenn ji nu in den ungerechten Mammon nich tru sünd, wer will ju dat Wahrhafte anvertrun?
12. Un wenn ji in dat Fremde nich tru sünd, wer will ju geven dat, wat ju egen is?
13. Keen Husknecht kann twee Herren deenen: entweder he ward den een hassen, un den annern leef hebben; oder ward een anhangen un den annern verachten. Ji künnt nich GOtt deenen un den Mammon.Matth.6, 24.Jes. 56, 11.
14. Dat Allns hörn ok dePharisäers, de weern giezig, un spotten öwer Em.Matth.23, 14.
15. Un He sprok to se: Ji sünd dat, de ji ju sülvst rechtfardigt vör de Minschen, awer GOtt kennt ju Harten; denn wat hoch is mank de Minschen, dat is en Gruel vör GOtt.
16. Dat Gesetz un de Propheten prophezeihn bet up Johannes, un vun de Tied an ward dat Riek GOttes dörch dat Evangelium predigt, un jedereen drängt sik mit Gewalt darin.Matth.11, 13.
17. Dat is awer lichter, dat Himmel un Eer vergaht, as dat en Tüttel vun dat Gesetz falln deiht.Luk.21, 33.Matth.5, 18.
18. Wer sik scheeden deiht vun sin Fru, un en anner frien deiht, de brickt de Eh’; un wer de frien deiht, de vun ehrn Mann scheeden is, de brickt ok de Eh’.Matth.5, 31.
19. Dar weer awer en rieken Mann, de sik in Purpur un wunnerschön Linn’ kleden dä, un alle Dag’ herrlich un in Freuden lev.
20. Dar weer awer en armen Mann, mit Namen Lazarus, de leeg vör sin Döhr vull Schwären.
21. Un begehr sik satt to eten vun de Kröm, de vun den Rieken sin Disch fulln; doch keemen de Hunn, un leckten em sin Schwären.
22. Dat begev sik awer, dat de arme Mann storv, un war vun de Engeln in Abraham sin Schot dragen. De Rieke awer storv ok un war begraven.
23. As he nu in de Höll un in de Qual weer, slog he sin Ogen up, un seeg Abraham vun wieden, un Lazarus in sin Schot,
24. Reep, un sprok: Vader Abraham, erbarm di öwer mi, un schick Lazarus her, dat he dat Üterste vun sin Finger in dat Water stippt, un min Tung köhlt; denn ik lie grote Pien in düsse Flamm.Jes. 66, 24.
25. Abraham awer sprok: Denk daran, Söhn, dat du din Gudes kregen hest in din Leven, un Lazarus dargegen hett dat Böse kregen; nu awer ward he tröst, un du warrst pienigt.
26. Un öwer dat Allns is twischen ju un uns en grote Kluft fast sett, dat de, de dar wulln vun hier raf fahrn to ju, künnt dat nich, un ok nich vun dar to uns röwer fahrn.
27. Do sprok he: So be’ ik di, Vader, dat du em schickst in min Vader sin Hus.
28. Denn ik hef noch fief Bröder, dat he se’t betügen deiht, up dat se nich ok kamt an düssen Ort vun de Qual.
29. Abraham sprok to em: Se hebbt Moses un de Propheten; lat se de hörn.Jes. 8, 20. Luk.34, 16.
30. He awer sprok: Nee, Vader Abraham, sonnern wenn een vun de Doden to se gung, so warn se Buß dohn.
31. He awer sprok to em: Hörn se Moses un de Propheten nich, so ward se ok nich gloven, wenn een vun de Doden upstahn deiht.
1. He sprok awer to Sin Jüngers: Dat is unmöglich, dat nich Argernis kamen ward; wehe awer den, dörch weken se kamt!
2. Dat weer em beter, dat man en Möhlsteen an sin Hals hangen, un em in de See smieten dä, as dat he Een vun düsse Lüttjen en Anstot gift.Matth.18, 6.Mark.9, 42.
3. Höd ju! Wenn din Broder an di sünnigen deiht, so straf em; un wenn he sik betert, so vergif em.3. Mos. 19, 17. Matth.18, 15.
4. Un wenn he söven Mal den Dag an di sünnigen dä, un söven Mal den Dag wedder keem to di, un spreken dä: »Dat deiht mi leed,« so schast du em vergeven.
5. Un de Apostels sproken to den HErrn: Mak unsen Glov stark!Mark.9, 24.
6. De HErr awer sprok: Wenn ji Glov hebbt as en Sempkorn, un seggt to düssen Mulbeerbom: »Riet di ut, un sett di in de See!« so ward he ju gehorsam wesen.
7. Wer is mank ju, de en Knecht hett, de för em plögen, oder dat Veeh höden deiht, wenn he to Hus kummt vun dat Feld, dat he to em seggt: »Gah gliek hen, un sett di to Disch?«
8. Is dat nich so, dat he to em seggt: »Mak fardig, dat ik to Abend eten doh, bind en Schört vör, un bedeen mi, bet dat ik eten un drunken hef; darna schast du ok eten un drinken!«
9. Dankt he ok den Knecht, dat he dahn hett, wat em befahln weer? Ik meen dat nich.
10. Also ok ji, wenn ji Allns dahn hebbt, wat ju befahln is, so sprekt: »Wi sünd unnütze Knechts; wi hebbt dahn, wat wi to dohn schüllig weern.«
11. Un dat begev sik, as He na Jerusalem reisen dä, trock He merrn dörch Samaria un Galiläa.Joh.4, 4.
12. Un as He in en Flecken keem, keemen em tein utsätzige Mannslüd entgegen, de stunn vun wieden,
13. Un se fungen an to schrien, un sproken: JEsu, leeve Meister, erbarm Di öwer uns!Ps.107, 19.
14. Un as He se sehn dä, sprok He to se: Gaht hen, un lat ju sehn bi de Presters. Un dat gescheeg, as se hengungen, warn se rein.2. Mos. 13, 2. 14, 2.
15. Een awer mank se, as he seeg, dat he gesund warn weer, kehr he um, un pries GOtt mit lude Stimm.
16. Un full dal up sin Angesicht to Sin Föt, un dank Em. Un dat weer en Samariter.
17. JEsus awer antworte un sprok: Sünd nich tein vun se rein warn? Wo sünd awer de Negen?
18. Hett sik sunst keen funn, de wedder umkehrn un GOtt de Ehr geven dä, as düsse Fremde?
19. Un He sprok to em: Stah up, gah hen, din Glov hett di holpen.Luk.7, 50.8, 48.
20. Do He awer fragt war vun de Pharisäers: Wannehr kummt GOtt Sin Riek? antworte He se un sprok: GOtt Sin Riek kummt nich as wat Üterliches.1. Cor.4, 20.
21. Man ward ok nich seggen: »Süh hier, oder, dar is dat.« Denn seht, GOtt Sin Riek is inwennig in ju.Matth.24, 23.Mark.13, 21.
22. He awer sprok to Sin Jüngers: De Tied ward kamen, dat ji ward begehrn to sehn een Dag vun den Minschensöhn, un ward Em nich sehn.
23. Un se ward to ju seggen: »Süh hier, süh dar.« Gaht nich hen un folgt ok nich.Matth.24, 23.Mark.13, 21.Luk.21, 8.
24. Denn so as de Blitz baben vun den Himmel blitzt, un lücht öwer Allns, dat unner den Himmel is: so ward de Minschensöhn an Sin Dag wesen.Matth.24, 27.
25. Tovör awer mutt He veel lieden, un verstött warrn vun düt Geslecht.Matth.16, 21.
26. Un so as dat gescheeg to Noah sin Tieden: so ward dat ok geschehn in de Dag’ vun den Minschensöhn.
27. Se eeten, se drunken, se frieten un leeten sik frien bet up den Dag, as Noah in de Arch gung, un de Sündfloth keem, un broch se all um.1. Mos. 7, 7.
28. Dessülven glieken as dat gescheeg to Lot sin Tieden. Se eeten, se drunken, se kofften, se verkofften, se planten, se bu’ten.
29. An den Dag awer, as Lot ut Sodom gung, do regen dat Füer un Swefel vun den Himmel un broch se all um.1. Mos. 19, 15.
30. Up düsse Wies’ ward dat ok togahn an den Dag, wenn de Minschensöhn schall apenbart warrn.
31. An densülven Dag, wer up dat Dack is, un sin Husrat in dat Hus, de stieg nich dal, datsülve to haln. Dessülven glieken, wer up dat Feld is, de wenn’ nich um na dat, wat achter em is.Matth.24, 17.
32. Denkt an Lot sin Fru!1. Mos. 19, 26.
33. Wer sin Seel söcht to erholn, de ward se verleern, un wer se verleern ward, de ward ehr to dat Leven helpen.Matth.10, 39.Mark.8, 35.Luk.9, 24.
34. Ik segg ju: In düsse Nacht ward twee up en Bett liggen; een ward annahmen, de anner ward verlaten warrn.Matth.24, 40.41.
35. Twee ward mahln mit enanner; de een ward annahmen, de anner ward verlaten warrn.
36. Twee ward up dat Feld wesen; een ward annahmen, un de anner ward verlaten warrn.
37. Un se antworten, un sproken to Em: HErr, wo dar? He awer sprok to se: Wo dat Aas is, dar sammelt sik de Adlers.Hiob. 39, 30. Habak. 1, 8. Matth.24, 28.
1. He sä se awer en Glieknis darvun, dat man alle Tied beden, un nich möd warrn schull;Röm.12, 12.Kol.4, 2.1. Thess.5, 17.
2. Un sprok: Dar weer en Richter in en Stadt, de weer nich bang vör GOtt, un schu sik vör keen Minsch.
3. Dar weer awer en Wetfru in desülvige Stadt, de keem to em, un sprok: Rett mi vun min Verfolger!
4. Un he wull lang nich. Darna dach he awer bi sik sülvst: Ob ik ok vör GOtt nich bang bün, noch mi vör keen Minsch schuen doh;
5. Wiel mi awer düsse Wetfru so veel Möh maken deiht, will ik se retten, up dat se nich toletzt kamen deiht un öwerlöppt mi.Luk.11, 7.8.
6. Do sprok de HErr: Hört hier, wat de ungerechte Richter seggen deiht!
7. Schull awer GOtt nich ok retten Sin Uterwählten, de Dag un Nacht to em ropt; un schull Geduld daröwer hebben?
8. Ik segg ju: He ward se retten in’t Korte. Doch wenn de Minschensöhn kamen ward, meenst du, dat He ok ward Glov finn up de Eer?
9. He sä awer to weke, de öwer sik sülvst de hoge Meenung harrn, dat se fromm weern, un verachten de annern, so en Glieknis:
10. Dar gungen twee Minschen rup in den Tempel, to beden: de een en Pharisäer, de anner en Töllner.
11. De Pharisäer stunn, un be’ bi sik sülvst also: Ik dank Di, GOtt, dat ik nich bün as anner Lüd, Röver, Ungerechte, Ehebreker, oder ok as düsse Töllner;Matth.5, 20.Jes. 58, 2.
12. Ik fast twee Mal in de Week, un gev den Teinten vun Allns, dat ik hef.
13. Un de Töllner stunn vun feern, wull ok sin Ogen nich upheven to den Himmel; sonnern slog an sin Bost, un sprok: GOtt, wes’ mi Sünner gnädig!Ps.51, 3.
14. Ik segg ju: düsse gung raf rechtfardigt in sin Hus vör den annern. Denn wer sik sülvst verhögen deiht, de ward erniedrigt warrn, un wer sik sülvst erniedrigt, de ward verhögt warrn.Luk.14, 11.Jes. 66, 2. Matth.23, 12.1. Pet.5, 5.
15. Se brochten ok junge Kinner to Em, dat He de Hand up se leggen schull. As dat awer de Jüngers segen, bedrohn se de.Jes. 49, 22. Matth.19, 13.14.Mark.10, 13.
16. Awer JEsus reep se to Sik un sprok: Lat de lüttjen Kinner to Mi kamen, un wehrt se dat nich; denn GOtt Sin Riek is ehr.
17. Wahrlich, Ik segg ju: Wer nich GOtt Sin Riek nimmt as en Kind, de ward nich rin kamen.Mark.10, 15.
18. Un dar frog Em en Öbberste, un sprok: Gude Meister, wat schall ik dohn, dat ik dat ewige Leven arven doh?Matth.19, 16.
19. JEsus awer sprok to Em: Wat heetst du Mi gut? Nüms is gut, as alleen de eenige GOtt.
20. Du weetst de Gebote wol: Du schast nich ehebreken. Du schast nich dod maken. Du schast nichstehlen. Du schast nich falsch Tügnis reden. Du schast din Vader un din Moder ehrn.
21. He awer sprok: Dat hef ik Allns holn vun min Jugend up.
22. As JEsus dat hör, sprok He to em: Eens fehlt di noch. Verkop Allns, wat du hest, un gif dat an de Armen, so warrst du en Schatz in den Himmel hebben; un kumm, un folg Mi na.Matth.6, 20.
23. As he dat hörn dä, war he trurig; denn he weer heel riek.
24. As awer JEsus seeg, dat he trurig warn weer, sprok He: Wa swarlich ward de Rieken in GOtt Sin Riek kamen.
25. Dat is lichter, dat en Kameel dörch en Nadelöhr geiht, as dat en Rieke in GOtt Sin Riek kummt.
26. Do sproken, de dat hörn dän: Wer kann denn selig warrn?
27. He awer sprok: Wat bi de Minschen unmöglich is, dat is bi GOtt möglich.Hiob. 42, 2.
28. Do sprok Petrus: Süh, wi hebbt Allns verlaten, un sünd di nafolgt.Matth.19, 27.
29. He awer sprok to se: Wahrlich, Ik segg ju: Dar is Nüms, de en Hus verlett, oder Öllern, oder Bröder, oder Fru, oder Kinner vun wegen GOtt Sin Riek,5. Mos. 33, 9.
30. De dat nich veelfältig wedder kriegen deiht in düsse Tied, un in de tokünftige Welt dat ewige Leven.Hiob. 42, 12.
31. He awer neem to Sik de Twölf, un sprok to se: Seht, wi gaht rup na Jerusalem, un dat ward Allns vollendt warrn, dat schreven is dörch de Propheten vun den Minschensöhn.Matth.17, 22.
32. Denn He ward öwerantwort warrn an de Heiden, un He ward verspott, un beschimpt, un bespiet warrn;Matth.27, 2.
33. Un se ward Em geißeln, un dod maken, un an den drütten Dag ward He wedder upstahn.
34. Se awer verstunn nicks darvun, un de Red weer se verborgen, un se wussen nich, wat dar seggt weer.Luk.9, 45.
35. Dat gescheeg awer, as He neeg to Jericho keem, seet en Blinde an den Weg un beddel.Matth.20, 29.30.Mark.10, 46.
36. Do he awer hör dat Volk, dat dar hen gung, forsch he, wat dat weer.
37. Do verkünnigten se em, JEsus vun Nazareth gung dar vöröwer.
38. Un he reep un sprok: JEsus, David sin Söhn, erbarm Di öwer mi!
39. De awer vöran gungen, drohten em, he schull still swiegen. He awer schreeg veel luder: Du Söhn Davids, erbarm Di öwer Mi!
40. JEsus awer stunn still, un heet em to sik bringen. As se em awer neeg bi Em brochten, frog He em,
41. Un sprok: Wat wullt du, dat Ik di dohn schall? He sprok: HErr, dat ik sehn much.
42. Un JEsus sprok to em: Wes’ sehend! Din Glov hett Di holpen.Matth.9, 22.
43. Un sogliek war he sehend, un folg Em na, un pries GOtt. Un all dat Volk, dat düt sehn dä, lav GOtt.Ps.146, 8.
1. Un He trock rin un gung dörch Jericho.
2. Un süh, dar weer en Mann, mit Namen Zachäus, de weer en Öbberste vun de Töllners, un weer riek;
3. Un wull geern JEsus sehn, wer He weer, un kunn nich vör dat Volk, denn he weer kleen vun Person.Joh.12, 21.
4. Un he leep vöran, un steeg up in en Mulbeerbom, up dat he Em sehn kunn; denn dar schull He dörchkamen.
5. Un as JEsus keem an de Stä, seeg He up, un war em wahr, un sprok to em: Zachäus, stieg flink runner; denn Ik mutt hüt in din Hus inkehrn.
6. Un he steeg flink runner, un nehm Em up mit Freuden.
7. Do se dat sehn dän, murrten se all, dat He to en Sünner inkehrn dä.
8. Zachäus awer stunn up, un sprok to den HErrn: Süh, HErr, de Hälft vun min Göder gev ik de Armen, un wenn ik jemand bedragen hef, dat gef ik em veerfältig wedder.2. Mos. 22, 1. Jes. 58, 6.
9. JEsus awer sprok to em: Hüt is düt Hus Heil wedderfahrn, alldewiel he ok Abraham sin Söhn is.Luk.13, 16.
10. Denn de Minschensöhn is kamen, to söken un selig to maken, dat verlarn is.Matth.9, 13.18, 11.1. Tim.1, 15.
11. Do se Em tohörten, fahr He fort un sä wieder en Glieknis, darum, dat He neeg bi Jerusalem weer, un se meenten, dat Riek GOttes schull bald apenbart warrn;
12. Un sprok: En Edelmann trock wiet hen in en Land, dat he en Riek innehmen dä, un denn wedder kamen dä.Matth.25, 14.Mark.13, 34.
13. Düsse födder tein vun sin Knechts, un gev se tein Pund, un sprok to se: Handelt, bet dat ik wedderkam doh.
14. Sin Börgers awer weern em fiend, un schickten Baden na em, un leeten em seggen: Wi wüllt nich, dat düsse öwer uns herrschen deiht.Joh.1, 11.
15. Un dat begev sik, as he wedder keem, nadem he dat Riek innahmen harr, heet he de Knechts föddern, de he dat Geld geven harr, darmit he wuß, wat jedereen handelt harr.
16. Do trä herto de Eerste, un sprok: Herr, din Pund hett tein Pund verdeent.
17. Un he sprok to em: Ei, du fromme Knecht, wiel du büst in dat Lüttste tru west, schast du Macht hebben öwer tein Städte.Matth.25, 21.Luk.16, 10.
18. De anner keem ok, un sprok: Herr, din Pund hett fief Pund dragen.
19. To den sprok he ok: Un du schast herrschen öwer fief Städte.
20. Un de drütte keem, unsprok: HErr, süh dar, hier is din Pund, dat hef ik in en Sweetdok bewahrt;
21. Ik weer bang vör di; denn du büst en harden Mann: du nimmst, wat du nich leggt hest, un aarnst, wat du nich sai’t hest.
22. He sprok to em: Ut din Mund richt ik di, du Schalk. Wußt du, dat ik en harden Mann bün, un nehmen doh, wat ik nich leggt hef, un aarn doh, wat ik nich sai’t hef;2. Sam. 1, 16. Matth.12, 37.
23. Warum hest du denn min Geld nich in de Wesselbank dahn? Un wenn ik kamen weer, harr ik dat mit Zinsen föddert.
24. Un he sprok to de, de darbi stunnen: Nehmt dat Pund vun em, un gevt dat den, de tein Pund hett.
25. Un se sproken to em: Herr, he hett doch tein Pund.
26. Ik segg ju awer: Wer dar hett, den ward geven warrn; vun den awer, de nich hett, ward ok dat nahm warrn, wat he hett.Luk.8, 18.Matth.13, 12.
27. Doch jene, min Fiende, de nich wulln, dat ik öwer se herrschen schull, bringt her, un wörgt se vör min Ogen.
28. Un as He düt sä, trock He fort, un reis’ rup na Jerusalem.Mark.10, 32.
29. Un dat begev sik, as He neeg bi Bethphage un Bethanien weer, un keem an den Ölbarg, schick He twee vun Sin Jüngers,Matth.21, 1.
30. Un sprok: Gaht hen in den Flecken, de vör ju liggt, un wenn ji rin kamt, ward ji en Fahlen anbunnen finn, up dat noch nie keen Minsch seten hett. Makt dat los un bringt dat her.
31. Un wenn ju jemand fragt, warum ji dat losmaken doht, denn seggt also to em: De HErr brukt se.
32. Un de Gesandten gungen hen, un funnen, as He se seggt harr.
33. Do se awer dat Fahlen losmakten, sproken sin Herren to se: Warum makt ji dat Fahlen los?
34. Se awer sproken: De HErr brukt dat.
35. Un se brochten dat to JEsus, un lä’n ehr Kleder up dat Fahlen, un setten JEsus darup.
36. As He nu hentrock, bredten se ehr Kleder up den Weg.
37. Un as He neeg hento keem, un trock den Ölbarg hendal, fung de ganze Hupen vun Sin Jüngers an, mit Freuden GOtt to laven mit lude Stimm öwer alle Dahten, de se sehn harrn,
38. Un sproken: Lavt wes’, de dar kummt, en König, in den HErrn Sin Namen! Fred wes’ in den Himmel, un Ehr’ in de Hög!Joh.12, 13.Luk.2, 14.
39. Un weke vun de Pharisäers in dat Volk sproken to Em: Meister, straf doch din Jüngers.
40. He antworte, un sprok to se: Ik segg ju: Wo düsse warrn still swiegen, so ward de Steen schrien.Hab. 2, 11.
41. Un as He neeg hento keem, seeg He de Stadt an, un ween’ öwer se.2. Kön. 8, 11. Joh.11, 35.
42. Un sprok: Wenn du dat wußt, so warst du ok bedenken to düsse din Tied, wat to din Freden deent. Awer nu is dat vör din Ogen verborgen.5. Mos. 32, 29. Hos. 14, 10.
43. Denn dar ward de Tied öwer di kamen, dat din Fiende ward um di un din Kinner mit di en Wagenburg slag’n, di belagern un alle Orten Angst maken;
44. Un ward di sleifen, un keen Steen up den annern laten, darum, dat du nich erkennt hest de Tied, darin du heemsöcht büst.1. Kön. 9, 7. Jes. 29, 3. Jer. 26, 18. Mich. 3, 12. Matth.24, 2.Mark.13, 2.
45. Un He gung in den Tempel, un fung an uttodrieven, de darin verkofften un kofften.Matth.21, 12.Mark.11, 15.
46. Un sprok to se: Dar steiht schreven: Min Hus is en Bedhus, ji awer hebbt dat makt to en Mörderkul.Jes. 56, 7. Jer. 7, 11.
47. Un He lehr däglich in den Tempel. Awer de Hohenpresters un Schriftgelehrten, un de Vörnehmsten in dat Volk, stellten Em na, dat se Em umbrochten;
48. Un funn nich, woans se Em dohn schulln, denn all dat Volk hung Em an, un hör Em.
1. Un dat begev sik up een vun de Dag’, as He dat Volk lehr in den Tempel, un predigen dä dat Evangelium, do treden to Em de Hohenpresters un Schriftgelehrten mit de Öllsten.Matth.21, 23.Mark.11, 27.
2. Un sän to Em, un sproken: Segg uns, ut wat för Macht deihst Du dat? Oder wer hett Di de Macht geven?Apost.4, 7.
3. He awer antworte un sprok to se: Ik will ju ok en Wort fragen, seggt Mi dat:
4. Johannes sin Döp, weer se vun den Himmel, oder vun de Minschen?
5. Se awer dachten bi sik sülvst, un sproken: Seggt wi: »Vun den Himmel,« so ward He seggen: »Warum hebbt ji Em denn nich glovt?«
6. Seggt wi awer: »Vun de Minschen,« so ward uns all dat Volk steenigen, un se staht darup, dat Johannes en Prophet is.
7. Un se antworten, se wussen dat nich, wo se her weer.
8. Un JEsus sprok to se: So segg Ik ju ok nich, ut wat för Macht Ik dat doh.
9. He fung awer an, dat Volk to seggen düt Glieknis: En Minsch plant en Wienbarg, un dä em an de Wiengarners ut, un trock öwer Land en lange Tied.Ps.80, 9.Jes. 5, 1. Matth.21, 33.Mark.12, 1.
10. Un to sin Tied schick he en Knecht to de Wiengarners, dat se em geven dän vun den Wienbarg sin Frucht. Awer de Wiengarners slogen em, un leeten em lerrig vun sik.2. Chron. 36, 15. 16.
11. Un öwer dat schick he noch en annern Knecht hen. Se slogen awer densülvigen ok, un verhöhnten em, un leeten em lerrig vun sik.Matth.22, 6.
12. Un öwer dat schick he den drütten hen; se awer verwundeten den ok, un stötten em rut.
13. Do sprok de HErr vun den Wienbarg: Wat schall ik dohn? Ik will min leeven Söhn henschicken; vellicht, wenn se den seht, ward se sik schuen.
14. As awer de Wiengarners den Söhn seegen, dachten se bi sik sülvst, un sproken: Dat is de Arv, lat uns den dod maken, up dat dat Arvgut unse ward.Ps.2, 8.Ebr.1, 2.
15. Un se stötten em rut vör den Wienbarg, un maken em dod. Wat ward nu de Herr vun den Wienbarg se dohn?
16. He ward kamen, un düsse Wiengarners umbringen, un sin Wienbarg an annere utdohn. As se dat hörten, sproken se: Dat fehl ok noch!
17. He awer seeg se an, un sprok: Wat is denn dat, dat schreven steiht: »De Steen, den de Bulüd wegsmeten hebbt, is to en Ecksteen warn;Matth.21, 42.
18. Wer up düssen Steen falln deiht, de ward tweibreken; up weken he awer fallt, den ward he to Grus maken.«
19. Un de Hohenpresters un Schriftgelehrten trachten darna, woans se de Hand an Em leggen dän to düsse Stunn, un weern bang vör dat Volk; denn se verstunn, dat He up se dat Glieknis seggt harr.
20. Un se heeln up Em, un schickten Lurers ut, de sik stelln schulln, as weern se fromm, up dat se Em in de Red fungen, darmit se Em öwerantworten kunn de Obrigkeit un den Landpleger sin Gewalt.Matth.22, 15.Mark.12, 13.
21. Un se frogen Em, un sproken: Meister, wi weet, dat Du uprichtig reden un lehrn deihst, un Du achtst keen Minschen sin Ansehn, sonnern Du lehrst den Weg to GOtt recht.Matth.22, 16.
22. Is dat recht, dat wi den Kaiser Koppgeld gevt oder nich?
23. He awer mark ehr List, un sprok to se: Wat versökt ji Mi?
24. Wiest Mi den Groschen, wokeen sin Bild un Öwerschrift hett he? Se antworten un sproken: Den Kaiser sin.
25. He awer sprok to se: So gevt den Kaiser, wat den Kaiser sin is, un GOtt, wat GOtt Sin is.
26. Un se kunn Sin Wort nich tadeln vör dat Volk; un verwunnerten Sik öwer Sin Antwort, un swegen still.
27. Do treden to Em weke vun de Sadducäers, de dar meent, dar is keen Uperstahung, un fragten Em,Matth.22, 23.
28. Un sproken: Meister, Moses hett uns schreven: Wenn jemand sin Broder starven deiht, de en Fru hett, un starvt ahn Kinner, so schall sin Broder de Fru nehmen, un sin Broder Kinner tügen.1. Mos. 38, 8. 5. Mos. 25, 5. Matth.22, 24.Mark.12, 19.
29. Nu weern söven Bröder. De eerste neem en Fru, un storv ahn Kinner.
30. Un de anner neem de Fru, un storv ok ahn Kinner.