31. Un de drütte neem ehr. Dessülvigen glieken alle söven, un leeten keen Kinner, un storven.
32. Toletzt na alle storv ok de Fru.
33. Nu in de Uperstahung, wokeen sin Fru ward se wesen mank de söven? Denn alle söven hebbt ehr ton Fru hatt.
34. Un JEsus antworte, un sprok to se: De Kinner vun düsse Welt friet un lat sik frien;
35. Weke awer würdig wesen ward, de anner Welt to kriegen, un de Uperstahung vun de Doden, de ward nich frien, noch sik frien laten.
36. Denn se künnt nu nich mehr starven; denn se sünd de Engeln gliek, un GOtt sin Kinner, wiel se Kinner sünd vun de Uperstahung.Matth.22, 30.1. Joh.3, 2.
37. Dat awer de Doden uperstaht, hett ok Moses andüdt, bi den Busch, as he den HErrn heten deiht: Abraham sin GOtt, un Isaak sin GOtt, un Jakob sin GOtt.2. Mos. 3, 6.
38. GOtt awer is nich en GOtt vun de Doden, sonnern vun de Lebennigen; denn se levt Em alle.
39. Do antworten weke vun de Schriftgelehrten, un sproken: Meister, Du hest recht seggt.
40. Un se dörften Em vun nu an nicks mehr fragen.
41. He awer sprok to se: Wa seggt se: Christus is David sin Söhn?Matth.22, 42.Mark.12, 35.
42. Un he sülvst, David, sprickt in dat Psalmbok: De HErr hett seggt to min HErrn: Sett Di to min rechte Hand,Ps.110, 1.Matth.22, 44.
43. Bet dat Ik legg Din Fiende ton Schemel vun Din Föt.
44. David nennt Em en HErr, woans is He denn sin Söhn?
45. Do awer all dat Volk tohören dä, sprok He to Sin Jüngers:
46. Nehmt ju in Acht vör de Schriftgelehrten, de in lange Kleder gahn wüllt, un sik geern gröten lat up dat Mark, un sitt geern baben an in de Scholen un öwer Disch.Luk.11, 43.Matth.23, 3.Mark.12, 38.
47. Se fret de Wetfruns ehr Hüs’, un wendt lange Gebede vör. De ward desto swarer Verdammnis kriegen.Matth.23, 14.
1. He seeg awer up, un seeg de Rieken, wa se ehr Opfer in den Gotteskasten inlä’n.Mark.12, 41.
2. He seeg awer ok en arme Wetfru, de legg twee Penning rin.
3. Un He sprok: Wahrlich, Ik segg ju: Düsse arme Wetfru hett mehr rinleggt as se all.2. Cor.8, 12.
4. Denn düsse all hebbt vun ehr Överflot rinleggt to GOtt Sin Opfer; awer se hett vun ehr Armot all ehr Nahrung, de se harr, inleggt.
5. Un as weke vun den Tempel seggen dän, dat he smückt weer mit fine Steen un Kleenode, sprok He:Matth.24, 1.Mark.13, 1.
6. Dar ward de Tied kamen, in de vun dat all, dat ji sehn doht, nich een Steen up den annern laten ward, de nich entwei braken ward.Luk.19, 44.Jer. 26, 18. Mich. 3, 12.
7. Se fragten Em awer, un sproken: Meister, wannehr schall dat warrn? Un wat is dat Teken, wenn dat geschehn ward?
8. He awer sprok: Seht to, lat ju nich verföhrn. Denn veele ward kamen in Min Namen, un seggen: Ik bün dat, un: De Tied is herbi kamen. Folgt se nich na!Mark.13, 22.
9. Wenn ji awer hörn ward vun Kriegen un Empörungen, so verfehrt ju nich; denn düt mutt tovör geschehn; awer dat Enn is nich so bald dar.
10. Do sprok He to se: Een Volk ward upstahn gegen dat anner, un een Riek gegen dat anner;
11. Un ward geschehn grote Erdbeven hier un dar, düre Tied un Pestilenz; ok ward Schrecknisse un grote Teken vun den Himmel geschehn.
12. Awer vör düt Allns ward se de Hann an ju leggen, un ju verfolgen, un ward ju öwerlevern in ehr Scholen un Gefängnisse, un vör Könige un Fürsten trecken um Min Namen willen.Matth.24, 9.Mark.13, 19.
13. Dat ward ju awer wedderfahrn to en Tügnis.
14. So nehmt nu to Harten, dat ji nich sorgen doht, woans ji ju verantworten schüllt.Matth.10, 19.
15. Denn Ik will ju Mund un Wiesheit geven, weke nich schüllt wedderspreken mögen, noch wedderstahn all ju Gegenpart.Apost.6, 10.
16. Ji ward awer öwerlevert warrn vun de Öllern, Bröder, Blotsfrünn un Frünn; un se ward weke mank ju dod maken.Mich. 7, 6. Apost.7, 58.
17. Un ji ward haßt wesen vun jedereen um Min Namen willen.Matth.10, 22.Mark.13, 13.
18. Un een Haar vun ju Kopp schall nich umkamen.Matth.10, 30.
19. Fat ju Seelen mit Geduld.2. Chron. 15, 7. Ebr.10, 36.
20. Wenn ji awer Jerusalem sehn ward, belagert mit en Heer, so markt, dat ehr Verwüstung herbi kamen is.Matth.24, 15.
21. Alsdann, wer in Judäa is, de lop weg up de Bargen; un wer merrn darin is, de wiek rut; un wer up dat Land is, de kam nich rin.
22. Denn dat sünd de Dag’ vun de Rach, up dat erfüllt ward Allns, wat schreven steiht.
23. Wehe awer de Swangern un de Fruen, de Bost gevt, in düsse Dag’; denn dar ward grote Not up de Eer wesen, un en Torn öwer düt Volk.
24. Un se ward falln vun dat Swerdt, un gefangen föhrt unner alle Völker; un Jerusalem ward tonicht perrt warrn vun deHeiden, bet dat de Heiden ehr Tied erfüllt ward.Röm.11, 25.
25. Un dar ward Teken geschehn an de Sünn un den Maand un de Steerns; un up de Eer ward de Lüd bang wesen, un ward vertwiefeln, un de See un Waggen ward brusen.Jes. 13, 10. Matth.24, 29.Ps.46, 4.
26. Un de Minschen ward versmachten vör Furcht un vör Töven up de Dinge, de dar kamen schüllt up de Eer. Denn ok de Kräfte vun den Himmel ward sik bewegen.Jes. 64, 7. Ezech. 24, 23.
27. Un denn ward se sehn den Minschensöhn kamen in de Wolk, mit grote Kraft un Herrlichkeit.Dan. 7, 13.
28. Wenn awer düt anfangt to geschehn, so kiekt up, un hevt ju Ogen up, darum dat ju Erlösung sik naht.Röm.8, 21.23.
29. Un He sä se en Glieknis: Kiekt an den Fiegenbom un alle Böm.Matth.24, 32.
30. Wenn se nu utslat, so seht ji dat an se, un markt, dat nu de Sommer neeg is.
31. Also ok ji, wenn ji düt Allns angahn seht, so weet, dat GOtt Sin Riek neeg is.
32. Wahrlich, Ik segg ju: Düt Geslecht ward nich vergahn, bet dat düt Allns geschüt.Matth.24, 34.
33. Himmel un Eer ward vergahn, awer Min Wör vergaht nich.Luk.16, 17.Ps.102, 27.Jes. 51, 6. Matth.5, 18.Jes. 40, 8.
34. Awer nehmt ju in acht, dat ju Harten nich beswert ward mit Freten un Supen, un mit Sorgen um de Nahrung, un düsse Dag kummt unverwahrns öwer ju;Röm.13, 13.Gal.5, 21.Eph.5, 18.
35. Denn gliek as en Fallstrick ward he kamen öwer alle, de up de Eer wahnt.1. Thess.5, 3.
36. So west nu wacker alle Tied, un bedt, dat ji würdig warrn mögt, to entlopen düt all, dat geschehn schall, un to stahn vör den Minschensöhn.
37. Un He lehr bi Dag’ in den Tempel; in de Nacht awer gung He rut, un blev öwer Nacht an den Ölbarg.Joh.8, 1.2.
38. Un all dat Volk mak sik up to Em in den Tempel, Em to hörn.
1. Dat weer awer neeg bi dat Fest vun de söten Bröd, dat dar Ostern heet.
2. Un de Hohenpresters un Schriftgelehrten trachten darna, woans se Em dod maken kunn, se weern awer bang vör dat Volk.Ps.2, 2.Joh.11, 47.
3. Awer de Satanas fahr in Judas, nennt Ischarioth, de dar weer ut de Tall vun de Twölf.Matth.26, 14.
4. Un he gung hen, un sprok mit de Hohenpresters un mit de Hauptlüd, woans he Em se wull öwerlevern.
5. Un se warn froh, un versproken em Geld to geven.
6. Un he versprok sik, un söch Gelegenheit, dat he Em öwerlevern dä ahn Rumor.
7. Dar keem nu de Dag vun de söten Bröd, up den man opfern muß dat Osterlamm.Matth.26, 17.Mark.14, 12.
8. Un He schick Petrus un Johannes, un sprok: Gaht hen, makt uns dat Osterlamm fardig, up dat wi dat eten.
9. Se sproken awer to Em: Wo wullt Du, dat wi dat fardig makt?
10. He sprok to se: Süh, wenn ji na de Stadt rin kamt, ward ju en Minsch in de Möt kamen, de driggt en Waterkruk; folgt em na in dat Hus, dar he rin geiht.
11. Un seggt to den Husherrn: De Meister lett di seggen: Wo is de Harbarg, dar Ik mit Min Jüngers dat Osterlamm eten kann?
12. Un he ward ju en groten getafelten Saal wiesen; dar richt dat to.
13. Se gungen hen, un funn dat so, as He se seggt harr, un richten dat Osterlamm to.Luk.19, 32.
14. Un as de Stunn keem, sett He sik dal, un de twölf Apostels mit Em.Matth.26, 20.
15. Un He sprok to se: Mi hett vun Harten darna lengt, düt Osterlamm mit ju to eten, bevör Ik lieden doh.
16. Denn Ik segg ju, dat Ik vun nu af an nich mehr darvun eten warr, bet dat dat erfüllt ward in GOtt Sin Riek.
17. Un He neem den Kelch, dank, un sprok: Nehmt densülven, un deelt em mank ju;
18. Denn Ik segg ju: Ik warr nich drinken vun dat Gewächs vun den Wienstock, bet GOtt Sin Riek kamen deiht.
19. Un He neem dat Brod, dank, un brok dat, un gev dat se, un sprok: Dat is Min Lief, de för ju geven ward; dat doht to Min Gedächtnis.Matth.26, 26.Mark.14, 22.1. Cor.11, 23.24.
20. Dessülven glieken ok den Kelch na dat Abendmahl, un sprok: Dat is de Kelch, dat nie Testament in Min Blot, dat för ju vergaten ward.
21. Doch süh, de Hand vun Min Verräter, is mit Mi öwer Disch.
22. Un twar de Minschensöhn geiht hen, as dat beslaten is. Doch wehe den Minsch, dörch den He verraden ward.
23. Un se fungen an to fragen mank sik sülvst, wokeen dat doch wol weer unner se, de dat dohn war?
24. Dar entstunn ok en Striet mank se, wer mank se schull för den Gröttsten holn warrn?Matth.18, 1.Mark.9, 34.Luk.9, 46.
25. He awer sprok to se: De weltlichen Könige herrscht, un de Gewaltigen heet man gnädige Herrn:Matth.20, 25.Mark.10, 42.
26. Ji awer nich also; sonnern de Gröttste mank ju schall wesen as de Jüngste, un de Vörnehmste as en Deener.Luk.9, 48.1. Pet.5, 3.5.6.
27. Denn wer is de Gröttste? De to Disch sitt, oder de deent? Is dat nich so, dat de to Dischsitten deiht? Ik awer bün mank ju as en Deener.Matth.20, 28.Joh.13, 14.Phil.2, 7.
28. Ji awer sünd dat, de ji bi Mi bleven sünd in Min Anfechtungs.Luk.18, 28.
29. Un Ik will ju dat Riek vermaken, as Mi dat Min Vader vermakt hett;Luk.12, 32.Offenb.2, 28.
30. Dat ji eten un drinken schüllt bi Min Disch in Min Riek, un sitten up Stöhl, un richten de twölf Geslechter Israels.Matth.19, 28.
31. De HErr awer sprok: Simon, Simon, süh, de Satan hett ju begehrt, dat he ju sichten mug, as den Weeten.2. Cor.2, 11.1. Pet.5, 8.
32. Ik awer hef för di beden, dat din Glov nich uphörn deiht. Un wenn du di namals bekehrn deihst, so mak din Bröder stark.Joh.17, 11.15.20.Ps.51, 15.
33. He awer sprok to Em: HErr, ik bün bereit, mit Di in dat Gefängnis un in den Dod to gahn.
34. He awer sprok: Petrus, Ik segg di, de Hahn ward hüt nich kreihn, bevör du dree mal leugnen deihst, dat du Mi kennst.Matth.26, 34.Mark.14, 30.72.
35. Un He sprok to se: So oft as Ik ju utschickt hef ahn Büdel, ahn Tasch, un ahn Schoh, hebbt ji ok je Mangel hatt? Se sproken: Niemals keen.Ps.23, 1.Ps.33, 19.Ps.34, 10.Matth.10, 9.
36. Do sprok He to se: Awer nu, wer en Büdel hett, de nehm em, dessülven glieken ok de Tasch. Wer awer nich hett, de verkop sin Kleed, un kop en Swerdt.
37. Denn Ik segg ju: Dat mutt ok noch an Mi vullbrocht warrn, dat schreven steiht: »He is unner de Öweldoers rekent.« Denn wat vun Mi schreven is, dat hett en Enn.Jes. 53, 12.
38. Se sproken awer: HErr, süh, hier sünd twee Swerdten. He awer sprok to se: Dat is genog.
39. Un He gung rut na Sin Gewohnheit an den Ölbarg. Em folgten awer Sin Jüngers na an densülven Ort.Matth.26, 30.Mark.14, 26.Joh.18, 1.
40. Un as He darhen keem, sprok He to se: Bedt, up dat ji nich in Anfechtung fallt.Matth.6, 13.
41. Un He reet sik vun se af, so wiet as man mit en Steen smieten kann, un knee dal, un be’.Matth.26, 39.
42. Un sprok: Vader, wullt Du, so nimm düssen Kelch vun Mi; doch nich Min, sonnern Din Will schall geschehn.Matth.26, 39.
43. Dar erschien Em awer en Engel vun den Himmel, un stärk Em.
44. Un dat keem so wiet, dat He mit den Dod ringen dä, un be’ heftiger. Do war awer Sin Sweet as Blotsdruppen, de fulln up de Eer.
45. Un He stunn up vun dat Gebet, un keem to Sin Jüngers, un funn se slapen vör Trurigkeit;
46. Un sprok to se: Wat slapt ji? Staht up un bedt, dat ji nich in Anfechtung fallt.
47. As He awer noch reden dä, süh, de Schar, un een vun deTwölf, nömt Judas, gung vör se her, un gung up JEsus to, um Em to küssen.Matth.26, 47.
48. JEsus awer sprok to em: Judas, verradest du den Minschensöhn mit en Kuß?Matth.26, 49.
49. As de awer, de um Em weern, seegen, wat dar warrn wull, sproken se to Em: HErr, schüllt wi mit dat Swerdt darmank slahn?
50. Un een vun se slog den Hohenprester sin Knecht, un hau em sin rechte Ohr af.Matth.26, 51.
51. JEsus awer antwort, un sprok: Lat se doch so wieder maken. Un He röhr sin Ohr an, un heel em.
52. JEsus awer sprok to de Hohenpresters un Hauptlüd vun den Tempel, un de Öllsten, de to Em kamen weern: Ji sünd, as to en Mörder, mit Swerdten un mit Stangen utgahn.Matth.26, 55.Mark.14, 48.
53. Ik bün däglich bi ju in den Tempel west, un ji hebbt keen Hand an Mi leggt; awer düt is ju Stunn, un de Macht vun de Finsternis.Joh.7, 30.Luk.8, 20.
54. Se grepen Em awer, un föhrn Em af, un brochten Em in den Hohenprester sin Hus. Petrus awer folg von wieden.Matth.26, 57.58.Mark.14, 53.Joh.18, 13.
55. Do maken se en Füer an merrn in den Palast, un setten sik tosam, un Petrus sett sik mank se.Matth.26, 69.
56. Do seeg em en Deenstdeern bi dat Füer sitten, un seeg em fast an, un sprok to em: Düsse weer ok mit Em.
57. He awer verleugen Em, un sprok: Deern, ik kenn Em nich.
58. Un na en lüttje Wiel seeg em en anner, un sprok: Du büst ok een vun de. Petrus awer sprok: Minsch, ik bün dat nich.
59. Un na en Wiel, bi en Stunn, bekräftig dat en anner, un sprok: Wahrlich, düsse weer ok mit Em; denn he is en Galiläer.
60. Petrus awer sprok: Minsch, ik weet nich, wat du seggst. Un gliek darup, as he noch so reden dä, kreih de Hahn.Matth.26, 74.
61. Un de HErr kehr sik um, un seeg Petrus an. Un Petrus dach an den HErrn Sin Wort: Bevör de Hahn kreihn ward, warrst du mi dree mal verleugnen.Matth.26, 34.75.Mark.14, 30.Joh.13, 38.
62. Un Petrus gung rut, un ween bitterlich.
63. De Männer awer, de JEsus holn dän, verspotten Em, un slogen Em,Jes. 50, 6.
64. Deckten Sin Gesicht to, un slogen Em in dat Gesicht, un fragten Em, un sproken: Prophezei, wer is dat, de Di slahn dä?
65. Un veel anner Lästerwör sän se gegen Em.
66. Un as dat Dag war, versammelten sik de Öllsten vun dat Volk, de Hohenpresters un Schriftgelehrten, un föhrn Em rut vör ehrn Rath,Matth.27, 1.Mark.15, 1.
67. Un sproken: Büst Du Christus? Segg uns dat. Hesprok awer to se: Segg Ik ju dat, so glövt ji dat nich;Matth.26, 63.
68. Frag Ik awer, so antwort ji nich, un lat Mi doch nich los.
69. Darum vun nu an ward de Minschensöhn sitten to de rechte Hand vun GOtt Sin Kraft.Matth.24, 30.26, 64.Mark.14, 62.
70. Do sproken se all: Büst Du denn GOtt Sin Söhn? He sprok to se: Ji seggt dat, denn Ik bün dat.
71. Se awer sproken: Wat brukt wi wieder för Tügnis? Wi hebbt dat sülvst hört ut Sin Mund.
1. Un de ganze Hupen stunn up, un föhrn Em vör Pilatus.Matth.27, 2.
2. Un fungen an, Em to verklagen, un sproken: Düssen finnt wi, dat He dat Volk afwendt, un verbeedt, den Kaiser Zins to geven, un sprickt, He is Christus, en König.
3. Pilatus awer frog Em, un sprok: Büst Du de Juden ehr König? He antworte em, un sprok: Du seggst dat.Matth.27, 11.Mark.15, 2.
4. Pilatus sprok to de Hohenpreesters, un to dat Volk: Ik finn keen Schuld an düssen Minsch.
5. Se awer heeln an, un sproken: He hett dat Volk upregt darmit, dat He lehrt hett hier un dar in’t ganze jüdische Land, un hett in Galiläa anfungen bet hierher.
6. Do awer Pilatus Galiläa hörn dä, frog he, ob He ut Galiläa weer.
7. Un as he toweeten kreeg, dat He ünner Herodes sin Obrigkeit hör, schick he Em to Herodes, de in desülvigen Dag’ ok to Jerusalem weer.Luk.3, 1.
8. As awer Herodes JEsus sehn dä, war he heel vergnögt, denn he harr Em all lang geern sehn; denn he harr veel vun Em hört, un höp, he war en Teken sehn.
9. Un he frog Em allerlei; He antworte em awer nicks.
10. De Hohenpreesters awer un Schriftgelehrten stunn un verklagten Em hart.
11. Awer Herodes mit sin Hoflüd veracht un verspott Em, lä Em en witt Kleed an, un schick Em wedder to Pilatus.
12. Up den Dag warn Pilatus un Herodes Frünn mit enanner; denn tovör weern se enanner fiend.
13. Pilatus awer reep de Hohenpreesters un de Öbbersten, un dat Volk tosam,
14. Un sprok to se: Ji hebbt düssen Minsch to mi brocht, as een, de dat Volk afwenden deiht. Un seht, ik hef Em vör ju verhört, un finn an den Minsch keen vun de Saken, de ji Em beschülligen doht;Matth.27, 23.Joh.18, 38.
15. Herodes ok nich; denn ik hef ju to em schickt, un seht, man hett nicks up Em brocht, dat den Dod werth is.
16. Darum will ik Em tüchtigen un los laten.
17. Denn he muß se een na Festgebruk los geven.Matth.27, 15.
18. Do schreeg de ganze Hupen, un sprok: Fort mit düssen, un gif uns Barabbas los!Matth.27, 22.23.
19. Weke weer wegen en Uprohr, de in de Stadt geschehn weer, un wegen en Mord in dat Gefängnis smeeten.
20. Do reep Pilatus noch eenmal to se, un wull JEsus loslaten.
21. Se reepen awer un sproken: Krüzig, krüzig Em!
22. He awer sprok tom drütten Mal to se: Wat hett denn düsse Öwels dahn? Ik finn keen Schuld an Em, weßwegen He starven müß; darum will ik Em tüchtigen un loslaten.
23. Awer se leegen em an mit grot Geschrig, un verlangden, dat He krüzigt war. Un dat Geschrig vun se un de Hohenpresters neem öwerhand.Joh.19, 12.
24. Pilatus awer urdeel, dat ehr Bitt geschehn dä;
25. Un leet den los, de wegen Uprohr un Mord in dat Gefängnis smeeten weer, um den se beden dän, awer JEsus öwergeev he ehrn Willen.Matth.27, 26.
26. Un as se Em henföhrn dän, grepen se een, Simon vun Kyrene, de keem vun dat Feld; un se lä’n dat Krüz up em, dat he dat JEsus nadregen dä.Matth.27, 32.Mark.15, 21.
27. Dar folg Em awer na en grote Hupen Volk un Fruens, de klagten un beweenten Em.
28. JEsus awer dreih sik um to se, un sprok: Ji Döchter vun Jerusalem, weent nich öwer Mi, sonnern weent öwer ju sülvst, un öwer ju Kinner.
29. Denn süh, de Tied ward kamen, wo man seggen ward: Selig sünd de Unfruchtbaren, un de Liev, de nich gebaren hebbt, un de Böst, de nich sögt hebbt.Matth.24, 19.
30. Denn ward se anfangen to seggen to de Bargen: Fallt öwer uns! un to de Hügel: Bedeckt uns!Jes. 2, 19. Hes. 10, 8. Offenb.6, 16.Luk.9, 6.
31. Denn wenn man dat deiht mit dat gröne Holt, wat will mit dat dröge warrn?Jer. 25, 29. 1. Pet.4, 17.
32. Dar warn awer ok henföhrt twee anner Öweldäders, dat se mit Em afdahn warn.Jes. 53, 12. Joh.19, 18.
33. Un as se keemen an de Stä, de dar heet Schädelstä, krüzigten se Em dar, un de Öweldäders mit Em, een to Rechten, un een to Linken.Matth.27, 38.Mark.15, 22.Joh.19, 17.
34. JEsus awer sprok: Vader, vergiv se dat, denn se weet nich, wat se doht. Un se deelten Sin Kleder, un smeeten dat Lott darum.Matth.5, 44.Ps.22, 19.
35. Un dat Volk stunn, un seeg to. Un de Öbbersten un se verspotten Em, un sproken: He hett anner holpen, lat Em Sik Sülvst helpen, wenn He Christus is, de Uterwählte vun GOtt.Matth.27, 39.
36. Dar verspotten Em ok de Kriegsknechts, treden to Em, un brochten Em Edig.
37. Un sproken: Büst Du de Juden ehr König, so help Di Sülbn.
38. Dar weer ok baben öwer Em de Öwerschrift schreven, mit griechische, un latinsche, un hebräische Bokstaven: Düt is de Juden ehr König.Matth.27, 37.
39. Awer een vun de Öweldäders, de dar hangt weern, läster Em, un sprok: Büst Du Christus, so help Di Sülbn un uns.
40. Do antwort de anner, straf em, un sprok: Un du büst ok nich bang vör GOtt, de Du doch in glieke Verdammnis büst?
41. Un twar wi sünd dat mit recht, denn wi kriegt, wat unse Daten weert sünd; düsse awer hett nicks Unbilliges dahn.
42. Un sprok to JEsus: HErr, denk an mi, wenn Du in Din Riek kummst.
43. Un JEsus sprok to Em: Wahrlich, Ik segg di, hüt warrst du mit Mi in’t Paradies sien.
44. Un dat weer um de sößte Stunn, un dat war en Düsternis öwer dat ganze Land bet an de negente Stunn.Matth.27, 45.
45. Un de Sünn verlor ehrn Schien, un de Vörhang in den Tempel reet midden entwei.2. Mos. 36, 35.
46. Un JEsus reep lut, un sprok: Vader, Ik befehl Min GEist in Din Hann. Un as He dat seggt harr, verscheed He.Matth.27, 50.Ps.31, 6.Apost.7, 58.
47. As awer de Hauptmann sehn dä, wat dar gescheeg, pries he GOtt, un sprok: Gewiß, Düsse is en frommen Mann west.
48. Un all dat Volk, dat darbi weer, un tokieken dä, as se seegen, wat dar gescheeg, slogen se an ehr Bost, un kehrten wedder um.
49. All Sin Verwandte awer stunn vun wieden, un de Fruns, de Em ut Galiläa nafolgt weern, un seegen dat Allns.
50. Un süh, en Mann, mit Namen Joseph, en Ratsherr, de weer en guden, frommen Mann.Matth.27, 57.Mark.15, 43.Joh.19, 38.
51. De harr nich willigt in ehrn Rat un Handel, de weer vun Arimathia, de Juden ehr Stadt, de ok up GOtt Sin Riek töven dä.
52. De gung to Pilatus, un be’ um JEsus Sin Lieknam.
53. Un he neem Em af, wickel Em in Linnen, un lä Em in en Graf, dat in Felsen uthaut weer, darin noch Nüms legen harr.
54. Un dat weer de Rüstdag, un de Sabbat brok an.Matth.27, 62.
55. Dar folgden awer de Fruns na, de mit Em kamen weern ut Galiläa, un beseegen dat Graf, un woans Sin Lieknam henleggt war.
56. Se kehrten awer um, un makten Spezerien un Salven torecht; den Sabbat öwer awer weern se still na dat Gesetz.
1. Awer an een vun de Sabbats, heel fröh, keemen se na dat Graf, un drogen deSpezerie, de se fardig makt harrn, un weke mit se.Matth.28, 1.
2. Se funn awer den Steen afwöltert vun dat Graf;
3. Un gungen rin, un funn den HErrn JEsus Sin Lieknam nich.
4. Un as se daröwer bekümmert weern, süh, do treden twee Mannslüd mit blanke Kleder to se.Joh.20, 12.Apost.1, 10.
5. Un se verfehrn sik, un keken dal na de Eer. Do sproken se to se: Wat sökt ji den Lebennigen bi de Doden?
6. He is nich hier, He is upstahn. Denkt daran, wat He ju seggen dä, as He noch in Galiläa weer,
7. Un sprok: De Minschensöhn mutt öwergeven warrn in de Sünners ehr Hann, un krüzigt warrn, un an den drütten Dag upstahn.Matth.17, 22.
8. Un se dachten an Sin Wör.
9. Un se gungen wedder vun dat Graf, un verkünnigten dat Allns de Elv, un de annern alltosamen.
10. Dat weer awer Maria Magdalena, un Johanna, un Maria Jakobi, un anner mit se, de düt de Apostels seggen dän.
11. Un dar düchten se ehr Wör grad, as weern dat Märken, un glövten se nich.
12. Petrus awer stunn up, un leep na dat Graf, un buck sik rin, un seeg de linnen Döker alleen liggen, un gung darvun; un he wunner sik, woans dat togung.
13. Un süh, twee vun se gungen densülven Dag in en Flecken, de weer vun Jerusalem sößtig Stadien wiet, den sin Namen heet Emmaus.Mark.16, 12.
14. Un se sproken mit enanner vun all düsse Geschichten.
15. Un dat gescheeg, as se so reden dän, un befragten sik mit enanner, keem JEsus to se ran, un gung mit se.Matth.18, 20.
16. Awer ehr Ogen warn toholn, dat se Em nich kennen dä’n.
17. He awer sprok to se: Wat sünd dat för Reden, de ji twischen ju verhandeln doht unnerwegs, un sünd trurig?
18. Do antworte de een, mit Namen Kleophas, un sprok to Em: Büst Du alleen unner de Frömden to Jerusalem, de nich weet, wat in düsse Dag’ darin geschehn is?
19. Un He sprok to se: Wat denn? Se awer sproken to Em: Dat vun JEsus vun Nazareth, weke weer en Prophet, mächtig vun Daten un Worten, vör GOtt un all dat Volk;Matth.21, 11.
20. Wa Em unse Hohenpresters un Öbbersten öwergeven hebbt, dat He to den Dod verurdeelt un krüzigt is.
21. Wi awer höpen, He schull Israel erlösen. Un öwer dat Allns is hüt de drütte Dag, dat düt geschehn is.
22. Ok hebbt uns bang makt weke Fruns vun de Unsen, de sünd fröh bi dat Graf west,Matth.28, 8.Mark.16, 10.Joh.20, 1.18.
23. Hebbt Sin Lieknam nich funn, kamt un seggt, se hebbten Gesicht vun de Engeln sehn, de segg hebbt, dat He leven dä.
24. Un enige mank uns gungen hen na dat Graf, un funn dat so, as de Fruens seggt harrn, awer Em funn se nich.
25. Un He sprok to se: O, ji dösigen Lüd un trag vun Harten, to gloven all dat, wat de Propheten seggt hebbt.
26. Muß nich Christus düt lieden, un to Sin Herrlichkeit ingahn?Jes. 50, 6.
27. Un He fung an vun Moses un alle Propheten, un lä se alle Schriften ut, de vun Em seggt weern.1. Mos. 3, 15. Hiob. 19, 25. Ps.8, 6.Ps.16, 9.10.Ps.22, 1.Jes. 53, 1. Hos. 6, 1.
28. Un se keemen neeg to den Flecken, dar se hengungen; un He stell sik an, as wull He wieder gahn.
29. Un se nödigten Em, un sproken: Blief bi uns, denn dat will Abend warrn, un de Dag geiht to Enn. Un He gung rin, bi se to blieven.1. Mos. 19, 3.
30. Un dat gescheeg, as He mit se to Disch sitten dä, neem He dat Brod, dank, brok dat, un gev se dat.
31. Do warn ehr Ogen apen dahn, un se warn Em künnig. Un He verswunn vör se.
32. Un se sproken unner enanner: Brenn uns’ Hart nich in uns, as He mit uns reden dä ünnerwegens, as He uns de Schrift utleggen dä?
33. Un se stunn up to desülvige Stunn, kehrten wedder um na Jerusalem, un funn de Elv versammelt, un de bi se weern,
34. Weke sproken: De HErr is wahrhaftig upstahn, un Simon hett Em sehn.1. Cor.15, 4.5.
35. Un se vertelln se, wat up den Weg geschehn weer, un woans He se künnig warn weer an dat, as He dat Brod brok.
36. As se awer darvun sproken, trä He sülvst, JEsus, merrn mank se, un sprok to se: Freden wes’ mit ju!Mark.16, 14.
37. Se verfehrn sik awer, un weern bang, meenten, se seegen en Geist.
38. Un He sprok to se: Wat sünd ji so bang? Un warum kamt son Gedanken in ju Harten?Matth.4, 40.
39. Kiekt Min Hann an, un Min Föt, Ik bün dat Sülven; föhlt Mi an, un seht; denn en Geist hett nich Fleesch un Knaken, as ji seht, dat Ik hef.Joh.20, 20.27.
40. Un as He dat seggen dä, wies’ He se Hann un Föt.
41. As se awer noch nich glovten vör Freuden, un sik verwunnerten, sprok He to se: Hebbt ji hier wat to eten?
42. Un se län Em en Stück vun braden Fisch un Honnig vör.Joh.21, 10.
43. Un He neem dat un eet vör se.
44. He sprok awer to se: Dat sünd de Reden, de Ik to ju seggen dä, as Ik noch bi ju weer; denn dat mutt Allns erfüllt warrn, wat vun Mi schreven isin dat Gesetz Moses, in de Propheten, un in de Psalmen.
45. Do mak He se den Verstand apen, dat se de Schrift verstahn dän,
46. Un sprok to se: Also is dat schreven, un also muß Christus lieden, un upstahn vun de Doden an den drütten Dag,v.27.Ps.22, 7.16.
47. Un predigen laten in Sin Namen Buß un Vergebung vun de Sünden ünner alle Völker, un anfangen to Jerusalem.
48. Ji awer sünd Tügen vun dat All.
49. Un süh, Ik will up ju senden de Verheißung vun Min Vader. Ji awer schüllt in de Stadt Jerusalem blieven, bet dat ji andahn ward mit Kraft ut de Höch.Joh.15, 26.Luk.16, 17.Apost.1, 4.
50. He föhr se awer rut bet na Bethanien, un hev de Hann up, un segen se.Apost.1, 12.
51. Un dat gescheeg, as He se segen, scheed He vun se, un fahr up na den Himmel.Mark.16, 19.
52. Se awer be’n Em an, un kehrten wedder na Jerusalem torügg mit grote Freud;
53. Un weern alle Tied in den Tempel, priesen un lavten GOtt.