Evangelium St. Marci.
1. Düt is de Anfang vun dat Evangelium vun JEsus Christus, GOtt Sin Söhn.
2. As schreven steiht in de Propheten: Süh, Ik schick Min Engel vör Di her, de dar torecht mak Din Weg vör Di.Mal. 3, 1.
3. Dat is en Stimm vun en Prediger in de Wüstenie: Makt den HErrn Sin Weg torecht, un Sin Stiegen richtig!Jes. 40, 3. Matth.3, 3.Luk.3, 4.Joh.1, 23.
4. Johannes, de weer in de Wüstenie, döfft un predig vun de Döp vun de Buß, to de Vergevung vun de Sünn.Matth.3, 1.
5. Un dat ganze jüdische Land gung to em rut, un de vun Jerusalem, leeten sik all vun em döpen in den Jordan, un bekenn ehr Sünn.
6. Johannes awer weer bekledt mit Kameelshaar un mit en leddern Gürdel um sin Lenn, un eet Heuschrecken un wilden Honnig;Matth.3, 4.3. Mos. 11, 22.
7. Un predig un sprok: Dar kummt Een na mi, de is stärker as ik, den ik nich genog bün, dat ik mi vör Em bück, un de Reemen vun Sin Schoh uplösen doh.Matth.3, 11.Joh.1, 27.
8. Ik döp ju mit Water, awer He ward ju mit den hilligen GEist döpen.Matth.3, 11.
9. Un dat begev sik to düsse Tied, dat JEsus ut Galiläa vun Nazareth keem, un leet Sik döpen vun Johannes in den Jordan.Matth.3, 16.Luk.3, 21.Joh.1, 32.
10. Un sogliek steeg He ut dat Water un seeg, dat sik de Himmel updä, un den GEist, gliek as en Duv, de rafkeem up Em.
11. Un do keem en Stimm vun den Himmel: Du büst Min leeve Söhn, an den Ik Wolgefalln hef.Matth.3, 17.Luk.9, 35.2. Pet.1, 17.
12. Un gliek naher drev Em de GEist in de Wüstenie.Matth.4, 1.
13. Un He weer dar in de Wüstenie veertig Dag’, un war versöcht vun den Satan, un weer bi de Thiern, un de Engeln deenten Em.
14. Nadem awer Johannes öwerlevert weer, keem JEsus in Galiläa, un predig’ dat Evangelium vun GOtt Sin Riek.Matth.4, 17.Luk.4, 15.
15. Un sprok: De Tied is erfüllt, un GOtts Riek is herbi kamen. Doht Buße, un glovt an dat Evangelium!Gal.4, 4.
16. As He awer an dat galiläische Meer gung, seeg He Simon un Andreas, Sin Broder, dat se ehr Netten in den See smieten dän, denn se weern Fischers.Matth.4, 18.Luk.5, 2.
17. Un JEsus sprok to se: Folgt Mi na; Ik will ju to Minschenfischers maken.Luk.5, 10.
18. Sogliek verleeten se ehr Netten, un folgden Em na.
19. Un as He vun dar en beten wieder gung, seeg He Jakobus, Zebedäus Sin Söhn, un Johannes, sin Broder, dat se de Netten indat Schipp flickten, un alsbald reep He se.
20. Un se leten ehrn Vader Zebedäus in dat Schipp mit de Daglöhners, un folgden Em na.
21. Un se gungen na Kapernaum; un bald up de Sabbats gung He in de Schol, un lehr.
22. Un se verfehrten sik öwer Sin Lehr; denn He lehr gewaltig, un nich as de Schriftgelehrten.
23. Un dar weer in de Schol en Minsch, beseten mit en unreinen Geist, de schreeg,Luk.4, 33.
24. Un sprok: Hol up, wat hebbt wi mit Di to dohn, JEsus vun Nazareth? Du büst kamen, uns to verdarven. Ik weet, wer Du büst, GOtt Sin Hillige.
25. Un JEsus bedroh em, un sprok: Swieg still un fahr ut vun em!Mark.9, 25.
26. Un de unreine Geist reet em, un schreeg lut, un fahr vun em ut.
27. Un se verfehrn sik all, so dat se sik unner eenanner befrogen, un sproken: Wat is dat? Wat is dat vör en nie Lehr? He befehlt mit Gewalt de unreinen Geister, un se gehorcht Em.
28. Un Sin Rop war bald lut umher, in de Grenzen vun Galiläa.
29. Un se gungen bald ut de Schol; un keemen in dat Hus Simons un Andreas, mit Jakobus un Johannes.Matth.8, 14.
30. Un Simon sin Fru ehr Moder leeg un harr dat Fever; un gliek darup sän se Em vun ehr.
31. Un He trä to ehr, un rich se up, un heel se bi de Hand: un dat Fever verleet se gliek, un se deen se.
32. An den Abend awer, as de Sünn unnergahn weer, brochten se to Em allerlie Kranke un Besetene;Matth.8, 16.Luk.4, 40.
33. Un de ganze Stadt versammel sik vör de Döhr.
34. Un He holp veele Kranke, de mit allerlie Süken beladen weern, un drev veele Düvels ut, un let de Düvels nich reden, denn se kennten Em.Apost.16, 17.18.
35. Un des Morgens stunn He up vör Dag un gung rut. Un JEsus gung in en wüste Stä un bä dar.Luk.4, 42.
36. Un Petrus, mit de, de bi em weern, gungen Em na.
37. Un as se Em funn’, sproken se to Em: Jedereen söcht Di.
38. Un He sprok to se: Lat uns in de neegste Stadt gahn, dat Ik dar ok predigen doh; denn darto bün Ik kamen.Luk.4, 43.
39. Un He predig in ehr Scholen in ganz Galiläa, un drev de Düvels ut.
40. Un dar keem en Utsätzigen to Em, de bä Em, knee vör Em, un sprok to Em: Wenn Du wullt, so kannst Du mi wol rein maken.Luk.5, 12.
41. Un dat dä JEsus leed un He reck de Hand ut, röhr em an, un sprok: Ik will dat dohn, wes’ rein!
42. Un as He so sprok, gungde Utsätzigkeit alsbald vun Em, un He war rein.
43. Un JEsus bedroh em, un dreev em alsbald vun Sik,Mark.3, 12.
44. Un sprok to em: Süh to, dat du Nüms nicks seggst; sonnern gah hen, un wies’ di den Prester, un opfer för din Reinigung, wat Moses gebaden hett to en Tügnis öwer se.3. Mos. 14, 2.
45. He awer, as He rut keem, fung He an, un sä veel darvun, un mak de Geschich apenbar, so dat He vun nu an nich mehr kunn apenbar in de Stadt gahn, sonnern He weer buten in de wüsten Gegenden, un se keemen to Em vun alle Enn.Luk.5, 15.
1. Un na weke Dag’ gung He wedder na Capernaum, un dat war bekannt, dat He in dat Hus weer.Matth.9, 1.
2. Un alsbald versammeln sik veele, so dat se keen Platz harrn ok buten vör de Döhr; un He sä se dat Wort.
3. Un dar keemen weke to Em, de brochen en Jichtkranken, vun veer Lüd dragen.
4. Un as se nich to Em kamen kunn’ vör dat Volk, deckten se dat Dack af, wo He weer, un graben dat up, un leeten dat Bett dal, wo de Jichtkranke in leeg.
5. As awer JEsus ehrn Glov seeg, sprok He to den Jichtkranken: Min Söhn, din Sünn sünd di vergeven.
6. Dar weern awer weke Schriftgelehrte, de seeten dar, un dachen in ehr Harten:
7. Wa redt düsse son Gotteslästerung? Wer kann Sünn vergeven as alleen GOtt?Matth.9, 3.
8. Un JEsus erkenn bald in Sin GEist, dat se so dachen bi sik sülvst, un sprok to se: Wat denkt ji so wat in ju Harten?Joh.2, 24.
9. Wat is lichter, to den Jichtkranken to seggen: »Di sünd din Sünn vergeven?« oder: »Stah up, nimm din Bett, un gah na Hus?«
10. Up dat ji awer weet, dat de Minschensöhn Macht hett, to vergeven de Sünn up de Eer, sprok He to den Jichtkranken:
11. Ik segg di, stah up, nimm din Bett, un gah na Hus!
12. Un gliek darup stunn he up, neem sin Bett, un gung rut vör all, so, dat se sik all verfehrten, un priesen GOtt, un sproken: Wi hebbt so wat noch niemals sehn.
13. Un He gung wedder rut an den See, un all dat Volk keem to Em, un He lehrte se.
14. Un as JEsus vöröwer gung, seeg He Levi, Alphäus sin Söhn, in de Tollbod sitten, un sprok to em: Folg Mi na! Un he stunn up, un folg Em na.Luk.5, 27.
15. Un dat begev sik, as He to Disch sitten dä in sin Hus, setten sik veele Töllners un Sünners to Disch mit JEsus un Sin Jüngers. Denn dat weern veele, de Em nafolgden.
16. Un de Schriftgelehrten un Pharisäers, as se seegen, dat He mit de Töllners un Sünners etendä, sproken se to Sin Jüngers: Warum itt un drinkt He mit de Töllners un Sünners?
17. As dat JEsus hörn dä, sprok He to se: De Starken brukt keen Dokter, sonnern de Kranken. Ik bün kamen, to ropen de Sünners to Buße, un nich de Gerechten.Matth.9, 12.13.
18. Un Johannes sin Jüngers un de Pharisäers ehr fasteten veel, un dar keemen weke to Em, de sproken: Warum fastet Johannes sin Jüngers un de Pharisäers ehr, un Din Jüngers fastet nich?Matth.9, 14.
19. Un JEsus sprok to se: Wa künnt de Hochtiedslüd fasten, dewiel dat de Brüdigam bi se is? So lang also de Brüdigam bi se is, künnt se nich fasten.
20. De Tied awer ward kamen, dat de Brüdigam vun se nahmen ward; denn ward se fasten.
21. Nüms sett en Lappen vun Tüg up en ol Kleed; denn de nie Lappen ritt doch vun dat ole Kleed, un de Reet ward gröter.Matth.9, 16.Luk.5, 36.
22. Un Nüms deiht Most in ole Wienbälge; sunst territt de Most de Wienbälge, un de Wien ward verschütt, un de Wienbälge kamt um; sonnern man schall Most in nie Bälge dohn.
23. Un dat begev sik, dat He wanneln dä an en Sabbat dörch de Saat, un Sin Jüngers fungen an, in’t Gahn de Ahrn uttorieten.Luk.6, 1.5. Mos. 23, 25.
24. Un de Pharisäers sproken to Em: Süh to, wat doht Din Jüngers up den Sabbat, dat nich recht is?
25. Un He sprok to se: Hebbt ji niemals les’t, wat David dahn hett, as dat em nödig weer, un em hungern dä, samt de, de bi Em weern?
26. As he gung in dat Gotteshus, to Abjathar, den Hohenprester sin Tied, un eet de Schaubröd, de Nüms eten dörf, denn de Presters, un he gev se ok de, de bi em weern.1. Sam. 21, 6. 2. Mos. 29, 32. 33. 3. Mos. 24, 9.
27. Un He sprok to se: De Sabbat is för den Minschen makt, un nich de Minsch för den Sabbat;5. Mos. 5, 14.
28. So is de Minschensöhn en HErr ok öwer den Sabbat.Luk.6, 5.
1. Un He gung wedder in de Schol. Un dar weer en Minsch, de harr en verdrögte Hand.Matth.12, 9.10.Luk.6, 6.
2. Un se luerten up Em, ob He em ok up den Sabbat gesund maken war, up dat se en Sak wedder Em harrn.
3. Un He sprok to den Minsch mit de verdrögte Hand: Trä hervör!
4. Un He sprok to se: Schall man an en Sabbat wat Gudes dohn, oder wat Böses? dat Leven erholn, oder dod maken? Se awer sweegen still.
5. Un He seeg se heel bös an, un weer bedrövt öwer ehr verstockt Hart, un sprok to den Minsch: Reck din Hand ut! Un he reckse ut; un de Hand war em gesund, as de annere.1. Kön. 13, 5.
6. Un de Pharisäers gungen rut, un heeln alsbald en Rat mit Herodes sin Deeners öwer Em, woans se Em umbrochten.Matth.12, 14.
7. Awer JEsus trock Sik torügg mit Sin Jüngers an den See, un veel Volk folg Em na ut Galiläa, un ut Judäa,Joh.6, 1.
8. Un vun Jerusalem, un ut Idumäa, vun gündsiet vun den Jordan, un de um Tyrus un Sidon her wahnt, en grot Volk, de Sin Daden hörten un keemen to Em.
9. Un He sprok to Sin Jüngers, dat se Em en lütt Schipp haln dän wegen dat Volk, dat se Em nich drängten.
10. Denn He mak veele gesund mank se, so, dat Em öwerfalln dän alle, de plagt weern, up dat se Em anröhrten.
11. Un wenn de unreinen Geister Em sehn dän, fulln se vör Em dal, schreegen un sproken: Du büst GOtt Sin Söhn.Luk.4, 41.
12. Un He bedroh se hart, dat se Em nich apenbar maken schulln.
13. Un He gung up en Barg, un reep to Sik, weke He wull, un de gungen hen to Em.
14. Un He bestell de Twölf, dat se bi Em wesen schulln, un dat He se utschick to predigen.Matth.10, 1.Luk.6, 13.
15. Un dat se Macht harrn, de Süken to heelen, un de Düvels uttodrieven.
16. Un gev Simon den Namen Petrus.Matth.10, 2.
17. Un Johannes, Zebedäus sin Söhn, un Johannes, Jakobus sin Broder, un gev se den Namen Bneharges, dat heet up dütsch: Donnerskinner.Ps.29, 3.68, 34.
18. Andreas, un Philippus, un Bartholomäus, un Matthäus, un Thomas, un Jakobus, Alphäus sin Söhn, un Thaddäus, un Simon vun Kana;
19. Un Judas Ischarioth, de Em verraden dä.
20. Un se keemen na Hus, un dar keem dat Volk awermals tosamen, so, dat se keen Platz harrn to eten.Mark.6, 31.
21. Un as dat hörn, de um Em weern, gungen se rut, un wulln Em holn, denn se sproken: He ward vun Sinnen kamen.
22. De Schriftgelehrten, awer, de vun Jerusalem dal kamen weern, sproken: He hett den Beelzebub, un dörch den Böwersten vun de Düvels drift He de Düvels ut.Matth.9, 34.Mark.12, 24.Luk.11, 15.
23. Un He reep se alltosamen, un sprok to se dörch Glieknisse: Wa kann een Satan den annern utdrieven?
24. Wenn en Riek mit sik sülvst unner enanner uneens ward, so mag dat nich bestahn.Luk.11, 27.
25. Un wenn en Hus mit sik sülvst unner enanner uneens ward, mag dat nich bestahn.
26. Sett sik nu de Satan gegen sik sülvst, un is mit sik sülvst uneens, so kann he nich bestahn, sonnern dat is ut mit em.
27. Dar kann Nüms en Starken in sin Hus falln, un sin Husrat roven, dat wes’ denn, dat he toeerst den Starken binden deiht, un denn sin Hus berovt.
28. Wahrlich, Ik segg ju: All de Sünn ward de Minschenkinner vergeven, ok de Gotteslästerung, dar se GOtt mit lästern doht.
29. Wer awer den hilligen GEist lästert, de hett keen Vergevung ewiglich, sonnern is dat ewige Gericht verfulln.
30. Denn se sän: He hett en unreinen Geist.v.22.
31. Un dar keem Sin Moder un sin Bröder, un stunn buten, schickten to Em, un leten Em ropen.
32. (Un dat Volk stunn um Em her.) Un se sproken to Em: Süh, Din Moder un Din Bröder buten fragt na Di.
33. Un He antwort se, un sprok: Wer is Min Moder un Min Bröder?
34. Un He seeg rund um Sik up de Jüngers, de um Em in en Krink sitten dän, un sprok: Süh, dat is Min Moder un Min Bröder.
35. Denn wer GOttes Willn deiht, de is Min Broder un Min Swester un Min Moder.
1. Un He fung wedder an to lehrn an den See, un veel Volk versammel sik to Em, so, dat He in en Schipp stiegen muß, un up dat Water sitten, un all dat Volk stunn up dat Land an den See.Matth.13, 1.Luk.8, 4.
2. Un He predig vör se lang dörch Glieknisse. Un in Sin Predigt sprok He to se:
3. Hört to! Süh, dar gung en Sai’mann ut to sai’n.
4. Un dat begev sik, indem He sai’, full wat an den Weg; do keemen de Vageln unner den Himmel, un freten dat up.
5. Wat full up dat steenigte Land, wo dat nich veel Eer harr, un gung bald up, darum, dat dat nich deep Eer harr.
6. As nu de Sünn upgung, verwelk dat, un wiel dat keen Woddel harr, verdrög dat.
7. Un wat full mank de Dorn, un de Dorn wussen up, un kreegen dat unner, un dat broch keen Frucht.
8. Un wat full up en gut Land, un broch Frucht, de dar toneem un wuß; un wat drog dörtigfältig, un wat sößtigfältig, un wat hunnertfältig.
9. Un He sprok to se: Wer Ohrn hett to hörn, de hör to!
10. Un as He alleen weer, fragen Em um düt Glieknis, de um Em weern, samt de Twölf.
11. Un He sprok to se: Ju is dat geven, de Heemlichkeit vun GOtt Sin Riek to weten; de dar buten awer ward Allns dörch Glieknisse vertellt.Matth.11, 25.
12. Up dat se dat mit sehend Ogen seht, un doch nich erkennt, un mit hörend Ohren hört un doch nich verstaht; up dat se sik nich dermalins bekehrt, un ehr Sünn se vergeven ward.
13. Un He sprok to se: Verstaht ji düt Glieknis nich, woanswüllt ji denn de annern all verstahn?
14. De Sai’mann sai’t dat Wort.
15. Düsse sünd dat awer, de an den Weg sünd, wo dat Wort sai’t ward, un se dat hört hebbt, so kummt alsbald de Satan un nimmt weg dat Wort, dat in ehr Hart sai’t weer.
16. Also ok sünd de, de up dat steenigte Land sai’t sünd, wenn se dat Wort hört hebbt, nehmt se dat bald mit Freuden up;
17. Un hebbt keen Woddel in sik, sonnern sünd wedderwensch; wenn sik Bedröfnis oder Verfolgung vun wegen dat Wort erhevt, so argert se sik gliek.
18. Un düsse sünd dat, de unner de Dorn sai’t sünd: de dat Wort hört;
19. Un de Sorg um düsse Welt un de bedregliche Riekdom, un veel annere Lüste gaht rin, un erstickt dat Wort, un dat blift ahn Frucht.
20. Un düsse sünd dat, de up en gut Land sai’t sünd: de dat Wort hört, un nehmt dat an, un bringt Frucht, weke dörtigfältig, un weke sößtigfältig, un weke hunnertfältig.
21. Un He sprok to se: Stekt man ok en Licht an, dat man dat unner en Schepel oder unner en Disch stellt? Mit nichten, sonnern dat man dat up en Lüchter stellt;
22. Denn dar is nicks verborgen, dat nich apenbar ward, un is nicks Heemliches, dat nich hervör kummt.Matth.10, 26.
23. Wer Ohrn hett to hörn, de hör to!Matth.11, 15.Offenb.2, 7.
24. Un sprok to se: Seht to, wat ji hört. Mit wat vör en Maat ji meeten doht, ward man ju wedder meeten; un man ward ju, de ji düt hört, noch wat togeven.Matth.7, 2.Luk.6, 38.
25. Denn wer dar hett, den ward geven, un wer nich hett, vun den ward man nehmen ok dat, wat he hett.
26. Un He sprok: Dat Riek GOttes hett sik also, as wenn en Minsch Saat up dat Land smitt.
27. Un slöpt, un steiht up Nacht un Dag, un de Saat geiht up, un wasst, dat he’t nich weet.
28. Denn de Eer bringt vun ehr sülvst toeerst dat Gras, naher de Aarn, denn den vullen Weeten in de Aarn.
29. Wenn se awer de Frucht brocht hett, so schickt he bald de Leeh hen, denn de Aarn is dar.
30. Un He sprok: Mit wat wüllt wi dat Riek GOttes verglieken? Un dörch wat för en Glieknis wüllt wi dat vörstelln?
31. Gliek as en Sempkorn, wenn dat sai’t ward up dat Land, so is dat dat lüttste mank all de Saat up de Eer;Matth.13, 31.Luk.13, 19.
32. Un wenn dat sai’t is, nimmt dat to, un ward gröter as alle Kohlarten, un kriggt grote Twiegen, so dat de Vageln unner den Himmel unner sin Schatten wahnen künnt.
33. Un dörch veel son Glieknisse sä He se dat Wort, nadem se dat begriepen kunn.
34. Un ahn Glieknisse redt He nich to se; awer besonners lä He dat Sin Jüngers Allns ut.
35. Un an densülvigen Dag des Abends sprok He to se: Lat uns röwer fahrn.
36. Un se leten dat Volk gahn, un neemen Em mit, as He in dat Schipp weer; un dar weern mehr Scheep bi Em.Matth.8, 32.
37. Un dar keem en grote Stormwind up, un smeet de Waggen in dat Schipp, so, dat dat Schipp vull war.Jon. 1, 4. 5.
38. Un He weer achter up dat Schipp, un sleep up en Küssen. Un se weckten Em up, un sproken to Em: Meister, fragst Du Nicks darna, dat wi verdarvt?
39. Un He stunn up, un bedroh den Wind, un sprok to den See: Wes’ still, un verstumm! Un de Wind lä sik, un dat war sehr still.Matth.8, 26.
40. Un He sprok to se: Wat sünd ji so bang! Wa geiht dat to, dat ji keen Glov hebbt!
41. Un se fürchten sik heel, un sproken unner enanner: Wer is He? Denn de Wind un de See sünd Em gehorsam.Ps.107, 25.
1. Un se keemen up gündsiet vun den See in de Gadarener Gegend.Matth.8, 28.Luk.8, 26.
2. Un as He ut dat Schipp stiegen dä, leep Em gliek darup ut de Gräver en beseeten Minsch mit en unreinen Geist in de Möt,
3. De sin Wahnung in de Gräver harr un Nüms kunn em binnen, ok nich mit Keden.
4. Denn he weer oft mit Fotschelln un Keden bunnen west, un harr de Keden afreeten, un de Fotschelln terreven, un Nüms kunn em tamm maken.
5. Un he weer alle Tied, bi Dag un Nacht, up de Bargen, un in de Gräver, schreeg, un slog sik mit Steen.
6. As he awer JEsus seeg vun wieden, leep he to Em, full vör Em dal, schreeg lut, un sprok:
7. Wat hef ik mit Di to dohn, o JEsus, GOtt, den Allerhöchsten Sin Söhn? Ik beswör Di bi GOtt, dat Du mi nich quäln deihst.
8. He awer sprok to em: Fahr rut, du unreine Geist, vun den Minschen.
9. Un He frog em: Wa heetst du? Un he antworte, un sprok: Legion heet ik, denn wi sünd veele.
10. Un he be’ Em veel, dat He se nich ut düsse Gegend drev.
11. Un darsülvst an de Bargen weer en grote Drift Sögen up de Weid.
12. Un de Düvels beden Em all un sproken: Lat uns in de Sögen fahrn!
13. Un sogliek gev JEsus se Verlöv darto. Do fahrn de unreinen Geister ut, un fahrn in de Sögen un de Drift störm öwer den Afhang in den See (dat awer weern bi twee Dusend), un versopen in den See.
14. Un de Swienharrn leepen weg, un vertelln dat in de Stadtun up dat Land. Un se gungen rut to sehn, wat dar geschehn weer.
15. Un keemen to JEsus, un seegen den, de vun de Düvels beseten weer, dat he sitten dä, un weer bekledt un vernünftig, un se weern bang.
16. Un de, weke dat sehn harrn, sän se, wat den Besetenen passeert weer, un vun de Sögen.
17. Un se fungen an, un beden Em, dat He ut ehr Gegend trecken dä.
18. Un as He in dat Schipp steeg, be’ Em de Besetene, dat he much bi Em wesen.
19. Awer JEsus leet em dat nich to, sonnern sprok to em: Gah hen in din Hus, un to din Lüd, un vertell se, wat för en grote Woldath de HErr di dahn un Sik öwer di erbarmt hett.
20. Un he gung hen, un fung an uttoropen in de tein Städte, wat för en grote Woldath JEsus em dahn harr. Un jedereen verwunner sik.
21. Un as JEsus wedder röwer fahrn dä in dat Schipp, versammel sik veel Volk to Em, un He weer an den See.
22. Un süh, dar keem een vun de Scholöbbersten, mit Namen Jairus. Un as he Em sehn dä, full he Em vör de Föt.Matth.9, 18.
23. Un be’ Em heel, un sprok: Min Dochter liggt up dat Letz; Du wullst doch kamen, un Din Hand up se leggen, dat se gesund ward, un lev.
24. Un He gung hen mit em; un Em folgde veel Volk na, un se drängten Em.
25. Un dar weer en Fru, de harr den Blodgang twölf Jahr hatt,3. Mos. 15, 25. Matth.9, 20.Luk.8, 43.
26. Un veel leden vun veele Dokters, un harr all ehr Geld daröwer vertehrt, un dat holp ehr nicks, sonnern dat war veelmehr arger mit ehr.
27. As de vun JEsus hörn dä, keem se in dat Volk vun achtern to, un fat Sin Kleed an.Luk.6, 19.Mark.8, 44.
28. Denn se sprok: Wenn ik blot Sin Kleed anfaten kunn, so war ik gesund.
29. Un up de Stä verdrög de Born vun ehr Blod, un se föhl dat an ehr Liev, dat se vun ehr Plag gesund warn weer.
30. Un JEsus föhl sogliek an Sik Sülvst de Kraft, de vun Em utgahn weer, un He dreih Sik um to dat Volk, un sprok: Wer hett Min Kleder anfat?
31. Un de Jüngers sproken to Em: Du sühst, dat Di dat Volk drängt, un sprickst: Wer hett Mi anfat?
32. Un He seeg Sik um na de, de dat dahn harr.
33. De Fru awer weer bang, un beverte, (denn se wuß, wat an ehr geschehn weer), keem, un full vör Em dal, un sä Em de ganze Wahrheit.
34. He awer sprok to ehr: Min Dochter, din Glov hett di gesund makt; gah hen mit Freden, un wes’ gesund vun din Plag.
35. As He noch so sprok, keemen weke vun den Scholöbbersten sinLüd, un sproken: Din Dochter is storven, wat wullt du den Meister wieder bemöhen?
36. JEsus awer hör bald de Red, de dar seggt war, un sprok to den Scholöbbersten: Wes’ nich bang, glov man!Luk.8, 50.
37. Un leet Nüms Em nafolgen, as Petrus un Jakobus un Johannes, Jakobus sin Broder.
38. Un He keem in den Scholöbbersten sin Hus, un seeg dat Getümmel un de dar heel weenten un hulten.1. Mos. 50, 10.
39. Un He gung rin, un sprok to se: Wat larmt un weent ji? Dat Kind is nich storven, sonnern dat slöpt. Un se lachten Em ut.Joh.11, 11.
40. Un He drev se all rut un neem mit Sik dat Kind sin Vader un Moder, un de bi Em weern, un gung rin, wo dat Kind liggen dä.
41. Un He greep de lütt Diern bi de Hand, un sprok to ehr: Talitha kumi! Dat is verdütscht: Mäden, Ik segg di, stah up!Luk.7, 14.
42. Un sogliek stunn de lütt Diern up, un gung umher; se weer awer twölf Jahr old. Un se verfehrn sik öwer de Maten.
43. Un He verbod se hart, dat dat Nüms weten schull; un sä, se schulln ehr wat to eten geven.
1. Un He gung ut vun dar, un keem in Sin Vaderstadt, un Sin Jüngers folgden Em na.
2. Un as de Sabbat keem, fung He an to lehrn in ehr Schol. Un veel, de dat hörn, verwunnerten sik öwer Sin Lehr, un sproken: Wo kummt denn so wat her? Un wat för Wiesheit is dat, de Em geven is, un son Dathen, de dörch Sin Hann dahn ward?
3. Is He nich den Timmermann, Maria ehr Söhn, un de Broder vun Jakobus, un Joses, un Judas, un Simon? Sünd nich ok Sin Swestern hier bi uns? Un se argerten sik an Em.Luk.4, 22.
4. JEsus awer sprok to se: En Prophet gelt narms weniger as in Sin Vaderland un to Hus bi de Sinen.Joh.4, 44.
5. Un He kunn dar nich en eenzige Dath dohn, blot en paar Kranke lä He de Hand up, un mak se gesund.
6. Un He wunnerte Sik öwer ehrn Unglov. Un He gung umher in de Flecken rund herum, un lehrte.
7. Un He reep de Twölf tosamen un fung an un schick se bi twee un twee un gev se Macht öwer de unreinen Geister.Matth.10, 1.Luk.9, 1.
8. Un befohl se, dat se nicks bi sik dregen schulln up den Weg, as blot en Staff, keen Tasch, keen Brod, keen Geld in den Gürtel;
9. Sonnern dat se Schoh an harrn, un dat se nich twee Röck antrecken dän.
10. Un sprok to se: Wo ji in en Hus gahn ward, dar blievt in, bet dat ji darvun treckt.
11. Un de ju nich upnehmennoch hörn ward, vun dar gaht rut, un slat den Stof af vun ju Föt to en Tügnis öwer se. Ik segg ju: Wahrlich, dat ward Sodom un Gomorra an dat jüngste Gericht erdräglicher gahn, as son Stadt.Matth.10, 14.Luk.9, 5.Apost.13, 51.
12. Un se gungen rut un predigten, man schull Buße dohn.
13. Un dreven veele Düvels ut, un salvten veele Kranken mit Öl, un makten se gesund.
14. Un dat keem vör den König Herodes (denn Sin Nam weer nu bekannt), un he sprok: Johannes de Döper is vun de Doden upstahn; darum deiht he son Dathen.
15. Weke awer sproken: He is Elias! Weke awer: He is en Prophet, oder een vun de Propheten.
16. As dat awer Herodes hörn dä, sprok he: Dat is Johannes, den ik den Kopp afsla’n laten hef, de is vun de Doden upstahn.
17. He awer, Herodes, harr utschickt un Johannes grepen, un in dat Gefängnis leggt um Herodias willen, sin Broder Philippus sin Fru; denn he harr se friet.Matth.14, 3.Luk.3, 19.20.
18. Johannes awer sprok to Herodes: Dat is nich recht, dat du din Broder sin Fru hest.3. Mos. 18, 16.
19. Herodes awer stell em na, un wull em dod maken, un kunn nich.
20. Herodes awer weer bang vör Johannes; denn he wuß, dat he en fromme un hillige Mann weer, un verwahrte em un gehorch em in veele Saken, un hör em geern.
21. Un dar keem en passende Dag, dat Herodes up sin Geburtsdag en Abendeten gev de Böversten un Hauptlüd un Vörnehmsten in Galiläa.Matth.14, 6.
22. Do trä rin de Dochter vun Herodias, un danz, un dat gefull Herodes wol, un de, de mit em an den Disch seten. Do sprok de König to de lütt Diern: Be’ vun mi, wat du wullt, ik will di dat geven.
23. Un swor ehr en Eed: Wat du warrst vun mi beden, will ik di geven, bet an de Hälft vun min Königriek.
24. Se gung rut, un sprok to ehr Moder: Wat schall ik beden? De sprok: Johannes den Döper sin Kopp.
25. Un se gung sogliek rin mit Hast to den König, be’ un sprok: Ik will, dat du mi gifst nu sobald up en Teller Johannes den Döper sin Kopp.
26. De König war bedrövt, doch wegen den Eed, un wegen de, de mit Em to Tafel sitten dän, wull he se nich en Fehlbed dohn laten.
27. Un alsbald schick de König den Henker hen, un heet sin Kopp herbringen. De gung hen, un slog em den Kopp af in dat Gefängnis.
28. Un drog sin Kopp her up en Schöddel, un gev em de lütt Diern, un de lütt Diern gev em ehr Moder.
29. Un as dat sin Jüngers hörten, keemen se, un neemen sin Lieknam, un län em in en Graf.
30. Un de Apostels keemen bi JEsus tosamen, un verkünnigten Em dat all, un wat se dahn un lehrt harrn.
31. Un He sprok to se: Lat uns alleen in en Wüstenie gahn, un ruht ju ut! Denn se weern veel, de af- un to gungen; un harrn nich Tied nog to eten.
32. Un He fahr dar in en Schipp na de Wüstenie alleen.
33. Un dat Volk seeg se wegfahrn; un veel kennten Em, un leepen darhen mit enanner to Fot ut all de Städ’, un keemen se tovör, un se keemen to Em.
34. Un JEsus gung rut un seeg dat grote Volk, un dat jammer Em, denn se weern as de Schap, de keen Harr hebbt. Un He fung en lange Predigt an.
35. As nu de Dag binah vörbi weer, treden Sin Jüngers to Em, un sproken: Dat is hier wüste, un de Dag is nu darhen.Matth.14, 15.
36. Lat se vun Di, dat se hengaht in de Dörper un Flecken umher, un kopt sik Brod; denn se hebbt nicks to eten.
37. JEsus awer antworte, un sprok to se: Gevt ji se doch to eten. Un se sproken to Em: Schüllt wi denn hengahn un för tweehunnert Penning Brod kopen, un se to eten geven?
38. He awer sprok to se: Wa veel Brod hebbt ji? Gaht hen un seht to. Un as se dat erfahrn harrn, sproken se: Fief, un twee Fisch.
39. Un He befohl se, dat se sik all dal leggen schulln bi vulle Dischen, up dat gröne Gras.
40. Un se setten sik na Schichten, je hunnert un hunnert, föfdig un föfdig.
41. Un He neem de fief Bröd un de twee Fisch un seeg up na den Himmel, un dankte, un brok de Bröd, un gev se de Jüngers, dat se se vörleggen dän, un de twee Fisch deel He mank se all.
42. Un se eten all un warn satt.
43. Un se sammeln de Krömen up, twölf Körv vull, un vun de Fisch.
44. Un de dar eten harrn, de weern fiefdusend Mann.
45. Un alsbald drev He Sin Jüngers, dat se in dat Schipp treden, un vör Em röwer föhrn na Bethsaida, bet dat He dat Volk vun Sik leet.Matth.14, 22.Joh.6, 17.
46. Un as He se vun Sik schafft harr, gung He up en Barg to beden.
47. Un an den Abend weer dat Schipp merrn up den See, un He up dat Land alleen.Matth.14, 23.24.
48. Un He seeg, dat se Noth leden bi dat Rudern; denn de Wind weer se entgegen. Un um de veerte Nachtwach keem He to se, un gung up den See.
49. Un He wull vör se öwer gahn. Un as se Em seegen up den See umhergahn, meenten se, dat weer en Spök, un schregen.
50. Denn se seegen Em all, un verfehrten sik. Awer sogliek sprok He mit se, un sprok to se: West getrost; Ik bün dat, west nich bang.
51. Un trä to se in dat Schipp, un de Wind legg sik. Un severfehrten sik un verwunnerten sik öwer de Maten.
52. Denn se weern nicks verstänniger warn öwer de Bröd, un ehr Hart weer starr.
53. Un as se röwer fahrt weern, keemen se in dat Land Genezareth un landen dar.
54. Un as se ut dat Schipp treden, kenn se Em;
55. Un leepen all in de umliggenden Länner, un fungen an, de Kranken umher to fahrn up Betten, wo se hörten, dat He weer.
56. Un wo He in de Flecken, oder Städ’, oder Dörper ringung, dar län se de Kranken up den Markt, un beden Em, dat se blot den Som vun Sin Kled anröhrn muchen.
1. Un de Pharisäers un weke vun de Schriftgelehrten, de vun Jerusalem kamen weern, keemen to Em.
2. Un as se seegen weke vun Sin Jüngers mit gemeen, dat is mit unwuschen Hann, dat Brod eten, schulln se daröwer.
3. Denn de Pharisäers un all de Juden eten nich, bevör se de Hann mennigmal wascht; holt also de Öllsten ehr Vörschriften.
4. Un wenn se vun’t Markt kamt, so eet se nich, se wascht sik denn. Un dar is noch veel mehr, dat se to holn hebbt na de Öwerleverung vun ehr Vaders, tom Bispill vun Drinkgeschirr, un Kruken, isern Geschirr, un Dischenwaschen.
5. Do frogen Em nu de Pharisäers un Schriftgelehrten: Warum wannelt Din Jüngers nich na de Öllsten ehr Vörschriften, sonnern eet dat Brod ahn sik de Hann to waschen?
6. He awer antworte un sprok to se: Wol fien hett vun ju Heuchlers Jesaias wiessagt, as dar schreven steiht: Dat Volk ehrt Mi mit de Lippen, awer ehr Hart is wiet vun Mi.Jes. 29, 13. Matth.15, 7.
7. Vergevens awer is dat, dat se Mi deent, wiel se lehrt son Lehr, de nicks anners is as Minschen Gebot.
8. Ji verlat GOtt Sin Gebot un holt de Minschen ehr Vörschriften, vun Kruken un vun Drinkgeschirr to waschen, un desglieken doht ji veel.
9. Un He sprok to se: Wol fien hebbt ji GOtt Sin Gebot uphaven, up dat ji ju Vörschriften holt.
10. Denn Moses hett seggt: Du schast din Vader un din Moder ehren, un wer Vader oder Moder flucht, de schall starven.2. Mos. 20, 12.
11. Ji awer lehrt: Wenn een sprickt to Vader oder Moder: »Korban, dat heet: Wenn ik dat opfern doh, so is dat di veel nützlicher;« de deiht wol.Spr. 28, 24.
12. Un so lat ji em för sin Vader un sin Moder nicks mehr dohn.
13. Un makt GOttes Wort kraftlos dörch ju Vörschriften, de ji upsett hebbt. Un desglieken doht ji veel.
14. Un He reep to Sik dat ganze Volk, un sprok to se: Hört Mi all to un verstaht dat.Matth.15, 10.
15. Dar is nicks buten den Minsch, dat em gemeen makenkunn, wenn dat in em geiht, sonnern wat vun em utgeiht, dat is dat, wat den Minsch gemeen makt.
16. Hett jemand Ohrn to hörn, de hör to!Matth.11, 15.Mark.13, 9.
17. Un as He vun dat Volk in dat Hus keem, frogen Em Sin Jüngers um düt Glieknis.Mark.15, 15.
18. Un He sprok to se: Sünd ji denn ok so unverstännig? Verstaht ji noch nich, dat Allns, wat buten is un in den Minsch geiht, dat kann em nich gemeen maken?
19. Denn dat geiht nich in sin Hart, sonnern in den Buk, un geiht ut dörch den natürlichen Gang, de alle Spiesen utfegt.
20. Un He sprok: Wat ut den Minsch geiht, dat makt den Minsch gemeen;
21. Denn vun binnen, ut den Minsch sin Hart, gaht rut böse Gedanken, Ehebreken, Horerie, Mord,
22. Spitzboverie, Giez, Bosheit, Falschheit, Untucht, Afgünstigkeit, Gotteslästerung, Hoffahrt, Unvernunft.
23. All düsse bösen Saken gaht vun binnen rut, un makt den Minsch gemeen.
24. Un He stunn up, un gung vun dar in de Grenzen vun Tyrus un Sidon; un gung in en Hus, un wull dat Nüms weten laten, un kunn doch nich verborgen wesen.
25. Denn en Fru harr vun Em hört, de ehr lütt Dochter en unreinen Geist harr, un se keem, un full dal to Sin Föt.
26. (Un dat weer en griechische Fru ut Syrophönice.) Un se be’ Em, dat He den Düvel vun ehr Dochter utdrev.
27. JEsus awer sprok to ehr: Lat toeerst de Kinner satt warrn. Dat is nich fien, dat man de Kinner ehr Brod nehmen deiht, un smitt dat vör de Hunn.Matth.15, 26.
28. Se antwort awer, un sprok to Em: Ja, HErr, awer doch eet de Hunn unnern Disch vun de Kinner ehr Krömen.
29. Un He sprok to ehr: Um dat Wort willen gah hen, de Düvel is vun din Dochter utfahrt.
30. Un se gung hen in ehr Hus, un funn, dat de Düvel utfahrt weer, un de Dochter up dat Bett liggen.
31. Un as He wedder utgung vun de Grenzen vun Tyrus un Sidon, keem He an den galiläischen See, merrn dörch de Grenz vun de tein Städte.Matth.15, 29.
32. Un se brochen en Doven to Em, de dar stumm weer, un se beden Em, dat He de Hann up em lä.Matth.9, 32.Luk.11, 14.
33. Un He neem em vun dat Volk alleen, un lä em de Finger in de Ohrn, un spütt ut un rögde sin Tung an.Mark.8, 23.
34. Un seeg up na den Himmel, süfz un sprok to em: Hephata! dat is: doh di apen!Joh.11, 41.
35. Un alsbald dän sik sin Ohrn up, un dat Band vun sin Tung war los, un he sprok recht.
36. Un He verbo se, se schulln dat Nüms seggen. Awer je mehr He dat verbeeden dä, desto mehr bredten se dat ut.
37. Un verwunnerten sik öwer de Maten, un sproken: He hett dat Allns wol makt; de Doven makt He hörn, un de Stummen spreken.1. Mos. 1, 31.
1. To de Tied, as veel Volk dar weer, un harrn nicks to eten, reep JEsus Sin Jüngers to Sik, un sprok to se:
2. Mi jammert dat Volk, denn se sünd nu dree Dag’ bi Mi bleven, un hebbt nicks to eten.
3. Un wenn Ik se hungrig vun Mi to Hus gahn leet, warn se up den Weg versmachten. Denn weke weern vun wieden kamen.
4. Sin Jüngers antworten Em: Wo nehmt wi hier Brod her in de Wüstenie, dat wi se satt makt?
5. Un He frog se: Wa veel Brod hebbt ji? Se sproken: Söven.
6. Un He befohl dat Volk, dat dat sik up de Eer lagern dä. Un He neem de söven Bröd, sprok dat Dankgebet daröwer un brok se, un gev se de Jüngers, dat se desülven vörleggen dän; un se län se dat Volk vör.
7. Un se harrn en beten Fisch; un He sprok dat Dankgebet daröwer, un befohl, desülvigen ok uptodregen.
8. Se eten awer un warn satt; un neemen de öwrigbleven Krömen up, söven Körv vull.
9. Un se weern bi veer Dusend, de dar eten harrn; un He leet se vun Sik.
10. Un gliek darup trä He in en Schipp mit Sin Jüngers, un keem in de Gegend Dalmanutha’s.
11. Un de Pharisäers gungen rut, fungen an, sik mit Em to befragen, versöchten Em, un begehrten vun Em en Teken vun den Himmel.Matth.12, 38.Mark.16, 1.
12. Un He süfz in Sin Geist, un sprok: Wat söcht doch düt Geslecht Teken? Wahrlich, Ik segg ju: Düt Geslecht ward keen Teken geven.
13. Un He verleet se, trä wedder in dat Schipp un fohr heröwer.
14. Un se harrn vergeten, Brod mit sik to nehmen, un harrn nich mehr mit sik up dat Schipp, as een Brod.Matth.16, 5.6.
15. Un He befohl se, un sprok: Seht to, un seht ju vör vör de Pharisäers ehrn Suerdeeg un vör Herodes sin Suerdeeg.Matth.16, 6.Luk.12, 1.
16. Un se dachen hen un her, un sproken unner eenanner: Dat is, wiel wi keen Brod hebbt.
17. Un JEsus verneem dat, un sprok to se: Wat bekümmert ji ju doch, dat ji keen Brod hebbt? Verstaht ji denn noch nicks, un sünd ji noch nich verstännig? Hebbt ji noch en verblendt Hart in ju?Mark.6, 52.Luk.24, 25.
18. Hebbt Ogen, un seht nich, un hebbt Ohrn, un hört nich? Un denkt nich dar an?
19. As Ik fief Bröd brok unner Fiefdusend, wa veel Körv vull Krömen sammeln ji dar up? Se sproken: Twölf.Matth.14, 19.Luk.9, 13.Joh.6, 9.13.
20. As Ik awer de söven brok unner de Veerdusend, wa veel Körv vull Krömen sammeln ji dar up? Se sproken: Söven.Matth.15, 34.
21. Un He sprok to se: Wat verstaht ji denn nicks?
22. Un He keem na Bethsaida. Un se brochen en Blinden to Em, un beden Em, dat He em anröhrn much.Mark.6, 56.
23. Un He neem den Blinden bi de Hand un föhr em rut vör den Flecken, un spütt in sin Ogen, un lä Sin Hann up em, un frog em, ob he wat sehn dä.Mark.7, 32.33.Joh.9, 6.
24. Un he seeg up, un sprok: Ik seh Minschen gahn, as wenn ik Böm seeg.
25. Darna lä He nochmal Sin Hann up sin Ogen, un befohl em, noch eenmal to sehn. Un he war wedder torecht brocht, dat he Allns scharp sehn kunn.
26. Un He schick em na Hus, un sprok: Gah nich rin in den Flecken, un segg dat ok Nüms darin.Mark.7, 36.
27. Un JEsus gung rut, un Sin Jüngers, in de Märkte vun de Stadt Cäsarea Philippi. Un up den Weg frog He Sin Jüngers, un sprok to se: Wat seggt de Lüd, dat Ik bün?Matth.16, 13.
28. Se antworten: Se seggt, Du büst Johannes de Döper, weke seggt, Du büst Elias, weke seggt, Du büst een vun de Propheten.
29. Un He sprok to se: Ji awer, wat seggt ji, dat Ik bün? Do antworte Petrus, un sprok to Em: Du büst Christus.Joh.1, 49.
30. Un He droh se, dat se Nüms vun Em seggen schulln.
31. Un fung an, se to lehrn: De Minschensöhn mutt veel lieden, un ward versmeten warrn vun de Öllsten un Hohenpresters un Schriftgelehrten, un dod makt warrn, un öwer dree Dag’ upstahn.
32. Un He re’ dat Wort frie un apenbar. Un Petrus neem Em to sik, un fung an, Em to wehren.
33. He awer dreih Sik um, seeg Sin Jüngers an, un bedroh Petrus, un sprok: Gah achter Mi, du Satan; denn du meenst nich, dat göttlich is, sonnern dat minschlich is.2. Sam. 19, 22.
34. Un He reep to Sik dat Volk, samt Sin Jüngers, un sprok to ehr: Wer Mi nafolgen will, de verleugne sik sülvst, un nehm sin Krüz up sik, un folg Mi na.Matth.16, 24.
35. Denn wer sin Leven beholn will, de ward dat verleern, un wer sin Leven verlüst um Mi un dat Evangelium willen, de ward dat beholn.Matth.10, 39.
36. Wat hölp dat den Minsch, wenn he de ganze Welt gewinnen dä, un neem an sin Seel Schaden?
37. Oder wat kann de Minsch geven, darmit he sin Seel inlösen kann?
38. Wer sik awer vör Mi un vör Min Wör’ schamt unner düt ehebrekerisch un sündige Geslecht, vör de ward sik den Minschensöhn schamen, wenn He kamen ward in Sin Vader Sin Herrlichkeit mit de hilligen Engeln.