Chapter 33

Woans ick tau ’ne Fru kamm.[1]

Nah de Hochtid[2]hett ’t en Enn’;[3]Vör de Hochtid möst du s’ wenn’n.[4]

Nah de Hochtid[2]hett ’t en Enn’;[3]

Vör de Hochtid möst du s’ wenn’n.[4]

Ick was mit de Wil[5]en ollen Knaw’[6]worden, ick was in de Welt ’rümme schält[7]worden, hir hen un dor hen, ick hadd minen Kopp[8]männigmal[9]up en weiken Pähl[10]leggt[11]un männigmal up en Bund Arwtstroh;[12]äwer as ick öller[13]würd, geföll[14]mi dat Arwtstroh lang’ nich mihr so gaud[15]as in mine twintiger Johren,[16]denn wer in sin Kinnerjohren girn gele Wörteln ett,[17]versmad’t[18]dorüm in sinen Öller[19]grad keinen Gaus’braden.[20]— De Lüd’ säden:[21]„Frigen“,[22]un ick säd: „Bedenken“, un gung[23]üm den heiligen Ehestand herümmer, as de Voß[24]üm de Gaus’bucht,[25]un dacht: „Hewwen müggst[26]du woll ein’! ’Rin kümmst[27]du dor sacht ok![28]äwerwenn du s’ di irst[29]upsackt[30]hest, kümmst du denn[31]ok wedder ’rute?“[32]— Wenn ick denn äwer wedder an den Gastwirt sinen ewigen Swin- un Hamel-Braden[33]dacht, un dat dat in mine Stuw’[34]utsach,[35]as up de leiwe[36]Gottesird’[37]vörden irsten[38]Schöpfungsdag, un dat mi de ein oll ßackermentsche Knop[39]ümmer afret,[40]denn säd ick: „Frigen“, un denn säden de dummen Lüd’ wedder: „Bedenken“. So satt[41]ick denn ümmer twischen Bom un Bork;[42]un de bedenklichen Johren fungen all an,[43]mi gris[44]äwer den Kopp tau wassen,[45]dunn stah[46]ick mal an ’n Aben[47]un heww mi ’ne Pip[48]Tobak anstickt[49]un kik[50]in ’t Weder.[51]

De Snei[52]fisselt[53]so sachten von den Hewen dal,[54]buten[55]is dat so still, kein Wagen is tau hüren,[56]blot[57]in de Firn[58]klingelt en Släden,[59]un mi ward gor tau einsam tau Maud,[60]un dortau is ’t heilig Christabend. — As ick noch so stah un verlurendörch de Ruten[61]kik, tuckt[62]min Schauster[63]Linsener mit en Handsläden vull Holt[64]vör sine Dör,[65]wat hei sick in den Stadtholt sammelt hett, un baben[66]up den Släden liggt[67]en gräunen[68]Dannenbusch. „Nu kik den Racker!“ segg[69]ick. „Hei sall mi dat anner Por Stäweln[70]maken,[71]un hei karjolt[72]tau Holt! Likdürn[73]hett hei mi all anschaustert, ick lat[74]bi den Kirl[75]nich länger maken!“ — So stah ick denn noch ’ne Wil,[76]un dat schuddert[77]mi denn dörch de Glieder un gruselt mi den Puckel dal, un ick segg tau mi: „Natürlich!“ segg[78]ick. „En Snuppen,[79]en dägten[80]Snuppen! Un worüm ok nich? De Stäweln sünd intwei,[81]un mit de Wull,[82]de ick Fru Bütow’n gewen heww, stoppt sei ehr eigen Strümp, un min hewwen keinen Bodden.[83]All’ns in de Welt geiht[84]natürlich tau.“ — So stah ick, bet[85]dat düster[86]ward, un as ick Licht ansticken will, kann ick ’t Füertüg[87]nich finnen,[88]un as ick ’t funnen[89]heww, will de Lamp’ nich brennen: Fru Bütow’n hett den Dacht[90]nich putzt, un as ick t’ Ding kümmerlich in den Tog[91]heww, geiht s’ mi snubbs vör de Näs’[92]ut, Fru Bütow’n hett kein Öl upgaten.[93]In so ’ne Umstänn’[94]is dat schön, wenn Einer glik[95]tau Hand is, den man düchtig utschellen[96]kann; ick hadd äwer Keinen tau Hand, un wat süll ick dauhn?[97]Ick kek[98]also wedder ut dat Finster.

Bi de Schausterlüd’ was dat hell worden, un in de Stuw’ was dat en lustig Lewen un en Juchen: äwer seihn künn[99]ick nicks, denn de Gardinen wiren tautreckt.[100]„Nu kik den Schauster!“ säd ick. „Ordentlich Gardinen!“ — Ick hadd kein Gardinen, Fru Bütow’n verstunn[101]sick nich up Gardinen; sei hadd mi in de irste Tid[102]mal weck anbünzelt,[103]de segen ut as[104]‚unnen nicks un baben nicks‘[105]un ick hadd s’ afreten,[106]as mi de Lüd’ frogen,[107]ob ick an min Finster Kinnerhemden drögen let.[108]Natürlich argert ick mi denn nu äwer den Schauster: de Kirl makt[109]mi min Stäweln nich un wull lewen,[110]as en Graf, un ick satt in ’n Düstern ahn[111]Gardinen un mit en Snuppen in den Liw’.[112]Ick mak mi denn up de Bein’ un gah äwer de Strat[113]un denk: „Täuw![114]Sallst[115]den Kirl en düchtigen Zopp maken!“[116]

As ick in de Stuw ’rin kamm,[117]stunn[118]en Dannenbom[119]up den Disch, un Lichter brennten doran, un den Schauster sin Körling un sin Krischäning[120]hadden ’ne Fläut[121]un ’ne Trumpet un makten Musik dortau,[122]un dat Juchen un Krischen[123]besorgte den Schauster sin lütt Mariken,[124]de mit de Hänn’[125]nah de Lichter ampelte un mit de Beinen up ehr Mutter ehren Schot[126]’rüm stangelte, denn sei was noch nich gangbor.[127]De Schausterfru hadd dat Spinnrad bi Sid sett’t,[128]sick ’ne ’reine Schört[129]vörbunnen[130]un ehren sünndagschen Dauk[131]ümslagen[132]un hadd en sünndagsch Gesicht upsett’t, lachte de Gören[133]an un wischte lütt Mariken den Mund af, wenn sei mit de Pepernät[134]alltausihr[135]bitau fohren ded.[136]De Schauster hadd en Enn’[137]Planlaken äwer de Markstäd’[138]deckt, hadd sick Tüffeln[139]antreckt[140]un satt nu mit ’ne lang’ Pip an den Aben un tügt sick[141]en Kraus[142]Bir.

Na, hir kunn[143]doch Keiner mit Schellen[144]’rinne kamen![145]Ick säd also blot: „Gu’n Abend,“ un hadd[146]doch mal tauseihn wullt,[147]wat de Lust hir woll tau bedüden[148]hadd. Na, nu würd mi denn Allens wis’t:[149]de Pepernät un de Appel,[150]de bunten Bohnenkräns’ un de Hahnbuttenkräns’,[151]de säben[152]Semmelpoppen[153]un de ein Zuckerpopp, de ganz baben in den Dannenbom hung.[154]„Is angrepsch’ Wohr,“[155]säd de Schauster, „drei Johr hewwen wi sei nu glücklich dörchbröcht,[156]bet[157]up den Swanz von den Husoren sin Pird,[158]den hett Krischäning mal afbeten,[159]as Mutter mal nich recht Obacht gaww.[160]— Je, Di mein ick,“ sett’t[161]hei hentau un drauht[162]den Jungen mit den Finger. — „„Ick will man nich von em weggahn mit min Arbeit,““ säd ick tau mi, un mi was ganz verdräglich tau Maud, obschonst ick de niderträchtigsten Koppweihdag’[163]hadd. Doch as Schauster Linsener mi dat Haupt- un Tafelstück wisen un utdüden ded[164]— ’t was Adam un Eva,vörden Sündenfall, schön in Stutendeig utkned’t[165]un mit Eier un Saffran gel anmalt[166]— un as de beiden lütten Linseners sick rechts un links von uns’ ihrwürdigen Stammöllern[167]henstellten un tau tuten[168]un trumpeten anfungen, dunn würd mi dochgrad so tau Maud, as wenn oll Rad’maker[169]Langklas mi mit sinen stumpen[170]Frittbohrer[171]ümmer pianoforte — pianoforte — in den Kopp ’rin bohren ded, dat dat pipt un gnirrt,[172]un mi dorbi frog, ob dat nich schön güng?[173]— De Schauster müggt[174]mi anseihn, dat ick mi ’ne Krankheit vermauden was,[175]denn as mi sin beiden lütten Cherubim richtig ut sin Paradis ’rute trumpet’t hadden, gung hei mit mi ’räwer un wull mi Licht anmaken un frog, wo ick de Swewelsticken[176]hadd? — „Hewwen dauh ick[177]Allens,“ säd ick, „äwer blot uns’ Herrgott un Fru Bütow’n weit,[178]wo t’ tau sinnen is.“ — De Schauster hülp[179]mi nu ut de Stäweln un säd: „Natte Fäut![180]Un ick heww Sei de annern Stäweln nich farig[181]makt!“ hülp mi tau Bedd un säd: „Täuwen S’ man,[182]min Fru sall ’räwer kamen[183]un sall Sei Tee kaken.“[184]— Dat geschach[185]denn ok; äwer[186]wat in de negsten virteihn Dag’[187]mit mi vörgahn[188]is, dorvon weit ick nich vel tau vertellen.[189]

Ick lagg[190]in en sweren Drom.[191]Mi was, as wenn min ganze Stuw’ vull Dannenböm brennen un lüchten ded,[192]un an jeden hung ’ne wunderschöne Semmelpopp mit Adam un Eva un dat ganze Paradis, un wenn ick dorup losgung un de Hand dornah utreckt,[193]denn hadd ick en intweiigen[194]Stäwel in de Hand un en Strump ahn Bodden,[195]un Krischäning un Körling stunnen twischen[196]mi un de Heilchrist[197]-Bescherung un fläut’ten un tut’ten, dat mi dat dörch den Kopp flirren un gnirren ded, un de dusend[198]Lichter danzten vör mine Ogen,[199]un wenn ick denn rep:[200]„Lat’t[201]mi doch! Lat’t mi doch! Ick will jo ok wedder bi Jugen Vader[202]maken laten!“, un reckt de Hand wedder nah de schöne Semmelpopp ut, denn drewen[203]sei mi wedder taurügg[204]un trumpet’ten mi in de Uhren:[205]

„Stäwelmaken,[206]Stäwelmaken!Hett sick wat tau Stäwelmaken!För so ’n ollen JunggesellenSall kein Wihnachtslust mihr gellen.“[207]

„Stäwelmaken,[206]Stäwelmaken!

Hett sick wat tau Stäwelmaken!

För so ’n ollen Junggesellen

Sall kein Wihnachtslust mihr gellen.“[207]

Denn fung[208]de olle rotglasürte Pott,[209]de t’ens’ minen Kopp[210]stunn, äwer sin ganzes, breides,[211]blankes Gesicht an tau lachen, un de ganze Stuw’ lep[212]vull intweiige Stäweln, de steken[213]all de Tung’[214]ut, un Schauster Linsener grep[215]sei sick, einen nah denannern, un treckt[216]sei all up en Band un hung sei mi an ’t Finster stats[217]Gardinen. — T’ens’ minen Fäuten[218]dor sagten[219]Twei[220]ümmer ümschichtig Holt,[221]de Ein’, dei sagte ümmer ganz fines[222]Koffeholt, un de Anner arbeit’t in eiken Knäst[223]herüm, un wenn dat Koffeholt sagt[224]würd, denn danzte Fru Bütow’n ehr Nachtmütz vör minen Ogen ümmer up un dal[225]— up un dal, un wenn in eiken Knäst arbeit’t würd, denn was ’t mi vör de Ogen, as stünn[226]’ne grote, schöne Ird’beer[227]in en gräunen[228]Holt,[229]un wenn ick nipper tausach,[230]denn was ’t minen Unkel[231]Matthies sin rode Näs’[232], de kek[233]ut minen gräunen Fautsack[234]herut.

Na, einmal ’s Nachtens, as wedder stark in de eiken Knäst wirkt[235]würd, dunn würd mi so tau Maud, as kem[236]ick ut den Düstern[237]in ’t Helle, ick grep üm mi, wo ick wir;[238]ick lagg in ’t Bedd, de Nachtlamp brennte düster, un in den Lehnstaul[239]mit de groten[240]Pulsterbacken lagg min Unkel Matthies würklich bet[241]unner de Näs’ in minen gräunen Fautsack un snorkte[242]ganz fürchterlich. — „Unkel Matthies,“ rep ick. — Irsthürt[243]hei nich, doch up de Letzt vermüntert[244]hei sik un rew[245]sick de Ogen. „Unkel Matthies,“ frog ick, „wo is Schauster Linsener?“ — „„Jung’,““ säd min Unkel — denn hei nennt mi noch ümmer Jung’, ungefihr mit eben so vel Recht, as oll Nahwer[246]Hamann ümmer noch sin tweiuntwintigjöhrig[247]Vörbipird[248]‚dat Fahlen‘[249]nennt — „„Jung’, fangst Du mi all wedder[250]an? Wat hest Du mit Schauster Linsenern? De Mann, de deiht Di nicks.““ — „Unkel,“ säd ick, as hei sick wedder schön taurecht läd,[251]üm dat Sag’geschäft wider[252]tau besorgen, „is dat wohr,[253]oder hett mi dat drömt,[254]hewwen wi ollen Junggesellen keinen Deil[255]an de Dannenböm?“ — „„Dummen Snack!““[256]säd Unkel Matthies. „„Ligg[257]still!““ — „Ick bün woll sihr krank west?“ frog ick. — „„Dat weit[258]Gott,““ säd min Unkel un krop[259]ut den Fautsack un namm[260]dat Licht un lücht’t[261]mi in de Ogen. „„Äwer würklich, würklich! Ick glöw’,[262]Du büst dor mit dörch, denn Din Utseihn,[263]min lütt Jünging,““[264]— un dorbi strakt[265]hei mi — „„is ganz anners worden. Kannst Du denn nu würklich seihn, dat ick Din Unkel Matthiesbün, un dat dit min Näs’ is un kein Ird’beer? Un willst Du dat Ird’beernplücken nu nahgradens[266]sin laten?[267]Denn Du büst mi vergangen Nacht tweimal[268]eklich in dat Gesicht ’rinne fohrt,[269]as ick en beten[270]indrus’t[271]was.““ — Ick versprok,[272]mi nu beter[273]tau schicken, denn ick wir nu wedder vernünftig.

Un so was ’t denn nu ok; de Krankheit was tau Enn’,[274]äwer min Not gung nu irst an. Ick was so mör[275]un so ledweik,[276]dat ick mi nich rögen[277]kunn, un wenn ick de Ogen mal upslog,[278]denn stunn Fru Bütow’n vör mi un hadd den rotglasürten Pott in de ein Hand un den Lepel[279]in de anner, un faudert[280]un proppt[281]mi mit ’ne Krankensupp, dei was so stif[282]as Baukbinner-Klister[283]un smeckt ok so, un säd denn: „Eten S’![284]Eten S’ doch! — Wenn Sei nich eten, warden Sei nich wedder beter.“ Un bi all dese Qual makt dat oll gaudmäudige[285]Gestell tau ehren Klisterpott noch so ’n mitleidig Gesicht, dat ick äwerhapsen müßt, ick müggt willen[286]oder nich.

Jedes Ding hett en Enn’, un ’ne Wust[287]hett ehre twei. Ick kamm ’rut ut dat Bedd un satt dennStunn’n[288]lang mit minen Unkel Matthies tausam[289]un vertellt mi[290]wat mit em. „Unkel,“ säd ick mal, denn mi lagg de Drom von de Dannenböm un de ollen Junggesellen noch in den Kopp, „Unkel, wi hadden eigentlich Beid’ frigen müßt.“ — „„Dummen Snack!““ säd min Unkel, „„meinst Du, ick hadd as östreichsche Wachtmeister von Anno drütteihn[291]in Kaiserlich-Königlichen Staaten ’ne lütte ungersche Husorentucht[292]anleggen süllt?““[293]— „Dat nich,“ säd ick, „ick red ok eigentlich man von mi. Süh[294]mal, ick denk so, wenn ick ’ne Fru hadd — dat heit[295]’ne ordentliche Fru un ’ne gaude[296]Fru un ’ne — un ’ne lütte nette Fru, un Du treckst[297]denn tau uns.....“ — „„Un süll[298]denn Kinner wohren?[299]Dank vel[300]mal!““ säd min Unkel Matthies. — „So is dat nich meint,“ segg ick. „Äwer frigen dauh ick, denn Fru Bütow’n ehr Pleg’[301]in de letzte Krankheit....“ — „„Mi dücht,““[302]föll[303]hei mi in ’t Wurt,[304]„„Du büst gaud naug[305]plegt.[306]Ick sülwst[307]....““ — „Ih, redso nich,“ segg ick, „Du hest Din Mäglichst dahn;[308]äwer ’ne Fru....“ — „„Na, büst Du denn all eine Gewisse up de Spur?““ fröggt[309]min Unkel. — „Weiten dauh[310]ick ein’,“ seggick. — „„Na, will sei Di denn ok?““ fröggt hei. — „Dat weit ick noch nich,“ segg ick. — „„Is woll so ’ne rechte staatsche?““[311]fröggt hei un plinkt[312]mit dat ein Og’. — „Dat nich,“ segg ick. — „„Denn is sei woll all lang’ ut de soldatenpflichtigen Johren?““ fröggt hei wider[313]un plinkt wedder.[314]— „Ok dat nich,“ segg ick. „Äwer Du kannst sei Di jo mal anseihn — ick kann leidergotts nich mit — sei geiht alle Nahmiddag buten den Dur[315]nah de Mähl[316]hentau[317]spazieren, so twischen dreien un vieren,[318]un verfehlen kannst Du sei nich, denn sei is de hübschste von Allen, de dor gahn.“ — „„Natürlich!““ seggt min Unkel. — „Un hett ’ne Troddel an den Mantel un en lütten Jungen an de Hand,“ sett’t ick hentau. — „„Frigst[319]Du dat Kind mit?““ fröggt min Unkel. — „Wat föllt Di in?“[320]fohr ick in Enn’.[321]„Dat is ehr Swesterkind.“ — „„Gott bewohr uns!““ seggt min Unkel. „„Iwer[322]Di doch nich! Wat weit ick dorvon? För minentwegen kann sei jo ’ne Wittfru[323]sin. Na, anseihn will ick sei mi denn doch!““ — Un dormit geiht hei.

Des Nahmiddags so hentau fiwen[324]kümmt hei wedder, bött[325]sick ’ne Pip an, sett’t sick dal un seggtgor nicks. Dit argert mi jo denn natürlich, un ick segg ok nicks. Wi roken[326]denn nu Beid’ as de Backabens;[327]äwer ick was denn doch tau niglich,[328]stunn up[329]un stellt mi so, dat hei mi mit sin oll plinkeriges[330]Gesicht nich in de Ogen kiken[331]kunn, un frog: „Büst Du buten den Dur west?“ — „„Dat bün ick,““ seggt hei. — „Na?“ frag ick. — „„Ja,““ seggt hei. — „Hest Du sei seihn?“[332]frag ick. — „„Heww sei seihn,““ seggt hei, „„un heww ok mit ehr redt.““[333]— „Plagt Di de Kukuk?“ segg ick un dreih mi üm.[334]„Wat hest Du mit ehr tau reden? Ick sülwst heww jo noch nich mal mit ehr redt.“ — „„Dorüm[335]grad!““ seggt hei. „„Denn Einer von uns möt[336]jo doch anfangen, un ick ward doch woll mit minen Swestersähn sine Brut[337]reden känen?““ — „So wid[338]sünd wi noch lang’ nich,“ segg ick. — „„Wat nich is, kann jo doch noch warden,““ seggt hei, un sett’t sick in den ollen Lehnstaul bet taurügg[339]un streckt de Bein’ nah vörwarts, as „sühst mi woll.“ „„Ick will Di ’t vertellen,““ seggt hei: „„As ick so den Weg entlang gung, kamm sei achter[340]mi, un ick stellt mi hen un kek[341]sei an, denn sei hadd en lütten Jung an de Hand; de Troddel kunn ick nich seihn, wil[342]dat de ehr den Puckel dalhung.““[343]— „Ick kann ’t mi denken,“ säd ick, „Du hest sei woll snurrig anseihn?“ — „„Wenn ick wat anseihn will, denn rit[344]ick de Ogen up,““ seggt min Unkel, „„un dat ded[345]ick, un sei slog[346]ehr Ogen so dal — mit so en Tog,[347]as wenn sei des Abends ehr Gardinen an de Beddstäd’[348]tausamen trecken wull,[349]un as sei vörbi[350]was, sach[351]ick ok de Troddel.““ — „Du magst sei schön ankeken[352]hewwen,“ segg ick. — „„Dat heww ick, äwer dat dick Enn’[353]kümmt nah.““[354]— „Na, hett sei Di denn gefollen?“ frog ick. — „„Ih ja! Sei hett mihrere Dugenden[355]an sick, de mi woll passen: irstens hett sei sick nich vel üm den Kopp ’rümtüdert,[356]un tweitens fegt sei mit ehr Kleder[357]de Strat[358]nich af, un dat sünd en por[359]Dugenden, mihn Sähn, de führen mihr in den Munn’[360]as Einer gewöhnlich denkt, denn de so vel up den Kopp hewwen, hewwen meistendeils nich recht wat dorin, un de mit de langen Kleder hewwen All scheiw’[361]Bein’, oder, wat noch slimmer is, ehr Fauttüg[362]is nich up den Schick.[363]Min Sähn, bi Frugenslüd’[364]un bi Pird’[365]möstDu ümmer tauirst[366]nah de Beinen kiken; is dat Gangwark[367]adrett,[368]is de Beinsatz in Ordnung, un is dat Fautgeschirr[369]proper, denn kannst Du up Flit,[370]up Ordnung un Rendlichkeit[371]reken.““[372]— „Also Du meinst....?“ frog ick. — „„Ick mein gor nicks,““ föll hei mi in de Red’. „„Lat[373]mi irst vertellen, wat mi wider passirt is. As sei nu so vör mi up nah de Mähl hentau gung, un ick achter ehr, dunn müßt ick würklich tau mi seggen: „Wohrhaftig! Du spelst en schönen Zwickel![374]Du dreihst woll en beten[375]mit den Kopp; äwer dat schadt nich! Denn worüm sall sei nich mit den Kopp dreihn, dorför[376]is sei jo en Frugenstimmer;[377]äwer — denk ick so bi mi — de Red’! Dat is de Hauptsak! Du sallst mit ehr en unschüllig Gespräk[378]anspinnen!“ As sei also wedder taurügg[379]kümmt, stell ick mi mit den Rüggen gegen en Bom[380]und dauh[381]so, as wenn ick mi min Pipengeschirr[382]in ’n Gang bringen will, un as sei nu so ’n Schrittener fiw[383]von mi is, dunn treck’[384]ick Stahl un Stein ut de Tasch un rit[385]bi de Gelegenheit für en Daler[386]lütt[387]Geld mit ’rute — Jung’, markst[388]Du! Allens mit Willen! dat de Tweigröschenstücken so äwer den froren[389]Fautstig[390]’räwer klapperten. Nu bückt ick mi dal[391]un pust’t[392]gefährlich dorbi, as würd mi dat Upsammeln hellschen sur,[393]un as sei dit sach,[394]säd sei richtig tau den lütten Jungen, hei süll mi sammeln helpen,[395]un sei sammelt ok mit — un dat wull ick man.[396]Ick bedank mi denn, un wi kemen[397]in ’ne Unnerhollung[398]un gungen tausamen bet an ’t Dur.““ — „Wat redt Ji denn?“ frog ick. — „„Oh nicks von Bedüden.[399]Ick säd, ick wär Din Unkel, un ob sei Di nich kennen ded,[400]Du lepst[401]hir ok ümmer up un dal;[402]dunn säd sei, sei hadd nich dat ‚Vergnügen‘ — ‚Vergnügen‘ säd sei —; dunn frog ick, ob sei nich en jungen Minschen hir hadd gahn seihn mit en gel-grisen[403]Haut[404]un en gel-grisen Äwertrecker[405]un gel-grise Hosen un gel-grise Hor?[406]— — Ne, säd sei; en öllerhaften[407]Herrn in so ’ne Kledasch’[408]hadd sei woll seihn. Na, säd ick, de öllerhafte Herr wir de jung’ Minsch, von den ick redt hadd, dat wirst Du. — Dunnsprung[409]dat oll lütt Jüngschen so an ehr tau Höcht[410]un säd: „Tante, das ist der Herr, von dem Du immer sagst, er säh’ aus wie eine Reihensemmel, die in Milchkaffee getaucht ist.“ — Dunn würd sei füerroth[411]un ick müßt lud’hals’[412]lachen und säd: „„Ja, dat wirst Du.““

Back to Index Next