Trotzdem äwer fung nu för mi eine wunderschöne Tid[802]an, eine wunderschöne Tid! Ick künn ok hirvon wedder vel vertellen, ward mi äwer woll häuden.[803]De höchste Freud’ un dat deipste[804]Leid möt[805]Einer[806]nich Jedwereinen[807]up de Näs’ binnen;[808]un wenn ick nu ok girn[809]glöw’,[810]dat all Dejenigen, de dit lesen, manirliche un irnsthafte Lüd’ sünd, ein oder de anner Hans Quast künn dor doch mit mang lopen[811]un künn up mine Kosten sinen Putzen[812]dormit driwen,[813]un dat müßt mi denn doch sihr verdreiten.[814]
Äwer tau jeden richtigen Honnigkauken[815]hürt[816]en lütt Beting[817]Peper,[818]un doran süll mi dat denn nu ok nich fehlen. Tauirst[819]streute min Unkel Matthies af un an en lütt Kürnken[820]an, doch as hei sach,[821]dat de Sak von Bestand was, un as hei sülwst up ’ne Visit bi min Brut ehr Fründschaft[822]west was un sick dor ok tau sine Taufredenheit[823]von dat Fischkaken[824]äwertügt[825]hadd, dunn sport[826]hei sin Gewürz un grep deip[827]in sinen Honnigpott[828]— tau deip! segg ick — denn nu malt hei alle Lüd’, de em hüren wullen, min Glück so säut[829]vör, bet in minen Honnigmand[830]bald so vel Fleigen[831]summten, dat ick mi nich tau bargen wüßt,[832]un dat bald so vele lustige Geschichten von mi in den Swung’[833]wiren, as wir ick blot tau ’m Vergnäugen[834]von alle Welt nich blot enBrüjam, sondern ok enBrüdjam[835]worden. Ick würd brüdt, wo ick mi seihn let.[836]Up fiw[837]Schritt all[838]grint[839]mi jeder Hans Narr up de Strat[840]an, un wenn ick denn frog, wat dor tau grinen wir, denn sädensei All, as wenn sei sick beraden[841]hadden: „Oh, nicks nich!“ Kamm[842]ick mal des Abends in minen ollen[843]Dämelklubb[844]— denn dat hadd ick mi glik vörnamen,[845]dese Gesellschaft wull ick unner keinerlei Ümstänn’[846]upgewen,[847]irstens, wil dat[848]sei mine Gemütsort[849]sihr tauseggen ded,[850]un tweitens,[851]wil dat ick sei för mine Bildung sihr taudräglich höll[852]— na, wenn ick also dor mal hengeröd,[853]denn würd dat en Flustern un en Tuscheln[854]un en Anstöten:[855]de Ein’ winkte ganz von Firn[856]mit den Tulpenstengel, un de Anner ganz in de Neg’[857]mit den Tunpahl,[858]un Geschichten vertellten[859]s’ sick, watde[860]vörde Hochtid seggt[861]hadd, un watde[862]nahde Hochtid seggt hadd; un wat de Scheper[863]tau sinen Hund seggt hadd; un wenn ick denn falsch[864]würd un frog, wat sei dormit seggen wullen, un wat[865]dat Spitzen up mi sin süllen, denn säden sei All: „Gott bewohre! Wi meinen man.“[866]Un wenn ick nu des Abends ut desen Grünn’n[867]nich in den Dämelklubb gung, denn makt[868]Fru Bütow’nehr leiwe[869]Pepermähl[870]apen[871]un stöhmte[872]mi ümmer ganz lütte, fine[873]Prisen in de Näs’[874]un in de Ogen:[875]wat datsosüll?[876]oder wat datsosüll? Sei wüßt ok nich, wo[877]ick dat nu hemmen wull. Un sei wir[878]’ne olle Fru un hadd in ehren Lewen all vele Herrn upwohrt,[879]äwer noch keinen, de in ’n Brutstand west wir; ick süll deswegen Geduld mit ehr hewwen, denn de Sak kem jonubald ganz anners. Un wat dat Tüg[880]rein maken anbedrapen ded,[881]dor gew’[882]sei mi ganz Recht, dat wir för min Brut nich gaud naug,[883]denn as[884]sei man hürt hadd,[885]wir de as ’ne Prinzeß upfött[886]un hadd sindag nich[887]ehr Finger in koll Water[888]stippt; äwer ehr Ogen wiren för jede Dun’[889]up den Rock all tau olt.[890]Un wenn min Brut mi negstens[891]mal besäuken wull,[892]so künn sei dat jo dauhn,[893]sei för ehre Person hadd nicks nich dorwedder,[894]un äwer de Spennwew’[895]an ’n Bähn[896]un den Stoff[897]up de Comod’ würd sei jo nich fallen, un an den lütten Provat-Müll-Hümpel,[898]den sei sick tau ehre Bequemlichkeit in de ein’ Eck von min Stuw’ anleggt[899]hadd, würd sei sick jo ok just de Beinen nich verstuken.[900]Un wenn ick des Abends Füer[901]hewwen wull, denn künn ick jo dat man seggen — sei wüßt jo dat ok nich — süs[902]wir ick jo ümmer in den Dämelklump gahn,[903]worüm denn nu nich? Un denn sett’t[904]sei sick vör dat Abenlock[905]un puste un puste, un de Kahlen[906]gläuhten[907]ehr up de dicken Pustbacken, datt ick sei nich anners anseihn künn, as ick müßt ümmer denken: „Gott verzeih mi de sweren Sünden! Ick weit recht gaud, dat ditminFru Bütow’n is, un ’ne christliche Wewerwittwe,[908]worüm möt[909]ick denn bi ehr[910]ümmer an de hohen Herrschaften denken, de deip[911]— deip unner uns wahnen[912]up en Flag,[913]wo ’t sihr heit[914]sin sall? Un worüm föllt[915]mi bi ehr Pusten ümmer in, dat mägliche Wis’ up dit Flag ok Einer sitt, de Kahlen anpusten deiht,[916]üm min schönes Ehstandsglück doch en Beting[917]antauwarmen?“[918]
Hirut kann Jeder afnemen, dat bi mi de Bedenken noch nich all ut dat Finster ’rute smeten[919]wiren, un sei süllen noch düller[920]warden, as ick eins Nahmiddags von min Brut taurügg de Strat[921]entlang gung.
As ick nämlich an desen Dag de Strat entlang gung, dunn hürt[922]ick all von Firn’[923]groten Larm, de Lüd’ keken[924]ut de Finstern, un vör de ein’ Husdör[925]hadd sick ok all en lütten Hümpel[926]tausam funnen,[927]de nah de Del[928]’ruppe kek. As ick nu grad an de Dör vörbi[929]gahn will, fohrt[930]de Kürznermeister[931]Obst äwer sin halwe Husdör[932]’räwer, as wenn ’ne Billardkugel äwer de Band’ sprengt ward, un sett’t sick mit sin vir Baukstaben[933]in den Rönnstein.[934]— „Mein Gott! Gevatter?“ seggt sin Nahwer Gräun,[935]„wat makst Du dorvon?“ — „„Je, dat segg man mal!““ seggt de Kürzner,[936]„„min Frugenslüd’[937]hewwen mi ’rut smeten.““ — „Worüm denn äwer?“ fröggt de Anner. — „„Vadder,““[938]seggt de Kürzner un rappelt sick tau Höcht:[939]„„dat will ick Di seggen: min Fru will, watickwill, und dat willicknich.““
Wil[940]mi nu dese Geschicht nicks angung,[941]so gah[942]ick wider[943]un denk so bi mi: is doch en narschen[944]Spruch! Wat de Kirl woll dormit meint? „Min Fruwill, watickwill, un dat willicknich.“ — Sallst dinen Unkel Matthiesen mal dornah fragen.
Ick gah nu also nah em ’rup un vertell[945]em de Sak un segg em den Spruch un frag’: „Unkel, wat meint de Kirl dormit?“ — „„Je!““ seggt hei un geiht in Nahdenken in de Stuw’ up un dal, „„un de Kirl was von sin Frugenslüd ’rut smeten, seggst Du?““ — „Ja,“ segg ick, „hei säd ’t jo sülwst.“ — „„Un in den Rönnstein satt[946]hei?““ frog hei wider.[947]— „Ja,“ segg ick, „dorin satt hei.“ — „„Na,““ seggt min Unkel nah ’ne Wil’ Bedenken, „„denn[948]ward dat ok woll sin Richtigkeit hewwen, denn hett em sin Fru ok woll ’rut smeten, un denn findt de Spruch ok sin richtig Bedüden,[949]denn heit[950]hei: Min Fru will Herr in den Hus’[951]sin, un ick will ok Herr in den Hus’ sin, un mine Fru ehren Willen, den will ick nich nahgewen.[952]Äwer,““ sett’t hei hentau, „„wenn sei in ’n Hus’ stahn,[953]un hei vör den Hus’ in den Rönnstein seten[954]hett, denn ward sei woll Herr in den Hus’ sin.““
Ick weit nich, mi würd nah dit Gespräk so verdreitlich[955]un beängstlich tau Sinn; von de Sid[956]hadd ick min Vörnemen noch nich in ’t Og’ fat’t.[957]„Unkel,“ säd ick, „Du kennst mi doch un kennst sei jo ok, wat meinst Du denn woll, wer ward von uns Beiden woll Herr in ’n Hus’ sin?“ — „„Je,““ seggt hei, „„sei süht[958]mi gor nich dornah ut,[959]as müggt[960]sei girn[961]vörde Husdör in ’n Rönnstein sitten, ick glöw’,[962]sei bliwwt[963]leiwer binnen.““[964]— „Den Deuwel ok!“[965]segg ick. — „„Na, so arg,““ seggt Unkel Matthies, „„ward sei dat nu woll nich maken; äwerst[966]so ’n ‚liebenswürdig, weiblich Regiment‘ — as de Lüd’ dat nennen — ward sei woll äwer Di ergahn laten, Du wardst woll en beten stramm an ehren Schörtenband[967]anbunnen[968]warden, un wo lütt[969]de Achterflicken[970]an ehr Pantüffeln sünd, ward Ein[971]Di nahsten[972]woll von den Pelz lesen känen.““ — „Bang’ maken gelt[973]nich!“ segg ick, „ick ward sei mi nah de Hochtid bi den irsten Schepel[974]Roggen wenn’n.“[975]— „„Dor verlat Di man nich up!““[976]seggt min Unkel.„„Kennst Du dat Sprückwurt nich:[977]
Vörde Hochtid möst du s’ wenn’n;Nahde Hochtid is ’t tau Enn’?““
Vörde Hochtid möst du s’ wenn’n;Nahde Hochtid is ’t tau Enn’?““
Vörde Hochtid möst du s’ wenn’n;Nahde Hochtid is ’t tau Enn’?““
Vörde Hochtid möst du s’ wenn’n;
Nahde Hochtid is ’t tau Enn’?““
„Ne“, segg ick, „dat ’s mi ganz wat Nig’s!“[978]un makt[979]en Gesicht dortau, as hadd mi min Unkel vertellt, sei hadden mi tau ’m Papst makt. — „„Na, denn sett Di dal,““ seggt hei, „„ick will Di ’ne Geschicht vertellen.““ — „Vertell!“ segg ick. „Äwer Din Nutzanwenning[980]lat[981]weg! Ick bün dor all tau olt tau.“[982]— „„Kein Bang’!““ seggt hei. „„De Nutzanwenning ward Din leiw’ Fru woll äwernemen, wenn Du minen Rat nich folgen deihst.““[983]
Ick sett’t mi also bi minen Unkel dal, un hei fung an tau vertellen:
„Tau Rümpelmannshagen, wo ick mine irsten Lihrjohren[984]as Klutenpedder[985]dörchmakt[986]heww, wahnten[987]dunntaumalen[988]twei[989]junge, schire[990]Kirls,[991]de ein’ heit[992]Wulf[993]un was de Smid in den Dörp,[994]un de anner heit Kiwitt[995]un was de Möller.[996]De Smid was en Pfiffkopp[997]unverstunn[998]sinen Kram, de Möller was man düsig,[999]hadd äwer dat Geld. Na, mit de Tid[1000]gung in den Dörp dat Gered’: „„Vaddersch,[1001]hest all hürt?[1002]De Smid un de Möller gahn Beid’ nah den Schulten sin[1003]Fik un Marik,[1004]un sei seggen jo oll von de Hochtid tau Martini.““[1005]— Un dat kamm ok so, sei frigten[1006]Beid’ tau Martini, un de oll Schult rüst’t ’ne Hochtid ut, de säd man: „Stah!“[1007]un wi jungen Lüd’ von den Hof wiren ok dortau beden,[1008]un ick weit dat noch as hüt,[1009]wo[1010]lustig dat hergung, denn uns’ Schriwer,[1011]Ludwig Brookmann, stülpt mi gegen Morgen ’ne Sleifkann[1012]vull Duwwelbir[1013]äwer den Kopp un säd, as ick falsch[1014]würd: dat süll jo man Spaß sin.
Nah de Hochtid was dat denn nu Allens will un woll;[1015]äwer dat wohrt[1016]ok man ’ne Tid lang, dunn munkelt dat in ’t Dörp: „Vaddersch, hest all hürt? De Möllerfru sleiht[1017]ehren Mann.“ Un datwasok so. Eins Sünndagsnahmiddags kümmt de Möller tau den Smid, de sitt in ’nKraug[1018]un spelt[1019]Solo, un de Möller seggt: „Na, watDihüt Abend passirt, dat weit ick ok.“ — „„Wo so?““[1020]fröggt de Smid un steiht up un geiht mit sinen Swager ’rut. — „Na,“ seggt de Möller, „verstell Di man nich! Wi Beiden hewwen uns schön vermeidt.“[1021]— „„Wenn Du min Fru meinst,““ seggt de Smid, „„denn möt[1022]ick Di seggen, ick heww en gauden Meidsmann.““[1023]— „Ja,“ seggt de Möller, „wenn sei nich tau Hus is.“ — „„Kumm[1024]mit!““ seggt de Smid. „„Ick heww gistern Swin’ slacht[1025], un Du weißt,[1026]min Fru mag girn Swartsur.[1027]Ick will Di den Bewis gewen.““[1028]— Sei gahn nu also nah den Smid sinen Hus’, un as sei dorvör stahn, röppt[1029]de Smid: „„Fiken!““ — Sin Fru kickt ut dat Finster un fröggt: „Wat sall ick?“ — „„Fiken,““ seggt de Smid, „„nimm mal eins[1030]de grote Schöttel[1031]mit Swartsur un smit[1032]de mal eins[1033] hir nah de Strat ’rut.““ — „Wat?“ fröggt sin Fru. — „„Du sallst de Schöttel mit dat Swartsur nah de Strat ’rute smiten.““ — „Glik“![1033]seggt Fiken, un hest nich geseihn, fohrt[1034]de Schötteläwer de halw’ Dör ’räwer as hüt Morrn[1035]de Kürznermeister. — „„Recht so!““ seggt Smid Wulf. „„Un nu, Fiken, smit uns den Pott[1036]mit dat anner Swartsur ok man ’rut.““ Dat schüht[1037]denn nu ok, un de Smid seggt: „„Schön, Fiken! un lat Di de Tid[1038]nich lang warden, wenn ick hüt Abend lat[1039]tau Hus kam.““
Dormit geiht hei mit den Möller nah den Kraug taurügg[1040]un fröggt em: „„Na? hest nu seihn?““ — „Ja,“ seggt de Möller, „de is echt. Wo hest dit anfungen?“ — „„Up ’ne ganz einfache Wis’,““[1041]seggt de Smid. — „Hest s’ inspunnt?“[1042]— „„Ne!““ — „Hest s’ schacht?“[1043]— „„Ne, ok nich!““ — „Na, wo hest ’t denn makt?“ — „„Dat will ick Di seggen,““ seggt de Smid. „„As wie noch Brutlüd’[1044]wiren, dunn lurt[1045]ick ehr dat af, von wecken[1046]Stück Tüg[1047]sei woll am meisten hollen ded,[1048]un dunn funn[1049]ick denn, dat dat en lütten, hübschen, roden siden Dauk[1050]was, un as sick mal de Gelegenheit gaww,[1051]dat wi Frühstück eten[1052]hadden, und de Disch en beten[1053]stark vull Gaus’smolt[1054]smert[1055]was, dunn wischt ick mit ehren schönen Dauk den Disch af. Na, nu kannst Du Di denn denken, wo sei up mi losfohren ded![1056]Ich äwer fot[1057]sei rundting[1058]üm un küßt sei un säd: „Fiken, Du hest mi jo! Wat is an so ’n Dauk gelegen? So ’n Dauk kriggst Du woll wedder; äwer Einen, de so vel von Di höllt[1059]as ick, so ’n findst[1060]Du mindag’ nich.“[1061]— Na, sei gaww[1062]sick denn nu ok, un as wi nah den Teterowschen[1063]Königschuß wiren, gewunn[1064]sei ’n Pott, en schönen Pott; un as sei sick so recht dortau freuen ded,[1065]dunn namm[1066]ick den Pott un spelt[1067]dor so verluren mit, un — baff! — smet[1068]ick em up den Stein. Nu fung sei denn en beten an tau rohren;[1069]äwer ick küßt sei un säd: „Lat sin,[1070]Fiken, t’ is beter,[1071]dat de Pott intwei follen[1072]is, as dat ick mi wat intwei follen heww, denn ick sall uns uns’ Lew’[1073]lang dat Brod verdeinen!“ Na, tauletzt brok[1074]ick ehr noch drei Tähnen[1075]ut den Kamm; dunn lacht sei äwer all un säd: „Mi sall doch wunnern, ob Du mi tau ’m Teterowschen Harwstmark[1076]en nigen[1077]wedderschenken deihst.“[1078]Na, dat geschach denn nu ok, un so is ’t denn nu ok blewen;[1079]sei is mit Allens taufreden.[1080]— Äwer ick möt[1081]’rinne un möt minen Solo spelen.““
De Smid gung also in de Stuw’ un spelt Solo, äwer nah ’ne halw’ Stunn’ kamm de Kräuger[1082]’rinne un säd: „Smid, kumm ’rut![1083]Möller Kiwitt steiht buten[1084]un süht schändlich ut.“ — Smid Wulf geiht also ’rut, un dröppt[1085]denn nu ok sinen Swager mit en intweiiges[1086]Gesicht un en dickes Og’,[1087]un verfirt[1088]sick denn nich slicht[1089]un fröggt: „Swager Kiwitt, wat hestnu?“ „„Je, dat segg man mal!““ seggt de Möller, „„dat kümmt von Din verfluchtes Geschichten-Vertellen.““[1090]— „Wo so?“ fröggt de Smid. — „„Je, frag’ noch lang’!““ seggt de Möller. „„Ick hadd Din dämlich Geschicht gaud ’naug behollen,[1091]un denk so bi mi, wat bi de ein’ Swester hulpen[1092]hett, kann jo bi de anner ok helpen:[1093]probiren kannst du ’t jo wenigstens. Ick gah also nah Hus, un min Fru steiht vör ’n Speigel[1094]un makt sick de Hor[1095]tau de Hollännerfru[1096]ehrenKaffeklaatsch[1097]t’recht,[1098]un up den Disch liggt[1099]ehre beste Huw’,[1100]un ick segg tau mi: „dit trefft sick mal glücklich!“ un nem de Huw’ un denk bi mi: „wenn du sei nu in de Waschschöttel[1101]in dat smutzige Sepenwater[1102]stippst, denn kann sei gaud warden.“ Na, ick dauh[1103]dat, un sei süht jo woll min Anstalten in den Speigel, un ihre[1104]ick mi noch up wat prekawiren[1105]kann, fohrt[1106]sei mi in dat Gesicht herinne, un as ick segg: „Mariken, Du hestmijo, un ’ne Huw’ kriggst du sacht[1107]wedder!“ dunn röppt[1108]sei: „„Ja, ickhewwDi! Un för de Huw’ sallst Du Din richtig Deil[1109]ok krigen!““ — „Un kik!“[1110]seggt de Möller un treckt[1111]sin Hand von dat dick Og’, „so hett sei mi tauricht’t,[1112]un dat üm Dine verdammte Geschicht.“ — „„Du Dummbort!““[1113]seggt de Smid, „„heww ick Di nich seggt, ick hadd dit Stückvörde Hochtid makt?[1114]Watvörde Hochtid helpt,[1115]helpt nichnahde Hochtid.““
„Un dat is de Geschicht, min Sähn,“ säd min Unkel Matthies un stunn up,[1116]„un wenn Du klauk[1117]büst, denn kannst Du Di jo dornah richten.“
Ick stunn ok up un stellt mi an ’t Finster unlet mi de Geschicht dörch den Kopp gahn un dreiht[1118]mi denn endlich üm un säd: „„’Ne dämliche Geschicht, Unkel! Du hest süs all betere[1119]Geschichten vertellt.““ — „Ja,“ lacht de Oll, „wil ick Di süs de Nutzanwenning glik[1120]mit gaww, un hir sallst Du sei säuken.“[1121]— „„Du wardst doch nich glöwen,““[1122]segg ick, „„dat ick min Brut ehr Huw’ in ’ne Waschschöttel stippen und mit ehren siden Dauk den Disch afwischen ward?““ — „Du kannst ’t jo mal probiren,“ lachte de olle Spitzbauw’.[1123]— „„Na,““ segg ick, „„dat fehlt mi noch, denn wir ick just bet an den Hacken.““[1124]— De Oll[1125]grint[1126]nu ümmer so vör sick hen, un as ick so bi mi denk: oll Lüd’ sünd wunderlich, wenn ’t regent,[1127]führen[1128]s’ tau Heu, seggt hei: „Jung’, wo olt[1129]büst Du denn eigentlich?“ — Von min Öller[1130]müggt[1131]ick nu in min Brüjamstid[1132]nich recht wat hüren,[1133]un ick denk bi mi: Haha! fangst du all wedder mit den Peper[1134]an? un ick frag’: „Worüm meinst Du?“ — „„Oh,““ seggt hei, „„ick mein’ man.““ — „Denn lat[1135]Di seggen,“ segg ick etwas scharp,[1136]„ick bün den letzten säbenten[1137]November ein un virtig Johr west.[1138]“ — „„Also,““ seggt hei, „„dörch de Virtigen büst Du dörch?““ — „Ja,“ segg ick, „is Di dat villicht nich tau Paß?“ — „„För minentwegen!““ seggt hei. „„Mi föllt dorbi man dat Sprückwurt in: wer in de Twintigen[1139]nich schön is, in de Dörtigen[1140]nich stark, in de Virtigen nich klauk[1141]un in de Föftigen[1142]nich rik,[1143]de kann ’t man sin laten,[1144]ut den ward nicks. Un Du schinst[1145]mi in de Virtigen noch nich klauk tau sin.““ — „Unkel Matthies,“ säd ick un richt’t mi stur in Enn’,[1146]„wer mi för dumm köfft,[1147]de ward bedragen;“[1148]un dorbi[1149]müßt ick woll man en sihr dämlich Gesicht maken, denn min Unkel lacht un säd: „„Un kannst bi Alledem för Di kein Nutzanwenning ut de Geschicht finnen! Jung’, dat is jo man en Glikniß:[1150]Wat de Smid mit den Dauk un den Pott un den Kamm upführt[1151]hett, dat paßt sick nich för Di; dat weit ick woll. Du möst natürlich wat Anners anstellen. Tau ’m Exempel: trugst[1152]Du Di woll tau, in Dinen Öller[1153]nochvörde Hochtid en Stückerner drei[1154]schöne dummeStreich uptauführen?““ — „Dumme Streich?“ frag ick. — „„Dumme Streich!““ seggt min Unkel, un ick gah nu in de Stuw’ up un dal un äwerlegg[1155]mi de Sak un dreih[1156]mi endlich üm un segg: „Ja; ick glöw’,[1157]Unkel, ick krig’ in aller Geswindigkeit noch en por taurecht.“ — „„Denn mak sei,““[1158]seggt min Unkel. — „Un Du meinst, ick ward dordörch Herr in den Hus’ bliwen?“ — „„Min Sähn, ick glöw’ dat. — Dumme Streich — nich slichte![1159]— Süh, wenn sei denn an tau schellen[1160]fangt, denn fall ehr üm den Hals un küß sei recht düchtig un segg: Lat man sin, lat man sin! Seih äwer[1161]de Geschichten weg, seih leiwer[1162]up min Hart,[1163]dat hürt[1164]Di un sleiht[1165]för Di von nu bet[1166]in alle Ewigkeit. — Un denn Jung’,““ sett’t hei hentau,[1167]„„denn kannst Du jo ok noch den Fautfall anbringen — denn Du magst seggen, wat Du willst — de hürt nu einmal dortau.““
Ick äwerläd[1168]mi de Sak nu hen un her un säd denn endlich tau mi: „Hei ’s din Mutter-Brauder un sallst em dorin tau Willen sin un sallst en por maken! un ick makt sei ok richtig.
Ick künn nu hir de Geschichten vertellen, de ickanstellt[1169]heww, ward mi äwer woll häuden.[1170]Dat Unglück künn sinen Gang gahn, un de Vertellung[1171]künn in mine Fru ehr Hänn’[1172]fallen un sei künn mäglich[1173]marken,[1174]dat all dese Stückschen[1175]afkortet[1176]west sünd, un dat sei in ehre Gaudheit anführt worden is, un sei künn seggen: „Holt![1177]dit Spill[1178]gelt[1179]nich; Du hest mit Fisematenten spelt.[1180]Ickwill mal de Korten[1181]mischen. — So! de Vörhand heww ick, un nu man ’rut! Bedein’[1182]mi desen un bedein’ mi jennen! Un nu will wi mal seihn, ob Du ut den Ganten büst?“[1183]