LXII.
Stil lê die dooie moederlykIn sederkis met swart beslag,Geraam in blink groen mirtepragWaarteen die katjiepierings pryk.Die lig val saggies op die vloer—Lynregte strepe stof-belaai,Waarin die fyne donsies draaiAs iets in die doodskamer roer.Dis stil hier by die moederlyk,Hier om haar swart getooide kis,Hier waar dit alles rustig isEn waar die katjiepierings pryk.En by die dodekamer staanDie rou-gedoste huisgesin,Wat steeds die moedergees beminEn smart sy reg gee op ’n traan.Dit was haar reg om so te weesNá sag die Dood haar slaaptyd gee,Te win ’n rus, ’n stille vree,Hier vir haar liggaam sonder gees;Maar nie haar lot nie. Op die sooi,Vermink, vertrap, met bloed bevlek,Dáár lê haar lyk, en bo haar trekDie aasvoëls nader by hul prooi;En rondom is nòg rou nòg wee,Maar net die eensame, ewige veld,En niks vereer die moederheld—Net maar die milde middag-vree.
Stil lê die dooie moederlykIn sederkis met swart beslag,Geraam in blink groen mirtepragWaarteen die katjiepierings pryk.Die lig val saggies op die vloer—Lynregte strepe stof-belaai,Waarin die fyne donsies draaiAs iets in die doodskamer roer.Dis stil hier by die moederlyk,Hier om haar swart getooide kis,Hier waar dit alles rustig isEn waar die katjiepierings pryk.En by die dodekamer staanDie rou-gedoste huisgesin,Wat steeds die moedergees beminEn smart sy reg gee op ’n traan.Dit was haar reg om so te weesNá sag die Dood haar slaaptyd gee,Te win ’n rus, ’n stille vree,Hier vir haar liggaam sonder gees;Maar nie haar lot nie. Op die sooi,Vermink, vertrap, met bloed bevlek,Dáár lê haar lyk, en bo haar trekDie aasvoëls nader by hul prooi;En rondom is nòg rou nòg wee,Maar net die eensame, ewige veld,En niks vereer die moederheld—Net maar die milde middag-vree.
Stil lê die dooie moederlykIn sederkis met swart beslag,Geraam in blink groen mirtepragWaarteen die katjiepierings pryk.
Stil lê die dooie moederlyk
In sederkis met swart beslag,
Geraam in blink groen mirteprag
Waarteen die katjiepierings pryk.
Die lig val saggies op die vloer—Lynregte strepe stof-belaai,Waarin die fyne donsies draaiAs iets in die doodskamer roer.
Die lig val saggies op die vloer—
Lynregte strepe stof-belaai,
Waarin die fyne donsies draai
As iets in die doodskamer roer.
Dis stil hier by die moederlyk,Hier om haar swart getooide kis,Hier waar dit alles rustig isEn waar die katjiepierings pryk.
Dis stil hier by die moederlyk,
Hier om haar swart getooide kis,
Hier waar dit alles rustig is
En waar die katjiepierings pryk.
En by die dodekamer staanDie rou-gedoste huisgesin,Wat steeds die moedergees beminEn smart sy reg gee op ’n traan.
En by die dodekamer staan
Die rou-gedoste huisgesin,
Wat steeds die moedergees bemin
En smart sy reg gee op ’n traan.
Dit was haar reg om so te weesNá sag die Dood haar slaaptyd gee,Te win ’n rus, ’n stille vree,Hier vir haar liggaam sonder gees;
Dit was haar reg om so te wees
Ná sag die Dood haar slaaptyd gee,
Te win ’n rus, ’n stille vree,
Hier vir haar liggaam sonder gees;
Maar nie haar lot nie. Op die sooi,Vermink, vertrap, met bloed bevlek,Dáár lê haar lyk, en bo haar trekDie aasvoëls nader by hul prooi;
Maar nie haar lot nie. Op die sooi,
Vermink, vertrap, met bloed bevlek,
Dáár lê haar lyk, en bo haar trek
Die aasvoëls nader by hul prooi;
En rondom is nòg rou nòg wee,Maar net die eensame, ewige veld,En niks vereer die moederheld—Net maar die milde middag-vree.
En rondom is nòg rou nòg wee,
Maar net die eensame, ewige veld,
En niks vereer die moederheld—
Net maar die milde middag-vree.