BIJLAGE.In het door LEENDERTZ uitgegeven handschrift van Granida (Gedichten van T.C. Hooft, Eerste volledige uitgaveII, 1875) vindt men nog het volgend bericht,1DE DRUCKER GROET DEN LESER.Dit spel Leser geschaepen om maer over een toonneel getrocken te werden en was niet vroom genoech stal te houden onder d’ooghen des werelds. Die ’t gedicht heeft had’ er dat niet mede voor. Maer men heeft bujten sijn weten bestaen Achilles en Ariadne voor den dach te haelen met scheuren en breecken, gelijck men sejdt, soo verkrepelt dat het eene niet soo veel als eenen regel tot sijn wil heeft, en ’t ander oock van sijn voornaemste leden verlooren: sulx dat hijse niet en ken voor de sijne, al geven haer de druckers sijnen naem recht oft dat genoech waer om haer afcoomst te bewijsen. Stonden sij onder hem sij voeren voor al niet beter als de misdrachten onder Lycurgus. D’ellende dien hij aen haer siet scheen het teghenwoordighe2ook te naecken. Dese deernisse3heeft hem gedwongen om te gedooghen dat men ’t liever wtgaeve soo slecht als ’t was, dan heel bedorven; hoe seer het hem oock tegens de borst stiet, maer dat eens aen rollen wtgegeven wordt heeft men echter in sijn geweldt niet. Soo ver ist ’er af dat hij ’t verdaedighen wil als oft het wat besonders waere. Jae hij geeft het der betweterije ten besten, sij spring’ er mede om naer haer goedtduncken. En op dat ’er die met ruimer gewisse eigendom aen rekene soo wil hij niet dat het eenich kenteecken draeghe van hem toe te behooren ende heeft het sijnen naem verboden. Verwacht geen ordre vanden ouwden tijdt: sij is willens naegelaeten den volcke deses tijds te geval. De gesangen hier in gebrachtgaen op haer wijsen oft sulcken maet datmen ’er lichtlijck wijsen op stellen kan. De maet der doorgaende regelen is die van d’Italiaenen ende Franchoijsen, voornaemste tongen der Christenen in sprekens gebrujck: dewelcke de lanckheit der silben naer de bijclanck nemen: ende sijn tot een voorbeeldt wt de voornaemste Poëten hier bij gestelt etlijcke stucken van regelen, sulx als genoech is; want de rest gaet op gelijcken voet. De lange silben zijn dus geteeckent – de corte dus ⏑.MAET DER DICHTEN.Gemeene maet.⏑ – ⏑ – ⏑ –PETRARCHA.Al mond’ e breve sognoTASSO.Col senn’ et con la manoARIOSTO.Finir quant’ ho promessoBERTAS.Mais tout cela n’est rienRONSARD.Mortellement blessé.Eerste verandering.– ⏑ ⏑ – ⏑ –PETRARCHA.Favola fuj gran tempoTASSO.Et l’angelo gl’appariARIOSTO.Imperator RomanoBERTAS.Porte de son ovrierRONSARD.Une jeunesse promte.Tweede verandering.⏑ – – ⏑ ⏑ –PETRARCHA.Et non me ne guardajTASSO.Che fa l’arme cessarARIOSTO.Di quel giovan’ infidoBERTAS.Tout beau Muse tout beauRONSARD.De cent graces nouvelles.Derde verandering.– ⏑ – ⏑ ⏑ –PETRARCHA.Sotto biondi capeiTASSO.Canto l’arme pietoseARIOSTO.Senza spad’ ad oprarBERTAS.Tire l’ir’ a l’iréRONSARD.Une belle prison.Wat buiten dese maeten is lujdt quaelyck, gelijck– ⏑ – ⏑ – –Que le clair soleil darde.1“Dit berigt is geschreven nadat de Achilles en Polyxena en Theseus en Ariadne waren uitgegeven (de voorreden voor het laatste stuk is van 30 Julij 1614) en voor dat de Granida voor het eerst in het licht kwam (1615).” LEENDERTZ, II 141.2Het teghenwoordighe“Later veranderd in: den tegenwoordighen spelen. HOOFT dacht er toen over om te gelijk met de Granida den Warenar uit te geven.” ALDAAR.3Dese deernisse. “Deze woorden hebben betrekking op hetgeen eerst aan het einde van den voorgaanden zin stond, maar later is doorgehaald;“en ’t docht hem al te luttel medogenheits geen tegenweer met allen te doen.” ALDAAR.
BIJLAGE.In het door LEENDERTZ uitgegeven handschrift van Granida (Gedichten van T.C. Hooft, Eerste volledige uitgaveII, 1875) vindt men nog het volgend bericht,1DE DRUCKER GROET DEN LESER.Dit spel Leser geschaepen om maer over een toonneel getrocken te werden en was niet vroom genoech stal te houden onder d’ooghen des werelds. Die ’t gedicht heeft had’ er dat niet mede voor. Maer men heeft bujten sijn weten bestaen Achilles en Ariadne voor den dach te haelen met scheuren en breecken, gelijck men sejdt, soo verkrepelt dat het eene niet soo veel als eenen regel tot sijn wil heeft, en ’t ander oock van sijn voornaemste leden verlooren: sulx dat hijse niet en ken voor de sijne, al geven haer de druckers sijnen naem recht oft dat genoech waer om haer afcoomst te bewijsen. Stonden sij onder hem sij voeren voor al niet beter als de misdrachten onder Lycurgus. D’ellende dien hij aen haer siet scheen het teghenwoordighe2ook te naecken. Dese deernisse3heeft hem gedwongen om te gedooghen dat men ’t liever wtgaeve soo slecht als ’t was, dan heel bedorven; hoe seer het hem oock tegens de borst stiet, maer dat eens aen rollen wtgegeven wordt heeft men echter in sijn geweldt niet. Soo ver ist ’er af dat hij ’t verdaedighen wil als oft het wat besonders waere. Jae hij geeft het der betweterije ten besten, sij spring’ er mede om naer haer goedtduncken. En op dat ’er die met ruimer gewisse eigendom aen rekene soo wil hij niet dat het eenich kenteecken draeghe van hem toe te behooren ende heeft het sijnen naem verboden. Verwacht geen ordre vanden ouwden tijdt: sij is willens naegelaeten den volcke deses tijds te geval. De gesangen hier in gebrachtgaen op haer wijsen oft sulcken maet datmen ’er lichtlijck wijsen op stellen kan. De maet der doorgaende regelen is die van d’Italiaenen ende Franchoijsen, voornaemste tongen der Christenen in sprekens gebrujck: dewelcke de lanckheit der silben naer de bijclanck nemen: ende sijn tot een voorbeeldt wt de voornaemste Poëten hier bij gestelt etlijcke stucken van regelen, sulx als genoech is; want de rest gaet op gelijcken voet. De lange silben zijn dus geteeckent – de corte dus ⏑.MAET DER DICHTEN.Gemeene maet.⏑ – ⏑ – ⏑ –PETRARCHA.Al mond’ e breve sognoTASSO.Col senn’ et con la manoARIOSTO.Finir quant’ ho promessoBERTAS.Mais tout cela n’est rienRONSARD.Mortellement blessé.Eerste verandering.– ⏑ ⏑ – ⏑ –PETRARCHA.Favola fuj gran tempoTASSO.Et l’angelo gl’appariARIOSTO.Imperator RomanoBERTAS.Porte de son ovrierRONSARD.Une jeunesse promte.Tweede verandering.⏑ – – ⏑ ⏑ –PETRARCHA.Et non me ne guardajTASSO.Che fa l’arme cessarARIOSTO.Di quel giovan’ infidoBERTAS.Tout beau Muse tout beauRONSARD.De cent graces nouvelles.Derde verandering.– ⏑ – ⏑ ⏑ –PETRARCHA.Sotto biondi capeiTASSO.Canto l’arme pietoseARIOSTO.Senza spad’ ad oprarBERTAS.Tire l’ir’ a l’iréRONSARD.Une belle prison.Wat buiten dese maeten is lujdt quaelyck, gelijck– ⏑ – ⏑ – –Que le clair soleil darde.1“Dit berigt is geschreven nadat de Achilles en Polyxena en Theseus en Ariadne waren uitgegeven (de voorreden voor het laatste stuk is van 30 Julij 1614) en voor dat de Granida voor het eerst in het licht kwam (1615).” LEENDERTZ, II 141.2Het teghenwoordighe“Later veranderd in: den tegenwoordighen spelen. HOOFT dacht er toen over om te gelijk met de Granida den Warenar uit te geven.” ALDAAR.3Dese deernisse. “Deze woorden hebben betrekking op hetgeen eerst aan het einde van den voorgaanden zin stond, maar later is doorgehaald;“en ’t docht hem al te luttel medogenheits geen tegenweer met allen te doen.” ALDAAR.
BIJLAGE.
In het door LEENDERTZ uitgegeven handschrift van Granida (Gedichten van T.C. Hooft, Eerste volledige uitgaveII, 1875) vindt men nog het volgend bericht,1DE DRUCKER GROET DEN LESER.Dit spel Leser geschaepen om maer over een toonneel getrocken te werden en was niet vroom genoech stal te houden onder d’ooghen des werelds. Die ’t gedicht heeft had’ er dat niet mede voor. Maer men heeft bujten sijn weten bestaen Achilles en Ariadne voor den dach te haelen met scheuren en breecken, gelijck men sejdt, soo verkrepelt dat het eene niet soo veel als eenen regel tot sijn wil heeft, en ’t ander oock van sijn voornaemste leden verlooren: sulx dat hijse niet en ken voor de sijne, al geven haer de druckers sijnen naem recht oft dat genoech waer om haer afcoomst te bewijsen. Stonden sij onder hem sij voeren voor al niet beter als de misdrachten onder Lycurgus. D’ellende dien hij aen haer siet scheen het teghenwoordighe2ook te naecken. Dese deernisse3heeft hem gedwongen om te gedooghen dat men ’t liever wtgaeve soo slecht als ’t was, dan heel bedorven; hoe seer het hem oock tegens de borst stiet, maer dat eens aen rollen wtgegeven wordt heeft men echter in sijn geweldt niet. Soo ver ist ’er af dat hij ’t verdaedighen wil als oft het wat besonders waere. Jae hij geeft het der betweterije ten besten, sij spring’ er mede om naer haer goedtduncken. En op dat ’er die met ruimer gewisse eigendom aen rekene soo wil hij niet dat het eenich kenteecken draeghe van hem toe te behooren ende heeft het sijnen naem verboden. Verwacht geen ordre vanden ouwden tijdt: sij is willens naegelaeten den volcke deses tijds te geval. De gesangen hier in gebrachtgaen op haer wijsen oft sulcken maet datmen ’er lichtlijck wijsen op stellen kan. De maet der doorgaende regelen is die van d’Italiaenen ende Franchoijsen, voornaemste tongen der Christenen in sprekens gebrujck: dewelcke de lanckheit der silben naer de bijclanck nemen: ende sijn tot een voorbeeldt wt de voornaemste Poëten hier bij gestelt etlijcke stucken van regelen, sulx als genoech is; want de rest gaet op gelijcken voet. De lange silben zijn dus geteeckent – de corte dus ⏑.MAET DER DICHTEN.Gemeene maet.⏑ – ⏑ – ⏑ –PETRARCHA.Al mond’ e breve sognoTASSO.Col senn’ et con la manoARIOSTO.Finir quant’ ho promessoBERTAS.Mais tout cela n’est rienRONSARD.Mortellement blessé.Eerste verandering.– ⏑ ⏑ – ⏑ –PETRARCHA.Favola fuj gran tempoTASSO.Et l’angelo gl’appariARIOSTO.Imperator RomanoBERTAS.Porte de son ovrierRONSARD.Une jeunesse promte.Tweede verandering.⏑ – – ⏑ ⏑ –PETRARCHA.Et non me ne guardajTASSO.Che fa l’arme cessarARIOSTO.Di quel giovan’ infidoBERTAS.Tout beau Muse tout beauRONSARD.De cent graces nouvelles.Derde verandering.– ⏑ – ⏑ ⏑ –PETRARCHA.Sotto biondi capeiTASSO.Canto l’arme pietoseARIOSTO.Senza spad’ ad oprarBERTAS.Tire l’ir’ a l’iréRONSARD.Une belle prison.Wat buiten dese maeten is lujdt quaelyck, gelijck– ⏑ – ⏑ – –Que le clair soleil darde.
In het door LEENDERTZ uitgegeven handschrift van Granida (Gedichten van T.C. Hooft, Eerste volledige uitgaveII, 1875) vindt men nog het volgend bericht,1
DE DRUCKER GROET DEN LESER.Dit spel Leser geschaepen om maer over een toonneel getrocken te werden en was niet vroom genoech stal te houden onder d’ooghen des werelds. Die ’t gedicht heeft had’ er dat niet mede voor. Maer men heeft bujten sijn weten bestaen Achilles en Ariadne voor den dach te haelen met scheuren en breecken, gelijck men sejdt, soo verkrepelt dat het eene niet soo veel als eenen regel tot sijn wil heeft, en ’t ander oock van sijn voornaemste leden verlooren: sulx dat hijse niet en ken voor de sijne, al geven haer de druckers sijnen naem recht oft dat genoech waer om haer afcoomst te bewijsen. Stonden sij onder hem sij voeren voor al niet beter als de misdrachten onder Lycurgus. D’ellende dien hij aen haer siet scheen het teghenwoordighe2ook te naecken. Dese deernisse3heeft hem gedwongen om te gedooghen dat men ’t liever wtgaeve soo slecht als ’t was, dan heel bedorven; hoe seer het hem oock tegens de borst stiet, maer dat eens aen rollen wtgegeven wordt heeft men echter in sijn geweldt niet. Soo ver ist ’er af dat hij ’t verdaedighen wil als oft het wat besonders waere. Jae hij geeft het der betweterije ten besten, sij spring’ er mede om naer haer goedtduncken. En op dat ’er die met ruimer gewisse eigendom aen rekene soo wil hij niet dat het eenich kenteecken draeghe van hem toe te behooren ende heeft het sijnen naem verboden. Verwacht geen ordre vanden ouwden tijdt: sij is willens naegelaeten den volcke deses tijds te geval. De gesangen hier in gebrachtgaen op haer wijsen oft sulcken maet datmen ’er lichtlijck wijsen op stellen kan. De maet der doorgaende regelen is die van d’Italiaenen ende Franchoijsen, voornaemste tongen der Christenen in sprekens gebrujck: dewelcke de lanckheit der silben naer de bijclanck nemen: ende sijn tot een voorbeeldt wt de voornaemste Poëten hier bij gestelt etlijcke stucken van regelen, sulx als genoech is; want de rest gaet op gelijcken voet. De lange silben zijn dus geteeckent – de corte dus ⏑.
DE DRUCKER GROET DEN LESER.
Dit spel Leser geschaepen om maer over een toonneel getrocken te werden en was niet vroom genoech stal te houden onder d’ooghen des werelds. Die ’t gedicht heeft had’ er dat niet mede voor. Maer men heeft bujten sijn weten bestaen Achilles en Ariadne voor den dach te haelen met scheuren en breecken, gelijck men sejdt, soo verkrepelt dat het eene niet soo veel als eenen regel tot sijn wil heeft, en ’t ander oock van sijn voornaemste leden verlooren: sulx dat hijse niet en ken voor de sijne, al geven haer de druckers sijnen naem recht oft dat genoech waer om haer afcoomst te bewijsen. Stonden sij onder hem sij voeren voor al niet beter als de misdrachten onder Lycurgus. D’ellende dien hij aen haer siet scheen het teghenwoordighe2ook te naecken. Dese deernisse3heeft hem gedwongen om te gedooghen dat men ’t liever wtgaeve soo slecht als ’t was, dan heel bedorven; hoe seer het hem oock tegens de borst stiet, maer dat eens aen rollen wtgegeven wordt heeft men echter in sijn geweldt niet. Soo ver ist ’er af dat hij ’t verdaedighen wil als oft het wat besonders waere. Jae hij geeft het der betweterije ten besten, sij spring’ er mede om naer haer goedtduncken. En op dat ’er die met ruimer gewisse eigendom aen rekene soo wil hij niet dat het eenich kenteecken draeghe van hem toe te behooren ende heeft het sijnen naem verboden. Verwacht geen ordre vanden ouwden tijdt: sij is willens naegelaeten den volcke deses tijds te geval. De gesangen hier in gebrachtgaen op haer wijsen oft sulcken maet datmen ’er lichtlijck wijsen op stellen kan. De maet der doorgaende regelen is die van d’Italiaenen ende Franchoijsen, voornaemste tongen der Christenen in sprekens gebrujck: dewelcke de lanckheit der silben naer de bijclanck nemen: ende sijn tot een voorbeeldt wt de voornaemste Poëten hier bij gestelt etlijcke stucken van regelen, sulx als genoech is; want de rest gaet op gelijcken voet. De lange silben zijn dus geteeckent – de corte dus ⏑.
Dit spel Leser geschaepen om maer over een toonneel getrocken te werden en was niet vroom genoech stal te houden onder d’ooghen des werelds. Die ’t gedicht heeft had’ er dat niet mede voor. Maer men heeft bujten sijn weten bestaen Achilles en Ariadne voor den dach te haelen met scheuren en breecken, gelijck men sejdt, soo verkrepelt dat het eene niet soo veel als eenen regel tot sijn wil heeft, en ’t ander oock van sijn voornaemste leden verlooren: sulx dat hijse niet en ken voor de sijne, al geven haer de druckers sijnen naem recht oft dat genoech waer om haer afcoomst te bewijsen. Stonden sij onder hem sij voeren voor al niet beter als de misdrachten onder Lycurgus. D’ellende dien hij aen haer siet scheen het teghenwoordighe2ook te naecken. Dese deernisse3heeft hem gedwongen om te gedooghen dat men ’t liever wtgaeve soo slecht als ’t was, dan heel bedorven; hoe seer het hem oock tegens de borst stiet, maer dat eens aen rollen wtgegeven wordt heeft men echter in sijn geweldt niet. Soo ver ist ’er af dat hij ’t verdaedighen wil als oft het wat besonders waere. Jae hij geeft het der betweterije ten besten, sij spring’ er mede om naer haer goedtduncken. En op dat ’er die met ruimer gewisse eigendom aen rekene soo wil hij niet dat het eenich kenteecken draeghe van hem toe te behooren ende heeft het sijnen naem verboden. Verwacht geen ordre vanden ouwden tijdt: sij is willens naegelaeten den volcke deses tijds te geval. De gesangen hier in gebrachtgaen op haer wijsen oft sulcken maet datmen ’er lichtlijck wijsen op stellen kan. De maet der doorgaende regelen is die van d’Italiaenen ende Franchoijsen, voornaemste tongen der Christenen in sprekens gebrujck: dewelcke de lanckheit der silben naer de bijclanck nemen: ende sijn tot een voorbeeldt wt de voornaemste Poëten hier bij gestelt etlijcke stucken van regelen, sulx als genoech is; want de rest gaet op gelijcken voet. De lange silben zijn dus geteeckent – de corte dus ⏑.
MAET DER DICHTEN.Gemeene maet.⏑ – ⏑ – ⏑ –PETRARCHA.Al mond’ e breve sognoTASSO.Col senn’ et con la manoARIOSTO.Finir quant’ ho promessoBERTAS.Mais tout cela n’est rienRONSARD.Mortellement blessé.Eerste verandering.– ⏑ ⏑ – ⏑ –PETRARCHA.Favola fuj gran tempoTASSO.Et l’angelo gl’appariARIOSTO.Imperator RomanoBERTAS.Porte de son ovrierRONSARD.Une jeunesse promte.Tweede verandering.⏑ – – ⏑ ⏑ –PETRARCHA.Et non me ne guardajTASSO.Che fa l’arme cessarARIOSTO.Di quel giovan’ infidoBERTAS.Tout beau Muse tout beauRONSARD.De cent graces nouvelles.Derde verandering.– ⏑ – ⏑ ⏑ –PETRARCHA.Sotto biondi capeiTASSO.Canto l’arme pietoseARIOSTO.Senza spad’ ad oprarBERTAS.Tire l’ir’ a l’iréRONSARD.Une belle prison.Wat buiten dese maeten is lujdt quaelyck, gelijck– ⏑ – ⏑ – –Que le clair soleil darde.
MAET DER DICHTEN.
Gemeene maet.⏑ – ⏑ – ⏑ –PETRARCHA.Al mond’ e breve sognoTASSO.Col senn’ et con la manoARIOSTO.Finir quant’ ho promessoBERTAS.Mais tout cela n’est rienRONSARD.Mortellement blessé.Eerste verandering.– ⏑ ⏑ – ⏑ –PETRARCHA.Favola fuj gran tempoTASSO.Et l’angelo gl’appariARIOSTO.Imperator RomanoBERTAS.Porte de son ovrierRONSARD.Une jeunesse promte.Tweede verandering.⏑ – – ⏑ ⏑ –PETRARCHA.Et non me ne guardajTASSO.Che fa l’arme cessarARIOSTO.Di quel giovan’ infidoBERTAS.Tout beau Muse tout beauRONSARD.De cent graces nouvelles.Derde verandering.– ⏑ – ⏑ ⏑ –PETRARCHA.Sotto biondi capeiTASSO.Canto l’arme pietoseARIOSTO.Senza spad’ ad oprarBERTAS.Tire l’ir’ a l’iréRONSARD.Une belle prison.Wat buiten dese maeten is lujdt quaelyck, gelijck– ⏑ – ⏑ – –Que le clair soleil darde.
Gemeene maet.
⏑ – ⏑ – ⏑ –PETRARCHA.Al mond’ e breve sognoTASSO.Col senn’ et con la manoARIOSTO.Finir quant’ ho promessoBERTAS.Mais tout cela n’est rienRONSARD.Mortellement blessé.
Eerste verandering.
– ⏑ ⏑ – ⏑ –PETRARCHA.Favola fuj gran tempoTASSO.Et l’angelo gl’appariARIOSTO.Imperator RomanoBERTAS.Porte de son ovrierRONSARD.Une jeunesse promte.
Tweede verandering.
⏑ – – ⏑ ⏑ –PETRARCHA.Et non me ne guardajTASSO.Che fa l’arme cessarARIOSTO.Di quel giovan’ infidoBERTAS.Tout beau Muse tout beauRONSARD.De cent graces nouvelles.
Derde verandering.
– ⏑ – ⏑ ⏑ –PETRARCHA.Sotto biondi capeiTASSO.Canto l’arme pietoseARIOSTO.Senza spad’ ad oprarBERTAS.Tire l’ir’ a l’iréRONSARD.Une belle prison.
Wat buiten dese maeten is lujdt quaelyck, gelijck
– ⏑ – ⏑ – –Que le clair soleil darde.
1“Dit berigt is geschreven nadat de Achilles en Polyxena en Theseus en Ariadne waren uitgegeven (de voorreden voor het laatste stuk is van 30 Julij 1614) en voor dat de Granida voor het eerst in het licht kwam (1615).” LEENDERTZ, II 141.2Het teghenwoordighe“Later veranderd in: den tegenwoordighen spelen. HOOFT dacht er toen over om te gelijk met de Granida den Warenar uit te geven.” ALDAAR.3Dese deernisse. “Deze woorden hebben betrekking op hetgeen eerst aan het einde van den voorgaanden zin stond, maar later is doorgehaald;“en ’t docht hem al te luttel medogenheits geen tegenweer met allen te doen.” ALDAAR.
1“Dit berigt is geschreven nadat de Achilles en Polyxena en Theseus en Ariadne waren uitgegeven (de voorreden voor het laatste stuk is van 30 Julij 1614) en voor dat de Granida voor het eerst in het licht kwam (1615).” LEENDERTZ, II 141.
2Het teghenwoordighe“Later veranderd in: den tegenwoordighen spelen. HOOFT dacht er toen over om te gelijk met de Granida den Warenar uit te geven.” ALDAAR.
3Dese deernisse. “Deze woorden hebben betrekking op hetgeen eerst aan het einde van den voorgaanden zin stond, maar later is doorgehaald;“en ’t docht hem al te luttel medogenheits geen tegenweer met allen te doen.” ALDAAR.