Akto II.

(VenasAlonzo,Sebastiano,Antonio,Gonzalo,Adriano,Francisko, kaj aliaj).Gonzalo.Ho, Reĝo, mi petegas, estu gaja:Okazo estas: ĉiu el ni ĝoju;Ĉar liberiĝon iu ne esperis,Kaj perdoj niaj estas mare oftaj:Maristedzinoj, komercistoj ofteBedaŭras kiel ni kruelajn perdojn;Sed la miraklon de tiela savoEl miliono malmultuloj sentis.Do saĝe, Reĝo, nian malfeliĉonKomparu kun ĉi tio.Alonzo.Ho, silentu.Sebastiano.Konsol’ al li malvarma kaĉo estas.Antonio.La konsolanto tamen lin ne lasos.Sebastiano.Rigardu, li ŝerchorloĝeton streĉas:Malfrue ĝi sonoros . . . Nun!Gonzalo.Sinjoro!Sebastiano.Unua:—diru.Gonzalo.Kiam malfeliĉoVizitas homon, kion ĝi alportas?Sebastiano.Dolaron.Gonzalo.Jes, doloron ĝi prezentas:Pli prave ol intence vi parolis.Sebastiano.Pli saĝe aŭdis vi ol mi esprimis.Gonzalo.Sinjoro, tial—Antonio.Fi! malŝparemuloDe via lango!Alonzo.Ŝparu la ceteron.Gonzalo.Plu mi ne diros, kvankam—Sebastiano.Li parolos.Antonio.El ambaŭ li kaj Adriano, kiuUnue kokekrios?Sebastiano.La maljuna!Antonio.La juna!Sebastiano.Bone! La garantiaĵo?Antonio.Ridego!Sebastiano.Bone!Adriano.Kvankam la insuloDezerta ŝajnas,—Sebastiano.(Ridante) Ha! ha! mi jam pagis,[3]Adriano.Neloĝigebla, preskaŭ netrafebla,—Sebastiano.Ĝin tamen—Adriano.Tamen—Antonio.Li ĝin tamen trafis.Adriano.Ĝi devas havi maldensan, delikatan, karesan temperaturon.Antonio.Temperaturo estis delikata knabino.Sebastiano.Jes, kaj maldensa, kiel li klerulege klarigis.Adriano.L’ aero tie ĉi elspiras sur nin dolĉege.Sebastiano.Kiel se ĝi havus pulmojn kiuj estus putrintaj.Antonio.Aŭ kiel se ĝi estus marĉejodorata.Gonzalo.Tie ĉi estas ĉio profita por la vivo.Antonio.Certe, krom rimedoj por vivi.Sebastiano.Neniaj estas tie ĉi, aŭ almenaŭ tre malmultaj.Gonzalo.Kiel sufiĉega kaj fortika ŝajnas la herbo! kiel verda!Antonio.La tero, certe, estas ŝafledkolora.Sebastiano.Kun iometo da verdo ĉi tie kaj tie.Antonio.Li nemulte malatingas.Sebastiano.Ne; li nur tute maltrafis la veron.Gonzalo.Sed la malofteco de tio, kvazaŭ nekredebla, estas—Sebastiano.Simila je multaj certigitaj maloftecoj—Gonzalo.Estas fakto ke niaj vestoj antaŭe ĵus trempitaj en la maro, nun konservas ŝian freŝecon kaj brilecon; ili ŝajnas pli rekolorigitaj ol makulitaj per akvo sala.Antonio.Se nur unu el liaj poŝoj povus paroli, ĉu ĝi ne dirus: li mensogas?Sebastiano.Jes, aŭ ke li falsege enpoŝigas sian raporton.Gonzalo.Ŝajnas al mi ke niaj vestoj estas nun tiel freŝaj kiel ili estis kiam ni unue ilin portis en Afriko, ĉe l’ edziĝo de l’ belega Neapola reĝidino Klaribelo, je la Reĝo de Tuniso.Sebastiano.Ho, estis favorega edziĝo, certe, kaj ni multe profitas per ĝi en nia reveno.Adriano.Tuniso neniam estis riĉigita de tiel modela reĝino!Gonzalo.Ne, de l’ tempo de la vidvino Dido.Antonio.Vidvino! peston je tio! Kiel tiu vidvino envenas? vidvino Dido! . . .Sebastiano.Nu! se li ankaŭ dirus “vidvo Aeneo”? Miriga estas via aŭdaĵo!Adriano.Ĉu “vidvino Dido” vi diris? Vi min rememorigas ke ŝi loĝis en Kartago, ne en Tuniso.Gonzalo.Tiu ĉi Tuniso, sinjoro, estis Kartago.Adriano.Kartago?Gonzalo.Mi tion certigas, Kartago.Antonio.Lia vorto estas pli kredinda ol la Amfiona harpo.Sebastiano.Li elkonstruis la muron kaj ankaŭ la domojn.Antonio.Kian neeblaĵon li tuj faros ebla?Sebastiano.Mi kredas ke li domen enportos tiun ĉi insulon en sia poŝo, kaj ĝin donos al sia filo, kiel pomon.Antonio.Tiam, dissemante la kernojn en la maro, li naskos multajn aliajn insulojn.Gonzalo.(AlAdriano) Jes[4].Antonio.Nu! ĉio en ĝia propra tempo.Gonzalo.(AlAlonzo) Via Reĝa Moŝto, ni ĵus paroladis pri niaj vestoj, kiuj ŝajnas nun tiel novaj kiel ili estis ĉe la edziĝo de via filino, nun reĝino de Tuniso.Antonio.Kaj la plej maloftulino kiu iam tien iris.Sebastiano.Ho, esceptu, mi petegas, vidvinon Dido!Antonio.Ho, vidvino Dido! jes, vidvino Dido!Gonzalo.Ĉu, sinjoro, mia vesto ne estas tiel freŝa kiel ĝi estis kiam mi unue ĝin portis—mi volis diri preskaŭ . . .Antonio.Nu, tiu ĉi “preskaŭ” taŭge alvenis.Gonzalo.Kiam mi ĝin portis dum la edziĝo de via filino—Alonzo.Vi tedas mian aŭdon per ripetoDe vortoj kiuj min senprudentigas!Ŝin kial mi edzigis en AfrikoEl kiu revenante filon perdis?Kaj ankaŭ ŝin,—nun tiel malproksimanDe Italujo,—mi ne plu revidos!Ho, Ferdinando mia, heredontoDe Neapolo ankaŭ de Milano,Nutraĵon el vi kia stranga fiŝoĴus faris?Francisko.Eble, reĝo, li postvivas:Mi vidis, li batalis kun la ondojKaj ilin rajdis, akvavojon faris,Flankpuŝis, bruste kontraŭstaris maron.Levante kapon super l’ alfluaĵo,Li remis brave, per potencaj brakoj,Al bordo, kiu por li sin klinigis,Helpante l’ princon; kaj, sendube, reĝo,Li, viva, teron trafis.Alonzo.Ne, li mortis.Sebastiano.Sinjoro Reĝo, vin por ĉio danku!Vin, solan kaŭzon de la malfeliĉo.Eŭropon nian tiel vi malŝatisKe la filinon donis al Afriko:Okuloj ŝiaj povas nun surverŝiL’ okazon kiun tiel vi preparis.Alonzo.Silentu, mi petegas.Sebastiano.Genufleksoj,Petegoj de ni ĉiuj estis vane.La belanimulino ŝanceliĝis:(Ĉu la malamo, ĉu l’ obeo venkos?)La princan filon vian ni ĵus perdis . . .Vidvinoj Neapolaj kaj MilanajNun estas pli ol viroj revenantaj.La kulpo via—Alonzo.Kaj plej granda perdo!Gonzalo.Sinjor’ Sebastiano, la verecoEl viaj lipoj sonas nek afableNek ĝustatempe; gratas vi la vundonSaniĝi bezonantan.Sebastiano.Prava diro.Antonio.Kaj bona ĥirurgaĵo.Gonzalo.(AlAlonzo) Ni vintriĝas,Ho, Reĝo, kiam tiel vi nubiĝas.Sebastiano.Ni vintriĝas?Antonio.Jes, ni vintregiĝas!Gonzalo.Se mi plantisto de l’ insulo estus—Antonio.Ĝin tute kovrus li per sem’ urtika.Sebastiano.Aŭ malvoj, aŭ rumeksoj.Gonzalo.Se mi reĝoĈi tie estus, kia mi fariĝus?Sebastiano.Sobrega, certe, ne havante vinon.Gonzalo.Mi volus en la regno ĉion fariLaŭ kontraŭregularo; malpermesusAĉetojn, vendojn, juĝistaron, juĝojn,Literaturon, mankon aŭ riĉecon;Mi ne permesus servon aŭ heredon,Kontrakton, limon, bienposedaĵon,Oleon, grenon, metaluzon, oron,Vinberkulturon, ian okupadonMi malpermesus. Viroj kaj virinojNelaboremaj ĉiuj ĉiam estus,Sed puraj kaj senkulpaj.—Ne regeco!Sebastiano.Li de la regno, tamen, estus reĝo!Antonio.L’ unuan diron li forgesas fine.Gonzalo.Komune kreskus nutro el naturo:Nek ŝvito, penoj, perfidaĵ’, rabado,Nek glavo, ponardego nek tranĉilo,Pafilo, nek maŝino nin malhelpus.Naturo sola naskus ĉion bonanSufiĉe por nekulpa la popolo.Sebastiano.Edzeco, tie, ĉu okazus iam?Antonio.Ne, nur petola, buba vagistado.Gonzalo.Mi tiel regus kiel en oraĝo.Sebastiano.Prosperon al la reĝa Moŝto via!Antonio.Gonzalo longe vivu!Gonzalo.(AlAlonzo) Reĝo mia . . .Alonzo.Ne diru plu, nenion vi parolas.Gonzalo.Kore mi tiel pensas, Via Reĝa Moŝto; mi tion faris nur por kuraĝigi tiujn ĉi sinjorojn, kies pulmoj, sentemaj kaj viglaj, ĉiam ridas je nenio.Antonio.Sed, ni ridis je vi mem.Gonzalo.Kaj, kiel mi estas por vi nenio, vi povas daŭrigi kaj ridi je nenio.Antonio.Ho, kian frapon li ĵus donis!Sebastiano.Jes, sed ĝi falis platege.Gonzalo.Vi ja estas kuraĝagaj sinjoroj; sendube vi povus forlevi la lunon el ĝia sfervojo, se nur ĝi bonvolus daŭri kvin semajnojn senŝanĝe.(VenasArielo(nevidebla) ludanta solenan arion).Sebastiano.Tion ni farus, poste ni irus por birdokapti torĉlume tra l’ arbetaĵo.Antonio.Ne koleru, bona sinjoro.Gonzalo.Ne, kredu al mi, mi ne riskos tiel malsaĝe mian diskretecon: ĉu vi volus ridigi min por ekdormi? Mi sentas min tre dormema.Antonio.Ekdormu, kaj aŭskultu nin.(Ĉiuj dormas, kromAlonzo,SebastianokajAntonio).Alonzo.Ho, kiel frue ĉiuj ili dormas!Di’ volu fermi pensojn kun okuloj:Mi volas dormi.Sebastiano.Ho, sinjoro bona,Atentu zorge al l’ ofero bena;Malofte ĝi vizitas malfeliĉon,Sed kvietigas kiam ĝi alvenas.Antonio.Ni du, sinjoro, zorgos dum vi dormos,Gardante vin.Alonzo.Dankegon! mi ekdormas . . .(DormasAlonzo.Arieloforiras).Sebastiano.Rigido stranga ilin tute kaptis.Antonio.La eco de l’ klimato.Sebastiano.Sed mi mirasKe ĝi ne kaptis nin. Mi min ne sentasDormema.Antonio.Ankaŭ mi min sentas vigla.El ili ĉiu falis konsenteme,Rigide, kvazaŭ fulme kunfrapita . . .Okazus kio? . . . Nun, Sebastiano,Okazus kio? Ne, mi plu ne diros . . .Mi tamen vidas en via vizaĝoKe vi fariĝus tio—La okazoAlvokas vin, kaj mia fantazioEkvidas kronon sur la kapo via!Sebastiano.Ĉu vi ne sonĝas?Antonio.Diri vi min aŭdis.Sebastiano.Mi aŭdis vin, kaj certe, dorma diroParolo via en l’ orelo sonis.Nu, kion diris vi?—Kiela dormo!Okuloj malfermitaj, parolantaStaranta, moviĝanta, sed dormanta!Antonio.Sebastiano, vian ŝancon kaptu!Ne palpebrumu, sed vekiĝu tute!Sebastiano.Vi ronkas klare, kaj signifo estasEn via ronko.Antonio.Mi, pli seriozaOl ofte, nun deziras, vi imituLa faron mian. Se vi tiel agos,Vi estos tuj triobla.Sebastiano.Senmovakve,Mi nun atendas.Antonio.Sed mi vin instruosPor ke vi flui povu.Sebastiano.Tion faru;Alfluon donu al hereda nulo.Antonio.Ho, se vi povus, kiel vi la planonAprobus, kvankam ĝin vi tiel mokas:Ĝin flankigante, vi ĝin pligrandigas.Alfluantuloj ofte marfundirasPer timo, eble per mallaboreco!Sebastiano.Daŭrigu, ĉar mieno via montrasGravaĵon el vi pretan por naskiĝi,Penantan por klareco.Antonio.Nu, sinjoro,Francisko l’ reĝon preskaŭ ĵus konvinkisKe lia filo Ferdinando vivas—(Li konvinkiga homo ĉiam ŝajnis)Memoro lia pli ne estas taŭgaOl tiu de mortinto.—Ferdinando?Kredeble ke li estus ne droninta,Kaj tiu dormantulo naĝas.Sebastiano.Certe,Ke li ne dronis, mi ne pensas.Antonio.Bone!Nepenso tia esperegon donos.Nepenson sekvos tia altesperoKe ambicio preter ne forpasos.Konsentas vi ke la reĝido mortis . . .Sebastiano.Certege.Antonio.Kiu do la kronon havosPost nuna l’ reĝo?Sebastiano.Estos Klaribelo.Antonio.Ŝi estas nun reĝino de Tuniso;Ŝi loĝas mejlojn for de homa vivo;Novaĵon Neapolan ŝi riceviNe povus, krom se l’ suno poŝtfariĝus!(La lunloĝanto estus tro malfrua) . . .Ĝis novnaskitoj estos jam razeblaj . . .Ni, revenante de ŝi, marglutitaj,Krom la malmultaj kiujn sorto savisNur por l’ agado, sekvo d’estinteco,Ni baldaŭ ambaŭ faros . . .Sebastiano.SensencaĵonVi diras; certe la princino reĝaReĝin’ Tunisa estas: NeapoloForestas de Tuniso . . .Antonio.L’ interspacoEnhavas mejlojn, kiuj ŝajnas diri:“Neniam Klaribelo nin repaŝos;“Ŝi restu en Tuniso: Neapolo“Proklamu tuj Sebastianon reĝon.”Supoze ke l’ dormantoj tute mortis,Ĉu ili ne similaj tiam estus?Neapolanojn iu povas regiEĉ tiel bone kiel dormemulo.Sinjoroj vivas kiuj babiladusAmplekse, tiel kiel eĉ Gonzalo;Mi eĉ imiti povus lin per ŝercojSensencaj ĉiam kaj profunde tedaj.Ho! kial vi ne kiel mi posedasKuraĝon? Kia dormo estus tioPor via altiĝeco! Ĉu vi sentas?Sebastiano.Mi iom sentas.Antonio.Ĉu kontento viaNe la sukceson helpos?Sebastiano.Mi memoras,Ke propran fraton vian vi forigis.Antonio.Nu, do, rigardu, kiel al mi boneLa duka vesto taŭgas! ja, pli boneOl la antaŭa—De Prospero estisLa sekvantaro egaluloj miaj—Nun, ili servas min.Sebastiano.Sed konscienco . . .Antonio.Nu! kie kuŝas tio? Se ĝi estusPiedabsceso, portus mi pantoflon;Sed mi ne sentas, ke diaĵo tiaEn mia brusto loĝas: se dudekoDa konsciencoj pro Milano starusAl mi kontraŭaj, mi kandigus ilinAŭ fandus, antaŭ ol min mordus ili,Jen estas via frato—li ne ŝajnas,Pli ol la ter’ portante lin, agema—Se tio, kio ŝajnas, li nun estus—Mortinta—kaj, per glavaj nur tri coloj,Eterne dormi povas mi lin igi—Dum vi, simile, tiun grizbarbulonAl la senfina dormo povus sendi,Por ke, de nun, li ne plu al ni tedu . . .Pri la ceteraj . . . de ni ili prenosKonduton sian kiel kato lakton,Kaj tion diros, kion ni demandos:Aprobos ĉion ili.Sebastiano.Vin, karulo,Imitos mi, kaj kiel vi Milanon,Mi Neapolon gajnos. Glavon tiru!Vin frapo liberigos de depago,Kaj, reĝo via, mi vin amos.Antonio.KuneNi frapu, kiam mi la manon levos . . .Vi al Gonzalo.Sebastiano.Ha! nur unu vorton. (Ili paroladas mallaŭte).(Muziko aŭdata. RevenasArielo, nevidebla).Arielo.Magie mia mastro antaŭvidasDanĝeron minacantan vin, Gonzalo:L’ aferon mi kunhelpos, vin savante.(Kantas ĉe l’ orelo deGonzalo).Tie ĉi, dum vi ronkadas,Konspirantoj kuninsidas:Leviĝu, leviĝu!Se vi amas vian vivon,Mi vin veki faros devon:Vekiĝu! vekiĝu!Antonio.Nun, ni rapidu!Gonzalo.(Vekiĝas) Ho! anĝeloj bonaj,La Reĝon savu!(Ĉiuj vekiĝas).Alonzo.Kion? ho! vekiĝu!Vi kial estas glavtirintaj? Diru!Mieno via kial terurita?Gonzalo.Okazis kio?Sebastiano.Dum ni ambaŭ zorgisRipozon vian’, ni ĵus aŭdis bruonMallaŭtan, al la bovoblek’ similan,Aŭ leonbleko. Ĉu vin ĝi ne vekis?Terure sonis ĝi.Alonzo.Mi ĝin ne aŭdis.Antonio.Bruado taŭga por timigi monstronAŭ tertremigi; al mi eĉ verŝajnisMuĝado de la tuta leonaro.Alonzo.Gonzalo, ĉu vi tion aŭdis?Gonzalo.VereMi zumon aŭdis, kiu sonis strange,Eĉ vekis min, kaj, Reĝo, mi vin tuŝis,Ekkriis, kiam vidis mi la glavojn . . .Bruado estis certe, ni bezonosNin gardi, aŭ ĉi tiun lokon lasi.Ni glavojn niajn tiru.Alonzo.Ni foriru,Por ree serĉi malfeliĉan filon.Gonzalo.De bestoj tiaj gardu lin Ĉielo,Ĉar sur l’ insulo loĝas li.Alonzo.Antaŭen! (Ili foriras).Arielo.Prospero, mia mastro, tuj sciiĝosElfaron mian: Reĝo, filon serĉu. (Foriras).

(VenasAlonzo,Sebastiano,Antonio,Gonzalo,Adriano,Francisko, kaj aliaj).

Gonzalo.

Ho, Reĝo, mi petegas, estu gaja:Okazo estas: ĉiu el ni ĝoju;Ĉar liberiĝon iu ne esperis,Kaj perdoj niaj estas mare oftaj:Maristedzinoj, komercistoj ofteBedaŭras kiel ni kruelajn perdojn;Sed la miraklon de tiela savoEl miliono malmultuloj sentis.Do saĝe, Reĝo, nian malfeliĉonKomparu kun ĉi tio.

Ho, Reĝo, mi petegas, estu gaja:

Okazo estas: ĉiu el ni ĝoju;

Ĉar liberiĝon iu ne esperis,

Kaj perdoj niaj estas mare oftaj:

Maristedzinoj, komercistoj ofte

Bedaŭras kiel ni kruelajn perdojn;

Sed la miraklon de tiela savo

El miliono malmultuloj sentis.

Do saĝe, Reĝo, nian malfeliĉon

Komparu kun ĉi tio.

Alonzo.

Ho, silentu.

Sebastiano.

Konsol’ al li malvarma kaĉo estas.

Antonio.

La konsolanto tamen lin ne lasos.

Sebastiano.

Rigardu, li ŝerchorloĝeton streĉas:Malfrue ĝi sonoros . . . Nun!

Rigardu, li ŝerchorloĝeton streĉas:

Malfrue ĝi sonoros . . . Nun!

Gonzalo.

Sinjoro!

Sebastiano.

Unua:—diru.

Gonzalo.

Kiam malfeliĉoVizitas homon, kion ĝi alportas?

Kiam malfeliĉo

Vizitas homon, kion ĝi alportas?

Sebastiano.

Dolaron.

Gonzalo.

Jes, doloron ĝi prezentas:Pli prave ol intence vi parolis.

Jes, doloron ĝi prezentas:

Pli prave ol intence vi parolis.

Sebastiano.

Pli saĝe aŭdis vi ol mi esprimis.

Gonzalo.

Sinjoro, tial—

Antonio.

Fi! malŝparemuloDe via lango!

Fi! malŝparemulo

De via lango!

Alonzo.

Ŝparu la ceteron.

Gonzalo.

Plu mi ne diros, kvankam—

Sebastiano.

Li parolos.

Antonio.

El ambaŭ li kaj Adriano, kiuUnue kokekrios?

El ambaŭ li kaj Adriano, kiu

Unue kokekrios?

Sebastiano.

La maljuna!

Antonio.

La juna!

Sebastiano.

Bone! La garantiaĵo?

Antonio.

Ridego!

Sebastiano.

Bone!

Adriano.

Kvankam la insuloDezerta ŝajnas,—

Kvankam la insulo

Dezerta ŝajnas,—

Sebastiano.

(Ridante) Ha! ha! mi jam pagis,[3]

Adriano.

Neloĝigebla, preskaŭ netrafebla,—

Sebastiano.

Ĝin tamen—

Adriano.

Tamen—

Antonio.

Li ĝin tamen trafis.

Adriano.

Ĝi devas havi maldensan, delikatan, karesan temperaturon.

Antonio.

Temperaturo estis delikata knabino.

Sebastiano.

Jes, kaj maldensa, kiel li klerulege klarigis.

Adriano.

L’ aero tie ĉi elspiras sur nin dolĉege.

Sebastiano.

Kiel se ĝi havus pulmojn kiuj estus putrintaj.

Antonio.

Aŭ kiel se ĝi estus marĉejodorata.

Gonzalo.

Tie ĉi estas ĉio profita por la vivo.

Antonio.

Certe, krom rimedoj por vivi.

Sebastiano.

Neniaj estas tie ĉi, aŭ almenaŭ tre malmultaj.

Gonzalo.

Kiel sufiĉega kaj fortika ŝajnas la herbo! kiel verda!

Antonio.

La tero, certe, estas ŝafledkolora.

Sebastiano.

Kun iometo da verdo ĉi tie kaj tie.

Antonio.

Li nemulte malatingas.

Sebastiano.

Ne; li nur tute maltrafis la veron.

Gonzalo.

Sed la malofteco de tio, kvazaŭ nekredebla, estas—

Sebastiano.

Simila je multaj certigitaj maloftecoj—

Gonzalo.

Estas fakto ke niaj vestoj antaŭe ĵus trempitaj en la maro, nun konservas ŝian freŝecon kaj brilecon; ili ŝajnas pli rekolorigitaj ol makulitaj per akvo sala.

Antonio.

Se nur unu el liaj poŝoj povus paroli, ĉu ĝi ne dirus: li mensogas?

Sebastiano.

Jes, aŭ ke li falsege enpoŝigas sian raporton.

Gonzalo.

Ŝajnas al mi ke niaj vestoj estas nun tiel freŝaj kiel ili estis kiam ni unue ilin portis en Afriko, ĉe l’ edziĝo de l’ belega Neapola reĝidino Klaribelo, je la Reĝo de Tuniso.

Sebastiano.

Ho, estis favorega edziĝo, certe, kaj ni multe profitas per ĝi en nia reveno.

Adriano.

Tuniso neniam estis riĉigita de tiel modela reĝino!

Gonzalo.

Ne, de l’ tempo de la vidvino Dido.

Antonio.

Vidvino! peston je tio! Kiel tiu vidvino envenas? vidvino Dido! . . .

Sebastiano.

Nu! se li ankaŭ dirus “vidvo Aeneo”? Miriga estas via aŭdaĵo!

Adriano.

Ĉu “vidvino Dido” vi diris? Vi min rememorigas ke ŝi loĝis en Kartago, ne en Tuniso.

Gonzalo.

Tiu ĉi Tuniso, sinjoro, estis Kartago.

Adriano.

Kartago?

Gonzalo.

Mi tion certigas, Kartago.

Antonio.

Lia vorto estas pli kredinda ol la Amfiona harpo.

Sebastiano.

Li elkonstruis la muron kaj ankaŭ la domojn.

Antonio.

Kian neeblaĵon li tuj faros ebla?

Sebastiano.

Mi kredas ke li domen enportos tiun ĉi insulon en sia poŝo, kaj ĝin donos al sia filo, kiel pomon.

Antonio.

Tiam, dissemante la kernojn en la maro, li naskos multajn aliajn insulojn.

Gonzalo.

(AlAdriano) Jes[4].

Antonio.

Nu! ĉio en ĝia propra tempo.

Gonzalo.

(AlAlonzo) Via Reĝa Moŝto, ni ĵus paroladis pri niaj vestoj, kiuj ŝajnas nun tiel novaj kiel ili estis ĉe la edziĝo de via filino, nun reĝino de Tuniso.

Antonio.

Kaj la plej maloftulino kiu iam tien iris.

Sebastiano.

Ho, esceptu, mi petegas, vidvinon Dido!

Antonio.

Ho, vidvino Dido! jes, vidvino Dido!

Gonzalo.

Ĉu, sinjoro, mia vesto ne estas tiel freŝa kiel ĝi estis kiam mi unue ĝin portis—mi volis diri preskaŭ . . .

Antonio.

Nu, tiu ĉi “preskaŭ” taŭge alvenis.

Gonzalo.

Kiam mi ĝin portis dum la edziĝo de via filino—

Alonzo.

Vi tedas mian aŭdon per ripetoDe vortoj kiuj min senprudentigas!Ŝin kial mi edzigis en AfrikoEl kiu revenante filon perdis?Kaj ankaŭ ŝin,—nun tiel malproksimanDe Italujo,—mi ne plu revidos!Ho, Ferdinando mia, heredontoDe Neapolo ankaŭ de Milano,Nutraĵon el vi kia stranga fiŝoĴus faris?

Vi tedas mian aŭdon per ripeto

De vortoj kiuj min senprudentigas!

Ŝin kial mi edzigis en Afriko

El kiu revenante filon perdis?

Kaj ankaŭ ŝin,—nun tiel malproksiman

De Italujo,—mi ne plu revidos!

Ho, Ferdinando mia, heredonto

De Neapolo ankaŭ de Milano,

Nutraĵon el vi kia stranga fiŝo

Ĵus faris?

Francisko.

Eble, reĝo, li postvivas:Mi vidis, li batalis kun la ondojKaj ilin rajdis, akvavojon faris,Flankpuŝis, bruste kontraŭstaris maron.Levante kapon super l’ alfluaĵo,Li remis brave, per potencaj brakoj,Al bordo, kiu por li sin klinigis,Helpante l’ princon; kaj, sendube, reĝo,Li, viva, teron trafis.

Eble, reĝo, li postvivas:

Mi vidis, li batalis kun la ondoj

Kaj ilin rajdis, akvavojon faris,

Flankpuŝis, bruste kontraŭstaris maron.

Levante kapon super l’ alfluaĵo,

Li remis brave, per potencaj brakoj,

Al bordo, kiu por li sin klinigis,

Helpante l’ princon; kaj, sendube, reĝo,

Li, viva, teron trafis.

Alonzo.

Ne, li mortis.

Sebastiano.

Sinjoro Reĝo, vin por ĉio danku!Vin, solan kaŭzon de la malfeliĉo.Eŭropon nian tiel vi malŝatisKe la filinon donis al Afriko:Okuloj ŝiaj povas nun surverŝiL’ okazon kiun tiel vi preparis.

Sinjoro Reĝo, vin por ĉio danku!

Vin, solan kaŭzon de la malfeliĉo.

Eŭropon nian tiel vi malŝatis

Ke la filinon donis al Afriko:

Okuloj ŝiaj povas nun surverŝi

L’ okazon kiun tiel vi preparis.

Alonzo.

Silentu, mi petegas.

Sebastiano.

Genufleksoj,Petegoj de ni ĉiuj estis vane.La belanimulino ŝanceliĝis:(Ĉu la malamo, ĉu l’ obeo venkos?)La princan filon vian ni ĵus perdis . . .Vidvinoj Neapolaj kaj MilanajNun estas pli ol viroj revenantaj.La kulpo via—

Genufleksoj,

Petegoj de ni ĉiuj estis vane.

La belanimulino ŝanceliĝis:

(Ĉu la malamo, ĉu l’ obeo venkos?)

La princan filon vian ni ĵus perdis . . .

Vidvinoj Neapolaj kaj Milanaj

Nun estas pli ol viroj revenantaj.

La kulpo via—

Alonzo.

Kaj plej granda perdo!

Gonzalo.

Sinjor’ Sebastiano, la verecoEl viaj lipoj sonas nek afableNek ĝustatempe; gratas vi la vundonSaniĝi bezonantan.

Sinjor’ Sebastiano, la vereco

El viaj lipoj sonas nek afable

Nek ĝustatempe; gratas vi la vundon

Saniĝi bezonantan.

Sebastiano.

Prava diro.

Antonio.

Kaj bona ĥirurgaĵo.

Gonzalo.

(AlAlonzo) Ni vintriĝas,Ho, Reĝo, kiam tiel vi nubiĝas.

(AlAlonzo) Ni vintriĝas,

Ho, Reĝo, kiam tiel vi nubiĝas.

Sebastiano.

Ni vintriĝas?

Antonio.

Jes, ni vintregiĝas!

Gonzalo.

Se mi plantisto de l’ insulo estus—

Antonio.

Ĝin tute kovrus li per sem’ urtika.

Sebastiano.

Aŭ malvoj, aŭ rumeksoj.

Gonzalo.

Se mi reĝoĈi tie estus, kia mi fariĝus?

Se mi reĝo

Ĉi tie estus, kia mi fariĝus?

Sebastiano.

Sobrega, certe, ne havante vinon.

Gonzalo.

Mi volus en la regno ĉion fariLaŭ kontraŭregularo; malpermesusAĉetojn, vendojn, juĝistaron, juĝojn,Literaturon, mankon aŭ riĉecon;Mi ne permesus servon aŭ heredon,Kontrakton, limon, bienposedaĵon,Oleon, grenon, metaluzon, oron,Vinberkulturon, ian okupadonMi malpermesus. Viroj kaj virinojNelaboremaj ĉiuj ĉiam estus,Sed puraj kaj senkulpaj.—Ne regeco!

Mi volus en la regno ĉion fari

Laŭ kontraŭregularo; malpermesus

Aĉetojn, vendojn, juĝistaron, juĝojn,

Literaturon, mankon aŭ riĉecon;

Mi ne permesus servon aŭ heredon,

Kontrakton, limon, bienposedaĵon,

Oleon, grenon, metaluzon, oron,

Vinberkulturon, ian okupadon

Mi malpermesus. Viroj kaj virinoj

Nelaboremaj ĉiuj ĉiam estus,

Sed puraj kaj senkulpaj.—Ne regeco!

Sebastiano.

Li de la regno, tamen, estus reĝo!

Antonio.

L’ unuan diron li forgesas fine.

Gonzalo.

Komune kreskus nutro el naturo:Nek ŝvito, penoj, perfidaĵ’, rabado,Nek glavo, ponardego nek tranĉilo,Pafilo, nek maŝino nin malhelpus.Naturo sola naskus ĉion bonanSufiĉe por nekulpa la popolo.

Komune kreskus nutro el naturo:

Nek ŝvito, penoj, perfidaĵ’, rabado,

Nek glavo, ponardego nek tranĉilo,

Pafilo, nek maŝino nin malhelpus.

Naturo sola naskus ĉion bonan

Sufiĉe por nekulpa la popolo.

Sebastiano.

Edzeco, tie, ĉu okazus iam?

Antonio.

Ne, nur petola, buba vagistado.

Gonzalo.

Mi tiel regus kiel en oraĝo.

Sebastiano.

Prosperon al la reĝa Moŝto via!

Antonio.

Gonzalo longe vivu!

Gonzalo.

(AlAlonzo) Reĝo mia . . .

Alonzo.

Ne diru plu, nenion vi parolas.

Gonzalo.

Kore mi tiel pensas, Via Reĝa Moŝto; mi tion faris nur por kuraĝigi tiujn ĉi sinjorojn, kies pulmoj, sentemaj kaj viglaj, ĉiam ridas je nenio.

Antonio.

Sed, ni ridis je vi mem.

Gonzalo.

Kaj, kiel mi estas por vi nenio, vi povas daŭrigi kaj ridi je nenio.

Antonio.

Ho, kian frapon li ĵus donis!

Sebastiano.

Jes, sed ĝi falis platege.

Gonzalo.

Vi ja estas kuraĝagaj sinjoroj; sendube vi povus forlevi la lunon el ĝia sfervojo, se nur ĝi bonvolus daŭri kvin semajnojn senŝanĝe.

(VenasArielo(nevidebla) ludanta solenan arion).

Sebastiano.

Tion ni farus, poste ni irus por birdokapti torĉlume tra l’ arbetaĵo.

Antonio.

Ne koleru, bona sinjoro.

Gonzalo.

Ne, kredu al mi, mi ne riskos tiel malsaĝe mian diskretecon: ĉu vi volus ridigi min por ekdormi? Mi sentas min tre dormema.

Antonio.

Ekdormu, kaj aŭskultu nin.

(Ĉiuj dormas, kromAlonzo,SebastianokajAntonio).

Alonzo.

Ho, kiel frue ĉiuj ili dormas!Di’ volu fermi pensojn kun okuloj:Mi volas dormi.

Ho, kiel frue ĉiuj ili dormas!

Di’ volu fermi pensojn kun okuloj:

Mi volas dormi.

Sebastiano.

Ho, sinjoro bona,Atentu zorge al l’ ofero bena;Malofte ĝi vizitas malfeliĉon,Sed kvietigas kiam ĝi alvenas.

Ho, sinjoro bona,

Atentu zorge al l’ ofero bena;

Malofte ĝi vizitas malfeliĉon,

Sed kvietigas kiam ĝi alvenas.

Antonio.

Ni du, sinjoro, zorgos dum vi dormos,Gardante vin.

Ni du, sinjoro, zorgos dum vi dormos,

Gardante vin.

Alonzo.

Dankegon! mi ekdormas . . .

(DormasAlonzo.Arieloforiras).

Sebastiano.

Rigido stranga ilin tute kaptis.

Antonio.

La eco de l’ klimato.

Sebastiano.

Sed mi mirasKe ĝi ne kaptis nin. Mi min ne sentasDormema.

Sed mi miras

Ke ĝi ne kaptis nin. Mi min ne sentas

Dormema.

Antonio.

Ankaŭ mi min sentas vigla.El ili ĉiu falis konsenteme,Rigide, kvazaŭ fulme kunfrapita . . .Okazus kio? . . . Nun, Sebastiano,Okazus kio? Ne, mi plu ne diros . . .Mi tamen vidas en via vizaĝoKe vi fariĝus tio—La okazoAlvokas vin, kaj mia fantazioEkvidas kronon sur la kapo via!

Ankaŭ mi min sentas vigla.

El ili ĉiu falis konsenteme,

Rigide, kvazaŭ fulme kunfrapita . . .

Okazus kio? . . . Nun, Sebastiano,

Okazus kio? Ne, mi plu ne diros . . .

Mi tamen vidas en via vizaĝo

Ke vi fariĝus tio—La okazo

Alvokas vin, kaj mia fantazio

Ekvidas kronon sur la kapo via!

Sebastiano.

Ĉu vi ne sonĝas?

Antonio.

Diri vi min aŭdis.

Sebastiano.

Mi aŭdis vin, kaj certe, dorma diroParolo via en l’ orelo sonis.Nu, kion diris vi?—Kiela dormo!Okuloj malfermitaj, parolantaStaranta, moviĝanta, sed dormanta!

Mi aŭdis vin, kaj certe, dorma diro

Parolo via en l’ orelo sonis.

Nu, kion diris vi?—Kiela dormo!

Okuloj malfermitaj, parolanta

Staranta, moviĝanta, sed dormanta!

Antonio.

Sebastiano, vian ŝancon kaptu!Ne palpebrumu, sed vekiĝu tute!

Sebastiano, vian ŝancon kaptu!

Ne palpebrumu, sed vekiĝu tute!

Sebastiano.

Vi ronkas klare, kaj signifo estasEn via ronko.

Vi ronkas klare, kaj signifo estas

En via ronko.

Antonio.

Mi, pli seriozaOl ofte, nun deziras, vi imituLa faron mian. Se vi tiel agos,Vi estos tuj triobla.

Mi, pli serioza

Ol ofte, nun deziras, vi imitu

La faron mian. Se vi tiel agos,

Vi estos tuj triobla.

Sebastiano.

Senmovakve,Mi nun atendas.

Senmovakve,

Mi nun atendas.

Antonio.

Sed mi vin instruosPor ke vi flui povu.

Sed mi vin instruos

Por ke vi flui povu.

Sebastiano.

Tion faru;Alfluon donu al hereda nulo.

Tion faru;

Alfluon donu al hereda nulo.

Antonio.

Ho, se vi povus, kiel vi la planonAprobus, kvankam ĝin vi tiel mokas:Ĝin flankigante, vi ĝin pligrandigas.Alfluantuloj ofte marfundirasPer timo, eble per mallaboreco!

Ho, se vi povus, kiel vi la planon

Aprobus, kvankam ĝin vi tiel mokas:

Ĝin flankigante, vi ĝin pligrandigas.

Alfluantuloj ofte marfundiras

Per timo, eble per mallaboreco!

Sebastiano.

Daŭrigu, ĉar mieno via montrasGravaĵon el vi pretan por naskiĝi,Penantan por klareco.

Daŭrigu, ĉar mieno via montras

Gravaĵon el vi pretan por naskiĝi,

Penantan por klareco.

Antonio.

Nu, sinjoro,Francisko l’ reĝon preskaŭ ĵus konvinkisKe lia filo Ferdinando vivas—(Li konvinkiga homo ĉiam ŝajnis)Memoro lia pli ne estas taŭgaOl tiu de mortinto.—Ferdinando?Kredeble ke li estus ne droninta,Kaj tiu dormantulo naĝas.

Nu, sinjoro,

Francisko l’ reĝon preskaŭ ĵus konvinkis

Ke lia filo Ferdinando vivas—

(Li konvinkiga homo ĉiam ŝajnis)

Memoro lia pli ne estas taŭga

Ol tiu de mortinto.—Ferdinando?

Kredeble ke li estus ne droninta,

Kaj tiu dormantulo naĝas.

Sebastiano.

Certe,Ke li ne dronis, mi ne pensas.

Certe,

Ke li ne dronis, mi ne pensas.

Antonio.

Bone!Nepenso tia esperegon donos.Nepenson sekvos tia altesperoKe ambicio preter ne forpasos.Konsentas vi ke la reĝido mortis . . .

Bone!

Nepenso tia esperegon donos.

Nepenson sekvos tia altespero

Ke ambicio preter ne forpasos.

Konsentas vi ke la reĝido mortis . . .

Sebastiano.

Certege.

Antonio.

Kiu do la kronon havosPost nuna l’ reĝo?

Kiu do la kronon havos

Post nuna l’ reĝo?

Sebastiano.

Estos Klaribelo.

Antonio.

Ŝi estas nun reĝino de Tuniso;Ŝi loĝas mejlojn for de homa vivo;Novaĵon Neapolan ŝi riceviNe povus, krom se l’ suno poŝtfariĝus!(La lunloĝanto estus tro malfrua) . . .Ĝis novnaskitoj estos jam razeblaj . . .Ni, revenante de ŝi, marglutitaj,Krom la malmultaj kiujn sorto savisNur por l’ agado, sekvo d’estinteco,Ni baldaŭ ambaŭ faros . . .

Ŝi estas nun reĝino de Tuniso;

Ŝi loĝas mejlojn for de homa vivo;

Novaĵon Neapolan ŝi ricevi

Ne povus, krom se l’ suno poŝtfariĝus!

(La lunloĝanto estus tro malfrua) . . .

Ĝis novnaskitoj estos jam razeblaj . . .

Ni, revenante de ŝi, marglutitaj,

Krom la malmultaj kiujn sorto savis

Nur por l’ agado, sekvo d’estinteco,

Ni baldaŭ ambaŭ faros . . .

Sebastiano.

SensencaĵonVi diras; certe la princino reĝaReĝin’ Tunisa estas: NeapoloForestas de Tuniso . . .

Sensencaĵon

Vi diras; certe la princino reĝa

Reĝin’ Tunisa estas: Neapolo

Forestas de Tuniso . . .

Antonio.

L’ interspacoEnhavas mejlojn, kiuj ŝajnas diri:“Neniam Klaribelo nin repaŝos;“Ŝi restu en Tuniso: Neapolo“Proklamu tuj Sebastianon reĝon.”Supoze ke l’ dormantoj tute mortis,Ĉu ili ne similaj tiam estus?Neapolanojn iu povas regiEĉ tiel bone kiel dormemulo.Sinjoroj vivas kiuj babiladusAmplekse, tiel kiel eĉ Gonzalo;Mi eĉ imiti povus lin per ŝercojSensencaj ĉiam kaj profunde tedaj.Ho! kial vi ne kiel mi posedasKuraĝon? Kia dormo estus tioPor via altiĝeco! Ĉu vi sentas?

L’ interspaco

Enhavas mejlojn, kiuj ŝajnas diri:

“Neniam Klaribelo nin repaŝos;

“Ŝi restu en Tuniso: Neapolo

“Proklamu tuj Sebastianon reĝon.”

Supoze ke l’ dormantoj tute mortis,

Ĉu ili ne similaj tiam estus?

Neapolanojn iu povas regi

Eĉ tiel bone kiel dormemulo.

Sinjoroj vivas kiuj babiladus

Amplekse, tiel kiel eĉ Gonzalo;

Mi eĉ imiti povus lin per ŝercoj

Sensencaj ĉiam kaj profunde tedaj.

Ho! kial vi ne kiel mi posedas

Kuraĝon? Kia dormo estus tio

Por via altiĝeco! Ĉu vi sentas?

Sebastiano.

Mi iom sentas.

Antonio.

Ĉu kontento viaNe la sukceson helpos?

Ĉu kontento via

Ne la sukceson helpos?

Sebastiano.

Mi memoras,Ke propran fraton vian vi forigis.

Mi memoras,

Ke propran fraton vian vi forigis.

Antonio.

Nu, do, rigardu, kiel al mi boneLa duka vesto taŭgas! ja, pli boneOl la antaŭa—De Prospero estisLa sekvantaro egaluloj miaj—Nun, ili servas min.

Nu, do, rigardu, kiel al mi bone

La duka vesto taŭgas! ja, pli bone

Ol la antaŭa—De Prospero estis

La sekvantaro egaluloj miaj—

Nun, ili servas min.

Sebastiano.

Sed konscienco . . .

Antonio.

Nu! kie kuŝas tio? Se ĝi estusPiedabsceso, portus mi pantoflon;Sed mi ne sentas, ke diaĵo tiaEn mia brusto loĝas: se dudekoDa konsciencoj pro Milano starusAl mi kontraŭaj, mi kandigus ilinAŭ fandus, antaŭ ol min mordus ili,Jen estas via frato—li ne ŝajnas,Pli ol la ter’ portante lin, agema—Se tio, kio ŝajnas, li nun estus—Mortinta—kaj, per glavaj nur tri coloj,Eterne dormi povas mi lin igi—Dum vi, simile, tiun grizbarbulonAl la senfina dormo povus sendi,Por ke, de nun, li ne plu al ni tedu . . .Pri la ceteraj . . . de ni ili prenosKonduton sian kiel kato lakton,Kaj tion diros, kion ni demandos:Aprobos ĉion ili.

Nu! kie kuŝas tio? Se ĝi estus

Piedabsceso, portus mi pantoflon;

Sed mi ne sentas, ke diaĵo tia

En mia brusto loĝas: se dudeko

Da konsciencoj pro Milano starus

Al mi kontraŭaj, mi kandigus ilin

Aŭ fandus, antaŭ ol min mordus ili,

Jen estas via frato—li ne ŝajnas,

Pli ol la ter’ portante lin, agema—

Se tio, kio ŝajnas, li nun estus—

Mortinta—kaj, per glavaj nur tri coloj,

Eterne dormi povas mi lin igi—

Dum vi, simile, tiun grizbarbulon

Al la senfina dormo povus sendi,

Por ke, de nun, li ne plu al ni tedu . . .

Pri la ceteraj . . . de ni ili prenos

Konduton sian kiel kato lakton,

Kaj tion diros, kion ni demandos:

Aprobos ĉion ili.

Sebastiano.

Vin, karulo,Imitos mi, kaj kiel vi Milanon,Mi Neapolon gajnos. Glavon tiru!Vin frapo liberigos de depago,Kaj, reĝo via, mi vin amos.

Vin, karulo,

Imitos mi, kaj kiel vi Milanon,

Mi Neapolon gajnos. Glavon tiru!

Vin frapo liberigos de depago,

Kaj, reĝo via, mi vin amos.

Antonio.

KuneNi frapu, kiam mi la manon levos . . .Vi al Gonzalo.

Kune

Ni frapu, kiam mi la manon levos . . .

Vi al Gonzalo.

Sebastiano.

Ha! nur unu vorton. (Ili paroladas mallaŭte).

(Muziko aŭdata. RevenasArielo, nevidebla).

Arielo.

Magie mia mastro antaŭvidasDanĝeron minacantan vin, Gonzalo:L’ aferon mi kunhelpos, vin savante.

Magie mia mastro antaŭvidas

Danĝeron minacantan vin, Gonzalo:

L’ aferon mi kunhelpos, vin savante.

(Kantas ĉe l’ orelo deGonzalo).

Tie ĉi, dum vi ronkadas,Konspirantoj kuninsidas:Leviĝu, leviĝu!Se vi amas vian vivon,Mi vin veki faros devon:Vekiĝu! vekiĝu!

Tie ĉi, dum vi ronkadas,

Konspirantoj kuninsidas:

Leviĝu, leviĝu!

Se vi amas vian vivon,

Mi vin veki faros devon:

Vekiĝu! vekiĝu!

Antonio.

Nun, ni rapidu!

Gonzalo.

(Vekiĝas) Ho! anĝeloj bonaj,La Reĝon savu!

(Vekiĝas) Ho! anĝeloj bonaj,

La Reĝon savu!

(Ĉiuj vekiĝas).

Alonzo.

Kion? ho! vekiĝu!Vi kial estas glavtirintaj? Diru!Mieno via kial terurita?

Kion? ho! vekiĝu!

Vi kial estas glavtirintaj? Diru!

Mieno via kial terurita?

Gonzalo.

Okazis kio?

Sebastiano.

Dum ni ambaŭ zorgisRipozon vian’, ni ĵus aŭdis bruonMallaŭtan, al la bovoblek’ similan,Aŭ leonbleko. Ĉu vin ĝi ne vekis?Terure sonis ĝi.

Dum ni ambaŭ zorgis

Ripozon vian’, ni ĵus aŭdis bruon

Mallaŭtan, al la bovoblek’ similan,

Aŭ leonbleko. Ĉu vin ĝi ne vekis?

Terure sonis ĝi.

Alonzo.

Mi ĝin ne aŭdis.

Antonio.

Bruado taŭga por timigi monstronAŭ tertremigi; al mi eĉ verŝajnisMuĝado de la tuta leonaro.

Bruado taŭga por timigi monstron

Aŭ tertremigi; al mi eĉ verŝajnis

Muĝado de la tuta leonaro.

Alonzo.

Gonzalo, ĉu vi tion aŭdis?

Gonzalo.

VereMi zumon aŭdis, kiu sonis strange,Eĉ vekis min, kaj, Reĝo, mi vin tuŝis,Ekkriis, kiam vidis mi la glavojn . . .Bruado estis certe, ni bezonosNin gardi, aŭ ĉi tiun lokon lasi.Ni glavojn niajn tiru.

Vere

Mi zumon aŭdis, kiu sonis strange,

Eĉ vekis min, kaj, Reĝo, mi vin tuŝis,

Ekkriis, kiam vidis mi la glavojn . . .

Bruado estis certe, ni bezonos

Nin gardi, aŭ ĉi tiun lokon lasi.

Ni glavojn niajn tiru.

Alonzo.

Ni foriru,Por ree serĉi malfeliĉan filon.

Ni foriru,

Por ree serĉi malfeliĉan filon.

Gonzalo.

De bestoj tiaj gardu lin Ĉielo,Ĉar sur l’ insulo loĝas li.

De bestoj tiaj gardu lin Ĉielo,

Ĉar sur l’ insulo loĝas li.

Alonzo.

Antaŭen! (Ili foriras).

Arielo.

Prospero, mia mastro, tuj sciiĝosElfaron mian: Reĝo, filon serĉu. (Foriras).

Prospero, mia mastro, tuj sciiĝos

Elfaron mian: Reĝo, filon serĉu. (Foriras).

(VenasKalibanoportante lignan ŝarĝon. Tondra bruado aŭdata).Kalibano.Infektoj elsorbitaj de la suno,El lokoj marĉaj, ŝlimaj, kotaj, faluNun sur Prosperon, kaj lin malsanigu!Devigu li min ĉie lin malbeni . . .Spiritoj liaj—kvankam ili aŭdas—Nek pinĉos, nek kobolde min timigos,Nek erarlume tiros min en ŝlimon,Nur se ordonos li—Sed, pro nenioLi sur min ĵetas ilin: ĉu simieGrimacas ili, blekas, foje mordas;Ĉu erinace falas en la vojon,Pikante la piedojn; ĉu kolubreMin vundas, aŭ freneze al mi siblas! . . .Ha! . . . nun, al mi spirito de li venas!Ĉu malrapide mi alportas lignon?Se plate falos mi, ĉu ĝi min vidos? (Sin kuŝigas).(VenasTrinkulo).Trinkulo.Tie ĉi estas nek arbetaĵo, nek eĉ arbeto por elporti malbonan veteron, kaj alia fulmotondro pretiĝas; mi tion aŭdas kantegi tra la vento; tie ĉi la sama nigra nubo, tie unu grandega, kiu ŝajnas kiel terura bombardilo, bezonanta elverŝi sian fluidaĵon. Se tondros kiel antaŭe, mi ne scias,kie mi povos ŝirmi la kapon: certe, tiu nubo nur povas pluvi sitelege! (Ekvidante Kalibanon) Hoj! kio kuŝas tie ĉi? Homo aŭ fiŝo? Viva aŭ malviva? Fiŝo! Ĝi fiŝe flaras; tre malnova kaj fiŝa flaro; ia gado, ne tre freŝa. Stranga fiŝo! Se, kiel antaŭe, mi nun loĝus en Anglujo, kaj povus pentrigi tian fiŝon, ne ekzistas naivegulo tie, kiu, en libertempo, bonvole ne donus arĝentan moneron por ĝin vidi; tie, stranga besto famigas homon. Tie, kiam eĉ doiton[5]oni ne volus doni por helpi laman almozulon, oni tuj donas dek doitojn por vidi malvivan Indianon . . . Ĝi estas krurigita kiel homo, kaj ĝiaj naĝiloj ŝajnas kiel brakoj . . . Per mia vereco! mi ellasas kaj ne konservas plu mian unuan opinion pri ĝi; ĝi ne estas fiŝo, sed unu el la insulanoj, kiu, kredeble, antaŭ ne longe, suferis de fulmofajro. (Tondra bruo). Ho ve! la fulmotondro revenas: mia plej saĝa rimedo estos rampi sub lian kitelegon; nenie estas alia rifuĝejo: mizero konatigas homon kun strangaj kunkuŝantoj. Mi tie envolvos min, ĝis la feĉo de l’ pluvego estos pasinta.(VenasStefanokantante; li havas botelon en mano).Stefano.Mi ne plu iros al la maro:Mi mortos ĉe la landanaro.Nu, tio ĉi estas mizera kanto, taŭga por enterigo. Sed, jen estas mia konsolilo. (Trinkas).(Kantas).La estro, frotisto, subestro, eĉ mi,La pafilegist’, la helpisto,Marinjon, Margenjon, amindumis ni,Sed ne por Katenjo amisto!Ĉar havis ŝi langon frapiston,Ne ŝatis ŝi homon mariston,Nek peĉo, nek gudro por ŝi—(Kie jukiĝisŜi mem gratiĝis)Al maro! bravuloj, sen ŝi iru ni!Tio ĉi ankaŭ estas mizera kanto, sed . . . jen estas mia konsolilo.(Trinkas).Kalibano.Ne turmentu min: haj!Stefano.Kio estas tio? Ĉu diablojn ni havas tie ĉi? Ĉu volas ili kapti nin per sovaĝuloj kaj Indianoj? Ha! mi ne ĵus foriris de dronado por ke viaj kvar kruroj min timigu! Ĉar, kiel dirite, Viro kiu kvarkrure marŝas, ne povas lin forstarigi’. Nu! dum Stefano spiros tra siaj naztruoj, tion oni ree diros.Kalibano.La spirito min turmentas: ho! . . .Stefano.Tio ĉi estas kvarkrura insula monstro: ĝi ankaŭ havas febron, mi pensas. Sed, per la diablo, kie ĝi lernis nian lingvon? Mi kuracon donos al ĝi, eĉ nur pro tio. Se mi povos ĝin resanigi, malsovaĝigi, kaj kune kun ĝi trafi Neapolon, ĝi estos donaco taŭga por ĉia imperiestro, kiu iam starus en ledaj ŝuoj.Kalibano.Ne turmentu min, mi petegas; mi pli rapide hejmen alportos la lignon.Stefano.Ĝi nun malsaniĝas, kaj ne tre saĝe parolas. Ĝi tuj gustumos el mia botelo. Se ĝi neniam antaŭe trinkis vinon, tio, kredeble, forigos ĝian malsanon. Se mi povos tute resanigi ĝin kaj konservi ĝin malsovaĝe, mi troan monon ne postulos por ĝi, sed kiu ĝin aĉetos, tiu pagos por ĝi taŭge.Kalibano.Vi ankoraŭ ne tre dolorigas min, sed, post ne longe, tion vi faros; mi tion ekvidas per via tremo: nun, Prospero tuj agos ĉe vi.Stefano.Jen estas la maniero! Malfermu la buŝon: jen estas tio, kio vin paroligos, kato. Malfermu vian buŝon; tio ĉi ŝanceligos vian ŝanceliĝon, kaj bonege, mi certigas. Vi ne konas tiun, kiu estas via bonfaristo. Ree malfermu vian faŭkon!Trinkulo.Ŝajnas al mi, kvazaŭ mi konus tiun voĉon! Ĝi eble . . . sed ne! li ĵus dronis . . . Tiuj ĉi ĉiuj estas diabloj . . . Di’ gardu min! . . .Stefano.Kvar kruroj kaj du voĉoj! Mirinda monstro! Ĝia antaŭa voĉo servas por bonparoli pri ĝia amiko; ĝia malantaŭa voĉo por elparoli malpurajn vortojn kaj kalumnion. Se la vina enhavo de mia botelo povos resanigi ĝin, mi ĝian febron kuracos. Nun, amen![6]Mi tuj verŝos iom en vian alian buŝon.Trinkulo.Stefano! . . .Stefano.Ĉu via alia buŝo vokis al mi? . . . Di’ kompatu! kompatu! . . . Tio ĉi estas ne monstro sed diablo! Mi tuj forlasos ĝin; mi ne posedas longan kuleron![7]Trinkulo.Stefano! (se vi vere estas Stefano!) Tuŝu min kaj parolu al mi, ĉar mi estas Trinkulo—(ne timu!)—via bona amiko Trinkulo!Stefano.Se vi estas Trinkulo, elvenu! . . . Mi detiros vin per la malpli longaj kruroj; se iaj el ili apartenas al Trinkulo, tiuj ĉi estas ili. Vi ja estas Trinkulo mem. Kiel okazis tio, ke vi fariĝis dorso al tiu ĉi monstro?Trinkulo.Mi pensis ke ĝi estis mortigita per fulmofajro. Sed, ĉu vi mem ne ĵus dronis, Stefano? Mi nun esperas, ke vi ne dronis. Ĉu la fulmotondro estas pasinta?—Mi min kaŝis sub la kitelego de l’ monstro pro timo de la fulmotondro. Ho; ĉu vi tamen estas viva, Stefano? Ho, Stefano! du Neapolanoj savitaj!Stefano.Ne tro puŝu min, mi petas; mia stomako ne tre firme agas.Kalibano.Belaĵoj, tiuj ĉi! Ĉu ne spiritoj? . . .Mi genufleksu al vi, dio brava,Pro la likvoro inda je ĉielo!Stefano.Kiel vi foriris? Kiel vi venis tien ĉi? Ĵuru, per tiu ĉi botelo, kiel vi tien ĉi venis! Per tiu ĉi botelo (kiun mi faris el arboŝelo, per miaj propraj manoj, post kiam mi estis trafinta la bordon) mi mem fornaĝis sur barelo da kanarivino, kiun la maristoj elĵetis al la maro.Kalibano.Mi tuj ĵuros, per tiu botelo, ke mi fariĝos via fidela subulo, ĉar ne terdevena estas la likvoro.Stefano.(AlTrinkulo) Tien ĉi! ĵuru do kiel vi foriĝis.Trinkulo.Karulo, mi naĝis al la bordo, kiel anaso. Mi povas naĝi kiel anaso; tion mi ĵuras!Stefano.Nu! kisu la libron![8]Kvankam vi povas kiel anaso naĝi, vi tamen havas la mienon de ansero.Trinkulo.(Trinkinte) Ho, Stefano! Ĉu pli da tio ĉi estas?Stefano.Tutan barelon mi havas, maljunulo. Mia kelo sidas en ŝtonego ĉe l’ marbordo, kie mia vino estas kaŝita. Nun, monstro, kiel kuraciĝas la febro?Kalibano.Ĉu ne falis vi de la Ĉielo?Stefano.De la luno, mi certigas. Mi iam estis lunloĝanto, dum kelka tempo.Kalibano.Mastrino montris vin, la hundon, l’ arbetaĵon;Mi vidis vin en ĝi, kaj vin mi nun adoras!Stefano.Bonege! tion ĵuru! kisu la libron.[9]Mi tuj replenigos ĝin per nova enhavo! ĵuru!Trinkulo.Per la sunlumo! tio ĉi estas naivega monstro! Ĉu mi ĵus timiĝis pro ĝi? Malsprita monstro! La lunloĝanto! ha! ha! Kia kredema monstro! Bone vi suĉis, monstro, vere.Kalibano.Mi ĉiun fruktan colon sur l’ insulo montros:Piedon vian kisu mi! Di’ estu mia.Trinkulo.Per la taglumo! Perfidega kaj drinkema monstro! Kiam ĝia dio dormos, ĝi de li ŝtelos la botelon.Kalibano.Mi tuj kisos vian piedon; tuj via subulo mi mem ĵuros.Stefano.Venu do; genufleksu kaj ĵuru!Trinkulo.Mi mortiĝos per rido je tia azenidkapa monstro. Kia malestimebla monstro! Mi preskaŭ volus ĝin bati . . .Stefano.(AlKalibano) Venu! kisu.[10]Trinkulo.. . . nur ke la mizera monstro estas ebria. Abomena monstro!Kalibano.Mi fontojn montros, mi eltrovis berojn,Por vi fiŝkaptos, kaj alportos lignon.Ho! peston al tirana mastro mia!Mi ne lin servos plu, sed vin mi sekvos,Ho, mirigulo!Trinkulo.Monstro ridindega! ĝi faras mirindaĵon el malnobla drinkulo!Kalibano.Vin mi kondukos kie la pomarbojFruktege kreskas—Per ungegoj miajElfosos trufojn, garolneston montros,Kaj vin instruos por sciuron trafi,Mi vin trovigos la avelarbaron,Kaj foje sur ŝtonego mevojn kaptos . . .Ĉu vi nun volas veni?Stefano.Ho, mi petas,Antaŭen tuj, kaj plu ne vorton diru.Trinkulo, ĉar la reĝo kune kun niaj aliaj kunmarveturantoj ĉiuj dronis, ni tie ĉi heredos. (AlKalibano) Portu mian botelon. Post ne longe, kunfrato Trinkulo, ni ĝin replenigos.Kalibano.(Kantas ebriule) Adiaŭ, mastro, mastro, adiaŭ.Trinkulo.Monstro blekeganta! Drinkema monstro!Kalibano.(Laŭte kantas).Mi por fiŝo ne plu faros digon,Nek alportos lignon,Nek ĝin eĉ ekfajros,Nek pletegon gratos,Nek teleron lavos!Ban! ban! ban! Ka-Kalibano, kantu:Novan mastron amu,Ne tiranon timu!(Ekkriante) Libereco! he! ho! Libereco! libereco! he! ho! libereco!Stefano.Ho, brava monstro, nun, antaŭen marŝu!(Ili foriras).

(VenasKalibanoportante lignan ŝarĝon. Tondra bruado aŭdata).

Kalibano.

Infektoj elsorbitaj de la suno,El lokoj marĉaj, ŝlimaj, kotaj, faluNun sur Prosperon, kaj lin malsanigu!Devigu li min ĉie lin malbeni . . .Spiritoj liaj—kvankam ili aŭdas—Nek pinĉos, nek kobolde min timigos,Nek erarlume tiros min en ŝlimon,Nur se ordonos li—Sed, pro nenioLi sur min ĵetas ilin: ĉu simieGrimacas ili, blekas, foje mordas;Ĉu erinace falas en la vojon,Pikante la piedojn; ĉu kolubreMin vundas, aŭ freneze al mi siblas! . . .Ha! . . . nun, al mi spirito de li venas!Ĉu malrapide mi alportas lignon?Se plate falos mi, ĉu ĝi min vidos? (Sin kuŝigas).

Infektoj elsorbitaj de la suno,

El lokoj marĉaj, ŝlimaj, kotaj, falu

Nun sur Prosperon, kaj lin malsanigu!

Devigu li min ĉie lin malbeni . . .

Spiritoj liaj—kvankam ili aŭdas—

Nek pinĉos, nek kobolde min timigos,

Nek erarlume tiros min en ŝlimon,

Nur se ordonos li—Sed, pro nenio

Li sur min ĵetas ilin: ĉu simie

Grimacas ili, blekas, foje mordas;

Ĉu erinace falas en la vojon,

Pikante la piedojn; ĉu kolubre

Min vundas, aŭ freneze al mi siblas! . . .

Ha! . . . nun, al mi spirito de li venas!

Ĉu malrapide mi alportas lignon?

Se plate falos mi, ĉu ĝi min vidos? (Sin kuŝigas).

(VenasTrinkulo).

Trinkulo.

Tie ĉi estas nek arbetaĵo, nek eĉ arbeto por elporti malbonan veteron, kaj alia fulmotondro pretiĝas; mi tion aŭdas kantegi tra la vento; tie ĉi la sama nigra nubo, tie unu grandega, kiu ŝajnas kiel terura bombardilo, bezonanta elverŝi sian fluidaĵon. Se tondros kiel antaŭe, mi ne scias,kie mi povos ŝirmi la kapon: certe, tiu nubo nur povas pluvi sitelege! (Ekvidante Kalibanon) Hoj! kio kuŝas tie ĉi? Homo aŭ fiŝo? Viva aŭ malviva? Fiŝo! Ĝi fiŝe flaras; tre malnova kaj fiŝa flaro; ia gado, ne tre freŝa. Stranga fiŝo! Se, kiel antaŭe, mi nun loĝus en Anglujo, kaj povus pentrigi tian fiŝon, ne ekzistas naivegulo tie, kiu, en libertempo, bonvole ne donus arĝentan moneron por ĝin vidi; tie, stranga besto famigas homon. Tie, kiam eĉ doiton[5]oni ne volus doni por helpi laman almozulon, oni tuj donas dek doitojn por vidi malvivan Indianon . . . Ĝi estas krurigita kiel homo, kaj ĝiaj naĝiloj ŝajnas kiel brakoj . . . Per mia vereco! mi ellasas kaj ne konservas plu mian unuan opinion pri ĝi; ĝi ne estas fiŝo, sed unu el la insulanoj, kiu, kredeble, antaŭ ne longe, suferis de fulmofajro. (Tondra bruo). Ho ve! la fulmotondro revenas: mia plej saĝa rimedo estos rampi sub lian kitelegon; nenie estas alia rifuĝejo: mizero konatigas homon kun strangaj kunkuŝantoj. Mi tie envolvos min, ĝis la feĉo de l’ pluvego estos pasinta.

(VenasStefanokantante; li havas botelon en mano).

Stefano.

Mi ne plu iros al la maro:Mi mortos ĉe la landanaro.

Mi ne plu iros al la maro:

Mi mortos ĉe la landanaro.

Nu, tio ĉi estas mizera kanto, taŭga por enterigo. Sed, jen estas mia konsolilo. (Trinkas).

(Kantas).

La estro, frotisto, subestro, eĉ mi,La pafilegist’, la helpisto,Marinjon, Margenjon, amindumis ni,Sed ne por Katenjo amisto!Ĉar havis ŝi langon frapiston,Ne ŝatis ŝi homon mariston,Nek peĉo, nek gudro por ŝi—(Kie jukiĝisŜi mem gratiĝis)Al maro! bravuloj, sen ŝi iru ni!

La estro, frotisto, subestro, eĉ mi,

La pafilegist’, la helpisto,

Marinjon, Margenjon, amindumis ni,

Sed ne por Katenjo amisto!

Ĉar havis ŝi langon frapiston,

Ne ŝatis ŝi homon mariston,

Nek peĉo, nek gudro por ŝi—

(Kie jukiĝis

Ŝi mem gratiĝis)

Al maro! bravuloj, sen ŝi iru ni!

Tio ĉi ankaŭ estas mizera kanto, sed . . . jen estas mia konsolilo.

(Trinkas).

Kalibano.

Ne turmentu min: haj!

Stefano.

Kio estas tio? Ĉu diablojn ni havas tie ĉi? Ĉu volas ili kapti nin per sovaĝuloj kaj Indianoj? Ha! mi ne ĵus foriris de dronado por ke viaj kvar kruroj min timigu! Ĉar, kiel dirite, Viro kiu kvarkrure marŝas, ne povas lin forstarigi’. Nu! dum Stefano spiros tra siaj naztruoj, tion oni ree diros.

Kalibano.

La spirito min turmentas: ho! . . .

Stefano.

Tio ĉi estas kvarkrura insula monstro: ĝi ankaŭ havas febron, mi pensas. Sed, per la diablo, kie ĝi lernis nian lingvon? Mi kuracon donos al ĝi, eĉ nur pro tio. Se mi povos ĝin resanigi, malsovaĝigi, kaj kune kun ĝi trafi Neapolon, ĝi estos donaco taŭga por ĉia imperiestro, kiu iam starus en ledaj ŝuoj.

Kalibano.

Ne turmentu min, mi petegas; mi pli rapide hejmen alportos la lignon.

Stefano.

Ĝi nun malsaniĝas, kaj ne tre saĝe parolas. Ĝi tuj gustumos el mia botelo. Se ĝi neniam antaŭe trinkis vinon, tio, kredeble, forigos ĝian malsanon. Se mi povos tute resanigi ĝin kaj konservi ĝin malsovaĝe, mi troan monon ne postulos por ĝi, sed kiu ĝin aĉetos, tiu pagos por ĝi taŭge.

Kalibano.

Vi ankoraŭ ne tre dolorigas min, sed, post ne longe, tion vi faros; mi tion ekvidas per via tremo: nun, Prospero tuj agos ĉe vi.

Stefano.

Jen estas la maniero! Malfermu la buŝon: jen estas tio, kio vin paroligos, kato. Malfermu vian buŝon; tio ĉi ŝanceligos vian ŝanceliĝon, kaj bonege, mi certigas. Vi ne konas tiun, kiu estas via bonfaristo. Ree malfermu vian faŭkon!

Trinkulo.

Ŝajnas al mi, kvazaŭ mi konus tiun voĉon! Ĝi eble . . . sed ne! li ĵus dronis . . . Tiuj ĉi ĉiuj estas diabloj . . . Di’ gardu min! . . .

Stefano.

Kvar kruroj kaj du voĉoj! Mirinda monstro! Ĝia antaŭa voĉo servas por bonparoli pri ĝia amiko; ĝia malantaŭa voĉo por elparoli malpurajn vortojn kaj kalumnion. Se la vina enhavo de mia botelo povos resanigi ĝin, mi ĝian febron kuracos. Nun, amen![6]Mi tuj verŝos iom en vian alian buŝon.

Trinkulo.

Stefano! . . .

Stefano.

Ĉu via alia buŝo vokis al mi? . . . Di’ kompatu! kompatu! . . . Tio ĉi estas ne monstro sed diablo! Mi tuj forlasos ĝin; mi ne posedas longan kuleron![7]

Trinkulo.

Stefano! (se vi vere estas Stefano!) Tuŝu min kaj parolu al mi, ĉar mi estas Trinkulo—(ne timu!)—via bona amiko Trinkulo!

Stefano.

Se vi estas Trinkulo, elvenu! . . . Mi detiros vin per la malpli longaj kruroj; se iaj el ili apartenas al Trinkulo, tiuj ĉi estas ili. Vi ja estas Trinkulo mem. Kiel okazis tio, ke vi fariĝis dorso al tiu ĉi monstro?

Trinkulo.

Mi pensis ke ĝi estis mortigita per fulmofajro. Sed, ĉu vi mem ne ĵus dronis, Stefano? Mi nun esperas, ke vi ne dronis. Ĉu la fulmotondro estas pasinta?—Mi min kaŝis sub la kitelego de l’ monstro pro timo de la fulmotondro. Ho; ĉu vi tamen estas viva, Stefano? Ho, Stefano! du Neapolanoj savitaj!

Stefano.

Ne tro puŝu min, mi petas; mia stomako ne tre firme agas.

Kalibano.

Belaĵoj, tiuj ĉi! Ĉu ne spiritoj? . . .Mi genufleksu al vi, dio brava,Pro la likvoro inda je ĉielo!

Belaĵoj, tiuj ĉi! Ĉu ne spiritoj? . . .

Mi genufleksu al vi, dio brava,

Pro la likvoro inda je ĉielo!

Stefano.

Kiel vi foriris? Kiel vi venis tien ĉi? Ĵuru, per tiu ĉi botelo, kiel vi tien ĉi venis! Per tiu ĉi botelo (kiun mi faris el arboŝelo, per miaj propraj manoj, post kiam mi estis trafinta la bordon) mi mem fornaĝis sur barelo da kanarivino, kiun la maristoj elĵetis al la maro.

Kalibano.

Mi tuj ĵuros, per tiu botelo, ke mi fariĝos via fidela subulo, ĉar ne terdevena estas la likvoro.

Stefano.

(AlTrinkulo) Tien ĉi! ĵuru do kiel vi foriĝis.

Trinkulo.

Karulo, mi naĝis al la bordo, kiel anaso. Mi povas naĝi kiel anaso; tion mi ĵuras!

Stefano.

Nu! kisu la libron![8]Kvankam vi povas kiel anaso naĝi, vi tamen havas la mienon de ansero.

Trinkulo.

(Trinkinte) Ho, Stefano! Ĉu pli da tio ĉi estas?

Stefano.

Tutan barelon mi havas, maljunulo. Mia kelo sidas en ŝtonego ĉe l’ marbordo, kie mia vino estas kaŝita. Nun, monstro, kiel kuraciĝas la febro?

Kalibano.

Ĉu ne falis vi de la Ĉielo?

Stefano.

De la luno, mi certigas. Mi iam estis lunloĝanto, dum kelka tempo.

Kalibano.

Mastrino montris vin, la hundon, l’ arbetaĵon;Mi vidis vin en ĝi, kaj vin mi nun adoras!

Mastrino montris vin, la hundon, l’ arbetaĵon;

Mi vidis vin en ĝi, kaj vin mi nun adoras!

Stefano.

Bonege! tion ĵuru! kisu la libron.[9]Mi tuj replenigos ĝin per nova enhavo! ĵuru!

Trinkulo.

Per la sunlumo! tio ĉi estas naivega monstro! Ĉu mi ĵus timiĝis pro ĝi? Malsprita monstro! La lunloĝanto! ha! ha! Kia kredema monstro! Bone vi suĉis, monstro, vere.

Kalibano.

Mi ĉiun fruktan colon sur l’ insulo montros:Piedon vian kisu mi! Di’ estu mia.

Mi ĉiun fruktan colon sur l’ insulo montros:

Piedon vian kisu mi! Di’ estu mia.

Trinkulo.

Per la taglumo! Perfidega kaj drinkema monstro! Kiam ĝia dio dormos, ĝi de li ŝtelos la botelon.

Kalibano.

Mi tuj kisos vian piedon; tuj via subulo mi mem ĵuros.

Stefano.

Venu do; genufleksu kaj ĵuru!

Trinkulo.

Mi mortiĝos per rido je tia azenidkapa monstro. Kia malestimebla monstro! Mi preskaŭ volus ĝin bati . . .

Stefano.

(AlKalibano) Venu! kisu.[10]

Trinkulo.

. . . nur ke la mizera monstro estas ebria. Abomena monstro!

Kalibano.

Mi fontojn montros, mi eltrovis berojn,Por vi fiŝkaptos, kaj alportos lignon.Ho! peston al tirana mastro mia!Mi ne lin servos plu, sed vin mi sekvos,Ho, mirigulo!

Mi fontojn montros, mi eltrovis berojn,

Por vi fiŝkaptos, kaj alportos lignon.

Ho! peston al tirana mastro mia!

Mi ne lin servos plu, sed vin mi sekvos,

Ho, mirigulo!

Trinkulo.

Monstro ridindega! ĝi faras mirindaĵon el malnobla drinkulo!

Kalibano.

Vin mi kondukos kie la pomarbojFruktege kreskas—Per ungegoj miajElfosos trufojn, garolneston montros,Kaj vin instruos por sciuron trafi,Mi vin trovigos la avelarbaron,Kaj foje sur ŝtonego mevojn kaptos . . .Ĉu vi nun volas veni?

Vin mi kondukos kie la pomarboj

Fruktege kreskas—Per ungegoj miaj

Elfosos trufojn, garolneston montros,

Kaj vin instruos por sciuron trafi,

Mi vin trovigos la avelarbaron,

Kaj foje sur ŝtonego mevojn kaptos . . .

Ĉu vi nun volas veni?

Stefano.

Ho, mi petas,Antaŭen tuj, kaj plu ne vorton diru.

Ho, mi petas,

Antaŭen tuj, kaj plu ne vorton diru.

Trinkulo, ĉar la reĝo kune kun niaj aliaj kunmarveturantoj ĉiuj dronis, ni tie ĉi heredos. (AlKalibano) Portu mian botelon. Post ne longe, kunfrato Trinkulo, ni ĝin replenigos.

Kalibano.

(Kantas ebriule) Adiaŭ, mastro, mastro, adiaŭ.

Trinkulo.

Monstro blekeganta! Drinkema monstro!

Kalibano.

(Laŭte kantas).

Mi por fiŝo ne plu faros digon,Nek alportos lignon,Nek ĝin eĉ ekfajros,Nek pletegon gratos,Nek teleron lavos!Ban! ban! ban! Ka-Kalibano, kantu:Novan mastron amu,Ne tiranon timu!

Mi por fiŝo ne plu faros digon,

Nek alportos lignon,

Nek ĝin eĉ ekfajros,

Nek pletegon gratos,

Nek teleron lavos!

Ban! ban! ban! Ka-Kalibano, kantu:

Novan mastron amu,

Ne tiranon timu!

(Ekkriante) Libereco! he! ho! Libereco! libereco! he! ho! libereco!

Stefano.

Ho, brava monstro, nun, antaŭen marŝu!

(Ili foriras).

Back to Index Next