IIIBragi, Iduna en Dû, o Freya dy’t hoedet de frjeonen,Spriede mei ljeafde oer my út jimm’ hillich-seinjende hânnenDet yn my brânne de sang oer treftiger geasten en parteMyld de kinde my ta, dy’t rikt ta de himelske kriten.Hwent ho woe ik, minske sa earm oan fieling en útringWitte hwet omgiet yn ’t hert fen machtige Walhal-biwenners,Wier it net det de goaden, dy’t wizens jowe en witnis,Yn my geaten de glâns dy’t ljachtet út d’ eagen der nachten?Krêftich-ienlûdich wêze de klang fen myn strûzende fersenLyk as de weagen der sé—hja rûzje geheimich en ivich,Diel útmeitsjend fen hwet boppe stjerren sillige sang sjongt,Wêzend in diel fen it lûd det de fûgels omljuentet yn ’t loftrom.Stadich kliuwt de wei, dy’t laet nei de wenten der Asen;Wrâlden biljachtet de glâns út strieljende streamen fen goudsân.Mids troch skaedzjende bosken gliidt siikjend de winende ljachtwei,Stimmige flûnkring forspriedend oer ’t wâld, det yn tsjuster bitsjoenend’t Fleurige grien foroaret yn blau lyk as rêst op de rotsen.Wûnder wâllet de skimer fen ljacht en falt troch de blêdden,Al is it fier fen de romt, dy’t de sinne mei strielen trochskattert.Mannige saed boellet op neist it paed; rounlivige krûkenMakke út brûns, lizze ré for de langjende hân fen de reizger.Fûgels, blank-silvrich fen kleur blier skodzje de flûnkrjende drippenOf fen hjar twinkeljend klaed, hwennear s’ yn de rjeauntsjende boarnenDipten hjar ljeaflike pronk ef dronken fen ’t ljachtsjende wetter.Nearne forhelje de beammen fen ljeafde ef fortretlike smerte:Fierwei lizze de lânnen, dêr’t wif en ûnrêstich fen hertslachLûkende winen widzje ef skodzje de tingere twigen.Nea wirdt de stiltme tobritsen troch ’t kritende kreunen fen ’t beamte;Nea ek litte de fûgels hjar lûdstream minlik wjerklinke:Dit is de swijende wei fen de dea, dy’t laet nei it libben.Einlings forliest den it wâld oan tichtens fen beamt en struwellen,Breder wirdt nou de wei en kleuren forspriede hjar blierens.Yn ûnfiembere fjirt is it fjild bipronke mei roazen,Reade, dy wytgje fen krêft en wite dy lústrje fen ljeafde.Machtich-ljachtsjende stjerren biskine in weeldrige simmer,En troch it fjûrige fjild birôlje de glinstrige slangen—Giftich binne hja net, mar hjar each is twingend en binend—Hiel it linige liif yn de pracht fen wiuwende roazen.Swoel, fol swietrook parset de loft de blommige fjilden;Komt hjir de minskene siele—mar net faek wirdt hjar ûntslettend’ Himelpoarte fen moarmer, dy moannet ta moedige dieden:Skalden allinne en helden bitraepje de kliuwende Mâlkwei—Dalik binimt hjar de rook fen de roazen it tinzen oan allesDat hja op de ierde forliet, it libben dat ljeaf wier ef lijend;Skymrich sliept it forline, ’t ûnthâld is forswolge yn swietrook.Dochs wirdt godlike wizens wer jown út de eagen der slangen,Sadet de geast wol wirch is to skôgjen it wide Walhalla.Lyk as nei doarmjen yn ’t wald, hwer it tsjuster syn wjukken al útspraet,—Net is de wei yen bikend, dy’t bringt ta ljachtere kriten,Fierút roeiket de bosk syn tûken, de sinne forbergjendDy’t syn stjerrende strielen forsieddet op blinkende blêdden,Twivel oermastert it moed, den forbjust’rjende freze for hwet derNjoer bisletten waerd yn de machtige rieslach der Nornen—Einlings riist der oerein in kastiel, mei minlike minskenDy’t de warrige frjeonlik wer treastgje mei spiizgjende wirden:Net oars blikkert de wente fen Walhal yen einlings yn d’ eagen.Breed leit in gêrsryk fjild, mei waeijende, bûgende raeijenFoar der goaden paleis; dêr boartsje de glimkjende elfenEltsoar jaende de hân en dounsjend fen sillige wille.Knoppen fen roazen, ûnthjittend, hja drage yn ’e hingjende hierren,Hweryn pronket de gloed fen in sêft-oerwyndere nôtfjild.Loftich wiuwe de glânsen fen side oer de ljeaflike liddenLyk as de sinne oerrimpelt mei goud it noegjende wetter.Douwen-wjokslach klapt yn ’e loft, as silveren blommenDriuwe hja heech, dy’t Freya it frjeonlikst biglimket fen ’t fûgelt.’t Moarmeren Walhal drôget der stil; syn machtige mûrrenBinne biklaeid mei blêdden fen altyd blomkjende kliuwers.Pylders fen skoarjend granyt biringje de binnenste sealen,Hwer’t de Asen forgearje en plachtsje oer it lot fen hjar foltsen.Treppens hird fen bazalt, oan ’e foarein krêftich forklonken.Liede omheech yn de toer, hwer’t Odin hearsket en neitinkt.Hjir den, yn dit kastiel fen moarmer omwoelle mei blommenWenje oan hwa troch de Nornen ’t bistjûr oer it wrâldroun bitroud waerd.Jimmer laket loksillich hjar libben, det ryk is oan ljeafde:Wit, as in dei forstjert, yn it West it blieden wiid útweag’tDen is wol fortige hwet moaijer makke de mieden,Wol wein’t d’ ierde mei rjocht, as it nachtskaed hjar ljeafde biwoelletYn syn mistreastige fâlden—hwent alles op ierde is tiidlik,Blomt en beamt, it fioeltsje allyk de riizjende berchiik—Mar de geasten dy’t fier, for minskelik each net to lôkjenD’ ivige wenten biwenje, net hja binne boun oan de stounen.Hwent as de sinne forsinkt yn it roazerea glimkjende séwiet,As sims de moanne fordwynt efter hjerstich-stoarmjende wolkens,As it wetter hjir tongert, it beamt troch de bangens oermastreKjirmet en kryt fen smert om it stean yn ’t spoekjende tsjuster,—Jimmer wennet der rêst yn de feilige skerte fen Walhal,Wine der blommen omhegens, dy’t mei hjar suvere swietrookFrjeonskip en frede forspriede yn ’t hillige herte der Asen:Hwent it ienichste tsjoed, det ús wrâld sa lijende makket,Wiksel fen wêzen en dea is fier fen de sillige sealenHwer’t op ’t antlit der Asen wjerspegelt de wille fen ’t libben.Fredich flûnkert de seale fen Frigga, de wûndere wente:Blêdden fen ynwyt goud biklaeije de moarmeren mûrren;Minlik wiuwt oan de yngong it silver fen side omlegens,Fâlden forglide der sêft, as in sigen syn siken wer ynsûcht.Widzjend-wite wjerljachting, dy’t ôfjowt glimkjende glânsenMakket noegjend-nolk en nommel de steatlike seale.Dêr ek stiet de wiele mei kantige klossen en triedden,Dy’t de goadinne bispint by ’t weevjen fen kleurige wolkens:Wollige dampen allyk sa wâlje de wolkens nei ’t loftrom,Pronk for de himel en treast for de gammel-mismoedige minsken.Lyk as in bij mei ljeafde him jowt yn de wente der leelje,Swiid him fornoegjend yn nocht om de blankens der blommenfoarstinne,Sa ek glimket d’ Asinn’ as hja gliidt troch de kostlike keamer,’t Each forbliidzjend oer pronk, dy’t past by hjar blinkende hegens.Hjir den wierne yn gearsit de machtichste goaden, hwent FriggaHie hjar frege ta rie; hwa scoe net foldwaen oan dy frage?Heech op in troan siet Odin en liet mei twinkling fen blidens’t Alles oerljachtsjend each biloaitse de treftige Asen;Neist him siet de goadinne, dy’t Asgard der noegjend byienrôp,Blank as de tsjelk fen de blom, dy’t him wynt om snilen en leafreid.Leger sieten de oaren. Do’t rêste wer groeide yn ’e gearsit,Riisde Frigga oerein en wytgjend bigoun hja de wirden:„Asen, harkje nei my, foarstinne fen goaden en wolkens!Swiet is wol it geniet to gean hwer njuentet de streamsang,Blinkende leeljes yn ’t wiet hjar silveren tinzen oerspriedeMei it fyn-flokkerich skom fen it wetter, dat strûst oer de fjildenDy’t nei ljeafde forlangjend yndrinke de swietens fen ’t libben—Wol is it ljeaflik op romten yn Walhal to boartsjen mei ballen,Hjir to goaijen de lâns, to mietten de krêften der frjeonen—’t Liif to skoaskjen hwer’t sinne in ryklike stream fen it ljachtgoudJit op it leger lân: foarsiker, dat jowt in geniet ús,Makket de dei ús ljeaf, forriket ús wêzen mei wille:Wichtiger wirk, o Asen, is lykwol hjarren biwarreHwa’t de Nornen bitrouwden de striid tsjin tsjustere machten.Loai giet it libben foarby en dochs scil ienris de dageLjachtsje honear wy de tiid fen soarchleas libben bikleije.Warber is jimmer it tsjoed: de dieden der groljende geasten,Hwa’t mei Loki forsein waerd it wûnder fen Walhal to lôkjenKliuwe oan krêften en tal, mar d’ Asen skodzje de holleSjogge mismoedich foardel en keare hjar ôf fen dy wytging.Thor, dû wierst dochs warber alear, do’t de doarende roverStiel de wille fen Sif—wer wol ik dy sjên yn dyn greatme.Freya, dyn laitsjen joech moed oan de machtige ynboarst der Asen—Is dyn priizgjen allinne biwarre for roazen en douwen?Leauwe my, glimkjende goaden, dy dreame yn sillige blidens?Fiersto lang al dûrre de sliep, woll’ einlings ûntweitsje!”Do wier gelúster fen lûden yn Frigga’s strieljende seale,Unrêst kloppe moanjend yn ’t boarst der machtige goaden.Stiltme libbe der lang; dochs kaem de rôljende tongerDo’t de droanjende stimme fen Thor syn tale wer út’re:„Kleijende Frigga, dû de foarstinne fen goaden en wolkens!Wol wier it dy ûnwird, to sizzen mistrouwende wirdenOer de brân fen myn moed, dy’t de warbere lôge biwarret!Tinke mocht it dy dochs, ho’t op myn dizige reizenNinter stoun ’k myn stoerens forlear, it tsjoede bistridend:Eang seagen jimm’ inoar oan, do’t ik mei Tsjalfi de trouweReisge út Walhal wei, nei hwer it ivige iis leitOp griis-winterske lânnen—kaem Thor do werom as oerwoune?Njoggen wiken strûsde ik as fjûr yn d’ amme der winen,Rêd oer it twinkeljend fjild, hwer’t snie de foetten omwoelle.Faken barsten der boijen fen heil út de hingjende loften:Ninter stoun forlear ik myn moed; do’t de tsjoenende LokiDryst yn d’ eagen my seach ... hwerta dat yette to neamen?Hwent dit witte forwis de goaden en bliere goadinnenDy’t hjir binne yn gearsit, to hearren nei al hwet der omgietYn dyn ûnrêstich moed: wol kaem ik as winder yn Walhal....Stjerlik binne de Asen, it tsjoede scil jimmeroan groeijeSa lang wrâlden bistean en hjar wegen gounzje troch ’t loftrom.Witte wy net hwet sprieken de Nornen, ûnkearbre foarsizzing?Ragnarok neijert: omdôch en treastleas binne de moeiten.”Stadich sei Odin in wird, det priizge de stille birêsting:„Wiis is de wytging fen Thor: loaits, Frigga, al binne wy krêftich,Seinje wy d’ ierde ek sêft en deije de skimmel der skande,Dochs komt ienris it stoarjende ein; sa waerd it forstânnich’t Wêzen dat ús yet wachte, mei fleur en sangen to koartsjen.Neame de Nornen net de fijân wizer as Walhal?”Moedleas seagen de goaden, yn Frigga’s seale byienkomdEltsoar mimerjend oan en mannichien tocht yn him selme:„Hwerfoar tsjinnet it dochs oan tsjusternis jimmer to tinken?Wrang is it needlot en wier—hwerom den dy dize yn ús wente?Better de krânse yn ’t hier, as it swird yn de warrige hânnen.”Lyk in leaden loft mei skriklik-wêrzige waermteGeil en driigjend kliuwt, det meltsers der soargjend nei skôgje,Sizzend: der komt swierwaer—Natûre wachtet yn ûnrest,Bang ropt it fé yn it fjild, it fûgelt biharket de stiltme—:Sjittend skittert it ljacht en blinet yn flitsende flikk’ringHiel de skriljende wrâld, sa ljachten de eagen fen Frigga,Do’t hja fornaem it wird fen wyljende, ûnwirde birêsting.Spitige tael streamde tel út ’e rounte der roazige lippen:„Goaden, to swak en to lef dy nommele namme to dragen,Loki’s ljeaflikste frjeonen, fijânnen fen Frigga en Walhal!Lyts-ûnwittende bern binn’ jimm’ lyk yn breklik bitinken,Laitsjend fen wille om in blom, net ealgjend it wyt fen it libben.O dû griizjende Thor, o tsjoed oanriedende Odin!Scille den sjonge de skalten by ’t kommen fen ienlike skimer:„Walhal wier as de tún dy toarstjend nei wetter forwile,Hwent de húsman wier warch en tocht oan de stoune fen stjerren?”Brânne de hillige striid, honear wy Walhalla forlitte,Geande nei ’t wazige ryk, hwerút nea in wêzen weromkaem!Swije; bitinke myn wird: hwerom waerd earlike ljeafdeTankber ús wijd fen al, hwet op wei yn tsjustere wâldenTaestend socht nei it paed, det laette de minsken tomjitte?Hwerom beaën de helten om help fen hegere machten,Tongre de striid wer oan en spjalte de pynlike ierdeKreakjend om to fordylgjen hwet Hela forkrige ta kriichsbút?Hwerom stoarren de foltsen om skom-bislantere strânnenHwer it wite der weagen as kant, fyn-kostber biwirkeWaeit, weiwirdend yn ’t wiet, nei steatlik silende wolkens,As de stoarmen kjirmen en skriemden oer beevjende bosken?Dit wier it wêzen der hilde, dy’t freegjende minsken ús brochten,Det de soannen op ierde ús earden as stypjende machten,Striidber allyk de wyn, dy’t reaget de snie fen de tûken,Striidber de sinne allyk, toranend it rôljende deaklaed.Sitte wy dieleas del, bitinkend it lok fen ús dagen,Docht den de wrâld ûnrjocht as hja, net leauwend ús ljeafdeMinlik de Dilder biglimket; dy’t d’ earme noegjende tawinkt?”Sêft waerd, Frigga, dyn stim’: Dû tochst oan in hillige frjeonskip:„Hwer de Noardlike sé binjuentet de lege lânsdouwen,Libbe alear in folts, dat great wier en groeide yn ljeafde.Minliker wier it my as de minsken, dy’t earne hjar wentenSloegen mei noedlike soarch, yn slomme fen winskjende tinzenOmdet Loki, de tsjoede, hjar learde nei rykdom to streevjen.Dêrom joech ik dy lânnen myn namme: hja wierne my ljeaf as’t Mûtele bern, myn Balder, dy’t ienris hjir boarte yn Walhal.Nearne wennen der ljuwe mei feardiger, liniger lidden,Tûker to sjitten it wyld, mei mylder forearing for ’t goede.Do kaem dizige skimer mei waes fen wiuwende wolkens,En myn stamme forkwynt, oermastre troch ûnwit en oermacht,Lyk as in blom yn in stelt, dy’t pronket yn tsjustere keamerWilet en stjerrende libbet. Dochs bliuwe de minsken yet warber,Leauwe hja ’t pleagjende kwea út de kriten fordriuwe to kinnenFêster bitrouwend, o Asen, d’ oerwinning fen ’t ivige en wiereAs hwa, wif fen bitinken, foarôf al roppe fen rêsten.From allyk it biheart, wier hjar bea om de stipe fen Frigga,Dy’t hjar ûnthiet to lieden as soannen yn rûzjende nachten.Wytgjend spoun ik myn wolkens—de weagen fen glinstrige trieddenRounen blier út ’e seale nei ’t plak, det hjar wachte oan ’t loftrom.”Fierders forhelle do Frigga, hwet barde op ’t âlde Wâldherne,Neamde de treflike rie en spriek de slutende wirden:„Asen, hearre myn bea, dy’t moannet ta moedige útfier!Asen, ik rop jimm’ op de stridende stamme to stypjen!Thor, jow hjarren dyn krêft, dû Freya de ljeavjende lokslaits,Klinkende sang sjonge Bragi; ik siedzje de seinjende strielen.Wirde ús libben sa wer as eren, yn dagen do’t machtichWier ús jeugdige moed en bloeide de blom fen ús jonkheit!”Triljend-klinkend klett’re de klang fen koper yn Walhal,Great wer waerden de goaden, bitinkend de tiid fen ’t forline:Striidsin brûze yn hjar op, allyk mei brommende lûdenTommelt út d’ ierde in skomjende stream, dy’t rotsen-oerditsenLibbene weagene hertslach bitwong yn gongen bikrongen.Mar út ’e kloft fen de gromjende goaden kaemst Dû, o Forseti,Earjend en heech gyng Dyn each oer de machtige rygle der Asen,Rêstich rûze dyn wird, det wier lyk in seinjende twirreAs in hymjende waermte ’t gewaechs fen de húsman forwilet:„Goaden, loaitse nei my! al binne myn jierren net talryk—O, mear bilibben jimm’ wol, bistjûrders fen wolkens en wrâlden—Dochs is it wizer myn wird net spitich en greatsk to forspijen,Ommers ik wol jim’ sizze hwet yn my lústert myn tinken,Blank, it moarmer allyk, dat makke de mûrren fen Walhal.”Freegjend seach er yn ’t roun; al glimken de Asen meilydsum,Odin ealge eat goeds: hy neamde de noegjende wirden:„Siz’ frij út, o Forseti, hwet moannet it moedige herte;’t Barde wol mear det immen, jong yette fen wit en bitinkenTreftiger plannen seach as hwa’t it silver al sierde.”Tankjend wâllen de wirden fen d’ oar, lyk de weagen oan marsigg’,Njuentsjend in sjongsum liet, det ljeaflik wjerklinkt yn de fierte:„Odin, jimmerwer binne dyn wirden fol wizens en witnis,Stypjend hwa’t swak is en machtleas en stypjend de striid tsjin it tsjuster.Sa den seit myn bitinken: scil krêft wol wêze de liedstjer,Ljachtsjend en wizend aloan hwa’t langet nei lokkiger dagen?Macht foarwis is in bliuwende iik, in ivige berchbou—Dochs wit ik yette to sizzen ho Thor, de treftige striderLoki net dûrjend oerwoun, al like dy swakker en lytser.Wizens en ynsjoch lykwol laet bêst in folts, det forblineWaerd troch listen fen Loki: nou tink oan it wird fen de NornenDo’t ik yn Walhal kaem, jim’ soargjend de sisters bifregenHwet myn plichten wol wierne yn ’e warbere rygle der Asen.Hja den, sjênde hwet d’ oaren yn skimer biskûle yet wachte:„Dizze scil sizze syn wird, as Frigga’s freegjende soannenKrêftich yn moarmeren wenten wer bringe it bloisel der jonkheit.”Einlings kaem dos de dei, dy’t de wytging der Nornen al wiisde:Rjucht is, my to bitrouwen de die, dy’t de frede weromfiert.Frigga, ik seinje dyn folts mei it blomt fen hegere wizens,Lyk as de sinne, dy’t sêft syn strielen forsieddet yn nôtpracht!”Blier as in bern sa glânzgen fen Frigga de glimkjende eagen,Rizend mei blidens oerein, sei hja waarme, tankjende wirden.Ienris, Forseti, wier Walhal allyk it fûgelt det wachtet;Mar Dû wierst as it ljacht, dat de bân om hjar kiel wer toraende.
Bragi, Iduna en Dû, o Freya dy’t hoedet de frjeonen,Spriede mei ljeafde oer my út jimm’ hillich-seinjende hânnenDet yn my brânne de sang oer treftiger geasten en parteMyld de kinde my ta, dy’t rikt ta de himelske kriten.Hwent ho woe ik, minske sa earm oan fieling en útringWitte hwet omgiet yn ’t hert fen machtige Walhal-biwenners,Wier it net det de goaden, dy’t wizens jowe en witnis,Yn my geaten de glâns dy’t ljachtet út d’ eagen der nachten?Krêftich-ienlûdich wêze de klang fen myn strûzende fersenLyk as de weagen der sé—hja rûzje geheimich en ivich,Diel útmeitsjend fen hwet boppe stjerren sillige sang sjongt,Wêzend in diel fen it lûd det de fûgels omljuentet yn ’t loftrom.Stadich kliuwt de wei, dy’t laet nei de wenten der Asen;Wrâlden biljachtet de glâns út strieljende streamen fen goudsân.Mids troch skaedzjende bosken gliidt siikjend de winende ljachtwei,Stimmige flûnkring forspriedend oer ’t wâld, det yn tsjuster bitsjoenend’t Fleurige grien foroaret yn blau lyk as rêst op de rotsen.Wûnder wâllet de skimer fen ljacht en falt troch de blêdden,Al is it fier fen de romt, dy’t de sinne mei strielen trochskattert.Mannige saed boellet op neist it paed; rounlivige krûkenMakke út brûns, lizze ré for de langjende hân fen de reizger.Fûgels, blank-silvrich fen kleur blier skodzje de flûnkrjende drippenOf fen hjar twinkeljend klaed, hwennear s’ yn de rjeauntsjende boarnenDipten hjar ljeaflike pronk ef dronken fen ’t ljachtsjende wetter.Nearne forhelje de beammen fen ljeafde ef fortretlike smerte:Fierwei lizze de lânnen, dêr’t wif en ûnrêstich fen hertslachLûkende winen widzje ef skodzje de tingere twigen.Nea wirdt de stiltme tobritsen troch ’t kritende kreunen fen ’t beamte;Nea ek litte de fûgels hjar lûdstream minlik wjerklinke:Dit is de swijende wei fen de dea, dy’t laet nei it libben.Einlings forliest den it wâld oan tichtens fen beamt en struwellen,Breder wirdt nou de wei en kleuren forspriede hjar blierens.Yn ûnfiembere fjirt is it fjild bipronke mei roazen,Reade, dy wytgje fen krêft en wite dy lústrje fen ljeafde.Machtich-ljachtsjende stjerren biskine in weeldrige simmer,En troch it fjûrige fjild birôlje de glinstrige slangen—Giftich binne hja net, mar hjar each is twingend en binend—Hiel it linige liif yn de pracht fen wiuwende roazen.Swoel, fol swietrook parset de loft de blommige fjilden;Komt hjir de minskene siele—mar net faek wirdt hjar ûntslettend’ Himelpoarte fen moarmer, dy moannet ta moedige dieden:Skalden allinne en helden bitraepje de kliuwende Mâlkwei—Dalik binimt hjar de rook fen de roazen it tinzen oan allesDat hja op de ierde forliet, it libben dat ljeaf wier ef lijend;Skymrich sliept it forline, ’t ûnthâld is forswolge yn swietrook.Dochs wirdt godlike wizens wer jown út de eagen der slangen,Sadet de geast wol wirch is to skôgjen it wide Walhalla.Lyk as nei doarmjen yn ’t wald, hwer it tsjuster syn wjukken al útspraet,—Net is de wei yen bikend, dy’t bringt ta ljachtere kriten,Fierút roeiket de bosk syn tûken, de sinne forbergjendDy’t syn stjerrende strielen forsieddet op blinkende blêdden,Twivel oermastert it moed, den forbjust’rjende freze for hwet derNjoer bisletten waerd yn de machtige rieslach der Nornen—Einlings riist der oerein in kastiel, mei minlike minskenDy’t de warrige frjeonlik wer treastgje mei spiizgjende wirden:Net oars blikkert de wente fen Walhal yen einlings yn d’ eagen.Breed leit in gêrsryk fjild, mei waeijende, bûgende raeijenFoar der goaden paleis; dêr boartsje de glimkjende elfenEltsoar jaende de hân en dounsjend fen sillige wille.Knoppen fen roazen, ûnthjittend, hja drage yn ’e hingjende hierren,Hweryn pronket de gloed fen in sêft-oerwyndere nôtfjild.Loftich wiuwe de glânsen fen side oer de ljeaflike liddenLyk as de sinne oerrimpelt mei goud it noegjende wetter.Douwen-wjokslach klapt yn ’e loft, as silveren blommenDriuwe hja heech, dy’t Freya it frjeonlikst biglimket fen ’t fûgelt.’t Moarmeren Walhal drôget der stil; syn machtige mûrrenBinne biklaeid mei blêdden fen altyd blomkjende kliuwers.Pylders fen skoarjend granyt biringje de binnenste sealen,Hwer’t de Asen forgearje en plachtsje oer it lot fen hjar foltsen.Treppens hird fen bazalt, oan ’e foarein krêftich forklonken.Liede omheech yn de toer, hwer’t Odin hearsket en neitinkt.Hjir den, yn dit kastiel fen moarmer omwoelle mei blommenWenje oan hwa troch de Nornen ’t bistjûr oer it wrâldroun bitroud waerd.Jimmer laket loksillich hjar libben, det ryk is oan ljeafde:Wit, as in dei forstjert, yn it West it blieden wiid útweag’tDen is wol fortige hwet moaijer makke de mieden,Wol wein’t d’ ierde mei rjocht, as it nachtskaed hjar ljeafde biwoelletYn syn mistreastige fâlden—hwent alles op ierde is tiidlik,Blomt en beamt, it fioeltsje allyk de riizjende berchiik—Mar de geasten dy’t fier, for minskelik each net to lôkjenD’ ivige wenten biwenje, net hja binne boun oan de stounen.Hwent as de sinne forsinkt yn it roazerea glimkjende séwiet,As sims de moanne fordwynt efter hjerstich-stoarmjende wolkens,As it wetter hjir tongert, it beamt troch de bangens oermastreKjirmet en kryt fen smert om it stean yn ’t spoekjende tsjuster,—Jimmer wennet der rêst yn de feilige skerte fen Walhal,Wine der blommen omhegens, dy’t mei hjar suvere swietrookFrjeonskip en frede forspriede yn ’t hillige herte der Asen:Hwent it ienichste tsjoed, det ús wrâld sa lijende makket,Wiksel fen wêzen en dea is fier fen de sillige sealenHwer’t op ’t antlit der Asen wjerspegelt de wille fen ’t libben.Fredich flûnkert de seale fen Frigga, de wûndere wente:Blêdden fen ynwyt goud biklaeije de moarmeren mûrren;Minlik wiuwt oan de yngong it silver fen side omlegens,Fâlden forglide der sêft, as in sigen syn siken wer ynsûcht.Widzjend-wite wjerljachting, dy’t ôfjowt glimkjende glânsenMakket noegjend-nolk en nommel de steatlike seale.Dêr ek stiet de wiele mei kantige klossen en triedden,Dy’t de goadinne bispint by ’t weevjen fen kleurige wolkens:Wollige dampen allyk sa wâlje de wolkens nei ’t loftrom,Pronk for de himel en treast for de gammel-mismoedige minsken.Lyk as in bij mei ljeafde him jowt yn de wente der leelje,Swiid him fornoegjend yn nocht om de blankens der blommenfoarstinne,Sa ek glimket d’ Asinn’ as hja gliidt troch de kostlike keamer,’t Each forbliidzjend oer pronk, dy’t past by hjar blinkende hegens.Hjir den wierne yn gearsit de machtichste goaden, hwent FriggaHie hjar frege ta rie; hwa scoe net foldwaen oan dy frage?Heech op in troan siet Odin en liet mei twinkling fen blidens’t Alles oerljachtsjend each biloaitse de treftige Asen;Neist him siet de goadinne, dy’t Asgard der noegjend byienrôp,Blank as de tsjelk fen de blom, dy’t him wynt om snilen en leafreid.Leger sieten de oaren. Do’t rêste wer groeide yn ’e gearsit,Riisde Frigga oerein en wytgjend bigoun hja de wirden:„Asen, harkje nei my, foarstinne fen goaden en wolkens!Swiet is wol it geniet to gean hwer njuentet de streamsang,Blinkende leeljes yn ’t wiet hjar silveren tinzen oerspriedeMei it fyn-flokkerich skom fen it wetter, dat strûst oer de fjildenDy’t nei ljeafde forlangjend yndrinke de swietens fen ’t libben—Wol is it ljeaflik op romten yn Walhal to boartsjen mei ballen,Hjir to goaijen de lâns, to mietten de krêften der frjeonen—’t Liif to skoaskjen hwer’t sinne in ryklike stream fen it ljachtgoudJit op it leger lân: foarsiker, dat jowt in geniet ús,Makket de dei ús ljeaf, forriket ús wêzen mei wille:Wichtiger wirk, o Asen, is lykwol hjarren biwarreHwa’t de Nornen bitrouwden de striid tsjin tsjustere machten.Loai giet it libben foarby en dochs scil ienris de dageLjachtsje honear wy de tiid fen soarchleas libben bikleije.Warber is jimmer it tsjoed: de dieden der groljende geasten,Hwa’t mei Loki forsein waerd it wûnder fen Walhal to lôkjenKliuwe oan krêften en tal, mar d’ Asen skodzje de holleSjogge mismoedich foardel en keare hjar ôf fen dy wytging.Thor, dû wierst dochs warber alear, do’t de doarende roverStiel de wille fen Sif—wer wol ik dy sjên yn dyn greatme.Freya, dyn laitsjen joech moed oan de machtige ynboarst der Asen—Is dyn priizgjen allinne biwarre for roazen en douwen?Leauwe my, glimkjende goaden, dy dreame yn sillige blidens?Fiersto lang al dûrre de sliep, woll’ einlings ûntweitsje!”Do wier gelúster fen lûden yn Frigga’s strieljende seale,Unrêst kloppe moanjend yn ’t boarst der machtige goaden.Stiltme libbe der lang; dochs kaem de rôljende tongerDo’t de droanjende stimme fen Thor syn tale wer út’re:„Kleijende Frigga, dû de foarstinne fen goaden en wolkens!Wol wier it dy ûnwird, to sizzen mistrouwende wirdenOer de brân fen myn moed, dy’t de warbere lôge biwarret!Tinke mocht it dy dochs, ho’t op myn dizige reizenNinter stoun ’k myn stoerens forlear, it tsjoede bistridend:Eang seagen jimm’ inoar oan, do’t ik mei Tsjalfi de trouweReisge út Walhal wei, nei hwer it ivige iis leitOp griis-winterske lânnen—kaem Thor do werom as oerwoune?Njoggen wiken strûsde ik as fjûr yn d’ amme der winen,Rêd oer it twinkeljend fjild, hwer’t snie de foetten omwoelle.Faken barsten der boijen fen heil út de hingjende loften:Ninter stoun forlear ik myn moed; do’t de tsjoenende LokiDryst yn d’ eagen my seach ... hwerta dat yette to neamen?Hwent dit witte forwis de goaden en bliere goadinnenDy’t hjir binne yn gearsit, to hearren nei al hwet der omgietYn dyn ûnrêstich moed: wol kaem ik as winder yn Walhal....Stjerlik binne de Asen, it tsjoede scil jimmeroan groeijeSa lang wrâlden bistean en hjar wegen gounzje troch ’t loftrom.Witte wy net hwet sprieken de Nornen, ûnkearbre foarsizzing?Ragnarok neijert: omdôch en treastleas binne de moeiten.”Stadich sei Odin in wird, det priizge de stille birêsting:„Wiis is de wytging fen Thor: loaits, Frigga, al binne wy krêftich,Seinje wy d’ ierde ek sêft en deije de skimmel der skande,Dochs komt ienris it stoarjende ein; sa waerd it forstânnich’t Wêzen dat ús yet wachte, mei fleur en sangen to koartsjen.Neame de Nornen net de fijân wizer as Walhal?”Moedleas seagen de goaden, yn Frigga’s seale byienkomdEltsoar mimerjend oan en mannichien tocht yn him selme:„Hwerfoar tsjinnet it dochs oan tsjusternis jimmer to tinken?Wrang is it needlot en wier—hwerom den dy dize yn ús wente?Better de krânse yn ’t hier, as it swird yn de warrige hânnen.”Lyk in leaden loft mei skriklik-wêrzige waermteGeil en driigjend kliuwt, det meltsers der soargjend nei skôgje,Sizzend: der komt swierwaer—Natûre wachtet yn ûnrest,Bang ropt it fé yn it fjild, it fûgelt biharket de stiltme—:Sjittend skittert it ljacht en blinet yn flitsende flikk’ringHiel de skriljende wrâld, sa ljachten de eagen fen Frigga,Do’t hja fornaem it wird fen wyljende, ûnwirde birêsting.Spitige tael streamde tel út ’e rounte der roazige lippen:„Goaden, to swak en to lef dy nommele namme to dragen,Loki’s ljeaflikste frjeonen, fijânnen fen Frigga en Walhal!Lyts-ûnwittende bern binn’ jimm’ lyk yn breklik bitinken,Laitsjend fen wille om in blom, net ealgjend it wyt fen it libben.O dû griizjende Thor, o tsjoed oanriedende Odin!Scille den sjonge de skalten by ’t kommen fen ienlike skimer:„Walhal wier as de tún dy toarstjend nei wetter forwile,Hwent de húsman wier warch en tocht oan de stoune fen stjerren?”Brânne de hillige striid, honear wy Walhalla forlitte,Geande nei ’t wazige ryk, hwerút nea in wêzen weromkaem!Swije; bitinke myn wird: hwerom waerd earlike ljeafdeTankber ús wijd fen al, hwet op wei yn tsjustere wâldenTaestend socht nei it paed, det laette de minsken tomjitte?Hwerom beaën de helten om help fen hegere machten,Tongre de striid wer oan en spjalte de pynlike ierdeKreakjend om to fordylgjen hwet Hela forkrige ta kriichsbút?Hwerom stoarren de foltsen om skom-bislantere strânnenHwer it wite der weagen as kant, fyn-kostber biwirkeWaeit, weiwirdend yn ’t wiet, nei steatlik silende wolkens,As de stoarmen kjirmen en skriemden oer beevjende bosken?Dit wier it wêzen der hilde, dy’t freegjende minsken ús brochten,Det de soannen op ierde ús earden as stypjende machten,Striidber allyk de wyn, dy’t reaget de snie fen de tûken,Striidber de sinne allyk, toranend it rôljende deaklaed.Sitte wy dieleas del, bitinkend it lok fen ús dagen,Docht den de wrâld ûnrjocht as hja, net leauwend ús ljeafdeMinlik de Dilder biglimket; dy’t d’ earme noegjende tawinkt?”Sêft waerd, Frigga, dyn stim’: Dû tochst oan in hillige frjeonskip:„Hwer de Noardlike sé binjuentet de lege lânsdouwen,Libbe alear in folts, dat great wier en groeide yn ljeafde.Minliker wier it my as de minsken, dy’t earne hjar wentenSloegen mei noedlike soarch, yn slomme fen winskjende tinzenOmdet Loki, de tsjoede, hjar learde nei rykdom to streevjen.Dêrom joech ik dy lânnen myn namme: hja wierne my ljeaf as’t Mûtele bern, myn Balder, dy’t ienris hjir boarte yn Walhal.Nearne wennen der ljuwe mei feardiger, liniger lidden,Tûker to sjitten it wyld, mei mylder forearing for ’t goede.Do kaem dizige skimer mei waes fen wiuwende wolkens,En myn stamme forkwynt, oermastre troch ûnwit en oermacht,Lyk as in blom yn in stelt, dy’t pronket yn tsjustere keamerWilet en stjerrende libbet. Dochs bliuwe de minsken yet warber,Leauwe hja ’t pleagjende kwea út de kriten fordriuwe to kinnenFêster bitrouwend, o Asen, d’ oerwinning fen ’t ivige en wiereAs hwa, wif fen bitinken, foarôf al roppe fen rêsten.From allyk it biheart, wier hjar bea om de stipe fen Frigga,Dy’t hjar ûnthiet to lieden as soannen yn rûzjende nachten.Wytgjend spoun ik myn wolkens—de weagen fen glinstrige trieddenRounen blier út ’e seale nei ’t plak, det hjar wachte oan ’t loftrom.”Fierders forhelle do Frigga, hwet barde op ’t âlde Wâldherne,Neamde de treflike rie en spriek de slutende wirden:„Asen, hearre myn bea, dy’t moannet ta moedige útfier!Asen, ik rop jimm’ op de stridende stamme to stypjen!Thor, jow hjarren dyn krêft, dû Freya de ljeavjende lokslaits,Klinkende sang sjonge Bragi; ik siedzje de seinjende strielen.Wirde ús libben sa wer as eren, yn dagen do’t machtichWier ús jeugdige moed en bloeide de blom fen ús jonkheit!”Triljend-klinkend klett’re de klang fen koper yn Walhal,Great wer waerden de goaden, bitinkend de tiid fen ’t forline:Striidsin brûze yn hjar op, allyk mei brommende lûdenTommelt út d’ ierde in skomjende stream, dy’t rotsen-oerditsenLibbene weagene hertslach bitwong yn gongen bikrongen.Mar út ’e kloft fen de gromjende goaden kaemst Dû, o Forseti,Earjend en heech gyng Dyn each oer de machtige rygle der Asen,Rêstich rûze dyn wird, det wier lyk in seinjende twirreAs in hymjende waermte ’t gewaechs fen de húsman forwilet:„Goaden, loaitse nei my! al binne myn jierren net talryk—O, mear bilibben jimm’ wol, bistjûrders fen wolkens en wrâlden—Dochs is it wizer myn wird net spitich en greatsk to forspijen,Ommers ik wol jim’ sizze hwet yn my lústert myn tinken,Blank, it moarmer allyk, dat makke de mûrren fen Walhal.”Freegjend seach er yn ’t roun; al glimken de Asen meilydsum,Odin ealge eat goeds: hy neamde de noegjende wirden:„Siz’ frij út, o Forseti, hwet moannet it moedige herte;’t Barde wol mear det immen, jong yette fen wit en bitinkenTreftiger plannen seach as hwa’t it silver al sierde.”Tankjend wâllen de wirden fen d’ oar, lyk de weagen oan marsigg’,Njuentsjend in sjongsum liet, det ljeaflik wjerklinkt yn de fierte:„Odin, jimmerwer binne dyn wirden fol wizens en witnis,Stypjend hwa’t swak is en machtleas en stypjend de striid tsjin it tsjuster.Sa den seit myn bitinken: scil krêft wol wêze de liedstjer,Ljachtsjend en wizend aloan hwa’t langet nei lokkiger dagen?Macht foarwis is in bliuwende iik, in ivige berchbou—Dochs wit ik yette to sizzen ho Thor, de treftige striderLoki net dûrjend oerwoun, al like dy swakker en lytser.Wizens en ynsjoch lykwol laet bêst in folts, det forblineWaerd troch listen fen Loki: nou tink oan it wird fen de NornenDo’t ik yn Walhal kaem, jim’ soargjend de sisters bifregenHwet myn plichten wol wierne yn ’e warbere rygle der Asen.Hja den, sjênde hwet d’ oaren yn skimer biskûle yet wachte:„Dizze scil sizze syn wird, as Frigga’s freegjende soannenKrêftich yn moarmeren wenten wer bringe it bloisel der jonkheit.”Einlings kaem dos de dei, dy’t de wytging der Nornen al wiisde:Rjucht is, my to bitrouwen de die, dy’t de frede weromfiert.Frigga, ik seinje dyn folts mei it blomt fen hegere wizens,Lyk as de sinne, dy’t sêft syn strielen forsieddet yn nôtpracht!”Blier as in bern sa glânzgen fen Frigga de glimkjende eagen,Rizend mei blidens oerein, sei hja waarme, tankjende wirden.Ienris, Forseti, wier Walhal allyk it fûgelt det wachtet;Mar Dû wierst as it ljacht, dat de bân om hjar kiel wer toraende.