O HAD IK OOK EEN LIEDAl wat ik zie is alles ’t mijne;Die velden links, die gronden rechts.Het zou volmaakt zijn, had ik nog nu,Dat hoekje daar, dien uitsprong slechts.Dat is, wat mij maar altijd hindert;Want zie, dan was het afgerond;Dan was ’t al, binnen Buurmans bosschen,En ’t beekje binnen, mijne grond.Dat hoekje grond wat ergernissen,Mij dat al gaf, steeds spade en vroeg!’k Weet anders wel, dat buitendien toch,Ik gronden, landen heb genoeg!En zie, ’t heeft eigenlijk geen waarde;Want brem en braamstruik, tekgras, hei,Zijn ’t, die daar woekeren om ’t zeerste.O! wat verschil bij mijn wei,Wat heb ik er ook mede noodig;Een jaar of vijf goed aangetast,Gaan er meê weg, eer ik in ’t orde,Zoo als ’t behoort, heb toch alvast.Maar evenwel! ’t is nu te krijgen;En wellicht nimmer eenmaal weêr.Dat hoekje nog, en daarmee basta!En dan geen verd’re wenschen meer.Maar wat beduidt dat klokkenluiden;Nu op dit ongewone uur?’t Schiet mij in ’t zin, ’t is van ’t begraven,Des neefs van mijnen overbuur.’k Herinner mij hem, die zoo krachtig,Verleden daaglijks veldwaarts ging;Geheele dagen er soms toefde,En zoo aan zijn bezitting hing.Die steeds ontgon en steeds vergrootte;Die altijd sprak van „mijn en dijn”;Die ’t werk „voor jaren” pas begon weêr.Wiens zal het zijn, wiens zal ’t nu zijn?De klok zwijgt stil, een wildzang jubelt,Luid door de landelijke eenzaamheid.„Wat vraag ik toch naar geld of goed’renWanneer tevredenheid”....Twee stemmen! Eene van het kerkhof!En een van volle levensvreugd!Eên ’t afscheid van zijn zwoegen, hopen;Eén, wien het leven nog verheugt.Eén stem des eersten, wiens zal ’t wezen?Eén vroolijk lied uit ’s harten drang,Des tweeden; die zoo luid daar aanheft:„Mijn gansche schatten zijn mijn zang.”Dus zingt de herdersknaap in schaduw.Van ’t haaz’laarsboschje op de eigen steê.Van ’t zoo begeerlijk hoekje grondstuk.Vol hartelust, ’t gemoed vol vreê.o Kon ik ook zoo juichen, zingen!o Had ik ook zoo’n vroolijk lied!’k Zou bijna herder willen wezen;’k Kon zingen, en dan peinsde ik niet.
Al wat ik zie is alles ’t mijne;Die velden links, die gronden rechts.Het zou volmaakt zijn, had ik nog nu,Dat hoekje daar, dien uitsprong slechts.
Dat is, wat mij maar altijd hindert;Want zie, dan was het afgerond;Dan was ’t al, binnen Buurmans bosschen,En ’t beekje binnen, mijne grond.
Dat hoekje grond wat ergernissen,Mij dat al gaf, steeds spade en vroeg!’k Weet anders wel, dat buitendien toch,Ik gronden, landen heb genoeg!
En zie, ’t heeft eigenlijk geen waarde;Want brem en braamstruik, tekgras, hei,Zijn ’t, die daar woekeren om ’t zeerste.O! wat verschil bij mijn wei,
Wat heb ik er ook mede noodig;Een jaar of vijf goed aangetast,Gaan er meê weg, eer ik in ’t orde,Zoo als ’t behoort, heb toch alvast.
Maar evenwel! ’t is nu te krijgen;En wellicht nimmer eenmaal weêr.Dat hoekje nog, en daarmee basta!En dan geen verd’re wenschen meer.
Maar wat beduidt dat klokkenluiden;Nu op dit ongewone uur?’t Schiet mij in ’t zin, ’t is van ’t begraven,Des neefs van mijnen overbuur.
’k Herinner mij hem, die zoo krachtig,Verleden daaglijks veldwaarts ging;Geheele dagen er soms toefde,En zoo aan zijn bezitting hing.
Die steeds ontgon en steeds vergrootte;Die altijd sprak van „mijn en dijn”;Die ’t werk „voor jaren” pas begon weêr.Wiens zal het zijn, wiens zal ’t nu zijn?
De klok zwijgt stil, een wildzang jubelt,Luid door de landelijke eenzaamheid.„Wat vraag ik toch naar geld of goed’renWanneer tevredenheid”....
Twee stemmen! Eene van het kerkhof!En een van volle levensvreugd!Eên ’t afscheid van zijn zwoegen, hopen;Eén, wien het leven nog verheugt.
Eén stem des eersten, wiens zal ’t wezen?Eén vroolijk lied uit ’s harten drang,Des tweeden; die zoo luid daar aanheft:„Mijn gansche schatten zijn mijn zang.”
Dus zingt de herdersknaap in schaduw.Van ’t haaz’laarsboschje op de eigen steê.Van ’t zoo begeerlijk hoekje grondstuk.Vol hartelust, ’t gemoed vol vreê.
o Kon ik ook zoo juichen, zingen!o Had ik ook zoo’n vroolijk lied!’k Zou bijna herder willen wezen;’k Kon zingen, en dan peinsde ik niet.