10.
Efektive! Mi troviĝas en la domo de la eltrovanto, instruitulo kaj eksperimentisto Fromaĝi! Tion mi eksentas ĉiupaŝe. Mi falegas el unu surprizo en alian kaj palpas tra la domo kiel blindulo. Kaj staras ĉiam denove antaŭ misteraĵoj. Mi surpriziĝas kaj malekvilibriĝas tiom, ke ofte mi demandas min, ĉu mi mem ne estas jam normala aŭ ĉu la domo, en kiun mi falegis per hazardo, staras surkape? Ĉar verŝajne ambaŭaĵoj estas veraj, mi estas trankvila kaj kontenta, ke mi entute vivas. Aŭ ĉu estas ĉio ĉi nur sonĝo? Stato simila al dormo, en kiun mi falis? Kaj se ĉi tiu lasta supozo estus ĝusta ... ĉu domaĝus iel?...
La regionon, en kiu mi troviĝas, mi komparus kun granda dezertejo. Kaj la domon, en kiu mi loĝas, kajla ĉirkaŭan belegan ĝardenon kun agrabla ombroplena oazo.
„Kiel okazis, ke vi loĝas ĉi tie?“ mi demandas Fromaĝi.
„Ĉar tie ĉi ne estas homoj,“ li respondas.
„Kion faras al vi la homoj?“ mi demandas kun miro.
„Ili malhelpas min.“
„Ah!“
„Mi ŝatas la trankvilon.“
„Kaj mi eniĝis en ĉi tiun trankvilon kiel trudema rompanto de l’ paco —“
Fromaĝi levas la manon kiel policisto:
„Haltu, juna amiko!“
„Kiam mi resaniĝos, mi ne volas esti plu al vi ŝarĝo. Mi ne volas profite elpremi vian gastemon kiel citronon...“
Tion aŭdante, Fromaĝi fariĝas furiozega. Sovaĝe li fingre kombas sian hararon. Liaj okuloj ruliĝas minace malantaŭ la okulvitroj. Malrapide li paŝas al mi. Li kriegas:
„Ĉu vi freneziĝis? Parolante tiel, vi ofendas min! Kiaj ideaĉoj venis en vian kapon, vi hometo? Vi restos tie ĉi! Finita la afero!“
Ekscitite li kuras tien kaj reen kun sovaĝaj gestoj. Post tio subite lia mieno trajtiĝas gaje kaj li demandas ridante:
„Kaj vi ja tute ne volas foriri, ĉu ne? Ĉio ĉi estas malsaĝa babilo. Ĉar sciu: vi imponas min! Ni estos bonaj amikoj.“
Li ekprenas mian sanan brakon.
„Venu kun mi!“ li diras kaj fortiras min. „Mi montros al vi miajn laborejojn. Vi travivos aferegojn! Jes, aferegojn, ĉar Fromaĝi estas ĵus malkovranta interesegan novaĵon, jes!...“
Senvole mi fortreniĝas tiregate de li...