52.
La cezara frenezo pli kaj pli infektas nin, homojn de l’ dudeka jarcento. Kaj strange estas, ke ĝi evidentiĝas ĉe ĉiu en alia formo. La silento, kiu regis en la domo de Fromaĝi, jam delonge pasis. Bruo, malkonsento, familiaj scenoj anstataŭas ĝin.
Sinjorino Kamilo ploras. Kiel bonkora kristanino ŝi ame ardas por la kristanaro kaj ŝi ekinterrilatis kun la kristanoj malgraŭ miaj insistaj avertoj. Ĉiuspecaj suspektaj ĉifonuloj ĉirkaŭvagas nian domon. Sinjorino Kamilo forlasas vualita la domon je nekutimaj tempoj kaj sidiĝas en la aŭtomobilon, kiun la kuraĝa Karolo veturigas al iu kaŝa loko, kiun ni ne konas. Mi supozas, ke ŝi kaŝe rampas kun la kristanoj en kavernoj kaj katakomboj kaj tie faras ĉiaspecajn kontraŭŝtatajn danĝeraĵojn. Kaj mi rimarkis, ke ĉiam kiam ŝi forveturas, la cinikulo de Sabellius Rufus vojstaras. Evidente li estas spiono. Pro lia impertinento kaj avidego ni elĵetis lin el nia domo; eble li volas nun venĝi sin.
Sinjorino Kamilo ploras. Ŝi sidas apud la fenestro de la legoĉambro, dum kiam Fromaĝi, la manojn sur la dorso, maltrankvile iras tien kaj reen.
„Mateo, mi petegas vin...“
„Ne!“ li diras nervoze. „Ne, mi ne povas plu permesi, ke vi faras tiajn danĝerajn eksperimentojn. Ni ne pli incitu ankoraŭ la koleron de Nerono ... sed li sciiĝos pri viaj kaŝaj manovroj...“
„Sed diru, kara Mateo“, ŝi singultas, „ĉu vi tute ne sentas eron de kompato pri tiuj bedaŭrindaj kristanoj? Pri tiuj mizeruloj, kiuj vivas kiel timigitaj ŝafoj, ĉiam pretaj morti por sia kredo...“
Per gesto li fortranĉas ŝian frazon.
„La kristanoj, la kristanoj!...“ li krias ekscitite kaj furioze kuras tien kaj reen, „ĉiam kaj ĉie la kristanoj ... kion ni havas komuna kun tiuj ĉi homoj?...“
„Sed ni povas helpi ilin.“
„Helpi ... sensencaĵo ... kian utilon ili havus de nia helpo?“ diras Fromaĝi kaj kun grandega embaraso rigardas sian edzinon, kiu mallaŭte ploras malantaŭ sia naztuko.
„Mateo, mi petegas vin...“ ŝi insistas. „Vi scias, ke en venonta jaro brulos Romo. La kristanoj suferos kruelajn persekutojn. La sango de miloj de martiroj fluos. Mateo, vi povas eviti ĉion ... ni povas malebligi tiajn kruelaĵojn...“
Dum momento Fromaĝi ekhaltas kaj fikse rigardas. Sed tuj poste lia mieno kolere trajtiĝas kaj li krias kun mokega rido:
„Ŝanĝi la historion vi volas, he? Ne ĝenu min per tiaj infanaj stultaĵoj!“
„Mateo, nur eviti la teruraĵojn...“
Tiam Fromaĝi sovaĝe kombas sian hararon:
„Arogantegaĵo! Arogantegaĵo!...“
Tondre fermiĝas malantaŭ li la pordo.
Mi ne trovas vortojn de konsolo. Subita terure-frosta febro skuas min, kiam mi mallaŭte forlasas la ĉambron...