Caput QuintumRobinson insulam perlustrat — Magnus terror — In gaudium vertitur — Descriptio Lamæ — Unum occidit — Sed igne caret — Carnem more Tartarorum coquit.Robinsonvix ortum diei expectare poterat ; itaque prævertit*lucem ipsam ; peram funemque corpori circumdedit ; securique pro gladio cinctus, et umbella humeris imposita, in viam alacriter se dedit ac primum arborem cocossam adiit ut unam aut alteram nucem decerperet ; tum litus quoque revisit, ostreas collecturus ; quumque utriusque generis satis magnam copiam sibi comparavisset, iter ingressus est.Mira cœli matutini erat serenitas. Redeunte luce singulis rebus sua forma redierat. Sol oriens clarissimo fulgebat splendore quasi ex oceano emergeret, arborumque cacumina veluti inaurabat. Multæ undique aves variis mirisque pictæ coloribus velut si auroram salutarent carmen matutinum canebant. Puro frigidoque aere, odorem flores suavissimum exhalabant.Tum Crusoëus grato commotus animo : “ Hic quoque, ” ait, “ hic Deus se benignissimum declarat ”. Tum vocem ipse suam cantibus avium miscuit, Dominoque Deo laudes reddebat.Quum a bestiis ferisque hominibus sibi metuere non desiisset, in itinere silvas dumetaque sedulo vitabat, ea autem petebat loca ubi quam latissime prospectus pateret. Illaautem ipsa maxime nuda steriliaque erant. Longum igitur spatium emensus, nihil tamen invenerat quod sibi ullo modo prodesset. Tandem in fruticem incidit quem accuratius explorandum censuit. Erant herbæ tam densæ ut silvulam referrent*; alias flores subrubros*, alias albicantes, nonnullæ florum loco poma viridia ferebant. Extemplo gustat unum ex iis, sed erat adeo acerbum ut indignatus stirpem evelleret unde istud decerpserat. Tum vero miranti apparuerunt tubercula*diversæ magnitudinis quæ ab ipsis stirpium radicibus pendebant. Quorum quum sapor suo palato minime arisisset*, jam in eo erat ut omnia abjiceret. Sed secum reputavit, non ea esse inutilia omnino habenda, quorum usus primo statim aspectu intelligi non possit. Itaque nonnullis tuberibus in peram demissis Robinson longius progreditur, lento tamen gradu et maxime cauto.Si quem vel minimum strepitum audiret sive dumetorum, seu quarum arborum aura agitabat, continuo securim corripere qua se defenderet ; semper autem non sine gaudio animadvertit timorem vanum fuisse. Tandem devenit ad rivum, ubi prandere constituit. Igitur sub arbore alta umbrosaque consedit ; jamque cœperat magna cum voluptate epulari, quum repente strepitu quodam longinquo vehementer exterritus est. Timidus circumspexit, tandemque gregem magnum vidit pecudum ovibus nostris similium nisi quod eminente paululum dorso camelorum formam referant ; cæterum ovibus nostris paulo grandiores. Lamæ eis nomen.Huic animalium generi formosum caput, oculi venusti, os productum, crassiora labia ; idem pes ac bovi, bifidus, sed ungue simul postico instructus*, quo per abrupta quæ scandunt veluti morsu ancoræ utuntur.Lama lentus incedit, composito gravique sed eodem certo passu : quippe qui millia aut decem aut duodecim in diem, per loca jumentis impervia cæteris conficiat, per anfractusdescendat præcipites, idemque saxa ardua et ipsis hominibus inaccessa exsuperet. Quatriduum*ferme emensus iter, ipse per horas quatuor et viginti ultro cessat et quiescit. Mite ei et prudens ingenium ; sicubi*consistere placuit, flectere illi genua, corpusque demittere ne onus dimoveat. Deinde sibilo misso, nulla mora, caute admodum surgere, iter incœptum peragere. Herbas autem inter eundum lamæ depascunt, noctu etiam dormientes ruminant ; prono pectore pedibusque ad ventrem reductis decumbunt.Robinsonem, quum animalia ista appropinquare vidisset, incessit dira cupido edendi carnem assam qua tamdiu caruerat. Constitit post arborem securi instructus, sperans fore ut unum mox e grege propius transeuntem facile sterneret. Quod quidem bene successit. Quum enim unus e pullis satis appropinquasset insidianti, Robinson cervicem ejus tanto ictu percussit, ut extemplo exanimis ille procideret, humerisque impositum secum in domicilium asportavit.Quum rediisset, invenit quod magna ipsum lætitia afficeret ; scilicet sex aut octo malos citreas*sub quibus nonnulli fructus jam maturi ceciderant. Illis diligenter collectis, locoque notato, hilari animo domum contendit. Ibi autem primo cœpit lamam excoriare. Quod quidem confecit ope silicis acuti, quo pro cultro utebatur. Pellem detractam ad solem expandit ; quam quidem præviderat sibi non mediocri fore utilitati. Calceamenta enim tibialiaque*longo usu attrita erant. Existimavit ergo, ubi calcei defecissent, fore ut posset soccos*e pelle conficere, quos pedibus subligaret. Sollicitus quoque de hieme, magnopere lætatus est quod pellem villosam nactus esset qua se contra vim frigoris defenderet. Et ab ista quidem sollicitudine vacuus esse potuisset, quum in istis regionibus prope circulum æquinoctialem positis hiems sit nulla. Hoc autem Robinson ignorabat, quippe qui puer omnem omnino doctrinam aversatus fuisset.Pelle igitur detracta, exemptis visceribus, dissectaque ut assaret postica parte, primam ad veru comparandum curam intendit ; atque hoc consilio arborem tenuem excidit, eamque, detracto cortice, ab extremo præacuit ; duos deinde ramos qui furcæ speciem habebant, deligit, veru fulciendo idoneos*. Quos etiam ab ima parte quum acuisset, in terram ex adverso defigit ; tum carnem veru transfixam inter furcas posuit, nec mediocrem percepit lætitiam, quum vidisset quam apte veru versaretur.Jam præter ignem nihil Robinsoni deerat. Quem ex duobus ligni fragminibus inter se collisis elicere aggressus est, sed frustra. Quoties enim ligna incalescere cœperant, toties ipse adeo defatigatus erat ut aliquantulum temporis a labore cessandum esset, ad vires reficiendas. Interim ligna refrigescere, omnisque labor irritus evadere. Tum ille iterum nec sine magno dolore sensit quam parvi sint singulorum vires, quantumque opis alii aliis homines consociati afferant ; etenim si vel unum habuisset socium qui, viribus ipsi deficientibus, in ligno terendo operam navasset, profecto ligna demum ignem concepissent. Sed labor sic intermissus omnino periit.Animo tandem fractus, lignis abjectis, considet in strato et capite reclinato oculos non semel conjicit in carnem illam quam nunc non comedere potest. Ad hæc quum*subito in mentem hiems recurrisset, tanto angore oppressus est ut animi reficiendi causa aliquantulum deambularet.Quibus cogitationibus commotus, ad fontem se contulit, aquam frigidam putamine cocossæ inde hausturus. Succo deinde malorum citreorum admisto, potum satis suavem et recreandis viribus maxime hoc in tempore idoneum sibi paravit.Attamen carnis assæ cupiditas mentem illi torquet. Tandem vero Tartarorum recordatus est, quos audierat carnem quam comedere cupiant ephippiis subjectam*citato cursucoquere. “ Illud quidem, ” ait secum, “ alia ratione assequi possum. ” Itaque continuo rem tentare constituit.Nec mora, duos lapides satis latos et leves quærit ejus similes ex quo securim confecerat. Tum hos inter aliqua carnis parte interposita, superiorem lapidem malleo identidem tundit. Quod quum aliquandiu fecisset, lapis incalescere cœpit. Eo majore alacritate ille tundere ; nec peracta est horæ pars dimidia, quum caro et fervore lapidis et repetitis ictibus adeo emollita est, ut satis esculenta esset. Quæ quidem ea caruit saporis suavitate, quæ carni apte assatæ ; attamen Robinsoni nostro, qui tamdiu carne caruerat, lautas dapes præbuit. Quo autem carnis saporem jucundiorem redderet, succo malorum citreorum expresso eam infecit*, et sic exquisitissime epulatus est.Prandio confecto deliberavit quodnam opus tunc maxime sibi suscipiendum esset ; cui multa secum in animo volventi suasit metus hiemis ut plures lamas caperet aut interficeret, quorum pellibus uteretur. Qui quum satis mansueti viderentur, satis facile se voti compotem fore sperabat. Hac spe concepta ad lectum se contulit ; statim obdormivit, somnoque placidissimo præteritum diei laborem abunde compensavit.
Caput QuintumRobinson insulam perlustrat — Magnus terror — In gaudium vertitur — Descriptio Lamæ — Unum occidit — Sed igne caret — Carnem more Tartarorum coquit.Robinsonvix ortum diei expectare poterat ; itaque prævertit*lucem ipsam ; peram funemque corpori circumdedit ; securique pro gladio cinctus, et umbella humeris imposita, in viam alacriter se dedit ac primum arborem cocossam adiit ut unam aut alteram nucem decerperet ; tum litus quoque revisit, ostreas collecturus ; quumque utriusque generis satis magnam copiam sibi comparavisset, iter ingressus est.Mira cœli matutini erat serenitas. Redeunte luce singulis rebus sua forma redierat. Sol oriens clarissimo fulgebat splendore quasi ex oceano emergeret, arborumque cacumina veluti inaurabat. Multæ undique aves variis mirisque pictæ coloribus velut si auroram salutarent carmen matutinum canebant. Puro frigidoque aere, odorem flores suavissimum exhalabant.Tum Crusoëus grato commotus animo : “ Hic quoque, ” ait, “ hic Deus se benignissimum declarat ”. Tum vocem ipse suam cantibus avium miscuit, Dominoque Deo laudes reddebat.Quum a bestiis ferisque hominibus sibi metuere non desiisset, in itinere silvas dumetaque sedulo vitabat, ea autem petebat loca ubi quam latissime prospectus pateret. Illaautem ipsa maxime nuda steriliaque erant. Longum igitur spatium emensus, nihil tamen invenerat quod sibi ullo modo prodesset. Tandem in fruticem incidit quem accuratius explorandum censuit. Erant herbæ tam densæ ut silvulam referrent*; alias flores subrubros*, alias albicantes, nonnullæ florum loco poma viridia ferebant. Extemplo gustat unum ex iis, sed erat adeo acerbum ut indignatus stirpem evelleret unde istud decerpserat. Tum vero miranti apparuerunt tubercula*diversæ magnitudinis quæ ab ipsis stirpium radicibus pendebant. Quorum quum sapor suo palato minime arisisset*, jam in eo erat ut omnia abjiceret. Sed secum reputavit, non ea esse inutilia omnino habenda, quorum usus primo statim aspectu intelligi non possit. Itaque nonnullis tuberibus in peram demissis Robinson longius progreditur, lento tamen gradu et maxime cauto.Si quem vel minimum strepitum audiret sive dumetorum, seu quarum arborum aura agitabat, continuo securim corripere qua se defenderet ; semper autem non sine gaudio animadvertit timorem vanum fuisse. Tandem devenit ad rivum, ubi prandere constituit. Igitur sub arbore alta umbrosaque consedit ; jamque cœperat magna cum voluptate epulari, quum repente strepitu quodam longinquo vehementer exterritus est. Timidus circumspexit, tandemque gregem magnum vidit pecudum ovibus nostris similium nisi quod eminente paululum dorso camelorum formam referant ; cæterum ovibus nostris paulo grandiores. Lamæ eis nomen.Huic animalium generi formosum caput, oculi venusti, os productum, crassiora labia ; idem pes ac bovi, bifidus, sed ungue simul postico instructus*, quo per abrupta quæ scandunt veluti morsu ancoræ utuntur.Lama lentus incedit, composito gravique sed eodem certo passu : quippe qui millia aut decem aut duodecim in diem, per loca jumentis impervia cæteris conficiat, per anfractusdescendat præcipites, idemque saxa ardua et ipsis hominibus inaccessa exsuperet. Quatriduum*ferme emensus iter, ipse per horas quatuor et viginti ultro cessat et quiescit. Mite ei et prudens ingenium ; sicubi*consistere placuit, flectere illi genua, corpusque demittere ne onus dimoveat. Deinde sibilo misso, nulla mora, caute admodum surgere, iter incœptum peragere. Herbas autem inter eundum lamæ depascunt, noctu etiam dormientes ruminant ; prono pectore pedibusque ad ventrem reductis decumbunt.Robinsonem, quum animalia ista appropinquare vidisset, incessit dira cupido edendi carnem assam qua tamdiu caruerat. Constitit post arborem securi instructus, sperans fore ut unum mox e grege propius transeuntem facile sterneret. Quod quidem bene successit. Quum enim unus e pullis satis appropinquasset insidianti, Robinson cervicem ejus tanto ictu percussit, ut extemplo exanimis ille procideret, humerisque impositum secum in domicilium asportavit.Quum rediisset, invenit quod magna ipsum lætitia afficeret ; scilicet sex aut octo malos citreas*sub quibus nonnulli fructus jam maturi ceciderant. Illis diligenter collectis, locoque notato, hilari animo domum contendit. Ibi autem primo cœpit lamam excoriare. Quod quidem confecit ope silicis acuti, quo pro cultro utebatur. Pellem detractam ad solem expandit ; quam quidem præviderat sibi non mediocri fore utilitati. Calceamenta enim tibialiaque*longo usu attrita erant. Existimavit ergo, ubi calcei defecissent, fore ut posset soccos*e pelle conficere, quos pedibus subligaret. Sollicitus quoque de hieme, magnopere lætatus est quod pellem villosam nactus esset qua se contra vim frigoris defenderet. Et ab ista quidem sollicitudine vacuus esse potuisset, quum in istis regionibus prope circulum æquinoctialem positis hiems sit nulla. Hoc autem Robinson ignorabat, quippe qui puer omnem omnino doctrinam aversatus fuisset.Pelle igitur detracta, exemptis visceribus, dissectaque ut assaret postica parte, primam ad veru comparandum curam intendit ; atque hoc consilio arborem tenuem excidit, eamque, detracto cortice, ab extremo præacuit ; duos deinde ramos qui furcæ speciem habebant, deligit, veru fulciendo idoneos*. Quos etiam ab ima parte quum acuisset, in terram ex adverso defigit ; tum carnem veru transfixam inter furcas posuit, nec mediocrem percepit lætitiam, quum vidisset quam apte veru versaretur.Jam præter ignem nihil Robinsoni deerat. Quem ex duobus ligni fragminibus inter se collisis elicere aggressus est, sed frustra. Quoties enim ligna incalescere cœperant, toties ipse adeo defatigatus erat ut aliquantulum temporis a labore cessandum esset, ad vires reficiendas. Interim ligna refrigescere, omnisque labor irritus evadere. Tum ille iterum nec sine magno dolore sensit quam parvi sint singulorum vires, quantumque opis alii aliis homines consociati afferant ; etenim si vel unum habuisset socium qui, viribus ipsi deficientibus, in ligno terendo operam navasset, profecto ligna demum ignem concepissent. Sed labor sic intermissus omnino periit.Animo tandem fractus, lignis abjectis, considet in strato et capite reclinato oculos non semel conjicit in carnem illam quam nunc non comedere potest. Ad hæc quum*subito in mentem hiems recurrisset, tanto angore oppressus est ut animi reficiendi causa aliquantulum deambularet.Quibus cogitationibus commotus, ad fontem se contulit, aquam frigidam putamine cocossæ inde hausturus. Succo deinde malorum citreorum admisto, potum satis suavem et recreandis viribus maxime hoc in tempore idoneum sibi paravit.Attamen carnis assæ cupiditas mentem illi torquet. Tandem vero Tartarorum recordatus est, quos audierat carnem quam comedere cupiant ephippiis subjectam*citato cursucoquere. “ Illud quidem, ” ait secum, “ alia ratione assequi possum. ” Itaque continuo rem tentare constituit.Nec mora, duos lapides satis latos et leves quærit ejus similes ex quo securim confecerat. Tum hos inter aliqua carnis parte interposita, superiorem lapidem malleo identidem tundit. Quod quum aliquandiu fecisset, lapis incalescere cœpit. Eo majore alacritate ille tundere ; nec peracta est horæ pars dimidia, quum caro et fervore lapidis et repetitis ictibus adeo emollita est, ut satis esculenta esset. Quæ quidem ea caruit saporis suavitate, quæ carni apte assatæ ; attamen Robinsoni nostro, qui tamdiu carne caruerat, lautas dapes præbuit. Quo autem carnis saporem jucundiorem redderet, succo malorum citreorum expresso eam infecit*, et sic exquisitissime epulatus est.Prandio confecto deliberavit quodnam opus tunc maxime sibi suscipiendum esset ; cui multa secum in animo volventi suasit metus hiemis ut plures lamas caperet aut interficeret, quorum pellibus uteretur. Qui quum satis mansueti viderentur, satis facile se voti compotem fore sperabat. Hac spe concepta ad lectum se contulit ; statim obdormivit, somnoque placidissimo præteritum diei laborem abunde compensavit.
Caput QuintumRobinson insulam perlustrat — Magnus terror — In gaudium vertitur — Descriptio Lamæ — Unum occidit — Sed igne caret — Carnem more Tartarorum coquit.
Robinson insulam perlustrat — Magnus terror — In gaudium vertitur — Descriptio Lamæ — Unum occidit — Sed igne caret — Carnem more Tartarorum coquit.
Robinsonvix ortum diei expectare poterat ; itaque prævertit*lucem ipsam ; peram funemque corpori circumdedit ; securique pro gladio cinctus, et umbella humeris imposita, in viam alacriter se dedit ac primum arborem cocossam adiit ut unam aut alteram nucem decerperet ; tum litus quoque revisit, ostreas collecturus ; quumque utriusque generis satis magnam copiam sibi comparavisset, iter ingressus est.
Mira cœli matutini erat serenitas. Redeunte luce singulis rebus sua forma redierat. Sol oriens clarissimo fulgebat splendore quasi ex oceano emergeret, arborumque cacumina veluti inaurabat. Multæ undique aves variis mirisque pictæ coloribus velut si auroram salutarent carmen matutinum canebant. Puro frigidoque aere, odorem flores suavissimum exhalabant.
Tum Crusoëus grato commotus animo : “ Hic quoque, ” ait, “ hic Deus se benignissimum declarat ”. Tum vocem ipse suam cantibus avium miscuit, Dominoque Deo laudes reddebat.
Quum a bestiis ferisque hominibus sibi metuere non desiisset, in itinere silvas dumetaque sedulo vitabat, ea autem petebat loca ubi quam latissime prospectus pateret. Illaautem ipsa maxime nuda steriliaque erant. Longum igitur spatium emensus, nihil tamen invenerat quod sibi ullo modo prodesset. Tandem in fruticem incidit quem accuratius explorandum censuit. Erant herbæ tam densæ ut silvulam referrent*; alias flores subrubros*, alias albicantes, nonnullæ florum loco poma viridia ferebant. Extemplo gustat unum ex iis, sed erat adeo acerbum ut indignatus stirpem evelleret unde istud decerpserat. Tum vero miranti apparuerunt tubercula*diversæ magnitudinis quæ ab ipsis stirpium radicibus pendebant. Quorum quum sapor suo palato minime arisisset*, jam in eo erat ut omnia abjiceret. Sed secum reputavit, non ea esse inutilia omnino habenda, quorum usus primo statim aspectu intelligi non possit. Itaque nonnullis tuberibus in peram demissis Robinson longius progreditur, lento tamen gradu et maxime cauto.
Si quem vel minimum strepitum audiret sive dumetorum, seu quarum arborum aura agitabat, continuo securim corripere qua se defenderet ; semper autem non sine gaudio animadvertit timorem vanum fuisse. Tandem devenit ad rivum, ubi prandere constituit. Igitur sub arbore alta umbrosaque consedit ; jamque cœperat magna cum voluptate epulari, quum repente strepitu quodam longinquo vehementer exterritus est. Timidus circumspexit, tandemque gregem magnum vidit pecudum ovibus nostris similium nisi quod eminente paululum dorso camelorum formam referant ; cæterum ovibus nostris paulo grandiores. Lamæ eis nomen.
Huic animalium generi formosum caput, oculi venusti, os productum, crassiora labia ; idem pes ac bovi, bifidus, sed ungue simul postico instructus*, quo per abrupta quæ scandunt veluti morsu ancoræ utuntur.
Lama lentus incedit, composito gravique sed eodem certo passu : quippe qui millia aut decem aut duodecim in diem, per loca jumentis impervia cæteris conficiat, per anfractusdescendat præcipites, idemque saxa ardua et ipsis hominibus inaccessa exsuperet. Quatriduum*ferme emensus iter, ipse per horas quatuor et viginti ultro cessat et quiescit. Mite ei et prudens ingenium ; sicubi*consistere placuit, flectere illi genua, corpusque demittere ne onus dimoveat. Deinde sibilo misso, nulla mora, caute admodum surgere, iter incœptum peragere. Herbas autem inter eundum lamæ depascunt, noctu etiam dormientes ruminant ; prono pectore pedibusque ad ventrem reductis decumbunt.
Robinsonem, quum animalia ista appropinquare vidisset, incessit dira cupido edendi carnem assam qua tamdiu caruerat. Constitit post arborem securi instructus, sperans fore ut unum mox e grege propius transeuntem facile sterneret. Quod quidem bene successit. Quum enim unus e pullis satis appropinquasset insidianti, Robinson cervicem ejus tanto ictu percussit, ut extemplo exanimis ille procideret, humerisque impositum secum in domicilium asportavit.
Quum rediisset, invenit quod magna ipsum lætitia afficeret ; scilicet sex aut octo malos citreas*sub quibus nonnulli fructus jam maturi ceciderant. Illis diligenter collectis, locoque notato, hilari animo domum contendit. Ibi autem primo cœpit lamam excoriare. Quod quidem confecit ope silicis acuti, quo pro cultro utebatur. Pellem detractam ad solem expandit ; quam quidem præviderat sibi non mediocri fore utilitati. Calceamenta enim tibialiaque*longo usu attrita erant. Existimavit ergo, ubi calcei defecissent, fore ut posset soccos*e pelle conficere, quos pedibus subligaret. Sollicitus quoque de hieme, magnopere lætatus est quod pellem villosam nactus esset qua se contra vim frigoris defenderet. Et ab ista quidem sollicitudine vacuus esse potuisset, quum in istis regionibus prope circulum æquinoctialem positis hiems sit nulla. Hoc autem Robinson ignorabat, quippe qui puer omnem omnino doctrinam aversatus fuisset.
Pelle igitur detracta, exemptis visceribus, dissectaque ut assaret postica parte, primam ad veru comparandum curam intendit ; atque hoc consilio arborem tenuem excidit, eamque, detracto cortice, ab extremo præacuit ; duos deinde ramos qui furcæ speciem habebant, deligit, veru fulciendo idoneos*. Quos etiam ab ima parte quum acuisset, in terram ex adverso defigit ; tum carnem veru transfixam inter furcas posuit, nec mediocrem percepit lætitiam, quum vidisset quam apte veru versaretur.
Jam præter ignem nihil Robinsoni deerat. Quem ex duobus ligni fragminibus inter se collisis elicere aggressus est, sed frustra. Quoties enim ligna incalescere cœperant, toties ipse adeo defatigatus erat ut aliquantulum temporis a labore cessandum esset, ad vires reficiendas. Interim ligna refrigescere, omnisque labor irritus evadere. Tum ille iterum nec sine magno dolore sensit quam parvi sint singulorum vires, quantumque opis alii aliis homines consociati afferant ; etenim si vel unum habuisset socium qui, viribus ipsi deficientibus, in ligno terendo operam navasset, profecto ligna demum ignem concepissent. Sed labor sic intermissus omnino periit.
Animo tandem fractus, lignis abjectis, considet in strato et capite reclinato oculos non semel conjicit in carnem illam quam nunc non comedere potest. Ad hæc quum*subito in mentem hiems recurrisset, tanto angore oppressus est ut animi reficiendi causa aliquantulum deambularet.
Quibus cogitationibus commotus, ad fontem se contulit, aquam frigidam putamine cocossæ inde hausturus. Succo deinde malorum citreorum admisto, potum satis suavem et recreandis viribus maxime hoc in tempore idoneum sibi paravit.
Attamen carnis assæ cupiditas mentem illi torquet. Tandem vero Tartarorum recordatus est, quos audierat carnem quam comedere cupiant ephippiis subjectam*citato cursucoquere. “ Illud quidem, ” ait secum, “ alia ratione assequi possum. ” Itaque continuo rem tentare constituit.
Nec mora, duos lapides satis latos et leves quærit ejus similes ex quo securim confecerat. Tum hos inter aliqua carnis parte interposita, superiorem lapidem malleo identidem tundit. Quod quum aliquandiu fecisset, lapis incalescere cœpit. Eo majore alacritate ille tundere ; nec peracta est horæ pars dimidia, quum caro et fervore lapidis et repetitis ictibus adeo emollita est, ut satis esculenta esset. Quæ quidem ea caruit saporis suavitate, quæ carni apte assatæ ; attamen Robinsoni nostro, qui tamdiu carne caruerat, lautas dapes præbuit. Quo autem carnis saporem jucundiorem redderet, succo malorum citreorum expresso eam infecit*, et sic exquisitissime epulatus est.
Prandio confecto deliberavit quodnam opus tunc maxime sibi suscipiendum esset ; cui multa secum in animo volventi suasit metus hiemis ut plures lamas caperet aut interficeret, quorum pellibus uteretur. Qui quum satis mansueti viderentur, satis facile se voti compotem fore sperabat. Hac spe concepta ad lectum se contulit ; statim obdormivit, somnoque placidissimo præteritum diei laborem abunde compensavit.