Caput SextumTurbo ingens — Tempestas unde magnum Robinsoni beneficium — Taedium solitudinis — Aranea.Robinsonhac quidem nocte placide admodum dormivit. Quum tandem expergefactus diem jam non parum processisse animadverteret, lectulo surrexit celeriter lamas venaturus. Sed cœli tempestas obstitit*. Quippe vix egresso subito regrediendum fuit ; scilicet imber tanta vi de cœlo ruebat, ut nulla spes esset foras eundi. Itaque expectare statuit donec tempestas desiisset. Ingruebat imber ; fulgura ita micabant ut tota quasi arderet spelunca ; tonitrua sequebantur inusitata. Terra ipsa contremiscere, montesque ita reboare, ut fragoris istius nullus finis futurus esse videretur.Quum Robinson ingenuis artibus non eruditus esset, humanum erat timorem vanum et anilem concipere. Sedebat enim ille miserrimus in angulo speluncæ, junctis manibus et præsentibus graviora quæ sequerentur metuebat. Interim imbres terram inundare, fulgura coruscare, tonitrua perpetuo resonare. Appropinquabat hora meridiana, necdum tempestas desævierat*. Nec ipse quidem multum esuriebat Robinson, quippe cui famem omnem angor exemisset ; adeo tetris cogitationibus excruciabatur.“ Venit ille sane dies, ” ait ille secum, “ in quo placuit Deo, parentum ultori, pœnas a me repetere. Pereundum mihi est ; nunquam ego miser parentes miseros revisam. ”Dum hæc secum ipse tristis volvit, vim tempestas remittit et Robinson, a spe non omnino dejectus, in viam se conferre statuit. Quum autem in eo esset ut peram securimque arriperet, ecce subito. . . . Attonitus in terram procidit.Scilicet arbor speluncæ imminens fulmine icta, tanto fragore disrupta est ut Robinson exanimatus se ipsum interemptum putaret. Diu etiam sensu orbatus jacuit. Quum tandem intellexisset se adhuc vivere, e solo sese erexit ; statim vero, ante ostium speluncæ, arboris a fulmine disruptæ atque prostratæ partem conspexit. Interim pluvia desierat, nec jam exaudiebantur tonitrua ; tum Robinson ausus est e spelunca prodire. Quid vero oculis objicitur ? Ardebat ipsius truncus arboris, fulmine ictæ . . . Robinson igitur id subito nactus est quo plurimum indigebat. Tanto atque insperato lætus munere, manibus in cœlum sublatis, optimo hominum Parenti gratias egit, qui, vel inter maxime terribiles casus, nostræ semper consulit felicitati.Tum vero Crusoëo suppetiit ignis quem alere*haud difficile fuit ; nec amplius causa erat cur de vitæ salute in deserta hac insula sollicitus esset.Venatio in posterum dilata est, quoniam placuit utilitatem statim ex igne capere, carnemque veru adhuc affixam apparare. Tum coqui ministerio functus*ignem movet carnemque sedulo versat . . . Quam juvabat flammas micantes tremulasque intueri ! Pretiosissimum enim divini numinis munus ignem e cœlo sibi demissum interpretatus, quum cogitaret quantas inde percepturus esset utilitates, propter memoriam beneficii sæpius oculos in cœlum vertit.Tum vero hoc unum Robinson desiderabat, sal scilicet quo carnem condiret ; speravit autem se processu temporis id quoque commodi genus inventurum. Nunc ergo satis illi fuit litus petere ad aquam cocossæ putamine hauriendam ; qua quidem quum nihil melius adesset, carnem tunc irrigavit.Quantam vero conceperit Crusoëus noster lætitiam, quum primum ori suo frustum admovit, is tandem sibi fingere potest qui per quatuor hebdomades continuas nihil ciborum rite paratorum comederit, omnemque iis unquam vescendi spem penitus amiserit.Summa erat Robinsoni felicitas ; sensit tamen id sibi maximum deesse, hominem quocum illam communicaret. Inest enim nobis aliquid ab ipsa natura penitus insitum, ut non alia res hominem magis delectet quam si cum homine versari possit et colloqui. Natura quippe nihil solitarium amat, et si suppetant omnium rerum quas ipsa desiderat abundantia et copia*, erepta hominis omnino aspiciendi potestate, nemo est tam ferreus qui id vitæ genus sustinere possit, cuique fructum voluptatum omnium non auferat solitudo. “ Heu ! ” ait ille cum gemitu ; “ O me felicem, si mihi contingat societas unius amici aut unius hominis vel miserrimi cujus mutua in benevolentia conquiescam*! Si saltem adsit unum modo animal mansuetum, canis aut felis, quod beneficiis mihi devinciam ! nunc autem mihi vivendum est prorsus incomitato atque ab omni animantium societate remoto. ” Hic lacrimis genæ maduerunt.Quas inter querelas oculis forte in ostium tugurii conjectis araneam animadvertit, quæ telam suam in angulo quodam contexerat. Tantopere autem socio invento lætatus est, ut qualis esset minime curaret ; juvabat intueri qua arte telam a medio texere inciperet, ac deinde fila immitteret alia in rectum, alia in orbem, maculasque*, paribus semper intervallis, indissolubili nodo adnecteret, quæ minora animantia veluti retibus implicata tenerent. Itaque non desiit ei bis in die muscas culicesque*sufficere. Illa quoque in tantam cum hospite amicitiam iniit, ut quoties Robinson telam tetigisset, illa, specu progrediens, prædam ex herili manu acciperet.Jam nox appropinquabat solque in undas immergi videbatur. Oriens ex opposita cœli parte Luna radios in speluncam fundebat tanto Robinsonis gaudio ut ille aliquamdiu somnum capere non posset. Tandem obdormivit, dum ignis, subjecta materia, lente alitur.
Caput SextumTurbo ingens — Tempestas unde magnum Robinsoni beneficium — Taedium solitudinis — Aranea.Robinsonhac quidem nocte placide admodum dormivit. Quum tandem expergefactus diem jam non parum processisse animadverteret, lectulo surrexit celeriter lamas venaturus. Sed cœli tempestas obstitit*. Quippe vix egresso subito regrediendum fuit ; scilicet imber tanta vi de cœlo ruebat, ut nulla spes esset foras eundi. Itaque expectare statuit donec tempestas desiisset. Ingruebat imber ; fulgura ita micabant ut tota quasi arderet spelunca ; tonitrua sequebantur inusitata. Terra ipsa contremiscere, montesque ita reboare, ut fragoris istius nullus finis futurus esse videretur.Quum Robinson ingenuis artibus non eruditus esset, humanum erat timorem vanum et anilem concipere. Sedebat enim ille miserrimus in angulo speluncæ, junctis manibus et præsentibus graviora quæ sequerentur metuebat. Interim imbres terram inundare, fulgura coruscare, tonitrua perpetuo resonare. Appropinquabat hora meridiana, necdum tempestas desævierat*. Nec ipse quidem multum esuriebat Robinson, quippe cui famem omnem angor exemisset ; adeo tetris cogitationibus excruciabatur.“ Venit ille sane dies, ” ait ille secum, “ in quo placuit Deo, parentum ultori, pœnas a me repetere. Pereundum mihi est ; nunquam ego miser parentes miseros revisam. ”Dum hæc secum ipse tristis volvit, vim tempestas remittit et Robinson, a spe non omnino dejectus, in viam se conferre statuit. Quum autem in eo esset ut peram securimque arriperet, ecce subito. . . . Attonitus in terram procidit.Scilicet arbor speluncæ imminens fulmine icta, tanto fragore disrupta est ut Robinson exanimatus se ipsum interemptum putaret. Diu etiam sensu orbatus jacuit. Quum tandem intellexisset se adhuc vivere, e solo sese erexit ; statim vero, ante ostium speluncæ, arboris a fulmine disruptæ atque prostratæ partem conspexit. Interim pluvia desierat, nec jam exaudiebantur tonitrua ; tum Robinson ausus est e spelunca prodire. Quid vero oculis objicitur ? Ardebat ipsius truncus arboris, fulmine ictæ . . . Robinson igitur id subito nactus est quo plurimum indigebat. Tanto atque insperato lætus munere, manibus in cœlum sublatis, optimo hominum Parenti gratias egit, qui, vel inter maxime terribiles casus, nostræ semper consulit felicitati.Tum vero Crusoëo suppetiit ignis quem alere*haud difficile fuit ; nec amplius causa erat cur de vitæ salute in deserta hac insula sollicitus esset.Venatio in posterum dilata est, quoniam placuit utilitatem statim ex igne capere, carnemque veru adhuc affixam apparare. Tum coqui ministerio functus*ignem movet carnemque sedulo versat . . . Quam juvabat flammas micantes tremulasque intueri ! Pretiosissimum enim divini numinis munus ignem e cœlo sibi demissum interpretatus, quum cogitaret quantas inde percepturus esset utilitates, propter memoriam beneficii sæpius oculos in cœlum vertit.Tum vero hoc unum Robinson desiderabat, sal scilicet quo carnem condiret ; speravit autem se processu temporis id quoque commodi genus inventurum. Nunc ergo satis illi fuit litus petere ad aquam cocossæ putamine hauriendam ; qua quidem quum nihil melius adesset, carnem tunc irrigavit.Quantam vero conceperit Crusoëus noster lætitiam, quum primum ori suo frustum admovit, is tandem sibi fingere potest qui per quatuor hebdomades continuas nihil ciborum rite paratorum comederit, omnemque iis unquam vescendi spem penitus amiserit.Summa erat Robinsoni felicitas ; sensit tamen id sibi maximum deesse, hominem quocum illam communicaret. Inest enim nobis aliquid ab ipsa natura penitus insitum, ut non alia res hominem magis delectet quam si cum homine versari possit et colloqui. Natura quippe nihil solitarium amat, et si suppetant omnium rerum quas ipsa desiderat abundantia et copia*, erepta hominis omnino aspiciendi potestate, nemo est tam ferreus qui id vitæ genus sustinere possit, cuique fructum voluptatum omnium non auferat solitudo. “ Heu ! ” ait ille cum gemitu ; “ O me felicem, si mihi contingat societas unius amici aut unius hominis vel miserrimi cujus mutua in benevolentia conquiescam*! Si saltem adsit unum modo animal mansuetum, canis aut felis, quod beneficiis mihi devinciam ! nunc autem mihi vivendum est prorsus incomitato atque ab omni animantium societate remoto. ” Hic lacrimis genæ maduerunt.Quas inter querelas oculis forte in ostium tugurii conjectis araneam animadvertit, quæ telam suam in angulo quodam contexerat. Tantopere autem socio invento lætatus est, ut qualis esset minime curaret ; juvabat intueri qua arte telam a medio texere inciperet, ac deinde fila immitteret alia in rectum, alia in orbem, maculasque*, paribus semper intervallis, indissolubili nodo adnecteret, quæ minora animantia veluti retibus implicata tenerent. Itaque non desiit ei bis in die muscas culicesque*sufficere. Illa quoque in tantam cum hospite amicitiam iniit, ut quoties Robinson telam tetigisset, illa, specu progrediens, prædam ex herili manu acciperet.Jam nox appropinquabat solque in undas immergi videbatur. Oriens ex opposita cœli parte Luna radios in speluncam fundebat tanto Robinsonis gaudio ut ille aliquamdiu somnum capere non posset. Tandem obdormivit, dum ignis, subjecta materia, lente alitur.
Caput SextumTurbo ingens — Tempestas unde magnum Robinsoni beneficium — Taedium solitudinis — Aranea.
Turbo ingens — Tempestas unde magnum Robinsoni beneficium — Taedium solitudinis — Aranea.
Robinsonhac quidem nocte placide admodum dormivit. Quum tandem expergefactus diem jam non parum processisse animadverteret, lectulo surrexit celeriter lamas venaturus. Sed cœli tempestas obstitit*. Quippe vix egresso subito regrediendum fuit ; scilicet imber tanta vi de cœlo ruebat, ut nulla spes esset foras eundi. Itaque expectare statuit donec tempestas desiisset. Ingruebat imber ; fulgura ita micabant ut tota quasi arderet spelunca ; tonitrua sequebantur inusitata. Terra ipsa contremiscere, montesque ita reboare, ut fragoris istius nullus finis futurus esse videretur.
Quum Robinson ingenuis artibus non eruditus esset, humanum erat timorem vanum et anilem concipere. Sedebat enim ille miserrimus in angulo speluncæ, junctis manibus et præsentibus graviora quæ sequerentur metuebat. Interim imbres terram inundare, fulgura coruscare, tonitrua perpetuo resonare. Appropinquabat hora meridiana, necdum tempestas desævierat*. Nec ipse quidem multum esuriebat Robinson, quippe cui famem omnem angor exemisset ; adeo tetris cogitationibus excruciabatur.
“ Venit ille sane dies, ” ait ille secum, “ in quo placuit Deo, parentum ultori, pœnas a me repetere. Pereundum mihi est ; nunquam ego miser parentes miseros revisam. ”
Dum hæc secum ipse tristis volvit, vim tempestas remittit et Robinson, a spe non omnino dejectus, in viam se conferre statuit. Quum autem in eo esset ut peram securimque arriperet, ecce subito. . . . Attonitus in terram procidit.
Scilicet arbor speluncæ imminens fulmine icta, tanto fragore disrupta est ut Robinson exanimatus se ipsum interemptum putaret. Diu etiam sensu orbatus jacuit. Quum tandem intellexisset se adhuc vivere, e solo sese erexit ; statim vero, ante ostium speluncæ, arboris a fulmine disruptæ atque prostratæ partem conspexit. Interim pluvia desierat, nec jam exaudiebantur tonitrua ; tum Robinson ausus est e spelunca prodire. Quid vero oculis objicitur ? Ardebat ipsius truncus arboris, fulmine ictæ . . . Robinson igitur id subito nactus est quo plurimum indigebat. Tanto atque insperato lætus munere, manibus in cœlum sublatis, optimo hominum Parenti gratias egit, qui, vel inter maxime terribiles casus, nostræ semper consulit felicitati.
Tum vero Crusoëo suppetiit ignis quem alere*haud difficile fuit ; nec amplius causa erat cur de vitæ salute in deserta hac insula sollicitus esset.
Venatio in posterum dilata est, quoniam placuit utilitatem statim ex igne capere, carnemque veru adhuc affixam apparare. Tum coqui ministerio functus*ignem movet carnemque sedulo versat . . . Quam juvabat flammas micantes tremulasque intueri ! Pretiosissimum enim divini numinis munus ignem e cœlo sibi demissum interpretatus, quum cogitaret quantas inde percepturus esset utilitates, propter memoriam beneficii sæpius oculos in cœlum vertit.
Tum vero hoc unum Robinson desiderabat, sal scilicet quo carnem condiret ; speravit autem se processu temporis id quoque commodi genus inventurum. Nunc ergo satis illi fuit litus petere ad aquam cocossæ putamine hauriendam ; qua quidem quum nihil melius adesset, carnem tunc irrigavit.
Quantam vero conceperit Crusoëus noster lætitiam, quum primum ori suo frustum admovit, is tandem sibi fingere potest qui per quatuor hebdomades continuas nihil ciborum rite paratorum comederit, omnemque iis unquam vescendi spem penitus amiserit.
Summa erat Robinsoni felicitas ; sensit tamen id sibi maximum deesse, hominem quocum illam communicaret. Inest enim nobis aliquid ab ipsa natura penitus insitum, ut non alia res hominem magis delectet quam si cum homine versari possit et colloqui. Natura quippe nihil solitarium amat, et si suppetant omnium rerum quas ipsa desiderat abundantia et copia*, erepta hominis omnino aspiciendi potestate, nemo est tam ferreus qui id vitæ genus sustinere possit, cuique fructum voluptatum omnium non auferat solitudo. “ Heu ! ” ait ille cum gemitu ; “ O me felicem, si mihi contingat societas unius amici aut unius hominis vel miserrimi cujus mutua in benevolentia conquiescam*! Si saltem adsit unum modo animal mansuetum, canis aut felis, quod beneficiis mihi devinciam ! nunc autem mihi vivendum est prorsus incomitato atque ab omni animantium societate remoto. ” Hic lacrimis genæ maduerunt.
Quas inter querelas oculis forte in ostium tugurii conjectis araneam animadvertit, quæ telam suam in angulo quodam contexerat. Tantopere autem socio invento lætatus est, ut qualis esset minime curaret ; juvabat intueri qua arte telam a medio texere inciperet, ac deinde fila immitteret alia in rectum, alia in orbem, maculasque*, paribus semper intervallis, indissolubili nodo adnecteret, quæ minora animantia veluti retibus implicata tenerent. Itaque non desiit ei bis in die muscas culicesque*sufficere. Illa quoque in tantam cum hospite amicitiam iniit, ut quoties Robinson telam tetigisset, illa, specu progrediens, prædam ex herili manu acciperet.
Jam nox appropinquabat solque in undas immergi videbatur. Oriens ex opposita cœli parte Luna radios in speluncam fundebat tanto Robinsonis gaudio ut ille aliquamdiu somnum capere non posset. Tandem obdormivit, dum ignis, subjecta materia, lente alitur.