7 December.Mijn lief, oud Vadertje Langbeen.Dank je wel voor je verlof om bijJulia'sfamilie te gaan logeeren. Ik neem tenminste aan, dat je stilzwijgen je toestemming beduidt.We hebben toch weer zoo'n pret gehad! De vorige week was het feest van de Stichting van de Universiteit. Het was voor het eerst, dat een van ons er aan kon deelnemen, want alleen deJuniorsenSeniorsworden toegelaten.Ik noodigdeJimmie McBrideuit, enSalliezijn vriend, die met hem inPrincetonsamen slaapt en die den vorigen zomer ook in het kamp logeerde. Het is een erg aardige jongen met rood haar. EnJulianoodigde iemand uitNew-Yorkuit—géén erg aardige heer maaronberispelijk en van zeer goeden huize. Hij is verwant aanDe la Mater Cichester's. Misschien ken jij die lui, mij zegt dat natuurlijk niets.In elk geval, onze gasten kwamen Vrijdag aan, en we dronken thee in de ontvangkamers van deSeniorsen toen moesten ze weer weg naar het hotel om te dineeren. Het hotel was zoo stamp en stampvol, dat ze zelfs beweerden, dat ze op matrassen op de billardtafels sliepen, maar dat zal wel niet heelemaal zoo geweest zijn.Jimmiezegt, dat, als hij weer voor het een of andere feest wordt uitgenoodigd, hij een van deAdirondacktentjes zal meebrengen en die dan op een sportveld zal opslaan.Om half acht kwamen ze alweer terug voor de ontvangst bij den President en voor het bal. We moesten dus gauw voortmaken. We hadden alle dansboekjes voor de heeren van te voren klaar gemaakt en na elken dans lieten we ze onder de voorletter van hun achternaam in groepjes bijeenstaan, zoodat ze gemakkelijk door hun dames voor den volgenden dans gevonden konden worden. Zoo moestJimmie McBridegeduldig onder de „M” blijven staan totdat hij werd opgeëischt. (Tenminste dat behoorde hij te doen, maar hij liep telkens weg en mengde zich tusschen de R's en S's en andere letters). Ik vond hem een erg lastigengast. Hij was een beetje brommig omdat hij maar drie dansen met me had en hij beweerde, dat hij te bleu was om met meisjes te dansen, die hij niet kende.Den volgenden dag hadden wij een groot concert met zang. En raad eens wie het welkomslied voor die gelegenheid heeft gedicht? Het is heusch waar,zijis het. O ja, Vadertje, je zult nog eens zien wat voor een beroemd persoontje je kleine vondeling wordt!Onze tweePrincetonsvonden het verbazend gezellig, tenminste, ze waren zoo beleefd dat bij het afscheid te zeggen, en ze hebben ons meteen voor hun feest van het volgend voorjaar uitgenoodigd. We hebben het alle drie aangenomen; stribbel dus maar niet tegen, lieve engel!JuliaenSallieen ik hadden alle drie nieuwe japonnen. Wil ik ze eens beschrijven? Die vanJuliawas van ivoorkleurig satijn met goud geborduurd en ze droeg daarbij purperen orchideën. Het was sprookjesachtig mooi en het kwam regelrecht uit Parijs. Het heeft een schat gekost.Sallie'sjapon was van teer blauw satijn met Perzisch handborduursel afgezet. Het kleurde prachtig bij haar rood haar, het kostte niet zooveel alsJulia'sgewaad, maar ze zag er minstens net zoo mooi uit.Mijn japon was van zacht rozecrêpe de chinemet écru kant en roze satijn afgewerkt en ik had er roze anjelieren bij (VanJimmie McBride, Salliehad hem gezegd welke kleur ik zou dragen). En we droegen alle drie satijnen schoentjes en zijden kousen enshawlsin de tint van onze japonnen.Je zult nu wel diep onder den indruk van al die kleine toiletbijzonderheden zijn.'t Is misschien gek, maar heusch, ik vind dat een man toch een erg eentonig leven heeft als je alleen maar bedenkt, dat b.v.crêpe de chineen Venetiaansche kant en handborduursel en Iersche kant enkel maar woorden voor hem zijn, terwijl een vrouw—al stelt ze nog zooveel belang in babies en microscopen of in haar man of een gedicht of dienstboden of parallelogrammen of bloemen of Plato of bridge of weet ik wat—toch altijd opleeft, als ze over kleeren hoort spreken.Eén trek in de natuur maakt, dat de menschen zich verwant voelen. (Dit is geen oorspronkelijke gedachte, ik las het in een vanShakespeare'stooneelstukken).Maar laten we nu weer op ons verhaal terugkomen. Wil ik je een geheim toevertrouwen, dat ik laatst ontdekt heb? En beloof je me, dat je me dan niet ijdel zult vinden?Luister dan.Ik zie er aardig uit.Werkelijk waar, ik zou wel heel erg dom zijn als ik dat niet zag met twee spiegels in mijn kamer.Een Vriendin.P.S. Dit is een van die ondeugende, anonieme brieven, waarover je in novellen leest.
7 December.
Mijn lief, oud Vadertje Langbeen.
Dank je wel voor je verlof om bijJulia'sfamilie te gaan logeeren. Ik neem tenminste aan, dat je stilzwijgen je toestemming beduidt.
We hebben toch weer zoo'n pret gehad! De vorige week was het feest van de Stichting van de Universiteit. Het was voor het eerst, dat een van ons er aan kon deelnemen, want alleen deJuniorsenSeniorsworden toegelaten.
Ik noodigdeJimmie McBrideuit, enSalliezijn vriend, die met hem inPrincetonsamen slaapt en die den vorigen zomer ook in het kamp logeerde. Het is een erg aardige jongen met rood haar. EnJulianoodigde iemand uitNew-Yorkuit—géén erg aardige heer maaronberispelijk en van zeer goeden huize. Hij is verwant aanDe la Mater Cichester's. Misschien ken jij die lui, mij zegt dat natuurlijk niets.
In elk geval, onze gasten kwamen Vrijdag aan, en we dronken thee in de ontvangkamers van deSeniorsen toen moesten ze weer weg naar het hotel om te dineeren. Het hotel was zoo stamp en stampvol, dat ze zelfs beweerden, dat ze op matrassen op de billardtafels sliepen, maar dat zal wel niet heelemaal zoo geweest zijn.Jimmiezegt, dat, als hij weer voor het een of andere feest wordt uitgenoodigd, hij een van deAdirondacktentjes zal meebrengen en die dan op een sportveld zal opslaan.
Om half acht kwamen ze alweer terug voor de ontvangst bij den President en voor het bal. We moesten dus gauw voortmaken. We hadden alle dansboekjes voor de heeren van te voren klaar gemaakt en na elken dans lieten we ze onder de voorletter van hun achternaam in groepjes bijeenstaan, zoodat ze gemakkelijk door hun dames voor den volgenden dans gevonden konden worden. Zoo moestJimmie McBridegeduldig onder de „M” blijven staan totdat hij werd opgeëischt. (Tenminste dat behoorde hij te doen, maar hij liep telkens weg en mengde zich tusschen de R's en S's en andere letters). Ik vond hem een erg lastigengast. Hij was een beetje brommig omdat hij maar drie dansen met me had en hij beweerde, dat hij te bleu was om met meisjes te dansen, die hij niet kende.
Den volgenden dag hadden wij een groot concert met zang. En raad eens wie het welkomslied voor die gelegenheid heeft gedicht? Het is heusch waar,zijis het. O ja, Vadertje, je zult nog eens zien wat voor een beroemd persoontje je kleine vondeling wordt!
Onze tweePrincetonsvonden het verbazend gezellig, tenminste, ze waren zoo beleefd dat bij het afscheid te zeggen, en ze hebben ons meteen voor hun feest van het volgend voorjaar uitgenoodigd. We hebben het alle drie aangenomen; stribbel dus maar niet tegen, lieve engel!
JuliaenSallieen ik hadden alle drie nieuwe japonnen. Wil ik ze eens beschrijven? Die vanJuliawas van ivoorkleurig satijn met goud geborduurd en ze droeg daarbij purperen orchideën. Het was sprookjesachtig mooi en het kwam regelrecht uit Parijs. Het heeft een schat gekost.
Sallie'sjapon was van teer blauw satijn met Perzisch handborduursel afgezet. Het kleurde prachtig bij haar rood haar, het kostte niet zooveel alsJulia'sgewaad, maar ze zag er minstens net zoo mooi uit.
Mijn japon was van zacht rozecrêpe de chinemet écru kant en roze satijn afgewerkt en ik had er roze anjelieren bij (VanJimmie McBride, Salliehad hem gezegd welke kleur ik zou dragen). En we droegen alle drie satijnen schoentjes en zijden kousen enshawlsin de tint van onze japonnen.
Je zult nu wel diep onder den indruk van al die kleine toiletbijzonderheden zijn.
't Is misschien gek, maar heusch, ik vind dat een man toch een erg eentonig leven heeft als je alleen maar bedenkt, dat b.v.crêpe de chineen Venetiaansche kant en handborduursel en Iersche kant enkel maar woorden voor hem zijn, terwijl een vrouw—al stelt ze nog zooveel belang in babies en microscopen of in haar man of een gedicht of dienstboden of parallelogrammen of bloemen of Plato of bridge of weet ik wat—toch altijd opleeft, als ze over kleeren hoort spreken.
Eén trek in de natuur maakt, dat de menschen zich verwant voelen. (Dit is geen oorspronkelijke gedachte, ik las het in een vanShakespeare'stooneelstukken).
Maar laten we nu weer op ons verhaal terugkomen. Wil ik je een geheim toevertrouwen, dat ik laatst ontdekt heb? En beloof je me, dat je me dan niet ijdel zult vinden?
Luister dan.
Ik zie er aardig uit.
Werkelijk waar, ik zou wel heel erg dom zijn als ik dat niet zag met twee spiegels in mijn kamer.
Een Vriendin.
P.S. Dit is een van die ondeugende, anonieme brieven, waarover je in novellen leest.
20 December.Liefste Vadertje Langbeen.Ik heb maar een oogenblik om je te schrijven. Ik moest nog twee colleges bijwonen, een koffer pakken en een hoedendoos, en met dat al moet ik nog den trein van vier uur halen. Maar ik kon toch niet weg zonder je nog even te schrijven hoe gelukkig je me met je Kerstcadeaux hebt gemaakt.Ik hou van dat prachtige bont en de kant en deLiberty shawlen de handschoenen en de zakdoekjes en de boeken en het zilveren taschje—maar boven alles hou ik van jou, Vadertje. Maar lieveling, toch moest je me eigenlijk niet zoo verwennen. Ik ben maar een mensch en daarbij een jong meisje. Hoe kan ik een ernstige studente blijven als je me met zooveel mooie, wereldsche dingen overstroomt.Ik heb nu een sterk vermoeden, wie van deJohn Grier Homeregenten altijd voor den Kerstboom zorgde en voor het Zondagsche roomijs. Hij deed alles anoniem maar doorzijn daden herken ik hem. Lieveling, jij verdient zeker gelukkig te zijn na al het goede, dat je stil voor anderen deedt.Dag! Gelukkig Kerstfeest!Je je liefhebbendeJudy.P.S. Hier heb je het portret van kleineJudy. Geloof je, dat je van haar zou gaan houden als je haar kende?
20 December.
Liefste Vadertje Langbeen.
Ik heb maar een oogenblik om je te schrijven. Ik moest nog twee colleges bijwonen, een koffer pakken en een hoedendoos, en met dat al moet ik nog den trein van vier uur halen. Maar ik kon toch niet weg zonder je nog even te schrijven hoe gelukkig je me met je Kerstcadeaux hebt gemaakt.
Ik hou van dat prachtige bont en de kant en deLiberty shawlen de handschoenen en de zakdoekjes en de boeken en het zilveren taschje—maar boven alles hou ik van jou, Vadertje. Maar lieveling, toch moest je me eigenlijk niet zoo verwennen. Ik ben maar een mensch en daarbij een jong meisje. Hoe kan ik een ernstige studente blijven als je me met zooveel mooie, wereldsche dingen overstroomt.
Ik heb nu een sterk vermoeden, wie van deJohn Grier Homeregenten altijd voor den Kerstboom zorgde en voor het Zondagsche roomijs. Hij deed alles anoniem maar doorzijn daden herken ik hem. Lieveling, jij verdient zeker gelukkig te zijn na al het goede, dat je stil voor anderen deedt.
Dag! Gelukkig Kerstfeest!
Je je liefhebbende
Judy.
P.S. Hier heb je het portret van kleineJudy. Geloof je, dat je van haar zou gaan houden als je haar kende?
11 Januari.Ik wou je eigenlijk uitNew-Yorkschrijven, maar ach heden, ik kwam er werkelijk niet toe.Het was een interessante, een schitterende tijd, maar ik ben tochblij, dat ik niet zoo'n familie bezit. Ik zie heusch nog liever hetJohn Grier Homeop den achtergrond. Ik weet nu, wat de menschen bedoelen wanneer ze zeggen, dat ze door vormen en plichtplegingen naar beneden worden getrokken. De atmosfeer in dat huis was al zoo drukkend. Ik heb diep adem gehaald toen ik weer in den express naarFergussen Hallterugreisde. Alle stoelen waren gebeeldhouwd en overal lagen kostbare kleeden, alles was even schitterend en verpletterend rijk. De menschen, die ik daar ontmoette, waren prachtig gekleed en spraken op zachten, beschaafden toon, maar werkelijk, ik heb geen enkel verstandig idee gehoord, zoo lang ik daar in huis was. Ik geloof dat bij hen nog nooit een denkbeeld hun hersenkast is binnengeslopen.MevrouwPendletondenkt aan niets anders dan aan juweelen en kleermakers en costumières en plichtplegingen. Ze is een heel andere moeder dan MevrouwMcBride, maar als ik trouw en een eigen familie krijg, dan zal ik er zooveel mogelijkMcBridesvan maken. Voor geen geld van de wereld zou ik uit mijn kinderenPendletonnetjes willen zien groeien. Het is misschien niet beleefd, de menschen bij wie je een tijd gelogeerd hebt, te critiseeren. Neem het me maar niet kwalijk, ik moet mijn hart even luchten en jij spreekt er toch niet verder over.Ik zag JongeheerJerviemaar één keer, toen hij kwamtea-en en toen had ik niet eens gelegenheid om hem te spreken. Erg jammer; na dien gezelligen zomer, dien we samen gehad hebben, zou ik hem zoo graag van alles verteld hebben. Ik geloof niet dat hij veel om zijn familie geeft en ik weet zeker, dat zij ook niet veel van hem houden.Julia'smoeder zegt dat hij zijn evenwicht niet kan bewaren. Hij is een socialist, maar gelukkig draagt hij geen lange haren en roode dassen. Ze begrijpen maar niet, waar hij toch die vreemde ideeën vandaan heeft. De familie is sedert eeuwen conservatief geweest. Hij schenkt groote sommen geld aan allerlei vooruitstrevende vereenigingen inplaats van het voor zulke aardige dingen als yachten, auto's en paarden uit te geven. Maar hij koopt met dat al toch ook bonbons—hij stuurdeJuliaen mij ieder een mooie bonbonnière met Kerstmis.Weet je, ik geloof, dat ik ook een socialiste ben. Dat hindert je zeker niet, hè? Je moet ze vooral niet verwarren met anarchisten. Het is hun bedoeling heelemaal niet om menschen te dooden. Ik hoor bij het volk. Ik ben nog niet besloten bij welke richting ik me zal aansluiten. Ik zal daar Zondag nog eens ernstig over nadenken en dan schrijf ik het je in mijn volgenden brief.Ik heb een macht theaters en hotels en prachtige huizen gezien. In mijn hersenen is een vreeselijk warbeeld van onyxen en verguldsels en mozaïekvloeren en palmen. Ik ben nog altijd een beetje buiten adem en ik geloof heusch, dat ik een echte studente ben. Deze academische kalmte lijkt me veel gezonder dan de atmosfeer teNew-York. Het universiteitsleven geeft heel veel voldoening. De boeken en de studie en de geregelde colleges houden je geestelijk leven bezig en wanneer je wat overwerkt en afgemat bent, zijn er nog altijd het gymnastiek gebouw en de openluchtspelen. En er zijn altijd een heeleboel aardige vriendinnen, met wie je veel bespreken kunt. Wij hebben laatst een heelen avond niet anders gedaan dan praten—praten en nog eens praten en ik ben toen heelemaal opgelucht naar bed gegaan alsof we een massa moeilijkeproblemen hadden opgelost. En dan kunnen we zoo'n heerlijken onzin uithalen, allemaal kleine onschuldige dingen, maar toch erg leuk, en we stellen onze moppen altijd zelf erg op prijs.Het is niet het groote plezier, dat je leven aangenaam maakt, juist die kleine dingen dragen er zooveel toe bij. Ik heb het ware geheim van het geluk ontdekt, Vadertje, en dat is: In het Heden te leven. Je moet niet altijd het Verleden betreuren of bang zijn voor de Toekomst, maar je moet van het oogenblik zooveel maken als je maar kunt. Het is net als buiten op de boerderij. En nu ik dit weet, leef ik dubbel, want ik geniet van elke seconde en ik weet, dat ik ze geniet terwijl ik ze geniet. De meeste menschen leven niet. Ze rennen altijd maar rusteloos door, ze trachten altijd een doel ergens ver weg aan den horizont te bereiken en door de inspanning van dat jagen raken ze buiten adem en beginnen ze te hijgen, zoodat ze heelemaal niet naar het mooie, kalme landschap kijken, waar ze doordraven. En het eerste, wat ze dan weten, is, dat ze oud en afgeleefd zijn en dan is het voor hen hetzelfde, of ze hun doel wel of niet hebben bereikt. Ik wil aan den rand van den weg blijven zitten en een heeleboel kleine gelukjes verzamelen, ook al word ik nooit een Beroemde Schrijfster. Wist je, dat ik zooveel aanleg had om een philosophe te worden?Als altijdJe jeliefhebbendeJudy.P.S. Het schijnt, dat het van nacht katten en honden heeft geregend. Ik vond van morgen twee kleine hondjes en een katje op mijn vensterkozijn.
11 Januari.
Ik wou je eigenlijk uitNew-Yorkschrijven, maar ach heden, ik kwam er werkelijk niet toe.
Het was een interessante, een schitterende tijd, maar ik ben tochblij, dat ik niet zoo'n familie bezit. Ik zie heusch nog liever hetJohn Grier Homeop den achtergrond. Ik weet nu, wat de menschen bedoelen wanneer ze zeggen, dat ze door vormen en plichtplegingen naar beneden worden getrokken. De atmosfeer in dat huis was al zoo drukkend. Ik heb diep adem gehaald toen ik weer in den express naarFergussen Hallterugreisde. Alle stoelen waren gebeeldhouwd en overal lagen kostbare kleeden, alles was even schitterend en verpletterend rijk. De menschen, die ik daar ontmoette, waren prachtig gekleed en spraken op zachten, beschaafden toon, maar werkelijk, ik heb geen enkel verstandig idee gehoord, zoo lang ik daar in huis was. Ik geloof dat bij hen nog nooit een denkbeeld hun hersenkast is binnengeslopen.
MevrouwPendletondenkt aan niets anders dan aan juweelen en kleermakers en costumières en plichtplegingen. Ze is een heel andere moeder dan MevrouwMcBride, maar als ik trouw en een eigen familie krijg, dan zal ik er zooveel mogelijkMcBridesvan maken. Voor geen geld van de wereld zou ik uit mijn kinderenPendletonnetjes willen zien groeien. Het is misschien niet beleefd, de menschen bij wie je een tijd gelogeerd hebt, te critiseeren. Neem het me maar niet kwalijk, ik moet mijn hart even luchten en jij spreekt er toch niet verder over.
Ik zag JongeheerJerviemaar één keer, toen hij kwamtea-en en toen had ik niet eens gelegenheid om hem te spreken. Erg jammer; na dien gezelligen zomer, dien we samen gehad hebben, zou ik hem zoo graag van alles verteld hebben. Ik geloof niet dat hij veel om zijn familie geeft en ik weet zeker, dat zij ook niet veel van hem houden.Julia'smoeder zegt dat hij zijn evenwicht niet kan bewaren. Hij is een socialist, maar gelukkig draagt hij geen lange haren en roode dassen. Ze begrijpen maar niet, waar hij toch die vreemde ideeën vandaan heeft. De familie is sedert eeuwen conservatief geweest. Hij schenkt groote sommen geld aan allerlei vooruitstrevende vereenigingen inplaats van het voor zulke aardige dingen als yachten, auto's en paarden uit te geven. Maar hij koopt met dat al toch ook bonbons—hij stuurdeJuliaen mij ieder een mooie bonbonnière met Kerstmis.
Weet je, ik geloof, dat ik ook een socialiste ben. Dat hindert je zeker niet, hè? Je moet ze vooral niet verwarren met anarchisten. Het is hun bedoeling heelemaal niet om menschen te dooden. Ik hoor bij het volk. Ik ben nog niet besloten bij welke richting ik me zal aansluiten. Ik zal daar Zondag nog eens ernstig over nadenken en dan schrijf ik het je in mijn volgenden brief.
Ik heb een macht theaters en hotels en prachtige huizen gezien. In mijn hersenen is een vreeselijk warbeeld van onyxen en verguldsels en mozaïekvloeren en palmen. Ik ben nog altijd een beetje buiten adem en ik geloof heusch, dat ik een echte studente ben. Deze academische kalmte lijkt me veel gezonder dan de atmosfeer teNew-York. Het universiteitsleven geeft heel veel voldoening. De boeken en de studie en de geregelde colleges houden je geestelijk leven bezig en wanneer je wat overwerkt en afgemat bent, zijn er nog altijd het gymnastiek gebouw en de openluchtspelen. En er zijn altijd een heeleboel aardige vriendinnen, met wie je veel bespreken kunt. Wij hebben laatst een heelen avond niet anders gedaan dan praten—praten en nog eens praten en ik ben toen heelemaal opgelucht naar bed gegaan alsof we een massa moeilijkeproblemen hadden opgelost. En dan kunnen we zoo'n heerlijken onzin uithalen, allemaal kleine onschuldige dingen, maar toch erg leuk, en we stellen onze moppen altijd zelf erg op prijs.
Het is niet het groote plezier, dat je leven aangenaam maakt, juist die kleine dingen dragen er zooveel toe bij. Ik heb het ware geheim van het geluk ontdekt, Vadertje, en dat is: In het Heden te leven. Je moet niet altijd het Verleden betreuren of bang zijn voor de Toekomst, maar je moet van het oogenblik zooveel maken als je maar kunt. Het is net als buiten op de boerderij. En nu ik dit weet, leef ik dubbel, want ik geniet van elke seconde en ik weet, dat ik ze geniet terwijl ik ze geniet. De meeste menschen leven niet. Ze rennen altijd maar rusteloos door, ze trachten altijd een doel ergens ver weg aan den horizont te bereiken en door de inspanning van dat jagen raken ze buiten adem en beginnen ze te hijgen, zoodat ze heelemaal niet naar het mooie, kalme landschap kijken, waar ze doordraven. En het eerste, wat ze dan weten, is, dat ze oud en afgeleefd zijn en dan is het voor hen hetzelfde, of ze hun doel wel of niet hebben bereikt. Ik wil aan den rand van den weg blijven zitten en een heeleboel kleine gelukjes verzamelen, ook al word ik nooit een Beroemde Schrijfster. Wist je, dat ik zooveel aanleg had om een philosophe te worden?
Als altijd
Je jeliefhebbendeJudy.
P.S. Het schijnt, dat het van nacht katten en honden heeft geregend. Ik vond van morgen twee kleine hondjes en een katje op mijn vensterkozijn.
5 Maart.Lieve Vadertje Langbeen.PresidentCuylerhield vanavond een rede over de moderne jeugd, die hij oppervlakkig en zwak vindt. Hij zegt, dat wij de oude idealen van ernstig streven en ware studie uit het oog verliezen en deze achteruitgang in ons geslacht is vooral merkbaar in een minder eerbiedige houding tegenoveronze professoren. We schijnen den afstand tusschen ons en onze meerderen niet meer te kennen.Zeer deemoedig verliet ik de kapel.Ik ben tegen jou misschien ook te familiaar, Vadertje. Behoorde ik je eigenlijk niet eerbiediger en meer op een afstand te behandelen? Ja, ik ben er nu van doordrongen, dat ik dat eigenlijk doen moest. Ik wil van voren af aan beginnen.Zeer geachte HeerSmith.Het zal u genoegen doen te vernemen, dat ik voor mijn halfjaarlijksch examen geslaagd ben en in een nieuw semester begin te werken. Ik zet mijn studie in de scheikunde niet langer voort doch neem de studie in de biologie op, weliswaar eenigszins aarzelend, want ik verneem, dat we regenwormen en kikkers zullen moeten ontleden.Ik heb laatst een zeer interessante lezing over „Overblijfselen uit den Romeinschen tijd in Z. Frankrijk” aangehoord en nog nooit beter over dit onderwerp hooren spreken.Ik lees op het oogenblikWordsworth's „Tintern Abbey”in verband met onze colleges over de Engelsche letterkunde. Wat is dit een buitengewoon mooi werk en hoe mooi spreektWordsworthhier zijn gedachten over het pantheïsme uit! De romantische beweging in het begin van de vorige eeuw, uitgedrukt in de gedichten vanShelly, Byron, KeatsenWordsworthmaakt op mij meer indruk dan de klassieke periode, die daaraan voorafgaat. Van gedichten gesproken, hebt U ooit dat fijne, kleine gedicht vanTennysongelezen, de „Locksley Hall”?Ik ga in den laatsten tijd heel geregeld naar het gymnastieklokaal. Dit is nu voorgeschreven en het zou mij zeer veel onaangenaamheden berokkenen, indien ik deze verplichting niet zou nakomen. Wij hebben nu in het gymnastieklokaal een prachtig zwembassin van cement en marmer, een geschenk van een vroegere studente. Mijn kamergenoot, JuffrouwMcBride, heeft me haar zwempak geschonken (dat was zoo gekrompen, dat zij zelve het niet langer kon dragen), en nu ga ik zwemles nemen.Wij hadden gisteravond heerlijk rose ijs voor dessert. Erworden bij ons alleen maar plantaardige bestanddeelen gebruikt om het eten te kleuren. Tegen het gebruik van andere kleurstoffen verzetten wij ons met alle macht, zoowel uit aesthetisch als uit hygiënisch oogpunt.Het weer was in den laatsten tijd prachtig, heldere zonneschijn afgewisseld door enkele welkome sneeuwstormen. Mijn vriendinnen en ik hebben veel genoten op onze wandelingen voor en na de colleges—vooral van die er na.Terwijl ik de hoop uitspreek, dat gij, geachte HeerSmith, zooals gewoonlijk een goede gezondheid geniet, teeken ikmet verschuldigde hoogachting,Jerusha Abbott.
5 Maart.
Lieve Vadertje Langbeen.
PresidentCuylerhield vanavond een rede over de moderne jeugd, die hij oppervlakkig en zwak vindt. Hij zegt, dat wij de oude idealen van ernstig streven en ware studie uit het oog verliezen en deze achteruitgang in ons geslacht is vooral merkbaar in een minder eerbiedige houding tegenoveronze professoren. We schijnen den afstand tusschen ons en onze meerderen niet meer te kennen.
Zeer deemoedig verliet ik de kapel.
Ik ben tegen jou misschien ook te familiaar, Vadertje. Behoorde ik je eigenlijk niet eerbiediger en meer op een afstand te behandelen? Ja, ik ben er nu van doordrongen, dat ik dat eigenlijk doen moest. Ik wil van voren af aan beginnen.
Zeer geachte HeerSmith.
Het zal u genoegen doen te vernemen, dat ik voor mijn halfjaarlijksch examen geslaagd ben en in een nieuw semester begin te werken. Ik zet mijn studie in de scheikunde niet langer voort doch neem de studie in de biologie op, weliswaar eenigszins aarzelend, want ik verneem, dat we regenwormen en kikkers zullen moeten ontleden.
Ik heb laatst een zeer interessante lezing over „Overblijfselen uit den Romeinschen tijd in Z. Frankrijk” aangehoord en nog nooit beter over dit onderwerp hooren spreken.
Ik lees op het oogenblikWordsworth's „Tintern Abbey”in verband met onze colleges over de Engelsche letterkunde. Wat is dit een buitengewoon mooi werk en hoe mooi spreektWordsworthhier zijn gedachten over het pantheïsme uit! De romantische beweging in het begin van de vorige eeuw, uitgedrukt in de gedichten vanShelly, Byron, KeatsenWordsworthmaakt op mij meer indruk dan de klassieke periode, die daaraan voorafgaat. Van gedichten gesproken, hebt U ooit dat fijne, kleine gedicht vanTennysongelezen, de „Locksley Hall”?
Ik ga in den laatsten tijd heel geregeld naar het gymnastieklokaal. Dit is nu voorgeschreven en het zou mij zeer veel onaangenaamheden berokkenen, indien ik deze verplichting niet zou nakomen. Wij hebben nu in het gymnastieklokaal een prachtig zwembassin van cement en marmer, een geschenk van een vroegere studente. Mijn kamergenoot, JuffrouwMcBride, heeft me haar zwempak geschonken (dat was zoo gekrompen, dat zij zelve het niet langer kon dragen), en nu ga ik zwemles nemen.
Wij hadden gisteravond heerlijk rose ijs voor dessert. Erworden bij ons alleen maar plantaardige bestanddeelen gebruikt om het eten te kleuren. Tegen het gebruik van andere kleurstoffen verzetten wij ons met alle macht, zoowel uit aesthetisch als uit hygiënisch oogpunt.
Het weer was in den laatsten tijd prachtig, heldere zonneschijn afgewisseld door enkele welkome sneeuwstormen. Mijn vriendinnen en ik hebben veel genoten op onze wandelingen voor en na de colleges—vooral van die er na.
Terwijl ik de hoop uitspreek, dat gij, geachte HeerSmith, zooals gewoonlijk een goede gezondheid geniet, teeken ik
met verschuldigde hoogachting,
Jerusha Abbott.
24 April.Lieve Lieveling.Eindelijk is het lente. Je moest eens zien, hoe mooi het er nu bij ons uitziet! Hè ja, je moest toch zelf eens komen om je daarvan te overtuigen. JongeheerJerviekwam verleden Vrijdag ook even aanwaaien maar ongelukkigerwijs op een erg ongelegen oogenblik, wantSallieenJuliaen ik moesten juist weg om den trein te pakken. En waarheen denk je wel, dat we reisden? NaarPrincetonom aan het bal en de feesten deel te nemen! Ik vroeg je niet van tevoren of ik wel mocht, want ik had een voorgevoel, dat je secretaris dan weer zijn onverbiddelijk veto zou uitspreken. Maar het ging alles heel ordelijk toe. We hadden verlof aangevraagd en MevrouwMcBridechaperonneerde ons. Wij hadden het 'er dol, maar ik zal maar niet op bijzonderheden ingaan, dan ben ik heusch bang, dat mijn brief veel te lang wordt.Zaterdag.We zijn vanmorgen voor dag en dauw opgestaan! De nachtwaker heeft ons gewekt. We waren met ons zessen meisjes en we hebben op een komfoor koffie gezet. (Je hebt nog nooit koffie met zooveel zaksel geproefd!) En toen hebben we twee mijlen geloopen om op den top vanOne Tree Hillden zonsopgang te bewonderen.Dit is Prexy's katje. Je kunt aan mijn teekening wel zien wat een echte Angora het is.Dit isPrexy'skatje. Je kunt aan mijn teekening wel zien wat een echte Angora het is.Je hadt ons dat laatste stuk naar bovenmoetenzien krabbelen! De zon brandde ons in het gezicht! Je kunt je voorstellen hoe uitgehongerd we bij het ontbijt waren!Lieve deugd, ik schijn vandaag wel een erg uitroeperigen stijl te hebben! Kijk eens naar al die uitroepteekens op die eene bladzij.Ik wou je eigenlijk eens heel veel vertellen over de uitbottende boomen en het nieuwe sintelpad dat nu naar het sportveld leidt en over de afschuwelijke les, die wij voor morgen voor ontleedkunde moeten leeren en over de nieuwe bootjes op het meer en overCatharina Prentiss, die longontsteking heeft en overPrexy'sAngora-katje, dat van huis is weggeloopen en twee weken hier opFergussenHallheeft gelogeerd, totdat een van de kamermeisjes het weer heeft teruggebracht. En dan over mijn drie japonnen, wit en roze en blauw mousseline met een daarbij passenden hoed—maar, Vadertje, ik ben heusch moe, een meisjes-universiteit is een heel drukke plaats en wij zijn dikwijls erg moe tegen den avond, vooral als onze dag al voor zonsopgang begint.Je je liefhebbende kleineJudy.
24 April.
Lieve Lieveling.
Eindelijk is het lente. Je moest eens zien, hoe mooi het er nu bij ons uitziet! Hè ja, je moest toch zelf eens komen om je daarvan te overtuigen. JongeheerJerviekwam verleden Vrijdag ook even aanwaaien maar ongelukkigerwijs op een erg ongelegen oogenblik, wantSallieenJuliaen ik moesten juist weg om den trein te pakken. En waarheen denk je wel, dat we reisden? NaarPrincetonom aan het bal en de feesten deel te nemen! Ik vroeg je niet van tevoren of ik wel mocht, want ik had een voorgevoel, dat je secretaris dan weer zijn onverbiddelijk veto zou uitspreken. Maar het ging alles heel ordelijk toe. We hadden verlof aangevraagd en MevrouwMcBridechaperonneerde ons. Wij hadden het 'er dol, maar ik zal maar niet op bijzonderheden ingaan, dan ben ik heusch bang, dat mijn brief veel te lang wordt.
Zaterdag.
We zijn vanmorgen voor dag en dauw opgestaan! De nachtwaker heeft ons gewekt. We waren met ons zessen meisjes en we hebben op een komfoor koffie gezet. (Je hebt nog nooit koffie met zooveel zaksel geproefd!) En toen hebben we twee mijlen geloopen om op den top vanOne Tree Hillden zonsopgang te bewonderen.
Dit is Prexy's katje. Je kunt aan mijn teekening wel zien wat een echte Angora het is.Dit isPrexy'skatje. Je kunt aan mijn teekening wel zien wat een echte Angora het is.
Dit isPrexy'skatje. Je kunt aan mijn teekening wel zien wat een echte Angora het is.
Je hadt ons dat laatste stuk naar bovenmoetenzien krabbelen! De zon brandde ons in het gezicht! Je kunt je voorstellen hoe uitgehongerd we bij het ontbijt waren!
Lieve deugd, ik schijn vandaag wel een erg uitroeperigen stijl te hebben! Kijk eens naar al die uitroepteekens op die eene bladzij.
Ik wou je eigenlijk eens heel veel vertellen over de uitbottende boomen en het nieuwe sintelpad dat nu naar het sportveld leidt en over de afschuwelijke les, die wij voor morgen voor ontleedkunde moeten leeren en over de nieuwe bootjes op het meer en overCatharina Prentiss, die longontsteking heeft en overPrexy'sAngora-katje, dat van huis is weggeloopen en twee weken hier opFergussenHallheeft gelogeerd, totdat een van de kamermeisjes het weer heeft teruggebracht. En dan over mijn drie japonnen, wit en roze en blauw mousseline met een daarbij passenden hoed—maar, Vadertje, ik ben heusch moe, een meisjes-universiteit is een heel drukke plaats en wij zijn dikwijls erg moe tegen den avond, vooral als onze dag al voor zonsopgang begint.
Je je liefhebbende kleineJudy.
15 Mei.Lieve Vadertje Langbeen.Hoort het tot de goede manieren, om recht voor je uit te staren, wanneer je in de tram zit, en dus niet rond te kijken?Een heel mooie dame in een prachtigen fluweelen mantel stapte vandaag in de tram en zat wel 15 minuten lang met een wezenloos gezicht naar een reclameplaat van bretels te staren. Ik vind het niet erg beleefd als je iedereen negeert, het lijkt wel of je jezelf de eenige gewichtige persoon in den tramwagen vindt. In elk geval gaat er dan een heeleboel voor je verloren als je aldoor naar zoo'n vervelende plaat moet kijken. Ik heb ondertusschen een heele tram vol interessante menschentypes bestudeerd.Deze brief is alweer geïllustreerd, zooals je ziet.Het heeft wel veel van een spin die aan een touw spartelt, maar in werkelijkheid is het een afbeelding vanJudy, die in het bassin in het gymnastieklokaal zwemmen leert.De zwemjuffrouw haakt een touw aan een ring aan mijn zwemgordel vast en laat dat touw over een katrol aan de zoldering loopen. Het zou een prachtig systeem zijn als je vertrouwen in de juffrouw hadt, maar ik ben altijd bang dat ze het touw zal laten glippen, dus houd ik één angstig oog op haar gericht, terwijl ik met het andere mijn zwembewegingen volg en door dit verdeelen van mijn opmerkzaamheid tusschen haar en het water maak ik geen reusachtige vorderingen.Het weer is erg veranderlijk in den laatsten tijd. Het regende toen ik begon te schrijven en nu schijnt de zon weer.Sallieen ik gaan tennissen en ik heb daardoor meteen een excuus om voor de gymnastiekoefeningen te spijbelen.Een week later.Ik had dezen brief eigenlijk al lang moeten afschrijven, maar ik kwam er niet toe. Je vindt het niet zoo heel erg, hè Vadertje, al schrijf ik je ook erg ongeregeld. Ik vind het heusch heerlijk om aan je te schrijven, het geeft me zoo'n heerlijk gevoel, net alsof ik ook familie heb. Wil ik je eens iets vertellen? Je bent niet meer de eenige man, aan wien ik schrijf. Er zijn er nog twee andere. Ik heb dezen winter heerlijk uitvoerige brieven gekregen van JongeheerJervie(met getikte enveloppes, dus weetJuliaer gelukkig niets van). Heb je ooit zoo ietsshockingsgehoord? En haast elke week komt er een erg verward epistel, meestal op geel blocnote-papier, uitPrinceton. En dat alles beantwoord ik met de promptheid van een zakenman. Dus zie je, dat er niet meer zoo'n groot verschil tusschen mij en andere meisjes bestaat. Ik krijg ook brieven.Heb ik je verteld dat ik gekozen ben tot lid van de dramatische club van deSeniors? De organisatie is erg deftig: maar 75 leden worden uit de 1000 meisjes gekozen. Vind je, dat ik als consequent socialiste daarvan deel kan uitmaken?Waarmee denk je wel dat ik op het oogenblik voorsociologie bezig ben?Figurez-vous, ik schrijf een proefschrift over „De zorg voor minvermogende kinderen”! De Prof. heeft de papiertjes met de onderwerpen eerst alle door elkaar geschud en heeft er ons toen elk eentje laten trekken. En ik trok dit.C'est drôle ça, n'est-ce pas?Daar gaat de gong voor het eten. Als ik nu langs de bus ga, kan ik je brief posten.Veel liefs vanJ.
15 Mei.
Lieve Vadertje Langbeen.
Hoort het tot de goede manieren, om recht voor je uit te staren, wanneer je in de tram zit, en dus niet rond te kijken?
Een heel mooie dame in een prachtigen fluweelen mantel stapte vandaag in de tram en zat wel 15 minuten lang met een wezenloos gezicht naar een reclameplaat van bretels te staren. Ik vind het niet erg beleefd als je iedereen negeert, het lijkt wel of je jezelf de eenige gewichtige persoon in den tramwagen vindt. In elk geval gaat er dan een heeleboel voor je verloren als je aldoor naar zoo'n vervelende plaat moet kijken. Ik heb ondertusschen een heele tram vol interessante menschentypes bestudeerd.
Deze brief is alweer geïllustreerd, zooals je ziet.
Het heeft wel veel van een spin die aan een touw spartelt, maar in werkelijkheid is het een afbeelding vanJudy, die in het bassin in het gymnastieklokaal zwemmen leert.
De zwemjuffrouw haakt een touw aan een ring aan mijn zwemgordel vast en laat dat touw over een katrol aan de zoldering loopen. Het zou een prachtig systeem zijn als je vertrouwen in de juffrouw hadt, maar ik ben altijd bang dat ze het touw zal laten glippen, dus houd ik één angstig oog op haar gericht, terwijl ik met het andere mijn zwembewegingen volg en door dit verdeelen van mijn opmerkzaamheid tusschen haar en het water maak ik geen reusachtige vorderingen.
Het weer is erg veranderlijk in den laatsten tijd. Het regende toen ik begon te schrijven en nu schijnt de zon weer.Sallieen ik gaan tennissen en ik heb daardoor meteen een excuus om voor de gymnastiekoefeningen te spijbelen.
Een week later.
Ik had dezen brief eigenlijk al lang moeten afschrijven, maar ik kwam er niet toe. Je vindt het niet zoo heel erg, hè Vadertje, al schrijf ik je ook erg ongeregeld. Ik vind het heusch heerlijk om aan je te schrijven, het geeft me zoo'n heerlijk gevoel, net alsof ik ook familie heb. Wil ik je eens iets vertellen? Je bent niet meer de eenige man, aan wien ik schrijf. Er zijn er nog twee andere. Ik heb dezen winter heerlijk uitvoerige brieven gekregen van JongeheerJervie(met getikte enveloppes, dus weetJuliaer gelukkig niets van). Heb je ooit zoo ietsshockingsgehoord? En haast elke week komt er een erg verward epistel, meestal op geel blocnote-papier, uitPrinceton. En dat alles beantwoord ik met de promptheid van een zakenman. Dus zie je, dat er niet meer zoo'n groot verschil tusschen mij en andere meisjes bestaat. Ik krijg ook brieven.
Heb ik je verteld dat ik gekozen ben tot lid van de dramatische club van deSeniors? De organisatie is erg deftig: maar 75 leden worden uit de 1000 meisjes gekozen. Vind je, dat ik als consequent socialiste daarvan deel kan uitmaken?
Waarmee denk je wel dat ik op het oogenblik voorsociologie bezig ben?Figurez-vous, ik schrijf een proefschrift over „De zorg voor minvermogende kinderen”! De Prof. heeft de papiertjes met de onderwerpen eerst alle door elkaar geschud en heeft er ons toen elk eentje laten trekken. En ik trok dit.C'est drôle ça, n'est-ce pas?
Daar gaat de gong voor het eten. Als ik nu langs de bus ga, kan ik je brief posten.
Veel liefs van
J.
4 Juni.Lieve Vadertje,We hebben het vreeselijk druk. Over 10 dagen promotiedag! Morgen beginnen de examens. We hebben nog een macht er voor te werken en daarbij is het zoo heerlijk mooi buiten, dat het me aan mijn hart gaat, er niet uit te mogen.Maar kom, het is haast vacantie.Juliagaat dezen zomer naar Europa, voor de vierde keer al. Zeg, het gaat hier op aarde toch niet eerlijk toe.Salliegaat als gewoonlijk weer naarAdirondacksen wat denk je wel, datikga doen? Je mag drie keer raden. „Lock Willow”. Mis! „NaarAdirondacksmetSallie?” Mis! (Dat probeer ik niet nog eens, de teleurstelling van het vorig jaar zit er nog te versch in). Kun je nu niets anders raden? Zeg, jij hebt toch ook niet veel verbeeldingskracht. Ik zal het je dan maar zeggen, tenminste, als je me belooft nu niet weer een macht bezwaren te maken. Ik waarschuw je secretaris van te voren, dat ik vast besloten ben mijn plan door te zetten.Ik ga dezen zomer naar zee met MevrouwCharles Patersonen haar dochter. De oudste moet komend najaar naarCollege, en nu ga ik haar een beetje bijwerken. Ik ontmoette MevrouwPatersonbij deMcBrides. Ze is een erg lieve dame. Haar jongste dochtertje geef ik les in Engelsch en Latijn,maar ik zal toch ook nog een beetje tijd voor mezelf overhouden en elke maand verdien ikdaar nog $ 50.— mee. Vind je dat niet ontzaggelijk veel geld? Ze bood het me zelf aan, ik had heusch niet meer dan $ 25.— durven vragen.Ik blijf inMagnolia(daar gaan ze heen) tot 1 September en dan zal ik nog een week of drie naarLock Willowkunnen. Ik vind het erg leuk om deSemplesen alle dieren daar eens weer te zien.Wat zeg je nu van mijn programma? Je ziet, dat ik al heelemaal onafhankelijk begin te worden. Jij hebt me leeren staan en nu kan ik haast ook loopen.De promotiedag inPrincetonen onze examens vallen juist samen. Vreeselijk jammer, hè?Sallieen ik waren er zoo dolgraag op den promotiedag heengegaan, maar dat is nu natuurlijk onmogelijk.Dag Vadertje, geniet maar van den zomer en kom in het najaar maar goed uitgerust terug. (Dat zeg ik je nu maar voor, je moet dat natuurlijk tegen mij zeggen). Ik heb er geen flauw benul van, wat jij wel in den zomer doet en hoe je jezelf amuseert. Ik kan me je omgeving ook heelemaal niet voorstellen. Speel je golf of ga je op de jacht of rijd je paard of lig je languit in de zon te droomen?In elk geval, hoe je den zomer doorbrengt, geniet ervan en vergeetJudyniet.
4 Juni.
Lieve Vadertje,
We hebben het vreeselijk druk. Over 10 dagen promotiedag! Morgen beginnen de examens. We hebben nog een macht er voor te werken en daarbij is het zoo heerlijk mooi buiten, dat het me aan mijn hart gaat, er niet uit te mogen.
Maar kom, het is haast vacantie.Juliagaat dezen zomer naar Europa, voor de vierde keer al. Zeg, het gaat hier op aarde toch niet eerlijk toe.Salliegaat als gewoonlijk weer naarAdirondacksen wat denk je wel, datikga doen? Je mag drie keer raden. „Lock Willow”. Mis! „NaarAdirondacksmetSallie?” Mis! (Dat probeer ik niet nog eens, de teleurstelling van het vorig jaar zit er nog te versch in). Kun je nu niets anders raden? Zeg, jij hebt toch ook niet veel verbeeldingskracht. Ik zal het je dan maar zeggen, tenminste, als je me belooft nu niet weer een macht bezwaren te maken. Ik waarschuw je secretaris van te voren, dat ik vast besloten ben mijn plan door te zetten.
Ik ga dezen zomer naar zee met MevrouwCharles Patersonen haar dochter. De oudste moet komend najaar naarCollege, en nu ga ik haar een beetje bijwerken. Ik ontmoette MevrouwPatersonbij deMcBrides. Ze is een erg lieve dame. Haar jongste dochtertje geef ik les in Engelsch en Latijn,maar ik zal toch ook nog een beetje tijd voor mezelf overhouden en elke maand verdien ikdaar nog $ 50.— mee. Vind je dat niet ontzaggelijk veel geld? Ze bood het me zelf aan, ik had heusch niet meer dan $ 25.— durven vragen.
Ik blijf inMagnolia(daar gaan ze heen) tot 1 September en dan zal ik nog een week of drie naarLock Willowkunnen. Ik vind het erg leuk om deSemplesen alle dieren daar eens weer te zien.
Wat zeg je nu van mijn programma? Je ziet, dat ik al heelemaal onafhankelijk begin te worden. Jij hebt me leeren staan en nu kan ik haast ook loopen.
De promotiedag inPrincetonen onze examens vallen juist samen. Vreeselijk jammer, hè?Sallieen ik waren er zoo dolgraag op den promotiedag heengegaan, maar dat is nu natuurlijk onmogelijk.
Dag Vadertje, geniet maar van den zomer en kom in het najaar maar goed uitgerust terug. (Dat zeg ik je nu maar voor, je moet dat natuurlijk tegen mij zeggen). Ik heb er geen flauw benul van, wat jij wel in den zomer doet en hoe je jezelf amuseert. Ik kan me je omgeving ook heelemaal niet voorstellen. Speel je golf of ga je op de jacht of rijd je paard of lig je languit in de zon te droomen?
In elk geval, hoe je den zomer doorbrengt, geniet ervan en vergeetJudyniet.
10 Juni.Liefste Vadertje,Dit is de moeilijkste brief, dien ik je ooit heb geschreven, maar ik heb bij mezelf ernstig overlegd, wat me te doen staat en nu kan ik niet meer van mijn plan afwijken. Het is allerliefst en heel edelmoedig van je, dat je me dezen zomer naar Europa wilt sturen. Toen ik je brief pas kreeg, was ik half dronken van geluk. Maar daarna.... daarna wist ik ook, dat ik het niet mocht aannemen. Het zou al te onlogisch van me zijn, om je geld voor de Universiteitte weigeren, maar het wel voor mijn plezier aan te nemen. Je moet me niet te veel een weeldeleventje willen geven. Als je iets nooit hebt gekend, mis je het ook niet, maar het is vreeselijk hard en moeilijk je later dingen te ontwennen, waarvan je al dacht, dat ze je gewoonweg toekwamen. Het is al moeilijk om in het samenleven metSallieenJuliamijn stoïcijnscheonverschilligheidte bewaren. Zij hebben van kind af aan alles gekregen en aanvaarden het geluk als iets wat hun toekomt. Zij denken dat het Leven hun alles verschuldigd is, wat ze maar wenschen. Misschien is dat ook wel zoo. In elk geval schijnt het Leven zijn schuld te kennen en geeft het hun alles. Maar mij is het niets verschuldigd en het heeft mij dat ook al van jongs af aan duidelijk gemaakt. Ik heb hoegenaamd geen recht op crediet, want er zal een tijd komen, waarin het Leven mijn aanspraken zal verwerpen.Ik praat er nu eigenlijk zoo'n beetje om heen, maar toch begrijp je zeker wel, wat ik ermee wil zeggen. In elk geval voel ik duidelijk, dat het voor mij het beste is om dezen zomer lessen te geven en te beginnen, voor mijn eigen onderhoud te zorgen.Magnolia.4 dagen later.Ik had dat alles juist geschreven toen—ja, wat denk je wel, dat er toen gebeurde?—De meid kwam binnen met een kaartje van JongeheerJervie. Hij gaat dezen zomer naar Europa, niet metJuliaen haar familie, maar heelemaal alleen. Enikzei hem, dat je me hadt uitgenoodigd om onder de hoede van een oudere dame met een heele troep jonge meisjes ook naar Europa te gaan. Ik heb hem al eens over jou gesproken, lieveling, d.w.z., hij weet, dat mijn Vader en Moeder gestorven zijn en dat een lieve, oude heer me naarCollegeheeft gestuurd. Maar ik had niet den moed hem over hetJohn Grier Homeen de rest te spreken. Hij denkt, dat jij mijn voogd bent en een goede huisvriend. Ik heb hem nooit verteld, dat ik je niet eens ken. Dat zou al te gek zijn.In elk geval raadde hij me erg aan om naar Europa te gaan. Hij zei, dat het bepaald noodzakelijk voor mijn opleiding was en dat ik het niet mocht weigeren en ook, dat hij zoowat gelijk met mij in Parijs zou zijn en dat ik dan wel eens onder de hoede van de chaperonne weg kon vluchten en met hem in een aardig buitenlandsch restaurant kon dineeren.Om je de waarheid te bekennen, het was erg verleidelijk, Vadertje. Ik bezweek haast, en als hij niet zoo'n dictators-air had aangenomen, was ik heel en al bezweken. Ik geef dikwijls toe wanneer iemand vriendelijk, geduldig met me spreekt, maar ik kan het niet hebben, dat ze mij willen dwingen. Hij zei, dat ik een dom, dwaas-romantisch, onredelijk, idioot, onhandelbaar kind was (dit zijn een paar van zijn lieflijke benamingen, de rest ontging me) en dat ik niet wist, wat goed voor me was. Dat moest ik maar aan het oordeel van oudere menschen overlaten. We hebben haast gekibbeld. Misschien deden we dat ook wel.In elk geval, ik heb toen in alle haast mijn koffers gepakt en ben hierheen gereisd. Ik dacht, dat het beter was, dat mijn schepen achter mij verbrand waren wanneer ik je weer zou schrijven. En ik kan nu mijn brief ook afmaken.Ik zit hier nu inCliff Top(de naam van MevrouwPaterson'sbuitenhuisje). Mijn koffers zijn uitgepakt en ik heb ook samen metFlorence—de jongste—den strijd tegen de verbuigingen opgenomen. En dat is me een zware strijd! Zij is een buitengewoon verwend kind. Ik zal haar eerst moeten leeren hoe ze werken moet. Ze heeft haar heele leventje nog nooit over iets gewichtigers gedacht dan over roomijs en spuitwater.Wij gebruiken een rustig hoekje, op een van de rotsen, voor leerkamer (MevrouwPatersonwenscht, dat ik haar buiten les geef) en ik wil je wel bekennen, dat het mij ook moeilijk valt om mijn gedachten bij het werk te houden met de blauwe zee en de schepen voor oogen. En als ik dan denk, dat ik ook op zoo'n schip had kunnen zijn en vreemde landen had kunnen zien..... Maar ikwilaan niets anders dan aan Latijnsche grammatica denken.De voorzetselsaofab, absque, coram, cum, de, eofex, prae, pro, sine, tenus, subter, subensuperregeeren denablativus.Zoo zie je, dat ik hard kan werken, zelfs met de meest verleidelijke beelden voor oogen. Toe, wees niet boos op me en denk nu niet, dat ik je goedheid niet op prijs stel. Want dat doe ik wel. Altijd, altijd. De eenige manier, waarop ik je ooit mijn dankbaarheid kan bewijzen is door een Zeer Nuttig Burger te worden. (Zijn vrouwen ook burgers, ik geloof het eigenlijk niet). En als je dan naar me kijkt, kun je bij jezelf zeggen: ik schonk de wereld deze Zeer Nuttige Vrouw.Dat klinkt als een klok, hè Vadertje, maar laat ik je niet misleiden. Ik denk dikwijls, dat ik heelemaal niets bijzonders heb. Het is gek, nu al zoo ver vooruit te spreken, maar toch geloof ik heusch niet, dat ik ooit iets anders dan een heel gewone middelmatige vrouw zal worden. Misschien zal ik een ondernemend man trouwen, en hem bij zijn werk inspireeren.Altijd,JeJudy.
10 Juni.
Liefste Vadertje,
Dit is de moeilijkste brief, dien ik je ooit heb geschreven, maar ik heb bij mezelf ernstig overlegd, wat me te doen staat en nu kan ik niet meer van mijn plan afwijken. Het is allerliefst en heel edelmoedig van je, dat je me dezen zomer naar Europa wilt sturen. Toen ik je brief pas kreeg, was ik half dronken van geluk. Maar daarna.... daarna wist ik ook, dat ik het niet mocht aannemen. Het zou al te onlogisch van me zijn, om je geld voor de Universiteitte weigeren, maar het wel voor mijn plezier aan te nemen. Je moet me niet te veel een weeldeleventje willen geven. Als je iets nooit hebt gekend, mis je het ook niet, maar het is vreeselijk hard en moeilijk je later dingen te ontwennen, waarvan je al dacht, dat ze je gewoonweg toekwamen. Het is al moeilijk om in het samenleven metSallieenJuliamijn stoïcijnscheonverschilligheidte bewaren. Zij hebben van kind af aan alles gekregen en aanvaarden het geluk als iets wat hun toekomt. Zij denken dat het Leven hun alles verschuldigd is, wat ze maar wenschen. Misschien is dat ook wel zoo. In elk geval schijnt het Leven zijn schuld te kennen en geeft het hun alles. Maar mij is het niets verschuldigd en het heeft mij dat ook al van jongs af aan duidelijk gemaakt. Ik heb hoegenaamd geen recht op crediet, want er zal een tijd komen, waarin het Leven mijn aanspraken zal verwerpen.
Ik praat er nu eigenlijk zoo'n beetje om heen, maar toch begrijp je zeker wel, wat ik ermee wil zeggen. In elk geval voel ik duidelijk, dat het voor mij het beste is om dezen zomer lessen te geven en te beginnen, voor mijn eigen onderhoud te zorgen.
Magnolia.
4 dagen later.
Ik had dat alles juist geschreven toen—ja, wat denk je wel, dat er toen gebeurde?—De meid kwam binnen met een kaartje van JongeheerJervie. Hij gaat dezen zomer naar Europa, niet metJuliaen haar familie, maar heelemaal alleen. Enikzei hem, dat je me hadt uitgenoodigd om onder de hoede van een oudere dame met een heele troep jonge meisjes ook naar Europa te gaan. Ik heb hem al eens over jou gesproken, lieveling, d.w.z., hij weet, dat mijn Vader en Moeder gestorven zijn en dat een lieve, oude heer me naarCollegeheeft gestuurd. Maar ik had niet den moed hem over hetJohn Grier Homeen de rest te spreken. Hij denkt, dat jij mijn voogd bent en een goede huisvriend. Ik heb hem nooit verteld, dat ik je niet eens ken. Dat zou al te gek zijn.
In elk geval raadde hij me erg aan om naar Europa te gaan. Hij zei, dat het bepaald noodzakelijk voor mijn opleiding was en dat ik het niet mocht weigeren en ook, dat hij zoowat gelijk met mij in Parijs zou zijn en dat ik dan wel eens onder de hoede van de chaperonne weg kon vluchten en met hem in een aardig buitenlandsch restaurant kon dineeren.
Om je de waarheid te bekennen, het was erg verleidelijk, Vadertje. Ik bezweek haast, en als hij niet zoo'n dictators-air had aangenomen, was ik heel en al bezweken. Ik geef dikwijls toe wanneer iemand vriendelijk, geduldig met me spreekt, maar ik kan het niet hebben, dat ze mij willen dwingen. Hij zei, dat ik een dom, dwaas-romantisch, onredelijk, idioot, onhandelbaar kind was (dit zijn een paar van zijn lieflijke benamingen, de rest ontging me) en dat ik niet wist, wat goed voor me was. Dat moest ik maar aan het oordeel van oudere menschen overlaten. We hebben haast gekibbeld. Misschien deden we dat ook wel.
In elk geval, ik heb toen in alle haast mijn koffers gepakt en ben hierheen gereisd. Ik dacht, dat het beter was, dat mijn schepen achter mij verbrand waren wanneer ik je weer zou schrijven. En ik kan nu mijn brief ook afmaken.
Ik zit hier nu inCliff Top(de naam van MevrouwPaterson'sbuitenhuisje). Mijn koffers zijn uitgepakt en ik heb ook samen metFlorence—de jongste—den strijd tegen de verbuigingen opgenomen. En dat is me een zware strijd! Zij is een buitengewoon verwend kind. Ik zal haar eerst moeten leeren hoe ze werken moet. Ze heeft haar heele leventje nog nooit over iets gewichtigers gedacht dan over roomijs en spuitwater.
Wij gebruiken een rustig hoekje, op een van de rotsen, voor leerkamer (MevrouwPatersonwenscht, dat ik haar buiten les geef) en ik wil je wel bekennen, dat het mij ook moeilijk valt om mijn gedachten bij het werk te houden met de blauwe zee en de schepen voor oogen. En als ik dan denk, dat ik ook op zoo'n schip had kunnen zijn en vreemde landen had kunnen zien..... Maar ikwilaan niets anders dan aan Latijnsche grammatica denken.
De voorzetselsaofab, absque, coram, cum, de, eofex, prae, pro, sine, tenus, subter, subensuperregeeren denablativus.
Zoo zie je, dat ik hard kan werken, zelfs met de meest verleidelijke beelden voor oogen. Toe, wees niet boos op me en denk nu niet, dat ik je goedheid niet op prijs stel. Want dat doe ik wel. Altijd, altijd. De eenige manier, waarop ik je ooit mijn dankbaarheid kan bewijzen is door een Zeer Nuttig Burger te worden. (Zijn vrouwen ook burgers, ik geloof het eigenlijk niet). En als je dan naar me kijkt, kun je bij jezelf zeggen: ik schonk de wereld deze Zeer Nuttige Vrouw.
Dat klinkt als een klok, hè Vadertje, maar laat ik je niet misleiden. Ik denk dikwijls, dat ik heelemaal niets bijzonders heb. Het is gek, nu al zoo ver vooruit te spreken, maar toch geloof ik heusch niet, dat ik ooit iets anders dan een heel gewone middelmatige vrouw zal worden. Misschien zal ik een ondernemend man trouwen, en hem bij zijn werk inspireeren.
Altijd,
JeJudy.
19 Augustus.Lieve Vadertje Langbeen,Van uit mijn venster heb ik een prachtig vergezicht op de zee, niets dan water en rotsen.De zomer spoedt ten einde. Ik breng mijn tijd door met Latijn en Engelsch en Algebra bij mijn uiterst domme leerlingen in te pompen. Ik begrijp niet, hoeMarionooit totCollegetoegang zal krijgen of hoe ze er zal blijven,alsze er eenmaal zit. En watFlorencebetreft, nu, dat is een erg hopeloos geval. Maar het is een schoonheidje en ik geloof, dat het er in het minst niet op aankomt of een meisje dom is of niet, als ze er maar mooi uitziet. Ik kan het niet helpen, ik moet er aldoor aan denken, hoe ze later haar man wel met praten zal vervelen, tenminste als die niet zoo dom is als zij. En ach dat zal hij wel zijn.De wereld schijnt wel stampvol met domme menschen. Ik heb er ten minste van den zomer weer een paar ontmoet! 's Middags maken we een wandeling over de rotsen of we zwemmen. Je ziet, hoe nuttig mijn opleiding blijkt te zijn.Ik kreeg een brief van MijnheerJervie Pendletonuit Parijs, nogal een korte, stugge brief. Hij heeft me nog niet heelemaal vergeven, dat ik zijn raad niet wilde opvolgen. Maar toch komt hij nog een paar dagen naarLock Willow, voordatCollegeweer opent en we zullen elkaar daar zien. En als ik erg aardig en lief en gedwee ben, dan (dat lees ik tusschen de regels door) wordtJudyweer in genade aangenomen.Er kwam vanmorgen ook een brief vanSallie. Ze vraagt of ik met September nog twee weken in het kamp kom. Moet ik je nog verlof vragen, of is de tijd nu gekomen, dat ik zulke uitnoodigingen op eigen houtje mag aannemen? Ja, ik weet zeker, dat ik je er nu niet meer om behoef te vragen. Ik ben nu een senior, weet je. En nu ik den heelen zomer zoo hard heb gewerkt, voel ik, dat ik ook behoefte aan ontspanning heb en ik verlang er zoo naar, omAdirondackste zien! Ik verlang naarSallie, naar haar moeder, naar haar broer. Hij zal me leeren roeien en (dat geeft eigenlijk den doorslag, weet je) ik vind het prettig, dat JongeheerJervieopLock Willowkomt en me er dan niet vindt. Ik moet hem eens toonen, dat ik me niet laat dwingen. Niemand kan me dwingen, Vadertje, alleen jij, en jij kunt het ook niet eens altijd.Dag! Ik ga weg naar de bosschen, naarAdirondacks!Judy.
19 Augustus.
Lieve Vadertje Langbeen,
Van uit mijn venster heb ik een prachtig vergezicht op de zee, niets dan water en rotsen.
De zomer spoedt ten einde. Ik breng mijn tijd door met Latijn en Engelsch en Algebra bij mijn uiterst domme leerlingen in te pompen. Ik begrijp niet, hoeMarionooit totCollegetoegang zal krijgen of hoe ze er zal blijven,alsze er eenmaal zit. En watFlorencebetreft, nu, dat is een erg hopeloos geval. Maar het is een schoonheidje en ik geloof, dat het er in het minst niet op aankomt of een meisje dom is of niet, als ze er maar mooi uitziet. Ik kan het niet helpen, ik moet er aldoor aan denken, hoe ze later haar man wel met praten zal vervelen, tenminste als die niet zoo dom is als zij. En ach dat zal hij wel zijn.
De wereld schijnt wel stampvol met domme menschen. Ik heb er ten minste van den zomer weer een paar ontmoet! 's Middags maken we een wandeling over de rotsen of we zwemmen. Je ziet, hoe nuttig mijn opleiding blijkt te zijn.
Ik kreeg een brief van MijnheerJervie Pendletonuit Parijs, nogal een korte, stugge brief. Hij heeft me nog niet heelemaal vergeven, dat ik zijn raad niet wilde opvolgen. Maar toch komt hij nog een paar dagen naarLock Willow, voordatCollegeweer opent en we zullen elkaar daar zien. En als ik erg aardig en lief en gedwee ben, dan (dat lees ik tusschen de regels door) wordtJudyweer in genade aangenomen.
Er kwam vanmorgen ook een brief vanSallie. Ze vraagt of ik met September nog twee weken in het kamp kom. Moet ik je nog verlof vragen, of is de tijd nu gekomen, dat ik zulke uitnoodigingen op eigen houtje mag aannemen? Ja, ik weet zeker, dat ik je er nu niet meer om behoef te vragen. Ik ben nu een senior, weet je. En nu ik den heelen zomer zoo hard heb gewerkt, voel ik, dat ik ook behoefte aan ontspanning heb en ik verlang er zoo naar, omAdirondackste zien! Ik verlang naarSallie, naar haar moeder, naar haar broer. Hij zal me leeren roeien en (dat geeft eigenlijk den doorslag, weet je) ik vind het prettig, dat JongeheerJervieopLock Willowkomt en me er dan niet vindt. Ik moet hem eens toonen, dat ik me niet laat dwingen. Niemand kan me dwingen, Vadertje, alleen jij, en jij kunt het ook niet eens altijd.
Dag! Ik ga weg naar de bosschen, naarAdirondacks!
Judy.
KampMcBride6 September.Lieve Vadertje.Je brief ontving ik net een paar dagen te laat. (En dat is gelukkig ook). Als je wilt, dat je bevelen worden opgevolgd,moet je je secretaris zeggen, dat hij geen twee weken met het antwoord moet wachten. Zooals je ziet, zit ik nu hier en dat al vijf heele dagen.Het bosch is heerlijk en het kamp en het weer ook en deMcBrideszijn schatten en de heele wereld is lief en goed. O, ik ben zoo gelukkig!Daar roeptJimmieme al om te gaan roeien. Dag! Het spijt me dat ik je niet heb gehoorzaamd, maar waarom verzet je je er toch met alle geweld tegen, dat ik ook eens een beetje pleizier heb? Nu ik zoo'n heelen, langen zomer heb gezwoegd, verdien ik toch deze twee heerlijke weken. Je kunt niet zien, dat de zon in het water schijnt. MijnheerSmith!Toch hou ik van je, Vadertje, ondanks al je fouten.Judy.
KampMcBride
6 September.
Lieve Vadertje.
Je brief ontving ik net een paar dagen te laat. (En dat is gelukkig ook). Als je wilt, dat je bevelen worden opgevolgd,moet je je secretaris zeggen, dat hij geen twee weken met het antwoord moet wachten. Zooals je ziet, zit ik nu hier en dat al vijf heele dagen.
Het bosch is heerlijk en het kamp en het weer ook en deMcBrideszijn schatten en de heele wereld is lief en goed. O, ik ben zoo gelukkig!
Daar roeptJimmieme al om te gaan roeien. Dag! Het spijt me dat ik je niet heb gehoorzaamd, maar waarom verzet je je er toch met alle geweld tegen, dat ik ook eens een beetje pleizier heb? Nu ik zoo'n heelen, langen zomer heb gezwoegd, verdien ik toch deze twee heerlijke weken. Je kunt niet zien, dat de zon in het water schijnt. MijnheerSmith!
Toch hou ik van je, Vadertje, ondanks al je fouten.
Judy.
3 October.Lieve Vadertje Langbeen,Nu ben ik weer hier opFergussen Hallen wel in mijn waardigheid vanSenior, daarbij nog redactrice van „De Maandelijksche”. Het is haast niet te gelooven hè, dat zoo'n gewichtig personage nog pas vier jaren geleden in hetJohn Grier Homethuis hoorde. We kunnen hier in Amerika onzen weg vinden als we maar willen!Zeg, hoe vind je dat? Ik kreeg vanmorgen een briefje van JongeheerJervie, dat hij naarLock Willowadresseerde en dat me naar hier opgestuurd werd. Hij zegt, dat hij tot zijn spijt in den herfst niet opLock Willowkan komen. Hij heeft een uitnoodiging van een vriend aangenomen om met hem op de jacht te gaan. Hij hoopt, dat ik dezen zomer veel plezier heb gehad en dat de buitenlucht me goed heeft gedaan.En hij wist toch, dat ik bij deMcBrideslogeerde, wantJuliaheeft het hem zelf verteld. Jullie mannen moesten de intrigetjes maar aan ons vrouwen overlaten: jullie hebt daar toch geen slag van.Juliaheeft een koffer vol van de prachtigste costumesmeegebracht, o.a. een avondjapon vanLiberty crêpein een onbeschrijfelijke tint, een geschikte kleeding voor de engelen in het Paradijs. En ik dacht nog wel, dat mijn kleeren dezen zomer onovertreffelijk mooi waren. Ik maakte de costumes van MevrouwPatersonna met de hulp van een goedkoop naaistertje en ofschoon mijn gewaden niet bepaald volkomen gelijk aan de oorspronkelijke uitvielen, was ik er toch erg blij mee, totdatJuliahaar schatten tentoonstelde.Lieveling, ben je eigenlijk niet blij, dat je geen meisje bent? Je zult wel denken, dat we gansjes zijn om zooveel over kleeren te spreken en er zoo dol veel van te houden.Heb je wel eens van dien geleerden professor gehoord die van oordeel was, dat vrouwen sober gekleed moesten gaan en geen versieringen mochten dragen? Het liefst natuurlijk in zoo'n soort hobbezak. Welnu, zijn vrouw was een lief gedwee schepseltje en ze droeg heel gewillig de door haar echtgenoot voorgeschreven kleeding. En wat denk je nu wel, dathijdeed? Wel, hij ging er met een balletdanseres vandoor!!AltijdJeJudy.P.S. Het kamermeisje in onze gang draagt blauw geruite schorten. (Precies hetzelfde goed, dat ik vroeger op hetJ. G. H.moest dragen). Ik zal er haar een paar bruine voor in de plaats geven en dan moet ze die blauwe maar onder in haar kast wegstoppen. Er gaat me telkens een koude rilling over het lijf als ik die dingen zie.
3 October.
Lieve Vadertje Langbeen,
Nu ben ik weer hier opFergussen Hallen wel in mijn waardigheid vanSenior, daarbij nog redactrice van „De Maandelijksche”. Het is haast niet te gelooven hè, dat zoo'n gewichtig personage nog pas vier jaren geleden in hetJohn Grier Homethuis hoorde. We kunnen hier in Amerika onzen weg vinden als we maar willen!
Zeg, hoe vind je dat? Ik kreeg vanmorgen een briefje van JongeheerJervie, dat hij naarLock Willowadresseerde en dat me naar hier opgestuurd werd. Hij zegt, dat hij tot zijn spijt in den herfst niet opLock Willowkan komen. Hij heeft een uitnoodiging van een vriend aangenomen om met hem op de jacht te gaan. Hij hoopt, dat ik dezen zomer veel plezier heb gehad en dat de buitenlucht me goed heeft gedaan.
En hij wist toch, dat ik bij deMcBrideslogeerde, wantJuliaheeft het hem zelf verteld. Jullie mannen moesten de intrigetjes maar aan ons vrouwen overlaten: jullie hebt daar toch geen slag van.
Juliaheeft een koffer vol van de prachtigste costumesmeegebracht, o.a. een avondjapon vanLiberty crêpein een onbeschrijfelijke tint, een geschikte kleeding voor de engelen in het Paradijs. En ik dacht nog wel, dat mijn kleeren dezen zomer onovertreffelijk mooi waren. Ik maakte de costumes van MevrouwPatersonna met de hulp van een goedkoop naaistertje en ofschoon mijn gewaden niet bepaald volkomen gelijk aan de oorspronkelijke uitvielen, was ik er toch erg blij mee, totdatJuliahaar schatten tentoonstelde.
Lieveling, ben je eigenlijk niet blij, dat je geen meisje bent? Je zult wel denken, dat we gansjes zijn om zooveel over kleeren te spreken en er zoo dol veel van te houden.
Heb je wel eens van dien geleerden professor gehoord die van oordeel was, dat vrouwen sober gekleed moesten gaan en geen versieringen mochten dragen? Het liefst natuurlijk in zoo'n soort hobbezak. Welnu, zijn vrouw was een lief gedwee schepseltje en ze droeg heel gewillig de door haar echtgenoot voorgeschreven kleeding. En wat denk je nu wel, dathijdeed? Wel, hij ging er met een balletdanseres vandoor!!
Altijd
JeJudy.
P.S. Het kamermeisje in onze gang draagt blauw geruite schorten. (Precies hetzelfde goed, dat ik vroeger op hetJ. G. H.moest dragen). Ik zal er haar een paar bruine voor in de plaats geven en dan moet ze die blauwe maar onder in haar kast wegstoppen. Er gaat me telkens een koude rilling over het lijf als ik die dingen zie.
17 November.Liefste Vadertje,Ik heb toch zoo'n tegenslag op mijn letterkundigen loopbaan gekregen. Eigenlijk weet ik niet of ik het je vertellen zal, ja of neen, maar ik heb zoo'n behoefte aansympathie, stilzwijgende sympathie alsjeblieft. Open de wonde niet door er in je volgenden brief over te schrijven.Ik heb een boek geschreven. Alle winteravonden heb ik er het vorig jaar in mijn vrijen tijd aan gewerkt en ook dezen zomer, wanneer iknietmijn twee dommertjes Latijn moest inpompen. Juist voordatCollegeweer opende, was het klaar en ik stuurde het naar een uitgever. Hij hield het twee lange maanden en ik was er toch zoo zeker van, dat hij het zou aannemen. Maar gisterenmorgen kwam een pakje met de expres (ik moest er nog 30 cent voor betalen) en daar hadt ik het toch weer terug. Er lag nog een brief van den uitgever bij, heel vriendelijk en vaderlijk geschreven, maar erg openhartig. Hij zei, dat hij aan het adres zag, dat ik nog studeerde en als ik een goeden raad wilde aannemen, dan zou hij me voorstellen voorloopig al mijn wilskracht voor de studie te gebruiken en met schrijven te wachten totdat ik gepromoveerd was. Daarbij gaf hij mij de opinie van den man weer, die het boek had doorgelezen. Hier hoor je die meteen:„Samenloop van omstandigheden zeer onwaarschijnlijk. Karakterbeschrijving overdreven. Gesprekken gedwongen en onnatuurlijk. Veel humor maar niet altijd op de goede plaats. Raad haar aan, door te zetten, mettertijd zal zij nog een goed boek kunnen schrijven”.Niet erg vleiend, vind je wel? En ik dacht nog wel, dat ik den schat van de Amerikaansche letterkunde met mijn geesteskind zou verrijken. Ja heusch, zoo ijdel was ik. Ik wou je eens aardig verrassen door een goede novelle te schrijven nog voordat ik promoveerde. De stof verzamelde ik bijJulia'sfamilie, toen ik daar met Kerstmis logeerde. Maar ik moet je ook eerlijk bekennen, dat ik zelf inzie dat de uitgever gelijk heeft. Twee weken is waarschijnlijk niet lang genoeg om de manieren en de gewoonten van een groote stad en een vreemde omgeving gade te slaan.Ik nam dat rampzalige boek gistermiddag met me mee en toen ik bij de verwarmingsinrichting kwam, ging ik er in en vroeg den stoker, of ik even van zijn fornuis gebruik mocht maken. Hij deed heel beleefd het deurtje voor me open enmet mijn eigen handen stopte ik de vellen papier er in. Ik had het gevoel of ik mijn eigen kind had omgebracht.Geheel terneergeslagen ging ik naar bed. Ik wanhoopte, of ik het wel ooit tot iets zou brengen en dan hadt jij toch maar je geld voor niets uitgegeven. Maar stel je voor! Vanmorgen word ik wakker met een prachtig nieuw schema in mijn hoofd en nu loop ik den geheelen dag al over de verschillende karakters na te denken en voel me in den zevenden hemel. Niemand zal me ooit van pessimisme kunnen beschuldigen. Wanneer mijn man en twaalf kinderen bij een aardbeving zouden omkomen, zou ik den volgenden morgen weer in een rooskleurige bui opstaan en probeeren een ander stel bij elkaar te krijgen.
17 November.
Liefste Vadertje,
Ik heb toch zoo'n tegenslag op mijn letterkundigen loopbaan gekregen. Eigenlijk weet ik niet of ik het je vertellen zal, ja of neen, maar ik heb zoo'n behoefte aansympathie, stilzwijgende sympathie alsjeblieft. Open de wonde niet door er in je volgenden brief over te schrijven.
Ik heb een boek geschreven. Alle winteravonden heb ik er het vorig jaar in mijn vrijen tijd aan gewerkt en ook dezen zomer, wanneer iknietmijn twee dommertjes Latijn moest inpompen. Juist voordatCollegeweer opende, was het klaar en ik stuurde het naar een uitgever. Hij hield het twee lange maanden en ik was er toch zoo zeker van, dat hij het zou aannemen. Maar gisterenmorgen kwam een pakje met de expres (ik moest er nog 30 cent voor betalen) en daar hadt ik het toch weer terug. Er lag nog een brief van den uitgever bij, heel vriendelijk en vaderlijk geschreven, maar erg openhartig. Hij zei, dat hij aan het adres zag, dat ik nog studeerde en als ik een goeden raad wilde aannemen, dan zou hij me voorstellen voorloopig al mijn wilskracht voor de studie te gebruiken en met schrijven te wachten totdat ik gepromoveerd was. Daarbij gaf hij mij de opinie van den man weer, die het boek had doorgelezen. Hier hoor je die meteen:
„Samenloop van omstandigheden zeer onwaarschijnlijk. Karakterbeschrijving overdreven. Gesprekken gedwongen en onnatuurlijk. Veel humor maar niet altijd op de goede plaats. Raad haar aan, door te zetten, mettertijd zal zij nog een goed boek kunnen schrijven”.
Niet erg vleiend, vind je wel? En ik dacht nog wel, dat ik den schat van de Amerikaansche letterkunde met mijn geesteskind zou verrijken. Ja heusch, zoo ijdel was ik. Ik wou je eens aardig verrassen door een goede novelle te schrijven nog voordat ik promoveerde. De stof verzamelde ik bijJulia'sfamilie, toen ik daar met Kerstmis logeerde. Maar ik moet je ook eerlijk bekennen, dat ik zelf inzie dat de uitgever gelijk heeft. Twee weken is waarschijnlijk niet lang genoeg om de manieren en de gewoonten van een groote stad en een vreemde omgeving gade te slaan.
Ik nam dat rampzalige boek gistermiddag met me mee en toen ik bij de verwarmingsinrichting kwam, ging ik er in en vroeg den stoker, of ik even van zijn fornuis gebruik mocht maken. Hij deed heel beleefd het deurtje voor me open enmet mijn eigen handen stopte ik de vellen papier er in. Ik had het gevoel of ik mijn eigen kind had omgebracht.
Geheel terneergeslagen ging ik naar bed. Ik wanhoopte, of ik het wel ooit tot iets zou brengen en dan hadt jij toch maar je geld voor niets uitgegeven. Maar stel je voor! Vanmorgen word ik wakker met een prachtig nieuw schema in mijn hoofd en nu loop ik den geheelen dag al over de verschillende karakters na te denken en voel me in den zevenden hemel. Niemand zal me ooit van pessimisme kunnen beschuldigen. Wanneer mijn man en twaalf kinderen bij een aardbeving zouden omkomen, zou ik den volgenden morgen weer in een rooskleurige bui opstaan en probeeren een ander stel bij elkaar te krijgen.
14 December.Lieve Vadertje Langbeen,Ik had gisteren nacht toch zoo'n grappige droom! Ik liep een boekwinkel binnen en daar bracht me de bediende een boek, getiteld „Het leven en de brieven vanJudy Abbott”. Ik zag het duidelijk voor me. Het was in een rooden band met een teekening van hetJohn Grier Homeerop. En voorin stond mijn portret met „Aan mijn besten vriend.Judy Abbott,” eronder gedrukt. Maar juist toen ik het slot wilde lezen en het opschrift van mijn grafsteen, werd ik wakker. Jammer hè? Ik had anders nog kunnen zien, met wien ik zou trouwen en wanneer ik sterven moet.Geloof je ook niet, dat het verbazend leuk zou zijn om werkelijk de geschiedenis van je leven te lezen, naar waarheid geschreven door een alwetend schrijver? En stel je voor, dat je alleen maar op die voorwaarde mocht lezen, dat je het nooit mocht vergeten en het leven ten einde moest brengen terwijl je alles al vooruit wist. Ook het uur, waarop je zou sterven. Hoeveel menschen zouden dan wel den moed hebben om het Boek te lezen en hoeveel zoudenzooveel wilskracht hebben om het verlangen te weerstaan het te mogen lezen, zelfs tot den grooten prijs dat zij het leven zonder een sprankje hoop en zonder eenige verrassing zouden moeten doorloopen.Op zijn best genomen is het leven toch in-vervelend. Je kunt elken dag weer opnieuw gaan eten en slapen, maar stel je voor, hoe vreeselijk saai het zou worden, als er nooit iets onverwachts, tusschen die maaltijden en dat slapen gaan in, gebeurde. Nee, dank je hartelijk!Ja Vadertje, dat is een inktmop, maar ik ben nu al aan mijn derde zijdje en kan dat heusch niet allemaal nog eens overschrijven.Ik ga dit jaar door met ontleedkunde. Het is verbazend interessant. Op het oogenblik bestudeeren wij het darmkanaal van de zoogdieren. Je moest eens weten hoe aardig de blinde darm van den kat er onder den microscoop uitziet!Ook volg ik nu colleges over wijsbegeerte. Ook heel mooi maar vreeselijk vaag! Ik houd dan toch meer van ontleedkunde, waar je het voorwerp van je belangstelling aan een bordje kunt vastmaken. Nog een mop en nog één! Mijn pen stort tranen met tuiten. Neem het haar niet kwalijk, Vadertje!Geloof je in iemands vrijen wil? Ik doe het. Beslist. Ik ben het heelemaal niet eens met de filosofen, die denken dat elke daad het onvermijdelijke resultaat van een samenloop van lang geleden oorzaken is. Dit is de meest minderwaardige leer, waarvan ik ooit heb gehoord. Dus niemand zou iets kunnen verwijten! Als een man fatalist is, blijft hij maar den heelen dag kalm zitten,—„God's wil geschiede”—en wacht net zoo lang tot hij eindelijk dood is. Ba!Ik geloof heilig in mijn eigen vrijen wil en mijn eigen macht om mijn verder leven te vormen. En dat is een geloof, dat zelfs bergen kan verzetten. Je zult nog eens zien, wat ik voor een groot schrijfster word. Ik heb al vier hoofdstukken van mijn nieuwe boek kant en klaar en No. V staat al in korte trekken op een kladje.Dit is weer eens een diepzinnige brief, hè lieveling?Heb je er hoofdpijn van gekregen? Laat ik dan nu met redeneeren uitscheiden en wat caramels gaan maken. Ik wou, dat ik er jou een doosje van kon sturen. Ze worden vast heel lekker, want we doen het met room en drie balletjes boter.Je je liefhebbendeJudy.P.S. We hebben vandaag in het gymnastieklokaal allerlei soort fancydansen uitgevoerd.Hoe mooiwehet doen, zie je op dit prentje.Die op het eind, die juist een zeer bevallige pirouette maakt, isJudy.
14 December.
Lieve Vadertje Langbeen,
Ik had gisteren nacht toch zoo'n grappige droom! Ik liep een boekwinkel binnen en daar bracht me de bediende een boek, getiteld „Het leven en de brieven vanJudy Abbott”. Ik zag het duidelijk voor me. Het was in een rooden band met een teekening van hetJohn Grier Homeerop. En voorin stond mijn portret met „Aan mijn besten vriend.Judy Abbott,” eronder gedrukt. Maar juist toen ik het slot wilde lezen en het opschrift van mijn grafsteen, werd ik wakker. Jammer hè? Ik had anders nog kunnen zien, met wien ik zou trouwen en wanneer ik sterven moet.
Geloof je ook niet, dat het verbazend leuk zou zijn om werkelijk de geschiedenis van je leven te lezen, naar waarheid geschreven door een alwetend schrijver? En stel je voor, dat je alleen maar op die voorwaarde mocht lezen, dat je het nooit mocht vergeten en het leven ten einde moest brengen terwijl je alles al vooruit wist. Ook het uur, waarop je zou sterven. Hoeveel menschen zouden dan wel den moed hebben om het Boek te lezen en hoeveel zoudenzooveel wilskracht hebben om het verlangen te weerstaan het te mogen lezen, zelfs tot den grooten prijs dat zij het leven zonder een sprankje hoop en zonder eenige verrassing zouden moeten doorloopen.
Op zijn best genomen is het leven toch in-vervelend. Je kunt elken dag weer opnieuw gaan eten en slapen, maar stel je voor, hoe vreeselijk saai het zou worden, als er nooit iets onverwachts, tusschen die maaltijden en dat slapen gaan in, gebeurde. Nee, dank je hartelijk!
Ja Vadertje, dat is een inktmop, maar ik ben nu al aan mijn derde zijdje en kan dat heusch niet allemaal nog eens overschrijven.
Ik ga dit jaar door met ontleedkunde. Het is verbazend interessant. Op het oogenblik bestudeeren wij het darmkanaal van de zoogdieren. Je moest eens weten hoe aardig de blinde darm van den kat er onder den microscoop uitziet!
Ook volg ik nu colleges over wijsbegeerte. Ook heel mooi maar vreeselijk vaag! Ik houd dan toch meer van ontleedkunde, waar je het voorwerp van je belangstelling aan een bordje kunt vastmaken. Nog een mop en nog één! Mijn pen stort tranen met tuiten. Neem het haar niet kwalijk, Vadertje!
Geloof je in iemands vrijen wil? Ik doe het. Beslist. Ik ben het heelemaal niet eens met de filosofen, die denken dat elke daad het onvermijdelijke resultaat van een samenloop van lang geleden oorzaken is. Dit is de meest minderwaardige leer, waarvan ik ooit heb gehoord. Dus niemand zou iets kunnen verwijten! Als een man fatalist is, blijft hij maar den heelen dag kalm zitten,—„God's wil geschiede”—en wacht net zoo lang tot hij eindelijk dood is. Ba!
Ik geloof heilig in mijn eigen vrijen wil en mijn eigen macht om mijn verder leven te vormen. En dat is een geloof, dat zelfs bergen kan verzetten. Je zult nog eens zien, wat ik voor een groot schrijfster word. Ik heb al vier hoofdstukken van mijn nieuwe boek kant en klaar en No. V staat al in korte trekken op een kladje.
Dit is weer eens een diepzinnige brief, hè lieveling?Heb je er hoofdpijn van gekregen? Laat ik dan nu met redeneeren uitscheiden en wat caramels gaan maken. Ik wou, dat ik er jou een doosje van kon sturen. Ze worden vast heel lekker, want we doen het met room en drie balletjes boter.
Je je liefhebbendeJudy.
P.S. We hebben vandaag in het gymnastieklokaal allerlei soort fancydansen uitgevoerd.
Hoe mooiwehet doen, zie je op dit prentje.
Die op het eind, die juist een zeer bevallige pirouette maakt, isJudy.
26 December.Liefste lieveling,Aan Vader's Langbeen — Goederen VervoerAan Vader's LangbeenGoederen VervoerWat heb je nu gedaan? Weet je dan niet, dat je een jong meisje geen 17 cadeaux met Kerstmis moet geven? Denk er toch aan, dat ik een socialiste ben. Wat zou het niet vreeselijk lastig worden, als we later ooit eensherriemet elkaar kregen. Ik zou een verhuiswagen moeten huren om je al je cadeaux terug te sturen.Het spijt me vreeselijk, dat de das, die ik je stuurde,zoo ongelijk gehaakt was, maar ik heb het zelf gedaan (zooals je trouwens ook wel zien kunt). Je moet hem bij koud weer dragen en dan je jas heelemaal dichtknoopen.Dank je, Vadertje, voor alles wat je me weer gaf. Ik geloof, dat je de liefste man op de heele wereld bent, maar toch moet je me niet zoo verwennen.JeJudy.P.S. Hier heb je een klaverblaadje van vier van KampMcBride. Laat het je veel geluk brengen in het nieuwe jaar.
26 December.
Liefste lieveling,
Aan Vader's Langbeen — Goederen VervoerAan Vader's LangbeenGoederen Vervoer
Aan Vader's LangbeenGoederen Vervoer
Wat heb je nu gedaan? Weet je dan niet, dat je een jong meisje geen 17 cadeaux met Kerstmis moet geven? Denk er toch aan, dat ik een socialiste ben. Wat zou het niet vreeselijk lastig worden, als we later ooit eensherriemet elkaar kregen. Ik zou een verhuiswagen moeten huren om je al je cadeaux terug te sturen.
Het spijt me vreeselijk, dat de das, die ik je stuurde,zoo ongelijk gehaakt was, maar ik heb het zelf gedaan (zooals je trouwens ook wel zien kunt). Je moet hem bij koud weer dragen en dan je jas heelemaal dichtknoopen.
Dank je, Vadertje, voor alles wat je me weer gaf. Ik geloof, dat je de liefste man op de heele wereld bent, maar toch moet je me niet zoo verwennen.
JeJudy.
P.S. Hier heb je een klaverblaadje van vier van KampMcBride. Laat het je veel geluk brengen in het nieuwe jaar.